
Και ακόμα καλύτερα, να αποτελέσει βάση ενός εκπαιδευτικού σεμιναρίου ("Πώς να διδάσκετε") που θα πρέπει να παρακολουθήσουν υποχρεωτικά όλοι οι διδάσκοντες της Σχολής μας?
Πιστεύω η βάση ενός τέτοιο σεμιναρίου για τους "χειρότερους" εκ των καθηγητών μας θα έπρεπε να είναι οι εξής τρεις αρχές:
1.)Οι φοιτητές δεν είναι σάκοι του μποξ πάνω στους οποίους βγάζουμε τα διάφορα κομπλεξ ή τον όποιο εκνευρισμό/θυμό έχουμε για κάποιον άσχετο λόγο, π.χ επειδή το προηγούμενο βράδυ η γυναίκα είχε "πονοκέφαλο".
2.)Οι φοιτητές μας δεν είναι ισότιμοι σε γνωσιακό επίπεδο με εμάς, δεν μιλάμε σαν όμοιο-προς-όμοιο (όπως θα αναλύαμε ένα θέμα π.χ σε κάποιο εξεζητημένο συνέδριο), αλλά σαν διδάσκοντας-διδασκόμενος.
3.)Οι φοιτητές μας είναι άνθρωποι, όχι νούμερα/τσουβάλια/ντουβάρια/αντικείμενα. Μάλιστα, στη σχολή μας οι φοιτητές μας τυχαίνει να είναι και έξυπνοι γενικώς άνθρωποι. Αν δεν θέλουμε να τους σεβόμαστε ως σύνολο και ως μονάδες, τουλάχιστον αποφεύγουμε να τους προσβάλλουμε ή να τους μειώνουμε (το οποίο μάλλον γίνεται για να ανεβάσουμε τον εαυτό μας στα μάτια μας)
Τώρα, η επιβράβευση μπροστά σε αυτά τα θεμελιώδη μου φαίνεται αρκετά προχωρημένη. Ας λύσουμε το θέμα του σεβασμού και τα χονδροειδή σφάλματα απόκλισης από τις απαιτήσεις μεταδοτικότητας-επικοινωνίας πρώτα...


Το πείραμα με τα ποντίκια αρκετά ενδιαφέρον, όπως και όλα τα πειράματα που έχουν γίνει από τους ψυχολόγους που διερευνούν τη συμπεριφορά μας άλλωστε. Αρκετά από αυτά είναι συγκλονιστικά, γιατί απογυμνώνουν και αναδεικνύουν με ανατριχιαστική φυσικότητα συμπεριφορές που όλοι μας θεωρούμε αφύσικες και απάνθρωπες. Δείτε το das experiment ως μια πρώτη προσέγγιση ή διαβάστε για οποιοδήποτε άλλο πραγματικό πείραμα διαχείρισης εξουσίας για να μάθετε μερικά ανατριχιαστικά πράγματα για το ανθρώπινο είδος.
