Βγαίνοντας απο το pit stop

[pan]

Στον πρώην ένοικο του Μετς που τα βράδια φυλάει στη σκοπιά τα όνειρα μου

Καθόμασταν στο Μετς ,ξέρεις τώρα, καπνοί , μουσικές και γέλια σε μια κάμαρη ισόγεια .Απ έξω όλοι οι επίσημοι , οι αστέρες, οι ηγέτες ,οι πολύ σημαντικοί ανάμεσα στους οποίους ίσως και κάνα δυο τρεις πολιτικοί μηχανικοί , αναπαύονται στο νεκροταφείο .Εμείς το χαβά μας…Η συζήτηση είναι επίσημη και σοβαρή γιατί εμείς είμαστε κάποιοι κύριε ,δεν είμαστε του σωρού.. Έτσι λοιπόν όπως αναλύουμε την πολιτική κατάσταση ενημερωμένοι από εφημερίδες όπως τα Ψόφια Νέα και άλλα τέτοια (μην θίξουμε και κανέναν) και οραματιζόμαστε το επαγγελματικό μας μέλλον και φλυαρούμε σε στυλ τι κοινωνία θα συντηρήσουμε και τι αγωνιώδεις αγώνες θα κάνουμε για να προωθήσουμε τα συμφέροντα μας και πως θα ανατρέψουμε την επέλαση του κακού το οποίο στην συντριπτική πλειοψηφία του είναι ότι δεν είμαστε εμείς….Ο Eξάγγελος από τις βόρειες αυτοκρατορίες, θέλοντας να μας πάει πιο μακριά με την αφαιρετική του σκέψη , μας προκαλεί να σκεφτούμε ένα παράδειγμα ανθρώπου το οποίο δεν συμμετέχει σε όλο αυτό το στημένο παιχνίδι. Ψάχναμε ψάχναμε αλλά τι να βρούμε αφού δεν μας κόβει ρε .Είμαστε ευνουχισμένοι .H φαντασία μας δεν έχει χαθεί ακριβώς, έχει καθίσει αμίλητη στην γωνιά αφού δεν της απευθύνουμε το λόγο γιατί το μόνο που προσπαθούμε να βρούμε είναι πώς να βγάλουμε κανά ευρώ με καμία εξυπνάδα και στη καλύτερη των περιπτώσεων αξιοποιώντας την ευφυΐα μας σε συνδυασμό με την εκπαίδευση που επιλέξαμε. Εδώ θέλω να σημειώσω πως μόλις καταφέρουμε να κονομήσουμε συντηρούμε ανεγκέφαλα την υφιστάμενη κατάσταση (μπλα μπλα μπλα) και ακρωτηριασμένοι συμμετέχουμε στον μετασχηματισμό της (γιατί όλα αλλάζουν κυρίες και κύριοι) .Ας επιστρέψουμε όμως στην κάμαρη …το παράδειγμα του αμέτοχου ανθρώπου από το σύγχρονο κεφαλαιουχικό( και αν δεν σ’ αρέσει βαλε εσύ όποια λέξη θες) παιχνίδι είναι το…. Ζόμπι…!!Ναι , μου λέει ο Eξάγγελος…τα ζόμπι μεγάλη ιστορία δικέ μου.. είναι στη φάση τους και εκτός από την λογοτεχνία με ζόμπι , κόμικς με ζόμπι , ταινίες με ζόμπι και ότι μπορείς να φανταστείς με ζόμπι , μέχρι και εγχειρίδιο αντιμετώπισης κρίσης ζόμπι , ζουν ανάμεσα μας και κάνουν και ότι να ναι…Στο κλίμα της συζήτησης παίρνω ύφος και του λέω…-Εξάγγελε… δεν υπάρχει μια στο τρισεκατομμύριο πιθανότητα να σκάσει ζόμπι και να τα κάνει μπάχαλα…Θέλω να μου αναφέρεις μια πραγματική περίπτωση ανθρώπου που δεν συμμερίζεται την αγωνία μας (και αντί για αγωνία βάλε εσύ όποια λέξη θες) …Ο Εξάγγελος αφήνει το τσιγάρο από το στόμα και φυσώντας ένα πυκνό σύννεφο καπνού από τη μύτη μου λέει –Το ζόμπι όταν έρθει δεν θα σου χτυπήσει την πόρτα αγαπητέ…Θα την σπάσει…Άξαφνα 2g γέλιου μεγέθους Μw=8 κτυπάνε την κάμαρη και μας ρίχνουν από το κρεβάτι και την καρέκλα και μας χτυπάνε αλύπητα και μόνο που δεν κατουριόμαστε πάνω μας κρατώντας τις κοιλίες μας από τα χαχανητά….Η ειρωνεία είναι ότι εκείνο το βραδύ ο Εξάγγελος δεν έκανε πλάκα….
Τα χρόνια πέρασαν. Θυμήσου πόσες τρομερές απειλές ….η νόσος των τρελών αγελάδων…η νόσος των πτηνών…η νόσος των κουνουπιών….η νόσος των χοίρων….έχουν σκοτώσει λίγους, έχουν τρομοκρατήσει αμέτρητους , περίεργο δεν είναι..?? Ποιες οικονομικές κρίσεις ….???Ο περίφημος 20ος αιώνας με τους δυο μεγαλύτερους θηριώδεις και δολοφονικούς πολέμους της ιστορίας , με δεκάδες άλλους μικρότερους (ως προς την έκταση της θηριωδίας) , εκατοντάδες εμφυλίους και χιλιάδες αναταραχές και συρράξεις είναι αστείο να μιλάμε για ύφεση δικέ μου .Η οικονομική κρίση απειλεί τον αναπτυγμένο κόσμο .εν μέσω της οποίας κάποιοι θησαυρίζουν. Ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει γρίπη αυτό τον καιρό… Γρίπη με ένα γελοίο όνομα , που θα κολλήσεις και εσύ .
Άνοιξα χθες τη τηλεόραση μετά από καιρό και είδα παρουσιάστρια κεντρικού δελτίου μέσα στο πανάκριβο ταγέρ της να μιλάει για κρίση και μετά σε διαφήμιση γραία μαγείρισσα να αυτοδιαφημίζεται( αυτή την πέρασα για ζόμπι γιατί έτσι μου έκανε η κόμμωση της ) και ακαδημαϊκά μορφωμένο συγγραφέα –έμπορο βιβλίων να σοβαρολογεί επικίνδυνα .. και κατάλαβα πως ο Εξάγγελος μόνο πολιτικός μηχανικός δεν είναι ,γιατί αυτοί συνήθως πλάκες κάνουν…

