Ειδήσεις & Κείμενα

[Reporter]

Ας μιλήσουμε για τον φασισμό, λοιπόν


Στην "Εργασιακή Χάρτα της φασιστικής Ιταλίας" του 1924, ο Μουσολίνι προτάσσει ως θεμέλιο του λεγόμενου "κορπορατιστικού" κράτους την αναγκαιότητα "συμφιλίωσης" ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία: "η αλληλεγγύη των διαφόρων παραγόντων της παραγωγής βρίσκει την απτή της έκφραση στην συμφιλίωση ανάμεσα στα αντίθετα συμφέροντα των εργοδοτών και των εργατών, και στην υποταγή τους στο ανώτερο συμφέρον της παραγωγής." Προσθέτει πως οι όποιες ζημιές στην οικονομία εξαιτίας της κρίσης πρέπει να καλυφθούν ισομερώς και από τους δύο παράγοντες: "Οι οικονομικές απώλειες που οφείλονται στις κρίσεις και τις διακυμάνσεις στις τιμές συναλλάγματος πρέπει να μοιράζονται ίσα ανάμεσα στα δύο στοιχεία (το κεφάλαιο και την εργασία)."

Στο δικό του κείμενο, "Τι είναι σοσιαλισμός για τους εθνικιστές", ο Έλληνας φασίστας διανοούμενος Δημήτριος Βεζανής οριοθετεί τη διαφορά του εθνικοσοσιαλισμού που πρεσβεύει ο ίδιος από τον σοσιαλισμό που πρεσβεύει το ΚΚΕ ως διαφορά ανάμεσα σε μια στενά οικονομίστικη και μια ηθικά αναπτυγμένη αντίληψη της κοινωνικής δικαιοσύνης ("Το ΚΚΕ λέγει «αρπάχτε και φάτε». Εμείς λέμε «δημιούργησε και ζήσε»"), πριν καταλήξει στη διατύπωση της στρατηγικής διαφοράς ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον φασισμό με όρους της διαφοράς ανάμεσα στην αφελή επαναστατική ανυπομονησία και την ώριμη μεταρρυθμιστική και ενωτική προοπτική του φασισμού: "Αφελές και παιδαριώδες είναι να νομίζουμε ότι η κοινωνική ευτυχία θα κατακτηθεί ως δια μαγείας με μιαν μονοκονδυλιά. Μόνο με συνεχείς αγώνες και με διαδοχικές προσεγγίσεις θα πλησιάσουμε την κοινωνική ευτυχία. Και λέγοντας αγώνες δεν μιλάμε για ταξικούς, αλλά για μια συνολική προσπάθεια λαού και της διοίκησης της πολιτείας να υπερνικά διαρκώς τις συνεχείς δυσκολίες και τα αφάνταστα εμπόδια που βάζει ο καπιταλισμός".

Για τον φασισμό, όπως αντανακλάται ως ιδεολογία σ' αυτά τα δύο εδάφια, ισχύει κατ' αρχάς ό,τι ακριβώς ισχύει και για τον ιμπεριαλισμό (που είναι, άλλωστε, ενεργός προϋπόθεση της ανάπτυξης του πρώτου): όπως στις μέρες μας κανείς εκτός από τους "οπισθοδρομικούς" κομμουνιστές δεν θέλει να θυμάται ότι ο ιμπεριαλισμός είναι κατά βάση ένα οικονομικό φαινόμενο, έτσι και κανείς εκτός από τους κομμουνιστές δεν θέλει να θυμάται ότι ο φασισμός ήταν, πολύ πριν τον πόλεμο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μια οικονομική ιδεολογία. Όπως για την σημερινή μη κομμουνιστική αριστερά "ιμπεριαλισμός" σημαίνει κατά βάση "στρατιωτική υπεροπλία των ξένων", έτσι, για την ίδια αυτή αριστερά, "φασισμός" σημαίνει "κουρεμένοι γουλί μαντράχαλοι που χτυπούν μετανάστες."

