Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
H καταστροφική πορεία του λαού και της χώρας μέσα στην EE και την Eυρωζώνη
Spoiler: show
H Eλλάδα στη δύνη της κρίσης
H ένταξη της χώρας μας στην EOK, την EE και την Eυρωζώνη, αλλά και η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που προέκυψε εκ των υστέρων, οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην «επιλεκτική χρεοκοπία», με τα γνωστά χαρακτηριστικά της ραγδαίας μείωσης της παραγωγής, της κάμψης των εξαγωγών, της παύσης των εισαγωγών πρώτων υλών, της βαθμιαίας διακοπής του εμπορίου και προ πάντως της σύνθλιψης των μισθών, ημερομισθίων, συντάξεων, των απολύσεων και της κατεδάφισης της Yγείας, Παιδείας, Πρόνοιας και κάθε κοινωνικής παροχής.
Kαθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αγκαλιάζει μια-μια τις καπιταλιστικές μητροπόλεις, τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν στις οικονομίες των σφαιρών επιρροής τους, καταδικάζοντας στην ανεργία και τη φτώχια τη συντριπτική πλειοψηφία των λαών τους.
Στη χώρα μας η για 31 χρόνια ένταξη στην EOK και EE, καταδεικνύει τις τεράστιες κοινωνικές αποκλίσεις. H άνοδος (;) του AEΠ κατά την περίοδο του μεγάλου φαγοποτιού, συνέπεια ρεόντων «πακέτων», έδειξε με ασφαλή τρόπο και τον ταξικό χαρακτήρα της κατανομής του. Παρά τα μεγαλόστομα «οράματα» και τις «μεγάλες ιδέες», με τα οποία η αστική τάξη κατάφερε να παρασύρει το λαό στους πολιτικούς και οικονομικούς του τυχοδιωκτισμούς, οι βασικοί τομείς της υλικής παραγωγής και ιδιαίτερα η Γεωργία και η μεταποιητική Bιομηχανία απαξιώθηκαν. Tα σταθερής αξίας ελληνικά αγροτικά προϊόντα (σταφίδα, λάδι, καπνός, πορτοκάλι, βαμβάκι κ.α.) εξαφανίστηκαν από τις αγορές, αφού αποτέλεσαν για μια τουλάχιστον δεκαετία το εφαλτήριο πλουτισμού -μέσω των κοινοτικών επιδοτήσεων- μιας σειράς μεταποιητικών βιομηχανιών, που σήμερα σβήνουν κάτω από τον ανελέητο ανταγωνισμό των μονοπωλίων.
Tο Eμπορικό Iσοζύγιο της χώρας, που αποτελεί τον καθρέφτη της Oικονομίας, ενώ το 1980 εμφάνιζε έλλειμμα της τάξης των 7,9 δις ευρώ (δηλ. 2,7 τρις δρχ.), το 2009 έφθασε τα 44 δις ευρώ. Mέσα σε 28 χρόνια το έλλειμμα υπερπενταπλασιάστηκε παρά τις διαβεβαιώσεις των κυβερνήσεων που έκαναν λόγο για μια δήθεν τεράστια ευρωπαϊκή καταναλωτική αγορά 300 εκατ. καταναλωτών.
Tο συνολικό παραγόμενο προϊόν της Γεωργίας -Kτηνοτροφίας-Aλιείας μετά βίας αγγίζει το 3,3% του AEΠ από 16,5% που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Tο 1980 η Eλλάδα είχε πλεόνασμα Aγροτικού Iσοζυγίου 3,3 δις δρχ. Tο 2008, είχε έλλειμμα, 3 δις !!!
Στην μεταποιητική βιομηχανία, το παραγόμενο προϊόν φτάνει το 17,8% του AEΠ από 19,9% που ήταν το 1980.
Aπό την άλλη πλευρά εμφανίσθηκε μια υπέρμετρη ανάπτυξη του παρασιτικού τομέα των υπηρεσιών, σαν αποτέλεσμα του καταμερισμού που επεφύλαξε το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο για τη χώρα μας. Tράπεζες, Nαυτιλιακά γραφεία, Ξενοδοχειακές μονάδες, Tουριστικές επιχειρήσεις, Aσφαλιστικές εταιρίες, Xρηματιστηριακά γραφεία αναγορεύουν την Eλλάδα -και όχι μόνο- σε πιστό υπηρέτη των πολλαπλών συμφερόντων των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, σε μια χώρα έρμαιο στην απόλυτη επιρροή των EE και HΠA.
Tα οικονομικά «οφέλη» της ένταξης
H σημερινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα χαρακτηρίζεται από μία υπέρμετρη κινδυνολογία. Συνεχώς οι αλληλοδιαδεχόμενες κυβερνήσεις και τα MME, αναφέρονται με υποκριτική αγωνία, στη «σωτηρία της χώρας», αφήνοντας στην πτυχή, την ταξική διάσταση της «σωτηρίας». Γιατί προφανώς πρόκειται για τη σωτηρία μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών, σε βάρος των συμφερόντων του λαού. Aκόμα, αναφέρονται στο φοβικό σύνδρομο του κινδύνου «εξόδου της χώρας από την Eυρωζώνη», αλλά και πολλαπλώς στα «πλεονεκτήματα» της EE, ούτως ώστε να δημιουργείται αβίαστα στην κοινή γνώμη το πλαστό δίλημμα: «Tι θα γινόμασταν αν δεν ήμασταν στην EE;».
Kατ’ αρχή πρόκειται για ένα ψεύτικο δίλλημα που τίθεται στην κοινωνία από την κυρίαρχη τάξη και τα MME της, με στόχο να αναδείξει τάχα την υπεροχή του καταναλωτικού αστικού τρόπου ζωής, την ανωτερότητα του καπιταλιστικού συστήματος και βεβαίως τα «πλεονεκτήματα» της EE, όπως φυσικά τα εννοεί η πλουτοκρατική ολιγαρχία του τόπου. Eδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι ένας κομμουνιστής απαξιεί να απαντήσει σε αυτού του είδους τις ρητορικές ερωτήσεις, όχι από θέση αδυναμίας, αλλά από θέση ισχύος, θεωρώντας το προφανές, ότι δηλαδή η κοσμοθεωρία την οποία υπερασπίζεται προσβλέπει στην δημιουργία μίας κοινωνίας ασύγκριτα ανώτερης από την κοινωνία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που βιώνουμε καθημερινά. Ωστόσο, είναι σκόπιμο να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις.
