Ειδήσεις & Κείμενα

[redy]

Αγώνας επιβίωσης για την Εδραση
Οι οφειλές του ομίλου ανέρχονται σε € 162 εκατ.- Δραματικές διαπραγματεύσεις με τις 11 πιστώτριες τράπεζες
Επειτα από 60 χρόνια ιστορίας, την ανάληψη πολλών έργων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και τη δημιουργία ενός καλού ονόματος στον χώρο των μεγάλων κατασκευών η κατασκευαστική εταιρεία Εδραση του κ. Κ. Ψαλλίδα βρίσκεται στα πρόθυρα του λουκέτου. Θύμα της οικονομικής κρίσης αλλά και της ύφεσης που πλήττει τον κλάδο των κατασκευών και των οικοδομών αποτελεί η Εδραση, ενώ έχουν προηγηθεί και άλλες τεχνικές εταιρείες που έκλεισαν ή κινδυνεύουν να σταματήσουν τη λειτουργία τους λόγω των χρεών και της ανυπαρξίας ρευστού.
Μετά τις Θεμελιοδομή, Εργάς, ΑΛΤΕ, Διεκάτ και Μπετανέτ η Εδραση αυτή τη φορά αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Ο γιος του ιδρυτή της Εδρασης, από τη Λαμία, ο Κώστας Ψαλλίδας, ο επικεφαλής της εταιρείας τα τελευταία 27 έτη, άνθρωπος χαμηλών τόνων, που έχει δεχθεί πολλές φορές θετικά σχόλια συναδέλφων και πελατών για τη δύσκολη και επιτυχημένη δουλειά της εταιρείας του και κατάφερε να συμμετέχει η εταιρεία σε μεγάλα έργα, όπως το Μετρό κ.ά., προσπαθεί να πείσει τους τραπεζίτες για την επιβίωση της εταιρείας του.
«Το 2009 ήταν η χειρότερη χρονιά στα πενήντα και πλέον χρόνια ιστορίας της εταιρείας μας » είπε ο πρόεδρος της Εδρασης στη γενική συνέλευση των μετόχων, καθώς οι συνολικές οφειλές του ομίλου ανέρχονται στα 162 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 140 εκατ. ευρώ είναι βραχυπρόθεσμες οφειλές, ενώ οι οφειλές της εταιρείας αγγίζουν και πάλι τα 140 εκατ. ευρώ. Αναφέρεται ότι η κρίση είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του κύκλου εργασιών της εταιρείας κατά τη χρήση του 2009 σε ποσοστό που υπερέβη το 50%, με συνέπεια τις σημαντικές ζημίες. Η ίδια αρνητική κατάσταση συνεχίστηκε και το πρώτο τετράμηνο του 2010 με συνέπεια την αύξηση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων της Εδρασης, που στις 10.05.2010 ανέρχονται σε 9,5 εκατ. ευρώ. Πάντως το ανεκτέλεστο υπόλοιπο τεχνικών έργων της εταιρείας φθάνει τα 60 εκατ. ευρώ και των υδροηλεκτρικών έργων τα 45 εκατ. ευρώ.
Προς το παρόν, μετά τον αγώνα δρόμου που κάνουν ο κ. Ψαλλίδας και τα στελέχη της εταιρείας για να τη σώσουν, έχει εκδοθεί προσωρινή διαταγή που ως τη συζήτηση της αίτησης περί υπαγωγής στη διαδικασίας συνδιαλλαγής αναστέλλει τις ατομικές διώξεις των πιστωτών εις βάρος της εταιρείας, ενώ η τελική απάντηση για το αν θα υπαχθεί ή όχι στο άρθρο 99 θα δοθεί στις 13 Οκτωβρίου.
Η Εδραση έχει ήδη θέσει υπόψη των 11 πιστωτριών τραπεζών της το επιχειρησιακό σχέδιό της και την πρόταση αναδιάρθρωσης των δανειακών υποχρεώσεων και βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις μαζί τους για την κατάρτιση συμφωνίας με βάση το ως άνω σχέδιο, καθώς και για την παροχή ενδιάμεσης χρηματοδότησης ως τη συζήτηση επί της αίτησης υπαγωγής στη διαδικασία συνδιαλλαγής του άρθρου 99, λαμβανομένης υπόψη και της ως άνω προσωρινής διαταγής προκειμένου να εξομαλυνθεί περαιτέρω η λειτουργία της εταιρείας.
«Ο ειδικός για τα δύσκολα τεχνικά έργα»
Η Εδραση ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, στη Λαμία, από τον Χριστόδουλο Ψαλλίδα, που καθιερώθηκε ως «ο ειδικός για τα δύσκολα τεχνικά έργα» σε όλη την Κεντρική Ελλάδα. Στις επιτυχίες του περιλαμβάνονται η εφαρμογή του προεντεταμένου σκυροδέματος στην κατασκευή γεφυρών (1958), η κατασκευή μιας από τις πρώτες στην Ελλάδα θεμελιώσεις (1963)και η απόφαση για εξειδίκευση της εταιρείας στα ειδικά γεωτεχνικά έργα. Επί σειράν ετών η συμμετοχή της εταιρείας ήταν σταθερή στα μεγαλύτερα έργα της χώρας μας (Μετρό, Αττική οδός, ΠΑΘΕ, Ζεύξη Ρίου- Αντιρρίου κ.λπ.).
Το 1983 πρόεδρος της Εδρασης έγινε ο γιος του Χριστόδουλου, Κώστας, ο οποίος συνέβαλε στην αναπτυξιακή πορεία της εταιρείας, και το 1994 η Εδραση εισήχθη στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
Αυτά ως το 2007. Το 2008, η Εδραση ξεκίνησε την πτωτική της πορεία, γιατί το Ελληνικό Δημόσιο ανέστειλε τις πληρωμές, ενώ υπήρχε και έλλειψη νέων έργων.
Σταθμοί της εταιρείας
1974: Μετονομασία σε Εδραση- Χ. Ψαλλίδας και ένταξη του Κώστα Χ. Ψαλλίδα στην εταιρεία.
1981: Μετατροπή σε ΑΕ. 1983: Μεταβίβαση της διοίκησης στον Κώστα Χ. Ψαλλίδα. 1992: Συμμετοχή στην κατασκευή του μετρό της Αθήνας. 1994: Εισαγωγή στο Χρηματιστήριο Αθηνών. 1995: Εναρξη δραστηριοποίησης στο εξωτερικό.

