Πω πω ρε παίδες 3-4 φραγματάκια πήγαμε να δούμε και εμείς και έγινε πανικός στο θέμα.
Για να υπάρξει καταγραφή του ποσοστού αυτών που αμφισβητούν παρατάξεις και τα συναφή, θα πρέπει να κάνουν μια βόλτα και να ρίξουν ΑΚΥΡΟ . Και οι 45 δεν θεωρώ ότι είναι λίγοι αλλά σκέψου να ήταν 200...
100% μαζί σου. Εγώ είμαι αυτός που λέει ότι το "άκυρο" είναι πολιτικό, διότι ποσοτικοποιεί τη δυσαρέσκεια στο παρόν πολιτικό σύστημα, κρατώντας παράλληλα την πολιτική υπόσταση της κατάθεσης ψήφου. Η "αποχή" από την άλλη, σε τοποθετεί μαζί με τους απολιτίκ τρεντο-οτινάναι τύπους, και εμείς σίγουρα δεν είμαστε αυτό το είδος.
Αλλά μια υψηλή αποχή προφανώς και σε κάνει να προβληματίζεσαι για το πως εκλαμβάνει ο κόσμος το θεσμό αυτό. Εφ'όσον τόσο μεγάλο ποσοστό επιλέγει να απέχει (σε αντίθεση π.χ με τις εθνικές εκλογές), προκύπτει το συμπέρασμα ότι κάπου στραβώνουν τα πράγματα. Δεν είναι ότι εκ φύσεως τα κοινά απωθούν τόσο μεγάλο ποσοστό. Είναι ότι τα κοινά με τη μορφή που υπάρχουν και λειτουργούν τώρα προκαλούν δυσθυμία και απομακρύνουν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου.
Ένα μέρος που αποτελεί την αριθμητική πλειοψηφία, και αυτό αυτόματα σημαίνει ότι στα συνδικαλιστικά όργανά μας δεν κυβερνάει η πλειοψηφία, αλλά μειοψηφίες κάθε είδους...
Προς το συμπαθή 3,
το post σου όντως ήταν παραληρηματικό. Λες και σου βρίσαμε τη μάνα κάνεις, εκτός και αν η μάνα σου είναι ο θεσμός των παρατάξεων ως έχει. Και το post σου έχει σαφώς "πατριαρχικό" και/ή "πατρονιστικό" χαρακτήρα απέναντι σε όλο το θεσμό των παρατάξεων.
ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΙΚΗ! ΕΞΩ ΟΙ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΟΦΟΒΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ! ΕΞΩ ΟΙ ΚΑΛΟΒΟΛΕΜΕΝΟΙ-ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟΙ ΛΑΣΠΟΛΟΓΟΙ, ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ ΔΥΝΑΜΗΣ, ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ! ΚΑΝΕΙΣ ΔΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΕΠΕΙΔΗ "ΕΤΣΙ ΤΟΥ ΤΙ ΒΑΡΕΣΕ".. Η ψηφος μας αρεσει, Θ ΤΗ ΡΙΧΝΟΥΜΕ Κ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ, κ εσεις ν σαπισετε στο περιθωριο της μιζερης μοναξιας σας! ΕΛΕΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ....
Θλίβομαι ως ένα βαθμό που ακούω από κάποιον πολιτικοποιημένο φίλο και "σύντροφο" (στο ευρύ πεδίο των ιδεών της Αριστεράς-ας μην τοποθετηθεί η έννοια ως ταμπέλα στο μικροπολιτικό σκηνικό που έχουμε όλοι συνηθίσει), που ανήκει σε μια συλλογικότητα που θέλει να είναι η πιο ριζοσπαστική και η πιο κριτική απέναντι στο φοιτητικό συνδικαλιστικό σύστημα, να το υπερασπίζεται a priori. Θλίβομαι επίσης όταν τοποθετεί όλη την αντι-παραταξιακή κριτική στο ίδιο τσουβάλι, και τη δένει με κόμπλεξ, φοβίες, λάσπη.
Θα μιλήσω ως ακόμη ένας "αντι-παραταξιακός", πιστός σε αυτή τη θέση για όσα χρόνια είμαι στη σχολή. Ως ένα άτομο που πιστεύω ότι έχει αφιερώσει χρόνο και όρεξη συμμετέχοντας σε επίσημους αγώνες και ανεπίσημες "συλλογικότητες" (όπως αυτή του MQN.gr), και που έχει μια πολιτικοποιημένη θέση που περιέχει την αμφισβήτηση της σημερινής παραταξιακής λογικής στον πυρήνα της.
Θα "αδειάσω" σε αυτό το σημείο τους "αντι-παραταξιακούς" που, θλιμμένοι από το υπάρχον σύστημα, επαφίονται στη στείρα κριτική, χωρίς αντιπρόταση ή χωρίς κάποιο πρίσμα πολιτικών ιδεών που να κατευθύνει την πρώτη τους συναισθηματική αντίδραση.
