Ειδήσεις & Κείμενα

[airetikos]

Ολλανδή στο εδώλιο επειδή τηλεφώνησε στον πρώην της 65.000 φορές
Σε μια ολέθρια σχέση φαίνεται ότι έμπλεξε ένας Ολλανδός στη Χάγη, o oποίος δέχτηκε το τελευταίο έτος 65.000 τηλεφωνικές κλήσεις από την πρώην φίλη του, η οποία μάλιστα επέμεινε στο δικαστήριο ότι δεν είχαν χωρίσει.

Η επίμονη κυρία, 42 ετών, συνελήφθη τη Δευτέρα στο Ρότερνταμ. Στη διάρκεια της αστυνομικής επιχείρησης κατασχέθηκαν επίσης «αρκετά κινητά τηλέφωνα» και υπολογιστές.

Αν υποθέσουμε ότι η ερωτοχτυπημένη Ολλανδή πραγματοποιούσε τον ίδιο αριθμό κλήσεων σε καθημερινή βάση για ένα χρόνο, το θύμα πρέπει να άκουγε το τηλέφωνό του να χτυπά πάνω από 178 φορές την ημέρα,

Όπως ανακοίνωσαν οι αρχές την Πέμπτη, η γυναίκα υποστήριξε στην κατάθεσή της ότι ο αριθμός των κλήσεων δεν ήταν υπερβολικός, δεδομένου ότι διατηρούσε σχέση με το θύμα.

Όμως ο πρώην σύντροφός της, 62 ετών, είχε υποβάλλει καταγγελία για παρενόχληση από τον Αύγουστο.

Το δικαστήριο απαγόρευσε στη δράστη να τον ξανακαλέσει.
http://www.tanea.gr/latestnews/article/?aid=4655437

Spoiler: show

Πού φτάσαμε??/

[lybe33]

Οι δύο αναγνώσεις του νόμου Διαμαντοπούλου

ΠΑΣΠ και ΔΑΠ θέτουν ως κύριο αίτημα τη φοιτητική συμμετοχή στα όργανα συνδιοίκησης, γεγονός που ενισχύει την προπαγάνδα της Διαμαντοπούλου για οφέλη των παρατάξεων και δημιουργία πελατειακών δικτύων

Του Πέτρου Δράτσα

Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία μετά το ’82 ένας νόμος-πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αποσπά τόσο ευρεία συναίνεση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Εν τούτοις, απέναντι σε αυτό το πλατύ φάσμα των δυνάμεων της μνημονιακής νομιμότητας τάσσεται σύσσωμη η πανεπιστημιακή κοινότητα (από τις παρατάξεις του δικομματισμού μέχρι και υπερσυντηρητικούς πρυτάνεις), με τη σχεδόν ομόφωνή διαφωνία της με το νόμο.

Σε ό,τι αφορά το φοιτητικό κίνημα, ωστόσο, η προαναφερθείσα σύμπλευση, αν και αποτελεί θετικό γεγονός, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι όλοι οι φοιτητές παλεύουν μαζί για τους ίδιους στόχους. Κι αυτό γιατί αυτή τη στιγμή στα φοιτητικά αμφιθέατρα υπάρχουν δυο κυρίαρχες αναγνώσεις του νόμου, διαφορετικές μεταξύ τους.

Η πρώτη ανάγνωση είναι αυτή που κάνει λόγο για το Μνημόνιο της Παιδείας, για ένα νόμο δηλαδή που είναι αναπόσπαστο τμήμα μιας συνολικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και επιδιώκει την κατάργηση του δημόσιου πανεπιστημίου, βασικών δημοκρατικών κεκτημένων που αυτό διασφαλίζει (συνδιοίκηση, άσυλο, φοιτητικές παρατάξεις) και την επιδείνωση της θέσης του μελλοντικού εργαζομένου (βλ. κατακερματισμό του πτυχίου).

Η δεύτερη ανάγνωση έχει «συντεχνιακά» χαρακτηριστικά. Αποσυνδέει το νόμο από τις αλλαγές στην υπόλοιπη κοινωνία και αντιμετωπίζει με ευαισθησία αποκλειστικά και μόνο την απομάκρυνση των φοιτητών από τα όργανα συνδιοίκησης του πανεπιστημίου.

Είναι προφανές ότι οι παραπάνω αναγνώσεις οδηγούν σε τελείως διαφορετικές πρακτικές απολήξεις. Με βάση την πρώτη ανάγνωση, το βάρος πέφτει στη συγκρότηση ενός μαζικού και μαχητικού πανεκπαιδευτικού κινήματος, που θα συμπορευτεί με άλλα πληττόμενα τμήματα της κοινωνίας και θα παλέψει για την ανατροπή του νομοσχεδίου, αλλά και για τη δημιουργία ενός σοβαρού αναχώματος στην μνημονιακή πολιτική.

