recon έγραψε:airetikos έγραψε:Όχι φίλτατε δεν θα βγάλουμε παράνομες τις καταλήψεις... ΕΙΝΑΙ παράνομες οι καταλήψεις... (για να το εμπεδώσεις κοίτα και το νόμο αν θες).
με μια τετοια ''παρανομη'' καταληψη επεσε η χουντα μαγκα, και με κατι τετοιες ''παρανομες'' καταληψεις δεν εχεις τωρα πανω στο κεφαλι σου τις αλλαγες που ειχε προτεινει η γιαννακου πριν 3 χρονια.
και με ακομη μερικες ''παρανομες'' καταληψεις και ''αλητειες'' απο τους φοιτητες (πορειες - συνθηματα - συζητησεις, πες το και αντισταση) θα κρατησουμε την τριτοβαθμια εκπαιδευση στα μετρα των φοιτητων και οχι στα μετρα των μανατζερ.
και μην αρχισεις παλι την επαναληψη (το πολυτεχνειο πρεπει να ειναι ανοιχτο και αν στερεις τη γνωση απο τους φοιτητες το υποβαθμιζεις και μπλα μπλα)
η ιστορια έδειξε και συνεχιζει να δειχνει το δρομο...
αντε ξυπνατε λιγο
γαμω τους καναπεδες σας
κριμα που δεν μπορεσα να ερθω στη ταινια....
Νομίζω ότι την καλύτερη απάντηση για την περιπτωσή σας, την έχει δώσει ο καταπληκτικός Θ.Π. Τάσσιος..,
(απο συνεντευξή του...)
Η χούντα, το άσυλο και… το σκωρ
Χαρακτηρίζει όνειδος της ελληνικής ιστορίας τη χούντα. "Είναι δυνατόν να μην ντρεπόμαστε για το όνειδος ενός λαού ολόκληρου;" διερωτάται. "Μα λέει 'οι Εγγλέζοι και οι Αμερικανοί τους βάλανε'. Δεν μπορώ να τα άκουω αυτά. Γιατί δεν μπόρεσαν να το κάνουν στην Ιταλία; Στην Πορτογαλία βγαίνανε από τη δικτατορία και εμείς μπαίναμε. Αυτό το όνειδος λοιπόν το λουστήκαμε επειδή πάσχαμε από πολιτικό κομφουσιονισμό, στέρηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας". Το Φεβρουάριο του 1973, μεσούσης της Χούντας, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "Προοδευτική" περιγράφει την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου ("το κύκλωμα ελευθερία/ευθύνη") και διατυπώνει την ελπίδα "ριζικής αναθεώρησης της πολιτικής πρίν συμβούν ανεπίτρεπτες μεταλλάξεις".
"Συμπορεύτηκα με τη γενιά του Πολυτεχνείου για προφανείς λόγους και μάλιστα με προφανή έργα τον καιρό της δικτατορίας. Πήγαινα στα δικαστήρια, υποστηρίζοντας τους φοιτητές, κάνοντας ό,τι έκανα τα οποία δεν είναι της στιγμής να τα λέμε" αναφέρει στη συζήτησή μας, χωρίς να θέλει να επεκταθεί. Στις 17 Νοεμβρίου μετά την είσοδο του άρματος στο Πολυτεχνείο συντάσσει σχέδιο ψηφίσματος, όπου αναφέρεται ότι "ενόψει πάντων των ανωτέρω, η Συνέλευση του ΕΜΠ διαδηλοί την ανάγκην ρυθμίσεως του όλου προβλήματος της φοιτητικής αναταραχής, επί τη βάσει ευρυτέρων και μονιμωτέρων μέτρων, ήτοι της θεσπίσεως των δημοκρατικών ελευθεριών εις την Χώραν, μόνων ικανών πλέον δια την ριζικήν και μακρόπνοον λύσιν καί του προβλήματος αυτού". Η πρότασή του έλαβε μόνο μία ψήφο...
Μετά την πτώση της χούντας καθηγητές και φοιτητές του Πολυτεχνείου προχωρούν σε γενναίες μεταρρυθμίσεις στο Πολυτεχνείο. "Ο θεσμός του ακαδημαϊκού εξαμήνου, τα προαπαιτούμενα μαθήματα, οι κατευθύνσεις σπουδών, ο σύμβουλος-καθηγητής, η εύλογη συμμετοχή των σπουδαστών στα όργανα διοικήσεως, η θεσμοποίηση της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης - όλα τούτα έγιναν τότε στο ΕΜΠ. Πολύ αργότερα, ο νόμος του ΠΑΣΟΚ θα τα επιβάλει σ' όλα τα ΑΕΙ της χώρας" αναφέρει. "Άλλά όταν το 1978 οι φοιτητές της γενιάς του Πολυτεχνείου πήραν το δίπλωμα τους, άρχισα να βλέπω τα σκατά. Μη λυπηθείτε να το βάλετε", μας προτρέπει, "είναι αιτιατική του ονόματος σκωρ".
Όπως υποστήριξε ο ίδιος στην αρθρογραφία του, "ο αναμενόμενος πολιτικός κονφουζιονισμός ανακατεύθηκε με νεότερες αντιλήψεις περί ποιότητας ζωής, κι έκανε ένα διαλυτικό μείγμα: Οι επόμενες χρονιές των σπουδαστών μας, ή τουλάχιστον οι πιο έκδηλες μειοψηφίες τους είχαν φαίνεται άλλη ιεράρχηση αξιών (...) Άλλωστε, ακόμη κι η φασιστικότατη εξωπέταξη των εργαζομένων στα Πανεπιστήμια (ερευνητών, υπαλλήλων, τεχνιτών) κατά τη διάρκεια της "κατάληψης" βαφτιζόταν... πολιτικό θέμα! Όταν πεισματικά αρνιόμουν να βγω απ' τον χώρο της δουλειάς μου, (υποστηρίζοντας ότι το δικό μου συνδικαλιστικό Σωματείο δέν είχε κηρύξει απεργία), δεχόμουν προσβολές δυσπερίγραπτες απ' τους εκ των έσω βιαστές του ασύλου. Είχα υπερασπισθεί το πανεπιστημιακό άσυλο, τον καιρό που εκείνοι ρουφούσαν ακόμη το νουνού τους -και τώρα έπαιρνα μαθήματα "δημοκρατικής" προοπτικής από μύωπες. Η Ελλάδα, ύστερα από ατελείωτα χαμένα χρόνια εμφυλίων και χούντας, έχανε τώρα ξανά το τραίνο της Ανάπτυξης -και τα παιδιά μας παίζανε τους εκπορθητές των θερινών ανακτόρων του τσάρου στην Αγιοπετρούπολη. Και να 'χεις από πάνω και την ελληνική κοινωνία να διερωτάται "μα, τι κάνετε τέλος πάντων εσείς οι καθηγητές εκεί μέσα".
Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για τα ιδανικά μας, αλλά, δόξα τω Θεό, δεν πιστεύουμε πια σε τίποτα.
Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
