Συνεργασία ΑΕΙ-ΤΕΙ σε προπτυχιακό επίπεδο προωθεί το ΥΠΕΠΘ

[merde_conserve]

Όλοι οι παραπάνω (εγώ, ο 3 και ο neaoktana) πιστεύω ότι εξήγησαν το σκεπτικό τους με επιχειρήματα και ανάλυση. Εσύ τώρα μας παρουσιάζεις μία γνώμη, χωρίς να τη στηρίζεις πουθενά.

Όλα αυτά περί ιεραρχίας κλπ για την διακριτοποίηση ρόλων ΑΕΙ-ΤΕΙ,είναι βλακείες και λέγονται με συντεχνειακή λογική.Να μην πάρει ο ένας τα επαγγελματικά δικαιώματα του άλλου,αυτη είναι η ουσία στο βάθος.

Δεν μπορείς να ισοπεδώνεις το διακριτό ρόλο ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος που βγάζει τεχνολόγους μηχανικούς από ένα που βγάζει Πολιτικούς Μηχανικούς. Και που υπάρχει κάποια αλήθεια για τα επαγγελματικά δικαιώματα που λες (που ισχύει, διότι έχουν "στρογγυλοκαθήσει" οι ΠολΜηχ πάνω από το τσιφλίκι τους και δεν αφήνουν κανένα να μπει), χάνεις αρκετό από το δίκιο σου όταν δεν συνυπολογίζεις τη διακριτότητα των ρόλων, τη διαφορά της ποιότητας της εκπαίδευσης, τη διαφορά της δομής και του μορφωτικού "κέντρου βάρους" κάθε σχολής, τις ανάγκες των "ρόλων" στην αγορά εργασίας. Το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό, και η λύση της "ισοτιμίας" απλά δρα καταλυτικά ως προς την περαιτέρω υποβάθμιση της κατάστασης στην ελληνική αγορά εργασίας.

Σε κάποια χρόνια όλοι θα ήμαστε ισότιμοι όλοι είτε μας αρέσει είτε όχι.

Εγώ προσωπικά (και πιστεύω οι περισσότεροι συνάδελφοι που φτύνουμε αίμα σε αυτή τη σχολή για να βγούμε στην αγορά εργασίας) θεωρώ ότι δεν έχουμε να "φοβηθούμε" ή να "μη μας αρέσει κάτι" από το σκηνικό. Διότι το Ε.Μ.Π έχει ονόμα και "κρατάει" όνομα, τόσο στα ελληνικά δρώμενα όσο και διεθνώς. Συνεπώς στην ιδιωτική αγορά εργασίας ο απόφοιτος του ΕΜΠ σε σχέση με τον απόφοιτο του College of North Nothingness θα έχει σαφές προβάδισμα. Αλλά εκεί που θα υπάρξουν πολλές "πληγές" θα είναι εκεί όπου δεν υπάρχουν αξιοκρατικά κριτήρια: στο κομματικοποιημένο και πληγωμένο από τον κρατισμό δημόσιο, και στις "καρέκλες" που ορίζονται με κριτήρια "γνωριμιών" και οικογενειοκρατικά κριτήρια.

Εμένα προσωπικά, όσο και αν με ενοχλεί η πλήρης και άκριτη ισοτιμία για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω (αλλά γενικώς είμαι υπέρ της αναγνώρισης πολλών περισσότερων επαγγελματικών δικαιωμάτων σε πολλές σχολές οι οποίες είναι ακόμα ξεκρέμαστες), δεν με εκπλήσσει ούτε με τρομοκρατεί η αναγνώριση και η ισοτιμία όλων των σχολών πάσης φύσεως (από το Πανεπιστήμιο μέχρι το ΤΕΙ μέχρι το Πανεπιστήμιο Σλοβακίας μέχρι το College of South Koloxwri). Είναι εξάλλου, ένα προβλεπόμενο σκηνικό από την νεοφιλελεύθερη πολιτική της ισοπέδωσης, της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, της αναλωσιμότητας πτυχίων, γνώσεων, υπαλλήλων.

