Ειδήσεις & Κείμενα

[Reporter]

Ο ΑΝΤΕΡΣ ΜΠΕΡΙΝΓΚ όπως καταγράφει ο ίδιος στο μανιφέστο του, σελίδα 1245, τις πολιτικές ομάδες με τις οποίες θεωρεί οτι ταυτίζεται ιδεολογικά και πολιτικά. Η καταγραφή αυτή είναι μέρος μιας ευρύτερης λίστα ακροδεξιών και νεοναζιστικών ομάδων ευρωπαικών χωρών με τις οποίες ταυτίζεται ιδεολογικα:


ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ ΠΟΣΤ

Greece
Hellenic Front http://www.metopo.gr/ – (anti-immigration)
Laikos Orthodoxos Sunagermos (LAOS - Popular Orthodox Rally) http://www.laos.gr/ (Nationalism) 3,8% in 2007 election
Patriotiki Summahia/Patriotic Alliance (nationalist movement) disbanded Jan 07, its newspaper/website Eleutheros Kosmos is
still active - http://elkosmos.gr/site/
Chrysi Avyi (Golden Dawn) - http://www.xrushaugh.org (nationalist/racial conservative org) Website of youth Front and “Resistance
Hellas-Antepithesi” magazine: http://www.antepithesh.net/

Πηγή: http://www.antiracismfascism.org/index. ... Itemid=150

[Reporter]

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του Μ-Λ ΚΚΕ για τις αποφάσεις της Συνόδου Kορυφής που επέβαλαν οι γερμανογάλλοι ιμπεριαλιστές

και προσυπόγραψε η υποτελής κυβέρνηση Παπανδρέου αλυσοδένουν για δεκαετίες το λαό και τη χώρα

NEOAΠOIKIAKH YΠOΔOYΛΩΣHOι αποφάσεις της Συνόδου Kορυφής που επέβαλαν οι γερμανογάλλοι ιμπεριαλιστές και προσυπόγραψε η υποτελής κυβέρνηση Παπανδρέου αλυσοδένουν για δεκαετίες το λαό και τη χώρα

Στην πρώτη γραμμή τα μεγάλα αιτήματα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα

Το φάσμα της χρεοκοπίας που απειλούσε το λαό και τη χώρα τώρα και ενάμιση χρόνο έγινε πραγματικότητα. Εκεί, στα τάρταρα της χρεοκοπίας, στη θέση ενός νεοαποικιοκρατούμενου προτεκτοράτου, στην καταλήστευση και υποθήκευση όλης της δημόσιας περιουσίας οδήγησαν το λαό και τη χώρα η χρεοκοπημένη κυβέρνηση Παπανδρέου και οι κλίκες της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, κάτω από τις υπαγορεύσεις και προσταγές των ξένων ιμπεριαλιστών πατρώνων τους.
Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στην οποία κατέληξαν ύστερα από σκληρά παζάρια Μέρκελ και Σαρκοζί και προσυπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου σηματοδοτεί μια νέα και μακρά σκοτεινή περίοδο νεοαποικιακής υποδούλωσης και καμιά εξοργιστική θριαμβολογία των κυβερνητικών φερεφώνων δεν μπορεί να συγκαλύψει την εφιαλτική κατάσταση με την οποία θα βρεθεί αντιμέτωπος ο λαός και η χώρα. Το ποιοι ευθύνονται και πώς μπήκε ο λαός και η χώρα σ' αυτή την κατάσταση είναι γνωστό. Το πότε και πώς θα βγει από αυτή την κατάσταση κανείς δεν γνωρίζει. Oύτε αυτοί που την οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Το σίγουρο είναι πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια βαθιά κρίση του καθεστώτος της υποτέλειας και της ξενοδουλείας που αναπόφευκτα θα μετασχηματιστεί σε κυβερνητική και πολιτική κρίση, μπροστά σε σημαντικά κοινωνικά και λαϊκά ξεσπάσματα, σε σκληρούς και παρατεταμένους λαϊκούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες.
Ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣOK και οι κυρίαρχοι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της αστικής τάξης εκβίαζαν και απειλούσαν το λαό μ' ένα και μοναδικό «επιχείρημα»: Μνημόνιο ή χρεοκοπία. Με το «επιχείρημα» αυτό τρομοκρατούσαν το λαό καθημερινά και αδιάλειπτα, προκειμένου να τον καθυποτάξουν και να πάρουν τα βάρβαρα μέτρα που έχουν επιφέρει μια πρωτοφανή λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, σπρώχνοντας εκατομμύρια εργαζόμενους σε μια εφιαλτική κατάσταση.
Με αυτό τον αντιλαϊκό εκβιασμό πέρασαν πριν τρεις εβδομάδες το Μεσοπρόθεσμο έκτρωμα. Τι θέλετε, απειλούσαν στη Βουλή ο Παπανδρέου, τα κυβερνητικά στελέχη και τα προπαγανδιστικά τους φερέφωνα, να μην ψηφίσουμε το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και να χρεοκοπήσει η χώρα;
Δεκεπέντε μέρες μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Oικονομικών προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη αναφέρθηκαν στο σοβαρό ενδεχόμενο να οδηγηθεί η χώρα σε «επιλεκτική χρεοκοπία», αποκαλύπτοντας έτσι το μέγεθος της απάτης, της γύμνιας, της κατάρρευσης και της χρεοκοπίας όλου του προπαγανδιστικού οπλοστασίου τους.
Τώρα ωμά και ξεδιάντροπα η άρχουσα τάξη και τα ξένα αφεντικά της προστάζουν: Και Μνημόνιο και Μεσοπρόθεσμο και Χρεοκοπία. Γιατί όλη αυτή η γελοία επιχειρηματολογία που ανέπτυξε ο νέος ευφάνταστος υπουργός Oικονομικών για τον «κλειδούχο» που θα αλλάξει στιγμιαία τις «ράγες του τρένου» και θα βρεθεί ως διά μαγείας η χώρα από τις «ράγες του δυσβάστακτου χρέους» στις «ράγες της ελάφρυνσης και της ανάπτυξης», κατέπεσε αμέσως, γιατί «επιλεκτική χρεοκοπία» δεν υπάρχει. Υπάρχει νέτα-σκέτα χρεοκοπία. Εκεί οδήγησαν τη χώρα η χρεοκοπημένη κυβέρνηση Παπανδρέου και οι κλίκες της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, κάτω από τις προσταγές των ξένων αφεντικών τους.

Tο «κούρεμα» του χρέους θα πληρωθεί διπλά και τριπλά από το λαό και
τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας

Η «λύση» που επιβλήθηκε από τους Γερμανούς και Γάλλους ιμπεριαλιστές στη Σύνοδο Κορυφής για την Ελλάδα, όχι μόνο δεν οδηγεί σε κάποια «ελάφρυνση» του χρέους και προοπτική «ανάπτυξης», όπως πλασσάρεται ξεδιάντροπα από τους ντόπιους λακέδες και τα φερέφωνά τους, αλλά αντίθετα θα οδηγήσει στην καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, βυθίζοντας ακόμα πιο βαθιά το λαό στη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση και θα αλυσοδέσει για δεκαετίες τη χώρα στο άρμα των ιμπεριαλιστών-δανειστών και κηδεμόνων.
Τα δισεκατομμύρια ευρώ που χάνονται από την αναδιάρθρωση και το «κούρεμα» των ομολόγων, αυτά κάποιος θα τα πληρώσει. Και δεν πρόκειται να πληρωθούν βέβαια από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς ομίλους. Αυτοί σχεδιάζουν να πληρωθούν διπλά και τριπλά σε βάθος χρόνου από τον ελληνικό λαό. Θα πληρωθούν διπλά και τριπλά από τη λεηλασία και το πλιάτσικο πάνω στη δημόσια περιουσία που ήδη ξεκίνησε. Μοναδικός σκοπός και πρόνοια των γιγάντιων χρηματιστικών μονοπωλίων μέσα από οποιαδήποτε «αναδιάρθρωση» δεν είναι η «διάσωση της Ελλάδας», αλλά η διασφάλιση του μέγιστου δυνατού κέρδους που θα μπορούσαν να βγάλουν από το οποιοδήποτε θύμα βρίσκεται στα χέρια τους και στη συγκεκριμένη περίπτωση από την Ελλάδα. Και ούτε λόγος βέβαια για τις απώλειες των ελληνικών Τραπεζών και των Ασφαλιστικών Ταμείων. Όλες αυτές θα πληρωθούν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, δηλαδή μέσα από μια ανελέητη φοροληστρική επιδρομή, από το παραπέρα πετσόκομμα των μισθών και συντάξεων.

Oλόκληρο το αντιδραστικό οικοδόμημα της EE βρίσκεται σε βαθιά κρίση

Όλη η Ευρωζώνη έχει μπει σε μια φάση βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικο-πολιτικής κρίσης και διαμορφώνεται μια εκρηκτική κατάσταση στο εσωτερικό της ­στα πρόθυρα σκληρών αντιπαραθέσεων που μπορούν να ξεσπάσουν ανά πάσα στιγμή. Καθώς επεκτείνεται η κρίση και γλυστρούν σταδιακά η η Ισπανία και η Ιταλία στη θέση που έχουν βρεθεί η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, ολόκληρο το οικοδόμημα της Ε.Ε. αρχίζει να τρίζει, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Απευθυνόμενος ο υπουργός Oικονομικών της Ιταλίας στις χώρες της πρώτης ταχύτητας της Ε.Ε., πρωτίστως στη Γερμανία ήταν σαφής: «Στον Τιτανικό δεν γλύτωσαν και όσοι βρίσκονταν στην πρώτη θέση».
Με ανάγλυφο τρόπο προβάλλει στον ορίζοντα η θεωρητική τοποθέτηση του Λένιν που διατυπώθηκε πριν έναν αιώνα περίπου: ... «Oι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε είναι αντιδραστικές».
Με τη σημερινή της μορφή η Ε.Ε. φαίνεται να εξαντλεί τα όριά της και είτε θα οδηγηθεί σε ναυάγιο κάτω από το βάρος της κρίσης, των αξεπέραστων εσωτερικών αντιθέσεων και συγκρούσεων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας ή θα αξιοποιήσει η Γερμανία την απειλή της κατάρρευσης και διάλυσης της Ευρωζώνης για να περάσει το χαλινάρι στους υπόλοιπους και να επιβάλει την αντιδραστική οικονομική και πολιτική ηγεμονία της στην Ευρωζώνη και κατ' επέκταση στην Ε.Ε.
Αυτό που συμβαίνει τώρα και ενάμιση χρόνο σαν ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, είναι ότι το Βερολίνο αξιοποιεί την κρίση χρέους και τη δεινή θέση που βρίσκονται οι αδύναμες, εξαρτημένες χώρες για να τους περάσει ακόμα πιο σφιχτά το χαλινάρι με τα Μνημόνια υποδούλλωσης που επέβαλε στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και Πορτογαλία.
Επιταχύνει με το «Σύμφωνο για το ευρώ» που επέβαλε στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. τον περασμένο Μάρτη, από κοινού με τις υπόλοιπες αστικές τάξεις των χωρών της Ε.Ε., την κατεδάφιση όλων των μεταπολεμικών εργατικών κατακτήσεων στην Ευρώπη, εξαπολύοντας έναν ανελέητο και διαρκή οικονομικό πόλεμο σε βάρος των λαών της Ευρώπης, προκειμένου να «κινεζοποιήσει» τα μεροκάματα και τους μισθούς για να εξασφαλίσει καλύτερους όρους οικονομικού ανταγωνισμού απέναντι στις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ιαπωνία.
Αφήνει εκτεθειμένες την Ισπανία και την Ιταλία στις επιθέσεις των «αγορών», δεν βιάζεται να δοθεί μια «οριστική λύση» στο ζήτημα του χρέους, υπονομεύει, καθυστερεί και μεταθέτει τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, αφήνει να «τσιγαρίζονται» οι πάντες προκειμένου να χάσουν κάθε σοβαρή διαπραγματευτική δύναμη και καθώς θα εκλιπαρούν απεγνωσμένα για σωσσίβιο, θα εμφανιστεί τότε ως σωτήριο ναυαγοσωστικό για να διασώσει τον «Τιτανικό» και όπως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις να περιέλθει στην κυριαρχία του. Αν στο μεταξύ κάποιοι από τους λαθρεπιβάτες ­όπως τους θεωρούν­ θα έχουν ήδη βουλιάξει, αυτό δεν απασχολεί το Βερολίνο. Η Καγκελαρία διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι για το χρέος της Ελλάδας θα πληρώσουν και οι «ιδιώτες», δηλαδή τα αγγλοσαξωνικά Χεντς Φαντς, με «κούρεμα» των ομολόγων τους και με καταβολή των «ασφαλίστρων κινδύνου». Αν αυτό σημαίνει χρεοκοπία της Ελλάδας ή και πέταγμά της από την Ευρωζώνη, είναι κάτι που δεν φαίνεται να το υπολογίζει ιδιαίτερα η Γερμανία.
Αν αυτές είναι οι γενικότερες επιδιώξεις και σχεδιασμοί του γερμανικού ιμπεριαλισμού αυτό δεν σημαίνει πως θα προχωρήσουν απρόσκοπτα ή ότι θα υλοποιηθούν. Αυτό θα εξαρτηθεί από την αντίσταση των λαών της Ευρώπης, από τις αντιθέσεις και συγκρούσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Ε.Ε., από τις αντιθέσεις και συγκρούσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Oι υποστηρικτές της αναδιάρθρωσης και της διαγραφής του «επαχθούς» χρέους εισπράτουν τώρα τους «καρπούς» της πολιτικής τους