ΠΗΓΗ Το ΒΗΜΑ

[Elendil]

Η ιστορία της πόλης στη χωματερή

Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει σε εξέλιξη μια ενεργή συζήτηση σχετικά με την αξιοποίηση εγκαταλελειμμένων κτιρίων στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Σύλλογοι πολιτών, επιστημονικές ομάδες, ακόμη και ηλεκτρονικά γκρουπ στο Ιντερνετ καταθέτουν απόψεις και συζητούν τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να επαναφέρουν στη ζωή κτίρια που έχουν εγκαταλειφθεί και αποτελούν προβληματικές εστίες στο κέντρο της πόλης.

Οι επίσημες αρχές απούσες, ούτε συγκεκριμένα κίνητρα ούτε επικεντρωμένη στο θέμα πολιτική έχουν να επιδείξουν ώστε να αποτελέσει έναυσμα για τους ιδιοκτήτες που σκέπτονται να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Από την άλλη, όσοι εξ αυτών αποφασίζουν την «αναβίωση» των ακινήτων τους ιδίοις εξόδοις, σκοντάφτουν σε σκοπέλους που αποδεικνύουν όχι απλά την αδιαφορία της πολιτείας αλλά τη συνειδητή πρακτική του αφανισμού των ντοκουμέντων της αρχιτεκτονικής μας ιστορίας.

Σε πρόσφατη ερώτηση στο αρχείο της πολεοδομίας Αθηνών για τον φάκελο τετραώροφου κτιρίου του μεσοπολέμου, η απάντηση ήταν όχι απλώς απογοητευτική αλλά… σοκαριστικά αποστομωτική. «Οι φάκελοι οικοδομικών αδειών προ του έτους 1955 έχουν καταστραφεί μετά την τήρηση της νόμιμης διαδικασίας». Αυτό το τελευταίο, επισημαίνεται ως αποθάρρυνση ίσως προς όσους είχαν την… όρεξη να ψάξουν το θέμα λίγο παραπάνω. Για εξοικονόμηση, μάλιστα, χρόνου έχει συνταχθεί ειδικό έντυπο που δίδεται ως απάντηση στους αιτούντες που είχαν την ατυχία να αναζητούν στοιχεία για κτίριο προ του ’55. Η επεξήγηση που δίνεται από τους υπαλλήλους με κάπως απολογητικό ύφος είναι ότι όλοι οι σχετικοί φάκελοι έχουν πολτοποιηθεί!

Το ίδιο το κράτος, σε μια πρωτοφανή απόφαση καταστροφής ιστορικών στοιχείων, προέβη στην πολτοποίηση των πολεοδομικών φακέλων επιλύοντας έτσι την αδυναμία του να αποθηκεύσει, εκτιμήσει και συντηρήσει τα σχετικά αρχεία. Φάκελοι που περιείχαν σχέδια και μελέτες, οι οποίες αποτελούν το σπουδαιότερο τεκμήριο για τη δημιουργία του δομημένου περιβάλλοντος της πρωτεύουσας στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα έχουν χαθεί διά παντός. Ντοκουμέντα που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν μια σειρά σχετικών ερευνών, ιστορικών, κοινωνιολογικών μέχρι και των μεθόδων σχεδιασμού της εποχής απλά αφανίστηκαν. Η πράξη είναι δηλωτική της σχέσης των Νεοελλήνων με την ιστορία του αστικού περιβάλλοντος και τον βαθμό υπευθυνότητας με τον οποίο αντιμετωπίζουν το θέμα. Το αστικό ακίνητο αποτέλεσε πεδίο κέρδους με τις ευλογίες της πολιτείας και οι σχετικές μελέτες ήταν μόνο μια διεκπεραιωτική πράξη για να επιτευχθεί ο στόχος. Η γρήγορη και φτηνή οικοδόμηση που θα απέφερε πολλαπλάσιο κέρδος λόγω της μεγάλης ζήτησης. Και με τις συνέπειες αυτών των επιλογών καλούμαστε να ζήσουμε σήμερα.

Πηγή

[airetikos]

Η αγάπη, η μοίρα και το στρατόπεδο συγκέντρωσης

Μια μοναδική ιστορία αγάπης που γράφτηκε μέσα στο Άουσβιτς


Οι ιστορίες που βλέπουμε καμιά φορά στον κινηματογράφο φαντάζουν ίσως υπερβολικές για να συμβούν στ' αλήθεια. Οι ερωτευμένοι που χάνονται εξαιτίας μιας παρεξήγησης για να βρεθούν τυχαία χρόνια μετά και η ηθική που μπαίνει πάνω από τα συναισθήματα καταστρέφοντας μια αγάπη.

Το ανθρώπινο μυαλό όμως δεν μπορεί να συλλάβει πολύ περισσότερα απ' όσα τελικά μπορούν όντως να συμβούν.

Η ιστορία του Τζέρζι και της Σίλα δεν είναι ταινία αλλά θα μπορούσε να γίνει. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς και κατόρθωσαν αυτό που ελάχιστοι είχαν καταφέρει: να δραπετεύσουν απ' την κόλαση.