[3]

Back..

@merde: Αυτο που προσπαθω να πω ειναι οτι ΟΧΙ, δεν υποστηριζω οτι η διακριση του απλου τεχνικου και του μηχανικου εγκειται σε καποιο σχημα "αφεντης-δουλος", "ο απο πανω- ο απο κατω" κλπ κλπ για να διεκτραγωδησω καταστασεις. Εκεινο που με ενδιαφερει ειναι να αποδειξω οτι η αξιοκρατια-"συμπληρωματικοτητα" που αναπτυσσεται βαση προτερης εκπαιδευσης / κατανομης στην παραγωγη στερειται λογικης βασης... Εσυ μου μιλας για ενα ΑΠΟΛΥΤΑ τεχνικο ζητημα αυτου του δυισμου σε 2 μηχανικους, ενω εγω αυτο που σου προβαλλω ειναι οτι αυτο το τεχνικο ζητημα ειναι κατ ουσιαν κοινωνικοτατο, γιατι τελικως ο ιδιος ο τυπο-τεχνικος πυρηνας του προβληματος ειναι εντελως κοινωνικος και πηγαζει απο ενα πολιτισμικο αυθαιρετο (η "αξια" του καθενος που οριζει τον προορισμο του..) το οποιο νομιμοποιει αυτο το χωρισμο. Επειδη η κουβεντα δεν απαντιεται απο 1 post, αντιγραφω ενα κομματι απο ενα βιβλιο που εχει υπερασχοληθει με το ζητημα, αν και εδω δεν αναλυει τον διαχωρισμο μεσα στον κλαδο των τεχνικο-επιστημονικα εργαζομενων, αλλα ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, το διαχωρισμο αναμεταξυ εργατων-τεχνικων και ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, οχι απλα με την οργανωση-εφαρμογη των καταλληλων αρχων στην παραγωγη, αλλα στην ΠΙΟ ΠΡΟΩΘΗΜΕΝΗ στιγμη της παρεμβασης του μηχανικου, την ιδια τη στιγμη της συλληψης! Με καποιο παραλληλισμο θα μπορουμε να δουμε και την πρωτη περιπτωση, τη δικια μας διαμαχη, να επιλυεται. Αν δεν πιασεις το feeling εδω, τοτε λογικα διαφωνουμε..:

"γ) Η σχεδον ολοτητα της τεχνικης νεοτερικοτητας εξασφαλίζεται απο τεχνικους με ανωτερη ειδικευση και που η συντριπτικη τους πλειοψηφεια δεν συμμετεχει στην αμμεση παραγωγη, αλλα ειναι περιορισμενοι στα γραφεια, στην προσηκουσα αποσταση απο τους βιομηχανικους εργατες, που αυτοι ομως θα εχουν να κανουν και κατα πρωτο λογο, με τις "νεοτερικοτητες" που θα τους ερθουν απο τα γραφεια.
Ο τομεας της ερευνας, αντικρυσμενος ετσι στη σφαιρικοτητα του, μεγαλη βαση της συγχρονης καινοτομιας παρουσιαζεται επομενως σαν ενας τομεας κατα καποιο τροπο "ξεχωριστος" απο τους αλλους τομεις της κοινωνικης οικονομιας, προικισμενος με τη δικη του αυτονομια. Το γεγονος πως λειτουργει "υπερ" αυτων των τομεων δεν αλλαζει σε τιποτα αυτο το δεδομενο, οτι οι αμεσοι παραγωγοι, δηλαδη εκεινοι, για τους οποιους προοριζονται τα προιοντα της Ερυενας και Αναπτυξης (ΕΑ), αποκλειονται απο καθε συμμετοχη στο σχεδιασμο των μηχανων , των πρωτων υλων πανω στις οποιες θα εφαρμοσουν την εργασια τους, οπως και των μορφων οργανωσης και των ορων ασκησης της εργασιας τους. Ετσι προσδιοριζεται "ποιος" παραγει (οι "ειδικοι" της ΕΑ), προσδιοριζεται ταυτοχρονα ποιος αποκλειεται απο αυτες τις δραστηριοτητες συλληψης: οι μεγαλες μαζες των εργατων, υπαλληλων και τεχνικων, που ομως εξασφαλιζουν το βασικο της παραγωγης. Θα αντιληφθουμε ευκολα - και η υποθεση αυτη θα εξεταστει σε συνεχεια λεπτομερειακα - πως αυτο δεν μενει διχως αποτελεσμα και χωρις συνεπειες σε οτι αφορα τη φυση και τον τυπο των καινοτομιων, που σχεδιαζονται και εφαρμοζονται στην παραγωγη εμπορευματων.

