Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
επειδή το τελευταίο διάστημα έχεται πέσει με τα μούτρα στα μαθήματα, και πολύ καλά κάνετε και να συνεχίσετε και με μεγαλύτερη ένταση, διαβάστε αυτό το σημείωμα, ως μια ευκαιρία ιστορικής αναδρομής και προβληματισμού περί πολιτικής, συνέπειας, ήθους, ανιδιοτέλειας και θυσιών, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Hμερομηνία δημοσίευσης: 25-10-08
Κώστας Διαφωνίδης
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη
Αυτές τις μέρες που εκεί πάνω στην ηγεσία (την πολιτική, την οικονομική, την πνευματική και «πνευματική») κρίνονται και δοκιμάζονται όλες οι αξίες, όχι οι παραταξιακές και συντεχνιακές, αλλά οι στοιχειώδεις και ανθρώπινες, όπως είναι το θάρρος, η ειλικρίνεια, τα λόγια και τα έργα, αυτές τις μέρες, λοιπόν, συνέπεσε να πεθάνει ο Κώστας Διαφωνίδης.
Δεν τον ξέρετε. Οπως δεν ξέρουμε και πολλούς άλλους πολύ σημαντικούς ανθρώπους, αλλά και πολύ φανατικούς, επιτρέψτε μου το οξύμωρο, της ασημαντότητας, που ενώ είναι σημαντικοί και το γνωρίζουν, δεν ξέρουν να παριστάνουν τον σημαντικό ή τον «πιο σημαντικό». Ολοι μας τυχαίνει να γνωρίσουμε τέτοιους ανθρώπους και όταν εκλείπουν αναπλάθουμε την ιστορία τους, τη μικρή και ταυτόχρονα μέγιστη.
Λίγο πιο μεγάλος από μένα στην ηλικία ο Κώστας Διαφωνίδης, η θύελλα του εμφυλίου πολέμου τον πέταξε στη Μακρόνησο, σπουδαστή του Πολυτεχνείου 18-20 ετών. Δεν τον γνώριζα τότε, τον γνώρισα πολύ αργότερα, εργαζόμενο τοπογράφο μηχανικό. Η ιστορία του όμως, η μικρή και μέγιστη που σας έλεγα, φαίνεται ότι άρχισε τότε, στα 18-20 χρόνια του στις πετρώδεις και σκληρές αλάνες της Μακρονήσου. Την έμαθα από συνομηλίκους του που και αυτούς η ίδια θύελλα τους έριξε στη Μακρόνησο. Με έναν από αυτούς συναντηθήκαμε την ημέρα της κηδείας και ξαναλέγαμε την ίδια ιστορία...
Δεν θα αναφερθώ στην αγριότητα εκείνης της εποχής και εκείνου του τόπου. Είναι σε όλους γνωστή, ήταν άλλωστε γενικευμένη. Να σκέφτεσαι μόνο, αγαπητέ αναγνώστη, ότι η θύελλα μπορεί να σε πάρει και να σε πετάξει στη μία ή στην άλλη πλευρά και, το χειρότερο, εκεί που θα σε πετάξει να βρεθείς στα πολύ στενά και να είσαι υποχρεωμένος, στη μία ή στην άλλη πλευρά, να δώσεις αγώνα ζωής και θανάτου. Να έχεις αποφασίσει ότι θα πεθάνεις, για να έχεις μια μικρή ελπίδα να ζήσεις. Διαφορετικά πεθαίνεις κάθε στιγμή σε όλη σου τη ζωή.
Θα σας μεταφέρω μια εικόνα, όπου ήταν και ο Κώστας Διαφωνίδης με 4-5 άλλους, εικοσάρηδες επίσης τότε. Σας την μεταφέρω όπως μου την διηγήθηκαν οι ίδιοι.
Ηταν νύχτα και ο χώρος φωτιζόταν αμυδρά. Τους μετέφεραν σε μια μεγάλη αλάνα και τους ανάγκασαν να καθίσουν στο σκληρό έδαφος, στη μέση. Γύρω τους δύο κύκλοι απειλών. Ο ένας, πάνοπλοι φρουροί και αγριεμένοι. Ο δεύτερος κύκλος, πολύ μεγαλύτερος, ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που πέρασαν από την ίδια δοκιμασία. Ο πρώτος κύκλος φώναζε «θάνατος» και ο δεύτερος «ελάτε και σεις μαζί μας για να σωθείτε».
Τότε, οι 4-5 εικοσάρηδες έσκυψαν ο ένας προς τον άλλον και ψιθυριστά πήραν από κοινού την απόφαση να πεθάνουν. Δεν πέθαναν. Οι δύο, σχεδόν αμέσως μετά, κατέληξαν στο ψυχιατρείο. Ο ένας από αυτούς, πολύ αργότερα, αυτοκτόνησε. Δεν είχε συνέλθει ποτέ. Τώρα, μετά το θάνατο του Κώστα Διαφωνίδη, ζει μόνο ένας. Ο καθένας είχε πάρει το δικό του δρόμο στη ζωή και στη σκέψη. Με το θάρρος, το κέφι και την αξιοπρέπεια που κατόρθωσαν να περισώσουν εκεί στη μέση της φοβερής αλάνας.