
Κωλαση
Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο gazzetta.gr για το γεγονός ότι είμαστε αβοήθητοι! Και δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, επειδή ποτέ κανείς δεν μας έμαθε να δουλεύουμε ως ομάδα.
Θέλω να σας πω ότι είμαστε αβοήθητοι.
Είμαστε μόνοι και αβοήθητοι. Όποιος (λίγο) πιο ισχυρός που στο χέρι κρατά ή τη βουλευτική ασυλία ή ένα γκλομπ, μπορεί να ασελγήσει πάνω μας όποια στιγμή τού καπνίσει.
Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να γράψω 47 παραγράφους για να το εξηγήσω αυτό.
Βασικά είμαστε αβοήθητοι γιατί κανείς ποτέ δεν μας έμαθε να βοηθούμε τον εαυτό μας. Και δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, επειδή ποτέ κανείς δεν μας έμαθε να δουλεύουμε ως ομάδα. Θυμηθείτε πότε στο σχολείο σάς έδωσαν μια εργασία να την κάνετε μαζί με άλλα δυο παιδιά (συμμαθητές).
Πότε;
Ποτέ!
Έτσι, μάθαμε ότι η συνεργασία είναι κακό πράγμα.
Τι λέει η εμπειρία σας και το περιβάλλον σας κάθε φορά που αναγγέλλετε ότι «θα συνεταιριστούμε με τον Γιάννη να ανοίξουμε ένα μαγαζί με παπούτσια!»; Ενενήντα εννιά στις εκατό φορές, ύστερα από έναν χρόνο, δεν θα ξαναμιλήσετε ποτέ στον Γιάννη και αυτός σε σας.
Στη δεκαετία του ’90 ήμουν για μεγάλο χρονικό διάστημα διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων του MEGA. Στο γραφείο μου εργάζονταν καμιά δεκαπενταριά άτομα. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι φιλικός άνθρωπος. Αφήστε που δεν πιστεύω ότι η δουλειά είναι το Α και το Ω σ’ αυτή τη ζωή… Πιστεύω πολύ στον ελεύθερο χρόνο, γιατί αυτός κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους, πιο συνεργάσιμους και πιο δημιουργικούς.
Τελικά είμαι εξαιρετικά ηλίθιος.
Έπειτα από δυο-τρεις μήνες μπήκε στο γραφείο μου η παλαιότερη των υφισταμένων μου και με παρακάλεσε, αν ήταν δυνατόν, να μην έρχονται ΟΛΟΙ στο γραφείο κάθε Παρασκευή, αφού έτσι κι αλλιώς οι κυριακάτικες εφημερίδες (που εκείνη την εποχή μάς ενδιέφεραν ιδιαιτέρως) είχαν κλείσει την ύλη τους από την Πέμπτη.
Την κοίταξα (για πλάκα) αυστηρά, έκανα ότι σκέφτηκα για λίγο και της απάντησα:
—Λοιπόν…
—Μάλισταααααα;
—Δεν συμφωνώ.
—Ό,τι πείτε, ψέλλισε και ετοιμάστηκε να φύγει…
Την πρόλαβα συνεχίζοντας:
—Λέω να μην έρχεστε ΟΛΟΙ από την… Πέμπτη.
Με κοίταξε έκπληκτη. Φαντάστηκε ότι τη δούλευα (ενώ δεν τη δούλευα καθόλου).
—Σοβαρολογείτε;
—Φυσικά! Κανονίστε το μεταξύ σας και φέρτε μου τις βάρδιες να τις υπογράψω.
Έφυγε πετώντας.
Πέρασαν δυο μήνες και οι βάρδιες ΔΕΝ ήρθαν ποτέ. Επί δύο μήνες έρχονταν ΟΛΟΙ και την Παρασκευή.
Τους φώναξα όλους στο γραφείο μου και τους ρώτησα «τι έγινε;»
Μόνο που δεν παίξανε ξύλο μπροστά μου. Ο ένας ήθελε εκείνη την Πέμπτη, ο άλλος ήθελε την άλλη, η άλλη ήθελε δύο συνεχόμενες, μια άλλη ήθελε να το προσθέσει σε ένα τριήμερο… Καταλαβαίνετε.