Όσοι συνειδητά ή ασυνείδητα (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έκαναν στόχο πάλης τους την αναδιάρθρωση του χρέους και το «κούρεμα» των ομολόγων εισπράττουν τώρα τους «καρπούς» της πολιτικής τους.
Την «αναδιάρθρωση» και τη διαγραφή του «απεχθούς» χρέους, που είχαν κάνει πρωταρχικό αν όχι μοναδικό στόχο πάλης τους, τον προσφέρει τώρα ως «σωτήρια λύση» ο γερμανογαλλικός ιμπεριαλισμός και αρχίζει να τον προβάλλει πανηγυρικά ως μεγάλο επίτευγμα η κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτό που κατάφεραν τελικά οι εμπνευστές αυτών των συνθημάτων ήταν να συρθούν και να ταυτιστούν με μια «επαχθή» πολιτική διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, αφού προηγούμενα σκόρπισαν ολόθριες αυταπάτες στο κίνημα, αποπροσανατολίζοντας από τους πραγματικούς στόχους πάλης του, την απόκρουση και ανατροπή των βάρβαρων μέτρων της κυβέρνησης.
Σ' αυτόν το στόχο έπρεπε και πρέπει να επικεντρωθεί ο πανεργατικός-παλλαϊκός αγώνας, στην απόκρουση των καταιγιστικών μέτρων του Μνημονίου και των νέων Μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων, στην υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων του λαού και όχι σε μια κούφια αναζήτηση του «απεχθούς» χρέους και του ποσοστού που πρέπει να διαγραφεί.
Σε συνθήκες αστικής διακυβέρνησης, καπιταλιστικής κυριαρχίας και ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης η αναζήτηση πολιτικών λύσεων «φιλολαϊκής διεξόδου» για το χρέος μόνο ως μια καραμπινάτη ρεφορμιστική πολιτική ενσωμάτωσης στην αστική πολιτική καταλήγει και πρακτικά λειτουργεί ως δεκανίκι της κυβερνητικής πολιτικής.

Για το βασικό προσανατολισμό, τους άμεσους και μακροπρόθεσμους στόχους πάλης του M-Λ KKE

Επαναβεβαιώνοντας το Μ-Λ ΚΚΕ τη γενικότερη πολιτική του μπροστά στην κρίσιμη περίοδο που διανύει η χώρα και ο λαός μας πρόβαλλει με σαφήνεια το γενικό του προσανατολισμό, τους άμεσους και μακροπρόθεσμους στόχους πάλης του, στην Απόφαση της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ, το Μάρτη 2011, που δημοσιεύτηκε στο «Λαϊκό Δρόμο» (16/4/2011) και κυκλοφόρησε σε μπροσούρα, απ' όπου αναδημοσιεύουμε ένα εκτεταμένο απόσπασμα με το οποίο έκλεινε η Απόφαση.
«...Όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου υπέγραφε το Mάη του 2010 το Mνημόνιο, αλλά και τώρα που εκλιπαρεί για την επιμήκυνση, τη μείωση των τόκων του δανείου και το ευρωομόλογο, είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα, να δώσει δηλαδή τον πιο βαρύ φόρο υποτέλειας για να εξασφαλίσει τη συνέχιση της πρόσδεσης στην EE και το ευρώ, υπηρετώντας δουλικά τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Σε αυτό συνοψίζεται το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής της. Διότι αν και βρίσκεται η ντόπια άρχουσα τάξη σε θέση υποτελή απέναντι στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μπορεί στα πλαίσια της EE, όπως αποδεικνύεται με το Mνημόνιο, να οργανώνει πιο συστηματικά με τις πλάτες των ξένων αφεντικών της τη ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων, να μεγιστοποιεί τα κέρδη της και κυρίως να εξασφαλίζει σε συνθήκες κρίσης την πολύπλευρη στήριξη των προστατών της για την εσωτερική ισχυροποίηση της αντιλαϊκής της εξουσίας πάνω στο λαό. Kατά συνέπεια, πρωταρχικός όρος για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα, είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, η έξοδος από την EE και το NATO και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Aντιπαραθέτοντας στην πολιτική της ευρωδουλείας και αμερικανοδουλείας την πολιτική της εθνικής ανεξαρτησίας, το κάλεσμα «έξω από την EE και το NATO» καθόλου δεν υποθέτει ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να την εφαρμόσουν οι δυνάμεις της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και τα πολιτικά κόμματα που την υπηρετούν, το ΠAΣOK, η NΔ και τα κάθε λογής δεκανίκια τους.
Aντίθετα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τον αγώνα για ριζική κοινωνική αλλαγή στη χώρα, αποτελεί συστατικό στοιχείο του γενικότερου λαϊκού αγώνα, για το γκρέμισμα του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας.
O ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται ενάντια σ' αυτές τις δυνάμεις, του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών δυνάμεων και την επαναστατική άνοδο, στην πολιτική εξουσία, της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της.

Aυτόν το στόχο υπηρετεί η στρατηγική κατεύθυνση του M-Λ KKE. Mόνο μέσα από τη χάραξη και εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής κατεύθυνσης, σε αντιπαράθεση με τις κούφιες «λαϊκές εξουσίες» και «λαϊκές οικονομίες» που σερβίρει καθημερινά το KKE ή τις «εναλλακτικές προτάσεις», περί «εθνικοποίησης των τραπεζών», «επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους», «εργατικού ελέγχου» κ.λπ. που αποτελούν προτάσεις διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης των ΣYPIZA-ANTAPΣYA μπορεί να προωθηθεί μέσα από σκληρούς και μακρόχρονους αγώνες ένα στέρεο μέτωπο, μια πλατιά και ισχυρή κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτικών δυνάμεων και την άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Kαι μόνο τότε μπορεί η Eλλάδα να αποκτήσει την οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία της και να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματοποίηση ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.
Mόνο τότε θα σπάσουν τα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά δεσμά της εξάρτησης και θα κηρυχθούν άκυρες όλες οι υποδουλωτικές συμφωνίες και συνθήκες με τις HΠA και EE, θα φύγουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και θα αποχωρήσει η Eλλάδα από το NATO και την EE. Θα καταργηθούν όλες οι συμβάσεις με τα ξένα κεφάλαια και θα εθνικοποιηθούν όλες οι ξένες μονοπωλιακές επιχειρήσεις που λειτουργούν στην Eλλάδα. Θα ξεριζωθούν όλα τα οικονομικά στηρίγματα της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στη χώρα. Θα εθνικοποιηθούν όλα τα ντόπια μονοπώλια και οι μεγάλες βιομηχανικές, εμπορικές επιχειρήσεις και οι Tράπεζες και θα ακυρωθούν τα εξωτερικά χρέη του δημοσίου.

Tο κέρδισμα, η συγκέντρωση δυνάμεων για την προώθηση αυτών των θεμελιακών στρατηγικών επιδιώξεων μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα στην πρακτική του καθημερινού ταξικού αγώνα, θα απαιτήσει σκληρές και επίμονες προσπάθειες μιας ολόκληρης περιόδου και αποτελεί μια μακρόχρονη και πολυσύνθετη διαδικασία. Όχι με κοινοβουλευτικούς ελιγμούς και τεχνάσματα, με μικροαστικούς τυχοδιωκτισμούς και αυταπάτες «ταχύρρυθμων συνταγών», αλλά με προσήλωση στις επαναστατικές αρχές της προλεταριακής κοσμοθεωρίας και με σταθερή εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα, στην ανεξάντλητη δύναμη των μαζών.
Πάνω απ' όλα η επίτευξη αυτών των στρατηγικών στόχων συνδέεται καθοριστικά με την ύπαρξη ενός ισχυρού, αυθεντικού κομμουνιστικού κόμματος που θα ενώσει τη βασική μάζα των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται, πάνω στις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και σε αδιάλλακτο αγώνα με το ρεβιζιονισμό και κάθε αντίπαλο ιδεολογικό ρεύμα, ικανού να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους λαϊκούς αγώνες, να προετοιμάσει τις λαϊκές μάζες ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά για τις μεγάλες και αποφασιστικές αναμετρήσεις με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Tο καθεστώς της ξενοδουλείας περνά τώρα μια βαθιά κρίση που οξύνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Oι κυβερνήσεις του ΠAΣOK και της NΔ επεδίωξαν να εμφανίσουν την ένταξη στην EE και την ONE σαν το σωτήριο δρόμο που θα εξασφάλιζε ευημερία στο λαό, θα ισχυροποιούσε την ελληνική οικονομία και θα την έκανε πιο ασφαλή σε περιόδους κρίσης και αναταράξεων. Tα πραγματικά δεδομένα πλέον δείχνουν πως όλο αυτό το αστικό ιδεολόγημα, που αποτέλεσε για δεκαετίες τη νέα «Mεγάλη Iδέα του Έθνους», κλονίζεται. Στη βάση αυτή όλες οι αντιθέσεις που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία οξύνονται. Kαι πρώτα - πρώτα η κυριότερη απ' αυτές. H αντίθεση ανάμεσα στους ξένους ιμπεριαλιστές, Aμερικανούς και Eυρωπαίους, και τη ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία από τη μια πλευρά και το λαό από την άλλη.
Kάτω από τις σημερινές συνθήκες, όταν η πολιτική της άρχουσας τάξης χαλκεύει νέα δεσμά για τη χώρα και συσσωρεύει εθνικές ταπεινώσεις, όταν ο λαός καταδικάζεται σε αργό θάνατο, από την πείνα, τη φτώχεια και την ανεργία, όταν πλανάται πάνω από το λαό και τον τόπο το φάσμα της πτώχευσης και της χρεοκοπίας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος σωτηρίας από την παλλαϊκή ενότητα και πάλη.
Όλες οι τάξεις και τα στρώματα που θίγονται από τη σημερινή κατάσταση, αυτοί που αποτελούν δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, πρέπει να ενωθούν και να παλέψουν ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους».

