«Μιλάτε για ζημιές, μιλάμε για ζωές». Αυτό το σλόγκαν υπενθύμιζε έως τώρα ότι υπάρχουν απώλειες απείρως επαχθέστερες από τις θρυμματισμένες βιτρίνες, τα καμένα αυτοκίνητα κι οτιδήποτε άλλο ενσαρκώνει τη σύζευξη της εξέγερσης με την «κοινωνία του θεάματος», στα μυαλά μερικών «μπαχαλάκηδων». Με τον θάνατο των τεσσάρων ανθρώπων το σλόγκαν αχρηστεύθηκε, αλλά άρχισε αμέσως η επιχείρηση να προσδοθεί «αξία χρήσης» στη δολοφονία τους. Τα έγραψαν χθες ο Τσόχος κι ο Χελάκης –σε αδρές γραμμές συμφωνώ.
Του Διονύση Ελευθεράτου
Αν κάτι με εντυπωσιάζει περισσότερο σε τούτη την επιχείρηση, αυτό δεν είναι τόσο η –αναμενόμενη, όσο και εμετική– απόπειρα να προβληθεί η ιδέα πως το πλήθος των 150.000 ή 200.000 ανθρώπων και το πάθος του «εκπροσωπήθηκε» από τον εμπρησμό στο υποκατάστημα της Marfin. Σε τελική ανάλυση ουδέποτε έλειψε ο γκεμπελισμός από τη mainstream πολιτική. Ευτυχώς, κατά τα φαινόμενα λείπει από την ελληνική κοινωνία η υπερχείλιση ηλιθιότητας, την οποία επιζητεί ο γκεμπελισμός για να βρει πολλά ευήκοα ώτα.
Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ευκολία με την οποία καθένας επιχειρεί να παίξει το δικό του παιχνίδι εντυπώσεων: με την «ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση» (!) συνέδεσε τον θάνατο των τεσσάρων ανθρώπων ο δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης, μιλώντας στο κεντρικό βραδινό δελτίο του Mega την Τετάρτη. Μη ρωτήσετε «από πού κι έως πού;».
Ο Νικήτας αλιεύει ψήφους στη λίμνη της ξενοφοβίας. Αν τις αλίευε στο φάσμα των ανθρώπων που τρομοκρατήθηκαν με την προειδοποίηση του Στίβεν Χόκιν, ότι θα φάμε το κεφάλι μας προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε με τους εξωγήινους, ο δήμαρχος δεν θα είχε κανέναν ενδοιασμό: θα συνέδεε τον εμπρησμό στη Marfin με τον «ανοχύρωτο πλανήτη». Και σε αυτήν την περίπτωση οι δημοσιογράφοι θα τον άκουγαν προσεκτικά, δίχως να βγάζουν «κιχ». Αμφιβάλλετε;
Στο συλλαλητήριο συμμετείχαν 150.000-200.000 άνθρωποι, εξοργισμένοι για την επαπειλούμενη προοπτική της επιδείνωσης (σε αρκετές περιπτώσεις ραγδαίας) των συνθηκών ζωής τους και αηδιασμένοι με το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Τα συνθήματα για τους κλέφτες προφανώς δεν αφορούν μόνο μίζες και διαφθορά τύπου Siemens και Βατοπεδίου. Αφορούν και τη «νόμιμη» κλεψιά.
Αφορούν την κλοπή εισοδημάτων και προϊόντων ανθρώπινου μόχθου. Την κλοπή ασφαλιστικών εισφορών: καταβάλλεις επί χρόνια ή και δεκαετίες τις εισφορές σου, έως ότου ένα πρωί έρχονται οι φωστήρες της κυβέρνησης-αχυρανθρώπων του George, το ΔΝΤ και η Ε.Ε. για να σου πουν τι; Να ξεχάσεις τη σύνταξη! Αν τη θέλεις αξιοπρεπή θα πρέπει –λέει– να συμπληρώσεις μισό αιώνα δουλειάς. Επειδή, όμως, η προβλεπόμενη επέκταση των «ελαστικών μορφών απασχόλησης» συνεπάγεται πολλές επιπρόσθετες μαύρες τρύπες σε ένσημα και Ταμεία, σύνταξη της προκοπής θα πάρεις μόνο αν αποδειχθείς κατά 30% πιο ανθεκτικός στον χρόνο από τον Μητσοτάκη.