Ο Τζέρζι Μπιελέκι ήταν ένας 19χρονος Πολωνός καθολικός ο οποίος οδηγήθηκε στο στρατόπεδο του Άουσβιτς τον Απρίλιο του 1940 με την κατηγορία της αντίστασης. Με τον αριθμό 243 οδηγήθηκε για δουλειά στις αποθήκες, όπου ήταν σχετικά πιο εύκολο να βρεις ένα κομμάτι ψωμί για να επιβιώσεις. Δυο χρόνια αργότερα, το 1942, ενώ δούλευε στις αποθήκες, είδε να μπαίνουν μέσα μια ομάδα Εβραίων κοριτσιών. Ανάμεσά τους ξεχώρισε μια μελαχρινή ντροπαλή κοπελίτσα. Ήταν η Σίλα Σιμπούλσκα. Αμέσως ανάμεσά τους δημιουργήθηκε μια έντονη φιλία που δεν άργησε να μετατραπεί σε έρωτα. «Κάναμε σχέδια να παντρευτούμε και να ζήσουμε για πάντα μαζί», θυμάται ο Μπιελέκι σήμερα στα 89 του χρόνια.

«Σε κάθε συνάντησή μας μιλούσαμε για τη ζωή μας και ήταν πολύ σημαντική η καθεμία συνάντηση και για τους δύο», έλεγε η Σίλα το 1983.

Σε λίγο καιρό, η αγάπη τους δεν μπορούσε να κλείνεται μέσα στην κόλαση του Άουσβιτς και ο Τζέρζι άρχισε να σχεδιάσει την απόδρασή τους. Ένας φίλος του από την αποθήκη μπόρεσε να τον εφοδιάσει με μια στολή αξιωματικού των SS και μια ταυτότητα. Ο Τζέρζι με μια γόμα και ένα μολύβι άλλαξε το όνομα του στρατιωτικού από Rottenfuehrer Helmut Stehler σε Steiner, σε περίπτωση που ο φρουρός στην είσοδο γνώριζε τον πραγματικό Stelher. Όταν όλα ήταν έτοιμα, ο Μπιελέκι ψιθύρισε στο αυτί της Σίλα: «Αύριο, ένας αξιωματικός των SS θα έρθει να σε πάρει για ανάκριση. Αυτός ο αξιωματικός θα είμαι εγώ».

Η επόμενη μέρα που ξημέρωσε ήταν η 21η Ιουλίου 1944. Ο Μπιελέκι ντυμένος με τη στολή των SS πήγε στο πλυσταριό όπου δούλευε η Σίλα και με βρισιές αλλά και τρόμο απαίτησε από τον Γερμανό φύλακα να του παραδώσει τη γυναίκα για ανάκριση. Με πόδια να τρέμουν, προχώρησε μαζί με τη Σίλα προς την έξοδο του στρατοπέδου. Έδωσε τα χαρτιά στον φρουρό και του μίλησε σε άπταιστα γερμανικά που ευτυχώς ήξερε. Ο φρουρός κοίταξε και τους δύο για δυο λεπτά που φάνηκαν αιώνας και τελικά τους άφησε να φύγουν.

Τώρα ήταν πια ελεύθεροι. Αλλά ο φόβος δεν είχε φύγει. «Ένιωθα πόνο στην πλάτη μου, εκεί που θα μπορούσαν να με πυροβολήσουν», λέει ο Μπιελέκι. Παρόλο που ο φρουρός δεν είχε υποψιαστεί τίποτα, τώρα θα έπρεπε να φύγουν όσο πιο μακριά μπορούσαν πριν καταλάβουν στο στρατόπεδο ότι οι δυο τους είχαν δραπετεύσει. Αφού περπάτησαν στο δρόμο, βγήκαν στα χωράφια και κρύφτηκαν σε αγκαθωτούς θάμνους ώσπου να πέσει η νύχτα.

«Περπατούσαμε στα χωράφια και στα δάση και ήταν εξουθενωτικό ειδικά για μένα που δεν είχα συνηθίσει σε τόσο μεγάλους περιπάτους», έλεγε η Σιμπούλσκα σε μια αναφορά για το Άουσβιτς. «Το χειρότερο ήταν τα ποτάμια», συνεχίζει, « όταν το νερό ήταν ψηλό, ο Τζούρεκ (όπως τον έλεγε χαϊδευτικά) με κουβαλούσε ως την άλλη πλευρά». Κάποια στιγμή η Σίλα δεν άντεχε άλλο απ' την κούραση και ζήτησε από τον Τζέρζι να την αφήσει.

«Ο Τζούρεκ δεν ήθελε ούτε να το ακούσει και επαναλάμβανε 'μαζί φύγαμε και θα περπατήσουμε μαζί'», σχολιάζει η Σίλα.

Για εννέα νύχτες προχωρούσαν ώσπου έφτασαν στο σπίτι του θείου του Μπιελέκι σε ένα χωριό κοντά στην Κρακοβία. Εκεί ζούσε και η μητέρα του που όταν είδε το γιο της έπεσε κλαίγοντας στην αγκαλιά του. Όταν όμως της ανακοίνωσε ότι ήθελε να παντρευτεί μια Εβραία, η καθολική μητέρα του αντέδρασε.

Η Σίλα πήγε να μείνει σε μια γειτονική φάρμα για καλύτερη κάλυψη από τους Ναζί και ο Τζέρζι θεώρησε καλύτερο να πάει να κρυφτεί στην Κρακοβία. Το τελευταίο τους βράδυ μαζί το πέρασαν κάτω από ένα δέντρο ανταλλάσσοντας όρκους αιώνιας αγάπης και σχεδιάζοντας να ξανασυναντηθούν μετά το τέλος του πολέμου. Θα περνούσαν πολύ περισσότερα χρόνια όμως ώσπου να γίνει αυτό.

Όταν ο σοβιετικός στρατός μπήκε στην Κρακοβία και την ελευθέρωσε από τους Ναζί, ο Τζέρζι έφυγε αμέσως και περπάτησε 40 χιλιόμετρα μέσα στα χιόνια για να συναντήσει την Σίλα. Είχε όμως αργήσει τέσσερις μέρες.

Η περιοχή όπου βρισκόταν η Σίλα είχε απελευθερωθεί τρεις εβδομάδες πριν από την Κρακοβία, αλλά η ίδια δεν το ήξερε αυτό. Έτσι, θεώρησε ότι ο Τζέρζι ή ήταν νεκρός ή την είχε ξεχάσει.