[pan]

Χαρισμένο και αν το θέλουν ,όχι σ’ αυτούς που διαβάζουν ασυναρτησίες ,αλλά σε αυτούς που βλέπουν ένα αυθόρμητο και άτεχνο κολάζ

Πως αισθάνεστε σήμερα αγαπητέ? – Όπως πάντα γιατρέ….Ένοχος!!
Αχ γιατί να πρωτομιλήσω… Αφού η επιθυμία μου με οδηγεί σε σένα αμετάκλητα ,σε λίγο όλες οι φίλες μου θα είναι HD και θα μου κάνουν όλα τα χατίρια έτσι ώστε να σημειωθεί ότι ζήλεψες αγάπη μου και μίσησες όσο τίποτε άλλο, τα ηλεκτρόνια και τις κάρτες γραφικών! Το κόκκινο που φόρεσες το βράδυ πως το διάλεξες σαν κόκκινο πιο κόκκινο φαινόταν στο σκοτάδι.
Προσπαθώ να χαλαρώσω να μην βιάζομαι ρε παιδί . Η ανυπομονησία μου υπήρξε ο πιο προδοτικός μου φίλος. Έτσι αφού πέρασα μια περίοδο ‘εξεταστική’ που με δυσκόλεψε πολύ για να την λήξω , το έριξα στο τζίν για να χορεύω ξέφρενα και φρέναρα πολύ στη μουσική καθώς αυτή γαργαλάει τα αυτιά μου πλέον με τις 33 στροφές της . Μια βόλτα στο Μοναστηράκι με κάνει να συλλογίζομαι την εποχή που για να παίξεις μουσική πρώτα εξασφάλιζες το αντίτιμο μετά κατέβαινες βολτίτσα με παρεούλα γουστόζικη και στο τέλος έπιανες κουβέντα ειδική και γενική και όπως πάντα σχετική ,με τον δισκοπώλη και έτσι χωρίς να το συνειδητοποιείς συζητάγατε για σύγχρονη φυσική εν μέσω στρατιωτικών παραλλαγών και νεαρών παρεών που έψαχναν απονήρευτοι τον παπά , γιατί ως γνωστών οι καλύτεροι παπάδες δεν συχνάζουν σε εκκλησίες ! Και μετά βούρ πίσω στο σπίτι για να ερωτοτροπήσουν τα συναισθήματα σου με ξένες μουσικές και φράσεις ,σκεπτόμενος τώρα πια ότι έτσι από μικρή ηλικία χωρίς να το καταλάβουμε κάναμε τα πρώτα μας ταξίδια στο εξωτερικό ξαπλωμένοι στο καναπέ ,ενώ οι μεγάλοι καβαλούσαν αεροπλάνα και περίμεναν σε αίθουσες μετεπιβίβασης. Τότε αγάπη μου δεν υπήρχε παρελθόν…σκέψου!! Μόνο το μπροστά είχαμε και με τίποτα δεν είχαμε να συγκριθούμε!!!
Και επειδή μίλησα πολύ σοβαρά ως τώρα θα μιλήσω στα παιδιά που ήρθαν σήμερα στο μάθημα των μερικών διαφορικών συμπεριφορών για ένα παμπάλαιο πρόβλημα ,το πρόβλημα της τάσης – πίεσης και στα αγγλικά stress για τους πιο υποψιασμένους. Μην ξεγελιέστε αγαπητοί από τους καθηγητάδες σας που σας παραμυθιάζουν με εξισώσεις και κομπιούτερ και όλους αυτούς τους τύπους που δώσανε το όνομα τους σε παγκόσμιες σταθερές και άλλα τέτοια. τρε μπαναλίστηκα... Το πρόβλημα της πίεσης δεν λύθηκε από έναν άνθρωπο πόσο μάλλον από επιστήμονες , αλλά από μια ομάδα και μάλιστα μια ομάδα εργατών (Αχ Κάρλ μες στο μυαλό μου γυροφέρνεις πάντα ντυμένος με παρδαλά κουστούμια και όχι έτσι όπως σε φαντάζονται οι οπαδοί σου)των επονομαζόμενων ποδοσφαιριστών! Η αμυνόμενη ομάδα δέχεται μια τρομακτικής έντασης οργανωμένη και ανελέητη επίθεση από τους αντιπάλους. Στριμωγμένοι στα καρέ τους αντιλαμβάνονται ότι αν δεν δράσουν αποτελεσματικά σίγουρα θα την φάνε τη γκολάρα και μετά θα έρθει το κράξιμο της αρκούδας από τη εξέδρα έως ότου η ξεφτίλα γραφτεί σε μελάνι και κρεμαστεί και στο τελευταίο περίπτερο της επικράτειας ...Τότε ο πιο θαρραλέος μεσοεπιθετικός ορμάει πάνω στη μπάλα και με μια δυνατή και σίγουρη κλωτσιά την πετάει στο άνω διάζωμα….Η επίθεση ακυρώνεται το παιχνίδι σταματάει και όλοι ξεφυσάμε μισοζαλισμένοι…Όχι μπάλα => Όχι πίεση=> Όχι γκολ!!!!
Πολύ πιο σημαντικοί παίκτες από τους ποδοσφαιριστές ,χρησιμοποιούν αυτόν τον αλγόριθμο που ανέπτυξαν πρώτοι οι συγκεκριμένοι αθλητές και έτσι αγάπες μου θέλω να πω ότι το κλείσαμε το μαγαζί (!!) και τώρα θα ανεβαίνω σαν χαμένος την Ακαδημίας και σαν χαζός θα περιδιαβαίνω την Φιλελλήνων ψάχνοντας στους γύρω δρόμους την μπάλα…
Γλυκιά μου με όλα αυτά τα παλαβά που διαβάζω στα Ψόφια Νέα σε στυλ , αγωνιστικές χαιρετούρες προέδρων, κόλπα με ακίνητα και άρθρο για το πως να φτιάξουμε mochaccino θέλω να βάλω ένα τέλος σε όλα αυτά πηδώντας στις ρόδες του τρένου και μάλιστα όχι όποιου και όποιου αλλά αυτού του τουριστικού που περνάει απ την Αδριανού κουβαλώντας θαυμαστές όχι του Παρθενώνα αλλά των καφεδοπότηδων νεοελλήνων ..

