Εγώ βέβαια πήγα σε ένα σχολείο χωρίς υποδομές, με διδάσκοντες χωρίς έμπνευση και χωρίς όρεξη να διδάξουν, με κάτι πανάθλιες αίθουσες με μισοχαλασμένη θέρμανση, χωρίς αθλητικές εγκαταστάσεις πέραν μιας ασφαλτοστρωμένης αυλής με δύο δέντρα. Κάναμε ελάχιστα εργαστήρια, πήγαμε ελάχιστες ουσιώδεις εκδρομές, είχαμε )%@(% διευθυντές. Στον τοίχο είχαμε φυσικά την εικονίτσα του Χριστού, και είχαμε και για μάθημα τα Θρησκευτικά, για να μας θυμίζουν τι είμαστε ως έθνος. Το (δημόσιο φυσικά) σχολείο μου έμαθα να το μισώ, έμαθα να μην του δίνω σημασία και να το θεωρώ χάσιμο χρόνου, και επικεντρώθηκα μόνο στο σκοπό μου και στα φροντιστήριά μου.
Και ναι, ήταν δημόσιο σχολείο σε επαρχία. Ίσως το τυπικό δείγμα. Αλλά μην ακούσω ότι όλα είναι έτσι, όταν στο άλλο δημόσιο σχολείο της πόλης, τους αφήναν τοίχους να κάνουν graffiti, τους είχαν αίθουσα εκδηλώσεων-αμφιθέατρο η οποία ήταν ανοικτή όλη μερα για να προπονούνται μπάντες, και τους πήγαιναν με προγράμματα ανταλλαγής μαθητών στην Ιταλία. Όλα είναι θέμα όρεξης των καθηγητών και του διευθυντή. Όλα.
Για αυτό και περιμενα πολλά από το ΕΜΠ, για να πω επιτέλους ότι πέρασα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα με @@. Βρήκα αρκετά λιγότερα, αλλά all in all, θεωρώ ότι είμαι σε μία από τις καλύτερες σχολές της Ελλάδας, το αντικείμενο μου αρέσει και με "πορώνει", και δεν έχω λόγο να γκρινιάζω.
