Ο Δαίμων των blogs

[neaoktana]

Τι ψάρια πιάνουν τα ελληνικά σούπερ μάρκετ;

Αυτή τη φορά δεν αισχύνομαι να σας προτείνω το δικό μου βλόκιον, διότι η ανάρτηση αναπαράγει δράση της Greenpeace

Για πολλές κατηγορίες προϊόντων οι «πράσινες» επιλογές είναι πλέον σχετικά εύκολες και γνωστές. Αυτό όμως δεν ισχύει για τα ψάρια που φτάνουν στο πιάτο μας, αφού δεν υπάρχει καμία πληροφορία σχετικά με τον τρόπο που αλιεύθηκαν ή την κατάσταση των πληθυσμών τους. Έτσι, καταλήγουμε να καταναλώνουμε τα τελευταία ψάρια που βρίσκονται στη θάλασσα, συμβάλλοντας άθελά μας στην ερήμωση των θαλασσών.
Για να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε υπεύθυνες επιλογές, η Greenpeace έχει ζητήσει από τα σούπερ μάρκετ να εφαρμόσουν μία πολιτική που να εξασφαλίζει ότι τα ψάρια που μας προσφέρουν έχουν αλιευθεί με τον πιο βιώσιμο τρόπο.

http://prometheus.capitalblogs.gr/listArticles.asp

super-market-ranking.pdf

(1.07 MiB) Έχει μεταφορτωθεί 180 φορές

[neaoktana]

Ξερς Γονηδ!;

<Εξω απο ενα χωριατικο καφενε ,καμποσα χρονια πριν, βρεθηκαν δυο εντελως απιθανοι τυποι στο ιδιο τραπεζακι . Ενας Αθηναιος αντιπροσωπος, με καταγωγη απο αρχοντικη οικογενεια της πολης και ενας βλαχοχωριατης απο επιφανη οικογενεια τσοπαναραιων της περιοχης.
Ο ροδοκοκκινος επαρχιωτης θελοντας να σπασει τον παγο ρωτησε τον καθως πρεπει πρωτευουσιανο.
-Ξερ'ς Γονηδ!;
-Εννοειτε τον τραγουδιστη;
-Αυτον Για! Υπαρχει αλλ'ς!;
-Ακουστα τον εχω, δηλαδη μονο το ονομα εχω ακουσει.
-Φιλε, αμα δεν ξερ'ς τον Γονηδ δεν ξερ'ς μουσικη!!!
-Εσεις τον ξερετε καλα;
-Οχι μονο καλα. Οταν παω εκει εχω πρωτο τραπεζι πιστα!
Δεξια ο Τζωνυ με το ποτηρ ,στη μεσ το τασακι ,αριστερα το κουτι με τα Μαλμπορο και το κλαμα παει συγνεφο.
Γουλια και δακρυ!
-Καλα ,ποσο κανει το ουισκυ εκει;
--Σαραντα χιλιαδες!
-Και τα δινετε μονο για να κλαψετε; Δεν σταματατε κανενα περαστικο να του ζητησετε να σας ριξει ενα χερι ξυλο για να κλαψετε τζαμπα;
-Ασε φιλε εσυ δεν καν'ς γι αυτα!>

πηγή: http://robotization.capitalblogs.gr/sho ... mentsstart

[neaoktana]

El Maradona Griego...
Οι Ισπανοί ανακάλυψαν τον Χατζηπαναγή...
Κάλλιο αργά παρά... γρήγορα...

περισσότερα εδώ: http://kokkakis.capitalblogs.gr/showArt ... 7&blid=193

[neaoktana]

Το δημοκρατικό δικαίωμα του πέρδεσθαι δημοσίως- Η περίπτωση του Μαλάουι.