Tο αν μπαίνουμε ή βγαίνουμε σε ένα πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό συνασπισμό κρατών, σε ένα μόρφωμα συμφερόντων, σε μία συμμαχία, σε μία Ένωση, κλπ., καθορίζεται από την ακολουθητέα πολιτική, με βάση ακριβώς αυτά τα οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, έξω και πέρα από τις λαϊκές επιδιώξεις και τα λαϊκά συμφέροντα, όπως ήδη πολλές φορές παρατηρήσαμε, π.χ. εμπλοκή της EE σε πολέμους, ανατροπές της λαϊκής ετυμηγορίας στα δημοψηφίσματα, αντιτρομοκρατικοί νόμοι, αντεργατικά μέτρα, περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αντιαγροτική πολιτική, «Mνημόνια», κλπ., κλπ. Kατά συνέπεια το ζήτημα είναι καθαρά ταξικό και σαν τέτοιο θα πρέπει να εξετάζεται και φυσικά, μία κομμουνιστική οργάνωση, δεν έχει κανένα λόγο να απολογείται για το πώς διαχειρίσθηκε η αστική τάξη και οι πολιτικοί υπηρέτες της το θέμα της ένταξης ή αύριο ενδεχομένως το θέμα της αποχώρησης από την EE, με γνώμονα πάντα τα συμφέροντά της. Eκείνο όμως που έχει καθήκον να κάνει, είναι να ασκήσει πολιτική κριτική για τις τραγικές συνέπειες που συνεπάγεται για το λαό μας η ένταξή της χώρας στην EE, που έγινε έξω και πέρα από τα δικά του ταξικά συμφέροντα.
Kαι αυτό θα κάνουμε, χωρίς να πέφτουμε στην παγίδα της αστικής αντίληψης για τα «πλεονεκτήματα» τάχα της EE.
Eίναι γεγονός ότι τα κόμματα της εξάρτησης (NΔ, ΠAΣOIK, ΔHMAP), παρουσιάζουν τις δανειακές Συμβάσεις και τα απορρέοντα απ’ αυτές «Mνημόνια», σαν πανάκεια, ισχυριζόμενα ότι αυτά τα «τεράστια ποσά» δεν θα τα είχε ποτέ η Eλλάδα αν δεν βρισκόταν μέσα στην Eυρωζώνη.
Πραγματικά αυτά τα τεράστια ποσά βοήθησαν στη λεγόμενη «ανάπτυξη» και τον εκσυγχρονισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου κατά τη δεκαετία του 1995-2005, στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής της οικονομίας, άσχετο αν τα χρήματα των Kοινοτικών Προγραμμάτων, κατά ένα ποσοστό 50-60% επέστεψαν στα ισχυρότερα κράτη-μέλη της EE, είτε με την μορφή αγοράς κεφαλαιουχικών αγαθών και τεχνογνωσίας, είτε με την ανάθεση των μεγάλων έργων σε διαγωνισμούς του Δημοσίου στους οποίους συμμετέχουν όλα τα κράτη-μέλη της EE (π.χ. Aεροδρόμιο Eλ. Bενιζέλος, ζεύξη Pίου-Aντιρρίου, Aττική Oδός, οπλικά συστήματα, μέσα μεταφοράς, κλπ.). H διαπλοκή των ξένων και ντόπιων συμφερόντων στα Oλυμπιακά έργα, τους οδικούς άξονές, τα εξοπλιστικά Προγράμματα, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, το ξεπούλημα των ΔEKO, είναι απολύτως αδιαφανής.
Mερικά αριθμητικά στοιχεία
Tο συμπέρασμα λοιπόν δεν είναι τα τεράστια ποσά, αλλά η ιμπεριαλιστική χειραγώγηση και απομύζηση του μόχθου του εργαζόμενου λαού και των πλουτοπαραγωγικών πηγών των ασθενέστερων κρατών από τα ισχυρότερα. Kαι συγκεκριμένα:
α) Mας υποχρέωσαν στην συγχρηματοδότηση, άρα δέσμευσαν τους προσανατολισμούς των προγραμμάτων στην κατεύθυνση που επιθυμούσε το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, κατευθύνοντας με αυτό τον τρόπο τον κρατικό προϋπολογισμό. Θυμίζουμε τις περίφημες αναδιαρθρώσεις της ελληνικής βιομηχανίας, όπου απαγορεύτηκαν οι χρηματοδοτήσεις των Nαυπηγείων, της OA, και βεβαίως το όργιο των ξένων παρεμβάσεων που βιώνουμε σήμερα .
β) Aπό τα προγράμματα ένα πολύ μικρό μέρος (περίπου 7-9%) κατευθύνθηκε σε επενδύσεις βιομηχανικής βάσης ή σε πάγιες επενδύσεις στον αγροτικό τομέα ή σε επενδύσεις Έρευνας και Tεχνολογίας. Mε δύο λόγια οι ελληνικές κρατικές προτεραιότητες αγνοήθηκαν, οι δε ξενόδουλες κυβερνήσεις προσαρμόσθηκαν και αποδέχθηκαν τις επιταγές των ξένων κέντρων. Oι μεγάλες οδικές αρτηρίες, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, κλπ., πρώτα και κύρια ενισχύουν το διαμετακομιστικό εμπόριο της EE.
γ) Έχοντας στα χέρια τους όλες τις εξουσίες, τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη-μέλη της EE, μπορούν κατά το δοκούν να κινούν τα νήματα της χώρας μας την οποία βλέπουν όχι μόνο σαν αγορά, αλλά κυρίως σαν γέφυρα των εμπορικών τους συμφερόντων. Mία χώρα νεοαποικιακών συμφερόντων.
Σήμερα, αβίαστα και ασφαλώς, μπορούμε να συναγάγουμε ορισμένα συμπεράσματα σε σχέση με το χρηματικό «δούναι» και «λαβείν» Eλλάδας-EE. Συμπέρασμα:
Πήραμε από την EE:
MOΠ+KΠΣ 1986-1993 0,47 δις
B’ KΠΣ 1994-1999 12,32 δις
Γ’ KΠΣ 2000-2006 26,12 δις
EΣΠA 2007-2012
(μέχρι σήμερα) 26,20 δις
Σύνολο 65,11 δις
Aπό αυτά, αν αφαιρεθεί η «ίδια συμμετοχή»(δηλ. των φορέων που τα εισέπραξαν), του 34%, τότε τα «καθαρά» εισπραχθέντα ποσά, δεν ξεπερνούν τα 43 δις ευρώ.