Αλλα πριν φτασουμε ως εκει μπαινει ενα προκαταρκτικο ερωτημα: ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ; Ας συννενοηθουμε: δεν αμφισβητειται, πως ορισμενα καθηκοντα συλληψης δεν απαιτουν για να εκπληρωθουν σωστα, να πραγματοποιουνται σε ενα υψηλο, αν οχι πολυ υψηλο επιπεδο τεχνικης αρμοδιοτητας. Το ζητημα δεν βρισκεται στην αμφισβητηση της αναγκαιοτητας τεχνικων με πολυ υψηλη ειδικευση. Το ζητημα ειναι εντελως αλλο. Εγκειται στο ερωτημα για το λογο του χωρισμου αυτων των τεχνικων με τους αμεσους παραγωγους, για το λογο του αποκλεισμου μεγαλων μαζων εργατων και υπαλληλων απο τις δραστηριοτητες σχεδιασμου. Γιατι, και αυτο ειναι το σημειο που θετουμε σε συζητηση, η αναγκαιοτητα προσφυγης για ορισμενα καθηκοντα σε τεχνικους με υψηλη ειδικευση, δεν μας εξηγει γιατι αυτοι θα πρεπει να "κατασχουν" για αποκλειστικο του οφελος την εργασια συλληψης. Το γεγονος πως στην ερυενα -σαν ιδιαιερο τμημα της πνευματικης εργασιας- την ιδιοποιειται ολοκληρωτικα ενα ειδικο στρωμα εργαζομενων, πρεπει να εξηγηθει γιατι το γεγονος αυτο, οσο και αν γινεται αποδεκτο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.

Ξεκαθαριζουμε ακομα, πως στην εποχη μας το ερωτημα αυτο δεν ειναι μοναχα εκεινων, που ενας "θεωριτικος" συλλογισμος τους οδηγει να το θετουν, αλλα υπαρχουν αλλες μορφες οργανωσης της παραγωγης επιστημονικων και τεχνικων γνωσεων, που καταπολεμουν αυτο το χωρισμο. Πργαμα, που νομιμοποιει ακομα περισσοτερο αυτο το ερωτημα. Οι νεες αυτες μορφες που γεννηθηκαν στη διαρκεια της Πολιτισμικης Επαναστασης στην Κινα (μαλλον εδω αναφερεται ο κ. neoktana.. )" και μπλα μπλα μπλα.. απλα μια γευση σου δινω του πως σκεφτομαι το πραγμα..

..συνεχιζω σε αλλο post!!

[3]

Παρεπιπτοντως, τα παραπανω ειναι παντελως προσωπικη μου αποψη, δεν μπορει κανεις να τα χρεωσει αλλου.. και τα παρακατω