Αλλά αυτό σημαίνει πως η σημερινή μη κομμουνιστική αριστερά αποκρύπτει ακριβώς τις διαστάσεις αυτές των φαινομένων στις οποίες εμπλέκεται, σε ρόλο πρωταγωνιστικό, η ίδια: αποκρύπτει το γεγονός ότι "ιμπεριαλισμός" σημαίνει πρωτίστως "μονοπωλιακή διάσταση της οργάνωσης του κεφαλαίου εσωτερικά" διότι δεν έχει καμία διάθεση να συγκρουστεί με το εγχώριο μονοπωλιακό κεφάλαιο, το οποίο, αντιθέτως, συνδράμει δια της απόκρυψης της ίδιας του της ύπαρξης· και αποκρύπτει ότι φασισμός σημαίνει πρωτίστως "ιδεολογία της ανάγκης συναίνεσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας και της παράκαμψης της αναγκαιότητας της ταξικής πάλης" γιατί αυτή ακριβώς είναι η σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία της οποίας είναι φορέας.

Αυτός είναι ο πυρήνας της αλήθειας πίσω από το άβολο συναίσθημα που δημιουργεί η ανάγνωση σήμερα του Μουσολίνι και του Βεζανή. Ποιο είναι αυτό το άβολο συναίσθημα; Δεν ακούγονται και τόσο "φασίστες". Αντιθέτως, τα όσα λένε, ακούγονται σήμερα, από τη σκοπιά των πολιτικών συνεπειών της τωρινής κρίσης του καπιταλισμού, μάλλον "προοδευτικά." Αλλά ο λόγος για τον οποίο ακούγονται "προοδευτικά" --άβολα "προοδευτικά" εφόσον είναι ρητά και εγνωσμένα λόγια φασιστών-- είναι ακριβώς ότι είναι οικεία, ως στοιχεία της "προοδευτικής" οικονομικής ρητορικής της μη κομμουνιστικής αριστεράς.

Πράγμα που μας φέρνει στο εξής πρόβλημα: Γνωρίζουμε όλοι ότι οι σημερινοί φασίστες δεν αισθάνονται καθόλου αναγκασμένοι να προτάξουν παρελκυστικά τη "συμφιλίωση κεφαλαίου-εργασίας" για το "εθνικό συμφέρον", ούτε την αντικατάσταση των "ταξικών αγώνων" από μια "συνολική προσπάθεια του λαού" για να υπερνικηθούν τα "αφάνταστα εμπόδια" που "βάζει ο καπιταλισμός". Γνωρίζουμε όλοι ότι ο σημερινός φασισμός δεν φροντίζει με ανάλογη επιμέλεια να υποσχεθεί ούτε τη συμφιλίωση κεφαλαιοκρατών και εργατών (αλλά συχνά προκρίνει ανοιχτά το τσαλαπάτημα των δεύτερων), ούτε την απόρριψη του καπιταλισμού (αλλά, στην καλύτερη, την επιθυμία "να πληρώσουν τα λαμόγια"). Κατά συνέπεια, ο σημερινός φασισμός ακούγεται από πολύ νωρίτερα πολύ "δεξιότερος" του κλασικού, και επιπλέον δεν δείχνει να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για "διανόηση" και "διανοητική επεξεργασία" -- σε αντίθεση με τον κλασικό, που σαγήνευσε ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα --και, ας μην κρυβόμαστε, μερικά από τα λαμπρότερα μυαλά-- της διανόησης της εποχής του.

Γιατί;

Κι αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι μεμιάς πολύ απλή και πολύ τρομακτική; Κι αν η απάντηση είναι πως ο σημερινός φασισμός είναι εξ αρχής κατά πολύ δεξιότερος επειδή η οικονομική ιδεολογία του κλασικού φασισμού καλύπτεται ήδη πληρέστατα από την μη κομμουνιστική αριστερά -- από ό,τι δηλαδή αντιλαμβάνεται ως "αριστερά" ο σημερινός πανεπιστημιακά μορφωμένος μικροαστός;

