Ειδήσεις & Κείμενα

[lybe33]

Αναπαραγωγή του κυρίαρχου Παραδείγματος και κατακερματισμός
του Φάνη Παπαγεωργίου και του Νικόλα Βαγδούτη

Σκιαγραφώντας τον νόμο Διαμαντοπούλου, μπορούμε να διακρίνουμε τρεις βασικές συνιστώσες όσον αφορά την έρευνα. Πρώτον, την οικονομική-εισπρακτική διάσταση: περικοπή των κονδυλίων έρευνας και των υποτροφιών, επιβολή ή αυξήσεις διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, άνοιγμα της ερευνητικής διαδικασίας στην αγορά για προσέλκυση επενδύσεων. Δεύτερον, αποκλειστικός προσανατολισμός προς την εμπειρική-εφαρμοσμένη έρευνα, αποσύνδεση από τη βασική έρευνα. Tρίτον, προσπάθεια οριοθέτησης κάθε επιστήμης εντός του κυρίαρχου Παραδείγματος, με τη θεσμοθέτηση μιας διαδικασίας που έχει ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια. Χωρίς να υποτιμάμε την πρώτη διάσταση, που παραδίδει την έρευνα στους ιδιώτες, επιβάλλει ταξικούς φραγμούς και δημιουργεί εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων, θα εστιαστούμε στις δύο άλλες συνιστώσες.

***

Ο νόμος θεσμοποιεί το άνοιγμα της έρευνας στην αγορά, ενώ η κρατική χρηματοδότηση στοχοπροσηλώνεται στην «καινοτομία».[1] Αποτυπώνεται, δηλαδή, μια σαφής στροφή προς την εμπειρική-εφαρμοσμένη έρευνα, καθώς ως «καινοτομία» νοείται η εφαρμοσμένη έρευνα που κατατείνει σε υλικά και εμπορευματικώς εκμεταλλεύσιμα αποτελέσματα. Η έμφαση στην εμπειρική-εφαρμοσμένη έρευνα, όπως θα δείξουμε, συνδέεται άμεσα με την ιδεολογική κυριαρχία εντός του υπάρχοντος Παραδείγματος.

Στην εμπειρική-εφαρμοσμένη συνιστώσα κάθε επιστήμης υπεισέρχεται αναγκαστικά το ιδεολογικό στοιχείο (Μπαλτάς 2002)· ως εκ τούτου, η βάση των επιστημονικών διαμαχών έγκειται στο ιδεολογικό στοιχείο[2] και τη μη οριστικότητα των αποτελεσμάτων. Το ιδεολογικό στοιχείο εμφιλοχωρεί ανανοηματοδοτώντας και ερμηνεύοντας υπάρχουσες έννοιες και θεωρίες, και νοηματοδοτώντας ταυτόχρονα ιδεολογικά σχήματα εν τη γενέσει τους, προσδίδοντάς τους ένα μανδύα θεωρίας. Παρενθετικά, πρέπει να σημειώσουμε πως η μη οριστικότητα των αποτελεσμάτων έχει διαβαθμίσεις. Για παράδειγμα, στις ανθρωπιστικές επιστήμες και τα οικονομικά είναι σαφώς μεγαλύτερη από ό,τι στις θετικές επιστήμες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι διάφορες εκδοχές της έννοιας της αιτιότητας, τέκνο της μαθηματικοποίησης της οικονομικής θεωρίας ύστερα από την επικράτηση της νεοκλασικής σχολής. Η μαθηματικοποίηση αυτή προσπαθεί με στρεβλό τρόπο να άρει την μη οριστικότητα των αποτελεσμάτων. Αυτό γίνεται αντιληπτό αν συνυπολογίσουμε τον ρόλο της θεμελίωσης, της ακαδημαϊκής τεκμηρίωσης και της ηγεμονίας έτσι των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στη βάση των διδαγμάτων της νεοκλασικής σχολής.

Ένα θεωρητικό σύστημα, και πολύ περισσότερο μια επιστήμη, ορίζεται καταρχάς σε σχέση με το αντικείμενό του, το οποίο έχει υπόσταση εννοιακή-θεωρητική, δηλαδή δεν δίνεται άμεσα από την εμπειρία, αλλά συγκροτείται θεωρητικά, στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου εννοιακού-θεωρητικού πεδίου (Μηλιός 1997). Πρέπει να τονίσουμε ότι δεν είναι κάθε μορφή έρευνας αντιπαραθετική με τη συγκρότηση της επιστήμης. Όμως, στο πλαίσιο της εμπειρικής-εφαρμοσμένης έρευνας, ειδικά όταν τοποθετείται απέναντι στη βασική έρευνα, ο υποψήφιος διδάκτωρ γίνεται εργαζόμενος στην κατακερματισμένη επιστήμη. Η εμπειρική-εφαρμοσμένη έρευνα, συνήθως αποκομμένη από τις θεωρητικές αρχές της επιστήμης και σε αντίστιξη με τη βασική έρευνα, εμπλέκει επιστήμονες από ετερόκλητα γνωστικά πεδία προκειμένου να συνδράμουν στη σύνθεση των επιμέρους επιστημών. Θα αρκεστούμε σε ένα παράδειγμα: τη χρήση στατιστικής και μαθηματικών, στο πλαίσιο της πολιτικής επιστήμης αλλά και των οικονομικών, που δημιουργεί αξιώσεις κανονικοποίησης και αλήθειας μέσω του «αυταπόδεικτου» των μαθηματικών.

Η τάση κατακερματισμού της έρευνας ενισχύεται μέσα από τα project, όπου επιστήμονες από πολύ διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα και διαφορετικές χώρες ασχολούνται σπονδυλωτά με υπομέρη έρευνας, αρθρώνοντας την επιστήμη σε υπομέρη-υποενότητες, εκτός του πλαισίου της επιστήμης ως ολότητας. Όλα αυτά αποτυπώνουν την τάση διαχωρισμού της έρευνας από τα εννοιακά-θεωρητικά πεδία της επιστήμης, κάτι που ανακόπτει ουσιαστικά την όποια ενδεχομενικότητα, αποξενώνοντας τον επιστήμονα ερευνητή από την εννοιακή συγκρότηση της επιστήμης και αναπαράγοντας έτσι την κυρίαρχη άποψη, εντός της επιστήμης, ως επιστήμη.

Η επιστήμη συγκροτείται επί τη βάσει τριών στοιχείων, δεμένων μεταξύ τους διαλεκτικά: του εννοιολογικού συστήματος των θεωριών, του αντικειμένου της και των αποδεικτικών διαδικασιών που προσιδιάζουν σ’ αυτήν. Τα στοιχεία αυτά συναρθρώνουν δομή με την τεχνική έννοια του όρου (Baltas 1989). Σημείο εκκίνησης, έτσι, πρέπει να είναι η διαδικασία επίλυσης προβλημάτων (διατύπωσης θεωρητικών προτάσεων, κατανόησης της εμπειρικής-εφαρμοσμένης πραγματικότητας) σαν διαδικασία παραγωγής ενός τρόπου παραγωγής. Απαραίτητα στοιχεία για την παραγωγή ως τέτοια είναι να έχει οριστεί ο στόχος της, να υπάρχουν τα μέσα και η πρόθεση για την παραγωγή, και συνακόλουθα η ανταλλακτική αξία της έρευνας.

