Μιας και θέτουμε γενικώς τα προβλήματα των Γ.Σ θα ήθελα να επιμείνω στο ντουμάνι που υπάρχει κάθε φορά στην αίθουσα. Υπάρχει και
ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο για το παθητικό κάπνισμα και τις συνέπειές του στη χτεσινή Ελευθεροτυπία , ρίξτε του μια ματιά για να καταλάβετε ότι δεν μιλάμε για απλές ''παραξενιές''. Δεν είναι δυνατόν να καθόμαστε για πέντε ώρες σε έναν αποπνικτικό χώρο, λες και είμαστε σε νυχτερινό κέντρο χωρίς εξαερισμό, και να λέμε ότι συμμετέχουμε σε μια ανθρώπινη πολιτική διαδικασία.
Αναγνωρίζω το δικαίωμα του καπνιστή να είναι χαρμάνης από νικοτίνη και να θέλει να κάνει τα τσιγάρα του (άλλωστε ένας εθισμός είναι και αυτός). Αναγνωρίζω λοιπόν το δικαίωμα του άλλου να είναι καπνιστής. Ωστόσο
αυτός δεν αναγνωρίζει το δικαίωμά μου να θέλω να παρακολουθήσω τη διαδικασία και να αναπνέω κατά το δυνατόν περισσότερο αέρα. Και επειδή το κύριο επιχείρημα των καπνιστών είναι ότι 'τους στερώ την ελευθερία να καπνίζουν', να σημειώσω ότι δεν στερώ από κανένα την ελευθερία να κάνει το τσιγάρο/στιφτό/γάρο του. Αλλά όταν ο καπνός του τυχαίνει να γυροφέρνει από πάνω μου για το υπόλοιπο πεντάωρο, του ζητάω να σέβεται και αυτός τη δική μου ελευθερία και να καπνίζει κάπου όπου δεν θα με ενοχλεί (ας πούμε έξω, ή σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο). Και επειδή τίθεται συχνά θέμα ελευθεριών, σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει η αρχή: "Η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου".
(Τα υπόλοιπα επιχειρήματα για 'αποστείρωση' της πολιτικής διαδικασίας, που ατυχώς ταυτίζουν το lifestyle, το κάπνισμα και δεν ξέρω τι άλλο άσχετο με την πολιτική και την επαναστατικότητα, τα προσπερνάμε ως ασχολίαστα)