Ειδήσεις & Κείμενα

[chris_z]

Ήθελα να το βάλω στο τόπικ των ξύλινων κατασκευών αλλά δεν μπόρεσα:

Ξύλινοι Ουρανοξύστες
http://www.ted.com/talks/michael_green_ ... apers.html

[koutsou-bilo]

http://www.avgi.gr/article/703445/o-deuteros-thanatos-tou-24xronou-omogenous-binteo-

Σας αρκεί η φράση έγινα μπάτσος για σταθερή δουλειά ή γιατί αλλιώς θα ήμουν άνεργος, κλπ?
Τότε δείτε με ποιον τρόπο οι γιοι σας μπάτσοι και οι κόρες σας μπατσίνες δρουν στην κοινωνία.
Και στον "αγών" τους έχουν προστάτες τους δικαστικούς και τα media τα οποία ποτέ δεν κάνουν λόγο για τέτοιες περιπτώσεις παράφορης αδικίας.

[PAINTER]

πλάκα κάνετε;θα είχαν σκωτώσει έτσι το παιδί σας και θα καθόσασταν να δίνετε συνεντευξεις για το ήθος της κοινωνίας; εγώ θα τους καθάριζα έναν έναν για παραδειγματισμό

[lybe33]

Νεκρός για ένα εισιτήριο: http://www.avgi.gr/article/779075/nekro ... eisitirio-

[akis]

Καλώς τα τα παιδιά...

Εισβολή ΜΑΤ στο Κάτω Πολιυτεχνείο από in.gr

Μάλιστα οι προσαγωγές αφορούν και 2 παιδιά που είχαν το θράσος να κάνουν διπλωματική...

Θα υπάρξει και νεότερη ενημέρωση...

[akis]

Ανακοίνωση της Αριστερής Ενότητας ΕΜΠ για την εισβολή Αστυνομικών Δυνάμεων στο χώρο ασύλου του Κάτω Πολυτεχνείου

[lybe33]

Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ΕΜΠ: Αντίσταση τώρα!

Δυο δραματικά γεγονότα σφραγίζουν την έναρξη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, προμηνύοντας με τους χειρότερους οιωνούς την εξέλιξή της. Η επιδεικτική, σχεδόν «θεατρική», απρόκλητη και απρόσκλητη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου στο ΕΜΠ κατακαλόκαιρα και η ανακοίνωση με διαδικασίες “fast track” 1700 διαθεσιμοτήτων - απολύσεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το πανεπιστημιακό άσυλο, και μάλιστα ο ιστορικός χώρος του Πολυτεχνείου, είναι χαραγμένος στο συλλογικό υποσυνείδητο ως μια ιερή εστία αμφισβήτησης και αγώνων.

Προσβεβλημένο και σκουριασμένο ίσως από τη συστηματική επιχείρηση φθοράς του από τους κρατούντες επί δεκαετίες, είναι ακόμη ζωντανό και ισχυρό, όπως όλα τα σύμβολα των καλύτερων στιγμών του λαού και της νεολαίας μας. Και πάντα “επικίνδυνο”. Ιδιαίτερα σε μια από τις σκοτεινότερες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, όταν μια ολόκληρη κοινωνία συμπιέζεται μέχρις ασφυξίας, μέχρις εξαθλίωσης. Γι' αυτό και θέλουν να εξουδετερωθεί. Ξέρουν πολύ καλά ότι σε τέτοιες στιγμές οι υπόγειες διαδρομές μέχρι το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» γρήγορα ξανα-ανακαλύπτονται και απειλούν να διαλύσουν τα δεσμά του φόβου που κρατούν δεμένη την ελληνική κοινωνία.

Πάντως, όποιος ξέρει λίγη ιστορία θα πρέπει να γνωρίζει ότι τα σύμβολα δεν καταργούνται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και αστυνομικές επιχειρήσεις. Η ανατριχιαστική εικόνα πάνοπλων αστυνομικών να ελέγχουν ακόμη και τα καμαρίνια όπου εκτελούνται οι διπλωματικές εργασίες φοιτητών του ΕΜΠ θα φέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ελπίζουν.

