Απαντάτε με ερώτηση....plz

[SoundOfSilence]

Δεν μπορεί να μοιραστούμε τις σκέψεις μας χωρις να ζητάμε ανταλλαγμα όμως;

[amfisvitias]

Όταν μοιράζεσαι σκέψεις δεν αποτελούν αυτομάτως οι σκέψεις σου αντάλλαγμα για τις σκέψεις του άλλου; Και αν δεν παίρνεις άλλες σκέψεις για αντάλλαγμα τότε δεν μοιράζεσαι τις σκέψεις σου είτε για να σου φύγει ένα βάρος, είτε για να επηρεάσεις μία κατάσταση; Όλοι μας δεν έχουμε ένα φίλτρο που καθορίζει ποιες από τις σκέψεις μας θα μοιραστούμε (και με ποιους) και ποιες όχι;

[SoundOfSilence]

Και τι γίνεται με αυτές τις σκέψεις που ενω τις κάνεις γνωστές το βάρος δεν φεύγει απο πάνω σου, ούτε καμια κατασταση αλλάζουν ούτε ο ακροατης σου δεν ανταλλάσει τίποτα μαζί σου;Μήπως ανηκουν στην κατηγορία που δεν έπρεπε να υποθούν και εσφαλμένα προδώθηκαν;

[amfisvitias]

Δεν θα ήταν βιαστικό να τις κατατάξουμε σε αυτή την κατηγορία; Δεν γίνεται να τις είπαμε για να ανταλλάξουμε ιδέες με τον ακροατή μας και τελικά να μην συνέβηκε; Ή αλλιώς, δεν συμβαίνει μερικές φορές να κάνουμε κάτι έχοντας μερικά κίνητρα, αλλά τελικά η πράξη μας να μην καταφέρει να τα πραγματοποιήσει;

Συνεπώς μήπως η κατηγορία που αναφέρεις εξετάζει ένα διαφορετικό χαρακτηριστικό; Όλες οι σκέψεις που ειπώθηκαν για ένα λόγο δεν μπορούμε να πούμε πως κακώς ειπώθηκαν αν έχουν αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που σκεφτόμασταν όταν τις αποκαλύπταμε;

Πόσες σκέψεις καταλήγουν να μην έχουν ούτε ένα μικρό αποτέλεσμα αν εκφραστούν;

[SoundOfSilence]

Επομένως για να δίνει ανταλλαξιμη μια σκέψη μηπως θα πρέπει να υπάρχει και η κατάλληλη διάθεση και από τον άλλο;Και αν καμια φορα δεν εισπράττουμε τιποτα εκφράζοντας μια σκέψη μας, μήπως δεν πρέπει αυτομάτος να κατηγορουμε τον εαυτό μας μόνο που τόλμησε να την πεί;
Την ποσότητα των σκέψεων χωρίς κανένα αποτέλεσμα δεν θα πρέπει να την αναζητήσουμε στις φορές που μιλήσαμε με ένα άνθρωπο και κάναμε περισσότερο 2 μονολόγους παρά ένα διάλογο; Γιατί καμμια φορά είναι τόσο απίστευτο δύσκολο να συνεννοηθείς με ένα άνθρωπο;

[amfisvitias]

Μήπως ποτέ δεν υποστήριξα πως πρέπει να καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά είπα πως δεν συνηθίζουμε να μοιραζόμαστε ελεύθερα όλες τις σκέψεις μας με όλους; Πάντως για να είναι ανταλλάξιμη μία ιδέα πρέπει να υπάρχει και η κατάλληλη διάθεση από τον άλλο, αλλιώς μπορεί ακόμα και να αγνοήσει την σκέψη σου, αλλά δεν θα την επανεξετάσει όταν αλλάξει και η διάθεσή του;

Και μήπως συνεπώς δεν ξέρουμε αν δεν εισπράττουμε τίποτα εκφράζοντας μία σκέψη; Μετά από πολύ πρόσφατες εμπειρίες να υποστηρίξω πως μία σκέψη όταν ειπωθεί, μπορεί να μην έχει άμεσα αποτελέσματα, αλλά μπορεί να επηρεάσει σημαντικά επόμενες συνομιλίες; Αυτό δεν είναι και το συναρπαστικό (αν και μερικές φορές απελπιστικό) με τις ανθρώπινες σχέσεις; Ότι ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις επακριβώς τι σημασία θα έχουν οι πράξεις σου, ακόμα και ποιες πράξεις θα έχουν σημασία;