Τους είπα ότι αφού δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, δεν μπορώ να τους βοηθήσω.
Θέλετε το αποτέλεσμα;
Δύο απ’ αυτούς με κάρφωσαν στον γενικό διευθυντή ότι δεν είμαι ικανός να διοικήσω κι ότι σπέρνω τη διχόνοια. Οι υπόλοιποι δεν με κάρφωσαν, αλλά δεν είπαν τίποτα.
Ο γενικός διευθυντής με φώναξε στο γραφείο του και σκασμένος στα γέλια μού είπε:
—Μου επιτρέπεις μια συμβουλή;
—Φυσικά!
—Οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι να συνεργαστούν ούτε όταν είναι να μοιραστούν κάτι θετικό, ένα bonus π.χ. Θέλουν και διεκδικούν μόνο αυτό που τους βολεύει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ. Το «εγώ» είναι πάνω από όλα… Έστω και αν το «εμείς» τούς εξυπηρετεί ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο περισσότερο.
Δυστυχώς είχε δίκιο.
Δείτε τι γίνεται με το σκάνδαλο του ποδοσφαίρου. Στην αρχή οι φίλαθλοι πάγωσαν. Για μια-δυο μέρες έμοιαζαν όλοι μια γροθιά. Αναθάρρησα! Πολύ γρήγορα αρκετοί (όχι όλοι, αλλά αυτό δεν μπορεί πάντα να αποτελεί δικαιολογία) επέστρεψαν στα στενά οπαδικά τους συμφέροντα-προτιμήσεις.
Ο Μπέος και οι υπόλοιποι, να ’στε σίγουροι ότι τρίβουν τα χέρια τους. Δεν τους αδικώ. Το ίδιο θα έκανα στη θέση τους.
Πάμε στα πολιτικά.
Εδώ ισχύει το αντίθετο. «Πλιιιιιιζ, μη με βγάλετε από το μαντρίιιιι», φωνάζουν τα ανθρωπάκια-βουλευτές. Οι εθνικές μας κωλοτούμπες.
Ποιος βλάκας συμβούλεψε ή συμφώνησε με τον ΓΑΠ που διέγραψε τον κ. Κουρουμπλή επειδή διαφώνησε με την ψήφιση του Μεσοπροθέσμου; Να το πάλι το προσωπικό ενδιαφέρον, που έγραψε στα παπάρια του το γενικό καλό (μιλώ για το καλό που θα μπορούσε να αποκομίσει απ’ αυτό η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ!)
Ο βουλευτής δήλωσε κάτι και το κράτησε μέχρι τέλους.
Όλος ο κόσμος το εξετίμησε. Είδε τη δύναμη, τη συνέπεια ενός ανθρώπου. Δεν έχει σημασία αν είσαι πράσινος, κόκκινος, μπλε ή μαύρος… Αυτό το «φοράει παντελόνια» επιτέλους δεν συνιστά ανούσια φράση. Και στο φινάλε δεν επηρέασε την υπερ-ψήφιση του Μεσοπροθέσμου. Και όμως, το κόμμα-τιμωρός αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί με τίποτα να δει (πράγμα που μπόρεσε ένας τυφλός) το ίδιον καλό. Αντί να διατηρήσει στις τάξεις του έναν άνθρωπο που χαίρει της εκτίμησης όλου του κόσμου, προτίμησε να τον πετάξει απέξω, εξυπηρετώντας την απαίσια «κομματική πειθαρχία». Ποιος βλάκας πιστεύει ότι ο κ. Κουρουμπλής είναι εχθρός του ΠΑΣΟΚ;
Ο απαίσιος, ξέρετε, δεν θέλει ποτέ να δείξει ότι δεν είναι απαίσιος. Προφανώς γκαβλώνει με το απαίσιο.
