Αγαπημένοι στίχοι - τραγούδια

[cyclophrenia]

COME ON UP TO THE HOUSE - TOM WAITS

Well the moon is broken
And the sky is cracked
Come on up to the house
The only things that you can see
Is all that you lack
Come on up to the house

All your cryin don't do no good
Come on up to the house
Come down off the cross
We can use the wood
Come on up to the house


Come on up to the house
Come on up to the house
The world is not my home
I'm just a passin' thru
Come on up to the house


There's no light in the tunnel
No irons in the fire
Come on up to the house
And your singin lead soprano
In a junkman's choir
You gotta come on up to the house

Does life seem nasty, brutish and short
Come on up to the house
The seas are stormy
And you can't find no port
Come on up to the house


There's nothin in the world
that you can do
you gotta come on up to the house
and you been whipped by the forces
that are inside you
come on up to the house

Well you're high on top
of your mountain of woe
come on up to the house
well you know you should surrender
but you can't let go
you gotta come on up to the house

Come on up to the house
Come on up to the house
The world is not my home
I'm just a passin' thru
Come on up to the house

http://www.youtube.com/watch?v=-GugzLSbOQE

[dimos]

Aν και δεν έχει μελοποιηθεί για να θεωρηθεί τραγούδι, αυτό είναι το πιο σχετικό θέμα για να ποστάρω.

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΤΑΣΙΑΣ [ΤΗΣ ΑΡΧΟΝΤΟΚΝΙΤΙΣΑΣ]
Μανούσος Φάσης


Ήταν οι μέρες εκείνες
που λυσσάγαν οι μπασκίνες
και σου `ρχότανε ναυτία
όταν περνούσες τα Χαυτεία.

Και εσύ!

Κρατώντας τον "Οδηγητή"
διάβηκες από μπρος μου
λουσμένη με αρώματα Κοττύ
στην μπόχα του υποκόσμου.

Φωνάζαν ΕΝΑ-ΔΥΟ-ΧΙ
στα προποπρακτορεία
μα πέρναγες αγέρωχη
Κνιταρχοντοκυρία.

Κανένας δεν αγόραζε
δεν δίναν σημασία
ήρθα και σ `έπιασα αγκαζέ
και σου `πα "έλα Τασία"

πούλησες δέκα σήμερα
νομίζω πια πως φτάνει
- αρχόντισά μου και κερά-
μάζεψτα μάνι-μάνι

πάμε τα δυό μας κορ-α-κορ
να κάνουμε επανάσταση
να σπάσουμε όλα τα ρεκόρ
Χριστούγεννα κι Ανάσταση.

Κι αν είσαι του δογματικού
σκασίλα μου μεγάλη
πάμε από Ηρώδου του Αττικού
να βγούμε προς Εκάλη.

Κνίτισα αρχοντοκνίτισα
παλαιοημερολογήτισα
να γίνουμε ένα εγώ κι εσύ
δόγμα και ανανέωση.

Θα το πατήσω το πεντάλ
μέχρι 90 και100.
Διάβαζε εσύ τον Ρόζενταλ
για μένα η λίρα εκατό.

Πάμε σ`ένα κρυφό κουτούκι
να φάμε πίτσα ή πεϊνιρλί
να μου κάνεις λούκι-λούκι
να σου δείξω ένα λιλί.

Θα κάνεις σου, θα κάνω μου
κι ό,τι άλλο θες ακόμα
κι απά στην ώρα του χαμού
θα σου φωνάξω: "Ένα είν` το Κόμμα".

[neaoktana]

"Mιλώ" Στίχοι: Μ.Αναγνωστάκης(*) - Μουσική: Μ. Θεοδωράκης - Ερμηνεία: Α.Καλογιάννης
http://www.youtube.com/watch?v=gawmLrFr ... re=related

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουνε δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλητες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.

Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοί τούς φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.

(*) Αυτό, δικό του επίσης έχει μελοποιηθεί... (Μ.Φ. ήταν ψευδώνυμο του Μ.Α.)

[dimos]

Το παρακάτω ποίημα γράφτηκε από τον Μ. Φάση για τον Μ. Αναγνωστάκη
FAIR PLAY

Τῷ φίλω Μ.Ἄν.

Πόσες χιλάδες ὧρες πέρασαν μὲ συνεδρίαση,
σ᾿ αχτίδες, κόβες καὶ κομματικοὺς πυρῆνες,
στὸ τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση
κι ὁ πονοκέφαλος οὔτε περνοῦσε μ᾿ ασπιρίνες.

Μάθαμε ἀπ᾿ ὄξω -βασικὰ- ὅλα τὰ προβλήματα
καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς πάλης
καὶ γίναμε τὰ δακτυλοδειχτούμενα τὰ βλήματα
κρατώντας τὸν Μὰρξ – Ἔγκελς ὑπὸ μάλης.