Όσο για το γιατί είναι τόσο δύσκολο να συνεννοηθείς με έναν άνθρωπο να σε παραπέμψω στην υπογραφή μου; Άμα perception dictates reality, τότε δεν σημαίνει πως δύο διαφορετικές αντιλήψεις αντιλαμβάνονται δύο διαφορετικές πραγματικότητες; Όταν αναλύεις ένα συμβαν, (ή πρόσωπο κτλ) τότε δεν αποδίδεις μερικούς χαρακτηρισμούς σε ορισμένες ιδιότητές του; Πόσο εύκολα μπορείς να συνεννοηθείς με κάποιον που δίνει διαφορετικούς χαρακτηρισμούς σε αυτές τις ιδιότητες; Ή σε κάποιον που δεν τον νοιάζουν οι συγκεκριμένες ιδιότητες για να κάνει τους χαρακτηρισμούς του; Μπορεί να τον πείσεις ότι οι ιδιότητες που αναφέρεις είναι όπως τις αναφέρεις, αλλά αν δεν έχετε παρόμοιες αντιλήψεις μπορείς να πεις πως τον έχεις πείσει πραγματικά; Και οι διαφορετικές αντιλήψεις όταν συνδυάζονται και με διαφορετικές ανάγκες δεν δημιουργούν τέτοια εμπόδια στην επικοινωνία που χρειάζονται τρομακτικά ποσά εμπάθειας για να ξεπεραστούν;

[SoundOfSilence]

Μα η ομορφιά εκει δεν κρύβεται στις ανθρώπινες σχέσεις στο πόσο απρόλεπτες μπορεί να είναι και πόσο τελικά δεν εξαρτάται από τι σκέφτεσαι;Αλλά καμια φορά αυτή η μη αμεση απολαβή των ανταλλαγμάτων που περιμένουμε μετά από μια εξομολόγηση σκέψεων δεν είναι που μας κάνει να απογοητευόμαστε;Δεν μπορεί ν αποτελέσει εμπόδιο το γεγονός οτι δεν υπάρχει το σωστό timing από τον άλλο να δεχτεί όσα του λες; Θα ήταν βεβιασμένο το συμπέρασμα να πώ ότι πέρα τις αντιλήψεις του άλλου που μπορεί να συναντήσεις ένα τοίχο μέσα σε άνα λαβύρινθο από χαρακτηρισμούς, ιδιότητες και ορισμούς άλλων, δεν είναι σημαντικό μέσα από τις πράξεις και τα λόγια σου να περάσεις να του δώσεις τον κατάλληλο χρόνο να τις επεξεργαστεί;

[amfisvitias]

Να διαφωνήσω απολύτως με την άποψη πως θα εξελιχθούν οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχει σημασία τι σκέφτεσαι; Οι σκέψεις μας δεν είναι αυτές που καθορίζουν ποιοι τελικά είμαστε; Οι σκέψεις μας για τους άλλους, για τον εαυτό μας, ακόμα και για τους κοινωνικούς θεσμούς και κανόνες δεν καθορίζουν πως θα εξελιχθεί μία σχέση; Ίσως να μην μπορούμε να προβλέψουμε τι επιρροες μπορεί να έχει μία σκέψη μας αλλά δεν είναι υπερβολή να υποστηρίζουμε πως δεν έχει καμία επιρροή; Όσο για το τι μας ενοχλεί περισσότερο δεν είναι πιο υποκειμενικό; Για παράδειγμα εσένα μπορεί να σε ενοχλεί αυτή η καθυστέρηση στην επικοινωνία, αλλά δεν είναι επίσης απογοητευτικό όταν οι πράξεις σου φέρνουν ένα αρνητικό αποτέλεσμα που μπορεί να μην το είχες φανταστεί, ειδικά αν είχες τις καλύτερες προθέσεις;

Όσο για το συμπέρασμα να δίνεις χρόνο στον άλλον να επεξεργαστεί τις σκέψεις σου δεν ξέρω αν είναι βεβιασμένο το συμπέρασμα, αλλά μήπως είναι υπεργενικευμένο; Δεν υπάρχουν φορές που πρέπει να αφήνεις χρόνο και άλλες που δεν πρέπει; Για παράδειγμα αν πρέπει να αφομοιώσει κάποιος πολλές πληροφορίες, τότε αν δεν του αφήσεις καθόλου χρόνο, δεν βλάπτεις το σκοπό σου συνεχίζοντας να τον βομβαρδίζεις με πληροφορίες πριν προλάβει να καταλάβει αυτά που του έχεις ήδη πει; Αν αντιθέτως θέλεις να περάσεις ένα συναίσθημα και θες π.χ. να τον πείσεις να κάνετε κάτι τρελλό και απρόβλεπτο, τότε δεν θα ήταν αυτοκτονία να μην προσπαθήσεις να τον κάνεις να ακολουθήσει την παρόρμησή του, και αντιθέτως να του δώσεις χρόνο για να κρίνει πως είναι πιο ασφαλές και σοφό να μην φύγει από την comfort zone του;