Ποιος πνευματικά καθυστερημένος υποστηρίζει: προτιμώ να με φοβούνται από το να με αγαπούν;
Από την άλλη μεριά, ο κ. Αθανασιάδης μάς παραμύθιαζε επί μέρες και όταν έφτασε η κρίσιμη στιγμή έκανε την κωλοτούμπα. Δεν κατάλαβα γιατί δεν τον φάγανε όταν παραμύθιαζε, αλλά έσπευσαν να του κάνουν λεκτικό μασάζ (αναρωτιέμαι ποιοι παπάρες ανακαλύπτουν αυτές τις ανόητες εκφράσεις), αλλά αντιθέτως τον τίμησαν (παρακάμπτοντας τον κανονισμό της Βουλής) όταν έκανε την κωλοτούμπα.
Από την άλλη, στη Ν.Δ. πίεζαν τους συναδέλφους τους στο ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Όταν όμως η Έλσα Παπαδημητρίου ψήφισε «ναι», τη διέγραψαν, προβάλλοντας ως (έμμεση) δικαιολογία ότι είναι φίλη της Ντόρας Μπακογιάννη και σύντομα θα προστρέξει στο κόμμα της. Θα μου πείτε ότι πιθανότατα έτσι είναι. Ναι, αλλά το «πιθανότατα» είναι ένδειξη, όχι απόδειξη. Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε αν είμαστε με τις ενδείξεις ή με τις αποδείξεις.
Α, μην ξεχάσω και τον πολύ (και λογοτεχνικότατο) Γιώργο Λιάνη, που μετρώντας όπως μέτρησε (δικαίωμά του) ανεξαρτητοποιήθηκε. Μαγκιά του! Στις δύο τελευταίες όμως ψηφοφορίες τον ψάχνανε. Δεν δήλωσε ούτε «όχι» ούτε «ναι» ούτε (βέβαια) «παρών».
Έχω μια απορία:
Υπάρχουν απόντες μάγκες;
Δείτε σας παρακαλώ αυτό το video: http://www.youtube.com/watch?v=S20_JuaX8gg
Ποιος είναι ο κουκουλοφόρος; Ο αστυνομικός ή ο διαδηλωτής;
Kύριε Παπουτσή, βλέπετε ή είστε τυφλός;
Ουπς! Συγγνώμη. Δεν ήθελα να σας προσβάλω, κ.Κουρουμπλή!
ΥΓ. Είμαστε μια αισχρή κοινωνία. Επιτρέψτε μου να προσθέσω μια λεπτομέρεια που φαινομενικά δεν χωράει σ’ αυτό το άρθρο. Είδα την τελευταία εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα με θέμα τα πολιτικά και το ποδόσφαιρο. Μια χαρά εκπομπή. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα αλλά εδώ:
Ανάμεσα στους καλεσμένους του και ο Ζάχος Χατζηφωτίου και μερικά νέα παιδιά φοιτητές. Κάποια στιγμή ο Χαρδαβέλλας έκανε μια ερώτηση σε έναν φοιτητή. Το παιδί άρχισε να μιλά, όταν η φωνή του Χατζηφωτίου τον διέκοψε:
–Κάτσε καλύτερα. Να είσαι ευγενής. Εμείς εδώ φοράμε γραβάτα.
Το παιδί τα ’χασε. Κάθισε λίγο καλύτερα και βέβαια έχασε τον ειρμό του. Μούγκα ο Χαρδαβέλλας, μούγκα οι λοιποί καλεσμένοι.
Δεν περνούν 10-15 λεπτά. Και ξαφνικά ο Χαρδαβέλλας λέει:
–Ο κ. Χατζηφωτίου θα μας αφήσει. Πρέπει να φύγει…
Και ωωωωωω του θαύματος ο εθνικός μας δάσκαλος στο σαβουάρ βιβρ τη live-κοπανάει κανονικά. Αν αυτό δεν είναι αγένεια, κ. Χατζηπαπάρα μου… αναρωτιέμαι τι διάολο είναι; Για να μη σου πω πού να βάλεις τη γραβάτα!
http://www.gazzetta.gr/article/item/205592-kolase