Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
Η εξέγερση των φοιτητ(ρι)ών στο πολυτεχνείο του ‘73, κάνει κάθε Νοέμβρη να είναι συνυφασμένος με τον αγώνα της νεολαίας και μετέπειτα ολόκληρης της κοινωνίας ενάντια σε μία δικτατορία και τον φασισμό για ένα διαχρονικό αίτημα: αυτό του ψωμιού, της παιδείας και της ελευθερίας. Πρόκειται για μία εξέγερση που στιγμάτισε την ελληνική κοινωνία και κατοχύρωσε όλα τα μεταπολιτευτικά κεκτημένα για τα οποία πάλεψε η γενιά του Πολυτεχνείου! Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο αγώνας του πολυτεχνείου είναι ο ίδιος ο αγώνας εκείνης της νεολαίας, που μας προκαλεί να σκιαγραφήσουμε την σημερινή πραγματικότητα και να αναλογιστούμε, ποια θέλουμε να ναι η δική μας στάση, απέναντι σ’ όσα βιώνουμε. Σε μία χρονική περίοδο όπου στιγματίζεται από μία βαθειά επίθεση σε όλες τις πτυχές του διαχρονικού συνθήματος της εξέγερσης από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και συγκεκριμένα σε μία περίοδο που το ίδιο μας το ίδρυμα από το οποίο ξεκίνησαν οι εξεγέρσεις βιώνει μια μεγάλη απειλή εις βάρος μας, είναι επιτακτικό να θυμηθούμε τους αγώνες του ‘73, να αντιληφθούμε και να εμπνευστούμε από το τι πέτυχαν, και έτσι να παλέψουμε για τις ανάγκες του σήμερα.
Το 1973, οι φοιτητ(ρι)ές χρησιμοποίησαν τις σχολές τους ώς το κύριο μέσο έκφρασης της οργής τους απέναντι στο διδακτορικό καθεστώς. Μέσα από αυτό, καταφέραν να πυροδοτήσουν την εξέγερση ολόκληρης της κοινωνίας, η οποία κατέληξε και στην διάλυση του χουντικού καθεστώτος. Έτσι και τα τανκ εισέβαλλαν στο πολυτεχνείο, ώστε να διαλυθεί αυτή ακριβώς η αμφισβήτηση, ώστε να μπεί φρένο σε αυτόν τον αγώνα. Από τότε τα πανεπιστήμια γενικά αλλά και το πολυτεχνείο συγκεκριμένα έγιναν εστίες προβληματισμού, κοινωνικοποίησης, αγώνα και διεκδίκησης. Χώροι στους οποίους ολόκληρη η κοινωνία και οι αγώνες της άνηκαν και μπορούσαν να βρουν χώρο να εκφραστούν!
1.Σε ποιούς ανήκει το ΕΜΠ; Η απάντηση για εμάς είναι αδιαμφισβήτητα ότι το ΕΜΠ ανήκει σε όλη την κοινωνία και τα αγωνιζόμενα κομμάτια της. Όμως, απ’ότι είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες, μέχρι και αυτή η στοιχειώδη παραδοχή αμφισβητείται! Ο πρύτανης Χατζηγεωργίου, περηφανεύομενος για την εισβολή της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο στην Πατησίων μετά από κινητοποίηση στην βραδιά του ερευνητή, εξήγγειλε ότι το πολυτεχνείο ανήκει στον ίδιο και στα κυβερνητικά στελέχη της ΝΔ που βρισκόντουσαν στην εκδήλωση και όχι στους ερευνητές, στους φοιτητές και στον αγωνιζόμενο λαό. Έτσι βλέπουμε τον πρύτανη να παίρνει ξεκάθαρη θέση σε μία επίθεση που εξαπολύει η ΝΔ τα τελευταία χρόνια με διάφορους νόμους (Νόμος Κ-Χ, Κατάργηση ασύλου, Διαγραφές, Ιδιωτικά Πανεπιστήμια), με μια ρητορική “αναβάθμισης” και “εκσυγχρονισμού” στα πανεπιστήμια ώστε να αφαιρέσει τον τόσο σημαντικό σπόρο αμφισβήτησης και κοινωνικοποίησης που αυτά αποτελούν τόσα χρόνια. Η επίθεση αυτή λίγες μέρες μετα οξύνθηκε, με το πειθαρχικό που περνάει η συμφοιτήτριά μας στους ΗΜΜΥ επειδή κρέμασε ένα πανό. Από τα παραπάνω δημιουργείται όλο και περισσότερο μια κατάσταση στην οποία το μόνο που θα μπορέσουμε να κάνουμε στα πανεπιστήμια θα είναι να διαβάζουμε και να παρακολουθούμε μαθήματα, χωρίς χώρο για να προβληματιστούμε, να κοινωνικοποιηθούμε και να πολιτικοποιηθούμε, να παλέψουμε για αυτά που μας πλήττουν, αλλά ούτε οποιαδήποτε πολιτιστική δράση!
