@ze
Για την ταμπέλα του αριστερούΌταν κρίνουμε τη βάση ενός κόμματος πρέπει να αποφεύγουμε τόσο τ
ροτσκίζουσες αφηγήσεις περί "κακής ηγεσίας" και "καλής αριστερής βάσης", όσο και
πιο σταλινικές που ταυτίζουν τις ηγετικές ομάδες με τους ηγέτες. Στην προκειμένη περίπτωση, κάνεις το δεύτερο, όταν αμφισβητείς την αριστερή ταυτότητα της βάσης ενός χώρου που σε επίπεδο κοινωνίας, εργασιακών χώρων και πανεπιστημίων έχει δώσει όλες τις μάχες των τελευταίων ετών, χαμένες και νικηφόρες, επειδή ο Σύριζα στη βουλή φέρνει μνημόνιο.
Εγώ, όμως, δεν είμαι ούτε από εκείνους που θα κάνουν το πρώτο. Δηλαδή, δεν φταίει μόνο η ηγετική ομάδα που έκανε λάθος επιλογές και που είχε ολοένα και πιο έντονες τάσεις αυτονομίας και, αν θες, μια ροπή προς τον οππορτουνισμό.
Δεν ήταν "τίγκα αριστερή" ολόκληρη η βάση του ΕΑΜ όταν ήρθε η Βάρκιζα και η βάση του ΚΚΕ το 89' και ήρθαν οι κακές ηγεσίες να φέρουν δια της βίας την δεξιά διολίσθηση.
Σίγουρα, απέναντι στη στεγανότητα των δύο παραπάνω,
η πραγματική σχέση βάσης- ηγεσίας έχει έναν πολύ πιο διαλεκτικό χαρακτήρα. Επομένως η βάση του Σύριζα, στο βαθμό που δεν κατάφερε, πατώντας πάνω σε αυτή τη διαλεκτική, να μπολιάσει αυτό το εγχείρημα με πολύ πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, αλλά, ενδεχομένως, τμήματά της, στα πλαίσια της αμφίδρομης αυτής σχέσης, να διολίσθησαν τα ίδια προς πιο κεντρώες τοποθετήσεις,
φέρει τεράστιες ευθύνες. Σε κάποια πράγματα απέτυχε, σε κάποια πέτυχε, σε κάποια ανέχτηκε καταστάσεις που δεν έπρεπε κ.ο.κ. Όμως σε κάθε περίπτωση,
η μάχη δόθηκε εκεί, μακριά από την "ασφάλεια" της αποχώρησης και της μικρής οργάνωσης. Όποιος θέλει να κρατάει το θησαυροφυλάκιο της αριστεροσύνης στο πατάρι του, είναι ελεύθερος να το κάνει. Ελάχιστα με ενδιαφέρει.
Κανενός η αριστεροσύνη δεν αμφισβητείται εκ του αποτελέσματος. Αν ήταν έτσι, το ΚΚΕ δεν θα το θεωρούσαμε κομμουνιστικό κόμμα, την Ανταρσύα δεν θα τη θεωρούσαμε αριστερό χώρο, γιατί δεν έχει καταφέρει να πείσει τον κόσμο 5 χρόνια βάρβαρων μνημονίων κ.ο.κ.
Θέτεις όμως σωστά, ότι χρειάζεται μια ειλικρινής αποτίμηση. Όχι για να μου δώσεις πίσω τα κλειδιά της αριστερόπορτας. Χάρισμά σου. Αλλά, γιατί, αν θέλουμε να ονειρευόμαστε ότι αυτή η γαμημένη κοινωνία μπορεί να μετασχηματιστεί, οφείλουμε να εντοπίζουμε λάθη τακτικής, ενδεχομένως και στρατηγικής, αλλά και παραλείψεις.
Αποτίμηση λοιπόν:Σίγουρα λάθος γραμμή (την ακολούθησε ο σύριζα) : Οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι που όταν πάμε και τα βάλουμε κάτω με τη λογική, θα καταλάβουν, δεν θα έχουν αντεπιχειρήματα και θα τους πείσουμε. Τα έχω ξαναπεί και εδώ.