@merde: Επειδη μιλησα πριν για την "τεχνικιστικη" διασταση του ζητηματος του πως προκυπτει η "αξια" και ο προορισμος/διαχωρισμος του καθενος, θελω να αναλυσω εδω λιγο περισσοτερο για το πως διελευκανεται η ατομικη αυτη "αξια", μηπως ετσι καταφερουμε να απορριψουμε την εννοια της "αξιοκρατιας". Να πω εξαρχης οτι με το να χειροτερευεται το αντικρυσμα του πτυχιου σου, φανταζει σε ολους λογικο οτι εσυ πρεπει να κανεις εκκληση/αγωνα προς την αξιοκρατια. μονο που οσο σωστη σαν παρατηρηση και αν ειναι αυτη, απο μονη της η αξιοκρατια ειναι λειψη και ανεπιτυχης. Εκει ειναι δλδ που προσπαθω να θεμελιωσω τη θεση μου για προσβασιμοτητα σε καθε βαθμιδα της εκπαιδευσης χωρις δεσμευσεις. Κατα πρωτοις ειναι πασιφανες οτι το μονο τροχοπεδη που μπορει να φανει για να σε εκτρεψει απο το στοχο σου για την αυτοεπενδυση με μεγαλυτερες προσωπικες και ετσι συλλογικες παραγωγικες ικανοτητες ειναι οι πασης φυσεως εξετασεις. Εδω δεν εννοω τις εξετασεις τις εξτρα, τις "δολια τοποθετημενες", ή και τις "νοθευμενες-κομματικες". Μιλω για την ουσια ΚΑΘΕ εξετασης, και πραγματι το τονιζω. ΚΑΘΕ εξεταση σε φερνει-θελει σε μειονεκτικη θεση. Κατα πρωτοις η εξεταση σε ενεργοποιει ατομικα ΜΟΝΟ. Σπανιως υπαρχουν εξετασεις συλλογικες, αλλα και ετσι να ειναι αυτες ειναι μονο σε ομαδες, με παντα τον ελεγχο της "καθολικης αποδοσης". Παρα το προφανες της ΛΟΓΙΚΟΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ λυσης της συνεργασιας ολων για τα φλεγοντα ζητηματα (τεχνικα, κοινωνικα κλπ) της ανθρωποτητας, η συγχρονη κοινωνια προτιμα την εντονη διαφοροποιηση/απομονωτισμο/κατα μονας "αυτοβελτιωση" των ατομων και τον εκ των υστερων η "δικαια" κατανομη τους αλλα και φυσικα τον συνδιασμο/χρησιμοποιηση τους (για οποιον βεβαια γινεται).. Καμια σκεψη πραγματικα το πως θα μπορουσε να παραχθει ενα πραγματικο οργανικο συνολο σε οποιοδηποτε κοινωνικο επιπεδο και να αυτενεργησει/θαυματουργησει (αντιθετα ακομα και με πιο παλιες εποχες..). Ακομα και οι ιδιες οι επιστημονικες κοινοτητες μονο πραγματικες κοινοτητες δεν ειναι! Και εδω δεν υπεισερχεται μονο η διαβρωση τους απο το επιχειρηματικο κεφαλαιο και ιδιοτελες συμφερον σλλα και η συνολικη οπτικη οτι η συνοχη τους "σημαινεται"/"δεσμευεται" απο τον τιτλο τους/θεση τους. Εδω αλλωστε ψαχνουμε, σε τελικη αναλυση ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΞΕΤΑΣΗ, (ιδιως τις ατομικες), οχι τη "συνοχη-συνεργεια", αλλα τη "διαιρεση" (και λεω τις λεξεις με την ισχυροτερη εννοια που εμπεριεχουν)