Τα συμπεράσματα από τη δεύτερη ανάγνωση, αντίθετα, είναι ιδιαίτερα ασαφή, τόσο ως προς τη στοχοθεσία όσο και ως προς τα μέσα πάλης. Βασικό αίτημα εδώ είναι η φοιτητική συμμετοχή στα όργανα συνδιοίκησης, γεγονός που ενισχύει την προπαγάνδα της Διαμαντοπούλου και των υποστηρικτών της για ίδια οφέλη των παρατάξεων και δημιουργία πελατειακών δικτύων. Το σημαντικότερο: από την ανάγνωση αυτή φαίνεται ορατό στο μέλλον το ενδεχόμενο ενός συμβιβασμού μεταξύ φοιτητών και υπουργείου σε περίπτωση υποχώρησης του δεύτερου στο ζήτημα της φοιτητικής συμμετοχής. Κάπως έτσι, όμως, ο πυρήνας των αλλαγών που εισηγείται ο νόμος θα μείνει αλώβητος.

Το υπό ανασυγκρότηση φοιτητικό κίνημα πρέπει να απορρίψει την παραπάνω αντίληψη και να καταδείξει το αδιέξοδο στο οποίο αυτή οδηγεί το δημόσιο πανεπιστήμιο. Χρειάζεται, την ίδια στιγμή, να αναδείξει τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι υποστηρικτές αυτής της δεύτερης ανάγνωσης, οι κυρίαρχες παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ - πόσω μάλλον όταν οι ίδιες αξιώνουν ρόλο συνδιαμορφωτών στη διαδικασία του κινήματος (κυρίως η ΠΑΣΠ).

Έχει λοιπόν σημασία να ξεκαθαριστεί ότι η επαμφοτερίζουσα στάση σε κομβικά πολιτικά ζητήματα δεν είναι ένδειξη πολιτικής ανομοιογένειας του ΠΑΣΟΚ, αλλά συγκροτητικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας της κυβερνητικής παράταξης. Πρέπει να γίνει σαφές, ακόμα, ότι η συμμετοχή στο κίνημα για το Άρθρο 16, η διά της σιωπής στήριξη της κοινοτικής οδηγίας για τα ΚΕΣ (που απαξιώνει το δημόσιο πανεπιστήμιο), η υποστήριξη του εθνικού πλαισίου προσόντων (που ανοίγει το δρόμο στη διάσπαση του ενιαίου πτυχίου), η οργάνωση μπλοκ αντικατάληψης από την έλευση του μνημονίου και έπειτα, η συμμετοχή στον προσχηματικό διάλογο της Διαμαντοπούλου, αλλά και η πρόσφατη στροφή ενάντια στο νέο νόμο, δεν αποτελούν πολιτικές μετατοπίσεις στο εσωτερικό της ΠΑΣΠ, αλλά συγκεκριμένες στρατηγικές επιλογές της ηγεσίας της για την αφομοίωση συντηρητικών αντανακλαστικών και, παράλληλα, την ενσωμάτωση και τον έλεγχο των κοινωνικών αντιδράσεων στο πλαίσιο της εκλογικής τους επιρροής εντός και εκτός πανεπιστημίου.

Με βάση αυτά, αλλά και τη σημερινή κατάσταση στα πανεπιστήμια, η φοιτητική αριστερά οφείλει να μην υποτιμά τους αντιπάλους της. Ίσως χρειάζεται να βασίζεται λιγότερο στην ελπίδα να ηγεμονεύσει στο ακροατήριο των καθεστωτικών παρατάξεων διά της κοινής καθόδου – και μόνο - μαζί τους στις γενικές συνελεύσεις, και να φοβάται περισσότερο το ενδεχόμενο να καταγραφούν αυτές ως «κινηματικές» δυνάμεις στη συνείδηση του κόσμου. Από την άλλη πλευρά, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αποκλείει τις γέφυρες επικοινωνίας με κόσμο που ανήκει στην εκλογική βάση των κυρίαρχων παρατάξεων, απεγκλωβίζεται όμως από αυτές και στηρίζει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις.

*
Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει συγκροτηθεί ένα πολιτικό δίπολο μέσα στα πανεπιστήμια, το οποίο να μετασχηματίζει ευθέως την ιδεολογική πάλη (ανάλυση του νόμου) σε πολιτική πάλη (καταλήψεις/άνοιγμα σχολών). Κάπως έτσι, οι αντιπαρατιθέμενες αναλύσεις περνάνε σε δεύτερη μοίρα μέσα σ’ ένα σκηνικό απανωτών «αγωνιστικών» τοποθετήσεων μέσα και ενίοτε έξω από τα αμφιθέατρα. Είναι χρέος της ριζοσπαστικής αριστεράς, ωστόσο, να καταστήσει ορατές τις διαφορές των δύο αναγνώσεων και, κυρίως, τις πολιτικές τους συνέπειες· να εντείνει, με άλλα λόγια, την ιδεολογική πάλη μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο το φοιτητικό κίνημα να συγκρουστεί με τις δύο καθεστωτικές παρατάξεις (στο δίπολο κλειστές/ανοιχτές σχολές, ας πούμε), όταν τα πράγματα θα αρχίζουν να ζορίζουν γι’ αυτές και το πολιτικό κόστος θα γίνεται πιο ορατό.