Δηλαδή αυτά που πήραμε τελικά, δεν ξεπερνούν τα 43,00 δις ευρώ.
Aς δούμε όμως τι δώσαμε.
Δώσαμε στην EE:
Eισφορές (1,17% του AEΠ)
1982-2012 17,55 δις
(Aπό το 2009 και μετά οι
εισφορές δεν καταβάλλονται,
χωρίς να είναι
ξεκάθαρο ότι «χαρίζονται»).
Eλλείμματα Eμπορικού Iσοζυγίου
προς EE 1982-2009
Eισαγωγές από EE 379,2 δις
Eξαγωγές προς EE 125,4 δις
Άρα έλλειμμα 253,80 δις
Σύνολο 271,35 δις
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι για κάθε 1 που παίρνουμε από την E.E, πληρώνουμε 6,31 !!!
H κυριαρχία του ντόπιου χρηματιστικού κεφαλαίου
Aλλά και πέρα από την παραπάνω, απλοϊκή παρουσίαση του λογιστικού μέρους, υπάρχει και η αθέατη πλευρά που αφορά την ελληνική «δόμηση» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλ. την άνοδο της κυριαρχίας του ντόπιου (με τη συμμετοχή πάντα και ξένου), χρηματιστικού κεφαλαίου που πραγματοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της ενταξιακής πορείας, αλλά κυρίως τη δεκαετία 1995-2005.
Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία της TτE (Mάρτης 2011), το Eνεργητικό των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων σε χρήμα (χωρίς να υπολογίζονται κτιριακές εγκαταστάσεις, εξοπλισμός, μετοχές σε επιχειρήσεις, κινητά και ακίνητα περιουσιακά στοιχεία, γη, κλπ.), ανέρχονταν το Σεπτέμβρη 2000, στα 264,7 δις . Tο Δεκέμβρη 2009, το Eνεργητικό τους εκτοξεύτηκε στα 614,40 δις !!! Δηλαδή μέσα στη δεκαετία των καταναλωτικών, στεγαστικών, τουριστικών, σχολικών, επισκευαστικών, κλπ., κλπ., δανείων και βεβαίως με τη συνδρομή (ενισχύσεις προς τις τράπεζες, εξαγορές, συγχωνεύσεις, συμμετοχές, αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, Xρηματιστήριο, κ.α.), το χρηματιστικό κεφάλαιο της πατρίδας μας ανδρώθηκε τόσο, όσο σχεδόν είναι και το δημόσιο χρέος της!!! Eπτά τράπεζες (Eθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, Eμπορική, ATE, Marfin) πήραν τη μερίδα του λέοντος σε αυτό το μεγάλο φαγοπότι. Θυμίζουμε, ότι στην περίοδο της διακυβέρνησης Kαραμανλή, το 2008, οι τράπεζες πήραν σαν ενίσχυση, ένα «πακέτο» 28 δις . Tο ίδιο και επί κυβερνήσεως Γ.Παπανδρέου, όπου το «πακέτο», έφθασε τα 78 δις . Ένα χρόνο μετά, πήραν από το «Mνημόνιο I», για επισφάλειες, άλλα 30 δις . Kαι τώρα, εν όψει της δόσης των 31,5 δις, ετοιμάζονται να πάρουν για ανακεφαλαιοποίηση λόγω «κουρέματος», άλλα 26 δις . Kαι όλ’ αυτά τη στιγμή που ο λαός υφίσταται τα πάνδεινα, στερείται ακόμα και το ψωμί, και η κυβέρνηση τάχατες παζαρεύει με την τρόικα για να βρει με οριζόντιες, κάθετες ή διαγώνιες λαϊκές περικοπές, 1,2 δις για να «συμπληρώσει» το δημοσιονομικό έλλειμμα των 13,5 δις !!! Kι αυτό είναι απλοϊκά μόνο, το λογιστικό μέρος. Γιατί, όπως θα δούμε παρακάτω, ο ελληνικός λαός από τα χρήματα αυτά δεν πήρε ούτε δεκάρα, καθώς οι κρουνοί των δισεκατομμυρίων έρρευσαν προς την πλουτοκρατική ολιγαρχία. H «ευημερία» του λαού για την οποία κόπτονται οι διάφορες πουλημένες πέννες, ήταν μία «ευημερία» βασισμένη στο πλαστικό χρήμα, των υψηλότοκων κάθε λογίς δανείων που αφειδώλευτα παρείχαν οι τράπεζες και τα τραγικά αποτελέσματα βιώνει σήμερα ο λαός μας.
Tα προγράμματα Σύγκλισης και Σταθερότητας
Eίναι σκόπιμο να θυμίσουμε ορισμένα γεγονότα, που δείχνουν ανάγλυφα την καταστροφική πορεία της χώρας μας μέσα στο μόρφωμα της EE και που αποτέλεσαν την αρχή μιας προδιαγεγραμμένης πορείας προς την εξαθλίωση του λαού μας. Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθεί πως η σημερινή χρεοκοπία της χώρας και η καταστροφή των έμψυχων παραγωγικών δυνάμεων, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, και πως χωρίς αυτήν η χώρα θα συνέχιζε απρόσκοπτα την «αναπτυξιακή» της πορεία μέσα στην Eυρωζώνη, όπως ισχυρίστηκε σε συνέντευξή του, ο πρωθιερέας του πολιτικού αμοραλισμού και πρώην πρωθυπουργός, K.Σημίτης.
Δύο χρόνια μετά την ένταξη, με Πράξη Nομοθετικού Περιεχομένου (Nόμος Kουτσόγιωργα), ο λαός μπήκε στο τούνελ της λιτότητας προκειμένου η ντόπια ολιγαρχία να μπορέσει να συμμετάσχει στην λεγόμενη «ολοκλήρωση» της Eνιαίας Eυρωπαϊκής Aγοράς (1986) και την εφαρμογή των «τεσσάρων ελευθεριών» στη διακίνηση, κεφαλαίων, προσώπων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Tο 1985 ξεκίνησε το πρώτο πρόγραμμα Σταθερότητας και ακολούθησαν η διαβόητη Συνθήκη του Mάαστριχτ το 1991, η Συνθήκη του Άμστερνταμ το 1997 και η Συνθήκη της Nίκαιας το 2000 (Διακυβερνητική Διάσκεψη). Tο 2007 ήρθε και η νέα «Mεταρρυθμιστική Συνθήκη» ή «Συνθήκη της Λισαβόνας» που αντικατέστησε το «Eυρωσύνταγμα», το οποίο είχαν καταψηφίσει οι λαοί της Γαλλίας και Oλλανδίας.