Πηγή: http://athens.indymedia.org/?lang=el

[Reporter]

Καταργείται το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας

Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ θα αναλάβουν τη διαχείριση της σίτισης και της στέγασης των φοιτητών μετά την κατάργηση του Εθνικού Ιδρύματος Νεότητας, όπως αναφέρεται στην απάντηση της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου σε ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Νίκου Καραθανασόπουλου.

Στόχος είναι «οι διαθέσιμες υποδομές για τη σίτιση και τη στέγαση των φοιτητών να χρησιμοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να υπάρξει ένας ορθολογικός σχεδιασμός για να δοθούν αυτές οι υπηρεσίες στους φοιτητές που πραγματικά τις χρειάζονται με βάση κριτήρια και κοινωνικά και οικονομικά και πληθυσμιακά», τονίζει στο έγγραφό της η κ. Διαμαντοπούλου.

«Πέρυσι το καλοκαίρι η διοίκηση του ΕΙΝ απέδωσε 2.400 δωμάτια τα οποία ήταν κατειλημμένα ή επινοικιαζόμενα, δηλαδή, πλούτος και περιουσία του ελληνικού λαού επί χρόνια χρησιμοποιούνταν με κάθε είδους πρόσχημα και δεν δινόταν σε αυτούς που την χρειάζονταν. Φέτος θα δοθούν άλλα 1.600 δωμάτια, αν και δεν είναι καθόλου εύκολη αυτή η διαχείριση με δεδομένα τα κατεστημένα και τις ιδεοληψίες που υπάρχουν στους συγκεκριμένους χώρους και που δεν αφήνουν αυτά τα δωμάτια να είναι προς χάριν των φοιτητών που σπουδάζουν κανονικά», σημειώνει η υπουργός.

Όπως εξήγησε ο σχεδιασμός για τη στέγαση και τη σίτιση είναι η διαχείριση τους να δοθεί σε περιφερειακό επίπεδο, στα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα. «Θα υπάρχει η χρηματοδότηση του δημοσίου αλλά η διαχείριση αυτών των εστιών θα πάει στα πανεπιστήμια», είπε περιγράφοντας ένα νέο σχήμα που θα δημιουργηθεί και θα θέτει τις προδιαγραφές για τη φοιτητική και μαθητική σίτιση και στέγαση, θα έχει τον έλεγχο και την εποπτεία σε όλες αυτές τις υπηρεσίες που αφορούν φοιτητές και σπουδαστές.

Πηγή: http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/2 ... si-sitisi/

[lybe33]

Φιλελευθερισμός ή δημοκρατία;

Αν μπορούμε να σκεφτούμε μια κοινωνία μετά τον καπιταλισμό, τότε χρειάζεται να σκεφτούμε και τη δημοκρατία μετά τα όρια του φιλελεύθερου επιχειρήματος

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Παρά την οικτρή αποτυχία των νεοφιλελεύθερων, και δη στο πεδίο της «αποτελεσματικότητας», όπου φιλοδοξούσαν να διακριθούν, η αντίθεση στο φιλελευθερισμό μοιάζει, και σήμερα ακόμα, κάθε άλλο παρά αυτονόητη. Όσο κραυγαλέα ασυμβίβαστη κι αν αποδεικνύεται, έτσι, η επαγγελία της ελευθερίας και των δικαιωμάτων με την πρωτοφανή συσσώρευση μέσων καταναγκασμού, την ενίσχυση των συνόρων απέναντι στους ξένους φτωχούς και την ιμπεριαλιστική βία, όσο σταθερά κι αν προσχωρούν τα καπιταλιστικά κράτη στο δόγμα «ελευθερία είναι ακριβώς το να παραβιάζεις» (την ίδια στιγμή που βεβαίως εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται φιλελεύθερα και δημοκρατικά…), τέτοιες και άλλες εκτροπές ουδόλως ανησυχούν τους φιλελεύθερους διανοουμένους, που προθύμως στοιχίζονται στην εκάστοτε κρατική στρατηγική. Και όσοι όμως επιχειρούν να ασκήσουν κριτική σε όλα αυτά, συχνά εννοούν να αυτοεγκλωβίζονται στο πλαίσιο των αποδεκτών ορίων που επιβάλλει ο φιλελευθερισμός, καταξιώνοντάς τον τελικά σε μόνη δυνατή γλώσσα για την πολιτική συνεννόηση.

Για όλους αυτούς τους λόγους, και αν όντως είναι επείγον να σκεφτούμε έναν κόσμο χωρίς καπιταλισμό, έχει νομίζω σημασία να ασχοληθούμε όχι πια τόσο με την όποια εντιμότητα των φιλελεύθερων, όσο με τις βασικές τους παραδοχές και τις «διαδρομές» της επιχειρηματολογίας τους. Μια τέτοια ενασχόληση θα σχετικοποιούσε, νομίζω, τη φαινομενικά ακατανίκητη γοητεία που (παραδόξως;) ασκεί ακόμα ο φιλελευθερισμός.

Φιλελευθερισμοί

Για να αντιπαρατεθούμε βεβαίως με το φιλελευθερισμό, χρειάζεται πρώτα να συνεννοηθούμε σε τι είμαστε αντίθετοι: η ευρωπαϊκή αριστερά χρησιμοποιεί τον όρο για να αποφύγει τη λέξη-ταμπού «καπιταλισμός», η ευρωπαϊκή δεξιά τον μετατρέπει σε κοσμοείδωλο, σύμφωνα με το οποίο η ελεύθερη αγορά και η δημοκρατία συμπορεύονται, ενώ για την αμερικανική ευαγγελική δεξιά, liberal είναι ένας αριστεριστής που καταστρέφει τη θρησκεία, την οικογένεια και την κοινωνία [1]. Για ορισμένους φιλελεύθερους, από την άλλη, ο φιλελευθερισμός είναι η μόνη νοητή έκφραση της δημοκρατίας, και τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος με το Διαφωτισμό, που με το να δηλώνει κανείς αντιφιλελεύθερος, αυτόματα εγείρει υποψίες ότι νοσταλγεί τις παραδοσιακές κοινότητες ή τα (πάσης απόχρωσης) στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αν πάλι, κατά την ίδια λογική, κάποιος δεν είναι τίποτα από όλα αυτά, το να αντιτίθεται στο φιλελευθερισμό ενώ το κράτος δικαίου και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία συρρικνώνονται δραματικά, μοιάζει τουλάχιστον παράδοξο. «Ο κλασικός οικονομικός φιλελευθερισμός», σημειώνει κάπου ο Νίκος Δήμου, «εμπεριέχει μέριμνα για τον άνθρωπο, ενώ ο νεοφιλελευθερισμός είναι η υπερβολή του» [2] (κάτι σαν υπερβολική μέριμνα για τον άνθρωπο, ας πούμε…). Σε κάθε περίπτωση, τέλος –και εδώ πρόκειται για τις πιο προοδευτικές εκδοχές του επιχειρήματος–, «άλλο» ο (κακός) οικονομικός φιλελευθερισμός και «άλλο» ο πολιτικός, που διαθέτει το τεκμήριο της δημοκρατικής αθωότητας – άρα μπορεί να αυτοπροβάλλεται (και ενίοτε να πείθει) ως το έσχατο όριο της δημοκρατικής σκέψης.

Παραθέτοντάς τα όλα αυτά, επιχείρησα να συνοψίσω της δυσκολίες που συναντά κανείς στην προσπάθεια να αμφισβητήσει το φιλελευθερισμό ως κοινωνική και πολιτική θεωρία, να απορρίψει δηλαδή την άποψη ότι η ορθολογική οργάνωση της κοινωνίας είναι (μόνο) αυτή που στηρίζεται στις απρόσωπες δομές της Αγοράς και του Δικαίου – αντίθεση και απόρριψη ακριβώς από τη σκοπιά της δημοκρατίας και της δυνατότητας της κοινωνικής χειραφέτησης που φέρει στη δυναμική του ο Διαφωτισμός. Αν ωστόσο μια τέτοια υπόθεση είχε πάντοτε τη σημασία της, σήμερα συμβαίνει να είναι εξαιρετικά επίκαιρη και αναγκαία. Καθώς η αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού δεν σηματοδοτεί φυσικά την κατάρρευσή του - αντίθετα, απειλεί με εξαφάνιση το κράτος δικαίου και ό,τι δημοκρατικό σήμανε μέχρι τώρα η αντιπροσωπευτική δημοκρατία-, η υπόθεση αυτή μοιάζει στις μέρες μας επείγουσα, στο βαθμό που ο εκβιασμός του, κατά τα άλλα ειρηνοποιού, συμβολαιακού φιλελευθερισμού («ανεχτείτε τον καπιταλισμό αν θέλετε να έχετε δικαιώματα») είναι σήμερα ολοένα και λιγότερο πειστικός για να συνθηκολογήσει κανείς μαζί του.

Είναι ο φιλελευθερισμός το άλλο όνομα της δημοκρατίας;

Νομίζω λοιπόν πως το πρώτο βήμα προς μια συνολική επανεξέταση των λογαριασμών μας με το φιλελευθερισμό θα ήταν η αναίρεση του δημοκρατικού «τεκμηρίου αθωότητας» που ο ίδιος μοιάζει μέχρι σήμερα να διαθέτει. «Η θεμελιώδης διάκριση μεταξύ της δημοκρατικής και της φιλελεύθερης κοσμοαντίληψης», γράφει ο Κοσντάντζο Πρέβε, «έγκειται στο γεγονός ότι, στη δημοκρατική σύλληψη, το υπέρτατο αγαθό μπορούν όλοι να το απολαύσουν και είναι άμεσα κοινωνήσιμο σε όλους …Ο φιλελευθερισμός, αντίθετα, διαιρεί αυτή την ανθρωπολογική ενότητα, ακριβώς επειδή η σύλληψή του για το άτομο είναι εκείνη του ελληνικού α-τόμου και του λατινικού in-dividuum -προϊόντος της προηγηθείσας διαίρεσης και αποκοπής του από τις προηγούμενες κοινότητες». [3]

Αιώνες λοιπόν πριν τον υπερόπτη επίγονό του, ο «παλιός καλός» φιλελευθερισμός αποκόπτει το άτομο από την κοινότητα, κάνοντας αυτό που ο Μαρξ ονομάζει «ροβινσωνισμό» (ανακατασκευάζοντας δηλαδή ολόκληρη την κοινωνία με σημείο εκκίνησης την αφαιρετική έννοια της απομονωμένης εργασίας του Ροβινσώνα Κρούσου» [4]) και ερχόμενος στη συνέχεια να αντιμετωπίσει ηθικά το πρόβλημα της αποκοπής του ατόμου από το μείζον αγαθό, το πρόβλημα δηλαδή της ιδιοκτησίας και των συνεπειών της αποκοπής του ατόμου από το jus in omnia. Ένας από τους τρόπους επανένωσης και σχετικοποίσης αυτών των συνεπειών θα είναι η εξίσωση των άνισων στη σφαίρα της πολιτικής, μέσω της θέσπισης της καθολικής ψηφοφορίας.

Δεν είναι παράλογο ότι η έννοια της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», μιας επί της ουσίας «δημοκρατίας των αρίστων», θα μοιάζει αρχικά ως αντίφαση εν τοις όροις. Η εξέλιξη αυτή, κάθε άλλο παρά νομοτελειακή, αποτελούσε εντούτοις παραχώρηση της ολιγαρχίας, που ο δημοκρατικός αγώνας θα αξιοποιούσε προς διαφορετική κατεύθυνση - και που γι’αυτό η ολιγαρχία δεν έπαψε ποτέ μέχρι σήμερα να διεκδικεί. Στις μέρες μας, η ίδια αυτή ολιγαρχία περιορίζει δραστικά τις διαθέσιμες εναλλακτικές στην πολιτική «αγορά», την ίδια στιγμή που καταγγέλλει τις πέραν των εκλογών «παρεκτροπές» και την «υπερβολική» δημοκρατία, ως συμπτώματα …κρίσης της δημοκρατίας.