Η ανταλλακτική αξία συνδέεται με τη χρησιμότητα που έχει ένα θεωρητικό σχήμα (λ.χ. η πρόβλεψη των κρίσεων στο πλαίσιο της οικονομικής θεωρίας) και, υπ’ αυτή την έννοια, με την αξία χρήσης του. Σαν πρώτη ύλη χρησιμοποιούνται υπάρχουσες γνώσεις με τη μορφή εδραιωμένων εννοιών, θεωρημάτων και πορισμάτων, καθιερωμένων μεθόδων συμπερασμού και εργαλεία στη σφαίρα των επιστημών (μαθηματικά στη διαδικασία πρόβλεψης, φυσικές αναλύσεις όπως η ανάλυση φάσματος στην περιοδολόγηση κυκλικών διακυμάνσεων κλπ.). Ταυτόχρονα, η διαδικασία παραγωγής γνώσης προϋποθέτει και την ανθρώπινη νοητική εργασία για την επίλυση των εκάστοτε προβλημάτων.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να διακρίνουμε ορισμένες τάσεις τις οποίες επιβεβαιώνει και ο πρόσφατος νόμος. Ο υποψήφιος διδάκτωρ αποκόπτεται από τα αποτελέσματα της εργασίας του: ο κατακερματισμός της επιστήμης, δηλαδή, μπορεί να νοηθεί και ως αύξηση του τεχνικού καταμερισμού της εργασίας στο πλαίσιο της επιστήμης. Αυτή η τάση έχει δύο ξεκάθαρες συνέπειες: Πρώτον, η κατεύθυνση της επιστήμης εξαρτάται από τις βουλές αυτών που θα καθορίσουν το επιστημονικό εύρος και τα ερωτήματα που τίθενται στα projects. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με μια έννοια του νεαρού Μαρξ, ο υποψήφιος διδάκτορας αλλοτριώνεται/αποξενώνεται από τα αποτελέσματα της έρευνας/παραγωγής του, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τις εργασιακές και μισθολογικές του αξιώσεις. Ταυτόχρονα, υπάρχει μια τάση μείωσης του εργασιακού κόστους, με τη μείωση της αμοιβής των εργαζόμενων υποψηφίων διδακτόρων.

Τέλος, λαμβάνει χώρα μια διαδικασία που σχετίζεται με την αξία χρήσης της επιστήμης. Εδώ και κάποια χρόνια, παρατηρείται η τάση αποτίμησης της ακαδημαϊκής έρευνας με κριτήρια ποσοτικά — μια διαδικασία δημιουργίας αγοράς που θα αποτιμά τις αξίες χρήσης που παράγονται. Η ποσοτικοποίηση της ακαδημαϊκής έρευνας περνάει μέσα από τη δημιουργία του Impact Factor που υπολογίζεται, με έναν μαθηματικό τύπο, με βάση τον αριθμό των αναφορών (references) ενός περιοδικού: ένα άρθρο σε επιστημονικό περιοδικό με επιφανή ονόματα έχει περισσότερες πιθανότητες να διαθέτει πολλές αναφορές, όπως και ένα άρθρο που επιβεβαιώνει συμπεράσματα της εκάστοτε επιστημονικής ορθοδοξίας δημιουργώντας ένα αυστηρό path dependency στην επιστήμη. Πρόκειται για μια διαδικασία στεγανοποίησης της επιστήμης εντός του πλαισίου του κυρίαρχου Παραδείγματος, η οποία ενισχύει εμπρόθετα την οριστικότητα των αποτελεσμάτων. Επιπλέον, με τον νέο νόμο υποτροφίες θα δίνονται μόνο σε όσους έχουν επιβλέποντες διακεκριμένα μέλη της επιστημονικής κοινότητας, πιέζοντας ακόμα περισσότερο στην οριοθέτηση της έρευνας εντός του κυρίαρχου Παραδείγματος. Πολλά δυνάμει αντικείμενα εργασίας εγκαταλείπονται και εξαφανίζονται, λόγω ακριβώς της πρόσδεσης των αποτελεσμάτων της επιστήμης στην ιδεολογία. Το σύστημα αξιολόγησης-αποτίμησης είναι ο μηχανισμός που πιστοποιεί ότι τα προϊόντα διαθέτουν αξία χρήσης, και έτσι μπορούν να ανταλλαγούν. Ο μηχανισμός αυτός είναι ορατός και γνωστός στα μέλη της επιστημονικής κοινότητας, και έτσι δεν έχουμε μια τυφλή αγοραία διαδικασία, αλλά μια εποπτεύσιμη διαδικασία αναπαραγωγής.

Συνοψίζοντας, ο νέος νόμος θεσμοθετεί τη διαδικασία στεγανοποίησης της έρευνας εντός του κυρίαρχου επιστημολογικού Παραδείγματος, η οποία είναι στενά συνδεδεμένη με τον κατακερματισμό της επιστήμης και την κατανόησή της ως τρόπου παραγωγής. Γι’ αυτό, η κριτική μας στον νόμο δεν γίνεται μόνο από τη σκοπιά της «ιδιωτικοποίησης» της έρευνας, αλλά και από τη σκοπιά της στεγανοποίησης της κυρίαρχης άποψης εντός της κάθε επιστήμης, διά της εξειδίκευσης και του κατακερματισμού που επιβάλλει η αγορά στον νέο επιστήμονα.

Μηλιός, Γ. (1997), Θεωρίες για τον παγκόσμιο καπιταλισμό, Κριτική, Αθήνα.

Μπαλτάς Α. (2002), Για την επιστημολογία του Λουί Αλτουσέρ, νήσος, Αθήνα.

Αλτουσέρ Λ. (1977), «Ιδεολογία και ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους», στο Θέσεις¸ μετ. Ξ. Γιαταγάνας, Θεμέλιο, Αθήνα.

Baltas Α. (1989), «Luis Althusser and Joseph D. Sneed: A Strange Encounter in Philosophy of Science?», στο K. Gavroglu, Y. Goudaroulis and P. Nicolacopoulos (επιμ.) Imre Lacatos and Theories of Scientific Change, Kluwer, Dordrecht.

Ο Φάνης Παπαγεωργίου και ο Νικόλας Βαγδούτης είναι μεταπτυχιακοί φοιτητές, μέλη της Νεολαίας ΣΥΝ

[1] Μέσω της υπαγωγής όλων των ερευνητικών κέντρων στην εποπτεία της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας του Υπουργείου Παιδείας. Κεντρική διακήρυξη της υπουργού, που επαναλαμβάνεται διαρκώς, είναι ο εμπορικά αξιοποιήσιμος χαρακτήρας της έρευνας.