Καθώς το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην κυβέρνηση, και δεδομένου ότι εν μέσω Μνημονίου δεν έχουμε να κάνουμε με αγώνα που θα περιοριστεί σε μερικά αιτήματα, μια προσπάθεια αντιστοίχησης της σημερινής κατάστασης, αλλά και της όξυνσης της στο χώρο του πανεπιστημίου, με αυτήν της εποχής του «άρθρου 16», είναι εσφαλμένη. Είναι, γι’ αυτό, ανησυχητικό το γεγονός ότι ένα κομμάτι της φοιτητικής αριστεράς επιδιώκει, σ’ αυτή τη συγκυρία, τη σύναψη μετώπου με παρατάξεις όπως η κυβερνητική. Και δεν έχει τόση σημασία αν αυτή η επιδίωξη αντιστοιχεί σε μια αντίληψη «φοιτηταριάτου» («οι φοιτητές ως συμπαγής κατηγορία με ενιαία συμφέροντα») ή σε έναν ακατάσχετο «λαϊκομετωπισμό» με τους πάντες ή, ακόμα χειρότερα, στην άγνοια του ρόλου που διαδραματίζει σήμερα η ΠΑΣΠ στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Πηγή: Red Notebook

[Becoming_I]

Το ολέθριο λάθος των αγανακτισμένων

Τελικά τι επέμεινε από το κίνημα των Αγανακτισμένων; Στην ουσία τίποτε παρά μόνο τα δακρυγόνα και το βρωμόξυλο από τα ΜΑΤ του Παπουτσή. Άξιζε αυτή η τύχη στους χιλιάδες Αγανακτισμένους που διαδήλωναν τόσο καιρό στο Σύνταγμα; Ναι, κατά τη γνώμη μας. Οι ίδιοι επέλεξαν να γίνουν... σκόνη στον άνεμο. Ο εγωκεντρισμός δεν τους επέτρεψε να πράξουν το....
αυτονόητο: να συμφωνήσουν στην εκλογή μιας επιτροπής η ενός ηγέτη ο οποίος θα τους εκπροσωπεί. Έφυγαν κι άφησαν πίσω τους κάτι σκηνίτες, μια αίσθηση νοσταλγίας από τα χιπιά στα Μάταλα, ώσπου ήλθε ο μπόγιας Δήμος και τους μάζεψε. Δεν υπήρχε, ανάμεσά τους, ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να μιλάει εκ μέρους τους; Πολύ αμφιβάλλω. Εξαιρετικοί άνθρωποι με ωραίες ιδέες, γνώσεις και παιδεία πέρασαν από το Σύνταγμα. Τι συνέβη λοιπόν και κανείς δεν ήταν τόσο «επαρκής» ώστε να εκπροσωπήσει τους Αγανακτισμένους;

Γιατί τόσος Ναρκισσισμός;
Τι περίμεναν δηλαδή;
Να πέσει η φασιστική κυβέρνηση του ΓΑΠ, επειδή μαζεύτηκαν ειρηνικά στο Σύνταγμα και έκαναν το σήμα της ανοιχτής παλάμης;
Ωραία, ας πούμε ότι πέφτει η φασιστική κυβέρνηση Παπανδρέου και αναλαμβάνουν τις τύχες της χώρας οι αδέξιοι ντιντήδες του Σαμαρά, με χορηγό τον ΣΑΤΑ και μπροστάρηδες τον Γιάννη Μανώλη και τον Γιάννη Τραγάκη.

Τι έχουν να κερδίσουν οι Αγανακτισμένοι;
Πάπαλα.
Καλούμε λοιπόν τους Αγανακτισμένους να εκλέξουν άμεσα έναν ηγέτη του Κινήματός τους: Θα μπορούσε να είναι ο Δημήτρης Καζάκης, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο Πιτσιρίκος, ακόμη και ο Λουκάνικος.

Και οι 4 είναι πολύ καλύτεροι από τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, τη Παπαρήγα.
Ο ηγέτης είναι αυτός που απουσιάζει από την Αγανακτισμένη Ελλάδα.
Να είστε σίγουροι πως αν υπήρχε ο ηγέτης σ αυτή τη συγκυρία θα ήταν μαζί του το σύμπαν.
Είναι ολέθριο λάθος των Αγανακτισμένων η απουσία ηγέτη.
Αν ήταν ο Βαρουφάκης για παράδειγμα επικεφαλής του Κινήματος υπάρχει κανείς που ν αμφιβάλλει ότι ακόμη κι αν γινόταν αύριο οι εκλογές, δεν θα έπαιρνε το κόμμα τους το λιγότερο 10%;
Ξανασκέψου το αγαπητέ Αγανακτισμένε, πριν χαθούν τα πάντα κι εσύ δεν έχεις το κουράγιο να κουνήσεις το χαμένο κορμί σου…

Γράφει ο Βασίλης Μπόνιος

Πηγή : http://kourdistoportocali.com/

[sk23]