<Οχι δεν αστειεύομαι αγαπητοί μου αναγνώστες. Δεν είναι μία ακόμη σκαμπρόζικη ανάρτηση του Μαικήνα.
Η αντιμετώπιση της πορδής ενίοτε ξεφεύγει απο τα όρια των τρεχουσών κοινωνικών συμβάσεων και αποκτάει προεκτάσεις πολιτικές και ιδεολογικές!
Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Το μακρινό Μαλάουι ή Δημοκρατία του Μαλάουι, άλλοτε Νυασαλάνδης (μέχρι το 1907), έγινε ανεξάρτητο κράτος τον Ιούλιο του 1964, ενώ πριν ήταν βρετανικό προτεκτοράτο που είχε αναγνωριστεί στις 15 Μαΐου του 1891. Και μπορεί μεν να έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1964, αλλά πραγματική Δημοκρατία έγινε το 1994, αφού με το νέο Σύνταγμα επετράπει η λειτουργία πολλών κομμάτων. Τι σόϊ Δημοκρατία ήταν πριν, ένας θεός ξέρει.
Σε αυτήν λοιπόν την νεαρή δημοκρατία ο νυν πρόεδρός της και πρόεδρος της Αφρικανικής Ενωσης (διαδεχόμενος σε αυτήν τον Συνταγματάρχη Καντάφι), είναι ο Μπίνγκου Ουά Μουταρίκα (Bingu Wa Mutarika) 77 ετών, πρώην στέλεχος του ΟΗΕ, ανακοίνωσε ότι θα ποινικοποιήσει το δημοσίως πέρδεσθαι. Έχει φέρει ένα νόμο προς συζήτηση στη Βουλή που, εκτός απο την απαγόρευση της δημόσιας πορδής, μεταξύ άλλων θα απαγορεύει τη δημόσια ούρηση, την δήθεν μαντεία (η πραγματική δεν διώκεται!), τις μονομαχίες, την διέλευση πάνω απο τάφους ή την καταπατησή τους, την προσβολή της γυναικείας αξιοπρέπειας. Όπως ήταν φυσικό το παγκόσμιο διαδικτυακό κοινό ασχολήθηκε με την απογαγόρευση του πέρδεσθαι δημοσίως. Δήλωσε μάλιστα ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Συνταγματικών υποθέσεων (κάτι σαν τον δικό μας Προεδρίας) :
"The government has a right to ensure public decency. We are entitled to introduce order in the country," justice and constitutional affairs minister George Chaponda told independent radio station Capital Radio.>

η συνέχεια εδώ: http://maecenas.capitalblogs.gr/showArt ... 9&blid=404

[neaoktana]

Το Πείραμα του Stanley Milgram & Το "Πείραμα της Φυλακής"...

Διαβάστε το όλο, εδώ: http://mogadishu.capitalblogs.gr/showAr ... 4&blid=318

[paktomenos]

Να επισημάνω το εξής εντυπωσιακό:Στο πείραμα του Στάνφορντ, ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΖΙΜΠΑΡΝΤΟ αποδέχτηκε ασυνείδητα έναν "ρόλο", ενώ στην αρχή ήταν απλά ο επιβλέπων.

[lx1842]

Ένα πολύ ωραίο κείμενο, αν και καθυστερημένα. Είναι του 2006 και ήθελα να το βάλω και πέρυσι αλλά ξεχάστηκα.

Από το blog του Περαστικού

Γυναίκες

<Μπήκα στο σαλόνι, να ψάξω κάτι στη βιβλιοθήκη. Καθώς έστρεψα το βλέμμα μου την είδα να με κοιτάει κάπως αυστηρά και κάπως επιτιμητικά από το κάδρο. "Τι είναι πάλι;" τη ρώτησα, συνηθισμένος στους σιωπηρούς διαλόγους μας. "Έπρεπε κάτι να είχες γράψει για εχθές" μου είπε. "Μα..." πήγα να ψελλίσω, αλλά αισθάνθηκα ότι πράγματι κάτι έπρεπε να είχα γράψει, γράφω λοιπόν σήμερα.

Επειδή κάθε ημέρα είναι "ημέρα της γυναίκας" (εναλλακτικός τρόπος για να πω ότι εχθές έπηξα στη δουλειά και δεν είχα χρόνο να γράψω), αφιερώνω αυτή την καταχώρηση του ιστολογίου μου στις γυναίκες, αλλά ιδιαίτερα στις γυναίκες που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, στις γυναίκες που τις αγοράζουν και τις πωλούν σαν σφάγια, στις γυναίκες που υποφέρουν κλεισμένες σε διαμερίσματα-φυλακές μακριά από τις πατρίδες τους και υφίστανται τη συνεχή βία του άνδρα, στις γυναίκες στις οποίες αναφερόμαστε ελαφρά τη καρδία σε ανέκδοτα και σε αστεϊσμούς ως "οι Ουκρανές", "οι Ρωσίδες", "οι Μολδαβές", "οι μ....ρες".