Και για το τέλος θα ήθελα να πω ένα πράγμα μόνο για τον Ευγένιο. Ότι υπήρξε σαν άνθρωπος και σαν Έλληνας από τους λίγους που μιλούσε για το Καραγκιόζη με αγάπη και ευαισθησία. Γιατί αυτός ο ήρωας είχε μια θέση μέσα στη ψυχή του ιδιαίτερη .Εμείς καταφέραμε το πιο εύκολο απ όλα .. να διαστρέψουμε το νόημα του. Ίσως γιατί δεν έχουμε μέσα μας τέτοιες θέσεις για να φυλάξουμε το οτιδήποτε.

[γάντι του μποξ]

(χιούμορ κάνω φίλε μου, μην το παρεξηγήσεις)

[gandalf]

εμένα πάλι αυτό το "free writing" θα έλεγα ότι μ' αρέσει...

[soso]

εμ τι θα λεγες ! εσυ κανεις παρεα με τον admin ρε ! το free writing δν θα σ αρεσε ?
κατω οι ζουραριδες ! Ζητω ο Τζιμης Πανουσης !

off topic .... και μ αρεσει !

[pan]

Φέιγ βολάν γραμμένο ειδικά για τα παιδία που προβληματίζονταν από τις 13 του Μάη του προηγούμενου έτους έως τις 13 του παρόντος και για τις 13 κάθε επόμενου που θα προπαγανδίζεται φυσικά σαν σωτήριο