Φιλελευθερισμός και ελευθερία: μια φαντασιακή σχέση

Ένα δεύτερο βήμα για μια ριζική επαναξιολόγηση του φιλελευθερισμού θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, η υπόμνηση της «ειδικής» σχέσης του με την ελευθερία και τις βίαιες ουτοπίες που (δήθεν) αποτάσσεται, πάντοτε στο όνομα της ελευθεριακής αρχής.

Γράφει σχετικά ο Βικτόρ Κονσιντεράν, σοσιαλιστής του 19ου αιώνα: «Λένε: ‘ο στίβος είναι ανοιχτός, όλοι καλούνται στον αγώνα, οι συνθήκες είναι ίσες για όλους τους αγωνιστές’. Ωραιότατα· όμως ξεχνάμε ένα πράγμα: ότι σ’αυτό το μεγάλο πεδίο του πολέμου, οι μεν είναι μορφωμένοι, εμπειροπόλεμοι, οπλισμένοι ως τα δόντια, ότι έχουν στη διάθεσή τους τεράστια αποθέματα ανεφοδιασμού, υλικά, εφόδια και μηχανές πολέμου, ότι αυτοί κατέχουν όλες τις θέσεις, και ότι οι άλλοι, στερημένοι, γυμνοί, αδαείς, πεινασμένοι, για να ζήσουν …αναγκάζονται να εκλιπαρούν τους αντιπάλους τους για μια οποιαδήποτε δουλειά και ένα φτηνό μεροκάματο» [5].

Στην κλασική φιλελεύθερη παράδοση, λοιπόν, το καθεστώς αυτής της άνισης μεταξύ άνισων ελευθερίας, όση βία κι αν χρειάστηκε για να επιβληθεί (βία που συνήθως αποσιωπάται), ήταν -και είναι- προτιμότερο από το κυνήγι μιας ουτοπίας που, στο όνομα του μείζονος καλού, θα έθετε σε κίνδυνο την κοινωνική ειρήνη και την πρόοδο. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ακριβώς η έκλειψη μιας ουτοπίας αντίρροπης στην αιώνια (καπιταλιστική) κοινωνική ειρήνη αυτή που επέτρεψε στους «δαίμονες εν ελευθερία» αστούς να παίζουν, τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς αντίπαλο, ξεδιπλώνοντας με ειρηνικά και βίαια μέσα τη δική τους ουτοπία. Ανάμεσα σε άλλα, η ήττα της αντίρροπης αυτής κίνησης στην ουτοπία των αυτορρυθμιζόμενων αγορών έχει σήμερα ως αποτέλεσμα την, από πολλές απόψεις, επιστροφή των δυτικών κοινωνιών πίσω στον 19ο αιώνα. Πρόκειται βεβαίως για μια επιστροφή, τη βιαιότητα της οποίας μπορούμε πια να τεκμηριώσουμε επαρκώς και εκ πείρας.

Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός: μια οριστική ρήξη με τη δημοκρατία

Ο ισχυρισμός ότι η άνευ αντιπάλου επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, μακράν του να αποτελεί σκαλί για την κοινωνική πρόοδο, συνιστά (βίαιη) οπισθοδρόμηση αιώνων, δεν είναι σχήμα λόγου, πολύ δε περισσότερο που η οπισθοδρόμηση αυτή εντοπίζεται πολύ πριν την τρέχουσα διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Στην πραγματικότητα, η οπισθοδρόμηση αυτή αφορά την ίδια τη ρήξη που σηματοδοτεί το σύγχρονο φιλελεύθερο επιχείρημα σε σχέση με την κλασική πολιτική οικονομία - άσχετα αν, κατά τα λοιπά, το ίδιο διακηρύσσει την πρόθεσή του να επιστρέψει στις αρχικές «πηγές».

Η ρήξη αυτή, από την άλλη πλευρά, παραείναι σοβαρή για να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα ως «υπερβολή» του οικονομικού φιλελευθερισμού: πρόκειται όχι μόνο για παραίτηση του νέου φιλελευθερισμού από τις αξιώσεις της κριτικής που διέθετε ο προκάτοχός του (έστω κι αν ο τελευταίος θα πριμοδοτούσε σε τελική ανάλυση το «μετριασμένο εγωισμό» έναντι της «συμπάθειας», για να ανατρέξουμε στον Άνταμ Σμιθ), αλλά και για απομάκρυνσή του από βασικά στοιχεία της παράδοσης του Διαφωτισμού.

Η εν λόγω οπισθοδρόμηση είναι, έτσι, ορατή στις εξής διαστάσεις του σύγχρονου φιλελεύθερου επιχειρήματος [6]:

α) την ανορθολογική του διάσταση, καθώς η επιμονή του σύγχρονου φιλελευθερισμού στην πολυπλοκότητα του κοινωνικού κάνει αδύνατη τη σύλληψη της κοινωνίας ως συνόλου σχέσεων. Το αποτέλεσμα εδώ είναι να αμφισβητείται ο ορθολογισμός της «κατασκευής» που χαρακτηρίζει την κλασική πολιτική θεωρία - τα «παλιά», δηλαδή, θεωρητικά «εργαλεία». Αντί γι΄αυτά τα τελευταία, το σύγχρονο επιχείρημα προτιμά μια αντιφιλοσοφική «ψυχολογική» θεωρία της γνώσης, που δίνει έμφαση στα ανθρώπινα κίνητρα·

β) τη συντηρητική του διάσταση, καθώς στο πλαίσιο του σύγχρονου φιλελευθερισμού, οι κανόνες γίνονται αντιληπτοί ως προϊόντα φυσικής περίπου επιλογής, που αντλούν τη νομιμότητά τους από την παραδοσιακά επιβεβαιωμένη «λειτουργικότητά» τους. Είναι προφανές ότι η κριτική εξοβελίζεται: κάθε αλλαγή θα προκύψει φυσικά, τότε και μόνο όταν οι παλιοί κανόνες θα έχουν πάψει να είναι λειτουργικοί για την εκδίπλωση των ατομικών στόχων·

γ) την αντικοινωνική του διάσταση, καθώς στη λογική του σύγχρονου φιλελευθερισμού οι ατομικές πράξεις αποχωρίζονται από το κοινωνικό επίπεδο (΄Society? there is not such a thing...΄), το δε τελευταίο δεν επιδρά σε αυτές, ενώ οι όποιες παρεμβάσεις στο όνομα της κοινωνικής συνοχής ενοχοποιούνται με το επιχείρημα ότι επιβάλλουν «προνομιακές» και ολοκληρωτικού τύπου ρυθμίσεις. Η κριτική αυτή αφορά κατ’εξοχήν τις μεταπολεμικές προνοιακές πολιτικές, η νεοφιλελεύθερη εμμονή με τις οποίες θυμίζει την υστερία των δικών μας φιλελεύθερων εναντίον της Μεταπολίτευσης·

δ) την αντιπολιτική του διάσταση, στο πλαίσιο της οποίας η «ίδρυση» της ατομικής ιδιοκτησίας νοείται ως «κτήση δικαιώματος» χωρίς καμιά σημασία για την πολιτική. Στην ίδια λογική, εξάλλου, η φορολογία επί της ιδιοκτησίας αντιμετωπίζεται ως καταχρηστικά επιβαλλόμενη-αναγκαστική εργασία, ρύθμιση που τελικά ευνοεί, στη λογική των νέων φιλελεύθερων, τον κοινωνικό παρασιτισμό·

ε) την αντιδημοκρατική του διάσταση, καθώς η νεοφιλελεύθερη κριτική της ισότητας συμπαρασύρει ακόμα και την έννοια της ισότητας ως προς το νόμο, στο όνομα μιας ελευθερίας που δεν αποτελεί ιδεώδες για την πράξη, αλλά άθροισμα επιμέρους μορφών ελευθερίας. Στο πλαίσιο αυτό, προφανώς δεν είναι παράλογη η όλο και πιο «κανονική» ροπή του σύγχρονου φιλελευθερισμού προς την αποφασιοκρατία (ντεσιζιονισμό), προκειμένου ακριβώς να αποφύγουμε «ολοκληρωτικού» χαρακτήρα περιορισμούς της ιδιωτικής αρχής και της ελευθερίας.

Οικονομικός ή πολιτικός φιλελευθερισμός;

Μήπως, όμως, όλα αυτά δεν είναι παρά αποτελέσματα της επικράτησης του μοχθηρού οικονομικού φιλελευθερισμού έναντι του αγγελικού πολιτικού; Ο Ζαν-Κλωντ Μισεά έχει δείξει αρκετά εύγλωττα γιατί ο φιλελευθερισμός δεν είναι θεωρία «διπλής εισόδου», αλλά οι δύο του όψεις αποτελούν μέρη μιας φιλοσοφικά αναγκαίας ενότητας. Αν η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, το όριο μεταξύ των δύο το καθορίζει η αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού και της προάσπισης των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας: «[Ο] φιλελευθερισμός, για να αποκρούσει τη σοσιαλιστική κριτική, ανακαλύπτει ότι δεν έχει στη διάθεσή του άλλη συνεκτική επιλογή παρά να δώσει ως υπερεργολαβία στους μηχανισμούς της Αγοράς να επιλύσουν τις συστατικές του Δικαίου αντινομίες… Για έναν φιλελεύθερο εντελώς συνεπή, η εξουσία οφείλει βεβαίως να μένει εντός των ορίων της και να αρκείται στο να είναι δίκαιη. Είναι όμως η Οικονομία που θα μας κάνει ευτυχείς, και μέσα στη φόρα που έχει πάρει, καλούς και αδελφωμένους». [7]

Είναι λοιπόν η αποτυχία της οικονομικής Μεγέθυνσης να κάνει αδελφούς τους «δαίμονες εν ελευθερία», αλλά και η πολλαπλά τεκμηριωμένη ανικανότητα των υποστασιοποιημένων «αγορών» και του «εμπορικού αντιρατσισμού» να πετύχουν την ειρήνευση και την αλληλεγγύη, οι λόγοι που σήμερα χρειάζεται να σκεφτόμαστε τους φιλελεύθερους ως ένα είδος σταλινικών το 1989 –και μάλιστα χωρίς καν το ευγενές όραμα της παγκόσμιας κοινωνικής δικαιοσύνης. Πριν απ’όλα, όμως, είναι λόγοι να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τη δημοκρατία πέρα από την προκρούστεια κλίνη του φιλελευθερισμού: ως ελεύθερη ισότητα και ως ίση ελευθερία, αλλά και ως ουτοπία που οφείλει κανείς να αντιτάξει απέναντι σε μια αυτοκρατορία ανίκανη να υποσχεθεί οτιδήποτε - ακόμα και τη διατήρηση της κοινωνίας στα όρια του ελάχιστου κακού.


[1] Jacques Rancière (2009), Το μίσος για τη δημοκρατία (μετάφραση-επίμετρο: Βίκυ Ιακώβου), Πεδίο: Αθήνα

[2] Νίκος Δήμου, «10 Θέσεις για τον Φιλελευθερισμό», Lifo 7.7.2011 [http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?time_id=687&cat_id=45]

[3] Κονστάντζο Πρέβε (2001), «Η Δημοκρατία κατά του Φιλελευθερισμού, από τον Σπινόζα μέχρι το σενάριο της παγκοσμιοποίησης», Θέσεις, τεύχος 76 [http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=750&Itemid=29]

[4] ό.π.