Κι αυτά πού; Στη χώρα στην οποία μόνο από τα δομημένα ομόλογα στη διετία 2005-07 18 ασφαλιστικά ταμεία έχασαν περισσότερα από 250 εκατ. ευρώ. Στη χώρα της οποίας οι κυβερνήσεις ανήγαγαν σε «αναπτυξιακό μέτρο», πότε επισήμως κι άλλοτε κάνοντας τα στραβά μάτια, την εισφοροδιαφυγή εκ μέρους των επιχειρήσεων. Αφήστε που η μαύρη εργασία ευνοούσε την πτώση των δεικτών του πληθωρισμού κι ως εκ τούτου ήταν εξόχως χρήσιμη, ιδίως καθ' οδόν προς την ΟΝΕ. Δεν σταμάτησε βεβαίως τότε –κάθε άλλο: το 2009 οι βεβαιωμένες οφειλές στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ έφθαναν τα 4,7 δισεκατομμύρια ευρώ.
Εάν ο γράφων στέκεται σήμερα περισσότερο στο ασφαλιστικό μέσα στον κυκεώνα των επιμέρους κλοπών που συνθέτουν τη γενική λεηλασία εισοδημάτων, είναι γιατί η συγκεκριμένη πληγή παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες –λογικές και λεκτικές– με τον «μεγάλο πίνακα». Η προτροπή να συμβιβαστούμε με την ιδέα της μεταθανάτιας «συνταξιοδότησης» ή της εν ζωή παροχής ψίχουλων αντί σύνταξης χάριν της βιωσιμότητας (!) των Ταμείων, είναι ίσως η πιστότερη μικρογραφία του ισχυρισμού πως πρέπει να φτωχύνουν εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα για να μην πτωχεύσει η ίδια η Ελλάδα.
«Τι είναι η Ελλάδα μας», λοιπόν; Μην είναι οι κάμποι και τα ψηλά βουνά; Οχι, συν τοις άλλοις, είναι ένας διπολισμός και μια ανισότητα «να» (μετά συγχωρήσεως). Δεν λέω, καλή η καραμέλα ότι η κρίση έχει ισοπεδώσει τους πάντες και τα πάντα. Απ' όσα παραδείγματα πιστοποιούν πως η πραγματικότητα δεν είναι τόσο μονοσήμαντη, ας ξεχωρίσουμε δύο του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Ως γνωστόν, η Τράπεζα της Ελλάδος άνοιξε ειδικό λογαριασμό για να απεγκλωβιστεί η Ελλάδα με την αρωγή των παιδιών που θα σπάνε τους κουμπαράδες τους μπροστά στον Πετσάλνικο (τι θλιβερός καθεστωτικός λαϊκισμός!) και λοιπών κοινών θνητών. Διαβάζω ότι το 2009 τα καθαρά έσοδα της Τράπεζας αυξήθηκαν κατά 41,3%, ενώ οι δαπάνες προσωπικού μειώθηκαν κατά 1,7%. Η αύξηση των καθαρών κερδών «κάθισε» στο ισχνό 1,4%. Γιατί; Διότι έγιναν «αυξημένες προβλέψεις προκειμένου να καλυφθούν μελλοντικοί κίνδυνοι και υποχρεώσεις της Τράπεζας».
Αναρωτιέμαι: όταν με το καλό (φαντάζομαι του χρόνου) εκλείψουν οι όποιες ανησυχίες που περιόρισαν στο +1,4% των καθαρών κερδών το εντυπωσιακό +41,3% των καθαρών εσόδων, θα πάρουν καμιά μισθολογική αύξηση οι εργαζόμενοι της Τράπεζας, μπας και συμβάλλουν λίγο –ως καταναλωτές– στην αναθέρμανση της αγοράς και την αποτροπή περαιτέρω ύφεσης; Γιατί νομίζω ότι την ξέρω ήδη την απάντηση; Επειδή εκτός από τις ποσοστιαίες αυξομειώσεις υπάρχουν και τα απόλυτα μεγέθη, ρωτάω: πώς ακριβώς συμβάλλει στην αναθέρμανσης της αγοράς –βλέπετε, οι αυθύπαρκτες ανάγκες των ανθρώπων εξοβελίζονται, μόνο η αγορά υπάρχει– η Εθνική Τράπεζα, η οποία είχε το 2009 καθαρά κέρδη 923 εκατομμυρίων ευρώ; Γιατί νομίζω ότι και σε αυτό το ερώτημα ξέρουμε όλοι την απάντηση;
Το θέμα δεν αφορά μόνο τις ευρωπαϊκές Τράπεζες, οι οποίες (ειρήσθω εν παρόδω) παίρνουν χρήμα από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% ή 1,5% και στη συνέχεια γδέρνουν τους προϋπολογισμούς των κρατών, δανείζοντας με 4%, 5% ή 7%, ως έκφραση «ευχαριστιών» για τα παχυλά κρατικά πακέτα στήριξης που έλαβαν σε τόσες χώρες –συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας. Το θέμα σε Ελλάδα και εξωτερικό αφορά αρκετούς τομείς οικονομίας. Στα καθ' ημάς, θα έμεναν άφωνοι πολλοί εάν μάθαιναν πόσες εταιρείες έκλεισαν το 2009 με –μικρά ή μεγάλα– κέρδη, μολονότι οι πωλήσεις των προϊόντων τους σημείωσαν κάμψη.
