Απαντάτε με ερώτηση....plz

[Epistimonas_]

Είναι το πολυτεχείο τόπος ασύλου? Γιατί μέσα σε ένα άσυλο υπάρχουν ανταγωνισμοί πολιτικών παρατάξεων? Γιατί ο ανταγωνισμός να μην μετράει στις βαθμολογίες και να μετράει στο κόμμα που είσαι? Γιατί πρέπει ένας πρωτοετής φοιτητής με μια σταθερή ανοδική πορεία (19,35 έτσι?) να βγαίνει από το δρόμο της επιτυχίας αναλωνόμενος σε πράγματα και καταστάσεις που σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπούν στο καλό της πατρίδας του? Θα απαντήσει ποτέ κανείς αυτές τις ερωτήσεις, ή δεν θα καταλάβουμε ποτέ στην Ελλάδα ότι αυτό που μένει τελικά είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα?

[SoundOfSilence]

Δεν έχουμε καταλάβει μάλλον ότι άλλο πολιτική και άλλο κομματοποίηση;Γιατί ένα μάτσο φοιτητές,νέοι και σκεφτόμενοι άνθρωποι δεν μπορούν να συζητήσουν πολιτικά και να αναζητήσουν λύσεις σε προβλήματα που τους αφορούν με λογική και πολιτική κρίση χωρίς να σκεπάζονται από πέπλα, χρώματα και σημαίες;
Πάντως και η βαθμοθηρία δεν είναι κακό πράγμα, όπως και ο υπέρμετρος ανταγωνισμός;Δεν είναι καταδικασιμο το να μην υπάρχει συνεργασία από ανθρώπους που θα είναι μελλοτικοί συνάδερφοι και να δημιουργείται η εντίπωση ότι πάντα μόνος σου πρέπει να προχωράς και να ξεχωρίζεις;
Η ποιότητα μετράται μόνο με βαθμούς; Ποιότητα δεν είναι να είναι ένας επιστήμονας ολοκληρωμένος άνθρωπος και ενεργός πολίτης;Ο συνειδητοποιημένος πολίτης επιστήμονας δεν είναι αυτός που θα καταφέρει να προωθήσει το επαγγελμα του προς την μερια του κοινού καλού και έτσι να ασκήσει πολιτική;

[SoundOfSilence]

Γιατί μας πιάνει μελαγχωλία το φθινόπωρο;

[amfisvitias]

Το πραγματικό αίτιο της μελαγχολίας μας είναι η έναρξη του φθινοπώρου ή το τέλος του καλοκαιριού με ότι αυτό συνεπάγεται; Ακόμα όμως και αν παραμερίσουμε τους λόγους που προέρχονται από την οργάνωση της κοινωνίας μας, η ίδια η φύση δεν μας σπρώχνει προς τη μελαγχολία μιας και το φθινόπωρο θεωρείται η αρχή του τέλους στον κύκλο της ζωής;

[SoundOfSilence]

Μα ίσα ίσα η αρχή του φθινοπώρου δεν συνεπαγόταν την αρχή του χρόνου;Θα μου πεις σε ποια κοινωνία;Μήπως το γεγονός ότι δεν λαμβανουμε υπόψη την εποχή που αναγενναται η φύση και είναι ουσιαστικά η αρχή;Τι κι αν είναι η αρχή του τέλους;Κάθε αρχή δεν πρέπει να κρύβει μια ελπίδα;Και κάθε τέλος δεν συνεπάγεται μία αρχή;

[amfisvitias]

Η αρχή του φθινοπώρου δεν συνεπαγόταν την αρχή της σχολικής χρονιάς; Δεν σήμαινε ότι η ξενοιασιά του καλοκαιριού τελείωνε και άρχιζε πάλι μία περίοδος για την οποία θα είχαμε ευθύνες; Παρόλο που πιστεύω πως μόνο η ανάμνηση αυτών των συναισθημάτων μπορεί να συμβεί αυτόματα και να μας φέρει μία μελαγχολία, μήπως τελικά αυτή η ανάμνηση δεν είναι καν απαραίτητη για να μελαγχολήσουμε; Μεγαλώνοντας, δεν κρατήσαμε ίδια την περίοδο των διακοπών μας (αν και μειωμένη), επιστρέφοντας σε μία καθημερινότητα που οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που είχαμε ως παιδιά; Και επειδή αναφέρω συνεχώς τις ευθύνες σαν λόγο και γράφοντας συνειδητοποιώ πως δεν είναι μόνο αυτές, γενικά η λήξη της καλοκαιρινής περιόδου δε δηλώνει ένα περιορισμό της αυτονομίας μας και την επιστροφή μας στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα;