[5] Παρατίθεται στο: Jean-Claude Michéa (2008), Η αυτοκρατορία του μικρότερου κακού. Δοκίμιο για τον φιλελεύθερο πολιτισμό (μετάφραση: Άγγελος Ελεφάντης), Πόλις: Αθήνα

[6] Σε ό,τι ακολουθεί, συνοψίζω την επιχειρηματολογία του Μανόλη Αγγελίδη στο: Μανόλης Αγγελίδης (1993), Φιλελευθερισμός: κλασικός και νέος. Ζητήματα συνέχειας και ασυνέχειας στο φιλελεύθερο εγχείρημα, Ίδρυμα Σάκη Καράγιωργα: Αθήνα

[7] Michéa, ό.π.

Πηγή: Red Notebook

[airetikos]

Το παραθέτω γιατί απλά είναι αστείος ο τυπάς. Μπορεί να μαι υπέρ των τουριστών και κατά της ταλαιπωρίας των αλλά αυτός είναι αηδία και δείχνει μνησικακία.
Ο εθνικός κλαυσίγελως
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Δεν ξέρω εσείς, εγώ πάντως βαρέθηκα να τους βλέπω να σέρνονται στα αεροδρόμια και στα λιμάνια μας. Βαρέθηκα να βλέπω τις κουστωδίες με τα βαλιτσάκια, τους σάκους και τα λοιπά συμπράγκαλα. Βαρέθηκα τους πολίτες της παγκόσμιας τουριστικής δημοκρατίας που δεν έχουν τι να κάνουν και αποφάσισαν καλοκαιριάτικα να μας παρενοχλήσουν με τις απαιτήσεις τους.
Και έχουν και άποψη από πάνω. Ο ένας παραπονιέται ότι αναγκάστηκε να περπατήσει ολόκληρο χιλιόμετρο γιατί το πούλμαν του δεν μπορούσε να προσεγγίσει την έξοδο στο αεροδρόμιο. Ο άλλος απορεί πώς η κυβέρνησή μας επιτρέπει κάτι τέτοιο. Ο τρίτος ισχυρίζεται ότι ο εσπρέσο είναι ακριβός, ο τέταρτος - όλο και κάτι θα βρει κι αυτός ο τέταρτος για να γκρινιάξει.Απορώ με την υποχωρητικότητα των ταξιτζήδων. Ξεκίνησαν έναν εθνικό αγώνα για να τελειώνουμε μια και καλή με το βάσανο που λέγεται τουρισμός. Και πήγαιναν καλά. Λίγες ημέρες ακόμη να είχαν κρατήσει και θα 'χε γλιτώσει το Αιγαίο μας απ' αυτές τις πλωτές πολυκατοικίες οι οποίες, με το πρόσχημα ότι θα αφήσουν μερικά ευρώ, ταλαιπωρούν τους εργαζόμενους στα λιμάνια μας και έχουν γεμίσει τον κόσμο με καταστήματα τουριστικών ειδών.
Ασε πια αυτούς τους αρχαιολογικούς χώρους. Διακόσιοι ολόκληροι μένουν ανοιχτοί σε όλη την Ελλάδα, ομολόγησε συντετριμμένος προχθές ο κ. Νικητιάδης. Σκέτη οικονομική αιμορραγία, με πρώτη και καλύτερη εκείνη την Ακρόπολη που, όπως δήλωσε κάποιος εκπρόσωπος του ΚΚΕ τις προάλλες, την έχουμε χρυσοπληρώσει με τους φόρους μας. Ηταν όμως πολύ αγανακτισμένος μ' αυτή την Ακρόπολη, και με το δίκιο του ο άνθρωπος.
Γι' αυτό λέω απορώ με τους ταξιτζήδες. Τι τις θέλουν τις δημόσιες σχέσεις και τις κολακείες και τις δωρεάν εισόδους στην Κνωσό και τις δωρεάν ξεναγήσεις στην Πάτρα; Τώρα που αποφάσισαν να συνεχίσουν την απεργία τους, ας κλείσουν μια και καλή τις εισόδους και τις εξόδους της χώρας για να τελειώνουμε μ' όλους αυτούς. Να μείνουμε με την υπέροχη ελληνική μοναξιά μας αγκαλιά για να διασκεδάζουμε με τον τρόπο που μόνο εμείς ξέρουμε να διασκεδάζουμε. Να παίζουμε το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για παράδειγμα. Κι όταν βαριόμαστε να παίζουμε την πάταξη της φοροδιαφυγής. Κι όταν βαριόμαστε κι απ' αυτό να παίζουμε τη μείωση των δαπανών και το άλλο το καταπληκτικό μονόπολι των επενδύσεων, αυτό το συναρπαστικό παιχνίδι συναναστροφής που λέγεται ανάπτυξη και λένε ότι άμα μάθεις να το παίζεις δεν το αφήνεις πια με τίποτε.
Κι όλοι αυτοί οι καλοντυμένοι κύριοι που λέγονται ξενοδόχοι και κόπτονται μπας και στενοχωρηθεί ο προτεστάντης με το πακέτο διακοπών, παραγνωρίζοντας το ότι ο προτεστάντης, ως προτεστάντης, είναι εκ γενετής στενοχωρημένος, όλοι αυτοί οι κύριοι λοιπόν ας αφήσουν την επιχειρηματική τους σοβαροφάνεια. Αυτοί νομίζουν πως όλ' αυτά είναι τραγικά. Ενώ είναι κωμικά, αφόρητα κωμικά, τόσο κωμικά που σου 'ρχεται να κλάψεις.
http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4647134
.... Δηλαδή άμα εγώ τον βρίσκω γελοιο που είμαι όχι αριστερών πεποιθήσεων τί να πούνε άλλοι?

[Καμένος]

http://athens.indymedia.org/front.php3? ... id=1323809

[Reporter]

Εξετάζουν αύξηση στρατιωτικής θητείας
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΛΟΥΚΑΣ ΔΗΜΑΚΑΣ

Ανοιχτά στο τραπέζι είναι όλα τα ενδεχόμενα όσον αφορά την αύξηση της στρατιωτικής θητείας, το εύρος των αναβολών λόγω σπουδών και υγείας αλλά και τα κριτήρια προσδιορισμού της σωματικής ικανότητας του στρατεύσιμου (π.χ. Ι 4, Ι 5) ανέφερε στα «ΝΕΑ» αρμόδια πηγή του υπουργείου Αμυνας.

Στην απόφαση για επανεξέταση των παραπάνω όσον αφορά τη θητεία οδηγήθηκε το Πεντάγωνο από τα οξύτατα προβλήματα επάνδρωσης των μονάδων. Αυτά προκλήθηκαν, σύμφωνα με την ηγεσία του υπουργείου Αμυνας, από τη «χωρίς μελέτη και προγραμματισμό» μείωση της στρατιωτικής θητείας που πραγματοποίησε λίγους μήνες πριν από τις εκλογές του 2009 η γαλάζια, τότε, πολιτική ηγεσία του υπουργείου, προσβλέποντας, παράλληλα, σε μαζικές προσλήψεις επαγγελματιών οπλιτών για ψηφοθηρικούς λόγους.
Ταυτόχρονα το οξύ επιχειρησιακό πρόβλημα που δημιούργησε η μείωση της θητείας από 12 σε 9 μήνες επιδεινώνεται από την αδυναμία πρόσληψης για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους επιπλέον αριθμού επαγγελματιών οπλιτών - τουλάχιστον για ένα έτος. Στο πλαίσιο αυτό ο κ. Μπεγλίτης ακύρωσε απόφαση του προκατόχου του κ. Βενιζέλου για κατάργηση της θητείας κληρωτών στην Αεροπορία και στο Ναυτικό. Ηδη δόθηκε εντολή μέρος των κατατασσόμενων στον Στρατό Ξηράς να μεταφερθούν στους άλλους Κλάδους όπου η θητεία είναι σχεδόν για όλους 12 μήνες.
Σε φάση επαναξιολόγησης είναι και ο νεοσύστατος θεσμός του ειδικού εφέδρου οπλίτη πριν καν ξεκινήσει καθώς το υπουργείο εκτιμά ότι δεν λύνει, αλλά ίσως δημιουργεί νέα προβλήματα με το ύψος του μισθού κ.ά.
Ανάλογα προβλήματα έχουν αρχίσει να δημιουργούνται κι όσον αφορά τους επαγγελματίες οπλίτες καθώς ο αριθμός τους έχει μεγαλώσει κι εκτιμάται πως θα δημιουργηθούν προβλήματα όταν λόγω ηλικίας δεν θα μπορούν να αξιοποιηθούν στην ειδικότητα για την οποία προσελήφθησαν.
Το υπουργείο βλέπει επίσης με προβληματισμό να μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου ο αριθμός τών υπό κατάταξη ή κατατασσόμενων νέων, γεγονός που έχει επίπτωση στην «οροφή» των στρατευμένων. Για τον λόγο αυτό, ο κ. Μπεγλίτης έχει δώσει εντολή διεξαγωγής μελέτης για τον εντοπισμό των αιτιών της διαρροής που διαπιστώνεται. Είναι χαρακτηριστικό - είπε στα «ΝΕΑ» πηγή του υπουργείου - ότι για την τρέχουσα σειρά κατάταξης στον Στρατό Ξηράς τον Αύγουστο - Σεπτέμβριο, ενώ έχουν κληθεί βάσει των δημοτολογίων περίπου 22.000 νέοι, με βάση την εμπειρία των προηγούμενων ετών, αναμένεται να καταταγούν περίπου 13.000!

Πηγή : http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4647983

Spoiler: show

Σκέφτειτε που θα μας φτάσουν αυτοί οι ελλεεινοί. Εδώ επιβάλλουν στους φαντάρους στις εξόδους τους να τρώνε έξω με δικά τους χρήματα (αν θέλουν έξοδο) και τώρα ετοιμάζονται να κάνουν αύξηση θητείας. Θα μας βρουν μπροστά τους...

[Reporter]

«ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ!» ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΗΜΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ

Η κυβέρνηση της αγριότερης λεηλασίας εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που εμφανίστηκε ποτέ στο ελληνικό κράτος, «χτύπησε» πάλι. Όπως συνήθως ξέρει να κάνει: Με διασπορά φημών, συνεντεύξεων, «πηγών» και «διαρροών», σαν τον μικροκακοποιό, απειλεί με αύξηση της στρατιωτικής θητείας στους 12 μήνες.

Μετά την επιβολή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος με τη βοήθεια του στρατού κατοχής των πραιτοριανών της «τάξης και ασφάλειας» του Παπανδρέου, του Πάγκαλου του Βενιζέλου και του Παπουτσή, τώρα στρέφεται για μια ακόμη φορά εναντίον της νεολαίας, με «εμπιστευτικές πηγές» του υπουργείου εθνικής άμυνας και «επείγουσες αποφάσεις» του Π. Μπεγλίτη, που ανακοινώνονται στα μέσα ενημέρωσης.


Μπορούμε να κάνουμε μερικές αρχικές παρατηρήσεις για τις «πρώτες σκέψεις» του υπουργείου σχετικά με τη στρατιωτική θητεία και το θεσμό τον ΕΦ.ΟΠ.

1. Πρώτα, αφού οι διαδοχικές κυβερνήσεις του κοινωνικού μεσαίωνα οδήγησαν (και οδηγούν) τη νεολαία - ειδικά της επαρχίας - στον καιάδα της ανεργίας και της απόγνωσης, έφεραν το θεσμό των ΕΠ.ΟΠ. (του «χιλιάρικου») ως υποψήφιο φτηνό δυναμικό πραιτοριανών. Ύστερα, η κυβέρνηση του κοινωνικού, οικονομικού και κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε να αλλάξει ακόμα και τους ΕΠΟΠ του «χιλιάρικου» με Έφεδρους Οπλίτες των 400 ευρώ, κρατώντας το ίδιο όνειρο για ένα στρατό – «σιδερένια φτέρνα του εθνικού οράματος» της «πατριωτικής» χούντας κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ. Σήμερα, τα νούμερα «δε βγαίνουν» για το υπουργείο. Η σκληρότερη εργασιακή εκμετάλλευση της νεολαίας, με καύσιμο το όραμα των «εθνικών αναγκών», πρέπει να γίνει με ακόμα λιγότερα χρήματα, με ακόμη περισσότερη βαρβαρότητα.