Είμαι τόσο μόνος που σκέπτομαι να ανέβω στη σχολή και κρατώντας το έμπλαστρο που αγόρασα το πρωί από το φαρμακείο να ζητήσω στον πρώτο που θα συναντήσω μπροστά μου(και όταν λέω τον πρώτο εννοώ όχι μονό τον πρώτο φοιτητή αλλά αν τύχει και καθηγητή και βαλε εσύ στο νου σου όποιον θες ρε παιδί μου ) να μου το ρίξει γιατί μόνος μου δεν μπορώ .Έτσι μετατρέπω το έμπλαστρο σε αναγνωρίσιμο σύμβολο μοναξιάς ενώ όλοι οι άλλοι θα γελάν και θα ψιθυρίζουν αστεία κοιτώντας με. .Το εισιτήριο που έβγαλες για να δεις κοσμοπολίτες ινδιάνους σε στέλνει μπροστά ,σου τάζει, σε εξάπτει, σε κάνει να σχεδιάζεις να ζεις δυο φορές και αχ όταν γυρίσεις μην το πετάξεις γιατί αποκτά μια μαγική ιδιότητα ..Να σε ταξιδεύει πίσω!!. Ασήμαντα τυπωμένα χαρτιά με μελάνι , άκου το ανεπαίσθητο χρατς χρουτς καθώς γυρνάνε πίσω τους δείκτες του ρολογιού. Τους ανίκητους δείκτες …
-Κοίτα τώρα αν είναι να γράψουμε δράμα και μελό άστο καλύτερα, γιατί τα παιδιά θα σου κρεμάσουν φωτογραφία ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο, της Τσαχπίνας Σπαρταριστής και Νεαρής Δημοκρατίας, σε απόγνωση !Αν και τότε θα μπορούμε ίσως να ανταγωνιστούμε τα Ψόφια Νέα αφού έχουμε και φωτογράφο!
Και τώρα που το ανέφερα σήμερα δεν αγόρασα εφημερίδα (θέλω να πω ότι στο μπάνιο δεν βολεύει το λαπτοπ και αυτό μην το πείτε πουθενά γιατί αν μάθει μεγαλοαναλύτης δημοσιογράφος ότι συνοφρυώνομαι από τις αναλύσεις του μέσα στο μπάνιο θα του πέσουν τα μαλλιά και θα μας βγαίνει με περουκίνι να μας πιπιλά τον εγκέφαλο που έως τώρα συστηματικά καταστρέφαμε με τις περίφημες 6(!) σε στυλ ποιος είναι ικανός και ποιος όχι να ηγηθεί(μπαλ μπλα μπλα) και τηλεόραση δεν ανοίγω γιατί το έχω κάνει τάμα να βρω σε βινύλιο , δίσκο απ τις Τρύπες σε τιμή που να μην εξεγείρει το κορίτσι μου που μου ζητάει ένα μήνα τώρα επίμονα να τις πάρω άρωμα γνωστού περφιουματέρ (κάποιος θα θυμώσει πάλι) και δεν έχω θέμα. Ας είναι καλά όμως φίλος μου μηχανολόγος σήμερα στην Αδριανού που μιλάγαμε για πράσινη ανάπτυξη και οικολογία και δεν άντεξε και εξανέστη για το ότι βαπτίσαμε τα πάντα πράσινα κι φτάσαμε σε σημείο να εξαίρουμε την οικολογικότητα αυτοκινήτου που σβήνει και ανάβει μόνο του όταν σταματάμε -ξεκινάμε ενώ συνεχίζει και καίει πετρέλαιο και επιπλέον δεν αποτελεί ανακυκλώσιμο προϊόν….Αχχχ εγώ χαμογελούσα γιατί το τρενάκι περνούσε χαρούμενα και ήρεμα από μπροστά μας ενώ συμφωνούσα ότι βαφτίσαμε τις απολήξεις μας ,τα άκρα μας .πράσινα και οικολογικά ενώ παραμένουμε στο μέσα μας μαύροι και ρυπαροί. .
Ατόπημα μεγάλο να μην είναι βέβαια οι εκλογές της σχολής μας στο πάνω μέρος αυτού του κειμένου κατά τα δημοσιογραφικά ειωθότα αλλά θεωρώ πως πρέπει να ωριμάσουμε επιτέλους να αφήσουμε την μεσσιανική λογική που καλλιεργείται στα μπλε και πράσινα χωράφια από τους φιλότιμους συναδέλφους καθώς και θα πρέπει πιστεύω να πάψουμε να καλούμε τους νεκρούς του κόκκινου στρατού να βγουν απ το τάφο να οργανώσουν εκλογές και να ανοίγουν τα ζόμπι τη κάλπη και να κάνουν καταμέτρηση (συγχωρέστε με σύντροφοι) γιατί απ την πολύ επίκληση θα το κανουν και τοτε το κλίμα θα είναι φρικα-σε και δεν βλέπω στις επόμενες εκλογές να πατάει γυναίκα στο Γ18 …Και γιαυτό τελικά καταποντίζω τις εκλογές (μου) ,γιατί τις δικές σας μπορείτε να τις βάλετε όπου θέλετε μιας και για πολλούς από σας είναι πράγματι κάτι σημαντικό , στο πάτο αυτού του κειμένου με μια παρατήρηση που θα την σημειώσω τώρα σαν επικεφαλίδα..
Έπεσε το βραδάκι αγάπες μου, τα μηχανοκίνητα περίπολα σουλατσάρουν στις μεγάλες λεωφόρους του κέντρου και αποφασισμένος να μην καταναλωθώ απόψε αλλά να μείνω μέσα να μασουλήσω τις φακές που έφτιαξα (αφού έκανα ότι λέει το τραγούδι ρίξε κόκκινο στη νύχτα ,άναψα το μάτι δηλαδή ,ρίξε λάδι στη φωτιά, έβαλα και σκόρδο και καροτάκι για να είναι νόστιμες) και θα αφήσω για άλλο βράδυ τον περίπατο με το κορίτσι μου γιατί και αυτό απόψε μου δήλωσε πως θα πάει να καεί(?!) με τις φίλες της και έτσι δεν θα της μάθω δείχνοντας της το πώς καταφέραμε σαν κοινωνία να προσφέρουμε θέσεις εργασίας σε μια χούφτα ανθρώπους(στρουμφορόδατσάντακαικοπάνα τύπους ) επιτρέποντας έτσι σε μία άλλη χούφτα ανθρώπους να επιβάλει την τάξη την οποία υπονομεύει μια τρίτη χούφτα ανθρώπων παρόλο που για την αποσταθεροποίηση αυτή υπεύθυνη είναι η πολιτική λογική και πρακτική της δεύτερης.……. .
Μικρές ομάδες ….μικρές ομάδες δεν μας κάνουν να φωνάζουμε, ενώ θα έπρεπε…Κάνε μια βόλτα στη βουλή απόψε ,είναι κλειστή να μην σε ανησυχεί και όλο και κάποια μπάλα θα βρεις να κλοτσήσεις αφού στη πάσαρε ρε ο μεγάλος παίκτης .
Καλό βράδυ παιδιά .