Κι αν ο λόγος που ο σημερινός φασισμός δεν έχει ανάγκη ούτε τους δικούς του Πάουντ, ούτε τους δικούς του Γουίντχαμ Λούις, ούτε τους δικούς του Γέιτς, ούτε τους δικούς του Χάιντεγκερ ή Μπλανσό για να συγκροτηθεί ιδεολογικά είναι επειδή η "διανοητική" του πτέρυγα, η "μαλακή" εκδοχή των σιδερένιων του γροθιών, επιτελείται ήδη...από την μη κομμουνιστική αριστερά; Δηλαδή, από όλα τα ρεύματα του "σοσιαλισμού" που συνειδητά και συγκροτημένα προωθούν την "συμφιλίωση" κεφαλαίου και εργασίας και την αποφυγή της επαναστατικής σύγκρουσης στο όνομα μιας "ειρηνικής μετάβασης" σε μια θολά "δικαιότερη κοινωνία" -- και μάλιστα, εδώ και δεκαετίες;

http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/0 ... _7393.html

[lybe33]

Πώς να Γίνετε Οδηγός Ταξί σε 6 Απλά Βήματα

[Prince of Persia]

Εναρξη των μαθηματων απο την Τριτη 19/11 αποφασισε η Συγλητος του ΕΚΠΑ!

[leo8]

ομοιως και απο εδω: ΕΚΠΑ: Έναρξη μαθημάτων στις 19 Νοεμβρίου αποφάσισε η Σύγκλητος

[leo8]

Θεραπεία με λέιζερ θα αποκαθιστά τη βλάβη που προκαλούν Πάρκινσον και Αλτσχάιμερ

[elcv]

ομοιως και απο εδω: ΕΚΠΑ: Έναρξη μαθημάτων στις 19 Νοεμβρίου αποφάσισε η Σύγκλητος

Στο ΕΚΠΑ δηλαδή δε θα συνεχιστεί η επαναληπτική εξεταστική όπως σ'εμάς? Η απόφαση είναι τα μαθήματα να αρχίσουν για όλα τα εξάμηνα στις 19?

[Elendil]

Μια νέα γενιά «ιδιωτών»
Του Πάσχου Μανδραβέλη

Οι ανακλαστικώς ευαίσθητοι της Προόδου μπορεί να σοκαριστούν από το γεγονός ότι το 58% των μαθητών γυμνασίου και λυκείου πιστεύει ότι «η παρουσία μεταναστών στη χώρα μας δημιουργεί προβλήματα στην εργασία των νέων».

Ομως η δημοσκόπηση της VPRC για λογαριασμό της «Ελληνογερμανικής Αγωγής» εμπεριέχει ένα ακόμη συγκλονιστικό στοιχείο: το 66,7% των νέων πιστεύει ότι «πιο αποτελεσματική αντίδραση για να ακουστεί η φωνή των πολιτών στους υπεύθυνους» είναι η συμμετοχή σε διαδηλώσεις, πορείες, απεργίες, στάσεις εργασίας. Αντιθέτως, η ψήφος είναι αμελητέα στις προτιμήσεις τους: μόλις 0,6% την προκρίνει. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι μαζί με το 66,7% που προκρίνει πορείες, απεργίες κ.λπ. μόνο 1,1% προκρίνει συμμετοχή σε εργατικά σωματεία/συνδικάτα, μπορούμε πιθανώς να δούμε τη σύγχυση αυτής της γενιάς· ή ακόμη χειρότερα: τι είδους πορείες, απεργίες προκρίνουν. Βεβαίως μπορεί να ισχύει το «παιδιά είναι, θα μάθουν». Δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός πως το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν μόλις πάνε σχολείο είναι ότι απεργούν οι εκπαιδευτικοί. Υπάρχει και η κεκτημένη γνώση της κοινωνίας πως μπορεί να άλλαζαν οι κυβερνήσεις διά της ψήφου, αλλά δεν άλλαζαν πολιτικές. Κάθε υπουργός με την πρώτη διαδήλωση, πορεία, απεργία, έσπευδε να δώσει επιδόματα «προθέρμανσης αυτοκινήτου», «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία», «πλυσίματος χεριών» κ.λπ.