Υπάρχει, όμως, και ένας πρόσθετος σημαντικός λόγος για την καλοκαιριάτικη «επίδειξη πυγμής» της κυβέρνησης. Όχι, βέβαια, το φαρισαϊκό «να παραδοθούν δυο αίθουσες στην Πρυτανεία» από μια κυβέρνηση που κυνικά εγκαταλείπει ολοκληρωτικά το δημόσιο πανεπιστήμιο στο μαρασμό και την παρακμή, αλλά για να παρουσιαστούν τα πανεπιστήμια ως «κέντρα ανομίας και παρανομίας» και να εξουδετερωθούν οι αντιδράσεις τους στο νέο συντριπτικό χτύπημα προκαταβολικά. Και, προφανώς, τα πενιχρά, στα όρια του τραγέλαφου, «ευρήματα» (μέχρι και USB και υπολογιστές … “ανακαλύφθηκαν”!) καθόλου δεν εμπόδισαν τον ορυμαγδό των δημοσιευμάτων που ακολούθησαν στο ίδιο μοτίβο. “Αν η πραγματικότητα δεν βοηθάει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…” Το νέο πλήγμα στο δημόσιο πανεπιστήμιο επιχειρείται κατ’ ευθείαν στην καρδιά του, στους ανθρώπους του.

Αν μέχρι τώρα οι υλικοί όροι για την ύπαρξή του στερεύουν συνεχώς, υπήρχαν οι άνθρωποί του που πάντα, από το περίσσευμα της φιλοτιμίας και της αίσθησης καθήκοντος, προσπαθούσαν να περιορίσουν τη ζημιά, να κρατήσουν το πανεπιστήμιο όρθιο. Τώρα ένα μεγάλο κομμάτι τους, ένα τεράστιο κομμάτι τους, θεωρείται περιττό και αποβάλλεται. Στα όρια της ειρωνείας, μάλιστα, το Υπουργείο θέλει αυτό να γίνει με επίφαση αντικειμενικότητας.

Παραγγέλλει μια “fast track” αξιολόγηση, μια ό,τι να’ναι αξιολόγηση, εντός μηνός, αρκεί να έχει ένα προαποφασισμένο αποτέλεσμα: να αποδειχτούν περιττοί 1700 άνθρωποι, με σημαντικό τμήμα τους, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, από το ΕΜΠ. Έχουμε καθήκον να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην υλοποιηθεί η ερεβώδης αυτή προοπτική. Όχι μόνο ως έκφραση αλληλεγγύης σε συναδέλφους που αντιμετωπίζουν τον καιάδα των απολύσεων. Αλλά γιατί οι εκατοντάδες άνθρωποι που απειλούνται σήμερα αποτελούν οργανικό και αναπόσπαστο τμήμα της λειτουργίας του ΕΜΠ. Η απομάκρυνσή τους θα σημάνει καθοριστικό πλήγμα στη λειτουργία του.

Το ΕΜΠ δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο, αν αυτοί οι άνθρωποι φύγουν. Η λογική της οριζόντιας αναλογίας (εργαζομένων ανά μονάδα, εργαζομένων προς μέλη ΔΕΠ ή φοιτητές κλπ.), η οποία χρησιμοποιείται για να αποδειχθούν κάποιοι εργαζόμενοι περιττοί, ανεξαρτήτως των ιδιαίτερων εκπαιδευτικών συνθηκών κάθε ιδρύματος, είναι καταστροφική για την ανώτατη εκπαίδευση και ειδικά την τεχνική.

Πολύ εύκολα δε και πολύ σύντομα θα στραφεί και εναντίον των ίδιων των μελών ΔΕΠ. Στο νέο χτύπημα, το ΕΜΠ πρέπει να σταθεί ενωμένο και αποφασισμένο να δώσει σκληρό και νικηφόρο αγώνα, με τα μέσα που αυτό απαιτεί. Ουσιαστική συλλογικότητα, ειλικρινή αλληλεγγύη και πάνω απ’ όλα ενότητα λόγων και έργων. Αλλιώς, η δίνη των εσωτερικών αντιπαραθέσεων ή ακόμη και του κανιβαλισμού θα μας καταπιεί όλους. Όμως, βρίσκεται σε ένα βαθμό και στα δικά μας χέρια ένα πολύτιμο πράγμα, μια μεγάλη ευθύνη, οι ελπίδες και οι προοπτικές των νέων ανθρώπων. Και πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μη βυθιστούν στο σκοτάδι, μαζί με τις ζωές μας.

http://left.gr/news/panepistimiakoi-das ... YAqNs.dpuf

[Elendil]

Ανακοινώνονται τις επόμενες ώρες οι υποχρεωτικές μεταθέσεις 4.600 εκπαιδευτικών
Ανεβαίνει το θερμόμετρο και στον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης - Στο Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε να προσφύγει η Σύγκλητος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου

Θέμα λίγων ωρών είναι η ανακοίνωση των υποχρεωτικών μεταθέσεις 4.600 εκπαιδευτικών απο την δευτεροβάθμια στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας. Το θέμα κρατάει σε αγωνία χιλιάδες εκπαιδευτικούς που έως σήμερα δεν ξέρουν που θα κληθούν να παρουσιαστούν την νέα χρονιά. Τα σχετικά ονόματα αναμένεται να ανακοινωθούν σήμερα το βράδυ ή -το πιθανότερο- αύριο.

