
Πολύ σωστά όλα αυτά που γράφουμε και λέμε και σκεφτόμαστε, αλλά αυτά λέγαμε και πέρσι και πρόπερσι και πριν τρία χρόνια και φαντάζομαι αυτά έλεγαν και οι μεγαλύτεροι παλαιότερα... Το θέμα είναι ότι τελικά μένουμε στα λόγια(πολύ μπλα-μπλα) και στις σκέψεις (και το θεωρούμε και πολύ σπουδαίο)... Ωστόσο, από πράξεις μηδέν. Και κάπου εκεί χάνεται το παιγνίδι (στην ουσία πριν καν να μπούμε στο γήπεδο). Κι όταν λέω πράξεις εννοώ απλά καθημερινά πράγματα, που μπορεί να μοιάζουν ασήμαντες, αλλά είναι ουσιαστικές. Όσα αφορούν, για παράδειγμα την υποδοχή των πρωτοετών, ποιος από εμάς πήγε να βοηθήσει ως μεγαλύτερος κάποιον συντοπίτη ή γνωστό του που πέρασε φέτος στη σχολή μας ή σε κάποια άλλη σχολή (τι πιο απλό;) να γραφτεί, εφόσον δε μας αρέσει η κατάσταση που βλέπουμε αυτές τις μέρες ή που βιώσαμε ως πρωτοετείς;
Τέλος, απλά θέλω να συμφωνήσω με τον gandalf σε αυτά που σχολιάζει περί "ανεξαρτησίας"...Ακόμη και αν κάποιος δεν εντάσσει τον εαυτό του σε κάποιο "χώρο", δεν κατέβηκε απ' τον ουρανό, ο τρόπος σκέψης του και η διαμόρφωση των ιδεών του, οι αρχές του κ.λπ., επηρεάστηκαν και επηρεάζονται από τα βιώματά του, την οικογένεια και το φιλικό του περιβάλλον και από χίλια δυο άλλα. Γι' αυτό, όταν λέμε "ανεξάρτητος", ας διευκρινίζουμε και από τι (π.χ. ανεξάρτητος από τα λεφτά και τις γνωριμίες του μπαμπά, λέμε τώρα...).