Το βασικό, όμως, πρόβλημα είναι ότι η νέα γενιά δεν θα μάθει την αξία της συμμετοχής στη Δημοκρατία. Μόνο το 9,4% των παιδιών γυμνασίου και λυκείου πιστεύει ότι η συμμετοχή σε μη κυβερνητικές οργανώσεις είναι αποτελεσματικός τρόπος άσκησης πολιτικής. Με τα κόμματα είναι ακόμη χειρότερα: το 7% των νέων πιστεύει ότι μπορεί να ασκήσει επιρροή δραστηριοποιούμενο σε ένα κόμμα. Φυσικά και μπορούν να ειπωθούν πολλά για τα κόμματα και για τις ΜΚΟ. Αλλά όλοι οι εχέφρονες ξέρουν ότι η οργανωμένη δράση των πολιτών αλλάζει και τα κόμματα και τις ΜΚΟ, αλλά και την ίδια την κοινωνία. Το γεγονός ότι τα παιδιά σε ποσοστό 66,7% πιστεύουν ότι η κοινωνία αλλάζει απλώς με διαδηλώσεις, αλλά χωρίς ταυτόχρονη συμμετοχή σε κόμματα, ΜΚΟ και συνδικάτα δείχνει βαθιά άγνοια για τους μηχανισμούς και τα μέσα που πραγματώνεται η Δημοκρατία.

Φυσικά δεν πρέπει να ψέξουμε τα παιδιά. Με όποιους δάσκαλους καθίσουν τέτοια γράμματα θα μάθουν. Δυστυχώς το υπουργείο Παιδείας ρίχνει το βάρος στο μάθημα των Θρησκευτικών αντί της Πολιτειακής Αγωγής και οι συλλογικότητες προκρίνουν τη φασαρία του αγώνα από τον αγώνα καθαυτόν. Σ’ αυτό το περιβάλλον αναπτύσσεται μια νέα γενιά «ιδιωτών» (με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου), αντί πολιτών.

Μην εκπλαγούμε, λοιπόν, όταν αυτά τα παιδιά μεθαύριο βγουν στους δρόμους και ζητήσουν να καεί η Βουλή. Ετσι κι αλλιώς για τα Σόδομα και Γόμορα μαθαίνουν στο σχολείο και νομίζουν ότι ο μόνος τρόπος αλλαγής του κόσμου είναι η θεϊκή παρέμβαση και ο εμπρησμός-τιμωρία είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συλλογικότητες. Δεν μαθαίνουν ότι ο διάλογος, ο πολιτικός αγώνας, και τελικά οι ψηφοφορίες αλλάζουν πιο αποτελεσματικά και αναίμακτα τον κόσμο.

Από ποιους να το μάθουν;

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_arti ... 013_527795

[Becoming_I]

Το απόγευμα η μετάδοση της ΕΡΤ μέσα από το ΕΜΠ

[Jiggly]

«Συνεπώς λοιπόν οι καθηγητές και οι φοιτητές θα πάνε τη Δευτέρα στα μαθήματά τους κι αν παρεμποδιστεί η είσοδος από τον οποιονδήποτε το έργο το έχει η Αστυνομία διότι αυτή τη στιγμή βάσει του νόμου αν συμβαίνουν παραβατικές πράξεις ακόμα και μέσα στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να συμβεί τίποτε άλλο από αυτό που συμβαίνει σε όλη την επικράτεια, δηλαδή τήρηση του νόμου. Πρέπει λοιπόν όλοι να καταλάβουν και οι διοικητικοί υπάλληλοι ότι υπάρχουν τρόποι να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αλλά όχι καταπατώντας τα δικαιώματα κάποιων άλλων»