Ομως και καπως ετσι προχωραει αυτη η δυσβασταχτη συνοχη εντος του φοιτητικου/μαθητικου (ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ, για να πετυχουμε την τελικη αναγωγη...εξεταστικου σωματος!). Εδω,σε αυτη την κοινωνια, βασιλευει μονο η αξια, "η αιωνια προβολη της δικαιοτητας/δικαιοσυνης/κοινωνικης προκοπης εντος καθε ατομου". Καθε ατομο κρινεται συμφωνα με την αξια, η οποια "αναδυκνειεται", με "προφανεις/φυσικους" δεικτες-μεθοδους, προαιωνιους(?), αυθυπαρκτους(?) κλπ κλπ. Με την "αξια" επισης πετυχαινεται η δημιουργια ενος αξονα συμμετρικοτητας και ενος ενδιαμεσου (η αξια δλδ) για την συγκρισιμοτητα των ατομων (οπως συμβαινει και με τα εμπορευματα). Επειδη προφανως η αληθοτιμη/αληθινοτητα του καθε ατομου (κοινως, το τι αυτο μπορει να πετυχει, δημιουργησει, ενθαρρυνομενο, ακομα και στο γνωστικο-τεχνικο επιπεδο) ειναι καθαρα αοριστη και διαφανης μονο σε συγκεκριμενες περιστασης της ζωης, θα πρεπει να δημιουργηθει ενας μυθος περι του ποιος κατεχει την ικανοτητα-ευφυια και στο τελος τελος χρησιμοτητα για να κανει το καθε τι..

Στην εκπαιδευση δε, το ατομο εξεταζεται σε μια πολυ στενη φορμα δεξιοτητων (γιατι περι δεξιοτητας προκειται!). Απο τον εξεταστη στον εξεταζομενο υποβαλλονται ερωτηματα τα οποια ειναι ΜΟΝΟ ψευδεπιγραφα. Ναι οντως βοηθουν σε ενα mental training που ειχε περιγραψει καποιος σε προηγουμενο topic, αλλα μετα απο αυτο α) δεν διδασκουν τιποτα (γραφεις και τα ξεχνας μετα..) και β) ακομα και αν επρεπε να διδαχθεις απο το κατορθωμα σου, αδυνατεις λογω του οτι δεν το βιωνεις ως κρισιμο ζητουμενο για τον ιδιο. Τι εννοω; Το πιο .."φυτο" του κοσμου και αν εισαι, γραφεις μονο για να περασεις το μαθημα ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ. Το να το συνοδευεις/αιτιολογεις με αληθεις ποθους μαθησης και γνωσης ειναι θεμιτο. Το να προτασσεις ομως τον παραπανω λογο ως τον κυριαρχο ειναι κρυπτο-υποκρισια και φαρισαισμος. Εξου και γιατι "σκυλιαζουμε" να δουμε τον βαθμο, εξου και γιατι χαλιομαστε οταν κοβομαστε. Εξου και το ψευδεπιγραφο. Και για το παραπανω δεν φταιει ο εξεταζομενος που δεν εχει ενσωματωσει την δεουσα ηθικη σταση, αλλα το γεγονος οτι δεν ειναι τιποτα απο οσα διερχεται τελικα οργανικα ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΘΕΣΗ(κατα κανονα παντα γιατι υπαρχουν και εξαιρεσεις..)!

Εδω εγκειται και το βαθυτερο μυστικο της αποτυχιας καθε εκπαιδευτικου συστηματος σε αυτη την κοινωνια. Ο μανδαρινισμος της. Η σιχαμενη τυποκρατια της. Ο τεχνικιστικος λογος της.. Ολα εκεινα που εκβαλλουν την αξια και συστηνουν την αξιοκρατια.. Και οχι δεν μιλαω μηδενιστικα για τις εξετασεις ουτε τις δαιμονιοποιω, γιατι διαβλεπω δρομους πραγματικης μαθησιακης συμβολης τους, αλλα σιγουρα "δεν κανει" η σημερινη "του βαθμου" (δλδ η εξεταση με την κυριολεξια της λεξεως) αλλα καποιου αλλου ειδους αυτοελεγχου-πιστοποιησης της γνωσης (βαθια κουβεντα).