Μέρα τὴ μέρα θά ῾ρχονταν ἡ Ἐπανάσταση
καὶ περιμένοντας πέρασαν τὰ χρόνια
κι ὅμως σ᾿ τὸ λέγαν οἱ γονεῖς σου «ἄσ᾿ τα σὺ
πάντα θὰ βρίσκονται στὸν κόσμο ἄλλα κωθώνια».

Πάντοτε ὁ καπιταλισμὸς βρίσκει περάσματα
καὶ ξεπερνᾶ τὶς δύσκολες τὶς κρίσεις.
Κι ἕνα πρωί: «Ἀπαγορεύονται τὰ ἄσματα
καὶ κοπιάστε στὸ τμῆμα γιὰ ἀνακρίσεις».

Τώρα νὰ σπάσεις δὲν μπορεῖς πιά, σὲ χρωμάτισαν
καὶ σ᾿ ἔχουν σὰν τὸν ποντικὸ μέσα στὴ φάκα
καὶ δὲν ξεφεύγεις ἀπὸ τοῦ χαφιὲ τὸ μάτι σὰν
συναναστρέφεσαι τὸν καθ᾿ ἕνα μαλάκα.

...........................................................................................

Δὲν ἄκουσες ποτὲ τὴ μάνα σου τὴν ἅγια
σ᾿ ἐνοχλοῦσε καὶ σένα τὸ κατεστημένο,
δὲν εἶδες γύρω σου χιλιάδες τὰ ναυάγια
δὲν τὸ χαμπάρισες πὼς τὸ παιχνίδι ἦταν στημένο.

[Giorgitseli]

Θα απαντήσω κι εγώ με Αναγνωστάκη...
http://www.youtube.com/watch?v=9Kzzf2b6Ipw

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.
Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω,
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε,δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους,
τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία.
Καρφώστε τες εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής. Θα πέσει η πόλις

[intelx86]

Η γυναίκα είναι ζημιά (εκτέλεση Γιάννη Πάριου)
Μουσική: Θόδωρος Παπαδόπουλος
Στίχοι: Χρήστος Γιαννακόπουλος & Αλέκος Σακελλάριος
Πρώτη εκτέλεση: Φώτης Πολυμέρης
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Πάριος

Η γυναίκα είναι ζημιά,
μην μπλεχτείτε με καμιά.
Πω πω τι ζημιά,
μην μπλεχτείτε με καμιά!

Για κάποια Μπέττυ, πρωτοβγήκα πιτσιρίκος στο κουρμπέτι,
για κάποια Νίνα, ένα βράδυ πήρα είκοσι κινίνα,
για κάποια Ρόζα, ξευτελίστηκα Σταδίου Σανταρόζα
και για μια Νίκη, ξενυχτούσα τρεις χρονιές στη Σαλονίκη.

Η γυναίκα είναι ζημιά,
μην μπλεχτείτε με καμιά.
Πω πω τι ζημιά,
μην μπλεχτείτε με καμιά!

Για κάποια Στέλλα, μου τη στήσανε ένα βράδυ στη Καστέλα,
για κάποια Ρίνα, την εδάγκωσα τρελά τη λαμαρίνα,
για μια Μιράντα, εξηλώθηκα, παιδιά, μέχρι τιράντα
και για μια Ρέα, φεύγω τώρα εθελοντής για την Κορέα.

Η γυναίκα είναι ζημιά,
μην μπλεχτείτε με καμιά.
Πω πω τι ζημιά,
μην μπλεχτείτε με καμιά!

[lawine]

Λορέντζος Μαβίλης

Εις την πατρίδα
Πατρίδα σαν τον ήλιο σου ήλιος αλλού δεν λάμπει.
Πώς εις το φως του λαχταρούν η θάλασσα κι οι κάμποι
πως λουλουδίζουν τα βουνά, τα δασ' οι λαγκαδιές,
στέρνοντάς του θυμίαμα μυριάδες μυρωδιές!
Αφρολογούν οι ρεματιές και λαχταρίζ' η λίμνη,
χίλιες πουλιών λαλιές ηχούν, της ομορφιάς του ύμνοι.
Σ άπειρ' αστράφτουν χρώματα παντού λογής λογής
τ' αγέρος τα πετούμενα, τα σερπετά της γης.
Κι, αυτός σηκώνει τ' αλαφρό της καταχνιάς μαγνάδι
κι' η κάθε στάλ' από δροσιά γυαλίζει σαν πετράδι,
η κάθε αχτίδα του σκορπά με την αναλαμπή
χαρά, ζωή και δύναμη κι' ελπίδα όπου κι' αν μπει.