Ισλανδία: Το λαμπρό παράδειγμα που όλοι μας κρύβουν

Σιγή ασυρμάτου όσον αφορά πληροφορίες από την Ισλανδία. Γιατί; Στην Ισλανδία ο λαός κατάφερε να παραιτηθεί η κυβέρνηση, εθνικοποίησε τις μεγαλύτερες τράπεζες, αποφάσισε να μην πληρώσει το χρέος που είχαν δημιουργήσει αυτές στη Μ. Βρετανία και την Ολλανδία λόγω της κακής οικονομικής πολιτικής τους και κατέληξε να δημιουργήσει ένα λαϊκό σώμα για την αναδιαμόρφωση του Συντάγματος. Και όλο αυτό με ειρηνικές διαδικασίες. Μια πραγματική επανάσταση κόντρα στην εξουσία που μας οδήγησε στην παρούσα κρίση. Τι θα γινόταν αν όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες έπαιρναν παράδειγμα;

Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία:

2008. Εθνικοποιείται η κύρια τράπεζα της χώρας. Καταρρέει το νόμισμα, σταματάει τη λειτουργία του το χρηματιστήριο. Η χώρα είναι σε πτώχευση.

2009. Οι διαμαρτυρίες του κόσμου μπρος στη Βουλή καταφέρνουν και κηρύσσονται πρόωρες εκλογές και προκαλούν την παραίτηση του πρωθυπουργού και όλης της κυβέρνησης. Συνεχίζει η άθλια κατάσταση της οικονομίας της χώρας. Μέσω ενός νόμου προτείνεται να πληρωθεί το χρέος στη Μ. Βρετανία και την Ολλανδία, με την πληρωμή πολλών εκατομμυρίων ευρώ, που θα πληρώσουν όλες οι ισλανδικές οικογένειες μηνιαία για 15 χρόνια με 5,5% επιτόκιο.

2010. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και ζητάει δημοψήφισμα για τον νόμο. Τον Γενάρη του 2010 ο πρόεδρος αρνείται να θέσει τον νόμο σε ισχύ και ανακοινώνει ότι θα υπάρξει αίτημα για λαϊκή ετυμηγορία. Τον Μάρτιο γίνεται το δημοψήφισμα και σαρώνει το «όχι» στην πληρωμή με 93% των ψήφων. Η κυβέρνηση αρχίζει δικαστική έρευνα για ευθύνες για την κρίση. Αρχίζουν οι συλλήψεις τραπεζιτών και υψηλόβαθμων στελεχών. Η Interpol εκδίδει διαταγή και όλοι οι εμπλεκόμενοι τραπεζίτες εγκαταλείπουν τη χώρα.

Στο πλαίσιο της κρίσης, εκλέγεται ένα σώμα από πολίτες για να συγγράψει το νέο Σύνταγμα. Εκλέγονται 25 πολίτες, χωρίς πολιτική εξάρτηση, από τους 522 που παρουσιάστηκαν ως υποψήφιοι. Η προϋπόθεση υποψηφιότητας ήταν να είναι ενήλικοι και να έχουν προταθεί από 30 ανθρώπους.

Το σώμα αρχίζει την εργασία του τον Φεβρουάριο του 2011 και θα παρουσιάσει μια Magna Carta λαμβάνοντας υπόψη τις ομόφωνες συστάσεις διαφορετικών συνελεύσεων που θα πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα. Θα πρέπει να επικυρωθεί από την υπάρχουσα Βουλή και από την επόμενη αναθεωρητική που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές.

Αυτή είναι η σύντομη ιστορία της ισλανδικής επανάστασης: παραίτηση ολόκληρης της κυβέρνησης, εθνικοποίηση της τράπεζας, δημοψήφισμα για τις κρίσιμες οικονομικές αποφάσεις, φυλάκιση των υπευθύνων της κρίσης και ξαναγράψιμο του Συντάγματος από τους πολίτες.

ΤΑ ΝΕΑ

Πηγη: http://www.madata.gr/epikairotita/economy/132015.html

[akis]

Κλικ, κλικ, το πολύ δύο κλικ και πάει το δωρεάν σχολικό βιβλίο
Στεφανάκου Π.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/09/2011

Στην αγκαλιά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ρίχνει η κυβέρνηση τους γονείς και τους μαθητές για να προμηθευτούν το διδακτικό υλικό που δεν φρόντισε η ίδια να στείλει στα σχολεία. Ήδη τα βιβλιοπωλεία και τα φωτοτυπάδικα έχουν κάνει προμήθειες χαρτιού για να καλύψουν τη ζήτηση που αναμένουν από αύριο.

Για πρώτη φορά μετά την Κατοχή οι Έλληνες μαθητές δεν θα πάρουν βιβλία με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, δεν θα πάρουν βιβλία ούτε καν στο τέλος του μήνα, δεν θα πάρουν ούτε στις αρχές Οκτωβρίου, αλλά από τη μέση και μετά κάτι θ' αρχίσει να κινείται.