[pan]

Τελικά έβρεξε. Νομίζω πως το είχα ανάγκη αυτό. Ένα οπτικοακουστικό θέαμα για τύπους που ζαλίζονται βλέποντας τηλεόραση. Κάνεις δεν ασχολείται και νομίζω πως οφείλω να του δώσω λίγη σημασία. Άλλαξα σπίτι και μπορώ να έχω τέτοιες πολυτέλειες δηλαδή να βλέπω την βροχή να θολώνει τον ουρανό ,να ποτίζει τα δυο τρία δέντρα σε κάθε γειτονία και με μια αδύναμη μυρωδιά βρεγμένου χώματος να με ταξιδεύει πίσω .Ανόητο το εμείς ,βλακεία το μαζί. Οι φίλοι βρήκαν σπίτια, γυναίκες ,δουλειά και σπουδές και εγώ μαζί τους, σαν κι αυτούς ακριβώς και έτσι από παρέα γίναμε με τη σειρά φίλοι, παλιοί φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, αδιάφοροι.
Οι δικαιολογίες είναι αμέτρητες αγάπη μου. Αμέτρητες σαν τα κύματα που σκάνε στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι και συ μου λες - Μα καλοκαίρι είναι και γω σωπαίνω και όλο λέω -Πιο μετά πιο μετά….Αμέτρητες δικαιολογίες ,επιχειρήματα αμέτρητα ,πραγματικά είναι αστείο να επιχειρηματολογούμε, να παίζουμε κρυφτό δηλαδή ,στεκάμενοι ο ένας μπροστά από τον άλλο η πίσω από οθόνες υπολογιστών .Μονό συναίσθημα υπάρχει ,συγκαλυμμένες απογοητεύσεις, αγωνίες ,φόβοι ,άγχη .Στολίζουμε με φράσεις που δίνουν την αίσθηση του δίκαιου στον εαυτό μας και έτσι κοιμόμαστε ήσυχοι και οι αγωνίες μας δεν κρυώνουν αφού από ξεβράκωτες κυκλοφορούν μες στη πόλη με φιλοσοφημένα παντελόνια και σακάκια . Συναντάνε τις άλλες αγωνίες και πηδιούνται ασύστολα με τις πιο γυμνές και πιο χαλαρές από αυτές . Το αν θα δίνεις μαθήματα στο ιστορικό πολυτεχνείο( και έτσι πήρα θέση) η στου Ζωγράφου πολύ ωραία και σοφά αποτυπώνεται με ψηφοφορία στο σαητ .Δημοκρατικά όπως την επινόησαν οι τότε έλληνες μιας και οι τωρινοί είναι νομίζω πιο αρχαίοι από τους αλλοτινούς .Και έτσι η δημοκρατία ανακουφίζεται από τις πολλές γνώμες και ρητορείες και τις αναλύσεις και το πολύ μελάνι του κάθε άσχετου του κάθε ειδήμονα και τις παραμερίζει πανέξυπνα γιατί ήταν έξυπνοι οι τότε έλληνες και έτσι οι φοιτητές εκατοντάδες χρόνια μετά με τις πάμπολλες απόψεις τους καλούνται να πουν απλά ένα ναι η ένα όχι.Κοιταω το φόρουμ του θέματος και παρατηρώ μικρά και μεγάλα κύματα να σκάνε πάνω στα μούτρα μου και όχι στα μούτρα τους.Ποιος αποφάσισε που θα δίνουμε? Μας ρώτησαν ?Σκάνε στα μούτρα μου οι αμέτρητες δικαιολογίες. Συμφωνείτε να γίνονται οι εξετάσεις στα Νέα Κτίρια Ζωγράφου(έχετε άγχος για το πώς θα φθάσετε? αγωνιά αν θα είναι η αίθουσα καλή για να γράψετε? Και αλλά πολλά άγχη απογοητεύσεις όλα καλοβαλμένα και ήσυχα.)
Σου ομολογώ πως λυπάμαι που φεύγω σιγά και το σαητ είναι καινούργιο και θα πρέπει να το βουλώσω κάποια στιγμή για να μπορέσεις μαζί με αυτούς που μοιράζεσαι στο τώρα τα ιδία πράγματα να βγάλεις άκρη .Εγώ θα είμαι αλλού μα ως τότε θα σκαλίζω και γω εδώ στην άκρη σαν φοιτητής ότι προσωπικά πιστεύω.
Θα καθίσω μια μέρα να διαβάσω από το πρωί μερικές διαφορικές, από τις 5 το πρωί και μετά έχοντας κάνει κεφάλι θα πάω να ψηφίσω και να βρω και αυτούς που με κάλεσαν να ψηφίσω να τους ρωτήσω γιατί?
Θέλω στο τέλος να σε ενημερώσω αφού μου απαγόρευσες να συναναστρέφομαι με θηλυκά ,πως σήμερα στην διπλωματική ήμουν εγώ ο διδακτορικός και φευ!! μια μύγα θηλυκή!