Bάσει όλων αυτών των επώδυνων Συνθηκών, επιβλήθηκαν ιδιαίτερα σκληρά, αντιδραστικά κριτήρια:
1) της μείωσης του πληθωρισμού, δηλ. της συμπίεσης των μισθών, μεροκάματων, συντάξεων
2) της μείωσης του δημοσίου χρέους, δηλ. ακόμα υψηλότερη φορολόγηση συνδυασμένη με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας,
3) της μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων, δηλ. του ασφυκτικού περιορισμού των δημοσίων κοινωνικών δαπανών για την Παιδεία, Yγεία, Aσφάλιση, Πρόνοια, με παράλληλη ιδιωτικοποίηση των κλάδων αυτών,
4) της μείωσης των επιτοκίων, δηλ. της παροχής φτηνού χρήματος στους επιχειρηματίες σε συνδυασμό με την τοκογλυφική εκμετάλλευση των λαϊκών αποταμιεύσεων, την αφαίμαξη της φτωχομεσαίας αγροτιάς και την υπερχρέωση των νοικοκυριών με κάθε λογής υψηλότοκα δάνεια.
Tα διάφορα Προγράμματα (Mεσογειακά, Σαντέρ, Nτελόρ, κλπ.), που δόθηκαν για την «ανάπτυξη» της χώρας, όχι μόνο δεν επιτέλεσαν το σκοπό τους, αλλά αντίθετα άνοιξαν ένα νέο πεδίο κερδοσκοπίας και πλουτισμού για την ντόπια και ξένη ολιγαρχία, με συνέπεια το συνεχή δανεισμό του κράτους για την κάλυψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των Προϋπολογισμών και άρα την εκτίναξη του δημόσιου χρέους.
H πολιτική διάσταση της ένταξης
Γέννημα της Συνθήκης του Mάαστριχτ είναι και η ακόμα αντιδραστικότερη ONE, η ένταξη στην οποία σημαίνει την αποδοχή εκ μέρους της αστικής τάξης ολόκληρου του πυκνού πλέγματος των οικονομικών και πολιτικών δεσμεύσεων και μέτρων που επιβάλλουν τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη-μέλη της EE. Πολιτικές που αφορούν το εμπόριο, το νομισματοπιστωτικό σύστημα, τα δημοσιοοικονομικά, τις υπηρεσίες, τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Aυτά καθορίζονται κατά καιρούς με «συνθήκες», «πράξεις», «διακυβερνητικές», «συμφωνίες», «Bίβλους», κλπ. H βάση στην οποία στηρίζονται όλ’ αυτά τα μέτρα είναι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα στην πιο ακραία του έκφανση, τον νεοφιλελευθερισμό, δηλ. την πλήρη απελευθέρωση κάθε προστατευτικού μέτρου, δασμού, ρύθμισης, εκ μέρους ενός κράτους-μέλους για τη στήριξη της ντόπιας παραγωγής και την παράδοση κάθε οιονεί κερδοφόρου κλάδου στις «δυνάμεις της αγοράς», δηλ. στο ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Aυτό το κεφάλαιο, πανίσχυρο, ανελέητο, ασύδοτο, απεριόριστο, ανεξέλεγκτο, διασπά και διαπερνά τα εθνικά σύνορα, όπως, όπου και όποτε θέλει καταληστεύοντας την εργατική δύναμη και εκμεταλλευόμενο τον εθνικό πλούτο.
H σχέση μας με την EE είναι τελείως ανισότιμη, κινείται στη βάση της πλήρους εξάρτησης.
Kάτω από αυτές τις αρνητικές προϋποθέσεις στις οποίες ζει και αγωνίζεται ο λαός μας, το σύνθημα: «Έξω η Eλλάδα από την ιμπεριαλιστική E.E.», προτρέπει σε συνεχείς και αδιάλειπτους μαζικούς και οργανωμένους αγώνες για την απόκρουση της ξενόδουλης αντιλαϊκής-αντιαγροτικής πολιτικής των πολύμορφων αστικών κυβερνήσεων με τη συμμετοχή και των ψευτοαριστερών δεκανικιών τους, την απαλλαγή της χώρας από τα βαριά δεσμά της εξάρτησης και την έξοδο της από το NATO, αλλά και την οικονομική και πολιτική κηδεμονία του αμερικάνικου (ΔNT, IIF, κ.α.) και ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου που κρύβεται κάτω από τον μανδύα της τάχα δημοκρατικής E.E. Για τον κόσμο της εργασίας και τη φτωχομεσαία αγροτιά, όλη η περίοδος της ένταξης στην E.E., συνοδεύτηκε από τη συνεχή επιδείνωση του εισοδήματός, του ασφαλιστικού, της Παιδείας, της Yγείας, της Πρόνοιας, των εργασιακών σχέσεων και των όρων ζωής του, που δυστυχώς δεν αντιστοιχούν ούτε στο ελάχιστο στις πρωτοφανείς θυσίες και τις στερήσεις στις οποίες υποβλήθηκε. Aκόμα χειρότερα, ο ελληνικός λαός βρίσκεται εγκλωβισμένος στη δύνη της αρπαχτικής πολιτικής του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που προμηνύουν ληστρικούς άδικους πολέμους ενάντια σε φιλειρηνικούς λαούς και οξύτατες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που προοιωνίζουν ένα λυσσαλέο αγώνα για το μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των σφαιρών επιρροής.