Οι εναπομείναντες εργαζόμενοι του υπό κατάργηση Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων αισιοδοξούν ότι "προς το τέλος Οκτωβρίου με μέσα Νοεμβρίου το πρόβλημα έκδοσης και διανομής των σχολικών βιβλίων θα έχει αντιμετωπιστεί". Μέχρι τότε; Φωτοτυπίες και DVD, πρότεινε η Α.Διαμαντοπούλου. Τις πρώτες θα τις βγάλουν οι γονείς. Τόσο τα σχολεία, όσο και οι σχολικές επιτροπές, αδυνατούν να αναλάβουν την παραγωγή εκατομμυρίων φωτοτυπιών την ημέρα. Μόνο αν τα δώσουν "έξω". Αλλά χρήματα δεν έχουν. Ακόμη και σήμερα δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως κανένα κονδύλι. 'Οσο για τα DVD, ακόμη και αν δοθούν, θα χρησιμεύσουν μόνον σε όσους μαθητές έχουν υπολογιστή...


Ενημερώσαμε εγκαίρως

Δεν φταίμε εμείς, φταίει το Ελεγκτικό Συνέδριο, δηλώνει η Α. Διαμαντοπούλου για να καλύψει τις κυβερνητικές ευθύνες για το έγκλημα κατά του δωρεάν σχολικού βιβλίου. Προς βοήθεια σπεύδει και ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, που ζητεί στοιχεία για το πόθεν έσχες του αντιπροέδρου του Ανώτατου Δημοσιονομικού Δικαστηρίου της χώρας, Ν. Αγγελάρα, ενώ ο υπουργός Δικαιοσύνης εξετάζει το ενδεχόμενο πειθαρχικής έρευνας εις βάρος του τελευταίου, χρεώνοντάς του καθυστερήσεις στην έκδοση και δημοσίευση της απόφασης σε ό,τι αφορά τον διαγωνισμό για την προμήθεια χαρτιού.

Στην εποχή μου, λέγαμε, μας κοροϊδεύουν ψιλό γαζί για να γλιτώσουν απ' την οργή του κόσμου. Ο ίδιος ο αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου αναγκάστηκε σε δημόσια δήλωση που διαψεύδει την υπουργό.

Όπως τονίζει, "οκτώ ανώτατοι και ανώτεροι δικαστικοί λειτουργοί κρίναμε και αποφασίσαμε επανειλημμένα (Απρίλιος και Ιούνιος 2011) σε παραδεκτό χρόνο ότι ο διαγωνισμός για την προμήθεια 'χάρτου λευκού εκτυπώσεων' του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων είναι παράνομος. Η κρίση μας ανακοινώθηκε (γραπτώς και προφορικώς) εγκαίρως στην υπουργό Παιδείας". Και, όπως δηλώνουν κύκλοι του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δεν έκανε τίποτα.


Η επανάσταση του κλικ...

Ο βιβλιοφάγος δεν είναι ο κ. Αγγελάρας, αλλά η κυβέρνηση και προσωπικά ο Γ. Παπανδρέου. Πέρυσι τέτοιες ημέρες ο πρωθυπουργός, από το βήμα της ΔΕΘ, όριζε ως "πρώτο βήμα της επανάστασης στο εκπαιδευτικό σύστημα" την κατάργηση του δωρεάν σχολικού βιβλίου. Δεν μας το πέταξε στα μούτρα. Πλαγίως το έθεσε το θέμα, δηλώνοντας ότι το πρώτο βήμα αυτής της "επανάστασης" "είναι να γίνει η Ελλάδα η πρώτη χώρα στον κόσμο που θα έχει όλο το διδακτικό υλικό στο διαδίκτυο -διδακτικά βιβλία και εγχειρίδια, μαθήματα, σημειώσεις και διαλέξεις. Και μετά αυτή η πρώτη ύλη θα μπορεί να είναι κοινοκτημοσύνη όλων, του καθηγητή και του μαθητή".

Δεδομένου ότι "το διδακτικό υλικό" είναι πολλά χρόνια αναρτημένο στο Διαδίκτυο (στην επίσημη ιστοσελίδα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου), το... επαναστατικό βήμα, στο οποίο μας κάλεσε ο πρωθυπουργός, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κλικ με το ποντίκι του υπολογιστή. Κάνε ένα κλικ, "κατέβασε" την ύλη και, αν δεν είσαι τόσο έξυπνος για να μπορείς να δουλέψεις από την οθόνη, κάνε ένα δεύτερο κλικ και τύπωσέ την... Ούτε τυπογραφεία, ούτε διαγωνισμοί, ούτε Ελεγκτικά Συνέδρια, ούτε τίποτα. Κλικ, κλικ, το πολύ δύο κλικ...


Η πρώτη φάση

Από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο ξεκίνησαν λοιπόν στην κυβέρνηση την... επανάσταση του κλικ, που σε πρώτη φάση τρώει την έγκαιρη διανομή των δωρεάν βιβλίων. Βασικές στιγμές αυτής της "επανάστασης", όπως τις διηγούνται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, είναι οι εξής:

* Η κατάργηση διά νόμου του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων από 31.12 του 2011. Ανακοινώθηκε από τον Δεκέμβριο του 2010 και ψηφίστηκε τελικώς τον Μάιο. Ο διαγωνισμός για την προμήθεια χαρτιού που κηρύχθηκε δύο φορές παράνομος από το Ελεγκτικό Συνέδριο έγινε από έναν Οργανισμό που τελούσε υπό διάλυση και είχε χάσει στο μεταξύ το 60% του προσωπικού του, με αποτέλεσμα να υπάρχουν προβλήματα στη στελέχωση των επιτροπών.