Ήδη έχουν κατατεθεί 5.750 αιτήσεις για μεταθέσεις. Στην συνέχεια θα ακολουθήσουν οι αποσπάσεις εκπαιδευτικών που δεν αναμένεται να ξεπεράσουν τα 1000 άτομα (απο 12.000 σχετικές αιτήσεις που έχουν κατατεθεί).

Το υπουργείο Παιδείας θα κάνει εφέτος ελάχιστες μόνιμες προσλήψεις στα σχολεία και εκπρόσωποι του υπολογίζουν ότι οι προσλήψεις αναπληρωτών δεν θα ξεπεράσουν τα 2.500 άτομα.

Στα δικαστήρια τα πανεπιστήμια

Στο μεταξύ στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης το κλίμα «φουντώνει» όσο πλησιάζει η 16η Σεπτεμβρίου όπου θα ανακοινωθούν από το υπουργείο Παιδείας οι λίστες με την διαθεσιμότητα των 1700 διοικητικών τους υπαλλήλων γεγονός που αναμένεται ότι θα αποτελέσει το κύριο θέμα συζήτησης στην Σύνοδο πρυτάνεων που αρχίζει την Παρασκευή, 30 Αυγούστου, στην Κέρκυρα.

Στα πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας επικρατεί κατήφεια, καθώς κανείς δεν ξέρει ποιοί θα μείνουν και ποιοί θα φύγουν, ενώ ήδη η Σύγκλητος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ) αποφάσισε να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Η Σύγκλητος του ΕΜΠ εξουσιοδότησε τον πρύτανή του κ. Σίμο Σιμόπουλο σε «οποιαδήποτε περίπτωση εφαρμογής της υπουργικής απόφασης για τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων, να καταθέσει αίτηση ακύρωσής της ενώπιον του Συμβουλίου Επικρατείας, καθώς και αίτηση ασφαλιστικών μέτρων για ενδεχόμενη εφαρμογή της στο Ε.Μ.Π., διότι παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο που εφαρμόστηκε με το Π.Δ. 164/2004 και το άρθρο 4 παρ.1 του Συντάγματος περί ισότητας των υπαλλήλων».

Στην απόφαση της Συγκλήτου του Ιδρύματος αναφέρεται ότι «οποιαδήποτε απομάκρυνση, μέσω διαθεσιμότητας, των διοικητικών υπαλλήλων (Μονίμων ή Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου), θα έχει ανεπίστρεπτα αρνητικές συνέπειες για το εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο του Πολυτεχνείου, το οποίο οδηγηθεί πρακτικά σε αδυναμία λειτουργίας».

Για το ίδιο θέμα αύριο Τρίτη συνεδριάζει η Σύγκλητος του πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ ήδη την ανησυχία των μελών της για το φαινόμενο που παρατηρείται στα ΑΕΙ με την απομάκρυνση μεγάλου αριθμού διοικητικών υπαλλήλων έχει εκφράσει και η Σύγκλητος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=527528

[TrexoKaiDenFtano]

Είναι σημαντικό να φανταζόμαστε τον κόσμο μετά τον καπιταλισμό

Από τα ζητήματα της στέγασης μέχρι τους μισθούς, ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ υποστηρίζει ότι η εξέταση των αντιφάσεων του καπιταλισμού μπορεί να δείξει τον δρόμο προς έναν εναλλακτικό κόσμο

- Ετοιμάζετε το νέο βιβλίο σας «Οι δεκαεπτά αντιφάσεις του καπιταλισμού». Γιατί επικεντρώνεστε σε αυτές;

-Η ανάλυση του καπιταλισμού δείχνει ότι υπάρχουν σημαντικές και θεμελιώδεις αντιφάσεις. Σε τακτά χρονικά διαστήματα οι αντιφάσεις αυτές ξεφεύγουν από τον έλεγχο και δημιουργούν κρίσεις. Σήμερα βρισκόμαστε μέσα σε μια κρίση, και νομίζω ότι είναι σημαντικό να ρωτήσουμε «ποιες ήταν οι αντιφάσεις που μας οδήγησαν σε αυτήν;». «Πώς μπορούμε να αναλύσουμε την κρίση από την άποψη των αντιφάσεων;» Μια από τις μεγάλες ρήσεις του Μαρξ ήταν ότι «μια κρίση είναι πάντα το αποτέλεσμα υπόγειων αντιφάσεων». Ως εκ τούτου, θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτές, παρά με τα αποτελέσματά τους.