2. Μετα την εξέγερση του πολυτεχνείου δημιουργήθηκε και το βασικό μεταπολιτευτικό κεκτημένο του δημόσιου, δωρεάν, μαζικού πανεπιστημίου. Αυτός ο χώρος όπου ο καθένας, ανεξαρτήτως οικονομικής δυνατότητας, μπορούσε να σπουδάσει και να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον, ένα κεκτημένο του οποίου ίσως πολλοί και πολλές από εμάς έχουμε ή και αποτελούμε ζωντανά παραδείγματα! Από μέτρα όπως η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, μέχρι το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που ψηφίστηκε πέρσι, έως και την μεγάλη έλλειψη παροχών όπως θέσεις σε εστίες ή σίτιση στα πανεπιστήμια, βλέπουμε το πανεπιστήμιο σιγά-σιγά να χάνει αυτόν τον χαρακτήρα. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί το άνοιγμα παραρτήματος του ΕΜΠ στην Κύπρο, στο οποίο κάποιος που μπορεί να πληρώσει θα παίρνει το ίδιο πτυχίο με εμάς! Το αποτέλεσμα είναι συγκεκριμένο: ένα πανεπιστήμιο που απειλείται από επιβολή διδάκτρων στις προπτυχιακές σπουδές, με λιγοστές παροχές, από το οποίο αποκόπτονται κάθε χρόνο 30.000 φοιτητές! Ένα πανεπιστήμιο στο οποίο λίγοι και μελλοντικά ελάχιστοι θα έχουν το προνόμιο να σπουδάζουν!
3. Ένας από του μεγαλύτερους μύθους που διαδίδει η κυβέρνηση της ΝΔ και η νεολαία της η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι πως ένας από τους λόγους της υποβάθμισης των πανεπιστημίων είναι οι φοιτητές που δεν τελειώνουν τις σπουδές τους «στην ώρα τους». Τι σημαίνει όμως στην πραγματικότητα «τελειώνω τις σπουδές στην ώρα μου»; Σημαίνει πως δεν αντιμετωπίζω οικονομικές δυσκολίες και άρα δεν χρειάζεται να εργάζομαι, οπότε δεν με επηρεάζουν τα ακριβά ενοίκια και οι τιμές στα σούπερ μάρκετ. Σημαίνει ότι όλοι έχουμε τους ίδιους ρυθμούς στο να αντιλαμβανόμαστε το αντικείμενο των μαθημάτων. Σημαίνει πως δεν πιεζόμαστε από το όριο δήλωσης, πως παλέυουμε να είμαστε στα τραγικά μικρά ποσοστά επιτυχίας του 20% στην αντοχή υλικών και στην μηχανική 2. Σημαίνει πως έχω θυσιάσει όλο τον ελεύθερο μου χρόνο στο να μπαίνω στα μαθήματα, να διαβάζω για τη εξεταστική και να παραδίδω υποχρεωτικές εργασίες, μην αφήνοντας το περιθώριο στον/στην εαυτό/ή μου να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο με απασχολεί και με εμπνέει ή να πάω στην Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου, για να συζητήσω και να πάρω αποφάσεις που αφορούν το μέλλον μου. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια σχολή όπου ο μέσος όρος αποφοίτησης είναι τα 7 χρόνια!
Απέναντι σε όλα τα παραπάνω, η εξέγερση του πολυτεχνείου μας θυμίζει ότι δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχες και αδιάφορες, δεν μπορούμε να κοιτάμε μονάχα τη δουλειά μας αλλά ούτε και να μένουμε απλά προβληματισμένες. Και αυτό γιατί αν οι φοιτήτριες πριν 51 χρόνια κοιτούσαν τη δουλειά τους, τώρα δεν θα είχαμε τίποτα από όσα θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα στο σήμερα. Για αυτό, πρέπει αντι να κοιτάμε τα χρόνια που θα κάνουμε μέχρι να πάρουμε πτυχίο, να κοιτάξουμε το πώς είναι το πανεπιστήμιο στο οποίο παίρνουμε αυτό το πτυχίο και την κοινωνία στην οποία θα βγούμε αφού το πάρουμε! Να αφήσουμε αυτούς τους προβληματισμούς να γίνουν σπόροι αντίστασης και αγώνα, συζητώντας από κοινού με όλους τους υπόλοιπους φοιτητές και τις φοιτήτριες και τα φοιτητά στη γενική συνέλευση του συλλόγου μας. Αξιοποιώντας έτσι άλλο ένα κεκτημένο αυτής της εξέγερσης, τους φοιτητικούς συλλόγους και τις διαδικασίες τους, μπορούμε να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον ενάντια σε ό,τι μας πλήττει, και αυτό για να επαναφέρουμε το αίσθημα ελπίδας και προοπτικής που το Πολυτεχνείο δημιούργησε, και με αυτήν την προοπτική να οικοδομήσουμε ενα πανεπιστήμιο, εως και μια κοινωνία στο ύψος των αναγκών μας!
Γι’ αυτό, λοιπόν, όλες, όλοι και όλα στη Γενική Συνέλευση του συλλόγου μας την Τρίτη 5/11 στη 13:30 στο αμφ.½!
ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ
