
Δε θα μιλήσω για ''προβοκάτορες''. Δε θα μιλήσω για ''ασφαλίτες''. Δε θα μιλήσω για ''αναρχομπάχαλους''. Δε θα μιλήσω για ''κνατ''. Δε θα μιλήσω για ''αντι-κινηματικό κκε''. Δε θα μιλήσω για το ''αστικό κκε''. Θέλω να κάνω μόνο μια μνεία στο διχασμένο αριστερό

Θα αρχίσω με μια πασίδηλη διαπίστωση: πρώτη φορά μετά από χρόνια οι κοινωνικές δυνάμεις συμπαρατίθενται στο σύνολο τους. Μια οιονεί σύμπλευση ''από τα κάτω'' -για την οποία τόσο κόπτεται το σύνολο του αριστερού κόσμου- δείχνει να υπερσκελίζει τις προσχηματικές διαχωριστικές γραμμές. Κάποια στιγμή, κάποιοι επιτίθενται στο ΠΑΜΕ, ως εάν ήταν κάτι τόσο ξένο για το κίνημα, όσο τα ΜΑΤ, με τα οποία συνήθως κοντράρονται.
Και κάπου εδώ, έρχεται η αμηχανία (αρχική για κάποιους, διαρκής για άλλους) του κάθε μη-κνίτη αριστερού, ο οποίος έχει ενσωματώσει τόσα ''αντι-ΚΚΕ'' επιχειρήματα , που είτε επικροτεί, είτε σχεδόν επικροτεί, είτε οριακά αποδοκιμάζει την επίθεση. Είναι το σημείο που η από-τα-αριστερά ''αντιπάθεια'' για το ΚΚΕ έρχεται να φιλτράρει την αμείλικτη πραγματικότητα και την κοινή λογική: ξένο σώμα προς το κίνημα, είναι μόνον αυτός που βάλλει εναντίον του.
Απλά, λιτά.