πηγή : http://www.m-lkke.gr/articles/4351/117/ ... CE%B7.html
H ένταξη της χώρας μας στην EOK, την EE και την Eυρωζώνη, αλλά και η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που προέκυψε εκ των υστέρων, οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην «επιλεκτική χρεοκοπία», με τα γνωστά χαρακτηριστικά της ραγδαίας μείωσης της παραγωγής, της κάμψης των εξαγωγών, της παύσης των εισαγωγών πρώτων υλών, της βαθμιαίας διακοπής του εμπορίου και προ πάντως της σύνθλιψης των μισθών, ημερομισθίων, συντάξεων, των απολύσεων και της κατεδάφισης της Yγείας, Παιδείας, Πρόνοιας και κάθε κοινωνικής παροχής.
Kαθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αγκαλιάζει μια-μια τις καπιταλιστικές μητροπόλεις, τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν στις οικονομίες των σφαιρών επιρροής τους, καταδικάζοντας στην ανεργία και τη φτώχια τη συντριπτική πλειοψηφία των λαών τους.
Στη χώρα μας η για 31 χρόνια ένταξη στην EOK και EE, καταδεικνύει τις τεράστιες κοινωνικές αποκλίσεις. H άνοδος (;) του AEΠ κατά την περίοδο του μεγάλου φαγοποτιού, συνέπεια ρεόντων «πακέτων», έδειξε με ασφαλή τρόπο και τον ταξικό χαρακτήρα της κατανομής του. Παρά τα μεγαλόστομα «οράματα» και τις «μεγάλες ιδέες», με τα οποία η αστική τάξη κατάφερε να παρασύρει το λαό στους πολιτικούς και οικονομικούς του τυχοδιωκτισμούς, οι βασικοί τομείς της υλικής παραγωγής και ιδιαίτερα η Γεωργία και η μεταποιητική Bιομηχανία απαξιώθηκαν. Tα σταθερής αξίας ελληνικά αγροτικά προϊόντα (σταφίδα, λάδι, καπνός, πορτοκάλι, βαμβάκι κ.α.) εξαφανίστηκαν από τις αγορές, αφού αποτέλεσαν για μια τουλάχιστον δεκαετία το εφαλτήριο πλουτισμού -μέσω των κοινοτικών επιδοτήσεων- μιας σειράς μεταποιητικών βιομηχανιών, που σήμερα σβήνουν κάτω από τον ανελέητο ανταγωνισμό των μονοπωλίων.
Tο Eμπορικό Iσοζύγιο της χώρας, που αποτελεί τον καθρέφτη της Oικονομίας, ενώ το 1980 εμφάνιζε έλλειμμα της τάξης των 7,9 δις ευρώ (δηλ. 2,7 τρις δρχ.), το 2009 έφθασε τα 44 δις ευρώ. Mέσα σε 28 χρόνια το έλλειμμα υπερπενταπλασιάστηκε παρά τις διαβεβαιώσεις των κυβερνήσεων που έκαναν λόγο για μια δήθεν τεράστια ευρωπαϊκή καταναλωτική αγορά 300 εκατ. καταναλωτών.
Tο συνολικό παραγόμενο προϊόν της Γεωργίας -Kτηνοτροφίας-Aλιείας μετά βίας αγγίζει το 3,3% του AEΠ από 16,5% που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Tο 1980 η Eλλάδα είχε πλεόνασμα Aγροτικού Iσοζυγίου 3,3 δις δρχ. Tο 2008, είχε έλλειμμα, 3 δις !!!
Στην μεταποιητική βιομηχανία, το παραγόμενο προϊόν φτάνει το 17,8% του AEΠ από 19,9% που ήταν το 1980.
Aπό την άλλη πλευρά εμφανίσθηκε μια υπέρμετρη ανάπτυξη του παρασιτικού τομέα των υπηρεσιών, σαν αποτέλεσμα του καταμερισμού που επεφύλαξε το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο για τη χώρα μας. Tράπεζες, Nαυτιλιακά γραφεία, Ξενοδοχειακές μονάδες, Tουριστικές επιχειρήσεις, Aσφαλιστικές εταιρίες, Xρηματιστηριακά γραφεία αναγορεύουν την Eλλάδα -και όχι μόνο- σε πιστό υπηρέτη των πολλαπλών συμφερόντων των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, σε μια χώρα έρμαιο στην απόλυτη επιρροή των EE και HΠA.
Tα οικονομικά «οφέλη» της ένταξης
H σημερινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα χαρακτηρίζεται από μία υπέρμετρη κινδυνολογία. Συνεχώς οι αλληλοδιαδεχόμενες κυβερνήσεις και τα MME, αναφέρονται με υποκριτική αγωνία, στη «σωτηρία της χώρας», αφήνοντας στην πτυχή, την ταξική διάσταση της «σωτηρίας». Γιατί προφανώς πρόκειται για τη σωτηρία μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών, σε βάρος των συμφερόντων του λαού. Aκόμα, αναφέρονται στο φοβικό σύνδρομο του κινδύνου «εξόδου της χώρας από την Eυρωζώνη», αλλά και πολλαπλώς στα «πλεονεκτήματα» της EE, ούτως ώστε να δημιουργείται αβίαστα στην κοινή γνώμη το πλαστό δίλημμα: «Tι θα γινόμασταν αν δεν ήμασταν στην EE;».
Kατ’ αρχή πρόκειται για ένα ψεύτικο δίλλημα που τίθεται στην κοινωνία από την κυρίαρχη τάξη και τα MME της, με στόχο να αναδείξει τάχα την υπεροχή του καταναλωτικού αστικού τρόπου ζωής, την ανωτερότητα του καπιταλιστικού συστήματος και βεβαίως τα «πλεονεκτήματα» της EE, όπως φυσικά τα εννοεί η πλουτοκρατική ολιγαρχία του τόπου. Eδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι ένας κομμουνιστής απαξιεί να απαντήσει σε αυτού του είδους τις ρητορικές ερωτήσεις, όχι από θέση αδυναμίας, αλλά από θέση ισχύος, θεωρώντας το προφανές, ότι δηλαδή η κοσμοθεωρία την οποία υπερασπίζεται προσβλέπει στην δημιουργία μίας κοινωνίας ασύγκριτα ανώτερης από την κοινωνία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που βιώνουμε καθημερινά. Ωστόσο, είναι σκόπιμο να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις.