Τέσσερις μέρες πριν έρθει ο Μπιελέκι, η Σίλα έφυγε με ένα τρένο για τη Βαρσοβία για να πάει στην Αμερική να βρει έναν θείο της. Στο τρένο γνώρισε έναν Εβραίο, τον Ντέιβιντ Ζαχάροβιτς με τον οποίο τελικά παντρεύτηκαν και μαζί πήγαν στην Νέα Υόρκη όπου ο θείος της Σίλα τους βοήθησε να φτιάξουν ένα χρυσοχοείο. Όμως ο Ζαχάροβιτς πέθανε το 1975.

Ο συντετριμμένος Μπιελέκι, αφού έκλαψε πολύ και δεν μπόρεσε να βρει με κανένα τρόπο την Σίλα, έφτιαξε κι αυτός τη δική του οικογένεια στην Πολωνία.

Τη Σίλα από την άλλη την είχε στοιχειώσει η έλλειψη του Τζέρζι και η απορία αν είναι ζωντανός.

Το 1982, ενώ μιλούσε με την πολωνέζα οικιακή βοηθό της, της αποκάλυψε την ιστορία της για το Άουσβιτς. Έκπληκτη αυτή της είπε ότι πριν λίγο καιρό είχε ακούσει κάποιον στην τηλεόραση να λέει ακριβώς την ίδια ιστορία. Η Σίλα έψαξε αμέσως και ανακάλυψε το τηλέφωνο του Μπιελέκι. Έτσι, το Μάιο του 1983 του τηλεφώνησε τόσα χρόνια μετά...

«Άκουσα κάποιον να γελάει- ή να κλαίει -στο τηλέφωνο και μετά μια γυναικεία φωνή να μου λέει 'Τζουρακ, εγώ είμαι η μικρή σου Σίλα», θυμάται ο Μπιελέκι.

Μετά από λίγες εβδομάδες συναντήθηκαν στο αεροδρόμιο της Κρακοβίας. Αυτός της πρόσφερε 39 κόκκινα τριαντάφυλλα όσα ήταν τα χρόνια που έμειναν χώρια...

Στη συνέχεια συναντήθηκαν πολλές φορές στην Πολωνία και επισκέφτηκαν όλα τα μέρη απ' όπου είχαν περάσει μαζί ως δραπέτες.

«Η αγάπη είχε αρχίσει να επιστρέφει», λέει ο Μπιελέκι, «Η Σίλα μου έλεγε να αφήσω τη γυναίκα μου και να πάω μαζί της στην Αμερική. Έκλαψε πολύ όταν της είπα ότι δεν μπορούσα να αφήσω τα παιδιά και την οικογένειά μου»,

Η Σίλα επέστρεψε στην Αμερική και του έγραψε ότι δε θα επέστρεφε ποτέ ξανά. Πραγματικά μετά από αυτό δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά και η Σιμπούλσκα δεν απαντούσε πια στα γράμματα του Μπιελέκι. Η Σίλα πέθανε τελικά λίγα χρόνια μετά, το 2002, στη Νέα Υόρκη.

Ο Μπιελέκι βραβεύτηκε το 1985 από το Yad Vashem Institute στην Ιερυσαλήμ με το βραβείο «Righteous Among the Nations» για την διάσωση της Σιμπούλσκα από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

«Ήμουν πάρα πολύ ερωτευμένος με την Σίλα. Κάποιες φορές μετά τον πόλεμο έκλαιγα που δεν ήταν μαζί μου. Την ονειρευόμουν τις νύχτες και ξυπνούσα κλαίγοντας. Η μοίρα όμως αποφάσισε για μας», είπε ο Μπιελέκι.

Αν φταίει η μοίρα ή οι άνθρωποι για την ιστορία της ζωής τους είναι κάτι που θα μας βασανίζει για πάντα όσο ζούμε. Η ειμαρμένη από την αρχαιότητα ήταν υπεύθυνη για τον πόνο μας και τη χαρά μας. Αλλά μήπως τελικά την μοίρα μας την αποφασίζουμε εμείς και για να έχουμε άλλοθι για τα λάθη μας κατηγορούμε κάποιον άλλον; Η μοίρα έδιωξε τη Σίλα τέσσερις μέρες νωρίτερα από τη φάρμα ή ο πόνος της υποτιθέμενης απόρριψης ή του θανάτου; Η μοίρα έκανε τον Τζέρζι να μην την ψάξει όσο έπρεπε ή ο εγωισμός; Η ζωή όμως δεν περιμένει να βρούμε την απάντηση, απλώς προχωρά. Με την μοίρα ή τις αποφάσεις μας.
Άρθρο του αεκ 365.gr
link
http://www.aek365.gr/a-70337/%CE%B7-%CE ... %CF%82.htm

[lawine]

22.07.2010
Νέα γερμανική μελέτη για τις στρατιωτικές δαπάνες στην Ελλάδα

Το Διεθνές Κέντρο για την Ειρήνη και την Ανάπτυξη στη Βόννη δημοσίευσε μελέτη για τις έλληνικές στρατιωτικές δαπάνες. Το καινούργιο στοιχείο: κάνει προτάσεις στους εταίρους της Ελλάδας, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τη Γερμανία.

