Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
- 108031-107982-antartissa.jpg (4.73 KiB) 1195 προβολές
Τότε που όλα τά σκιαζ' η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά"! Τότε που, ύστερα από τη μεταξική δικτατορία και το μεγάλο έπος του λαού μας "πάνω εκεί στης Πίνδου μας τα βουνά", ο ελληνικός λαός βρέθηκε χωρίς ηγεσία, αντάξια των καιρών.
Τότε που οι σχεδόν ανοργάνωτοι -φυλακισμένοι εξόριστοι και παράνομοι- κομμουνιστές, μαζί με άλλους καλούς πατριώτες, αποφάσισαν να υπερασπιστούν και να τιμήσουν "ζωή, λευτεριά και τιμή του λαού" και, γυρεύοντάς την, έβρισκαν... χώμα.
Στις 23 Φλεβάρη 1943 (καθώς τον Σεπτέμβρη 1941 δημιουργήθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ, που σφράγισε τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και αργότερα, με τους ένοπλους μαχητές και μαχήτριες, συγκροτήθηκε ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, ο ΕΛΑΣ, με άξιους ηγέτες του τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη και τον πρωτοκαπετάνιο Άρη Βελουχιώτηη) δέκα νεολαιίστικες οργανώσεις αυτοδιαλύθηκαν και ίδρυσαν την ΕΠΟΝ.
Εξακόσιες χιλιάδες νέες και νέοι στρατεύτηκαν στις γραμμές της, στις πόλεις, τα χωριά και τα βουνά της σκλαβωμένης Ελλάδας. Στελέχωσαν τις πολιτικές οργανώσεις του ΕΑΜ και της Εθνικής Αλληλεγγύης, αποφοίτησαν εκατοντάδες από τις σχολές αξιωματικών του ΕΛΑΣ και όλα τα ένοπλα τμήματά του. Δημιούργησαν εστίες πολιτισμού στην ύπαιθρό μας, μετείχαν στον αγώνα για την επιβίωση, στη μάχη της σοδειάς. Με στερήσεις, διώξεις και θυσίες, εθελοντικά, καθημερινά εμψύχωναν τους υπόδουλους και βοήθησαν, μαζί με όλους τους άλλους, αγωνιστές και αγωνίστριες της Εθνικής μας Αντίστασης, να κρατηθεί το εθνικό φρόνημα.
Οφείλεται κάθε τιμή σε όσες και όσους τότε τόλμησαν, αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν. Δεν έγιναν, ούτε μπορούσε να γίνουν όλα τέλεια. Δεν έλειψαν, ούτε μπορούσαν να λείψουν, αδυναμίες, υπερβολές, λάθη, ακρότητες. Τίποτε όμως δεν μπορεί να σκιάσει τον αγώνα τον καλό, το μεγαλείο της όλης Εθνικής μας Αντίστασης, τον αγώνα της νέας γενιάς. Από τον αγώνα και τις αγωνίες της αντιφασιστικής έξαρσης, όλες και όλοι, πολλά μπορούμε και πρέπει να διδαχτούμε και να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο αύριο για τον τόπο μας, για την ανθρωπότητα.
Παρά την απογοήτευση, παρά -αλλά και από- όσο από τότε μέχρι σήμερα έζησε ο τόπος μας, ειδικότερα από όσα τα τελευταία χρόνια βάζουν σε δοκιμασία τη συνοχή της κοινωνίας μας, η σημερινή νεολαία, η σημερινή νέα μας γενιά, ξαναζωντανεύει την ελπίδα και το όραμα. Το όραμα που το ΕΠΟΝίτικο τραγούδι το φώτιζε με τον στίχο:
"Για μια ζωή χαρούμενη κι ωραία
απλώνουμε τα στήθια σα φτερά,
μια πλάση ονειρευτή, μια πλάση νέα
τα μπράτσα μας θα χτίσουν
τα γερά".
πηγή
-------------------------------------------------------------------
Ω, για χαρά! Σπουδάζουσα γενιά,
Που βγήκες στον αγώνα για τη λευτεριά.
Βουνά και κάμποι αντιλαλούνε
„Λόρδος Μπάυρον“, „Λόχος Ε.Λ.Α.Σ.-Ε.Π.Ο.Ν“
„Λόρδος Μπάυρον“, Λόχος των Σπουδαστών!
Φλογάτα νιάτα σπουδαστών, εμπρός, εμπρός,
Στο πέρασμά σας γονατίζει ο κάθε εχθρός,
Δημοκρατία, Ελευθερία, καινούργια γνώση και προκοπή,
„Λόόόόόρδος Μπάυρον“, „Λόχος Ε.Λ.Α.Σ.-Ε.Π.Ο.Ν
„Λόρδος Μπάυρον“, Λόχος των Σπουδαστών
-------------------------------------------------------------------
Εφευρετικότητα για τη διαφώτιση του λαού
«…Ηταν κάποιος χειμωνιάτικος μήνας του ‘43. Η άμιλλα στην ΕΠΟΝ Κοκκινιάς για το ποιoς θα έχει τις καλύτερες ιδέες για την ενημέρωση του Κοκκινιώτικου λαού είχε φουντώσει (…) Ο μεγάλος κίνδυνος στη διανομή των προκηρύξεων ήταν το άτιμο μάτι του προδότη…Τρεις μέρες σκεφτόμουνα πώς θα βρω τρόπο για να τις ρίξω (…) Την τρίτη μέρα ξενύχτησα μα βρήκα τον τρόπο. Πρωί-πρωί, γύρω στις 5, πήγα στην πλατεία Αγίου Νικολάου στην Κοκκινιά, όπου σταθμεύανε τα γκαζοζέν (τα λεωφορεία της κατοχής). Στο σασί ενός απ’ αυτά έβαλα ένα πάκο προκηρύξεις κι από πάνω τους μια πέτρα. Το γκαζοζέν, κινούμενο από την Κοκκινιά προς την Αθήνα, με τα τραντάγματα έριξε την πέτρα κι ο αέρας σκόρπισε τις προκηρύξεις στη διαδρομή…τα χαράματα κάθε μέρας οι πεινασμένοι εργάτες βρίσκανε την κεντρική λεωφόρο πλημμυρισμένη από προκηρύξεις…»
Μήτσος Αναστασίου
Τα πρώτα όπλα
«…Το πρώτο μας όπλο ήταν το κατσαρολάκι του συσσιτίου. Το είχαμε συνέχεια κοντά μας. Καμιά φορά, π.χ. όταν ήταν να γίνει διαδήλωση, το γεμίζαμε με πέτρες και το είχαμε μέσα σε ένα δίχτυ. Αν το έκανες σβούρες ήταν ένα όπλο καλό. Αν πιάνανε κανέναν οι Ιταλοί τους κάναμε επίθεση με αυτά.