[pan]

Καθόμουν και διάβαζα τα επιστημονικά μου για τη σχολή μέχρι που είδα σε ένα ειδησεογραφικό σάητ τα περί αδειοδότησης των κολλεγίων. Δηλώνω ότι δεν είμαι εναντίων των κολεγίων κάτι που θα φανεί ξεκάθαρα και παρακάτω. Για άλλο πράγμα θέλω να μιλήσω.
Είμαι αρκετά χρόνια στην εκπαιδευση. Την αντιλαμβάνομαι όσο περνάει ο καιρός καλυτερα. Θέλω όμως εδώ να μιλήσω για το πώς η πλειοψηφία την μεταρρυθμίζει. Οι μεταρρυθμίσεις όλες μα όλες γινόντουσταν πάντα καλοκαιράκι…. Μπάνια , καρπούζια γεμιστά με αλκοόλ όταν ήμασταν μικροί , με ΠΟΠ φέτα στο χωριό , σκέτα πιο μεγάλοι , κορίτσια στον ήλιο αγόρια στο φεγγάρι , προετοιμασία καλοκαιρινή για πανελλήνιες η για την εξεταστική που θα μετρίαζε το αραλίκι μας όλα το καλοκαιράκι.. Άδεια τα αμφιθέατρα στου Γκίνη…Θέλουμε μουσείο στην Πατησίων. Όχι φοιτητές και χαρούμενα μπάχαλα με κουβέντες σούπα σε στυλ φλερτ με στατική 2 .Οι φοιτητές και οι μαθητές το καλοκαίρι είναι ζόμπι. Ως προς την παρακολούθηση των εξελίξεων που τους αφορούν θέλω να πω μόνο. Η πλειοψηφία τους δηλαδή.. Η άλλη πλειοψηφία (μην την συγχέουμε με την προηγούμενη) το ξέρει παρά πολύ καλά!!Το κάνει συνέχεια. Είναι ο μοναδικός τρόπος να δράσει. Στην παραλία δεν υπάρχουν αμφιθέατρα ούτε πηγαδάκια ούτε ινστρούχτορες ούτε τιποτα. Θέλει να ξηλώσει τα αμφιθέατρα και να τα κάνει τάξεις. Τάξη. Ναι, δεν θολώνει το μάτι σου. Ταξη. Ησυχία. Ρε συ μεταρρυθμιζόμαστε μονοί μας . Χωρίς να κάνουμε τίποτα. Θέλω να πω μεταρρυθμιζόμαστε κάνοντας μπάνια στη θάλασσα η λιώνοντας πάνω από βιβλία. Έχουμε αφήσει σε άλλους την μεταρρύθμιση μας. Πολλές κουβέντες και αναλυσεις. πολλές θα ακούσεις θα διαβάσεις θα πιστέψεις θα απορριψεις. εε γιουεσεη κλπ…τα μπλαμπλα για πανξρομανα μαρενοστρουμ και λοιπα. Θελω να σημειώσω το εξής γενικόλογο που όμως θεωρώ ουσιώδες. Γίνεται μια μεταρρύθμιση που ευνοεί ποιον? Η εποχή μας χαρακτηρίζεται ακόμα ,μετά και από το μεγάλο φαγοπότι των κανίβαλων *, από το κλίμα του ανταγωνισμού-πρωταθλητισμού και τόσες άλλες μακακιες. Ας μιλήσω τώρα μόνο για τον ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός παράγει τους καλύτερους τους αρχηγούς τους πρώτους . Ο ηλίθιος εννοιολόγος -εννοιοπλάστης μας έπεισε για το πόσο καλό πράγμα είναι ο ανταγωνισμός. Πανέξυπνος... Γιατί ξέχασε ο κακόμοιρης να μας πει για την εξουσία ...Ο καλύτερος νυμφεύεται την εξουσία και αρχίζει και φτιάχνει τους κανόνες. Και ποιον θα ωφελήσουν οι κανόνες και τα τερτίπια και οι νομοί? Εσείς τι βλέπετε?
Αν αφήσω το κείμενο έτσι ίσως παρεξηγηθώ από όλους ενώ θέλω να μείνουν μαζί μου δυο τρεις.
Η πλειοψηφία νομοθετεί και μεταρρυθμίζει εν μέσω καλοκαιριού και πλήρης απραξίας των ενδιαφερόμενων το μέλλον των ενδιαφερόμενων. Είναι ύποπτο και σίγουρα εξυπηρετεί συμφέροντα ισχυρότερα από τα δικά μας.
Ας συνεχίσουμε να διαβάζουμε γιατί το ξέρω συνάδελφοι ότι είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε κάτι όλοι μαζί. Ειλικρινά το ξέρω και δεν ειρωνεύομαι.
Οι θέσεις μας και οι απόψεις μας πάμπολλες σαν κόκκοι άμμου στην παραλία επιτρέπουν να ξαπλώσουν τους πισινούς τους οι τουρίστες λουόμενοι. Θα πρέπει να περάσει πολύς καιρός η κάτι απότομο να συμβεί μέχρι να γίνει η αμμουδιά βράχος. Καλή συνεχεία στο διάβασμα μας.