Δεν είναι η πρώτη φορά φέτος που το ύψος των εξοπλιστικών δαπανών της Ελλάδας γίνεται αντικείμενο κριτικής. Στις αρχές του χρόνου άσκησε κριτική το Διεθνές Κέντρο Μελετών για την Ειρήνη SIPRI, αργότερα το Ίδρυμα Κοινωνικών Επιστημών της Γαλλίας, αλλά και μεμονωμένοι αναλυτές και πολιτολόγοι.
Όμως οι ελληνικές στρατιωτικές δαπάνες δεν έμειναν ανέγγιχτες. Το πρόγραμμα εξυγίανσης ζήτησε και τη συνεισφορά του Υπουργείου Άμυνας. Έτσι στην αρχή του χρόνου η Ελλάδα έκανε περικοπές στις στρατιωτικές της δαπάνες της τάξεως του 6,6% σε σχέση με πέρυσι.
Παρ’ όλα αυτά το ποσό που δαπανάται ακόμη για εξοπλιστικά συστήματα και όπλα είναι υψηλό: αγγίζει το 2,8% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος όρος στα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ είναι 1,7% . Επιπλέον το Υπουργείο Άμυνας διαθέτει το πολυπληθέστερο προσωπικό σε σχέση με τα αντίστοιχα υπουργεία των χωρών - μελών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Οι εργαζόμενοι σε αυτό φθάνουν το 2,9% του ενεργού πληθυσμού, στις άλλες χώρες το ποσοστό αυτό αγγίζει το 1,1%.

Παρέμβαση ΕΕ και ΝΑΤΟ για τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών
Χθες το Διεθνές Κέντρο για την Ειρήνη και την Ανάπτυξη (BICC) που εδρεύει στη Βόννη δημοσίευσε μελέτη του, η οποία συμπεριλαμβάνει πέραν της μέχρι στιγμής κριτικής έναντι της Ελλάδας για το κόστος των εξοπλιστικών της δαπανών και κάτι άλλο: Προτάσεις προς τους εταίρους της για να διευκολυνθεί η ποθητή και απαραίτητη μείωση των στρατιωτικών της δαπανών.
Ο Τζέρι Ζόμερ, πολιτολόγος και δημοσιογράφος, ένας από τους δύο συντάκτες της μελέτης είπε στο μικρόφωνο της Deutsche Welle ότι: «προσωπικά σαν Ευρωπαίος ή και σαν Γερμανός πολίτης δεν μπορώ να ανεχθώ από κοινωνική πλευρά να δίδονται πιστώσεις σε μια χώρα που κάνει δραστικές περικοπές στις κοινωνικές παροχές και στις συντάξεις, αλλά ταυτόχρονα αγοράζει καινούργια υποβρύχια, καινούργιες φρεγάτες, όπως σχεδιάζεται, για 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ».
Οι προτάσεις της μελέτης αφορούν κατ’ αρχήν την ΕΕ. Ο Γερμανός πολιτολόγος, προτείνει στις χώρες-μέλη της «να εξαρτήσουν την όποια οικονομική τους στήριξη προς την ελληνική κυβέρνηση από το πού θα πάνε οι πιστώσεις δηλαδή να μην δεχθούν να αγοράσει η Ελλάδα με τα χρήματα αυτά καινούργια εξοπλιστικά συστήματα ή να χρηματοδοτήσει διευρυμένα προγράμματα στρατιωτικού εκσυγχρονισμού».
Όσον αφορά την Βορειοατλαντική Συμμαχία η μελέτη ζητά από τους ιθύνοντες να προσπαθήσουν να πετύχουν τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων: «Να μελετήσουν τη δυνατότητα λήψης ‘μέτρων – εμπιστοσύνης’ στο στρατιωτικό επίπεδο, ώστε π.χ. η περιοχή του Αιγαίου να αποστρατικοποιηθεί, έστω και για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αυτό το μέτρο θα οδηγούσε στην εκτόνωση της έντασης στο Αιγαίο με τις συνεχείς παραβιάσεις του εναερίου χώρου και τις αναχαιτήσεις τουρκικών και ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών.»

Να παγώσει η Γερμανία την αγορά υποβρυχίων από την Ελλάδα
Tέλος ο κ. Ζόμερ επισημαίνει ότι και η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να στηρίξει την Ελλάδα στη μείωση των στρατιωτικών της δαπανών: «Εάν χρησιμοποιήσει την επιρροή της προς τις γερμανικές εταιρείες έτσι ώστε η Ελλάδα να παγώσει την αγορά από την Thyssen-Kroup των δύο επιπλέον υποβρυχίων που σχεδιάζει. Να μην επιβαρυνθεί έτσι με το κόστος ύψους 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ σε μια εποχή που πρέπει να κάνει τόσο δραστικές περικοπές και που εξαρτάται ακόμη από την οικονομική στήριξη και τις πιστώσεις της ΕΕ.»

Βιβή Παπαναγιώτου
Υπευθ. σύνταξης: Μαρία Ρηγούτσου

Πηγή:http://www.dw-world.de/dw/article/0,,5825880,00.html

Και ένα ακόμα ενδιαφέρον άρθρο: http://www.dw-world.de/dw/article/0,,5825091,00.html

[airetikos]

Δυστυχώς και επίσημα υπόδουλοι και υπό κατοχή ξένων δυνάμεων.
Μόνιμο γραφείο του ΔΝΤ στην Αθήνα
ΕΝΑΣ Ολλανδός και μια Γερμανίδα θα παρακολουθούν στενά την οικονομία της Ελλάδας από τις αμέσως επόμενες ημέρες για λογαριασμό του ΔΝΤ και θα δίνουν κατεύθυνση στην κυβέρνηση και αναφορά στον κ. Ντομινίκ Στρος-Καν για την πρόοδο ή τις καθυστερήσεις που σημειώνονται στην εφαρμογή του μνημονίου.

Ο Ολλανδός Μπομπ Τράα, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ, αναλαμβάνει σύμφωνα με πληροφορίες καθήκοντα επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπείας που αποκτά πλέον το Ταμείο στην Αθήνα. Η Γερμανίδα Στέφανι Επλε θα είναι το «νούμερο δύο» του γραφείου. Ο κ. Τράα είναι παλιός γνώριμος της χώρας καθώς έχει συμμετάσχει σε αποστολές για τη σύνταξη των ετήσιων εκθέσεων του Ταμείου για την Ελλάδα, πολύ πριν αυτή «πρωταγωνιστήσει» στη διεθνή σκηνή λόγω κρίσης.