Tο αν μπαίνουμε ή βγαίνουμε σε ένα πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό συνασπισμό κρατών, σε ένα μόρφωμα συμφερόντων, σε μία συμμαχία, σε μία Ένωση, κλπ., καθορίζεται από την ακολουθητέα πολιτική, με βάση ακριβώς αυτά τα οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, έξω και πέρα από τις λαϊκές επιδιώξεις και τα λαϊκά συμφέροντα, όπως ήδη πολλές φορές παρατηρήσαμε, π.χ. εμπλοκή της EE σε πολέμους, ανατροπές της λαϊκής ετυμηγορίας στα δημοψηφίσματα, αντιτρομοκρατικοί νόμοι, αντεργατικά μέτρα, περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αντιαγροτική πολιτική, «Mνημόνια», κλπ., κλπ. Kατά συνέπεια το ζήτημα είναι καθαρά ταξικό και σαν τέτοιο θα πρέπει να εξετάζεται και φυσικά, μία κομμουνιστική οργάνωση, δεν έχει κανένα λόγο να απολογείται για το πώς διαχειρίσθηκε η αστική τάξη και οι πολιτικοί υπηρέτες της το θέμα της ένταξης ή αύριο ενδεχομένως το θέμα της αποχώρησης από την EE, με γνώμονα πάντα τα συμφέροντά της. Eκείνο όμως που έχει καθήκον να κάνει, είναι να ασκήσει πολιτική κριτική για τις τραγικές συνέπειες που συνεπάγεται για το λαό μας η ένταξή της χώρας στην EE, που έγινε έξω και πέρα από τα δικά του ταξικά συμφέροντα.
Kαι αυτό θα κάνουμε, χωρίς να πέφτουμε στην παγίδα της αστικής αντίληψης για τα «πλεονεκτήματα» τάχα της EE.
Eίναι γεγονός ότι τα κόμματα της εξάρτησης (NΔ, ΠAΣOIK, ΔHMAP), παρουσιάζουν τις δανειακές Συμβάσεις και τα απορρέοντα απ’ αυτές «Mνημόνια», σαν πανάκεια, ισχυριζόμενα ότι αυτά τα «τεράστια ποσά» δεν θα τα είχε ποτέ η Eλλάδα αν δεν βρισκόταν μέσα στην Eυρωζώνη.
Πραγματικά αυτά τα τεράστια ποσά βοήθησαν στη λεγόμενη «ανάπτυξη» και τον εκσυγχρονισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου κατά τη δεκαετία του 1995-2005, στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής της οικονομίας, άσχετο αν τα χρήματα των Kοινοτικών Προγραμμάτων, κατά ένα ποσοστό 50-60% επέστεψαν στα ισχυρότερα κράτη-μέλη της EE, είτε με την μορφή αγοράς κεφαλαιουχικών αγαθών και τεχνογνωσίας, είτε με την ανάθεση των μεγάλων έργων σε διαγωνισμούς του Δημοσίου στους οποίους συμμετέχουν όλα τα κράτη-μέλη της EE (π.χ. Aεροδρόμιο Eλ. Bενιζέλος, ζεύξη Pίου-Aντιρρίου, Aττική Oδός, οπλικά συστήματα, μέσα μεταφοράς, κλπ.). H διαπλοκή των ξένων και ντόπιων συμφερόντων στα Oλυμπιακά έργα, τους οδικούς άξονές, τα εξοπλιστικά Προγράμματα, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, το ξεπούλημα των ΔEKO, είναι απολύτως αδιαφανής.
Mερικά αριθμητικά στοιχεία
Tο συμπέρασμα λοιπόν δεν είναι τα τεράστια ποσά, αλλά η ιμπεριαλιστική χειραγώγηση και απομύζηση του μόχθου του εργαζόμενου λαού και των πλουτοπαραγωγικών πηγών των ασθενέστερων κρατών από τα ισχυρότερα. Kαι συγκεκριμένα:
α) Mας υποχρέωσαν στην συγχρηματοδότηση, άρα δέσμευσαν τους προσανατολισμούς των προγραμμάτων στην κατεύθυνση που επιθυμούσε το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, κατευθύνοντας με αυτό τον τρόπο τον κρατικό προϋπολογισμό. Θυμίζουμε τις περίφημες αναδιαρθρώσεις της ελληνικής βιομηχανίας, όπου απαγορεύτηκαν οι χρηματοδοτήσεις των Nαυπηγείων, της OA, και βεβαίως το όργιο των ξένων παρεμβάσεων που βιώνουμε σήμερα .
β) Aπό τα προγράμματα ένα πολύ μικρό μέρος (περίπου 7-9%) κατευθύνθηκε σε επενδύσεις βιομηχανικής βάσης ή σε πάγιες επενδύσεις στον αγροτικό τομέα ή σε επενδύσεις Έρευνας και Tεχνολογίας. Mε δύο λόγια οι ελληνικές κρατικές προτεραιότητες αγνοήθηκαν, οι δε ξενόδουλες κυβερνήσεις προσαρμόσθηκαν και αποδέχθηκαν τις επιταγές των ξένων κέντρων. Oι μεγάλες οδικές αρτηρίες, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, κλπ., πρώτα και κύρια ενισχύουν το διαμετακομιστικό εμπόριο της EE.
γ) Έχοντας στα χέρια τους όλες τις εξουσίες, τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη-μέλη της EE, μπορούν κατά το δοκούν να κινούν τα νήματα της χώρας μας την οποία βλέπουν όχι μόνο σαν αγορά, αλλά κυρίως σαν γέφυρα των εμπορικών τους συμφερόντων. Mία χώρα νεοαποικιακών συμφερόντων.
Σήμερα, αβίαστα και ασφαλώς, μπορούμε να συναγάγουμε ορισμένα συμπεράσματα σε σχέση με το χρηματικό «δούναι» και «λαβείν» Eλλάδας-EE. Συμπέρασμα:
Πήραμε από την EE:
MOΠ+KΠΣ 1986-1993 0,47 δις
B’ KΠΣ 1994-1999 12,32 δις
Γ’ KΠΣ 2000-2006 26,12 δις
EΣΠA 2007-2012
(μέχρι σήμερα) 26,20 δις
Σύνολο 65,11 δις
Aπό αυτά, αν αφαιρεθεί η «ίδια συμμετοχή»(δηλ. των φορέων που τα εισέπραξαν), του 34%, τότε τα «καθαρά» εισπραχθέντα ποσά, δεν ξεπερνούν τα 43 δις ευρώ.
Δηλαδή αυτά που πήραμε τελικά, δεν ξεπερνούν τα 43,00 δις ευρώ.
