Αναδημοσίευση από την
Ανώτατη Σχολή Κακών Τεχνών (Απ΄οτι γνωρίζω, η συγκεκριμένη σχολή δεν θα υποστεί τις συνέπειες του σχεδίου "Αθηνά"!
)
Γιατί κουράζονται και ταλαιπωρούνται οι δάσκαλοι και οι καθηγητέςφίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στη φίλη δασκάλα Δήμητρα (Κομοτηνή)
Μιας και “ δεν υπάρχει καλύτερη αφετηρία για τη σκέψη από το γέλιο” , όπως έγραψε ο Μπένγιαμιν (“Ο συγγραφέας ως παραγωγός” ), θα αρχίσω με ένα ανέκδοτο και μια προσωπική εμπειρία. Ένας εργάτης δουλεύει χρόνια ολόκληρα σε ένα εργοστάσιο συσκευασίας και η δουλειά του είναι να ανεβοκατεβάζει ένα μοχλό· μετά από χρόνια του λένε ότι ο μοχλός αυτός δεν έκανε απολύτως τίποτα, δεν ήταν συνδεδεμένος με κανέναν μηχανισμό - και παθαίνει κλονισμό, ψυχικό τραλαλά. Αυτό το ανέκδοτο, αν είναι ανέκδοτο, μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που αναπολώ 12 χρόνια μαθητείας στα θρανία.
Μέσα σε αυτά τα δώδεκα χρόνια του εγκλεισμού στο μαντρί, δώδεκα χρόνια μαθητείας
για να βγω στην κοινωνία υπάκουος και χρήσιμος για τον Κύριο και το Κράτος, μου συνέβησαν πολλά. Τον χειμώνα του 1974-5, Ε΄Γυμνασίου στα Βριλήσσια, κάνουμε κοπάνα, πέντε αλάνια, παίζουμε μπιλιάρδο στο Χαλάνδρι, κάνουμε τη μπουρδελότσαρκά μας στα Εξάρχεια, είχε πολλά μπουρδέλα τότε, και καταλήγουμε στον Αρίωνα, στην Αθηνάς, περιβόητο πορνοσινεμά. Καθόμαστε, κάποια στιγμή με σκουντάει ο διπλανός μου και μου κάνει νόημα να δω· και τι βλέπω; Βλέπω κάποιον να είναι σκυμμένος και να κάνει πίπα σε έναν από την παρέα, σε αυτόν που καθόταν στη μία άκρη. Κι εκεί που μια χαζεύουμε τη τσόντα μια το συμβάν, ανάβουν τα φώτα του διαλείμματος και βλέπουμε να σηκώνει το κεφάλι του ο θεολόγος μας.
Δεν ξαναδιαβάσαμε ποτέ Θρησκευτικά, δεν μας εξέτασε ποτέ και όλοι 20. Εκείνη την εποχή, οι αδικαιολόγητες απουσίες ήταν 100, οι δικαιολογημένες 50. 150 ώρες δια του 6 είναι 25 μέρες κοπάνας. 25 μέρες ευτυχίας.
Προχτές μας επισκέφτηκαν ο φίλος Σ. και η φίλη Δήμητρα, θεατρολόγος στο Δημοτικό. Και μου έλεγε πόσο πολύ κουράζεται. Και αναρωτιόταν γιατί κουράζεται ενώ δεν είναι ούτε βαριά χειρωνακτική εργασία ούτε πάρα πολλές ώρες εργάζεται. Δεν χρειάζεται να σας πω ότι δεν κουράζεται μόνο η Δήμητρα, ο κόσμος όμως που δεν είναι δάσκαλοι ή καθηγητές έχουν την εντύπωση ότι οι διδάσκοντες περνάνε ζάχαρη, ζωή και κότα, ότι τα ξύνουν όλη τη μέρα, έχουν και τρείς μήνες πληρωμένους και αδούλευτους. Εργάστηκα κι εγώ ένα χρόνο σε φροντιστήριο, στο Χαλάνδρι, όταν ήμουν φοιτητής, και επιβεβαιώνω τις διαπιστώσεις τους. Πιάσαμε λοιπόν την κουβέντα με τη Δήμητρα και είπαμε πολλά και συμφωνήσαμε σε όλα. Εικάζω ότι θα συμφωνήσουν και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές – ίσως να συμφωνήσουν και κάποιοι που δεν είναι δάσκαλοι. Εκείνοι που δεν θα συμφωνήσουν, θα είναι λίγοι, θα είναι οι γονείς. Όσο για τους μαθητές και τις μαθήτριες, παιδιά και έφηβους, δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσουν.
Τι μας κουράζει σε μια δουλείά, φίλες και φίλοι; Η ίδια η εργασία μόνο; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Το τι με κουράζει το συνειδητοποίησα στο γιαπί: όταν δούλευα ως βοηθός με τον χ μάστορα, κουραζόμουν λίγο, σωματικά· όταν δούλευα με τον ψ, γύριζα κομμάτια, πτώμα. Γιατί; Να σας πω γιατί: ο χ μου έλεγε, ρωτούσε, πάνω από τη σκαλωσιά,
Θανάση, μια οχτάρα δίμετρη; Δηλαδή, μου ζητόύσε να του δώσω μια τάβλα 8 πόντων φάρδος, δύο μέτρων μήκος.