Οι γνώμες γι΄ αυτόν, μεταξύ των στελεχών της κυβέρνησης, διίστανται. Υπάρχουν αυτοί που τον κατηγορούν ως «σκληρό» και αδιάφορο για τις κοινωνικές επιπτώσεις αυτών που προτείνει. Υπάρχουν και άλλοι που του αναγνωρίζουν βαθιά γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά και αναλυτική σκέψη.

Ο κ. Τράα και η κ. Επλε θα έρθουν στην Αθήνα στο πλαίσιο της 11μελούς αντιπροσωπείας του ΔΝΤ που θα συμμετάσχει στις εργασίες της τρόικας, από την προσεχή Δευτέρα. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας, πάντως, θα παραμείνει ο Δανός Πάουλ Τόμσεν.
τα νεα
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&c ... id=4585655

[ili@]

Ενας κόσμος χωρίς Σταχτοπούτες
του ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ

Σχεδόν την ίδια ώρα που οι Ισπανοί γίνονταν πρωταθλητές κόσμου σε ένα από τα πιο «μάτσο» των αθλημάτων, το ποδόσφαιρο, η κυβέρνηση ενέκρινε μια πρωτότυπη πρωτοβουλία στα δημόσια σχολεία της χώρας: την αναθεώρηση των «μάτσο» παραμυθιών. Στα πλαίσια του προγράμματος «Εκπαίδευση και ισότητα», τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές παιδιών, η «Χιονάτη», η «Σταχτοπούτα», η «Ωραία Κοιμωμένη», θεωρούνται «φαλλοκρατικά» και ακατάλληλα για την εκπαίδευση των μικρών παιδιών. Αρα, θα πρέπει να ξαναγραφούν...

ΚΑΠΟΙΟΙ είπαν πως η Ισπανία έχει άλλες, πιο σοβαρές, έγνοιες να ασχοληθεί από τα παραμύθια με τη «Χιονάτη», τη «Σταχτοπούτα», και την «Ωραία Κοιμωμένη». Η χώρα διανύει τον βαρύ χειμώνα της οικονομικής κρίσης. Αλλοι, όμως, είδαν την πρωτοβουλία με καλό μάτι. Σε τελευταία ανάλυση, η χειραφέτηση της γυναίκας, που πολλοί θεωρούν δεδομένη στη Δύση αποτελεί ακόμα ζητούμενο. Παρά τις κατακτήσεις παραμένει κάτι σαν το μετέωρο βήμα του πελαργού. Σκέφτηκα να στείλω αυτή την είδηση σε δυο φίλες μου. Την Ολγα (34 ετών) και την Τάνια (29 ετών). Ζήτησα ένα σχόλιο από την καθεμία. Οι απαντήσεις τους ήταν πολύ διαφορετικές. Τις παραθέτω.

●●●
ΟΛΓΑ: «Δεν μου αρέσουν οι πολιτιστικές σταυροφορίες, ακόμα κι όταν γίνονται για καλό σκοπό. Είμαι από αυτές που πιστεύουν ότι γυναίκες και άνδρες έχουν επείγουσα ανάγκη για ανακωχή και συμφιλίωση παρά να θέτουμε τον έναν απέναντι στον άλλον. Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι σημαίνει σήμερα “χειραφετημένη γυναίκα”; Μια γυναίκα ελεύθερη, δυνατή, που δεν ψάχνει ούτε περιμένει τον πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο; Μια γυναίκα χειραφετημένη από τον αυταρχικό άνδρα που θέλει να την υποτάξει, η οποία κρατάει η ίδια τα ηνία της σχέσης; Εννοούμε, ίσως, και την γυναίκα που κάνει καριέρα και σιγά σιγά γίνεται φωτοτυπία του άνδρα μάνατζερ, η γυναίκα που δεν έχει χρόνο και επιθυμία για σπίτι και οικογένεια και που επισκέπτεται συχνά τον πλαστικό της χειρουργό; Με λίγα λόγια και με μια δόση υπερβολής, νομίζω ότι η σημερινή γυναίκα επέλεξε ένα άλλο είδος δουλείας και καταπίεσης: εκείνη της ομορφιάς και της επιτυχίας. Προσωπικά επιθυμώ μια γυναίκα που να είναι ικανή να αγαπήσει και να ζήσει χωρίς το φάντασμα της κατωτερότητας και της ανωτερότητας. Είναι, όμως, εφικτό κάτι τέτοιο; Νομίζω πως ναι. Αν και ώρες ώρες, ακούγοντας ιστορίες άλλων γυναικών, με βασανίζουν πολλές αμφιβολίες. Το κακό είναι ότι σήμερα που οι σχέσεις ανδρών και γυναικών αναπροσδιορίζονται, είναι οι άνδρες που πιο πολύ και από τις γυναίκες φαίνονται κυνηγημένοι από το φάντασμα της ανωτερότητας και της κατωτερότητας.

Ισως γιατί έχασαν μέσα σε λίγα χρόνια τόσο πολλά από τα «αυτονόητα δικαιώματά» τους πάνω στις γυναίκες. Από την άλλη, η ισότητα των φύλων μού φαίνεται πιο πολύ ουτοπία. Υπό την έννοια ότι κανείς δεν την θέλει πραγματικά. Γι΄ αυτό οι λογαριασμοί παραμένουν πάντα ανοιχτοί και αμφιβάλλω εάν θα κλείσουν ποτέ οριστικά. Ισως γιατί η αντίφαση είναι στην ίδια την φύση των ανθρώπινων σχέσεων. Δεν θέλω να εκμηδενίσω όσα σημαντικά έχουν γίνει για την χειραφέτηση της γυναίκας. Και πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα. Αναφέρω μόνο το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, ειδικά στην Ελλάδα, που παραμένει ακόμα ταμπού. Αλλά νομίζω ότι όταν μιλάμε για την χειραφέτηση της γυναίκας, σαν να έχουμε χάσει κάπως τους στόχους. Επικρατούν πιο πολύ τα σχήματα και τα προσχήματα παρά η ουσία. Οσον φορά δε τα παραμύθια, προσωπικά το ότι διάβασα μικρή τη “Χιονάτη” και τη “Σταχτοπούτα” δεν με εμπόδισε να διεκδικήσω, με τον δικό μου τρόπο, την ισότητα και την ελευθερία μου ως γυναίκα. Με αυτή τη λογική πρέπει τα παιδιά να μη διαβάσουν ούτε τον “Πινόκιο”. Επειδή στην πραγματικότητα η μύτη των παιδιών δεν μακραίνει όταν λένε ψέματα»...