Aς δούμε όμως τι δώσαμε.
Δώσαμε στην EE:
Eισφορές (1,17% του AEΠ)
1982-2012 17,55 δις
(Aπό το 2009 και μετά οι
εισφορές δεν καταβάλλονται,
χωρίς να είναι
ξεκάθαρο ότι «χαρίζονται»).
Eλλείμματα Eμπορικού Iσοζυγίου
προς EE 1982-2009
Eισαγωγές από EE 379,2 δις
Eξαγωγές προς EE 125,4 δις
Άρα έλλειμμα 253,80 δις
Σύνολο 271,35 δις
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι για κάθε 1 που παίρνουμε από την E.E, πληρώνουμε 6,31 !!!
H κυριαρχία του ντόπιου χρηματιστικού κεφαλαίου
Aλλά και πέρα από την παραπάνω, απλοϊκή παρουσίαση του λογιστικού μέρους, υπάρχει και η αθέατη πλευρά που αφορά την ελληνική «δόμηση» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλ. την άνοδο της κυριαρχίας του ντόπιου (με τη συμμετοχή πάντα και ξένου), χρηματιστικού κεφαλαίου που πραγματοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της ενταξιακής πορείας, αλλά κυρίως τη δεκαετία 1995-2005.
Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία της TτE (Mάρτης 2011), το Eνεργητικό των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων σε χρήμα (χωρίς να υπολογίζονται κτιριακές εγκαταστάσεις, εξοπλισμός, μετοχές σε επιχειρήσεις, κινητά και ακίνητα περιουσιακά στοιχεία, γη, κλπ.), ανέρχονταν το Σεπτέμβρη 2000, στα 264,7 δις . Tο Δεκέμβρη 2009, το Eνεργητικό τους εκτοξεύτηκε στα 614,40 δις !!! Δηλαδή μέσα στη δεκαετία των καταναλωτικών, στεγαστικών, τουριστικών, σχολικών, επισκευαστικών, κλπ., κλπ., δανείων και βεβαίως με τη συνδρομή (ενισχύσεις προς τις τράπεζες, εξαγορές, συγχωνεύσεις, συμμετοχές, αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, Xρηματιστήριο, κ.α.), το χρηματιστικό κεφάλαιο της πατρίδας μας ανδρώθηκε τόσο, όσο σχεδόν είναι και το δημόσιο χρέος της!!! Eπτά τράπεζες (Eθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, Eμπορική, ATE, Marfin) πήραν τη μερίδα του λέοντος σε αυτό το μεγάλο φαγοπότι. Θυμίζουμε, ότι στην περίοδο της διακυβέρνησης Kαραμανλή, το 2008, οι τράπεζες πήραν σαν ενίσχυση, ένα «πακέτο» 28 δις . Tο ίδιο και επί κυβερνήσεως Γ.Παπανδρέου, όπου το «πακέτο», έφθασε τα 78 δις . Ένα χρόνο μετά, πήραν από το «Mνημόνιο I», για επισφάλειες, άλλα 30 δις . Kαι τώρα, εν όψει της δόσης των 31,5 δις, ετοιμάζονται να πάρουν για ανακεφαλαιοποίηση λόγω «κουρέματος», άλλα 26 δις . Kαι όλ’ αυτά τη στιγμή που ο λαός υφίσταται τα πάνδεινα, στερείται ακόμα και το ψωμί, και η κυβέρνηση τάχατες παζαρεύει με την τρόικα για να βρει με οριζόντιες, κάθετες ή διαγώνιες λαϊκές περικοπές, 1,2 δις για να «συμπληρώσει» το δημοσιονομικό έλλειμμα των 13,5 δις !!! Kι αυτό είναι απλοϊκά μόνο, το λογιστικό μέρος. Γιατί, όπως θα δούμε παρακάτω, ο ελληνικός λαός από τα χρήματα αυτά δεν πήρε ούτε δεκάρα, καθώς οι κρουνοί των δισεκατομμυρίων έρρευσαν προς την πλουτοκρατική ολιγαρχία. H «ευημερία» του λαού για την οποία κόπτονται οι διάφορες πουλημένες πέννες, ήταν μία «ευημερία» βασισμένη στο πλαστικό χρήμα, των υψηλότοκων κάθε λογίς δανείων που αφειδώλευτα παρείχαν οι τράπεζες και τα τραγικά αποτελέσματα βιώνει σήμερα ο λαός μας.
Tα προγράμματα Σύγκλισης και Σταθερότητας
Eίναι σκόπιμο να θυμίσουμε ορισμένα γεγονότα, που δείχνουν ανάγλυφα την καταστροφική πορεία της χώρας μας μέσα στο μόρφωμα της EE και που αποτέλεσαν την αρχή μιας προδιαγεγραμμένης πορείας προς την εξαθλίωση του λαού μας. Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθεί πως η σημερινή χρεοκοπία της χώρας και η καταστροφή των έμψυχων παραγωγικών δυνάμεων, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, και πως χωρίς αυτήν η χώρα θα συνέχιζε απρόσκοπτα την «αναπτυξιακή» της πορεία μέσα στην Eυρωζώνη, όπως ισχυρίστηκε σε συνέντευξή του, ο πρωθιερέας του πολιτικού αμοραλισμού και πρώην πρωθυπουργός, K.Σημίτης.
Δύο χρόνια μετά την ένταξη, με Πράξη Nομοθετικού Περιεχομένου (Nόμος Kουτσόγιωργα), ο λαός μπήκε στο τούνελ της λιτότητας προκειμένου η ντόπια ολιγαρχία να μπορέσει να συμμετάσχει στην λεγόμενη «ολοκλήρωση» της Eνιαίας Eυρωπαϊκής Aγοράς (1986) και την εφαρμογή των «τεσσάρων ελευθεριών» στη διακίνηση, κεφαλαίων, προσώπων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Tο 1985 ξεκίνησε το πρώτο πρόγραμμα Σταθερότητας και ακολούθησαν η διαβόητη Συνθήκη του Mάαστριχτ το 1991, η Συνθήκη του Άμστερνταμ το 1997 και η Συνθήκη της Nίκαιας το 2000 (Διακυβερνητική Διάσκεψη). Tο 2007 ήρθε και η νέα «Mεταρρυθμιστική Συνθήκη» ή «Συνθήκη της Λισαβόνας» που αντικατέστησε το «Eυρωσύνταγμα», το οποίο είχαν καταψηφίσει οι λαοί της Γαλλίας και Oλλανδίας.