Φαντάζεις σαν τον ήλιο σου κι' εσύ καλή πατρίδα,
και μάγια σαν τα μάγια σου στον κόσμο αλλού δεν είδα.
Η γη σου είναι παράδεισο, κι αιώνια γαλανός
γύρω σου καθρεφτίζεται στο πέλαγ' ο ουρανός.
και οι νύχτες σου με τ' άσπρα τους, με τη γαλάζια πάστρα,
με τ' αηδονολαλήματα, τρεμάμενα σαν τ' άστρα,
με το φεγγάρι που περνά, σαν όνειρο ευτυχιάς,
στη μέση της απέραντης ουράνιας ησυχιάς,
οι νύχτες σου δροσοβολούν χιλιόπλαστα λουλούδια
και στων παιδιών σου τες καρδιές αμάραντα τραγούδια,
σταλάζουν εις τα σπλάχνα τους θεράπειο λησμονιάς,
ελευτεριάς αγαλλίαση και μίσος τυραννιάς.

Μάγεμα ασημοϋφαντο, φως μαργαριταρένιο
λυώνομαι σ' ένα χάραμα ξανθό, μαλαματένιο.
Γιομάτος μόσχους και δροσιές ο Ζέφυρος τερπνά
μέσ' απ' αγάπης φαντασιές τα πλάσματα ξυπνά.
κι' ανάμεσα στα χρώματ' από χίλια ουράνια τόξα,
προβαίνει πάλ' ο ήλιος εις όλη του τη δόξα
και σαν του μεγαλείου σου σύμβολο φωτεινό,
ως στο χρυσό βασίλεμα λάμπει στον ουρανό.
Ελλάς, το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει
και δίχως γνέφια τους καιρούς η δόξα σου διατρέχει,
όσες φορές ο ήλιος σου να σε φωτίσει ερθεί,
θε να σ' ευρεί, πεντάμορφη, στεφανωμένη, ορθή.

[m.q.n.i.n.a]

Πριν κάποια χρόνια είχα διαβάσει τη συλλογή "Επικίνδυνα Παιδιά" του Κωστή Γκιμοσούλη.
Εκεί βρίσκεται το πιο μελαγχολικό του ποίημα:

Αν η αγάπη είναι ένα τόσο δα αυγό μέσα στη χούφτα καθενός
εγώ έβαλα παραπάνω δύναμη και το έσπασα.
Δεν θυμάμαι πια αν μόνος μου το έκανα ή οι μεγάλοι με ανάγκασαν
(ούτως ή άλλως όσο μεγαλώνω τόσο και γίνομαι ηλίθιος)
Το σχήμα του ήταν τέλειο
το τσόφλι του διάφανο και μαλακό σαν του μωρού
κι έφεγγε τρελαμένο.
Κρίμα που το έσπασα.
Αν δεν το είχα σπάσει θα το χάριζα σε σένα.

[kasi]

Οι μέρες που δικάζουν

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Χάρις Αλεξίου

Έρχονται πια οι μέρες που δικάζουν,
θα μετρηθούν τα ποσοστά μας και
θα τα βρούμε όλα μπροστά μας.
Δεν το φοβάμαι,ούτε το θέλω...
μα δεν υπάρχουνε λαγοί μες στο καπέλο,
τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν.

Κι αν όλα βγουν αληθινά,
δεν θα χαρώ,ούτε θα κλάψω
και δε θα πω,στο είχα πει...
δεν ξέρω πως,ούτε γιατί
χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω.

Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα,
που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους,
βλέπουν να χάνεται η στεριά τους.
Και δεν το θέλουν και φοβούνται,
πως όλα τώρα θα είναι λίγα και μικρά
και ούτε τα λάθη τους δε θα είναι πια μεγάλα.

Κι αν όλα βγουν αληθινά,
δεν θα χαρώ,ούτε θα κλάψω
και δε θα πω,στο είχα πει...
δεν ξέρω πως,ούτε γιατί
χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω.

http://www.youtube.com/watch?v=fl8p3sZznKI

[merde_conserve]

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Πατρίδα

Λοιπόν,
αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά, ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοικτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη «φυλή» και τη «ράτσα»
προδομένη από μέσα, απ τους πιο πατριώτες
Να χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ όπλο στο στόμα
Τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.

Κάτω από ένα τραπέζι το θυμάμαι σαν τώρα
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
Μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.

«Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν!
Τι ωραία που πέφτουν...»

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος, Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα είκοσι επτά του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ άδειο ξενοδοχείο
Αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάμε στης πλατείας τη γιορτή.

Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει
Ολυμπιάδες κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.

Τους είχα δει να γελάνει οι μπάτσοι κι απ την Ομόνοια
να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
Στο παράθυρο εικόνισμα, άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.

Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Armani και η καρδιά ανοιχτή.

Δε θέλω ο εαυτός μου να ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ταν αγέννητη η γη
Δε με τρομάζει το τέρας, ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ.

Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Με αφορμή τη συναυλία.