Επομενα συμπερασματα για την εξεταση: Η εξεταση σε κατατασσει, αρα εγγενως σου "επιτιθεται" (αυτο κατα κανονα). Τα ερωτηματα που σου υποβαλλει δεν ειναι εκεινα που κατα πασα πιθανοτητα μπορει και να ξερεις, αλλα εκεινα ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ! Δν σου θετει προβληματα που μπορεις να λυσεις, ακομα και αν ετσι απαντιεται "η αξιοσυνη σου", αλλα μαλλον προβληματα ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΛΥΣΕΙΣ. Κοινως δεν σου προσθετει βαθμους, ξεχασε το. Απο το αριστα μετραει και αντιστροφα, σου κοβει βαθμους.. Γιατι σκοπος δεν ειναι να παρουν ολοι 10, αλλα ποσοι θα το παρουν. Και εννοειται απο τον τροπο που ειναι δομημενη, ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ να σου δωσει δευτερη ευκαιρια διδαχης των λαθων σου. ΕΣΥ εφταιξες, και προφανως (?), εμεις δεν εχουμε να κανουμε τιποτα μαζι σου..ΙΣΩΣ στην επομενη εξεταση..

Τελος κατι το οποιο μοιαζει να ειναι αρκετα κυνικο, αλλα για την ωρα τουλαχιστον μου φαινεται πως το ολο φορμαλιστικο ζητημα της εξετασης πραγματωνεται στο να ανευρισκεται ποιος είναι είναι ή (θεωρείται οτι ειναι..)κατοχος μιας σειρας απο συμβολα και ενος συντακτικου τους. Μετα, με βαση αυτα μπορει να γινει εξεταση, δηλαδη ερωτηση, απαντηση, αξιολογηση... Απλα αυτο. Συμβολοσειρες και χειρισμοι τους. Τελος.. Το επιστημονικο πνευμα βαλσαμωθηκε εκει!. Εξαλλου ποιος δεν μπορει να διαπιστωσει οτι οι εκφωνησεις του εξεταστη παιζουν ενα ασυλληπτο θεατρικο μαζι σου: Ο εξεταστής, για να κάνει τη δουλειά του, δεν αρκεί να δώσει μια διαταγή για δράση. Πρέπει επιπλέον να διατυπώσει ένα ερώτημα προς απάντηση. Το ερώτημα πρέπει να είναι ψεύτικο, δηλαδή να μην είναι για τον ίδιο ερώτημα. Ισα-ίσα, ο ίδιος πρέπει να ξέρει την απάντηση, αλλά να κάνει σαν να μην την ήξερε. Επιπλέον, και για τον εξεταζόμενο δεν πρέπει να είναι ερώτημα, όχι μόνο διαλογικά -με την έννοια ότι ξέρει πως ο εξεταστής δεν τον ρωτάει επειδή θα είχε πράγματι μια απορία ή επειδή θα τον ενδιέφερε τί ο ίδιος σκέφτεται-, αλλά ούτε και υποκειμενικά -με την έννοια ότι δεν υπάρχει ερώτημα για απάντηση, υπάρχει απλώς ένα σημάδι αναφοράς για την αναπαραγωγή μιας συμβολικής σειράς..

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΟΛΗ ΚΙ ΟΛΗ Η ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Ενα αλλεπαλληλο παιχνιδι αναγνωρισεων-ιχνηλατησεων ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΕΝΑ ΚΡΥΠΤΙΚΩΝ λογων και ο ικανοτερος "κερδιζει" και αποδυκνυεται ..."αξιος"! Ε ολο αυτο εχει απο καιρο κερδισει την περιφρονηση μου.
Γιατι πλεον μπορω να βγαλω συμπερασμα το ποιο ειναι το καταλληλοτερο συνωνυμο της εξετασης και του κρισιμου βαρους της: performance!. Αυτο ακριβως! Προπονητικες αρχες χρειαζεται: λιγο διαβασμα, λιγο να ξερεις "την υλη", σκονακι αμα λαχει και σιγουρα το να το βλεπεις σκετα ανταποδοτικα/βιοποριστικα-ετσι ανακαλυπτεις την κρυμμενη αξια σου! Με το ζορι το λεω mental training. Για τη θεωρια βεβαια, το συζηταμε, και σοβαρα μαλιστα, για την εξεταση σαν διαχωριστικο φιλτρο, ακεραια αληθινο, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..