P.S. Να ομολογήσω πως μου είχαν λείψει αυτές οι συζητήσεις;

[SoundOfSilence]

Να ομολογησω πως και μένα μου έλειψαν παρολο που δεν απαντησα στην ώρα μου;

Δεν θα πρέπει να εξετάσουμε κατα πόσο νηφάλια μπορεις να σκέφτεσαι και να πράττεις υπο ορισμένες συναισθηματικές συνθήκες;Δεν μπορεί πχ ο θυμός να σε γεμίζει με σκεψεις που σε οδηγούν να πράττεις ή να λες κατι που δεν σου αρεσει να λες; Αυτό δεν είναι μια παρόρμηση με αρνητική συνέπεια; Το ίδιο δεν ειναι να επηρεασεις καποιον να κάνει κάτι παρατολμο που για άλλους λόγους δεν θα έπρεπε να το κάνει; Πόσοι έχουν αρχίσει το καπνισμα από παρόρμηση ή επιρροή;Αρα μήπως το θεμα που πρέπει να εξετασουμε ειναι πόσο πρέπει να αφήνουμε ελεύθερα τα συναισθήματα μας ή κατα πόσο οι κοινωνικοί θεσμοί μας βάζουν εμποδια ακόμα και στο να δειχνουμε τι αισθανόμαστε;Δεν είναι όμως και το μοναδικό μας όπλο να διατηρήσσουμε τον εαυτό μας ακεραιο, όπως ακριβώς λες ότι συμβαίνει και με τη σκέψη;

[amfisvitias]

Παρόλο που πιστεύω πως υπάρχουν περιπτώσεις που ο θυμός μπορεί να επιφέρει θετικά αποτελέσματα, δεν είναι καλύτερα να χρησιμοποιήσω ένα πιο γενικό συλλογισμό για να κάνω καλύτερα κατανοητή την άποψή μου; Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε πως παρόλο που ίσως δεν θεωρείται απολύτως ειλικρινές, πιστεύω πως δεν θα ήταν ότι καλύτερο να δρούμε πάντα ανάλογα με αυτά που μας υπαγορεύουν τα αισθήματά μας; Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν πολύ επικίνδυνο μιας και λογικά πολλές φορές και θα πράτταμε ενάντια στους κανόνες που βάζει η κοινωνία για να προστατευτεί αλλά επίσης θα παίρναμε αποφάσεις που θα επηρέαζαν την υπόλοιπη ζωή μας εξαιτίας μίας παρόρμησης της στιγμής;

Παρόλο που φαίνεται να υποστηρίζω συχνά την αρετή του αυτοελέγχου, μήπως να χρησιμοποιήσω ένα άλλο "κλισέ", αυτό της ισορροπίας για να καταρρίψω το πρώτο; Όντως πιστεύω πως ο αυτοέλεγχος είναι μεγάλη αρετή και πως για να γίνουμε όσο καλύτεροι μπορούμε πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε όσο περισσότερο μπορούμε, αλλά πρόσφατα διερωτήθηκα, αυτό δεν ισχύει επειδή ποτέ δεν μπορούμε να ελέγξουμε πλήρως τα συναισθήματά μας; Άμα μπορούσαμε να φτάσουμε τέτοια επίπεδα αυτοελέγχου ώστε να υπολογίζαμε προσεκτικά τα πάντα πριν κάνουμε οτιδήποτε θα εξακολουθούσε να είναι πλεονέκτημα; Δεν θα κινδυνεύαμε να χαρακτηριστούμε (και ίσως και να γίνουμε κιόλας) ψυχροί και απόμακροι; Δεν θα γινόμασταν κάτι που μπορεί η κοινωνία να επιδοκιμάζει αλλά τα μέλη της ξεχωριστά κρατάνε μακριά; Ίσως ο απόλυτος αυτοέλεγχος να είναι ένα απαραίτητο συστατικό προς το δρόμο για την τελειότητα του ατόμου, αλλά μήπως τελικά η τελειότητα είναι υπερεκτιμημένη; Πιστεύω πως τα πλεονεκτήματα ενός ατόμου είναι που μας τραβάνε αρχικά σε ένα άτομο, αλλά τα μειονεκτήματα (κοινά ή αλληλοσυμπληρούμενα) δεν είναι αυτά που τελικά μας δένουν μαζί του;

Υ.Γ. Έλεγα μέσα στην εξεταστική να μην συμμετέχω τόσο πολύ, αλλά όταν είδα να εξαπολύεις απειλές στο (και εναντίον του) shoutbox πως μπορούσα να παραμείνω άπραγος;