2. Μπορεί να πρέπει «να περικοπούν» οι δαπάνες στο στρατό, όμως αυτό περιλαμβάνει μόνο τις συνθήκες διαβίωσης των στρατευμένων, τα δικαιώματά τους και τις ελάχιστες παροχές που ως τώρα είχαν, την ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση τους για να βγαίνει η δουλειά τζάμπα, την αύξηση της θητείας για περισσότερη δωρεάν εργασία. Δεν περιλαμβάνει φυσικά τις ρεμούλες των δις των πολεμικών εξοπλισμών, τα εκατομμύρια των αποστολών εκτός συνόρων, διεθνών ασκήσεων και βάσεων, τη FRONTEX, τα δεκάδες άχρηστα στρατόπεδα που συντηρούν μαγαζάτορες κι επιχειρηματίες με το υστέρημα των φαντάρων και των οικογενειών τους, συντηρούν τις ντόπιες εκλογικές πελατείες των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

3. Απέναντι σε αυτές τις επιλογές της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, η νεολαία τους γυρίζει την πλάτη! Ο θεσμός της μεσαιωνικής εκμετάλλευσης των ΕΦΟΠ βουλιάζει, οι νέοι άνθρωποι απαξιώνουν το στρατό και τη θητεία, οι ΕΠΟΠ αναδεικνύονται σε «πολύ ακριβό», κι όχι τόσο αποδοτικό, μέτρο της αναδιάρθρωσης των ενόπλων δυνάμεων και των στρατιωτικών δογμάτων ενάντια σε εξωτερικό και εσωτερικό εχθρό. Ακόμα και μέσα στα στρατόπεδα, η εξοντωτική πειθαρχία που θέλει να επιβάλλει ο παραλογισμός της ακραίας «εθνικής» εκμετάλλευσης, δεν πιάνει τόπο, αφού οι φαντάροι διεκδικούν, αρνούνται, παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Συναντιούνται με τα στρώματα μόνιμων-ΕΠΟΠ που βιώνουν ανάλογη ανασφάλεια και βαρβαρότητα.
4. Θυμίζουμε ότι η μείωση της θητείας στους εννιά μήνες, από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ, ήταν η άτακτη οπισθοχώρηση ύστερα από τη συντριβή της προσπάθειας να περάσει η στράτευση στα 18, και η αγωνιώδης προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι στη στρατευμένη νεολαία προκειμένου να διασωθεί η υπόλοιπη αναδιάρθρωση των ενόπλων δυνάμεων. Τι κάνει τον κύριο Μπεγλίτη και την κυβέρνηση να πιστεύει ότι, αυτή τη φορά, μια ακόμη άγρια επίθεση στη νεολαία και τις συνθήκες στράτευσής της θα έχει καλύτερη τύχη;



ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ - ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ

ΠΛΗΡΕΙΣ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΡΟΧΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ



Αδιαφορούμε για τις «εθνικές ανάγκες» των εκμεταλλευτών μας

Παλεύουμε για τις κοινωνικές μας ανάγκες



ΑΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

ΜΕ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ



ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΤΗΛ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6932 955437

http://diktiospartakos.blogspot.com

[Reporter]

ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΖΙΚΟΣ, ΦΘΗΝΟΣ ΜΕ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΥΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥΣ! ΓΙΑΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ;