Μπορεί σε μερικές περιπτώσεις το τέλος να σηματοδοτεί μία νέα αρχή, αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να θρηνήσουμε λίγο για το τέλος που ήρθε πριν αρχίσουμε να ελπίζουμε για την καινούργια αρχή; Επειδή αν η μελαγχολία δεν δικαιολογούταν λόγω της νέας αρχής που θα ακολουθούσε, αυτό δεν θα σήμαινε πως δεν θα έπρεπε να χαιρόμαστε όταν συνέβαινε η νέα αρχή μιας και αυτή θα είχε τέλος; Και τελικά, μία λύπη και μία χαρά δεν είναι προτιμότερα από μία συνεχόμενη απάθεια;

[SoundOfSilence]

Τελικά πόσο σημαντική είναι για τον άθρωπο η παιδική του ηλικία που τον σημαδεύει τόσο, ώστε να θυμάται ακόμα και να μελαγχωλεί λόγω των παιδικών του συναισθημάτων; Είναι οι ευθύνες που μας μελαγχωλουν ή μήπως αυτό συνδέεται με την καλοκαιρινή περίοδο-ξενοιασιας που σηματοδοτούν τις διακοπές και μας θυμίζουν πάλι τα νιάτα μας; Και αν είναι λόγος μελαγχωλίας η ρουτίνα μας, μήπως τότε είμαστε δυστυχής που αυτό που ζούμε τον περισσότερο χρόνο μας κάνει να μελαγχωλούμε; Μετά θα μου πεις είναι βαρετή μόνο η ευτυχία και πως μπορώ να το αρνηθώ;Αλλά ακόμα και η λύπη του τέλους για μία περίοδο δεν μπορεί να συνοδευτεί από μια ακόμα πιο έντονη χαρά σε σχεση με την προηγούμενη συναισθηματική σου κατάσταση και αυτό να έχει καλύτερο αποτέλεσμα;Αλλά μήπως είναι αυθαίρετο να ποσοτικοποιώ συναισθήματα μετόση ανεση;

[amfisvitias]

Δεδομένου ότι ο χαρακτήρας διαμορφώνεται κυρίως από τις εμπειρίες που αποκτάμε ως το τέλος της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, ενώ για τυχόν ψυχολογικά προβλήματα που μπορεί να έχει κάποιος το αρχικό μας ένστικτο είναι να ψάχνουμε για προβλήματα στην παιδική ηλικία, να απαντήσω απλώς πως η σημασία της είναι εξαιρετικά μεγάλη; Άμα μας μελαγχολούσε το γεγονός πως το φθινόπωρο μας θύμιζε τα νιάτα μας, δεν θα έπρεπε να έχουμε μία ανοσία στη μελαγχολία για μερικά χρόνια ακόμα, μιας και η παιδική μας ηλικία δεν είναι ούτε μακριά ούτε τόσο καλύτερη από τα τωρινά μας χρόνια;

Η ρουτίνα μας δεν είναι πιθανό να είναι λόγος μελαγχολίας μας χωρίς όμως απαραίτητα να φταίνει οι δραστηριότητες οι οποίες την αποτελούν; Άμα κάτι είναι μέρος της ρουτίνας μας, τότε αυτό δε σημαίνει κατά πάσα πιθανότητα ότι πρέπει να το κάνουμε ή τουλάχιστον νιώθουμε ότι οφείλουμε να το πραγματοποιήσουμε; Αυτό δεν είναι αρκετό πολλές φορές για να μας αφαιρέσει τη χαρά από κάτι που αλλιώς μπορεί να αντιλαμβανόμασταν ως ευχάριστο; Ο Mark Twain δεν απέδωσε ακριβώς αυτή την τάση του ανθρώπου όταν έγραψε "Work consists of whatever a body is OBLIGED to do, and that Play consists of whatever a body is not obliged to do";