[2] Η ιδεολογία νοούμενη ως συστατικό στοιχείο της φύσης του ανθρώπου που συγκροτεί το άτομο σε και ως υποκείμενο (Αλτουσέρ 1977).

Πηγή: Ενθέματα

[airetikos]

Πολύ φοβάμαι ότι…


Ο Ηρακλής Αντύπας αφήνει για λίγο στην άκρη τον Ολυμπιακό και θυμάται τραγικές καταστάσεις που βίωσε σε όταν επισκέφθηκε χώρες με τεράστια οικονομικά προβλήματα!

Είναι μερικές στιγμές που το μυαλό δεν λέει να ξεκολλήσει και το χέρι δεν πηγαίνει για να γράψει για αθλητικά. Ναι, το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Άρη είναι κομβικό, ναι ο Ολυμπιακός πρέπει να κερδίσει, αλλά θέλοντας και μη δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με αγωνιστικά θέματα.

Ο υπογράφων ούτε είχε ούτε έχει ούτε θα έχει και σχέσεις με την πολιτική. Ωστόσο ακόμα και ένας τύπος σαν την… αφεντιά μου, που είναι μέγας σταρχιδιστής, που σιχαίνεται τη μιζέρια, δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος με όλες αυτές τις εξελίξεις.
Μάθαμε το ΔΝΤ, μάθαμε τις μειώσεις μισθών, μάθαμε τις έκτακτες εισφορές, μάθαμε να πληρώνουμε ενοίκιο στο σπίτι που έχτισε ο πατέρας μας με κόπο και ιδρώτα! Και αν δεν το πληρώσεις, θα σου κόψουν το ρεύμα και θα ζεις στο κρύο και υπό το φως των κεριών!

Και το χειρότερο όλων είναι ότι σου πάγωσαν και το χαμόγελο. Βγαίνεις στο δρόμο και δεν βλέπεις ευδιάθετους ανθρώπους. Χτυπά το κινητό και… πληρώνει 1,10 ότι θα ακούσεις άσχημη είδηση. Απολύσεις, απολύσεις, απολύσεις. Υποχρεώσεις, υποχρεώσεις, υποχρεώσεις…

Η κατάσταση έχει φτάσει καιρό στο απροχώρητο, αλλά αυτοί που αποφασίσουν δεν το έχουν νιώσει στο πετσί τους. Και ούτε θα το νιώσουν…
Λόγω της ενασχόλησής μου με το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, είχα την τύχη να κάνω αρκετά ταξίδια, ακόμα και σε χώρες που δύσκολα μπορείς να την επισκεφθείς. Δεν είναι τουριστικός προορισμός ούτε η Ουκρανία ούτε η Μολδαβία.

Δεν ανέφερα τυχαία τις δύο αυτές χώρες. Είναι οι μοναδικές –μαζί με το Βιετνάμ, το οποίο φυσικά δεν ανήκει στη… χλιδάτη Ευρωζώνη– στις οποίες είδα ανθρώπους χωρίς χαμόγελο, που έκαναν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να ζήσουν.
Σας μεταφέρω μερικές εικόνες, από αυτές που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.

-Στο Ντόνεστκ πριν από το ματς με τη Σαχτάρ, μια παρέα δημοσιογράφων πήγε για φαγητό. Οι σερβιτόρες είχαν σκιστεί για να μας εξυπηρετήσουν και αφήσαμε στο τέλος καλό φιλοδώρημα. Για την ακρίβεια ήταν 20 ευρώ. Μας συνόδεψαν μέχρι την πόρτα και μας έλεγαν συνέχεια ευχαριστώ. Πού να ξέραμε ότι ήταν περίπου το 40% του μισθού τους!

-Στο Χάρκοβο, πριν από το ματς με τη Μέταλιστ, υπάρχουν δύο περιστατικά. Το πρώτο με τον υπάλληλο του ξενοδοχείου. «Το νόμισμά μας υποτιμήθηκε τρεις φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ό,τι οικονομίες είχα κάνει τις έχασα. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλος ο κόσμος», μας είχε πει ότι τον ρωτήσαμε για την κατάσταση στη χώρα. Και δεν ήταν φυσικά τυχαίο ότι όποιος είχε αυτοκίνητο, το μετέτρεπε σε ταξί. Σταματούσαν όλοι για να σε μεταφέρουν.

-Στην ίδια πόλη και σε παρόμοια ιστορία με την πρώτη, η σερβιτόρα σε ένα καφέ δεν άντεξε και μας ζήτησε χάρη. «Μπορείτε να με βάλετε στο αεροπλάνο και να με πάρετε στη χώρα σας; Έρχομαι τώρα μαζί σας», είχε πει σε μένα και στον Κώστα, που είχαμε μείνει σοκαρισμένοι βλέποντας στα πανέμορφα μάτια της την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

-Στο Κισινάου, κυκλοφορούσες στον δρόμο και νόμιζες ότι ήσουν ο Μπραντ Πιτ! Χωρίς υπερβολή, μόλις οι κοπέλες έβλεπαν ξένο, τον πλησίαζαν και του έδιναν το τηλέφωνό τους. Χωρίς πολλά πολλά και γνωριμίες. «Call me», σου έλεγαν και ευελπιστούσαν να τις καλέσεις. Για ευνόητους φυσικά λόγους.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε και θέλω να πιστεύω ότι η κατάσταση έχει αλλάξει. Σίγουρα θα είναι καλύτερα τα πράγματα.
Μπορεί να αναρωτηθείτε γιατί κάθομαι και τα γράφω αυτά. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι τα ίδια θα ζήσω και στην Ελλάδα. Σε μια χώρα ηλιόλουστη, σε μια χώρα γεμάτη ζωή, σε μια χώρα πανέμορφη. Εγώ έτσι την ξέρω την Ελλάδα και δεν πρόκειται να μου αλλάξουν την εικόνα της. Τουλάχιστον στο μυαλό μου…
Ηρακλής Αντύπας
http://www.gazzetta.gr/article/item/237 ... i%E2%80%A6

[civileng]

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ


Και ο πλέον ανόητος Έλληνας θα έχει αντιληφθεί πως η δημοκρατία έχει καταλυθεί εντελώς, το Σύνταγμα της χώρας έγινε κουρελόχαρτο, η χώρα έχει χρεοκοπήσει και οι εκλογές αντιμετωπίζονται από τους πολιτικούς σαν μια πολύ δυσάρεστη –και ανεπιθύμητη- διαδικασία.

Τους τελευταίους μήνες, η οργή για τους πολιτικούς έχει ξεχειλίσει. Μούντζες, βρισίδια, χειροδικίες, γιαούρτια, αυγά – όλα τα δοκίμασαν. Κανείς, όμως, δεν διανοήθηκε να βρίσει τον Κόκκαλη. Κανείς δεν μούντζωσε τον Βαρδινογιάννη. Κανείς δεν πέταξε γιαούρτι στον Μπόμπολα.