*Φαγοπότι κανίβαλων : Μετά την πτώχευση τεράστιων εταιριών οι ισχυρότερες εταιρίες δεν έκαναν τιποτα. Ουτε τις αγόρασαν για μια χούφτα δολάρια ούτε πριμοδότησαν αυτούς που τις οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση

[pan]

Θα βάλω στο ποτήρι τζίν με πάγο, από αυτόν που διατηρώ τις περασμένες μου αγάπες.
Ένας άντρας που δεν του λείπει τίποτα μα τον στενεύουν τα παπούτσια χειρουργεί τη γυναίκα. Με το νυχτέρι του, χαράζει τη τέλεια ομορφιά.
Τίποτα δεν σου ταιριάζει για να κάνεις τόσα πολλά μαζί. Μα και εγώ, επιταχύνομαι πιο γρήγορα από τα αντανακλαστικά μου.
Ένας άντρας που του λείπουν πολλά, κατηφορίζει γελαστός τη Πανεπιστημίου. Κανείς δεν δίνει σημασία καθώς το μεροκάματο κρέμεται σαν πέτρα από το λαιμό μας, μα εσύ ξέρεις γιατί σου το είπα σήμερα. Δεν βρέχει. Εμείς είμαστε μες στο βυθό. Χρονοβόρες οι υποθέσεις μας. Επισκέπτομαι συχνά το παλιό μου σπίτι. Εν αντιθέσει με άλλες πόρτες αυτή ανοίγει πάντα. Μα μέσα όλα λείπουν, ούτε ένα σκαμνί να κάτσω ούτε ένα μολύβι να σημειώσω, η βρύση τρέχει μάταια γιατί ποτήρια δεν υπάρχουν. Είναι πραγματικά ολόδικό μου. Η περασμένη μου ζωή σαν ένας άλλος σοφός εαυτός μου με αποχαιρετά με τον πιο γλυκό τρόπο.
Δίπλα στη γυναίκα θα σταθώ χωρίς να της ζητήσω να κάνουμε έρωτα. Θα της ζητήσω να με επιθυμεί αιώνια και όλη μου τη ζωή θα την αναλώσω σε αυτό. Θα κάνω τα πάντα, θα κοπανιέμαι, θα διανύω αποστάσεις που ποτέ δεν φαντάστηκα και πάντα θα τσακίζομαι καθώς το κλειδί δεν θα ανοίγει τη πόρτα. Με κουρέλια ντυμένα τα λόγια μου, αφού ποτέ δεν τα φρόντισα, θα σέρνονται πίσω από τον άνθρωπο που κουβαλάει μέσα σε ένα τεράστιο άχρηστο μπόγο όλο το βάρος της ζωής μου. Ένας άλλος άνθρωπος που μεγαλώνουμε μαζί. Δίδυμοι. Η σημαντική εποχή μας, κορδώνεται, μέχρι να της τσακίσει τα μούτρα αυτό που ταΐζαμε γελώντας κάποτε, μην λογαριάζοντας ότι συμβόλαια δεν υπάρχουν γι’ αυτές τις ιδιοκτησίες. Αύρα απογευματινή που σε δρόσισε από τη κάψα του μεσημεριού ήταν η γυναίκα. Είσαι πραγματικά μάγος, γιατί έτσι τη κατάντησες . Από ζεστό φιλί, ανάμνηση. Απ’ αγκαλιά, μεγάλο πόνο. Τότε παρατάς για λίγο τις φιλοδοξίες σου, θέλω να πω δεν κοιτάζεσαι το πρωί στο καθρέπτη αν σου άσπρισε καμιά τρίχα. Τρέχεις κατευθείαν στον άλλο, τον δίδυμο, που όλο αγνοείς που είναι και όλο αμέσως τον βρίσκεις και τον εκλιπαρείς να κλοτσήσει όλα τα λόγια που σέρνονται πίσω του. Γιατί αυτόν δαγκώνουν, ενώ εσύ πονάς…
Τα κείμενα μου ρίχνουν βροχή και με μουσκεύουν. Με κάνουν να περιμένω κάτω από γέφυρες ώσπου να στραγγίξει το μελάνι. Φύσανε μέσα στα συρτάρια μου γιαυτο δεν τα ανοίγω ποτέ. Και εσύ θα καταλαβαίνεις πάντα γιατί είμαι κρυωμένος .Ο καστανάς που πιάνει πόστο Πατησίων και Στουρνάρη γωνία, ψήνει τα κάστανα όχι με κάρβουνα μα με υλικό που του αφήνω κάθε βράδυ σε μια γωνιά στον ύπνο του. Γιαυτό πάντα μου χαμογελάει και ας μην συστηθήκαμε ποτέ. Αμέτρητες σκέψεις, λόγια πειστικά, επιχειρήματα επιχειρήσεις που τζιράρουν χοντρά, γραπτά που δραπετεύουν στη κυριολεξία, ενθαρρυντικές απογοητεύσεις ,ανασφάλειες που ασφαλίσαμε πολύ ακριβά , φιλιά με σφιγμένα χείλη.
Κλόουν. Σοβαροί κλόουν Παύλο. Θέλω να πιστεύω, λίγα τα αταίριαστα κουστούμια που πουλήσαμε πατέρα.

[pan]

Σε σένα που λείπεις. Από τους πολύ λίγους που χαιρέταγες πάντα.