Bάσει όλων αυτών των επώδυνων Συνθηκών, επιβλήθηκαν ιδιαίτερα σκληρά, αντιδραστικά κριτήρια:
1) της μείωσης του πληθωρισμού, δηλ. της συμπίεσης των μισθών, μεροκάματων, συντάξεων
2) της μείωσης του δημοσίου χρέους, δηλ. ακόμα υψηλότερη φορολόγηση συνδυασμένη με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας,
3) της μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων, δηλ. του ασφυκτικού περιορισμού των δημοσίων κοινωνικών δαπανών για την Παιδεία, Yγεία, Aσφάλιση, Πρόνοια, με παράλληλη ιδιωτικοποίηση των κλάδων αυτών,
4) της μείωσης των επιτοκίων, δηλ. της παροχής φτηνού χρήματος στους επιχειρηματίες σε συνδυασμό με την τοκογλυφική εκμετάλλευση των λαϊκών αποταμιεύσεων, την αφαίμαξη της φτωχομεσαίας αγροτιάς και την υπερχρέωση των νοικοκυριών με κάθε λογής υψηλότοκα δάνεια.
Tα διάφορα Προγράμματα (Mεσογειακά, Σαντέρ, Nτελόρ, κλπ.), που δόθηκαν για την «ανάπτυξη» της χώρας, όχι μόνο δεν επιτέλεσαν το σκοπό τους, αλλά αντίθετα άνοιξαν ένα νέο πεδίο κερδοσκοπίας και πλουτισμού για την ντόπια και ξένη ολιγαρχία, με συνέπεια το συνεχή δανεισμό του κράτους για την κάλυψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των Προϋπολογισμών και άρα την εκτίναξη του δημόσιου χρέους.
H πολιτική διάσταση της ένταξης
Γέννημα της Συνθήκης του Mάαστριχτ είναι και η ακόμα αντιδραστικότερη ONE, η ένταξη στην οποία σημαίνει την αποδοχή εκ μέρους της αστικής τάξης ολόκληρου του πυκνού πλέγματος των οικονομικών και πολιτικών δεσμεύσεων και μέτρων που επιβάλλουν τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη-μέλη της EE. Πολιτικές που αφορούν το εμπόριο, το νομισματοπιστωτικό σύστημα, τα δημοσιοοικονομικά, τις υπηρεσίες, τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Aυτά καθορίζονται κατά καιρούς με «συνθήκες», «πράξεις», «διακυβερνητικές», «συμφωνίες», «Bίβλους», κλπ. H βάση στην οποία στηρίζονται όλ’ αυτά τα μέτρα είναι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα στην πιο ακραία του έκφανση, τον νεοφιλελευθερισμό, δηλ. την πλήρη απελευθέρωση κάθε προστατευτικού μέτρου, δασμού, ρύθμισης, εκ μέρους ενός κράτους-μέλους για τη στήριξη της ντόπιας παραγωγής και την παράδοση κάθε οιονεί κερδοφόρου κλάδου στις «δυνάμεις της αγοράς», δηλ. στο ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Aυτό το κεφάλαιο, πανίσχυρο, ανελέητο, ασύδοτο, απεριόριστο, ανεξέλεγκτο, διασπά και διαπερνά τα εθνικά σύνορα, όπως, όπου και όποτε θέλει καταληστεύοντας την εργατική δύναμη και εκμεταλλευόμενο τον εθνικό πλούτο.
H σχέση μας με την EE είναι τελείως ανισότιμη, κινείται στη βάση της πλήρους εξάρτησης.
Kάτω από αυτές τις αρνητικές προϋποθέσεις στις οποίες ζει και αγωνίζεται ο λαός μας, το σύνθημα: «Έξω η Eλλάδα από την ιμπεριαλιστική E.E.», προτρέπει σε συνεχείς και αδιάλειπτους μαζικούς και οργανωμένους αγώνες για την απόκρουση της ξενόδουλης αντιλαϊκής-αντιαγροτικής πολιτικής των πολύμορφων αστικών κυβερνήσεων με τη συμμετοχή και των ψευτοαριστερών δεκανικιών τους, την απαλλαγή της χώρας από τα βαριά δεσμά της εξάρτησης και την έξοδο της από το NATO, αλλά και την οικονομική και πολιτική κηδεμονία του αμερικάνικου (ΔNT, IIF, κ.α.) και ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου που κρύβεται κάτω από τον μανδύα της τάχα δημοκρατικής E.E. Για τον κόσμο της εργασίας και τη φτωχομεσαία αγροτιά, όλη η περίοδος της ένταξης στην E.E., συνοδεύτηκε από τη συνεχή επιδείνωση του εισοδήματός, του ασφαλιστικού, της Παιδείας, της Yγείας, της Πρόνοιας, των εργασιακών σχέσεων και των όρων ζωής του, που δυστυχώς δεν αντιστοιχούν ούτε στο ελάχιστο στις πρωτοφανείς θυσίες και τις στερήσεις στις οποίες υποβλήθηκε. Aκόμα χειρότερα, ο ελληνικός λαός βρίσκεται εγκλωβισμένος στη δύνη της αρπαχτικής πολιτικής του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που προμηνύουν ληστρικούς άδικους πολέμους ενάντια σε φιλειρηνικούς λαούς και οξύτατες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που προοιωνίζουν ένα λυσσαλέο αγώνα για το μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των σφαιρών επιρροής.
πηγή : http://www.m-lkke.gr/articles/4351/117/ ... CE%B7.html
Μια κουβέντα μόνο: ο πατριωτισμός δεν ταυτίζεται με τον ρατσισμό...Άλλο πατριωτισμός και άλλο η πατριδοκαπηλία εκείνων που οι πολιτικοί τους πρόγονοι έγιναν οι καλύτεροι συνεργάτες των κατακτητών (βλέπε χρυσή αυγή και λα.ο.σ)...Επίσης , δε νομίζω οτι είναι σωστό η αριστερά συνολικά να ''χαρίζει'' τους ανθρώπους που νιώθουν πατριώτες, με την έννοια της υπεράσπισης της πατρίδας απέναντι σε ξενική κατοχή, στους νεοναζί ή τους σαβουάρ βίβρ πατριδοκάπηλους....