●●●
ΤΑΝΙΑ: «Να πω κατ΄ αρχάς ότι τέτοιες έγνοιες βασανίζουν μόνο ένα κομμάτι της ανθρωπότητας. Δυστυχώς το μικρότερο. Σε πολλές χώρες του κόσμου, στις περισσότερες μάλλον, οι γυναίκες δεν έχουν καν το δικαίωμα να διαβάζουν παραμύθια. Δεν μπορούν να εκφράζουν τη γνώμη τους σε ισότιμη βάση με τους άνδρες. Πιστεύω πως εάν δεν είχαν αναθεωρηθεί κάποια παραμύθια, η γυναίκα θα ήταν ίδια και στα δικά μας μέρη. Οι ηρωίδες των παραμυθιών που αναφέρεις, η “Χιονάτη”, η “Σταχτοπούτα”, η “Ωραία Κοιμωμένη” είναι παθητικά και πειθήνια πλάσματα. Η μόνη πράξη ανυπακοής της Χιονάτης είναι η φυγή από τη μητριά της για να βρει καταφύγιο στους νάνους. Η Σταχτοπούτα κλαίει μέχρι που εμφανίζεται μια θαυματουργική νεράιδα. Η Ωραία Κοιμωμένη, όπως το λέει και το όνομά της, κοιμάται. Και οι τρεις τραγουδούν, περιμένοντας να εμφανιστεί κάποια νεράιδα ή πρίγκιπας σε άσπρο άλογο να τις σώσει από τη θλιβερή τους μοίρα. Διάβασα την απάντηση της Ολγας και θα σταθώ στον Πινόκιο. Η διαφορά αυτού του αγοριού από τα τρία κορίτσια των παραμυθιών είναι ότι ο Πινόκιο σώζει ο ίδιος τον εαυτό του. Δεν περιμένει κάποια Σταχτοπούτα να τον σώσει. Τα κορίτσια πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία από άλλους, τα αγόρια από τον εαυτό τους. Υπάρχει σημαντική διαφορά, έτσι δεν είναι; Να θυμίσω ότι οι αρχικές εκδοχές αυτών των παραμυθιών, όπως τα ανάδειξε και ο Ντίσνεϊ, ήταν λιγότερο ρομαντικές και φαλλοκρατικές επίσης. Η Χιονάτη σώζεται γιατί καταφέρνει και κάνει εμετό το μήλο που είχε φάει και όχι χάρη στο φιλί του πρίγκιπα. Η αλήθεια είναι πάντα λιγότερο ρομαντική αλλά προσωπικά την προτιμώ».

●●●
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ και τις δυο απαντήσεις, έμεινα κάπως στη μέση. Φοβούμενος μήπως το φύλο επηρεάζει τη γνώμη μου, σκέφτηκα πιο πολύ σαν αναγνώστης. Εάν ακολουθήσουμε τη λογική των Ισπανών, θα πρέπει να ξαναγράψουμε το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας και φιλοσοφίας. Ξεκινώντας από τα Ευαγγέλια: 12 απόστολοι και καμία γυναίκα. Για να μη μιλήσουμε για τον Αδάμ και την Εύα. Ο Τόλκιν με αυτή τη λογική θα πρέπει να εξοριστεί από τις βιβλιοθήκες. Μια καλύτερη λύση θα ήταν, ίσως, να εξηγήσουμε στα παιδιά μας τα παραμύθια που τους διαβάζουμε. Γιατί οι βασίλισσες κλαίνε πάντα και οι βασιλιάδες είναι πάντα ωραίοι, σοφοί και δεν μασάνε; Αντί να ξαναγράψουμε τα παραμύθια, ας μάθουμε στα παιδιά να σκέφτονται κριτικά ώστε να καταλάβουν ότι το κουράγιο, η εξυπνάδα και τα δάκρυα δεν έχουν να κάνουν με το φύλο αλλά με μυθικά στερεότυπα που φτιάχνουν οι διάφορες εξουσίες.

Πηγή: http://gazikapllani.blogspot.com

[Gerber]

Πριν μερικές μέρες πληροφορήθηκα για την άγρια δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Αν και δεν τον ήξερα ,είχα διαβάσει πολλά άρθρα του στο ``τρωκτικό`` (εκτός των άλλων ,ήταν ιδρυτικό μέλος του blog του τρωκτικού) και ένοιωσα θυμό στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να χάσει τη ζωή του αναζητώντας την αλήθεια.Πάνω απ`όλα βέβαια πέθανε ένας νέος άνθρωπος ...
Σήμερα το blog του τρωκτικού έκανε την τελευταία του ανάρτηση http://troktiko.blogspot.com/

[Alexander]

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ

Είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε ξανά πως, παρά το ότι η κύρια ευθύνη της κάθε πολιτικής ηγεσίας δεν είναι άλλη από τη σωστή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών, οι κυβερνήσεις φαίνεται να λειτουργούν διαχρονικά, με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο:

Αφού έχουν στη διάθεση τους ένα ορισμένο «budget», έτσι όπως εμφανίζεται στον εκάστοτε ετήσιο προϋπολογισμό (προερχόμενο από φόρους, από τα κέρδη των κοινωφελών επιχειρήσεων, από τα «ενοίκια» της δημόσιας περιουσίας κλπ), δεν ξοδεύουν, όπως ο κάθε συνετός «εισοδηματίας» (και ο κάθε απλός διαχειριστής πολυκατοικίας), το ποσόν που ευρίσκεται στη διάθεση τους, αλλά δανείζονται πολύ περισσότερα - χωρίς καθόλου να ρωτήσουν τους Πολίτες που εκπροσωπούν. Υπενθυμίζουμε εδώ την απίστευτα μεγάλη αυθαιρεσία κάποιων κυβερνήσεων, όπως αυτήν της Ισλανδίας, να δανειστούν για να «διασώσουν» τις ιδιωτικές, χρεοκοπημένες τράπεζες της χώρας τους, με τα χρήματα των Πολιτών τους – αφενός μεν πτωχεύοντας το κράτος τους, αφετέρου δε, χωρίς τη συμφωνία των κυβερνωμένων!