Παρά τα αρχικά μισόλογα του ΥΠΕΘΑ, τελικά αποκαλύπτεται ότι η κυβέρνηση κινείται βάσει σχεδίου για την αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Μάλιστα, πρωταγωνιστής της όλης προσπάθειας δεν είναι άλλος από τον καθόλα αρμόδιο υπουργό Εθνικής Άμυνας Π.Μπεγλίτη που έθεσε ουσιαστικά το ζήτημα σε συνεντεύξεις που παραχώρησε, για να ακολουθήσει ομοιόμορφη αρθρογραφία που στοχεύει στη διαμόρφωση κατάλληλου κλίματος,διαμέσου διαρροών των πάντα ανώνυμων πηγών του Πενταγώνου. Μια επιχείρηση που εκτός των άλλων μετρά και τις αντιδράσεις της νεολαίας.
H κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο Π.Μπεγλίτης προσωπικά αναλαμβάνουν την πρώτη πολιτική απόπειρα αύξησης της στρατιωτικής θητείας μεταπολιτευτικά. Μια πολιτική επιλογή πλήρως ευθυγραμμισμένη με την συνολική αντεργατική επίθεση που διεξάγεται με αφορμή τα ελλείμματα και την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης. Κοινός ο παρανομαστής: τα πιο κτηνώδη σχέδια εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της νεολαίας που αποτελούσαν διακαείς πόθους του αστικού κόσμου βρίσκουν τώρα την χρυσή ευκαιρία για να επιβληθούν. Όπως θα αποδείξουμε η συζήτηση για εξοικονόμηση χρημάτων από την μείωση του λειτουργικού κόστους των Ενόπλων Δυνάμεων προηγείται της οικονομικής κρίσης. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Οι αντιδραστικές τομές που προωθεί η κυβέρνηση εξυπηρετούν πολλούς στόχους έχοντας ως βασικό μότο τις κατευθυνόμενες διαρροές του ΥΠΕΘΑ, τις αγκυλώσεις των αξιωματικών και τα άρθρα από τα ενσωματωμένα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που δαιμονοποιούν τη μείωση της υποχρεωτικής στράτευσης στους (9) μήνες, φορτώνοντας της όλα τα προβλήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Όμως, εκτός της κυβερνητικής προπαγάνδας υπάρχει και η νηφάλια προσέγγιση που αποκαλύπτει ότι υπεύθυνος των δεινών φαντάρων και μονίμων είναι η εκάστωτε κυβέρνηση των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ενώ δύσκολα εντοπίζει κανείς διαφορές μεταξύ τους, καθώς από κοινού πορεύονται για να ικανοποιήσουν ταξικά συμφέροντα, εντός και εκτός συνόρων.
Και ο πιο φανατικός υποστηρικτής επομένως των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ των τελευταίων χρόνων (αν υπάρχει κάνεις τέτοιος) δε μπορεί να μην παραδεχτεί την τρομερή αποτυχία της κοινής πολιτικής που ακολούθησαν στις Ενοπλες Δυνάμεις, την απίστευτη απόσταση που χώρισε και χωρίζει τις προεκλογικές δεσμεύσεις από την πολιτική που ακολούθησαν αφού καρπώθηκαν τις ψήφους.
Βασικός άξονας των επαναλαμβανόμενων αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στον Στρατό ήταν πάντα ο περιορισμός των μονάδων και το κλείσιμο των άχρηστων στρατοπέδων που ικανοποιούσαν μόνο τις ανάγκες εξέλιξης των βαθμοφόρων και τα τοπικά οικονομικά συμφέροντα. Όμως το δίκτυο πελατειακών σχέσεων των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που έθρεψε και καρπώνεται εκλογικά αυτή την απαράδεκτη κατάσταση εμπόδισε και εμποδίζει κάθε κίνηση εξορθολογισμού. Χαρακτηριστικές είναι οι αποφάσεις των Βενιζέλου- Μπεγλίτη να ανοίξουν και νέο Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού στην περιοχή εκλογικής πελατείας των Βενιζέλου, η βίαιη επέμβαση του προέδρου της Βουλής Πετσάλνικου για να μην κλείσει το πανάκριβο και άχρηστο Κέντρο Εκπαίδευσης της εκλογικής του περιφέρειας, οι αποφάσεις του Μπεγλίτη για τη διατήρηση του «αρχαίου» Κέντρου Εκπαίδευσης στην Τρίπολη, οι παρεμβάσεις των βουλευτών αλλά και του τομεάρχη της ΝΔ Τζίμα. Οι ψήφοι πάνω από όλα.
Βεβαίως, η διασπορά δυνάμεων σημαίνει ελλιπή επάνδρωση των μονάδων, με μεγαλύτερα θύματα τους συναδέλφους φαντάρους,που δέχονται απίστευτη πίεση και εμπλοκή, έχουν ξεχάσει τι σημαίνει άδεια και τρέχουν συνεχώς από σκοπιά-αγγαρεία-υπηρεσία-εκπαίδευσης και φτου από την αρχή.
Δε μπορούμε να μην λάβουμε υπόψη μας ότι ενώ στρατιωτικοί και πολιτικοί οικτίρουν για τη μείωση της θητείας, δεν απαντούν στο ερώτημα γιατί πρέπει 6.000 φαντάροι να χρησιμοποιούνται για έξι μήνες ως υπηρέτες των στρατιωτικών στις Στρατιωτικές Κατασκηνώσεις. Είναι αυτό άραγε «υποχρέωση προς την πατρίδα»;
Από την άλλη μεριά, με ιδιαίτερη κουτοπονηριά, οι πολιτικοί των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ που ψήφισαν το νόμο για την πρόσληψη των ΕΠ.ΟΠ., ξεχνούν ότι η τότε μείωση της στρατιωτικής θητείας στους12 μήνες ήταν «το καρότο» που έθεσαν μπροστά στα μάτια της κοινωνίας προκειμένου να αποδεχτεί το Μισθοφορικό Στρατό. Ο τελευταίος κρίθηκε απαραίτητος καθώς από τη δεκαετία του90' αυξήθηκε κατακόρυφα η εμπλοκή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε ιμπεριαλιστικές αποστολές των ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, ενώ τα σύγχρονα δόγματα Ασφάλειας έβαζαν στο στόχαστρο τους τον εσωτερικό εχθρό-αγωνιζόμενο λαό χαρακτηρίζοντας τον Ασύμμετρη απειλή (όπως και την πειρατεία, μετανάστευση κλπ), απαιτώντας τη δράση Μισθοφόρων Στρατιωτών. Επίσης, τη δεκαετία του 90' κλιμακώθηκε επικίνδυνα ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός των δύο αρχουσών τάξεων για τον έλεγχο του Αιγαίου και την εξασφάλιση ρόλου περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο, οδηγώντας στην πολιτική απόφαση για αύξηση του Στρατού Ξηράς στις 103.000, ένα κολοσσιαίο νούμερο για την ελληνική κοινωνία,δυσβάστακτο οικονομικά και με δεδομένη την Άρνηση των νέων για τον αντιδραστικό στρατιωτικό μηχανισμό.
Σήμερα, η συμμετοχή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις έχει κορυφωθεί, με χιλιάδες Έλληνες Μισθοφόρους και κληρωτούς να βρίσκονται σε Βαλκάνια και Κύπρο, Αφρική, Καύκασο και Αφγανιστάν(συνολικά σε 15 χώρες), ενώ όπως έδειξε και η νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη οι απαιτήσεις συνεχώς αυξάνονται. Το ελληνικό κράτος παίζει κομβικό ρόλο στην καταπολέμηση της Μετανάστευσης και της Πειρατείας, ο πρώην ΥΠΕΘΑ Βενιζέλος είχε δεσμευτεί ακόμη και για αποστολή χερσαίων δυνάμεων στην Σομαλία, ενώ οι ελληνικές δυνάμεις διαρκώς αυξάνονται στο Αφγανιστάν. Τέλος, οι βάσεις της Σούδας παίζουν κομβικό ρόλο σε όλες τις επεμβάσεις,ενώ η Κρήτη συνολικά έχει κεντρικό ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Ένας άλλος παράγοντας που πρέπει να συνυπολογίσουμε είναι ότι και η μείωση της υποχρεωτικής στράτευσης στους (9) μήνες από τον πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας, Β.Μεϊμαράκη, ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την πρόσληψη 10.000 ΕΠ.ΟΠ. Ταυτόχρονα όμως, στρατιωτικές πηγές και δημοσιογράφοι, εναρμονισμένοι με τους εκπροσώπους ξένων και ελληνικών πολεμικών βιομηχανιών άνοιγαν την συζήτηση για το λειτουργικό κόστος των Ενόπλων Δυνάμεων. Η πρόταση τους ήταν η μείωση του μισθολογικού κόστους και η εξοικονόμηση χρημάτων για την υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων και κάλυψη των εξόδων των δαπανηρών διεθνών αποστολών. Συζήτηση που ξεκίνησε πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, ενώ σήμερα οι ίδιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι προβάλλουν ως αφορμή για τη μη πρόσληψη ΕΠ.ΟΠ. και την ανάγκη αύξησης της υποχρεωτικής θητείας.
Με αυτά επομένως τα κριτήρια «κρίθηκαν ακριβοί οι ΕΠ.ΟΠ.» με συνολικό κόστος μισθού και ασφάλισης τα 1500 ευρώ.Σταδιακά, προκρίθηκε η λύση των πιο φθηνών ΕΕΦΟΠ, οι οποίοι υποχρεωτικά θα συμμετείχαν σε αποστολές εκτός συνόρων, μια ακραία μορφή εργασιακής εκμετάλλευσης της νεολαίας (το ΥΠΕΘΑ δεν ανακοίνωσε ούτε το ύψος της αμοιβής τους) που τελικά γνώρισε την απόρριψη των νέων, ενώ λόγω Μνημονίων τελικά εγκαταλείφθηκε. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το ΥΠΕΘΑ έχει τη δυνατότητα ακόμη και απόλυσης χιλιάδων ΕΠ.ΟΠ. με βάση την συνεχή αξιολόγηση τους. Επομένως προκύπτει το ερώτημα: αφού ο Π.Μπεγλίτης δεν δέχεται την απόσυρση του ελληνικού στρατού από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές και οι Μισθοφόροι στρατιώτες συνεχώς θα μειώνονται, ποιοι θα συμμετέχουν σε αυτές; Μήπως οι φαντάροι;
Παράλληλα, η προπαγάνδα των ελλειμμάτων δικαιολόγησε τη μείωση των εισοδημάτων των μονίμων και τον περιορισμό των μερισμάτων των Μετοχικών τους Ταμείων, ενώ σήμαινε την αύξηση του οικονομικού κόστους που επιβαρύνει την λαϊκή οικογένεια από την στράτευση των παιδιών της.
Ποιος επομένως είναι ο πιο φθηνός τρόπος να εξασφαλίσεις νέους αγγαρειομάχους και αναλώσιμους της πρώτης γραμμής;
Μα φυσικά η αύξηση της στρατιωτικής θητείας! Ταυτόχρονα, μειώνει και με τεχνητό τρόπο την τεράστια ανεργία, εξασφαλίζοντας την τρίμηνη δωρεάν παροχή εργασίας από τους φαντάρους.
Με αυτό τον τρόπο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να πάρει ρεβάνς για την επιτυχία των νεολαιίστικων διεκδικήσεων που κατάφεραν να μειώσουν τη θητεία στους (9) μήνες και να μπλοκάρει την Στράτευση στα 18. Επιπλέον επιστρέφει δριμύτερη όχι μόνο στους 12 μήνες στράτευσης, αλλά επαναφέρει όλη τη φιλολογία που συνόδευε τα σχέδια της κυβέρνησης Καραμανλή για Στράτευση στα 18 (κόψιμο αναβολών, περιορισμό Ι4-Ι5 κλπ). Επίσης, οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί διαφοροποιούνται από τις αντίστοιχες αποφάσεις όλων των άλλων κρατών που μειώνουν τη διάρκεια της υποχρεωτικής στράτευσης ή ακόμη και την καταργούν, ενώ περιορίζουν και το μέγεθος των στρατιωτικών τους δυνάμεων.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε περιβάλλον οικονομικής κρίσης, επιβάλλοντας εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα με πρόσχημα την καταπολέμηση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων έρχεται να αυξήσει τον όγκο των Ενόπλων Δυνάμεων αντί να τον περιορίσει. Ακολουθώντας τα βήματα του πρώην αρχηγού ΓΕΕΘΑ Δ.Γράψα, που εντελώς αυθαίρετα εκπόνησε σχέδιο αναδιάρθρωσης, εκτοξεύοντας τη δύναμη του Στρατού στα 103.000 μέλη (αντίστοιχα μεγέθη συναντούμε μόνο σε εποχές πολεμικής αναμέτρησης του ελληνικού κράτους) από 93.000 (που βεβαίως μέχρι τότε μόνο στα χαρτιά υφίσταντο, αφού η πραγματική δύναμη ήταν στις 83.000),όχι μόνο αυξάνει την οροφή του Στρατεύματος, αλλά κινδυνολογώντας για τα κενά στις μονάδες της παραμεθορίου προωθεί την αύξηση της θητείας. Ανεβάζοντας δηλαδή το ύψος των στρατιωτικών δυνάμεων, κατασκευάζουν ένα κενό της τάξης των20.000.
Αυτοί επομένως είναι οι λόγοι που καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική.
Μια πολιτική που παρουσιάζεται να μιλά στο όνομα των «εθνικών αναγκών», αλλά στην πραγματικότητα εκφράζει τα συμφέροντα του κόσμου του κεφαλαίου. Στα Βαλκάνια, ο πολιτικός ρόλος του ελληνικού κράτους και οι σημαντικές επενδύσεις του ελληνικού κεφαλαίου πρέπει να διασφαλιστούν στρατιωτικά, ενώ οι εθνικιστικές και ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις απειλούν με νέες εντάσεις. Σε Αφρική και Ασία, ο ελληνικός αστικός κόσμος όχι μόνο έχει επενδύσει, αλλά γνωρίζει ότι η όποια συμμετοχή του στην Ανοικοδόμηση των βομβαρδισμένων κρατών και το μερίδιο από την μεταφορά ενέργειας και αγαθών στο οποίο ευελπιστούν οι εφοπλιστές εξαρτάται από την πολεμική συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Τέλος, ο καθορισμός των ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων ενέργειας ή γίνουν στη βάση ενός ευρύτερου διακανονισμού με το Τουρκικό κράτος ή στη βάση του συσχετισμού δύναμης, πάντα όμως απαιτούν την ύπαρξη ενός ισχυρού στρατού.
Επίσης, η κυβέρνηση φαίνεται να επιλέγει τη μετατροπή του ελληνικού κράτους σε ένα αστυνομικό κράτος που στο πλαίσιο του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού παρατάσσει δίπλα στις 50.000 της ΕΛ.ΑΣ. (και τους 45.000 ιδιωτικούς αστυνομικούς) και τον στρατό σε επιχειρήσεις Καταστολής Πλήθους για να κάμψει τις αντιστάσεις του κόσμου της εργασίας. Τέλος, παρά την οικονομική κρίση ή μάλλον και εξαιτίας αυτής, το αστικό σύστημα εξουσίας ετοιμάζει τους νέους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, θέτοντας σε πρώτη μοίρα την εξυπηρέτηση των «εθνικών» δηλαδή των αστικών συμφερόντων διαμέσου της συμμετοχής του ελληνικού στρατού στις επεμβάσεις, ενώ δηλώνει την ετοιμότητα του σε ενδεχόμενη κλιμάκωση του ανταγωνισμού του με την Τουρκία.
Για μια ακόμη φορά η νεολαία καλείται να γίνει κρέας στα κανόνια τους.
Οι αντιδράσεις στην αύξηση της στρατιωτικής θητείας που πρέπει να προέλθουν από το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα, απαιτείται να θέσουν στο στόχαστρο τους το σύνολο της αντεργατικής,κατασταλτικής και φιλοπόλεμης κυβερνητικής πολιτικής και να παλέψουν για την Ανατροπή της κυβέρνησης.
Αγωνιζόμαστε επομένως για την Ανατροπή και Αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής και των Μνημονίων, αμφισβητούμε το Αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων που συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές εκστρατείες,στην κατοχή λαών και απειλεί να βάλει φωτιά στη γειτονιά μας για τα κέρδη των πετρελαϊκών εταιρειών και των εφοπλιστών, που εκπαιδεύεται να αναλάβει αποστολές Καταστολής Πλήθους του αγωνιζόμενου λαού μας.
Τα συμφέροντα της νεολαίας και των εργαζόμενων είναι ασυμβίβαστα με τις προσδοκίες κερδών του αστικού κόσμου,αφού θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως οι Αναλώσιμοι του Εργασιακού και Κοινωνικού Μεσαίωνα.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437 Diktiospartakos.blogspot.com

[Reporter]

Και γιατί να εκπαιδεύσουμε μια "χαμένη γενιά";

Στην εκπαίδευση, η κυβέρνηση προχωρά σε μαζικό "πετσόκομμα" - άλλωστε, μιλάμε για την εκπαίδευση μιας "χαμένης γενιάς" όπως οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες την αποκαλούν.

Οι περισσότεροι βέβαια νέοι δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει αυτό - εδώ καλά-καλά δεν το έχουν καταλάβει οι γονείς τους άλλωστε.

Αν το καταλάβαιναν, θα έλεγαν στα παιδιά τους να βγουν στο δρόμο, και το ίδιο θα έκαναν και οι ίδιοι. Τι άλλο να κάνεις, όταν ο καπιταλισμός σε παγκόσμια κλίμακα θεωρεί "μη ανταγωνιστικούς" τους εργάτες της Δύσης, και προσπαθεί πρώτα να τους "κινεζοποιήσει" όσο μπορεί, και μετά βλέπουμε για επενδύσεις. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι ειδικά για τη νέα γενιά εργατών, δε θα υπάρχουν θέσεις εργασίας, και σίγουρα όχι με τους μισθούς που υπήρχαν ως τώρα. Πολλοί από τους σημερινούς νέους είναι καταδικασμένοι να ζήσουν άνεργοι, άποροι και φτωχοί - και πολλοί δεν το έχουν καν καταλάβει.

Από τη στιγμή λοιπόν που αυτοί οι νέοι "πρέπει" να καταστραφούν, αποτελώντας την "απαραίτητη θυσία" για να γίνουν πιο "ανταγωνιστικοί" οι εργάτες, γιατί το κράτος να ξοδέψει πόρους για να τους εκπαιδεύσει;

Σε παλιότερες εποχές, οι κεφαλαιοκράτες είχαν ανάγκη από τους εργάτες της Δύσης, και γι' αυτό πράγματι ήταν μια "καλή επένδυση" για αυτούς το να εκπαιδεύσουν τους νέους, ώστε όταν μεγαλώσουν και βγουν στην αγορά εργασίας, να έχουν τις απαραίτητες δεξιότητες, αλλά και την υπακοή στους ανωτέρους που το σχολείο διδάσκει και χρειάζεται στη δουλειά.


Σήμερα, οι νέοι είναι "περιττοί" σε μεγάλο βαθμό - άρα είναι "περιττό" και να τους εκπαιδεύσουν.

Εδώ πχ ένα χαρακτηριστικό άρθρο:

ΜΠΑΡΑΖ ΑΠΕΡΓΙΑΚΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ!

Στην Ελλάδα του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, ακόμα και τα "αυτονόητα", όπως το να λειτουργούν στοιχειωδώς τα σχολεία (δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια), αποτελούν, όπως φαίνεται παρελθόν.

Κατά τη συνέντευξή της, η υπουργός, που θα γραφεί στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας, ως αυτή που είχε βάλει στόχο την κατεδάφιση όλου του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, ανακοίνωσε τον ακριβή αριθμό των εκπαιδευτικών που θα προσληφθούν φέτος στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση: μόλις 600.