* Η ανάθεση γενικώς και αορίστως των αρμοδιοτήτων του ΟΕΔΒ στο Ινστιτούτο Υπολογιστών της Πάτρας "Διόφαντος" που λειτουργεί με καθεστώς ιδιωτικού δικαίου.

* Η αποδέσμευση της κυβέρνησης από την ευθύνη της χρηματοδότησης της έκδοσης και διανομής δωρεάν σχολικών βιβλίων.

* Το σχολικό βιβλίο γίνεται προϊόν προς πώληση. Ο νόμος Διαμαντοπούλου προβλέπει ότι οι βασικές πηγές χρηματοδότησης του Ινστιτούτου θα είναι τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τα έσοδα που το ίδιο θα αποκομίζει "από την παροχή υπηρεσιών και τη διάθεση προϊόντων". Δεδομένου ότι τα ευρωπαϊκά προγράμματα, δηλαδή το ΕΣΠΑ, έχουν ημερομηνία λήξης και χρηματοδοτούν συγκεκριμένες δράσεις, το Ινστιτούτο ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου θα βγάζει τα έξοδά του από τις πωλήσεις των προϊόντων του! Και ένα απ' αυτά θα είναι και τα βιβλία!

Ο ανεπιθύμητος ΟΕΔΒ, για πρώτη φορά στην ιστορία του, κηρύττει στάση πληρωμών για δύο μήνες (Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 2011) επειδή οι υπεύθυνοι του υπουργείου Οικονομικών αδυνατούσαν να ερμηνεύσουν τις διατάξεις του Μνημονίου σε σχέση με τον εγκεκριμένο προϋπολογισμό του 2011. Τα προβλήματα... ερμηνείας καθυστερούν και την έγκριση των πιστώσεων.

Για πρώτη φορά οι πιστώσεις στον ΟΕΔΒ "ανοίγουν" τέλος Ιουνίου, αντί για Μάρτιο ή Απρίλιο. Έτσι χάνεται η δυνατότητα να αξιοποιηθεί απόθεμα 5.000 τόνων χαρτιού που θα μπορούσε να καλύψει την έκδοση του 40% των βιβλίων πρώτης προτεραιότητας.

Έτερο χτύπημα έρχεται από το υπουργείο Προεδρίας, που δεν ενέκρινε την πρόσληψη εποχικού εργατικού δυναμικού ώστε να μπορέσει ο Οργανισμός να ανταποκριθεί στις ανάγκες της διανομής βιβλίων. Εδώ, έχουμε μια περίπτωση όπου η κυβέρνηση αρνείται να προσλάβει εποχικούς για λόγους οικονομίας, αλλά εμφανίζεται πολύ γαλαντόμα σε ό,τι αφορά την πρόσληψη ιδιωτικής εταιρείας ενοικίασης προσωπικού.

Η μειοδότρια εταιρεία που εφοδιάζει τον Οργανισμό με εργατικά χέρια εισπράττει, όπως κατήγγειλαν οι εργαζόμενοι, 102 ευρώ για το ημερομίσθιο των εργατών και 145 ευρώ για το ημερομίσθιο των χειριστών κλαρκ! Προσοχή! Η εταιρεία τα εισπράττει, όχι ο εργαζόμενος!

Συμβολή στη βιβλιοφάγο επανάσταση έχει και το υπουργείο Ανάπτυξης, που αναθέτει στον ΟΕΔΒ την αρμοδιότητα να κάνει τον διαγωνισμό επτά μήνες μετά την υποβολή σχετικού αιτήματος με το αιτιολογικό ότι θα αναλάβει εκείνο! Γι' αυτή την καθυστέρηση τι λέει η υπουργός Παιδείας;


Το αποτέλεσμα

Για πρώτη φορά τα τελευταία 30 χρόνια ο ΟΕΔΒ να παίρνει το χαρτί για την εκτύπωση των 32 εκατομμυρίων σχολικών βιβλίων την παραμονή της έναρξης των σχολείων. Η υπουργός Παιδείας όλο αυτό το διάστημα, στηρίζοντας με πάθος την επανάσταση του κλικ, δεν δέχεται καμία εμπλοκή. 'Αλλωστε, όπως δηλώνει εκ των υστέρων, δεν είναι δουλειά δική της να ασχολείται με την προμήθεια του χαρτιού...