Κατά τ' άλλα, όμως, δέξου την περικοπή των αποδοχών σου, εργαζόμενε, που σε λίγο θα θεωρείσαι πλούσιος αν ζεις με 1.500 ευρώ τον μήνα. Στο ζητούν η άτυπη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ, η Κομισιόν και ο πρόεδρος της ΕΚΤ, ο Τρισέ, που πέρυσι κατάφερε να τα κουτσοβολέψει με αποδοχές 360.612 ευρώ. Κατόπιν θα βρούμε χρόνο να σου αναλύσουμε πώς ακριβώς κατανεμήθηκε το εισόδημα που αποχαιρέτησες. Δηλαδή, πόσα θα κερδίσουν οι εγχώριες οικονομικές ελίτ μέσω της αναδιανομής που ανερυθρίαστα κάνει ο George ο αχυράνθρωπος και πόσα θα πάρουν τον (τοκογλυφικό) δρόμο για τις ευρωπαϊκές ελίτ.
«Εχετε τρελαθεί; Θέλετε να βγάλουμε λεφτά εις βάρος της Ελλάδας; Της δανείζουμε με 5%; Δεν καταλαβαίνετε ότι είναι αφόρητα αυτά που ζητάτε από την ελληνική κοινωνία;». Το είπε προσφάτως ο Γάλλος αρχηγός των Πράσινων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ εδώ και δεκαετίες έχει πάψει να θυμίζει τον «κόκκινο Ντάνι» του Μάη 1968, αλλά δεν χρειαζόταν δα να ξυπνήσει ο επαναστάτης μέσα του για να πει την απλή αλήθεια. Την αλήθεια που δεν τολμά να εκστομίσει ο βυθισμένος στον ραγιαδισμό George.
Συζητείται εκτενώς αν οι 150.000-200.000 που κατέβηκαν στη διαδήλωση της Τετάρτης έσπασαν κάποιο ρεκόρ της περιόδου από το 1974 και εντεύθεν (εξαιρουμένων, βεβαίως, των πρώτων μεταπολιτευτικών πορειών για το Πολυτεχνείο από τα συγκρίσιμα μεγέθη). Βέβαιο είναι πως η διαδήλωση ήταν πολύ ογκωδέστερη εκείνης που χαρακτήρισε την αντίδραση στο «σχέδιο Γιαννίτση», σηματοδοτώντας και την αρχή του τέλους της εποχής Σημίτη. Βέβαιο, επίσης, είναι ότι –με λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα– στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια τα συλλαλητήρια αποτελούσαν ένα είδος γιορτής, εν πολλοίς ασφαλούς. Τώρα αυτός που συμμετέχει ξέρει πως στην ηπιότερη των περιπτώσεων θα εισπνεύσει του κόσμου τα χημικά, τα οποία θα πέσουν οπωσδήποτε, ακόμα και σε απόσταση χιλιομέτρων από το σπάσιμο μιας βιτρίνας. Η συμμετοχή στη διαδήλωση ήταν όντως συγκλονιστική.
Οι 150.000-200.000 γνωρίζουν ή τουλάχιστον διαισθάνονται ότι η ελληνική κοινωνία βομβαρδίστηκε στο ψέμα τούτη την περίοδο. Ψέμα κι ανοησίες. Από το βλακώδες «δεν υπήρχε άλλη λύση», που εσχάτως άρχισε να το καταρρίπτει η επιχειρηματολογία ακόμα και βουλευτών της Ν.Δ., μέχρι την εξωφρενική αντίληψη ότι «για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας πρέπει να πέσει (σ.σ.: κι άλλο!) το κόστος εργασίας».
Δεν ξέρω πόσοι καρεκλοκένταυροι αχυράνθρωποι συνειδητοποίησαν το μήνυμα της Τετάρτης. Δεν ξέρω καν εάν τους ενοχλεί η διαπίστωση πως αποδεικνύονται αναλώσιμοι, μάλλον με κοντινή ημερομηνία λήξης. Οφείλω απλώς να παραδεχθώ ότι τα δύο κόμματα εξουσίας παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές: ο Κωστάκης μπορεί να κάνει ανέμελος μπάνια στη Ραφήνα, αλλά τον κοσμοπολίτη George κατά Μαϊάμι μεριά τον κόβω.
ΥΓ.: Από εβδομάδα, κέρδη και κόστος εργασίας στην Ελλάδα –τι γίνεται σε Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Και αυτό ένα πολύ καλό άρθρο που τα λέει όλα.
Άρθρο της εφημερίδας Sportday
link
http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid= ... id=2&sn=13
Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
από Alexander » Τετ, 05 Μάιος 2010 11:47 am 
