Ένα κείμενο του τάσου καπετανάκου για την επίσκεψη της ΑΕΚ στο ογκολογικό ελπίδα. Διαβάστε το και συγκρίνετε τη δικιά σας-μας δυστυχία με η χωρίς "" και βρείτε ποιά είναι η μεγαλύτερη.
Η μέρα που έμαθα τι είναι ζωή…
Τα βουρκωμένα μάτια του Λυμπερόπουλου, έδειχναν ότι η καρδιά του είχε… σχιστεί. Πάντα ο Νικόλας ότι νιώθει το εκφράζει με τα μάτια. Ετσι και χθες το μεσημέρι. Ηταν από τους πρώτους που κατέβηκε από τους ορόφους της Ογκολογικής Μονάδας του Νοσοκομείου Παίδων. Δεν άντεξε… Κατέβηκε σοκαρισμένος από όσα είχαν δει τα μάτια του. Τι είχαν δει; Δεκάδες παιδάκια να βασανίζονται άδικα από τους πρώτους μήνες που είδαν το φως. Δεκάδες παιδάκια με δύναμη όμως που ζηλεύουν και οι πιο θαρραλέοι ενήλικες. Δύναμη που χρειάζονται απαραίτητα για να ζήσουν. Παιδικά χαμόγελα με την μεγαλύτερη γνησιότητα που υπάρχει, αλλά που συνάμα κουβαλούν και μια βαριά «κατάρα».
Με την ΑΕΚ έχω ζήσει πολλές χαρές και πολλές λύπες. Χθες το μεσημέρι όμως έζησα την πιο συγκλονιστική μέρα της ζωής μου. Κατάλαβα τι είναι ζωή, έστω και έτσι. Μέσα από ότι πιο σκληρό θα μπορούσα να δω και να ζήσω. Παιδάκια να «παλεύουν» για να ζήσουν. Άλλα με «καλές» πιθανότητες, άλλα με μία τρισκατάρατη «ημερομηνία λήξης» που έμελλε να τους δώσει ο Θεός. Ανθρωπος της ΑΕΚ μας έλεγε με το βλέμμα χαμηλά έξω από το κτίριο «Γιατί να τα ταλαιπωρεί έτσι ο Θεός; Σε τι φταίξανε;». Ξέρει καλά ότι απάντηση δεν θα πάρει. Δεν υπάρχει ρε γαμώτο...
Υπάρχει μόνο πίστη, αγάπη και προσπάθεια να τα βοηθήσουμε όλοι μας. Στα παιδικά ματάκια τους κρύβεται ότι πολυτιμότερο έχει αυτός εδώ ο πλανήτης που ζούμε. Αν τα κοιτάξεις βαθιά θα το δεις. Αυτό έκανε και ο «Λύμπε» και είδε στα μάτια του μικρού αγοριού (λίγων μηνών…) την τρέλα του μόλις πήρε στα χέρια του το δώρο της ΑΕΚ. Λες και του είχαν χαρίσει την ζωή, ενώ την ίδια ώρα μόνο οι γονείς του γνώριζαν ότι οι γιατροί του έδιναν μόλις μία εβδομάδα ζωής…
Τέτοιες περιπτώσεις πάμπολλες μέσα σε λίγα τετραγωνικά. Γιατροί και νοσοκόμες το βιώνουν καθημερινά. Εμείς το είδαμε μία φορά και μας έφυγαν… δέκα χρόνια. Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε αυτούς, στην κα.Βαρδινογιάννη και σε όσους προσέφεραν, προσφέρουν και θα συνεχίσουν να προσφέρουν από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, για να γίνεται καθημερινά προσπάθεια να ζήσουν όσα περισσότερα παιδιά μπορούν. ΕΛΠΙΔΑ υπάρχει αρκεί να δούμε και να μάθουμε τι είναι ζωή. Αρκεί να δούμε μέσα στα μάτια τους πόσο μας χρειάζονται. Μόνο έτσι μπορείς να βοηθήσεις πραγματικά.
Το 10χρονο αγοράκι που ψέλλισε στον Αδαμίδη από το κρεβάτι του νοσοκομείου «πρόεδρε το Κύπελλο να πάρουμε!» ίσως και να μην προλάβει τον τελικό της 30ης Απριλίου. Η λαχτάρα του όμως ήταν ίδια, με αυτούς που θα πάνε στο ΟΑΚΑ αν η ΑΕΚ φτάσει μέχρι εκεί. Μακάρι οι παίκτες της ΑΕΚ να μπορούσαν να παίξουν λίγο καλύτερα, λίγο πιο δυνατά και για αυτά τα παιδάκια. Σαν και τον πιτσιρικά που μας έλεγε βγαίνοντας για βόλτα με τον μπαμπά του και με το (απαραίτητο) σκουφάκι του «Να τα γράφετε καλά για την ΑΕΚ μας κύριοι»…
Εκεί κρυβόταν και όλο το «μυστικό». Όχι στο να τα γράψουμε καλά εμείς, όχι στο να βάλει γκολ η ΑΕΚ, όχι στο να δώσει τα περισσότερα χρήματα για να κάνει μία καλή μεταγραφή. Στο χαμόγελο του μικρού. Σε ότι πιο αληθινό έχω δει μέχρι σήμερα. Μακάρι να το ξαναδώ μια μέρα στην εξέδρα του γηπέδου της ΑΕΚ με το κασκολάκι του να μου χαμογελά και πάλι. Θα ξέρω ότι έχει κερδίσει τον πιο σημαντικό αγώνα.
λινκ
http://www.aek365.gr/a-105661/h-mera-po ... ai-zwh.htm
Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
από paktomenos » Τρί, 15 Φεβ 2011 5:02 pm 
