Αφού το ξέρανε καλά ότι δύσκολα θα άφηνε κανείς μας τον ύπνο του ή τη βόλτα του για να πάει να ψηφίσει σε προεδρικές στη σχολή (πολύ περισσότερο σε περίοδο εξεταστικής!), δεν χρειαζόταν να κάνουν τίποτα. Έπρεπε να αφήσουν να πάνε να ψηφίσουν αυτοί οι 20-30-50 (πόσοι ήταν?) και μετά να βγουν και να πουν "ορίστε, το 99% των φοιτητών αγνόησε τις προεδρικές εκλογές κλπ κλπ". Και έτσι και θα έβγαιναν δικαωμένοι αλλά και δεν θα είχε κανείς πάτημα να γκρινιάζει.
Κατά τη θεώρηση των ΕΑΑΚ, η καθολική άρνηση του νόμου Πλαισίου περιείχε και το "μηδέν" στην προσέλευση προπτυχιακών, ούτε καν το 0,01%. Η ενέργειά τους αποσκοπούσε στο να εμποδιστεί πλήρως ακόμα και το ελάχιστο εκλογικό σώμα (;) που πρόκειτο να κατέβει, για λόγους που αναλύθηκαν παραπάνω. Κατανοώ την τακτική, άσχετα αν την κρίνω ως άσκοπη,αναίτια "μαξιμαλιστική" και επικοινωνιακά λανθασμένη.
Θεωρώ ότι η πολιτική είναι και επικοινωνία. Αν είναι ας γίνουμε όλοι ελιτίστικες γκρούπες και να μπλοκάρουμε ό,τι δεν γουστάρουμε, στο όνομα της προσωπικής μας άποψης για το δρόμο προς την ουτοπία.
Αν θες να έχεις μαζικότητα και αποδοχή, φροντίζεις να παίζεις και "διπλωματικά" στο στίβο της πολιτικής.