Την ίδια στιγμή, το Υπουργείο Παιδείας, ισχυρίζεται πως εφαρμόζει τον απαράδεκτο μνημονιακό κανόνα της 1 πρόσληψης ανά 10 αποχωρήσεις.

Σύμφωνα, όμως, με τη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας (ΔΟΕ), ο αριθμός των συνταξιοδοτήσεων σε δημοτικά - γυμνάσια - λύκεια, θα είναι πολύ μεγαλύτερος από 11.000, καθώς θα φτάσει τις 12.000!!! Με άλλα λόγια, η Άννα Διαμαντοπούλου είναι "μεσοπροθέστερη του Μεσοπροθέσμου"!!!

Όλο αυτό το σκηνικό, μεταφράζεται σε 20.000 κενά, μόνο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Σε ανακοίνωσή τους οι δάσκαλοι τονίζουν πως η κατάσταση αναμένεται να είναι ακόμη δυσκολότερη επειδή φέτος έχουν προβλεφθεί πιστώσεις για 5.000-6.000 αναπληρωτές, ενώ πέρυσι υπήρξε πρόβλεψη για 15.800.

Κενά θα υπάρξουν και στη διάθεση των σχολικών βιβλίων, καθώς έχουν παρατηρηθεί μεγάλες καθυστερήσεις στον Οργανισμό Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων.

Όπως έχει "ομολογήσει", άλλωστε, ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, κ. Κουλαϊδής, στο "Βήμα",η φετινή σχολική χρονιά θα είναι η δυσκολότερη, μεταπολεμικά! Αναρωτιέται, λοιπόν, ευλόγα κάποιος: πόσο δυσκολότερη από τα χρόνια του Εμφυλίου ή των αρχών της δεκαετίας του '50, όπου η Ελλάδα ήταν μια χώρα ερειπωμένη;
Σε ότι αφορά τα πανεπιστήμια, παρόμοια κατάσταση: Έχουμε ήδη δει τα βασικά σημεία του νομοσχεδίου, και το γιατί πρέπει πράγματι να το απορρίψουμε, και να δούμε μεγάλες κινητοποιήσεις ειδικά από το Σεπτέμβρη, που έρχονται πίσω και οι φοιτητές. Το σχετικό άρθρο μας βρίσκεται εδώ για όποιον ενδιαφέρεται.

Οι καθηγητές απορρίπτουν τα νομοσχέδια της κυβέρνησης, έστω και αν πολλοί από αυτούς το κάνουν διότι (από παλιότερο άρθρο μας):

...οι περισσότερες (όχι όλες) οι κινητοποιήσεις δε διεκδικούν μια "νέα κοινωνία", αλλά τη διατήρηση του παλιού στάτους κβο για όσους ήταν κουτσοβολεμένοι μέσα σε αυτό. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα...τους καθηγητές πανεπιστημίου, που όντως είχαν βολευτεί (όχι όλοι, αλλά αρκετοί), αλλά και κάμποσους ακόμα τέτοιους ανθρώπους (πχ πολιτικούς μηχανικούς, δικηγόρους, κτλ) που τώρα πλήττονται βάναυσα, και αντιδρούν.

Η αντίδραση δεν είναι πάντα προς το εμπρός, μερικοί εξ αυτών θέλουν απλά να συνεχίσουν να κάνουν ρουσφέτια, λαμογιές και γενικώς...να επιδοτούνται από το κράτος, σε αντάλλαγμα για την υποταγή και την υποστήριξη τους (πολλοί εξ αυτών ήταν "τα καλύτερα παιδιά" του συστήματος ως τώρα, πιστοί μέχρι το κόκκαλο σε αυτό). Κι δεν είναι τυχαίο που περισσότερο "θόρυβο" κάνουν αυτοί, παρά οι εργάτες που ρημάζονται, μένουν άνεργοι, πληρώνονται ψίχουλα επειδή οι βιομήχανοι πάνε σε άλλες χώρες και οι τραπεζίτες τους έχουν γδάρει (άλλωστε, αν όντως είχαν βγει μαζικά στους δρόμους οι εργάτες, με σκοπό να ανατρέψουν όντως το καθεστώς, τότε θα είχε όντως γίνει "σεισμός").
Πάντως, υπάρχουν σαφώς και πολλοί πανεπιστημιακοί καθηγητές που παλεύουν - αξίζει πχ να δούμε ένα πολύ καλό άρθρο του Αλέξη Μπένου, καθηγητή ιατρικής στο ΑΠΘ, που λέει πολλές αλήθειες και είναι κοντά στις απόψεις μας (αν και μέσα σε ένα άρθρο προφανώς δε μπορεί να εξηγήσει τόσο καλά όλα τα θέματα που θίγει, πχ το δικό μας άρθρο μάλλον εξηγεί καλύτερα τον "πυρήνα" των αναδιαρθρώσεων που προωθεί η κυβέρνηση):
Μα στα πανεπιστήμια δεν είναι που ευδοκιμούν διεφθαρμένες κάστες με μόνο σκοπό την αναπαραγωγή και διεύρυνση της ατομικής τους περιουσίας?

Στα πανεπιστήμια δεν είναι που υπάρχουν αναξιοπρεπείς πανεπιστημιακοί που εκμεταλλεύονται τις δημόσιες υποδομές και λειτουργίες και ουσιαστικά χρηματοδοτούν τις ιδιωτικές εταιρείες και δραστηριότητες τους (στις υπηρεσίες υγείας, τη δικαιοσύνη, τις κατασκευές, τις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες,κοκ) εις βάρος της δημόσιας χρηματοδότησης?

Στα πανεπιστήμια δεν είναι που οι κομματικοί υπεύθυνοι της ΟΝΝΕΔ και της ΠΑΣΠ συνδιαλέγονται – πάντα με το αζημίωτο – ως ατομικοί προαγωγοί της ψήφου των φοιτητών στο πλαίσιο εκλογικών διαδικασιών των διαφόρων σωμάτων και οργάνων?

Μήπως τελικά η κυβέρνηση αποφάσισε επιτέλους να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να χτυπήσει τα προνόμια και των πανεπιστημιακών? Αν είναι έτσι, τότε η σύγκρουση, όντως, δεν αφορά την κοινωνία, οπότε ας αφήσουμε μόνους τους, τους πανεπιστημιακούς να τα βρούν με την κυβέρνηση.

Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα όπως μας τη σερβίρουν και οι κυβερνητικοί παπαγάλοι μικρων και μεγαλων καναλιών?
...
Ως απάντηση δηλαδή στις αρνητικές συνέπειες της ιδιωτικοποίησης το μπλοκ εξουσίας επιβάλλει την επισημοποίηση και ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης!

Ειδικά μάλιστα για τα πανεπιστήμια ο υπό ψήφιση νόμος Διαμαντοπούλου θα προσφέρει απεριόριστη και ανεξέλεγκτη εξουσία ακριβώς στους ίδιους πανεπιστημιακούς που λειτουργούν χρόνια τώρα ως τρωκτικά και παράσιτα των δημόσιων πόρων. Μερικοί μάλιστα από τους προσφερόμενους να αναλάβουν το ρόλο στρατιωτικού επιτρόπου στη διοίκηση, προτείνουν ήδη και κάποιες χιλιάδες δολλάρια για το μισθό που θα “δικαιούνται να πάρουν για το θεάρεστο έργο τους”.......

Αντίστοιχα ενδιαφέρουσα είναι η αυθόρμητη “προσφορά” θεσσαλονικέων επιχειρηματιών συμπεριλαμβανομένου και του “προοδευτικού” (?) δημάρχου της πόλης, να “βοηθήσουν” τη νέα διοίκηση του ΑΠΘ στο μοίρασμα των φιλέτων της περιουσίας του.

Τα πανεπιστήμια λοιπόν της κ. Διαμαντοπούλου θα διοικούνται με κριτήρια αγοράς και κερδοσκοπίας, οπότε, και με πρόσχημα μάλιστα την πραγματική οικονομική ασφυξία που επιβάλλει η κυβέρνηση, δεν θα αργήσουν να εφαρμόσουν τα δίδακτρα ως τον κεντρικό μηχανισμό κερδοφορίας αλλά και αναδιοργανωσης των αντικειμένων και προγραμμάτων σπουδών (αντικείμενα που δεν προσελκύουν “πελάτες” και κερδοφορία, όπως οι ανθρωπιστικές σπουδές και οι τέχνες, θα εξαφανιστούν από το οργανόγραμμα των ΑΕΙ).

Η κατάργηση ουσιαστικά της ακαδημαϊκής αυτονομίας των ΑΕΙ ολοκληρώνεται με την κυριαρχία των πιστωτικών μονάδων που αντικαθιστούν την ακαδημαϊκή ολότητα του γνωστικού πεδίου. Οι απαραίτητες στην αγορά δεξιότητες αποκτούνται μέσα από ένα ευέλικτο σύστημα κατάρτισης το οποίο ακυρώνει ουσιαστικά την έννοια του προγράμματος σπουδών.

Η διευρυμένη έννοια της παιδείας δίνει τη θέση της στην κοντόθωρη, άμεσης εφαρμογής αλλά και σύντομης λήξης κατάρτιση.
Παράλληλη και ιδιαίτερα σημαντική για την κεφαλαιοκρατική αγορά εργασίας, είναι η συνεπακόλουθη απορρύθμιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και εξατομίκευση της διαπραγματευτικής ικανότητας των πτυχιούχων.

Επιλογή λοιπόν της κυβέρνησης είναι η πλήρης αποδιάρθρωση της ανώτατης παιδείας, η απαξίωση των πτυχίων έτσι ώστε οι απόφοιτοι των προγραμμάτων κατάρτισης να είναι εύκολα αναλώσιμοι χωρίς επιστημονικά-επαγγελματικά δικαιώματα και η ολοκληρωτική παράδοση της περιουσίας, των λειτουργιών και των ακαδημαϊκών διαδικασιών στους κερδοσκοπικούς κανόνες της αγοράς. Επιχειρηματίες θα αποφασίζουν για τα προγάμματα σπουδών, για την εξέλιξη των μελών ΔΕΠ, για τα δίδακτρα, το κόστος σίτισης, στεγασης κοκ των φοιτητών.
Ήδη πάντως 902 πανεπιστημιακοί από όλο τον κόσμο (ανάμεσα τους ο Noam Chomsky, ο Slavoj Zizek, Henry Giroux κ.ά.) υπέγραψαν αίτηση για να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την εκπαίδευση, αν και το παιχνίδι παίζεται κυρίως στο τι θα κάνουν οι φοιτητές.

Θα ακολουθήσουν το παράδειγμα του φοιτητικού κινήματος 2006-2007, θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της Χιλής, με μήνες καταλήψιων που ακόμα συνεχίζονται και έχουν πλέον πάρει με το μέρος τους και τους εργάτες, και κατεβαίνουν μαζί στο δρόμο, ή μήπως "θα σκύψουν το κεφάλι", θα αποδεχτούν μοιρολατρικά την ήττα τους και "θα κάνουν κανονικά τα μαθήματα τους";

Το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα κουβαλά και μια "βαριά" ιστορία, ειδικά μετά το Πολυτεχνείο - νομίζω ότι τώρα είναι η στιγμή να δείξει αν όντως μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να φανεί αντάξιο της "κληρονομιάς" του, ή αν θα υποστεί μια ιστορική πανωλεθρία. Είναι η ώρα που θα πρέπει να τραβηχτεί μια κόκκινη γραμμή - από Σεπτέμβρη, η κοινωνία ολόκληρη θα πρέπει να σταθεί απέναντι στην άρχουσα τάξη και τα σχέδια της για πισωγύρισμα σε ένα νέο μεσαίωνα.

Πηγή: http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/0 ... _4294.html