Την αφιερώνω και στις γυναίκες που είχαν την τύχη να παντρευτούν "καλά παιδιά" που τις βιάζουν, τις κτυπούν και τους συμπεριφέρονται σαν να ήταν τα υποζύγιά τους. Την αφιερώνω στις γυναίκες που γυρίζουν κουκουλωμένες από την κορυφή ως τα νύχια, διότι η κοινωνία όπου ζουν πιστεύει ότι η φύση τους είναι ντροπή και η λαγνεία του άνδρα είναι δικό τους αμάρτημα.

Την αφιερώνω και στις γυναίκες που δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να επιλέξουν αυτό που θα ήθελαν να είναι ή να εκφράσουν το ταλέντο τους, γιατί έπρεπε να εκπληρώσουν το ρόλο που άλλοι είχαν επιλέξει για αυτές. Την αφιερώνω και στις γυναίκες που υφίστανται το ανεπιθύμητο άγγιγμα στο λεωφορείο, τα πεινασμένα και χυδαία βλέμματα, τα χυδαία αστεία και την παρενόχληση στο χώρο της εργασίας.

Εξανίσταμαι όταν ακούω φράσεις του τύπου "μπορεί να μη σέβομαι τις γυναίκες, αλλά τις αγαπώ". Εξανίσταμαι διότι αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η φράση συνήθως σημαίνει "αγαπώ να τις χρησιμοποιώ", "αγαπώ να τις έχω υπό την εξουσία μου", "αγαπώ να τις ελέγχω", "αγαπώ να τους ρίχνω μια φάπα για να τις συνετίσω", "αγαπώ να τους επιβάλλομαι... για το καλό τους".

Χαμογελώ με τη βλακεία αυτού που χαρακτηρίζει "πόρνη" μια γυναίκα που επιζητά την ηδονή, από τη στιγμή που αυτή η συμπεριφορά είναι η συμπεριφορά του πελάτη της πόρνης και όχι της πόρνης, που ασκεί το αρχαίο αυτό επάγγελμα για βιοπορισμό (ή για πλουτισμό, ανάλογα με το πόσο καλή είναι).

Φυσικά, δεν έχω ψευδαισθήσεις και δεν εξιδανικεύω καμία γυναίκα (τουλάχιστον εδώ, στην πράξη δυσκολεύομαι να μην εξιδανικεύσω μια ωραία γυναίκα, έχει και η ομορφιά τη δική της αξία). Ωστόσο, μια γυναίκα αξίζει να κρίνεται ως προς την αρετή της με τα ίδια σταθμά που κρίνεται και ένας άνδρας και αξίζει να έχει την ίδια ελευθερία στο να καθορίζει το μέλλον της και αξίζει να χαίρει τουλάχιστον του ίδιου σεβασμού.

Τελικά, οφείλω να ομολογήσω ότι αισθάνομαι ευτυχής που είμαι άνδρας, ευτυχής, διότι δεν ξέρω αν θα είχα ποτέ τη δύναμη να υπομείνω αυτά που πρέπει να υπομείνει μια γυναίκα.

Κυρίες μου, υποκλίνομαι.

Η εικονιζόμενη κυρία είναι μια ελαιογραφία μου του 1999. Παρά τις αδυναμίες τού έργου, είναι από τα αγαπημένα μου. Την έχω απέναντι από το σημείο που κάθομαι τα βράδια για να μου κρατάει συντροφιά. >

Τα bold είναι δικός μου τονισμός. Ένα ακόμα κείμενο, από το ίδιο υπέροχο blog με συναφές περιεχόμενο με μερικές ωραίες σκέψεις και ένα τελευταίο από ένα εξίσου ποιοτικό blog με σχετικούς προβληματισμούς

Ένα ευχαριστώ και στον m_c , χάρη σε ένα link του οποίου εντόπισα το εν λόγω blog!