Σήμερα ή αύριο; τον ρωτούσα και χαμογελούσε γιατί την είχα ήδη στα χέρια μου και το ήξερε ότι την είχα έτοιμη και δεν θα περιμένει μην το δει το αφεντικό ότι κάθεται και δεν δουλεύει. Και γνώριζε ότι την είχα στα χέρια μου διότι ήταν βέβαιος ότι θα μπορούσα να ήμουν μάστορας, εάν μου άρεσε να διατάζω. Ξέρετε τι έκανε ο Ψ; Να σας πω: ενώ έβλεπε ότι την έχω στα χέρια μου την τάβλα ή το λατάκι, διέταζε φωνάζοντας,
φέρε, φέρε, φέρε, φέρε. Όχι μια φορά, τρεις, τέσσερις! Και μάλιστα τη στιγμή που τού την έδινα!
Ξέρετε πόσο ξεκουράζει η διαταγή γι΄ αυτόν που την διατυπώνει και πόσο κουράζει αυτόν που την ακούει; Θα το γνωρίζετε. Εάν δεν το γνωρίζετε και δεν σας πείθω, μια μέρα όταν θα την νιώσετε στο κωλαράκι σας θα με θυμηθείτε. Η διαταγή είναι απολαυστική διότι είναι εκτόνωση κούρασης, άγχους, κατά συνέπεια προκαλεί μια ιδιάζουσα αύξηση της ηδονής – να γιατί αρέσει σε όλους να διατάζουν. Γι αυτόν όμως που την δέχεται και καλείται να υπακούσει και να την εκτελέσει είναι κατάρα: να γιατί η διαταγή θεωρείται, όπως και η βιασύνη, αγένεια πρώτου μεγέθους. Ομιλώ ως αναρχοκομμουνιστής.
Κάποια στιγμή, μου λέει η Δήμητρα: θα γινόσουν πολύ καλός δάσκαλος. Ναι της λέω, θα γινόμουν ο πιο καλός δάσκαλος που έχει περάσει από όλα τα σχολεία όλων των χωρών όλων των αιώνων. Θα έμπαινα στη τάξη, θα ζητούσα από τους μαθητές που δεν τους ενδιαφέρει το μάθημα να βγουν έξω, να πάνε να παίξουν ή να πιούνε κάνα τσιγαράκι στις τουαλέτες, δεν ξέρω τι θα κάνουν, χωρίς συνέπειες, με 2ο στον έλεγχο επιπλέον. Και θα έκανα μάθημα με πέντε μαθητές και μαθήτριες που πράγματι θα τους ενδιέφερε.
Σε μια βδομάδα θα σε έδιωχναν κλωτσηδόν. Το γνωρίζω, Δήμητρα. Εάν δεν το κάνεις αυτό όμως, εάν έχεις μέσα στη τάξη μαθητές και μαθήτριες που δεν ενδιαφέρονται, που δεν είναι εκεί, που θα ήθελαν να είναι αλλού, τι θα κάνουν; Δεν θα μιλήσουν με τον διπλανό τους, δεν θα παίξουν; Θα χάσουν ευκαιρία για να γελάσουν, για να σου κάνουν πλάκα, για να σου κάνουν τη ζωή μαύρη; Όχι, δεν θα τη χάσουν! Καλά θα κάνουν; Πολύ, πάρα πολύ καλά θα κάνουν.
Όταν διδάσκεις τέσσερις και πέντε και έξι ώρες σε παιδιά και έφηβους που δεν τους ενδιαφέρει το μάθημα, διδάσκεις σε έγκλειστους, σε φυλακισμένα παιδιά και εφήβους. Τα παιδιά είναι εκεί μέσα όχι επειδή το επέλεξαν αλλά επειδή τους το επέβαλαν, επειδή τα αναγκάζουν. Οι δάσκαλοι λοιπόν και οι καθηγητές είναι δεσμοφύλακες, ανθρωποφύλακες, παιδοφύλακες, εφηβοφύλακες - δεν γνωρίζω εάν το γνωρίζουν· οι γονείς σίγουρα δεν το γνωρίζουν. Και θα ήταν ανόητο να περιμένουμε τα παιδιά και οι έφηβοι να μην διαμαρτύρονται και να μην τιμωρούν, όπως μπορούν, τους δασκάλους και τους καθηγητές. Οι φωνές είναι το βασικό τους όπλο – ακαταμάχητο. Εκεί που σιωπαίνουν, να μια έκρηξη κραυγών και γέλιων και ουρλιαχτών.
Σας κουράζει αυτό, αγαπητοί δάσκαλοι και καθηγητές, αγαπητές δασκάλες και καθηγήτριες, σας ταλαιπωρεί;
Σας κουράζει και σας ταλαιπωρεί!
Θέλετε να μην σας κουράζει και να μην σας ταλαιπωρεί;
Θα έλεγα μάλλον πως θέλετε! Μπορείτε να κάνετε κάτι; Γνωρίζετε τι πρέπει να κάνετε;Για να δούμε αύριο τι θα δούμε!
Πριν όμως θα αναρωτηθούμε εάν για τους έφηβους οι τουαλέτες των Γυμνασίων και των Λυκείων είναι πιο ενδιαφέρων χώρος από τη σχολική αίθουσα. Για φανταστείτε, διδάσκοντες και γονείς, να είναι!
φούντα είναι, θα περάσει!
Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