«Μετονομάζοντας» λοιπόν τις ζημίες σε ελλείμματα, συσσωρεύουν κακοδιαχείριση ετών, δημιουργώντας εκ του μηδενός τεράστια δημόσια χρέη - τα οποία σήμερα, τοκιζόμενα, απειλούν να πτωχεύσουν πολλά κράτη. Ακόμη περισσότερο οι κυβερνήσεις, αντί να μειώνουν τα έξοδα τους (ενδεχομένως απολύοντας πλεονάζων προσωπικό, εξοικονομώντας από περιττές δαπάνες, περιορίζοντας αμοιβές, λειτουργώντας με κέρδος τις δημόσιες εταιρείες κλπ), ρίχνουν το βάρος των χρεών και των «ελλειμμάτων», των ζημιών δηλαδή, στους Πολίτες τους, κατηγορώντας τους επί πλέον για ελλιπή φορολογική συνείδηση, για μειωμένη παραγωγικότητα, για οκνηρία, για σπατάλη και για τόσα πολλά άλλα.

Από τη μία πλευρά δηλαδή σπαταλούν ατιμώρητοι τη δημόσια περιουσία (πουλούν ακόμη και τις επιχειρήσεις που ανήκουν στους Πολίτες τους), ενώ από την άλλη οργανώνουν «αστυνομικές ομάδες ελέγχου» εναντίον εκείνων των δύστυχων Πολιτών, οι οποίοι ουσιαστικά συντηρούν τόσο τους ίδιους, όσο και το υπόλοιπο Κράτος. Την ίδια στιγμή, προσπαθούν έμμεσα να πείσουν τους Πολίτες τους ότι, η δημόσια περιουσία ανήκει στους κυβερνώντες – ότι δεν είναι δηλαδή ιδιοκτησία των κυβερνωμένων! Τέλος, «οικοδομούν» επάνω στα συναισθήματα «ενοχής» των «υπηκόων» τους (επιβάλλοντας τους ουσιαστικά έναν κυριολεκτικά καταστροφικό αυτοσαρκασμό, στη θέση της δημιουργικής αυτοκριτικής), καθώς επίσης στην «ζηλόφθονη», εχθρική, ανταγωνιστική συμπεριφορά του ενός για τον άλλο – στο «διαίρει και βασίλευε».

Συνέχεια - full κείμενο: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2153.aspx

[Alexander]

Εξαγγελίες Διαμαντοπούλου: Πανεπιστήμια αλά μπολονέζ (25/07/2010)

Spoiler: show

(sorry για το back 2 back)

[lawine]

Ενας κόσμος χωρίς Σταχτοπούτες
του ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ

ili, μπράβο για το πολύ ωραίο κείμενο και για τον προβληματισμό που μας έφερες!
Μιας και ο αρθρογράφος κάνει νύξη στα ευαγγέλια, θα ήθελα να παραθέσω και γω τη γνώμη σε ένα παρεξηγημένο θέμα. Δε θα μιλήσω για τους χριστιανούς ή για τους φορείς της θρησκείας, τα λάθη τους είναι ιστορικά αναγνωρισμένα και τα ξέρουμε όλοι. Ήθελα όμως να αναφερθώ στο θεμελιωτή της χριστιανικής θρησκείας, το Χριστό. Τον θεωρώ "ριζοσπάστη" για την εποχή που έζησε και γι' αυτό είναι πρόσωπο δικαιωμένο ιστορικά. Η απόλυτη δικαίωση είναι ο σταυρικός θάνατος (σύγκριση με τη δολοφονία του αρχαίου Σωκράτη).

Παραθέτω ενδεικτικά δύο σημεία που δείχνουν τη θέση που κράτησε ο Χριστός απέναντι στις γυναίκες στον ειδωλολατρικό κόσμο της εποχής του, όπου η γυναίκα πολύ λίγο διέφερε από την κατάσταση του δούλου. Η παντρεμένη, ήταν κτήμα του άντρα. Η ανύπαντρη ήταν το παιχνίδι του άντρα, ουδέποτε η ίση του. Η φοβερή ανηθικότητα των ανδρών είχε σαν αντίκτυπό της τον εξευτελισμό και του άλλου φύλλου.

-Τι και αν απαγόρευε ο θρησκευτικός κώδικας των Ραβίνων στον άντρα να μιλήσει σε δημόσιους χώρους με γυναίκα. Ο Χριστός παραμέρισε τη ραβινική απαγόρευση όταν άνοιξε ενδιαφέρουσα συζήτηση με μία γυναίκα, τη Σαμαρείτισα, κάτι που κατάπληξε ακόμα και τους μαθητές Του, "εθαύμαζον ότι μετά γυναικός ελάλη" (Ιωάν. 4/27).
-Τίμησε μία πόρνη (Ιωάν 20/17)
Η άγνοια και η προκατάληψη οδηγούν πολύ συχνά σε λαθεμένα κρίσεις και συμπεράσματα. Και στην τελική, αν το θέλετε, η Εύα ήταν αυτή που επέλεξε να αντιταχθεί στο θέλημα του θεού. Άρα η ίδια η θρησκεία της δίνει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης!

Και να πω και το αυτονόητο, ότι οι αντιλήψεις στους νέους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, γεννιούνται μέσα στην οικογένεια. Αν οι μανάδες έχουν ριζωμένες συντηρητικές αντιλήψεις και τα παιδιά θα διαιωνίσουν την υπάρχουσα κατάσταση.