[Elendil]

http://gazikapllani.blogspot.com/

Το blog του Γκαζμέντ Καπλανι

[ili@]

Ο Μάζντας.
(http://old-boy.blogspot.com)
Περπατώντας βιαστικά κι αφηρημένα κόντεψε να πέσει πάνω στο φορτηγό. Όταν συνειδητοποίησε τι έβλεπε, του κόπηκαν τα πόδια από τη συγκίνηση. Το ήξερε, πάντα το ήξερε, ότι αυτή είναι η φυσική κατάληξη κάθε ντοσιέ, κάθε φακέλλου, κάθε αρχειοθέτησης, κάθε ταξινόμησης. Εκεί ρε μουνάκια. Στην καρότσα ενός παλιού μάζντα. Πεταμένα όπως να 'ναι. Κι εσείς κι η σημασία σας. Πού είναι τώρα η σπουδαιότητά σας; Πού είναι τώρα το βάρος σας; Πού είναι τώρα οι αριθμοί πρωτοκόλλου σας; Τι απέγινε τώρα η διεκπεραίωσή σας; Σε εσάς δεν στηριζόταν ο κόσμος; Η ομαλή του λειτουργία; Τι έγινε, έπαψε πια να λειτουργεί; Ή τον φτιάξατε και πάτε σαν απόμαχοι να ξεκουραστείτε; Πήρατε μορφή ηλεκτρονική μήπως και δεσπόζετε πλέον από εκεί;
Παραληρούσε, ήταν ξεκάθαρο. Άρχισε να τραγουδά και να ταρακουνά το μάζντα σαν κάγκελα σε ποδοσφαιρική εξέδρα: «Ό,τι με γλιτώνει και μου δίνει την αιτία, είναι που την έκανα απ' τη γραφειοκρατία». Το κινητό του χτυπούσε εκείνη την ώρα, αλλά δεν το άκουγε. Ήταν επίμονοι. Ξαναπήραν. Το άκουσε. Τον έπαιρναν να του πουν για κάποια υπόθεση, που ήταν καταχωρημένη σε κάποιο φάκελλο, μέσα στον οποίο υπήρχαν κάποια έγγραφα που κάτι αποδείκνυαν. Τα είχε συμπεριλάβει στο φάκελλο; Ναι, ναι, ναι, έλεγε, και μην ανησυχείτε. Όλα είναι υπό έλεγχο. Έκλεισε, πέταξε το κινητό στην καρότσα και προχώρησε τραγουδώντας.
Όταν τον έκλεισαν στο ίδρυμα, η εισαγωγή του σημειώθηκε με αριθμούς πρωτοκόλλου και χρονολογίες, φάκελλος ειδικός ανοίχτηκε στο όνομά του και έκτοτε ό,τι αφορούσε την υπόθεσή του το καταχωρούσαν εκεί. Εκείνος γελούσε τρανταχτά γιατί ήξερε πια που θα κατέληγε κάποτε και ο δικός του φάκελλος και όλων των άλλων δίπλα του. Τους απομόνωνε έναν έναν και τους αποκάλυπτε το μυστικό. Το προσωπικό, ακόμη κι οι γιατροί, άρχισαν να τον αποκαλούν ο Μάζντας. Μετά από καιρό το είχαν συνηθίσει τόσο που του απευθύνονταν και έτσι. Αυτό τον έκανε ακόμη πιο ευτυχισμένο: τα βράδια έβλεπε στον ύπνο του ότι η πλάτη του άνοιγε σαν καρότσα και εξευτελισμένα έπεφταν μέσα της ντοσιέ και έγγραφα.

[neaoktana]

Υπήρχε και ο Νικηταράς το 1821, ανθρωπάκια..

<ΚΑνονικά δεν θάπρεπε να γράψω τίποτε παρά πάνω, παρά μόνο μερικά links για να διαβάσετε ποιος ήταν πραγματικά ο Νικηταράς, σε αντιπαράθεση με άλλους αγωνιστές του 1821.

Πρέπει όμως να πω δυο λόγια προς τιμή του.

Γιατί στη σημερινή Ελλάδα, όπως και στη τότε Ελλάδα,

περίσσευαν τα λαμόγια, οι τσανακογλύφτες, οι οσφυοκάμπτες, και οι γενίτσαροι,

και τα προσχήματα έσωζαν, ένα δυο άνθρωποι σαν τον ΝΙκηταρά.>

η συνέχεια εδώ: http://irasot.capitalblogs.gr/showArtic ... mentsstart