Αλήθεια, πιστεύει κάποιος πως μπορεί να υπάρξει επόμενη –και καλύτερη ημέρα- σε αυτή τη χώρα, αν τα δημόσια έργα συνεχίσει να τα αναλαμβάνει ο Μπόμπολας;

Δηλαδή, θα φύγει το ΠΑΣΟΚ, θα φύγει και η Νέα Δημοκρατία αλλά ο Μπόμπολας θα συνεχίσει να είναι «εθνικός εργολάβος» και ο Κόκκαλης «εθνικός προμηθευτής»; Λυπάμαι αλλά τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα.

Το περασμένο καλοκαίρι -ακούγοντας στη λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος όλες τις ομιλίες κατά των πολιτικών- εντυπωσιάστηκα από το πόσοι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Έβλεπαν τους αχυράνθρωπους-πολιτικούς αλλά όχι τους «χορηγούς» τους.


http://pitsirikos.net/2011/11/μια-χρυσή-ευκαιρία/

[lybe33]

Για το εκβιαστικό δίλημμα "Μνημόνιο ή επιστροφή στη δραχμή"
Σε όποια κατεύθυνση και να καταλήξουν οι περιπέτειες του αστικού πολιτικού προσωπικού στην προσπάθειά του να αναβαπτίσει την ισχύ των μνημονιακών πολιτικών και να κερδίσει χρόνο, τη δημοκρατική νομιμοποίηση δεν θα τη βρει

Του ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ

Το δίλημμα που τέθηκε πλέον με επίσημο τρόπο μετά τις Κάννες «Μνημόνια ή επιστροφή στη δραχμή» είναι ένας εκβιασμός που επιδιώκει τη στήριξη του πρώτου σκέλους λόγω του φόβου που προκαλείται στις μάζες από τα αποτελέσματα που θα έχει η υιοθέτηση του δεύτερου σκέλους. Ωστόσο δεν αποτελεί δίλημμα.

Α) Και τα δύο σκέλη, όπως τίθενται, αποτελούν συμπληρωματικές οικονομικές πολιτικές ως προς τους στόχους. Το πρώτο διατείνεται ότι στοχεύει στον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας σε μια οικονομία προσανατολισμένη περισσότερο στις εξαγωγές, μέσω της μείωσης των μισθών και στη συνέχεια των τιμών για τις αγορές του εξωτερικού: Πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης.

Το δεύτερο σκέλος έχει τον ίδιο στόχο μέσω της υποτίμησης του νέου νομίσματος. Η διαφορά μεταξύ τους είναι - εάν αφαιρέσουμε όλες τις επιπλοκές που προκαλούν οι ίδιες οι πορείες προς αυτόν τον στόχο - ότι το μεν πρώτο οδηγεί στον στόχο σταδιακάν το δε δεύτερο με πολύ πιο βίαιο τρόπο βραχυπρόθεσμα, αλλά και με λιγότερες πολιτικές αντιδράσεις λόγω «νομισματικής αυταπάτης» από ένα διάστημα και μετά.

Στο τέλος και οι δύο πολιτικές οδηγούνται σε μία νομισματική πολιτική που σχετίζεται με το ευρώ. Η πρώτη με νόμισμα το ευρώ, η δεύτερη με πρόσδεση, πιθανότατα, στο ευρώ και αφιέρωση της όποιας νομισματικής πολιτικής στην υπεράσπιση της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Προφανώς επειδή η κάθε μία από αυτές τις επιλογές έχει και άλλα αποτελέσματα, μεταξύ τους δεν ταυτίζονται, αλλά αυτό αποτελεί άλλη συζήτηση.

Α1) Ακόμη και οι εντός της αριστεράς υποστηρικτές της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» μέσω της εξόδου από το ευρώ διατείνονται ότι το κύριο δεν είναι η επιλογή νομίσματος, αλλά οι όποιες άλλες πολιτικές ασκούνται. Επομένως το ουσιώδες είναι οι άλλες πολιτικές.

Κατά συνέπεια το δίλημμα είναι «ή αλλαγή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών για μία κοινωνία που θα στοχεύει στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την κερδοφορία ή πολιτικές υποτίμησης Μνημονίου / δραχμής ώστε να λυθεί το πρόβλημα της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης της παραγωγής».

Β) Η Ευρωζώνη δεν αντέχει, ακόμη τώρα και πιθανώς και μεσοπρόθεσμα, την έξοδο ενός κράτους - μέλους από αυτήν. Δηλώσεις του τύπου «θα πάρουμε όλα τα μέτρα ώστε να περιορίσουμε τις συνέπειες» είναι υπερ-αισιόδοξες. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες δεν αντέχουν: για παράδειγμα οι απαιτήσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών από τις ιταλικές είναι της τάξης των 800 δισ.

Επομένως τις ζημιές που συνεπάγεται όχι μόνο στην αγορά ομολόγων της Ιταλίας, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά και στο υψηλά διασυνδεδεμένο και με τεράστιο όγκο διασύνδεσης ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, το EFSF ακόμη και προικισμένο με 2 τρισ. είναι απελπιστικά αδύναμο.

Μόνη επιλογή απομένει η αλλαγή των όρων λειτουργίας της ΕΚΤ (με μια λαϊκή έκφραση, να της επιτρέπεται να «τυπώνει χρήμα» ως εγγυητής ύστατης ανάγκης). Αυτή η επιλογή όμως συνεπάγεται ακύρωση βασικών όψεων των πολιτικών που ασκούνται και θα οδηγήσει σε μία νέα πολιτική τάξη πραγμάτων στην Ευρωζώνη.

Ακόμη, όμως, ας μην το θεωρούμε αδύνατο, και να αποκτήσει, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, μία άλλη λειτουργία η ΕΚΤ και να πειστούν οι Ευρωπαίοι να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες με πολλαπλάσια ποσά ως προς εκείνα της 26ης Οκτωβρίου, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα προηγηθεί μία μαζική αγελαία συμπεριφορά «παικτών» στις αγορές χρήματος που θα αμφισβητεί την ικανότητα άλλων «περιφερειακών» και μη χωρών να παραμείνουν στην Ευρωζώνη και θα θέσει σε κίνηση χρηματοπιστωτικές δυνάμεις που δύσκολα αντιμετωπίζονται από την ΕΚΤ χωρίς υψηλότατα κόστη -όχι μόνο οικονομικά.

Επομένως το υποτιθέμενο δίλημμα αποτελεί μόνο έναν εκβιασμό που στηρίζεται στην προεξόφληση του “Ναι” - σε διαφορετική περίπτωση ή η Ευρώπη και ο κόσμος έρχονται αντιμέτωποι με το φάντασμα του 1929 ή απλά ακυρώνεται η σημασία του όποιου αποτελέσματος ληφθεί - δημοκρατικότατα φυσικά, όπως άλλωστε όλα όσα γίνονται.

