Jakarta έγραψε:[...]
Θα ταν πολύ ωραίο να είχαμε μια παράταξη η οποία θα κοίταζε το συμφέρον των φοιτητών , (που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μια σχολη υπο κατάληψη ούτε μια ανοιχτή με εξετάσεις εξπρες) . Υπάρχουν παραδείγματα σε σχολές της επαρχίας αλλά επειδή εδώ ειναι ΕΜΠ θά μαστε μια ζωη μαγαζακη της ΔΑΠ - Εγκέλαδου για νανε ευχαριστημένο το κόμμα
Πάνω σ'αυτό, βάσει και της τοποθέτησης του QSG, θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο.
Οι παρατάξεις δεν είναι θεόσταλτοι παράγοντες της φοιτητικής ζωής (ειδικά οι αριστερές

). Ο κάθε ΔΑΠίτης, ΕΓΚΕΛΑΔίτης, ΕΑΑΚίτης und so weiter είναι ένας τύπος που σαν εσένα έχει μια άποψη με τη διαφορά οτι την κοινοποιεί, προσδοκώντας να την ακολουθήσουν και άλλοι ώστε να βελτιωθεί η φοιτητική/ακαδημαϊκή του ζωή, καθώς κάθε άνθρωπος -και καλά κάνει- πιστεύει οτι η δική του άποψη και πρακτική είναι η σωστή (τουλάχιστον στα χαρτιά, θεωρητικά, έτσι είναι. Μπορεί κάλλιστα, ο κάθε ένας από αυτούς να είναι πιόνι μιας κομματικής οργάνωσης επιφορτισμένος με τον "προσηλυτισμό" μελών και την προώθηση των (μικρο)κομματικών συμφερόντων της εκάστοτε οργάνωσης). Αυτοί λοιπόν όλοι οι τύποι, όπως προανέφερα, δεν είναι τοποθετημένοι με το "έτζι θέλω". Η "δύναμη" τους είναι το άθροισμα των φοιτητών που τους ακολουθούν. Στην προηγούμενη συνέλευση, δύναμη είναι ο ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ και η ΕΑΑΚ, στη συνέλευση της Δευτέρας η ΔΑΠ. Έτσι πήγαινε και έτσι πάει το πράγμα.
Συνεπώς, η δική σου πρόταση (μαζί σου ε, χίλια δίκια) εάν εκφραστεί (όπως οι προτάσεις των παρατάξεων) θα έχει έναν σίγουρο υποστηρικτή, εσένα. Γιατί όχι κι εμένα και μπορεί και να τραβήξει και 2 από τη ΔΑΠ, έναν από τον ΕΓΚΕΛΑΔΟ και 3 από την ΕΑΑΚ. Η διαφορά της όμως, με τις προτάσεις όλων αυτών, είναι οτι είναι στο δικό σου μυαλό. Στο διαμέρισμα σου, στο μπάνιο ή στον καθρέφτη σου. Κι εγώ συνεπώς ή θα απέχω από τις συλλογικές διαδικασίες ή θα εκφραστώ μέσω των υπάρχοντων προτάσεων.
Η δημοκρατική συλλογικότητα, έτσι είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς. Μπορεί να μαζευτούμε 100 αντι-παραταξιακοί και να συζητάμε σ'ένα πάρκο. Όσο όμως η κουβέντα μας δεν μπαίνει στη συνέλευση κι όσο οι 100 μας δεν είμαστε πλειοψηφία, οι παρατάξεις θα υπάρχουν (και δικαίως) και θα συνεχίζουν απρόσκοπτα το όποιο έργο τους.
Άρα, σαν συμπέρασμα, δεν πιστεύω οτι είναι σωστό να τα χώνουμε στις παρατάξεις οταν είμαστε μια γραφική μειοψηφία αλλά πόσω μάλλον μια ανέκφραστη πλειοψηφία. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.