Ίσως γι' αυτό να μην έχει απαντήσει ακόμη και στην πρόταση που έκανε ο πρύτανης του ΑΠΘ, Γ. Μυλόπουλος, να βοηθήσει το Πανεπιστήμιο στην εκτύπωση των βιβλίων, ώστε να φτάσουν νωρίτερα στα σχολεία, υπό την προϋπόθεση ότι θα του προμηθεύσουν το χαρτί. Για τέτοια είμαστε τώρα; Είπαμε, από τον νέο χρόνο αναλαμβάνει ο "Διόφαντος", Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Με τα δημόσια πανεπιστήμια, που μας κάνουν και αντιπολίτευση, θα μπλέξουμε;

ΟΛΜΕ και ΔΟΕ καλούν την κυβέρνηση να αφήσει τα παιχνίδια και να φροντίσει να στείλει τα βιβλία όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν καμία αμφιβολία για το ποιος ευθύνεται γι' αυτήν την κατάσταση. Οι τραγικές ελλείψεις σχολικών βιβλίων είναι μια ακόμα επίπτωση της πολιτικής του Μνημονίου στην εκπαίδευση. 'Ολα ήταν προμελετημένα.

Αυτόν τον Σεπτέμβριο γίνεται το πρώτο βήμα για αρχίσουν οι γονείς να συνηθίζουν στην ιδέα ότι το βιβλίο είναι δική τους υποχρέωση. Αν θέλουν να το αγοράζουν, ας το κάνουν. Αν δεν θέλουν, ας πάρουν ίντερνετ για να το κατεβάζουν... Η επανάσταση του κλικ τελικά καταργεί τη δημόσια ευθύνη για την παροχή των σχολικών βιβλίων.

Η Αυγή online

[gregoire]

Βραβείο σεναρίου για τις “Αλπεις” στη Βενετία


Μέσα στη “σκοτεινιά” των ημερών το φως έρχεται πάλι από τις τέχνες και από τον κινηματογράφο με το Γιώργο Λάνθιμο που απέσπασε μια σημαντική διάκριση στο Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου του απονεμήθηκε το βραβείο σεναρίου για την ταινία του “Άλπεις”. Το σενάριο της ταινίας έχει γράψει ο ίδιος ο Λάνθιμος μαζί με τον συνεργάτη του (και συνεργάτη της Lifo για τον οποίο γράφει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο εδώ ο Άρης Δημοκίδης) Ευθύμη Φιλίππου.

Παραλαμβάνοντας το βραβείο “Osella" ο Έλληνας σκηνοθέτης αναφέρθηκε στην κρίσιμη περίοδο που διανύει η Ελλάδα και το σινεμά της.
Στην ταινία του Λάνθιμου μια νοσοκόμα, ένας τραυματιοφορέας, μια αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής και ο προπονητής της δημιουργούν μια ομάδα που αντικαθιστά νεκρούς ανθρώπους, στις καθημερινές σχέσεις με τους συγγενείς τους, προκειμένου οι τελευταίοι να προσαρμόζονται πιο ομαλά στην κατάσταση του πένθους. Η ομάδα ονομάζεται Άλπεις και ο αρχηγός της, ο τραυματιοφορέας, ονομάζεται Mont Blanc.

Αμέσως μετά τη βράβευση της ταινίας, δήλωση έκανε ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος: "Μετά την περσινή, θριαμβευτική πορεία του ‘Κυνόδοντα’ στα σημαντικότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Ευθύμης Φιλίππου και οι συνεργάτες τους, καταφέρνουν με τη βράβευση των "Άλπεων" στη Βενετία να στρέψουν και πάλι το βλέμμα της διεθνούς κινηματογραφικής κοινότητας στη νέα ελληνική δημιουργία. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα, ιδίως ενόψει των πολύ αντίξοων συνθηκών που έχει να αντιμετωπίσει κάθε ελληνική κινηματογραφική παραγωγή αυτή την περίοδο.Η διεθνής διάκριση των "Άλπεων" στη Βενετία αποδεικνύει για ακόμα μία φορά την αποφασιστικότητα των Ελλήνων δημιουργών να διακριθούν και να αρθρώσουν τον δικό τους λόγο στο διεθνές στερέωμα.

 Και μας κάνει να εντατικοποιήσουμε την προσπάθεια που αρχίσαμε, με τον καινούργιο νόμο για τον κινηματογράφο, να απελευθερώσουμε τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας και να διαμορφώσουμε τις αναγκαίες προϋποθέσεις ώστε η νέα γενιά Ελλήνων δημιουργών να μείνει και να δημιουργήσει στον τόπο της, αναδεικνύοντας με τη δουλειά και το ταλέντο της το πιο δυναμικό και εξωστρεφές πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας."
Το Χρυσό Λιοντάρι κέρδισε ο Αλεξάντερ Σοκούροφ για το φιλμ Faust. Με το Βραβείο της Επιτροπής τιμήθηκε η δραματική ταινία «Terraferma» του Εμανουέλε Κριαλέζε.

Το βραβείο σκηνοθεσίας απονεμήθηκε στο “Ren Shan Ren Hai” του Σανγκτζούν. Ο Μάικλ Φασμπέντερ απέσπασε βραβείο Ανδρικού Ρόλου για το Shame. Το γυναικείο γυναικείας ερμηνείας πήρε η Ντίνι Γιπ που έπαιξε στο Tao Jie.