Γ) Η βολονταριστική κίνηση Παπανδρέου, χωρίς να το θέλει, αποκαλύπτει τα περιθώρια διαπραγμάτευσης σε μία Ευρώπη που τρίζει. Ωστόσο, από τη στιγμή που διατυπώθηκε επίσημα, η πιθανότητα εξόδου μίας χώρας της Ευρωζώνης από το κοινό νόμισμα, έστω και με τη μορφή διλήμματος - εκβιασμού, σπάει ένα ταμπού: οι συστημικοί κίνδυνοι στην Ευρωζώνη αυξάνονται και αναγκαστικά επιταχύνονται οι διάδοχες συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου. Ταυτόχρονα ενισχύεται η αμφισβήτηση της τρέχουσας ευρωπαϊκής πολιτικής και από τις δύο πλευρές: των υποστηρικτών της εξόδου χωρών και της διάλυσης της Ευρωζώνης, αλλά και των υποστηρικτών της επιτάχυνσης των αναγκαίων αποφάσεων για «ενοποίηση» στη μία ή την άλλη μορφή

Απέναντι στον βολονταρισμό των πολλαπλών πλέον κέντρων εξουσίας που αποκάλυψε αυτή η κίνηση και τα οποία αναπτύσσονται ταχύτατα εντός και εκτός συνόρων υπάρχει μία αδήριτη πραγματικότητα: το μέγεθος, η διασύνδεση των οικονομικών προβλημάτων και ο πολιτικός κίνδυνος που προκύπτει από την ανίχνευση των ορίων του ασυμπίεστου των κοινωνικών αναγκών και των αντοχών των κοινωνιών. Σε όποια κατεύθυνση και να καταλήξουν οι περιπέτειες του αστικού πολιτικού προσωπικού στην προσπάθειά του να αναβαπτίσει την ισχύ των μνημονιακών πολιτικών και να κερδίσει χρόνο, τη δημοκρατική νομιμοποίηση δεν θα τη βρει.

Τα αποτελέσματα που θα ζήσει η κοινωνία από τη συνέχεια αυτών των πολιτικών θα βαθύνουν αναμφίβολα την κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού προσωπικού που έχει αναλάβει να διαχειριστεί τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, φέρνοντας στην επιφάνεια όλο και πιο καθαρά και με κοινωνικά έγκυρο τρόπο το πραγματικό δίλημμα: ή έξοδος από την κρίση σε βάρος της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου ή έξοδος σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του κόσμου της δουλειάς.

Πηγή: RedNotebook

[gousia]

ΤΟΞΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ. ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ

Η Χάιντι είναι ιδιοκτήτρια ενός μπαρ στο Βερολίνο. Προκειμένου να αυξήσει τις πωλήσεις της, αποφασίζει να επιτρέψει στους πιστούς της πελάτες -οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι άνεργοι αλκοολικοί- να πίνουν όσο θέλουν τώρα και να πληρώνουν αργότερα. Όποτε έχουν και όπως μπορούν.

Η ίδια καταγράφει λεπτομερώς όλα τα ποτά που καταναλώνονται σε λογιστικά βιβλία και έτσι, με αυτόν τον τρόπο, ουσιαστικά, χορηγεί δάνεια στους πελάτες της.

Μαθαίνεται πολύ γρήγορα αυτό το «σύστημα της Χάιντι» (που, στα ελληνικά, θα τη λέγαμε Χάιδω!), και πολύς κόσμος αρχίζει να πλημμυρίζει το ωραίο της μπαράκι. Εκμεταλλευόμενη την ελευθερία που νιώθουν οι πελάτες, τώρα που εκείνη τους απάλλαξε από το βάρος της άμεσης πληρωμής, η Χάιντι αυξάνει τις τιμές του κρασιού και της μπύρας, που είναι τα ποτά που καταναλώνονται περισσότερο. Ο όγκος των πωλήσεών της, βεβαίως, αυξάνεται θεαματικά.

Ένας νέος και δυναμικός σύμβουλος πελατών σε μια τοπική τράπεζα, αναγνωρίζει ως μελλοντικά πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της επιχείρησης το ποσό που θα προκύψει από την αποπληρωμή της πίστωσης που παίρνουν οι πελάτες και αυξάνει το δανειοληπτικό όριο της Χάιντι. Δεν έχει, ο τραπεζικός σύμβουλος, κανέναν λόγο ανησυχίας, καθ΄ ό,τι υπάρχουν ως εγγύηση τα ίδια τα χρέη των αλκοολικών. Στα κεντρικά γραφεία της τράπεζας, ειδικοί τραπεζικοί μετατρέπουν αυτό το περιουσιακό στοιχείο σε τραπεζικά προϊόντα με τις ονομασίες «Πιοτ-ομόλογα», «Αλκ-ομόλογα» και «Εμετ-ομόλογα». Αυτά τα προϊόντα εμπορεύονται κατόπιν στις παγκόσμιες αγορές. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι σημαίνουν αυτές οι περίεργες ονομασίες των ομολόγων και πώς αυτά είναι εγγυημένα. Όμως, καθώς οι τιμές τους αυξάνονται διαρκώς, μεγαλώνει η ζήτησή τους και γίνονται μπεστ-σέλερ τραπεζικά προϊόντα.

Μια μέρα, παρ΄ όλο που οι τιμές συνεχώς ανεβαίνουν, ένα στέλεχος της τράπεζας, με ειδικότητα σε θέματα «μάνατζμεντ ρίσκου», αποφασίζει και η απόφασή του γίνεται δεκτή, ότι ήρθε καιρός, σιγά-σιγά, η τράπεζα να αρχίσει να απαιτεί την αποπληρωμή των χρεών που συσσωρεύτηκαν από τους πότες στο μπαρ της Χάιντι. Όμως, οι αλκοολικοί άνεργοι αδυνατούν, βεβαίως, να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, αφού είναι άνεργοι οι άνθρωποι, κάτι που δεν έκρυψαν ποτέ, ούτε από τη Χάιντι, ούτε από τους τραπεζίτες. Ταυτόχρονα και ως συνέπεια αυτού, η Χάιντι δεν μπορεί να είναι συνεπής προς τις δανειοληπτικές της υποχρεώσεις και κηρύττει χρεωκοπία.