[3]

@merde: Τελος κατι συντομο για το ρεαλισμο: δεν εννοω πως πρεπει να αιθεροβατουμε, ουτε να μιλαμε περι ανεμων και υδατων (ακτομηχανικη και ετσι ) για πραγματα μακρινα. Εγω αλλου το πηγαινα, εννουσα να βλεπουμε πιο περα απο τη μυτη μας, απο το φαινομενο οριζοντα, απο τον καταστατικο μας χαρτη, ε δηλαδη, απο εκεινο το ω-ειναι-τοσο-ρεαλιστικο! που μας πιανει ασυναισθητα σχεδον ολους πολλες φορες. Στην τελικη για ολα αυτα τα ζητηματα γιατι να αποτρεψεις ενδεχομενα νεων γυρων κινηματων που θα ζητανε την αιρεση ολων των προηγουμενων αναδιαρθρωσεων; Γιατι ακομα και να μη το προβαλλεις στο παρον; Αληθεια, τελικα κοστιζει; Ολοι ξερουμε πως αυτα θα παρουν χρονο. Που ομως "οσα φερνει η ωρα δεν τα φερνει ο χρονος ολος". Ο μηχανικος δουλευει ενα σχεδιο συνεχομενα, ακομα και μετα απο επαναλαμβανομενες αποτυχιες. Αλλα συν τοις αλλοις, σορυ που σου τη χαλαω, ο ρεαλισμος σαν φιλοσοφικο ρευμα αντιληψης πλεον θεωρειται ντεμοντε big time! ..

Τελος αν θεωρεις πως τα 3 αυτα post "μπουκωνουν" ή "δεν κολλανε" με το θεμα, σβηστα..

[merde_conserve]

Τελος αν θεωρεις πως τα 3 αυτα post "μπουκωνουν" ή "δεν κολλανε" με το θεμα, σβηστα..

Είναι ένα ειρωνικό σχόλιο για να (ξανα)πέσω στη λούμπα της διόρθωσης εξ ιδίων των αλλοτρίων;


Διακρίνω μία εντόνα εμποτισμένη διάθεση φιλοσοφικής προσέγγισης του ερωτήματος γύρω από την κατανομή και την αξιοκρατία, ίσως παραπάνω από ότι θα'πρεπε σε ένα...τόσο επιμέρους πρόβλημα. Το θέμα μας δεν είναι μια συζήτηση περί αξιοκρατίας και κατάτμησης ρόλων στο σύγχρονο κοινωνικό συστημικό πεδίο, αλλά μία απλή...εξίσωση ΑΕΙ-ΤΕΙ. Κατά συνέπεια, αυτή η διάθεση υπερθεωρητικοποίησης και υπερ-φιλοσόφησης του προβλήματος ναι μεν είναι σχετικότατη, μας στερεί όμως μιας ενδοσυστημικής προσέγγισης που θα μας επιτρέψει να λύσουμε άμεσα το πρόβλημα και να αποφασίσουμε κάτι απτό για αυτό.

Κατάλαβα 100% το feeling του ισχυρισμού σου, όπως λες. Θα συμφωνήσω μαζί σου στο γεγονός της ατομικοποίησης και της ανάδειξης του ανταγωνισμού στην εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά και στο "κενό" μεταξύ σύνδεσης της έρευνας και της παραγωγής, ένα κενό που γίνεται αντιληπτό μόνο αν ξεφύγουμε τελείως από την παρούσα κοινωνική δομή και δούμε παλαιότερες μορφές κοινωνικών συστημάτων, ριζικά διαφορετικά σκεπτικά μόρφωσης μιας κοινωνίας. Αν μείνουμε στο καλούπι της σύγχρονης κοινωνίας, η διαφοροποίηση αυτή φαίνεται επιβεβλημένη και αυτονόητη. Η παραγωγική μηχανή είναι τέτοια που το επιβάλλει.

