Ο παραταξιακός μηδενισμός είναι μια απολύτως λογική θεώρηση των πραγμάτων όταν βλέπεις όλο αυτό το νταραβέρι και το αλισβερίσι μεταξύ των παρατάξεων, όταν βλέπεις το μικροκομματικό τους χαρακτήρα και τις σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από αυτά, όταν αντιλαμβάνεσαι πως οι περισσότεροι παραταξιακοί σχηματισμοί δεν είναι τίποτα άλλο από μεταμφιεσμένα παρακλάδια κομμάτων, όταν βλέπεις τους τοίχους τίγκα στην αφίσα από πάνω ως κάτω εν όψει εκλογών, και τόσα άλλα 'όταν' .
Ωστόσο αν το πάμε παρακάτων (από την αμφισβήτηση στην αντιπρόταση) τι ακριβώς πράγμα θα προτείναμε αντί των παρατάξεων, ως μορφή φοιτητικού συνδικαλισμού;
- Μήπως καμία παράταξη στις σχολές, και συνεπώς αποδυνάμωση του φοιτητικού συνδικαλισμού, ώστε να γίνουν οι σχολές μας τα πολιτικά στείρα, παραγωγικά ιδρύματα (όμοια με πολλά από αυτά του εξωτερικού); Η ιδέα έχει υποστηρικτές όσουν βλέπουν τη σχολή τους ως ένα καθαρά εκπαιδευτικό φορέα, που απλά σου παραδίδει τις γνώσεις και σε στέλνει μετά για δουλειά. Η σχολή δεν είναι όμως έτσι. Η σχολή είναι και πρέπει να είναι ένας πολύπλευρος χώρος κοινωνικοποίησης, πολιτικοποίησης, συζήτησης και ανταλλαγής ιδεών. Η σχολή παράγει και πρέπει να παράγει όχι μόνο σωστούς επαγγελματίες, αλλά άτομα με επίγνωση των κοινωνικών και των πολιτικών προβλημάτων, άτομα με κριτική στάση απέναντι σε όσους καθορίζουν τη ζωή τους. Συνεπώς προτιμώ χώρους ελεύθερης πολιτικοποίησης και ζύμωσης από αποστειρωμένα campus τα οποία στερούν την πολιτική υπόσταση από τους φοιτητές τους.
- Είναι όμως οι δικοί μας χώροι χώροι ελεύθερης πολιτικοποίησης; Φυσικά και όχι. Είναι χώροι περιορισμένης και περιοριζόμενης πολιτικής έκφρασης, χώροι οι οποίοι έχουν τακτοποιηθεί πριν από εμάς για μας από οργανωμένους πολιτικούς φορείς. Και , το χειρότερο, από φορείς που επεκτείνουν τη δραστηριότητά τους σε παραπολιτικούς τομείς, χτίζοντας έτσι αμοιβαίες πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους τους, όπως ακριβώς ένα σάπιο σύστημα διαπλοκής.
Τι να αντιπροτείνουμε λοιπόν; Αυτό που πρέπει να γίνει είναι όχι η πλήρης απομάκρυνση των παρατάξεων από το Πανεπιστήμιο/Πολυτεχνείο, αλλά η ριζική αλλαγή της νοοτροπίας τους. Πρέπει να δημιουργήσουμε άλλες πολιτικές συλλογικότητες, λιγότερο κατευθυνόμενες, που να μπορούν να αντικαταστήσουν το παρακμάζον πολιτικό σκηνικό που έχουμε σήμερα. Άλλες 'παρατάξεις', και όχι αυτές που συνηθίσαμε με τα κόμματα από πίσω τους και την πελατειακή τους δραστηριότητα. 'Παρατάξεις' με αμιγώς πολιτική δραστηριότητα (όχι παρέες και υποκατάστατα εκπαιδευτικής βοήθειας), στις οποίες να μην κάνουν κουμάντο νεολαίες κομμάτων.
Και φυσικά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται αυτόματα. Η βελτίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού ξεκινάει από την ποιότητα και τις απαιτήσεις των ίδιων των φοιτητών, από την ικανότητα να κρίνουν και να αμφισβητούν το πολιτικό τους περιβάλλον και από τη δυνατότητα τους να το αλλάζουν. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή των ψηφοφόρων-προβάτων, όπως και των απολιτίκ οντοτήτων που βολεύονται με τα πάρτυ και τις σημειώσεις. Και βέβαια οι παρατάξεις, με τη μορφή που έχουν τώρα, και
ιδίως αυτές που εφαρμόζουν τις προαναφερθείσες παραπολιτικές μεθόδους, σίγουρα δεν θέλουν να αλλάξει η δομή που ακολουθούν και τις βολεύει μια χαρά. Προσέξτε βέβαια ότι λέω 'παρατάξεις' και όχι οι ενταγμένοι σε αυτές.
Γιατί από την εμπειρία μου και μόνο μπορώ να πω ότι υπάρχουν άτομα ενταγμένα σε παρατάξεις, σε όλες τις παρατάξεις, που είναι και τα ίδια προβληματισμένα με τη συγκεκριμένη κατάσταση και θα ήθελαν να αλλάξει το σκηνικό.Συγγνώμη για το κουραστικό post, αυτή είναι η άποψή μου για την κατάσταση του φοιτητικού συνδικαλισμού στο Πανεπιστήμιο.
Υ.Γ Και για λίγη πλάκα τώρα
με αλλα λογια απο δω και περα ΜΑΥΡΟ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟ!
Εάν είσαι συνειδητοποιημένος μηδενιστής και θες να τους μαυρίσεις, ούτε αποχή ούτε λευκό. Όχι αποχή, γιατί ταυτίζεσαι με τους απαθείς, απολιτικ τύπους που απλά δεν θα κατέβουν γιατί πήγαν εκδρομή στη Λούτσα. Και όχι λευκό, γιατί (νομίζω ότι) πάει στον πρώτο, αλλά και γιατί δεν το παρατηρεί κανείς. Η λύση είναι ένα ωραιότατο, ευφάνταστο, περίτεχνο ΑΚΥΡΟ. Ξέρετε, από αυτά με τους μαρκαδόρους 3 χρωμάτων και τα έξυπνα συνθήματα. Που θα το δουν οι τύποι στο τραπεζάκι της κάλπης, και θα ρίξουν τέτοιο μορφασμό που θα γελάν και τα μουστάκια σου για τον επόμενο μήνα. Ή, για όποιον έχει τα κότσια, ΣΑΜΠΟΤΑΖ. Πανούσης-μορταδέλλα φάση (όπως λέει και ένας φίλος μου, ιδρυτικό μέλος των προσπαθειών μας και φανταράκι σε όμορφα νησιά του Αιγαίου).