Το «Ποτ-ομόλογο» και το «Αλκ-ομόλογο» χάνουν το 95% της αξίας τους. Το «Εμετ-ομόλογο» πάει λίγο καλύτερα και πέφτει μόνον κατά 80%. Οι προμηθευτές του μπαρ της Χάιντι είχαν δώσει στην πελάτισσά τους, τον καιρό που όλα ήταν καλά κι ωραία, πολύ ελαστικούς όρους για την αποπληρωμή των χρεών της προς αυτούς, αλλά έχοντας επενδύσει και οι ίδιοι σε αυτά τα τραπεζικά ομόλογα, είναι τώρα μπροστά σε μια νέα, διαφορετική κατάσταση. Ο προμηθευτής των κρασιών χρεωκοπεί και εκείνος που της πουλούσε μπύρες εξαγοράζεται από έναν ανταγωνιστή του. Η τράπεζα, έπειτα από μαραθώνιες και δραματικές διαβουλεύσεις όλων των πολιτικών κομμάτων, σώζεται με γενναία χρηματική ένεση από το κράτος, το οποίο αποφασίζεται να βρει τους πόρους αυτούς από έναν καινούργιο φόρο, που θα βαραίνει μόνον εκείνους που δεν καταναλώνουν αλκοόλ.

Το κείμενο είναι Άγνωστου συντάκτη

[myrto]

.....Συμφώνησαν για συγκρότηση νέας κυβέρνησης...
Σχόλιο :
Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο....
http://www.youtube.com/watch?v=AgDZOvy_Fsw

[paktomenos]

Μένει να δούμε τις αντιδράσεις του κόσμου.Αν και μάλλον αυτό που θα ακολουθήσει είναι μια κατάσταση σαν την παρακάτω εικόνα, απλά πιο γκλαμουράτη.Δεν θα υπάρχουν τόσο τα όπλα, όσο το αυτομαστίγωμα ως έθνος από κάθε λογής βολεμένο, περισσότερος σεχταρισμός και περισσότεροι στην εξαθλίωση.Αν η πείνα δεν γίνει κάτι θετικό, τι να πεις.Τον δρόμο δείχνουν οι απαλλοτριώσεις στα Super Market.

[merde_conserve]

Όταν οπλίζουμε και σχεδιάζουμε γενικότερα έχουμε πάντα στα υπόψη τι είδους φορτίσεις θα δεχτεί ο φορέας μας, ακόμα και αν δεν τις φανταζόμαστε!

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... jYdCaHrjQ#!

(btw αυτά τα φορτία είναι μικρά αναλογικά με τα βαρέα οχήματα αλλά τεσπα )

[PAINTER]

ναι αλλά στην γωνία παραμονεύει το φαινόμενο του κλειδώματος - συντονισμού (lock-in), αν και αυτό παίζει κυρίως στις πεζογέφυρες που είναι πολύ πιο εύκαμπτες (πχ millenium bridge)

[paktomenos]

Αφιερωμένο στα τσιράκια της φιλελεύθερης αστικής θεώρησης του ανταγωνισμού ως φύση του ανθρώπου και θεμέλιο της προόδου(Δήμου πχ) και σε όλους εκείνους τους μέτριους που την ασπάζονται στα τυφλά χάριν μιας φιλοδοξίας που στην εικόνα της έχει μια BMW GS και τον χαρτοφύλακα της δουλειάς στην καούκα.

