Apo7
Σοβαρά μιλώντας, χωρίς διάθεση ειρωνείας και εμπαιγμού, μολονότι η έκβαση της συζήτησης δημιούργησε ''εύφορο έδαφος'':
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορείς να δεις καθαρά τα γεγονότα του εμφυλίου, ίσως και λόγω
προσωπικών ή/και οικογενειακών πληγών. Έχω την αίσθηση ότι το θέμα το αντιμετωπίζεις πολύ συναισθηματικά και ως εκ τούτου
οπαδικά. Το ζήτημα δεν είναι ποιος διέπραξε πιο πολλές φρικαλεότητες. Από τη στιγμή που ακούγεται η πρώτη εκπυρσοκρότηση, αρχίζει το γαϊτανάκι των αντεκδικήσεων ακόμα και από ανθρώπους χωρίς σαφή ή χωρίς -σκέτο- πολιτική τοποθέτηση. Σίγουρα είναι
άπειρες οι ιστορίες (έχω ήδη τρεις πρόχειρες) που αν τις παρακολουθήσεις με το μικροσκόπιο, θα γίνεις ψυχικά κουρέλι. Αν σου περιγράψουν μια μάνα με σφαγμένο γιο στην αγκαλιά και δε ''λυγίσεις'' σημαίνει ότι είσαι αναίσθητος. Μα και τον Τιτανικό να δεις ή τον σκαρ να σκοτώνει το μουφάσα στο lion kings, μπορεί να σε πάρουν τα ζουμιά. Το θέμα του
δικαίου ή αδίκου ΔΕΝ κρίνεται στο επίπεδο της εικονοποίησης μιας σκηνής φρίκης και άρα όποιος σκότωσε πιο πολλούς ή όποιος ήταν πιο βάναυσος είναι ο κακός και ο άλλος ο καλός. Σε αυτό το επίπεδο μάλλον αυθαιρεσίες θα ακουστούν παρά πραγματικές πληροφορίες.
Το ζήτημα είναι ποιος έχει το
ιστορικό δίκαιο και εδώ τα πράγματα είτε το θέλεις είτε όχι είναι ξ ε κ ά θ α ρ α. Οι
κομμουνιστές ήταν αυτοί που έκαναν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, σπέρνοντας μέσα σ' αυτόν τα οραματικά στοιχεία της πραγματικής δημοκρατίας, αυτής του λαού. Οι
κομμουνιστές ήταν αυτοί που αγωνίζονταν για μια κοινωνία πραγματικής
ελευθερίας, αλληλεγγύης, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου ο πλούτος (και ο plouto

)
θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν. Για μια κοινωνία που αρμόζει σε Ανθρώπους, χωρίς κολασμένους απ'τη μια και αδηφάγους απ'την άλλη (α ξέχασα και το φτιασίδωμα της ανισότητας που ακούει στο όνομα ''μεσαία τάξη''). Μάλιστα, όλες οι δημοκρατικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα (
αυτές οι κουτσουρεμένες ή λαμπρές αστικές ελευθερίες & το ''κοινωνικό κράτος'') έχουν βαφτεί με αίμα αριστερών (ψήφος στις γυναίκες, εργασιακά δικαιώματα, ατομικές ελευθερίες, δημόσια εκπαίδευση-υγεία και πλείστα όσα εσύ απολαμβάνεις και γεύεσαι -αχανής ο κατάλογος).
Οι δεξιοί σε όλες τις φάσεις της ιστορίας αυτών των αγώνων ήταν πάντα θιασώτες κάποιου βασιλιά/δικτάτορα, των πιο σκοταδιστικών και ανελεύθερων καθεστώτων. Ως εκ τούτου ήταν υποτελείς, λακέδες και ραγιάδες. Για ποια ελευθερία να παλέψουν τέτοιοι άνθρωποι; Είτε άμεσα είτε έμμεσα στην κατοχή ήταν το δεξί χέρι των Ναζί. Άμεσα ως Τάγματα Ασφαλείας, έμμεσα ως ''αγνοί'' και πρόθυμοι καταδότες των κομμουνιστών. Τους γοήτευε η στολή ; Δεν ξέρω, πάντως πιο ζεστή ήταν γι αυτούς η μπότα του εθνικοσοσιαλιστή παρά η αρβύλα του εθνικοαπελευθερωτή. Ταιριάζαν τα χνώτα τους και οι ιδεολογίες τους.
Πάντως, για να μη νομίζεις ότι πρόκειται για καμιά ελληνική ιδιαιτερότητα, να ξέρεις ότι σε
όλη την Ευρώπη αλλά και σε όλον τον κόσμο, αυτό ήταν το ''σχήμα'' που ακολουθήθηκε στους εμφυλίους (βλ. Ισπανία, Ιρλανδία). Και ξέρεις όταν οι ''συμπτώσεις'' είναι τόσο πολλές, αποτελούν ιστορική απόδειξη και όποιος την αμφισβητεί είτε είναι
αδαής είτε
εθελοτυφλεί (ή ότι άλλο μεσολαβεί ανάμεσα σε αυτές τις δύο έννοιες). Για του λόγου το αληθές θα σου προτείνω και εγώ με τη σειρά μου μια ταινία στην οποία οι ''προσωπικές ιστορίες'' ισορροπούν και ίσως βγάλεις πιο νηφάλια συμπεράσματα:
''Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι''. Θα σε αφήσει ευχαριστημένο και ελπίζω προβληματισμένο.
Υ.Γ: Μη μου γράψεις καμιά απάντηση με αναφορά στην ΕΣΣΔ , γιατί με εμένα ξέρεις ότι δεν πιάνει.