Κατόπιν αποφασίστηκε να οπλιστούμε και εμείς. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο. Επρεπε να περιμένουμε ώρες ολόκληρες έξω από τους καταυλισμούς τον Ιταλών, μιας και αυτοί ήταν πιο εύκολο να τους αφοπλίσεις. Οταν έβγαινε ένας ή δύο τους παίρναμε από πίσω, τους ξεμοναχιάζαμε, τους βαράγαμε και τους παίρναμε τα πιστόλια ή τα αυτόματα.»
Φοίβος Τσέκερης
Πλούσια πολιτιστική δράση
«…Στην πολιτιστική κίνηση δίναμε μεγάλη σημασία στο θέατρο – το «θέατρο του δρόμου», με θέματα καυτά, «της ώρας», και κίνδυνο μεγάλο.
Δίναμε «παραστάσεις – αστραπή» στις γειτονιές. Ενα σκετσάκι για δυο, το πολύ τρία άτομα, απάνω σ ένα παγκάκι, ακόμη και στις εξέδρες για την Ανάσταση ή για τα Φώτα, που στήνανε στις εκκλησίες, όπως για παράδειγμα, στον Αγιο Παντελεήμονα, στην Αχαρνών. Πριν τις ξηλώσουνε τις εξέδρες δίναμε την παράσταση αστραπή και…του «δίναμε».
Σε κάθε γειτονιά είχαμε και τον Καραγκιόζη. Και ο Καραγκιόζης πολιτικοποιημένος – πότε δεν ήταν; Ο «Αθανάσιος Διάκος» γινότανε σύγχρονη παράσταση. Ο Μεγαλέξανδρος και ο όφις έπαιρνε τις διαστάσεις της αντίστασης κατά του φασισμού.»
Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής
Το ήθος των ΕΠΟΝιτών
«Δεκέμβρης του ‘44. Βρισκόμαστε στη λεωφόρο Γεωργίου, βοηθώντας τον ΕΛΑΣ. Έχουμε να βάλουμε μπουκιά στο στόμα 3 μέρες. Οι όλμοι των Αγγλων του Σκόμπυ που είναι τοποθετημένοι στο άγαλμα της Μητέρας, χτυπάνε το σπίτι που βρισκόμαστε και που έχει εγκαταλειφθεί από τους νοικοκυραίους του. Καταφεύγουμε στο πλυσταριό του σπιτιού. Εκεί υπάρχει και το κοτέτσι και οι κότες έχουν γεννήσει στη φωλιά τους αυγά. Δεν αντέχω, η πείνα μου φέρνει ζαλάδα και τότε λέω στο συναγωνιστή μας ΕΠΟΝίτη:
-Χρήστο δεν αντέχω άλλο! Θα πάω να φαω ένα αυγό!
Και αυτός μου απαντά:
-Οχι μην το φας. Μην πούνε ότι μπήκαμε στο σπίτι και φάγαμε το αυγό!»
Δημήτρης Σέρβος
Στο βουνό
«Η μάχη της Βάρνας – Συκεών ήταν η πρώτη μάχη του Δυτικού τομέα, που έκρινε την τύχη της Θεσσαλονίκης. Με τα μέσα από πολεμικό υλικό που είχαν στα χέρια τους οι αντάρτες ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστούν τα αυτόματα των Γερμανών. Ενώ λοιπόν οι αντάρτες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα παραπάνω από το να ρίχνουν που και που καμιά τουφεκιά στον αέρα ή καμιά χειροβομβίδα, έρχεται μια ομάδα ΕΠΟΝιτών φοιτητών - γύρω στα 30 άτομα- εφοδιασμένοι με αυτόματα. Πρόθυμοι να πάρουν θέσης μάχης (…) Καταστρώθηκε λοιπόν, τότε το εξής σχέδιο.
Εμείς οι ΕΠΟΝίτες, να ειδοποιήσουμε τους Συκεώτες να βγούνε στους δρόμους και με το άκουσμα του συνθήματος για επίθεση, να αρχίσουν να φωνάζουν «αέρα» προσποιούμενοι τους μαχητές. Οι ΕΠΟΝίτες φοιτητές να σκαρφαλώσουν στο τείχος και να χτυπήσουν από τα μέσα τους ταγματαλήτες.
Και το σχέδιο έπιασε (…) Πανικόβλητοι οι ταγματαλήτες τράπηκαν σε φυγή»
Γιάννης Παναγιωτίδης
πηγή