Δεν είμαι κομπλεξικός, αλλά γίνομαι, όταν κάθε σπιθαμή των τοίχων της σχολής είναι καλυμμένη με επαναλαμβανόμενα μοτίβα παραταξιακής προπαγάνδας, λες και ζουμε σε κάποιο σουρεάλ σκηνικό ακραίας και συνεχούς πολιτικής προώθησης και διαφήμισης.
Γίνομαι, όταν βλέπω κόσμο να την αράζει στα τραπεζάκια χωρίς να μπαίνει ποτέ στο μάθημα (διότι ο σκοπός του να ρχεσαι σχολή, εκτός του συνεταιρισμού, είναι και η παρακολούθηση), να βολοδέρνει από τα τραπεζάκια στα κυλικεία και τουμπαλιν κάνοντας μόνο δημόσιες σχέσεις. Ο ίδιος κόσμος, πάω στοίχημα, ο οποίος "ανδρώνεται" πολιτικά σε αυτό το σκηνικό, θα είναι και αυτός που θα αρπάξει τη θεσούλα των μελλοντικών εξουσιών κάθε είδους.
Γίνομαι, όταν βλέπω να κυριαρχεί η λογική της "παρέας-παράταξης" ή της παράταξης που σου εξασφαλίζει άνετο πέρασμα σε μαθήματα, γκόμενα, πάρτυ κ.ο.κ, λόγοι δηλαδή άσχετοι με την πολιτικοποίηση και τη συμμετοχή στα κοινά.
Δεν είμαι φοβικός, αλλά γίνομαι, όταν βλέπω ότι μικρές αριθμητικά ομάδες μπορούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους με βία στον Πανεπιστημιακό χώρο. Όταν βλέπω ότι οι παραταξιακοί συνάδελφοί μας αρέσκονται στο να πετάνε οπαδικά συνθήματα-καφρίλες εκατέρωθεν ή να παίζουν ξύλο για να ικανοποιήσουν το πολιτικό τους πάθος. Όταν συσπειρώνονται και κάνουν "κυκλωματάκια", περνώντας κόσμο είτε με σκονάκια είτε με τη βοήθεια καθηγητών-ομοϊδεατών τους.
Δεν είμαι κομματοφοβικός, αλλά γίνομαι, όταν βλέπω ότι όλα σε αυτή την κωλοχώρα είναι απόρροια του ηλίθιου κρατισμού και της μικροπολιτικής λούμπας στην οποία έμαθε να σκέφτεται ένας ολόκληρος λαός: αυτής της χαμηλότατης πολιτικής συνείδησης που επιβάλλει να παραμένεις αιώνιος και άκριτος υποστηρικτής ενός χώρου, συνήθως λόγω οικογενειακής συνέχειας, με μεγάλα στεγανά και πολύ φραξιονισμό στη λογική με την οποία ερμηνεύεις την πολιτική.
Γίνομαι κομματοφοβικός, όταν επίσης βλέπω ξεκάθαρες τις πολιτικές γραμμές των κομμάτων να περνάνε μέσα στο χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού, μέσα στα αιτήματα των φοιτητών.
Όταν βλέπω να φτιάχνει ο καθένας πολιτική όχι βάσει των αιτημάτων των φοιτητών, αλλά βάσει των προσδοκιών των κομμάτων που τους "στεγάζουν". Όταν βλέπω ότι οι παρατάξεις αποτελούν τα μεγαλύτερα φυτώρια για νεολαίες των κομμάτων, ή τις μεγαλύτερες "ευκαιρίες" για να ανέλθουν επαγγελματίες συνδικαλιστές ή επαγγελματίες Πολιτικοί (όχι μηχανικοί...).
Ξέρω ότι εσύ, στο χώρο που ανήκεις, δεν κατέχεις όλα τα χαρακτηριστικά της παραπάνω παρακμιακής κατάστασης την οποία περιέγραψα ως "παραταξιακή λογική". Για αυτό και περιμένω να μη τσουβαλιάζεις όλες τις γνώμες σε ένα καλάθι. Εξάλλου, τα κόμπλεξ και οι φοβίες υπάρχουν τόσο στους αντι-παραταξιακούς όσο και στους παραταξιακούς.
Και κλείνω με ένα λεγόμενο του Oscar Wilde:
“The imagination imitates. It is the critical spirit that creates.”Δεν χρειαζόμαστε φαντασία στην εξουσία, από αυτή έχουμε αρκετή. Χρειαζόμαστε κριτική, γαμώτο. Κριτική, άρνηση και σκέψη.
Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
από morisson » Κυρ, 17 Μάιος 2009 11:02 pm 