Ωστόσο, αυτό είναι το καλούπι στο οποίο ζούμε. Είναι όμορφος, εμπνευσμένος και ουσιώδης ένας αναστοχασμός και μια αμφισβήτηση όλων των αξιακών και κοινωνικών παραμέτρων στο πλαίσιο διαμόρφωσης κάποιας γενικής ριζοσπαστικής πολιτικής. Ωστόσο, τα επιμέρους προβλήματα όπως αυτό λύνονται μόνο μέσω ενδοσυστημικών προσεγγίσεων, με τα μέσα που τώρα καλώς ή κακώς έχουμε. Δεν έχει νόημα να αμφισβητούμε το αξιακό (;) υπόβαθρο του συστήματός μας όταν πρόκειται για την επίλυση ενός επιμέρους ζητήματος. Προφανώς, εάν αλλάξουν οι συνθήκες της κοινωνίας, θα μπορούμε να δούμε όλα αυτά τα προβλήματα μέσα από καινούργιο πρίσμα και με καινούργια πολιτικά "οπλοστάσια", μη σου πω ότι δεν θα υπάρχουν κίολας. Ωστόσο, αν θέλουμε να επιλύσουμε τώρα και άμεσα το πρόβλημα, θα χρησιμοποιήσουμε το περιορισμένο μας πεδίο δράσεων για να το λύσουμε. Δεχόμενοι λοιπόν ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα προς το καλύτερο τώρα, ποιά είναι η λύση που θα πρέπει να βρούμε σε αυτό το πρόβλημα; (γύρω από αυτό το ερώτημα στηρίζεται και η υποστήριξή μου στην αξιοκρατία, καθώς και η ανάλυσή μου για το δυϊσμό και την κατάτμηση των ρόλων)

(επίσης εδώ αξίζει να σκεφτούμε πώς μία επίλυση του παραπάνω επιμέρους προβλήματος βάσει της "ριζικής αναθεώρησής μας" για το αξιακό περιεχόμενο της κοινωνίας, χωρίς όμως να αλλάξει τις κοινωνικές συνθήκες, θα οδηγήσει ενδεχομένως σε μεγάλες ανισορροπίες και στρεβλώσεις στην κοινωνία. Αν, για παράδειγμα, ορμώμενοι από την ανάγκη μας για συνολική και δίκαιη καθολική αμφισβήτηση των αξιών της κοινωνίας, αποφασίσουμε την ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, την εξίσωση όλων των σχολών "προς τα άνω", θα βρεθούμε σύντομα σε αδιέξοδο. Διότι δεν θα έχει αλλάξει το σύστημα. Δεν θα έχουν αλλάξει οι παραγωγικές σχέσεις, ούτε η κουλτούρα του ανταγωνισμού στην παραγωγή, δεν θα έχει γεφυρωθεί προς νέους, συλλογικούς δρόμους το χάσμα έρευνας-παραγωγής. Το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να προμηθεύσουμε την παραγωγική μηχανή με ενιαίους πλέον διπλωματούχους, χωρίς τα "αξιοκρατικά" κριτήρια που μέχρι στιγμής είχε για τη διαλογή τους, εντείνοντας πολλά κοινωνικά προβλήματα και οδηγώντας ένα κλάδο σε τέλμα. Το συμπέρασμα είναι ότι αποσπασματικές εξωσυστημικές προσεγγίσεις σε προβλήματα της παρούσας κοινωνίας δεν γίνονται. Ή αλλάζει το σύνολο των συνθηκών της κοινωνίας και αλλάζουμε άρδην τα δεδομένα μας (εξ'ου και ο γόνιμος ρόλος της πάλης εκτός του συστήματος), ή παλεύουμε εντός του συστήματος, με τα μέσα που μας παρέχει, με σειριακή και σταδιακή λογική για τη βελτίωση των πραγμάτων. )


Υ.Γ Παρά το βαρύ γλυκό κλίμα του topic, δεν θεωρώ ότι είμαστε εκτός θέματος ακόμα. Ίσως να το παραφιλοσοφήσαμε και να ψόφησε, αλλά εκτός δεν το βγάλαμε!