Κοινωνικός δαρβινισμός και άλλα θηρία…

Ένας τοίχος πάνω στον οποίο πέφτεις κάθε φορά, που αποτολμάς να κάνεις συζήτηση για μια ιδανική κοινωνία, είναι το : μα είναι στη φύση του ανθρώπου ο ανταγωνισμός!
Θα προσπαθήσω με το παρόν, να ξεπεράσω το ανακάτεμα, που μου προκαλεί αυτή η άνευ εξέτασης παραδοχή, και να την αναλύσω, με σκοπό φυσικά να την αποδομήσω.
Συνήθως ακούς τα εξής:
- Ο ανταγωνισμός είναι στη φύση του ανθρώπου. Υπάρχει παντού στη φύση. Το δίκιο είναι του ισχυρού. Και εσύ και εγώ ζηλεύουμε, όταν ο άλλος έχει καλύτερο αμάξι, δουλειά, γκόμενα κλπ.
- Ο ανταγωνισμός προωθεί τις εξελίξεις. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων. Ο ανταγωνισμός μας πάει μπροστά.
Για το πρώτο σκέλος : αρκεί η λέξη “φύση” για να καταλάβουμε το ιδεαλιστικό του επιχειρήματος. Υπάρχει η “φύση” που τα έχει κανονίσει έτσι τα πράγματα. Ποιος είσαι εσύ, που θα μας τα πεις αλλιώτικα; – Σε αυτό το σημείο συνήθως βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο, και είναι ήδη πολύ νωρίς.
Σε άλλη εποχή ο ίδιος άνθρωπος, θα έλεγε έτσι τα κανόνισε ο Θεός. Σήμερα λέει φύση, και το παίζει και προοδευτικός, φιλελεύθερος, πώς δεν τον πιάνει κανένας κορόιδο κλπ.
Νιώθω την ανάγκη να ορίσω τί είναι φύση, και αν είναι κακό να πηγαίνουμε ενάντια σε αυτή. Συνήθως αποκαλούμε φύση το σύνολο της ζωής και του μη ανθρωπογενούς περιβάλλοντος. Μάλιστα θεωρούμε φυσικό, ότι είναι εκτός της ανθρώπινης παρέμβασης. Ανήκει ο άνθρωπος στη φύση; Από την αρχή της ένταξης του ανθρώπου σε μια κοινωνία, ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τους φυσικούς κανόνες, και δρα και αναπτύσσεται μέσω των κοινωνικών. Αλλά η διάκριση μεταξύ των δύο, γίνεται τόσο θολή όταν δεις, για παράδειγμα, ζώα που ζουν σε κοινωνικό περιβάλλον, όπως μυρμήγκια, μέλισσες, γορίλες, πίθηκοι, δελφίνια. Μάλιστα στα ανθρωποειδή ήδη ξεφεύγουμε από τους ενστικτώδεις τρόπους συμπεριφοράς, και βλέπουμε ψήγματα “πολιτισμού”, με την έννοια ότι κάποιοι κανόνες πχ χρησιμοποιήσεως εργαλείων μεταφέρονται εντός μιας συγκεκριμένης ομάδας, μέσω μιας εσωτερικής “παράδοσης”, που δεν την έχει άλλη ομάδα.
Η κάθε κοινωνία ζώων διέπεται από τους δικούς της κανόνες. Πχ στους γορίλες υπάρχει μια πατριαρχική οργάνωση, ο ισχυρός αρσενικός και το χαρέμι του. Στους χιμπατζήδες μπονόμπο από την άλλη, υπάρχει μια μητριαρχική οργάνωση. Οι θηλυκές οργανώνονται σε ένα κοπάδι, και ζουν μακριά από τα μοναχικά αρσενικά, τα οποία αφήνουν να πλησιάσουν μόνο στην περίοδο ζευγαρώματος. Το ίδιο κάνουν και τα δελφίνια.
Επομένως η φύση είναι σαφώς πιο περίπλοκη, από το ντετερμινιστικό “το μεγάλο ψάρι τρώει το μεγάλο”. Πολλές φορές οι “αδύναμοι” μαζεύονται σε μεγάλα κοπάδια, για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των “δυνατών”, για παράδειγμα.
Και αν ήδη στη φύση έχουμε ποικίλες κοινωνικές δομές, στην ανθρώπινη κοινωνία, που είναι ιστορικά συνεχώς εξελισσόμενη γιατί επιμένουμε ότι ένα μοντέλο (του ανταγωνισμού) είναι το “φυσικό”; Τη στιγμή μάλιστα, που πολλά αρχαιολογικά δεδομένα συνηγορούν ότι η ανθρωπότητα ξεκίνησε με ένα μητριαρχικό κοινωνιστικό μοντέλο;
Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ο ανταγωνισμός και όχι η αλληλεγγύη, ήταν η δύναμη πίσω από τη δημιουργία των πρώτων κοινωνιών; Απλά φανταστείτε, σε ποιο στάδιο θα βρισκόμασταν αν δεν φροντίζαμε τους “αδύναμους”, τους γέρους και τα παιδιά. Ή αν οι μικρές ομάδες ανθρώπων ανταγωνίζονταν αέναα η μια την άλλη, χωρίς να συνενωθούν ποτέ. Ο πολιτισμός δεν θα ξεκινούσε ποτέ.
Επομένως: η συνεργασία και αλληλεγγύη είναι το ίδιο “φυσική” για τον άνθρωπο, γιατί είναι πρωτίστως κοινωνικό ον.
Ο ανταγωνισμός όπως είδαμε είναι το ίδιο φυσικός για τον άνθρωπο, όσο η συνεργασία. Αλλά σε ποιες περιπτώσεις ενεργοποιείται;
Τα διάφορα είδη ανταγωνίζονται μέσα στο φυσικό περιβάλλον, για περιορισμένους φυσικούς πόρους. Το πιο κατάλληλα προσαρμοσμένο στις υπάρχουσες συνθήκες κερδίζει έναν πόντο έναντι των υπολοίπων, και υπερισχύει. Τα λιγότερο καλά προσαρμοσμένα εξαφανίζονται. Αυτό περιγράφει σε γενικές γραμμές τη διαδικασία της φυσικής εξέλιξης.
Αλλά τί συμβαίνει εντός της ανθρώπινης κοινωνίας; Και γιατί θα πρέπει τα ανθρώπινα όντα, που ανήκουν στο ίδιο είδος να ανταγωνίζονται μεταξύ τους;
Εδώ πρέπει να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στην ανάπτυξη αυτού, που οι ψυχολόγοι καλούν ενσυναίσθηση.
Ενσυναίσθηση χονδρικά είναι η ικανότητα μας, να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, και να βιώνουμε την κατάσταση του σαν δική μας. Έχειαποδεικτεί πειραματικά, ότι ο εγκέφαλος μας είναι εξοπλισμένος, με “νευρώνες-καθρέπτες”, οι οποίοι μας δημιουργούν την ικανότητα, να βιώνουμε τον πόνο του άλλου, σαν δικό μας. Για παράδειγμα, βλέποντας κάποιον να χτυπάει, νιώθουμε συχνά την ανατριχίλα και το φόβο, σαν να χτυπάμε εμείς οι ίδιοι. Όλα τα ευγενή συναισθήματα, όπως αλτρουϊσμός, συμπόνοια, αλληλοκατανόηση πηγάζουν από αυτήν την ικανότητα.
Η ενσυναίσθηση πέρα του βιολογικού της υποβάθρου, όμως είναι μια ικανότητα, η οποία καλλιεργείται. Κάποιοι την έχουν περισσότερο, ή λιγότερο ανεπτυγμένη. Και μάλιστα είναι μια ικανότητα, που εξελίσσεται και διευρύνεται ιστορικά.
Οι πρωτόγονοι άνθρωποι ζούσαν σε μικρές ομάδες, τις οποίες τις συνένωναν, δεσμοί αίματος. Ο πρωτόγονος ένιωθε ενσυναίσθηση για τα άτομα, του πολύ κοντινού του περιβάλλοντος, και φόβο και ανταγωνισμό, για άλλες ομάδες.
Στο πέρασμα όμως της ιστορίας, καθώς οι άνθρωποι συνενώνονταν σε όλο και μεγαλύτερες κοινωνίες, οι δεσμοί αυτοί διευρύνονταν. Οι άνθρωποι αισθάνονταν “δικούς τους”, όχι μόνο τους συγγενείς τους, αλλά και με όσους αισθάνονταν ότι είχαν κοινούς πολιτιστικούς και οικονομικούς δεσμούς. Στην Αρχαία Ελλάδα πχ υπήρχαν δεσμοί διευρυμένης συγγένειας αίματος. Οι πολίτες συμμετείχαν στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με βάσει την καταγωγή τους. Αργότερα με την επιβολή των μονοθεϊστικών θρησκειών, οι δεσμοί αυτοί διευρύνθηκαν σε όσους άνηκαν στην ίδια θρησκευτική ομάδα. Στα πρόσφατα χρόνια της δημιουργίας του έθνους – κράτους, δημιουργήθηκαν δεσμοί ανάμεσα σε ανθρώπους, που κατοικούν εντός στα σύνορα μιας χώρας, και οι οποίοι θεωρείται, ότι αποτελούν ένα κοινό έθνος. Αυτό επέτρεψε την άνοδο του πατριωτισμού και του εθνικισμού. Ταυτόχρονα, όμως άφησε το μονοπάτι ανοικτό, για πιο σκληρούς και αιμοβόρους ανταγωνισμούς, καθώς περιλαμβάνει μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων, που ανταγωνίζονται, για όλο και πιο περιορισμένους πόρους.
Παρατηρούμε δηλαδή ότι η ενσυναισθητική ικανότητα διευρύνεται σε αναλογία, με το βαθμό της περιπλοκότητας της οργάνωσης της κοινωνίας. Όσο διευρύνονται τα όρια του συνόλου της κοινωνίας, η οποία θεωρούμε ότι μας περιλαμβάνει, τόσο αυξάνονται και οι δεσμοί μας με τους άλλους ανθρώπους. Οι δεσμοί αυτοί είναι δυναμικοί, και ιστορικά εξελισσόμενοι.
Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, με τη ανάπτυξη των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων, μας είναι πλεόν δυνατόν, η ενσυναίσθηση μας να περιλαμβάνει ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται στην άλλη άκρη του πλανήτη. Στο τσουνάμι της Ιαπωνίας, ή στο σεισμό της Αϊτής, εκατομμύρια άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν να μάθουν και να βοηθήσουν, για τον πόνο ανθρώπων, που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα συναντήσουν ποτέ. Εξελισσόμαστε δηλαδή σιγά σιγά σε μια παγκόσμια κοινότητα, και αυτό έχει πλέον επιπτώσεις στον τρόπο, που αντιλαμβανόμαστε τους κοινωνικούς δεσμούς.
Επιμένως: Το συμπέρασμα, που προκύπτει είναι ότι ιστορικά, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον ανταγωνισμό, και την αλληλεγγύη, δεν είναι στατικός. Μάλιστα διαπιστώνουμε μια ευθεία αύξηση των ανθρώπων, με τους οποίους δημιουργούμε ενσυναισθητικούς δεσμούς.