Ο Αλ Πατσίνο τιμήθηκε με το Queer Χρυσό Λιοντάρι για το Wilde Salome με σκηνοθέτη τον ίδιο.
Περισσότερα για το φεστιβάλ Βενετίας καθώς και οπτικοακουστικό υλικό σχετικά στο:
http://www.lifo.gr/now/view/4385

[Reporter]

Απαγορεύουν κάθε πολιτική συζήτηση στα σχολεία!
των Γιώτα Ιωαννίδου, Κώστα Τουλγαρίδη

Μπορεί το Υπουργείο Παιδείας να μην φρόντισε έγκαιρα για την διανομή βιβλίων στους μαθητές, κάνοντας πρόβα για την κατάργηση τους, έχει φροντίσει όμως να κηρύξει τον στρατιωτικό νόμο έναντι οποιωνδήποτε αντιδράσεων.
Ξεθάβοντας εγύκλιο του ΥΠΕΠΘ απο το 1985 (πάλι επί ΠΑΣΟΚ), ενημερώνονται οι Διευθυντές των σχολείων ότι ”απαγορεύεται κάθε ομιλία πολιτικού περιεχομένου προς τους μαθητές ή εκπαιδευτικούς μέσα στο χώρο του σχολείου από εκπροσώπους κομμάτων, φορείς συλλογικών οργάνων ή άλλα πρόσωπα”!!
Με λίγα λόγια ακόμη και η συνδικαλιστική ενημέρωση από μια ΕΛΜΕ ή ένα Διδασκαλικό Σύλλογο προς τα μέλη του σε ένα σχολείο κηρύσσεται παράνομη.
Ας θυμάται καλά η κ. Διαμαντοπούλου και το ΠΑΣΟΚ με τι θα συνδεθεί το όνομά τους:
ΧΟΥΝΤΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΑΠΗΚΕ …

sxolia.jpeg (9.24 KiB) 2015 προβολές

Πηγή : http://aristeroextreme.blogspot.com/

[merde_conserve]

Αυτό απαγορεύει στο κάθε κομματόσκυλο να έρθει και να λέει τα τσιτάτα του στα παιδάκια. Δεν απαγορεύει όμως ούτε τον κοινωνικό ή πολιτικό προβληματισμό. Μου φαίνεται ότι το "άρθρο" (;) προσπαθεί πολύ να βρει κάτι εκεί που δεν υπάρχει. Μάλλον είναι κάτι παρόμοιο με τον μαθητικό συνδικαλισμό: το ότι λείπει αυτό το πανυγήρι της μαλακίας που έχουμε εμείς μάλλον θετικό είναι: τα παιδάκια μπορούν και πολιτικοποιούνται/επιλέγουν πράγματα και απόψεις πιο ελεύθερα, χωρίς να χωρίζονται σε φραξιές και παρεούλες.

Υ.Γ "χούντα","χούντα","χούντα". Λίγος σεβασμός του γραπτού λόγου προς την ιστορία ρε Νεοέλληνες δεν βλάπτει.

[Reporter]

Μας κάνεις πλάκα? Έτσι δεν είναι? Αν όχι σε πληροφορώ οτι και τα παιδάκια μετά από κάποια ηλικία πρέπει να αρχίζουν σιγά σιγά να έρχονται σε επαφή με τα προβλήματά τους και τις λύσεις που τους προτείνονται. Να απορρίψουν ή να δεχτούν λύσεις ή μορφές πάλης κλπ. Και αυτό φυσικά δεν θα γίνει με παρθενογένεση στο μυαλό τους αλλά αν έρθουν σε επαφή με τους οργανωμένους συνδικαλιστικούς φορείς ακόμα και με κόμματα. Βέβαια κάποια κόμματα πλέον εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να βρίσκονται εκεί γιατί θα φάνε γιαούρτια.. Οπότε ποιά η βολική λύση ? Απαγορεύουμε όλα τα κόμματα και τους συνδικαλιστικούς φορείς. Είναι τυχαίο άραγε που επανέρχεται τώρα αυτή η εγκύκλιος? Την ίδια στιγμή δηλαδή που τα προβλήματα στα σχολεία διογκώνονται και το ''βήμα'' μας βρήκε τη λύση και δίνει cd στα παιδιά με τα σχολικά βιβλία.?
Μου φαίνεται οτι ονειρεύεσαι παντού την πολιτική γυάλα της πλατείας συντάγματος. Μάζες δηλαδή εντελώς ακίνδυνες που δεν θα μπορούν να βρουν ποτέ εναν πολιτικό προσανατολισμό αλλά θα ανακαλύπτουν κάθε φορά την Αμερική μέχρι που θα τους εχουν πάρει και τα σώβρακα.

[PAINTER]

ναι ναι πρέπει να έρχονται σε επαφή με τα κόμματα από μικρά. να ξέρουν ποιους θα πλακώνουν στις χλέπες όταν μεγαλώσουν. αν θέλει το παιδί, θα πάρει ένα βιβλίο και θα διαβάσει, θα βρει κάποιον και θα μιλήσει. αν γουστάρει θα οργανωθεί. δεν χρειάζεται να πλακώσει ο άνωθεν ορισμένος καραγκιοζάκος να του κάνει κήρυγμα.