
Δεν χρειάζεται να αναλωθώ σε άλλη μια ξηρή παράθεση νούμερων πράγματα που καθημερινά βιώνουμε και ακούμε, πράγματα που κάποιοι από μας τα νιώθουμε καθημερινά στο πετσί μας, μια ανεργία που στην ηλικία μας βαράει κοκκινα 50%.
Είναι καιρός να αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Είναι καιρός εμείς που δεν μας περιμένει κανένα γραφείο του μπαμπά, που δεν έχουμε εξασφαλισμένη δουλειά και κεφάλαιο, που σπουδάζουμε έτσι ώστε αύριο να μπορέσουμε να πουλήσουμε πιο ακριβά την εργατική μας δύναμη στον εργοδότη που ξερογλύφει τα δαχτυλά του, που βιώνουμε μια γιγαντιαία επίθεση σε όλες τις "παροχές" που είχε αφήσει το κράτος να δίνονται στην περιόδο της πλασματικής ευημερίας, σε όλα τα εργατικά δικαιώματα, είναι καιρός λοιπόν να αναγνωρίσουμε τη θέση μας σε αυτή την αλυσίδα παραγωγής.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε σε ποιά τάξη ανήκουμε και συνεπώς ποια είναι τα συμφέροντα μας.
Να καταλάβουμε πως μας κοροϊδεύουν στα μούτρα όταν μας λένε ότι με πανηγυράκια και job fairs μας βοηθάνε να βρούμε μια θέση για να μας εκμεταλλευτεί κάποιο (μικρό ή μεγάλο) αφεντικό.
Να καταλάβουμε ότι μας κοροϊδεύουν στα μούτρα όταν μας λένε ότι είμαστε "ωφελούμενοι" απο την επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας ( το θείο δώρο του κράτους για την καταπολέμιση της ανεργίας που αυτό δημιουργεί και διατηρεί!!

Και αφού λοιπόν καταλάβουμε ότι μας κοροϊδεύουν στα μούτρα και συνειδητοποιήσουμε που ανήκουμε ένα πράγμα μένει να κάνουμε:
Να τους φτύσουμε με τη σειρά μας στα μούτρα.