Δείτε και εδώ : Ο

“ενσυνασθητικός” πολιτισμός

Είπαμε ήδη ότι ο ανταγωνισμός δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο φυσικός από την αλληλεγγύη. Επίσης είπαμε, ότι οι ενσυναισθητικοί δεσμοί, και αντίστοιχα οι λόγοι, προς τα οποία αισθανόμαστε ανταγωνισμό και φόβο μεταλλάσσονται ιστορικά και κοινωνικά.
Χονδρικά μπορούμε να πούμε ότι ο ανταγωνισμός, και ο φόβος αντιστοιχούν σε κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Σε ένα πείραμα (“behavioural sink” -Calhoun 1962) είχαν τοποθετήσει πολλά ποντίκια σε έναν κλειστό χώρο.

labrats.jpeg (41.91 KiB) 1590 προβολές

Όσο μειωνόταν o διαθέσιμος χώρος, τόσο αυξανόταν η επιθετικότητα, καθώς τα ποντίκια, έπρεπε να ανταγωνιστούν για λιγότερους διαθέσιμους πόρους.
Σας θυμίζει κάτι;
Όσο παγκοσμιοποιείται η οικονομία, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, όπου πρέπει να διαχειριστούμε τους πεπερασμένους γήινους πόρους, με τον πιο αποδοτικό τρόπο. Και εμείς τί κάνουμε αντίστοιχα; Σε ένα όργιο ανταγωνισμού και υπερκατανάλωσης, τους σπαταλάμε.
Θεωρούμε τον πόλεμο πηγή κερδοφορίας. Καταστρέφουμε το οικοσύστημα το οποίο μας συντηρεί. Πολεμάμε μεταξύ μας για το πετρέλαιο, τη γη, την εξουσία. Και αυτό θεωρείται “λογικό” και “φυσικό”.
Συνήθως όσοι μιλάνε για τα καλά του ανταγωνισμού, έχουν στο μυαλό τους δυο εταιρίες, οι οποίες στο πλαίσιο ευγενούς άμιλλας, ανταγωνίζονται και βγάζουν τα καλύτερα προϊόντα. Μακράν από την πραγματικότητα βέβαια: η εμπειρία μας δείχνει ότι κερδίζει όποιος καταπατήσει πιο πολλούς εργατικούς και οικολογικούς νόμους, ή μασήσει κρατικό χρήμα, επί το ελληνικότερον. Ο φιλελεύθερος θα πετακτεί εδώ και θα πει, αν δεν υπήρχαν νόμοι και κράτος, και ήταν η κάθε εταιρεία ελεύθερη να κάνει ότι θέλει, η αγορά μέσω του ανταγωνισμού, θα αυτορρυθμιζότανε, και στο τέλος θα μέναν μόνο οι “καλές εταιρίες”. Εδώ τον σπρώχνεις πάλι στην τρύπα του, γιατί δεν είναι δυνατόν να συζητάς με τρελούς, στο τέλος θα σε τρελάνουνε.
Αλλά ας πούμε για χάριν επιχειρήματος, ότι έχουμε μόνο καλές και ηθικές εταιρίες, που δεν εκμεταλλεύονται κανέναν, και δεν ρίχνουν τα απόβλητα τους ανεπεξέργαστα στο νερό που πίνουμε (σε ένα παράλληλο σύμπαν λέμε…). Ο ανταγωνισμός εν μέσω καπιταλισμού έχει πράγματι προωθήσει πολλές φορές την τεχνολογία και την ανάπτυξη. Αλλά πάρα πολλές φορές έχει σταθεί και τροχοπέδη. Αυτό που παραγνωρίζεται δηλαδή, είναι ότι πολλές από τις τεχνολογικές ανακαλύψεις, έχουν γίνει στο πλαίσιο κρατικής χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, ενώ η ιδιωτική χρηματοδότηση, βάζει εμπόδια στην πρόοδο, γιατί προωθεί μόνο έρευνα, η οποία θα μπορούσε να έχει άμεση εμπορική εκμετάλλευση. Δύσκολα θα έβγαινε ένας Άινσταιν από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια σήμερα, γιατί πολύ απλά, δεν θα φαινόταν να υπάρχει άμεσο κέρδος, σε μια θεωρία για τη σχετικότητα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την Apple. Είναι γνωστό ότι έχει πατεντάρει λογισμικό στο παρελθόν, που ήταν Linux, δηλαδή δωρεάν διαμορφωμένο υλικό, από την παγκόσμια κοινότητα. Επίσης οι πατέντες της σε κάθε απειροελάχιστο κομμάτι των gadget της έχουν παρακωλύσει την διάδοση της τεχνολογίας. Παρόλα αυτά πίνουμε νερό στο όνομα της, για την προσφορά της στο χώρο της τεχνολογίας.
Από την άλλη πλευρά το ελεύθερο και ελεύθερα διαμορφώμενο λογισμικό είναι ένα δυναμικό παράδειγμα, παγκόσμιας συνεργασίας. Που αμφισβητεί ευθέως την πρωτοκαθεδρία του ανταγωνισμού στη δημιουργία των εξελίξεων. Στην πραγματικότητα σήμερα, πολλά πράγματα γίνονται πρώτα στο Linux, και μετά ενσωματώνονται στα εμπορικά προγράμματα.
Συμπέρασμα: Ο ανταγωνισμός δεν είναι η απαραίτητη συνθήκη για την τεχνολογική ανάπτυξη. Άλλες φορές επιταχύνει τις εξελίξεις, άλλες φορές είναι τροχοπέδη. Ο ανταγωνισμός είναι ένα φοβικό αντανακλαστικό, από τα πιο πρωτόγονα μέρη του εγκεφάλου, που ενεργοποιείται, όταν έχουμε μειωμένους πόρους να μοιράσουμε. Η συνεργασία και αλληλεγγύη από την άλλη απαιτεί ανώτερες εγκεφαλικές διεργασίες, και είναι ακριβώς η δύναμη που πρέπει να ενεργοποιήσουμε αν θέλουμε να εξελιχτούμε και όχι να πάμε προς την καταστροφή. Η γη θα μπορούσε να μας θρέψει όλους, αν κάποιοι δεν θεωρούσαν τους ευατούς τους ανώτερους από τους υπόλοιπους, και δεν συσσώρευαν πλούτο, ο οποίος δεν τους χρειάζεται. Αυτό τελικά είναι κάτι που είτε σε ενδιαφέρει σαν πρόβλημα ηθικής, αν είσαι χορτάτος, ή σαν πρόβλημα επιβίωσης αν είσαι πεινασμένος.

από lascapigliata.blogspot.com