Ο (δεξιός) Ευρωκομμουνισμός έχει πεθάνει εδώ και δεκαετίες. Η κυβέρνηση άργησε να το καταλάβει. Αυτοπαγιδεύτηκε, αφού
μόνη της απέκλειε τη ρήξη ως ενδεχόμενο και, αποδεχόμενη το There Is No Alternative, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, παρά να υπογράψει τα μνημόνια.Αυτό όμως σημαίνει ότι επιβεβαιώνεται η γραμμή μερίδας της αριστεράς για "εδώ και τώρα (όταν συζητούσαμε πριν μερικά χρόνια) έξοδο από το ευρώ";
Η εύκολη απάντηση είναι το ναι, αλλά θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω και
όχι για λόγους πολιτικού εγωισμού, αλλά για λόγους ουσίας. Είμαι από αυτούς που υποστήριζαν το αλησμόνητο
"Καμιά θυσία για το Ευρώ, καμιά αυταπάτη για τη δραχμή" μέχρις εσχάτων.
Μέσα από τη διαδικασία της εντός ευρώ--ΕΕ διαπραγμάτευσης, για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δόθηκε η πολιτική χροιά του ζητήματος της λιτότητας και του χρέους. Για πρώτη φορά οι Ευρωπαϊκοί λαοί είδαν πώς ένας λαός μπορεί να αντισταθεί, να αποφανθεί και να απορρίψει συντριπτικά και εν μέσω εκβιασμών τις πολιτικές λιτότητας κ.ο.κ. Όλη αυτή η πολιτικά προτόγνωρη αναταραχή σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όλη αυτή η συζήτηση που έχει προκληθεί στην Ευρώπη και όλες αυτές οι διαχωριστικές που αναπόφευκτα θέτει πλέον το ελληνικό ζήτημα σε κάθε Ευρωπαϊκό λαό, είναι κεκτημένα και πλούσια παρακαταθήκη για την Ευρώπη (πες την και ΕΕΣΔ

) για την οποία αγωνιζόμαστε. (Σίγουρα αυτή η παρακαταθήκη με την ενσωμάτωση της κυβέρνησης δεν κεφαλαιοποιήθηκε, ενώ θεωρώ ότι απελευθερώνει τεράστιες δυναμικές και δυνατότητες)
Παρ΄όλα αυτά
η Ευρώπη δεν μεταρρυθμίστηκε. Δημιουργήθηκαν μετατοπίσεις και ανακατατάξεις, ο βασιλιάς ξεγυμνώθηκε για πρώτη φορά πολιτικά, αλλά αποτύχαμε να την μεταρρυθμίσουμε. Μίλησε όμως κανείς για βεβαιότητα; Όχι. Μιλήσαμε για πιθανότητα. Και μάλιστα, επειδή ακριβώς μιλάμε για πολιτική και όχι για ρουλέτα, πρόκειται για μια ένα φαινόμενο αρκετά εμμονικό (κάτι μας έμαθε και ο Κουτσογιάννης φέτος). Το τι καιρό κάνει φέτος, έχει σχέση με το τι καιρό έκανε τα τελευταία 100 χρόνια και
το πόσο παταγωδώς αποτύχαμε να μεταρρυθμίσουμε την Ευρώπη, έχει να κάνει με το ότι αφενός ο σύριζα δεν διανοήθηκε τη ρήξη όπως έπρεπε και, αφετέρου, με το ότι δεν έστησε το κατάλληλο κοινωνικό μπλοκ εντός της Ελλάδας υπό την κατάλληλη ηγεμονία, που, και ρήξη θα μπορούσε να στηρίξει με όρους προωθητικούς (αυτό εννοεί ο xvantsik και ναι, όπως την πήγε τη φάση ο Σύριζα στο δημοψήφισμα, νομιμοποίηση για έξοδο από το ευρώ δεν έχει) και την κυβέρνηση να σέρνει προς τα αριστερά (αλλά αυτό είναι άλλη τεράστια συζήτηση).
Πάντως, επειδή, όπως προείπα
το να κρίνουμε μόνο εκ του αποτελέσματος είναι αρκετά μυωπικό και επειδή, επιτρέψτε μου, έχω ένα κολληματάκι με αυτά τα πράγματα, είναι επικίνδυνο να μιλάμε για θεωρητικά τέλματα υπό αυτό το πρίσμα .
Θεωρητικά τέλματα η ριζοσπαστική αριστερά δεν έχει. Τα θεωρητικά εργαλεία παραμένουν
το ίδιο επίκαιρα και αλάνθαστα.(Ναι gousia, το ποστεράκι του Πουλαντζά, δε θα κατέβει ποτέ από το δωμάτιό μου.)
Λάθη τακτικής και λάθη ανάλυσης προφανώς και έγιναν από την πλειοψηφία του χώρου.
(σόρρυ για το μέγεθος. τέτοιες ώρες είναι που γράφεις άνετα και σελίδες ολόκληρες)