Τι θα πούνε αν μάθουν ότι δεν τους στηρίζω? Ότι κατέβηκα στη πορεία? Ότι δεν έχω επαναστατικές διαθέσεις, μιας και τις τουφέκισε η αντιπολίτευση που βγήκε στη παρανομία γιατί κάνατε τα πιο φρικτά πράγματα, για να κοιμόσαστε ήσυχοι τα βράδια. Μια έννοια που δεν την αντέχετε, που έρχεται να χαλάσει το τέλειο ευφυιούργημά σας. Η συλλογική οργή έχει σκληρή μορφή. Πέτρα, σίδερο, βενζίνη. Ήσυχος μα ταραγμένος όπως είμαι θα εκσφενδονίσω κουβέντες και σε σας και σε σας. Να μαντέψω…Θα μ’ αγνοήσουν γιατί είναι πολυάσχολοι και τους ενδιαφέρουν μόνο οι επιδοκιμασίες και οι συμφωνούντες. Αποτυχημένες πλαστικές εγχειρίσεις. Πέτρες εκτοξεύονται μέσα από το πλήθος. Εχθροί ταξικοί, όχι πια. Εχθρός θανάσιμος ο εραστής της μαμάς πατρίδας. Και τα παιδιά με τις ασφυξιογόνες μάσκες που βρίσκονται μέσα στο αίμα και το αμνιακό υγρό ανάμεσα στο διασταλμένο κόλπο και τα χέρια του γιατρού. Δεν γουστάρω να με βάζεις μέσα στο κλίμα σας παρόλο που το σέβομαι γιατί είστε αρκετοί. Αγαπώ σιγά σιγά σαν ενήλικας. Γυρνώντας βρίσκω την ευκαιρία να περπατήσω στη μέση της άδειας λεωφόρου. Ο κόσμος κυκλοφορεί στα πεζοδρόμια, χαλαρές μεσήλικες δικαιολογούν την παύση των δρομολογίων στο μετρό. Στη πλατεία, τα παιδιά στα σκαλοπάτια, χορεύουν στα χέρια μουσικές, συζητάνε διάφορα, πιο κάτω άλλα παιδιά με χιλιόμετρα στα πόδια δεν έχουν τίποτα το εξωτικό τίποτα το έθνικ μόνο ήσυχα ήσυχα ανοίγουν τα τσουβάλια και τακτοποιούν την πραμάτεια τους. Η ξεσκούφωτη διμοιρία που περνά σε μια σειρά δεν πτοεί κανένα. Ο υπουργός είναι ευχαριστημένος. Τα αναλύσαμε μια χαρά? Ντροπή μας. Όταν δεξιοί και αριστεροί και προοδευτικοί και συντηρητικοί και οι αναζητούντες ιδεολογία και και και συμφωνούμε, μου έρχεται αναγούλα. Η μνήμη αυτή διχάζει. Καταλαβαίνεις πολύ καλά. Και αφού διχάζει είναι φρόνιμο να το αποσιωπήσουμε σιγά σιγά. Καλύτερα, μεταξύ μας , να τελειώνουμε με αυτή τη, πώς τη λένε, επέτειο. Και το ξέρουμε ότι αυτά τα πράγματα γίνονται σιγά σιγά και όχι βίαια, είναι ένα άλλο τέλειο αντανακλαστικό της ευφυούς εξουσίας Θα έρθει αυτή η ώρα να ‘σαι σίγουρος. Τα αμάξια ξεχύνονται στους δρόμους. Θα τους χρησιμοποιήσω και εγώ έτσι μισό γεμάτοι ως είναι για να γυρίσω σπίτι. Γαρύφαλλα και τριαντάφυλλα μπροστά στη πύλη, τα πουλάνε μικροί έμποροι. Συμφωνημένα πόστα. Δώσε ένα κέρμα πάρε ένα λουλούδι, σε όλες τις γωνίες των κτιρίων ο χειμωνιάτικος ήλιος ρίχνει σκιές και όλα φαίνονται σαν να φτιάχτηκαν τώρα, τόσος κόσμος στη σχολή. Τα παιδιά στα κόκκινα υπερέβαλλαν να δείξουν ότι είναι παρόν. Θέλω να πω με αυτές τις παραπάνω γραμμές ότι στη πόλη δεν φυτρώνουν λουλούδια ούτε αυτή μπορεί να αναπαράγει το χρώμα τους, να αποδώσει το εύθραυστο όπως αυτό φωλιάζει μέσα στα πέταλα τους. Γιαυτό τα προσφέρουμε στη μνήμη των νεκρών. Γιαυτο το προσφέρω και εγώ σε αυτούς και σε σένα.
Θέλω να ξέρεις πως στα κείμενα μου δεν υπάρχουν τελείες. Μπαίνουν μόνες τους όταν διπλώσω τη σελίδα και εσύ τότε δεν δυσκολεύεσαι να φτάσεις στο τέλος. Ο τελάλης με τα πανάκριβα μενταγιόν τα ακριβά κουστούμια με τους χίλιους μισθούς που πρέπει πληρώσει στο τέλος του μήνα, ξεπροβάλει σε φόντο από τεχνητό φως φτύνοντας αίμα μέσα σε μεταξένιο μαντήλι. Η γρίπη, μας αρρωσταίνει λίγο λίγο. Σε σένα απλώς δείχνει τι ακολουθεί.
-Τι θα πει αν δει τα στεγνωμένα δάκρυα μου πάνω στο τραπέζι ;
-Θα καταλάβει ότι σκάλιζες συρτάρια.