Δεν ξέρω αν θα χαρακτήριζα το διαρκές αίσθημα ευτυχίας ακριβώς ως βαρετό, αλλά δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος να τη συνηθίζαμε τόσο πολύ που να μην την εκτιμάγαμε όσο έπρεπε; Ο άνθρωπος δεν τείνει να συνηθίζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και μετά να συγκρίνει άλλες καταστάσεις με αυτή που βρίσκεται εκείνη τη στιγμή;

[SoundOfSilence]

Γιατί συνδέουμε λοιπόν τις υποχρεώσεις με μελαγχωλία και ρουτίνα και το παιχνίδι ή κάτι που κάνεις χωρίς να σε αναγκάσει κανείς με την ευτυχία; Είναι που κρύβεται η καταπίεση πίσω από την υποχρέωση μας απέναντι σε κάτι; Ή μήπως είναι τόσο βαριά η ευθύνη που δεν μας αφήνει να νιώθουμε ελεύθεροι και να κάνουμε ότι πραγματικά μας αρέσει; Η ελευθερία της επιλογής είναι τόσο δυνατή ώστε να συγκριθεί με την ευτυχία; Η μήπως η ευτυχία είναι ένα πράγμα υποκειμενικό και για κάποιους ανθρώπους τα παραπάνω μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα;

Άρα ότι συνηθίζουμε παύουμε να το εκτιμάμε;Για αυτό λένε ότι εκτιμάς κάτι μόνο όταν το χάσεις;Μήπως επειδή όταν χάσεις κάτι βρίσκεσαι σε μία άλλη κατάσταση και μπορείς να κάνεις τη σύγκριση;

[Lost.in.Athens]

Μήπως η ελευθερία της επιλογής είναι αυτή που μας δίνει πραγματικά τη δυνατότητα να αντιληφθούμε τα οφέλη που θα αποκομίσουμε από μια δραστηριότητα, άρα είναι κάτι που προκαλεί την ευτυχία επειδή κάνει το άτομο να κατανοεί είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα ότι αναβαθμίζεται ως προσωπικότητα; Μήπως η έννοια της υποχρέωσης παραμερίζει και υποβαθμίζει στο υποσυνείδητό μας τη σπουδαιότητα και την ικανοποίηση που μπορεί να μας προσφέρει κάτι αν ήταν προιόν συνειδητής επιλογής; Η ικανοποίηση και η χαρά της δημιουργίας δεν είναι και από τους σημαντικότερους παράγοντες επιτυχίας και παραγωγικότητας στην εργασία, να την αντιλαμβανόμαστε δηλαδή όχι ως υποχρέωση για να βγάλουμε χρήματα προκειμένου να ζήσουμε, αλλά ως χώρο έμπνευσης και δημιουργίας; Η καλλιέργεια αυτών των συναισθημάτων δεν θα πρέπει να είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τη σύγχρονη εργασία, στην οποία δυστυχώς συχνά επικρατεί η ανασφάλεια, το άγχος και ο περιορισμός της ανθρώπινης έκφρασης;

Ο άνθρωπος άλλωστε δεν επιδιώκει συνεχώς να αλλάζει την καθημερινότητά του και να μην μένει στάσιμος, προκειμένου να ευχαριστηθεί τη ζωή του και να μην πλήξει; Μήπως αυτή τελικά η διαρκής αλλαγή είναι αυτή που μας προσφέρει ικανοποίηση και ευτυχία, δηλαδή η αίσθηση κάποιας καινούργιας εμπειρίας; Αυτό δεν είναι που μας κάνει να ξεχνάμε και να μην εκτιμάμε αυτά που ήδη έχουμε, επειδή λανθασμένα τα θεωρούμε ήδη κεκτημένα και νομίζουμε ότι πλέον δεν θα μας προσφέρουν ικανοποίηση; Συνεπώς, μπορεί η στασιμότητα να μας προκαλεί πλήξη, αλλά αυτό που προκαλεί εντονότερα συναισθήματα, όπως η ευτυχία ή η θλίψη, δεν είναι η αλλαγή της καθημερινότητάς μας; Από αυτήν την άποψη, σε κάποιες φάσεις της ζωής μας είναι προτιμότερο να παίρνουμε το ρίσκο με την ελπίδα να κατακτήσουμε την ευτυχία, αλλά με τον κίνδυνο να καταλήξουμε σε δυσμενέστερη ψυχολογικά κατάσταση, ή να παραμένουμε καθηλωμένοι στα συνηθισμένα για ασφάλεια;