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?p ... 86&catID=1

Εδώ ολόκληρη η συνέντευξη του Υπουργού: http://www.real.gr/audiofiles/276282.mp3
(στο 4:48 :''και οι φοιτητές το επιθυμούν,έχουν μαζευτεί πάνω από 26000 υπογραφές...'' ,οϊμέ χρησιμοποιεί ο υπουργός ως επιχείρημα τις υπογραφές του anoiktessxoles.gr,εδώ γελάνε και οι πέτρες)

[Jimmis]

ο Μάνος Χατζιδάκις για το Πολυτεχνείο
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ή ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΙΝΔΙΑΝΟΥ
(ο Μάνος Χατζιδάκις για το Πολυτεχνείο)

Οι εθνικές γιορτές έχουν καταλήξει να είναι τελετουργίες χωρίς αντίκρισμα και με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι πρόσφατα –γιορτάζουμε μόλις τη 12η επέτειο– κι όμως μοιάζει η γιορτή σαν τον χρυσό σταυρό που κοσμεί τους λαιμούς νεαρών ερωτιδέων ή ηλιοκαμένων καμακιών. Καμιά επαφή με το ουσιαστικό περιεχόμενο του σταυρού. Στολίδι, ένταση του αισθησιασμού. Έτσι και οι γιορτές του Πολυτεχνείου κατέληξαν σε εκτόνωση, σε κομματικό σφετερισμό και σε συνθήματα άσχετα από το ιδεολογικό περιεχόμενο των γεγονότων που η μνήμη τους συνέθεσε τους επί «εθνικού» επιπέδου εορτασμούς της επετείου (...)
Όμως το τραγικό δεν είναι αυτό. Το τραγικό είναι που κάθε κυβέρνηση βρίσκει τον τρόπο να συνδεθεί κατευθείαν με τις επετείους αυτές, αγνοώντας τα αληθινά μηνύματα των γεγονότων που τις συνέθεσαν (...)

Τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου μας παρέχονται με περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτούς που επέζησαν παρά γι’ αυτούς που χάθηκαν οριστικά. Οι εναπομείναντες παρελαύνουν επικεφαλής, βγάζουν λόγους, πραγματοποιούν τηλεοπτικές συνεντεύξεις και δεν τους άκουσα ούτε μια φορά να μνημονεύουν αυτούς που χάθηκαν οριστικά, που δεν είναι σε θέση να μιλήσουν σήμερα.

Έτσι, έρχεται η σειρά να δούμε από κοντά το τραπέζι ενός Ινδιάνου που αμέριμνος με την παραδοσιακή τεχνική αμύνης, υπερασπιζόταν το σπιτικό του και τον τόπο του από τους εισβολείς, ήσυχος για το δίκαιό του και για τον Θεό του. Όμως οι πιονέροι με τον δικό τους Θεό κατασκευάσανε ένα δικό τους δίκαιο και κατέκτησαν τους Ινδιάνους. Κι αφού τους εξαφάνισαν, άρχισαν να γυρίζουν ταινίες με το δίκαιο αμφίρροπο ανάμεσα στους Ινδιάνους και τους Αμερικανούς στρατιώτες. Όμως η κατάληψη είχε επιτελεστεί. Η Αμερική στους Αμερικανούς. Και η 17η Νοεμβρίου στους επιζήσαντες. Αύριο –καθόλου απίθανο– μια μελλοντική δικτατορία να οικειοποιηθεί την επέτειο του Πολυτεχνείου ως σύμβολο αντιστάσεως εναντίον των αντιπάλων της. Μήπως δεν έγινε παρόμοια πλαστοπροσωπία στα ανατολικά «σοσιαλιστικά» κράτη; Αγώνες νέων παιδιών μήπως δεν έγιναν σύμβολο εορτασμού τυραννικών καθεστώτων; Τα ’χουμε δει αυτά και τα ’χουμε-αλίμονο-συνηθίσει (...)

Μάνος Χατζιδάκις

Αποσπάσματα από άρθρο που δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό «Τέταρτο», τευχ. 8, Δεκέμβριος 1985, και συμπεριλήφθηκε αργότερα στη συλλογή κειμένων του Μάνου Χατζιδάκι «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» από τις Εκδόσεις Ίκαρος.