-Μία από τις αντιφάσεις στις οποίες επικεντρώνεστε, είναι αυτή μεταξύ της χρήσης και της ανταλλακτικής αξίας ενός εμπορεύματος. Γιατί αυτή η αντίφαση είναι τόσο θεμελιώδης για τον καπιταλισμό, και γιατί χρησιμοποιείτε την στέγαση για να το τονίσετε;

-Όλα τα εμπορεύματα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έχουν μια αξία χρήσης και την ανταλλακτική αξία. Αν έχω μια μπριζόλα, η αξία χρήσης είναι ότι μπορώ να την φάω, και η ανταλλακτική αξία είναι το πόσο θα έπρεπε να πληρώσω για αυτήν. Όμως η στέγαση είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση, επειδή ως αξία χρήσης μπορούμε να την αντιληφτούμε ως καταφύγιο, ως ιδιωτική ζωή, ως ένα κόσμο των συναισθηματικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, μια μεγάλη λίστα από πράγματα για τα οποία χρησιμοποιείται ένα σπίτι. Στη συνέχεια, όμως, υπάρχει το ερώτημα του «πώς μπορείτε να πάρετε το σπίτι».

Κάποτε τα σπίτια χτίζονταν από τους ίδιους τους ανθρώπους και δεν υπήρχε καθόλου ανταλλακτική αξία. Στη συνέχεια, από τον 18ο αιώνα και μετά, εμφανίστηκε το κερδοσκοπικό χτίσιμο των σπιτιών, με τις πολυκατοικίες που κατασκευάστηκαν και πωλήθηκαν αργότερα. Μετά τα σπίτια απέκτησαν ανταλλακτική αξία για τους καταναλωτές, με την μορφή της αποταμίευσης. Αν αγοράσω ένα σπίτι και έχω πληρώσει το στεγαστικό δάνειο, μπορώ να καταλήξω ιδιοκτήτης του. Έτσι έχω ένα περιουσιακό στοιχείο. Ως εκ τούτου, γίνομαι πολύ ανήσυχος για τη φύση του περιουσιακού μου στοιχείου. Αυτό δημιουργεί ενδιαφέρουσες πολιτικές: «όχι στην αυλή μου», «δεν θέλω οι μετακομίσουν δίπλα μου άνθρωποι που δεν μοιάζουν με μένα», κλπ. Έτσι, αρχίζει να υπάρχει ένας διαχωρισμός στις αγορές κατοικιών, επειδή οι ​​άνθρωποι θέλουν να προστατεύσουν την αξία των αποταμιεύσεών τους. Στη συνέχεια, περίπου πριν από τριάντα χρόνια, οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν την στέγαση ως μια μορφή κερδοσκοπίας. Μπορούσες να πάρεις ένα σπίτι για 200.000 λίρες, και μετά από ένα χρόνο το πουλούσες 250.000. Κέρδιζες 50.000 λίρες, οπότε γιατί να μην το κάνεις; Η ανταλλακτική αξία ανέβηκε. Υπήρξε κερδοσκοπική έκρηξη.

Το 2000, μετά την κατάρρευση των παγκόσμιων χρηματιστηριακών αγορών, το πλεόνασμα κεφαλαίου άρχισε να υπεισέρχεται και στην στέγαση. Είναι ένα ενδιαφέρον είδος αγοράς. Αν μπορώ να αγοράσω ένα σπίτι, τότε οι τιμές κατοικιών ανεβαίνουν, και λέω «αφού οι τιμές κατοικιών ανεβαίνουν θα πρέπει να αγοράσω ένα σπίτι». Στη συνέχεια κάποιος άλλος μπαίνει στο παιχνίδι και έτσι έχουμε μια στεγαστική φούσκα. Οι άνθρωποι σέρνονται μέσα σε αυτήν, και εκείνη σκάει. Τότε ξαφνικά πολλοί άνθρωποι διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να έχουν την αξία χρήσης των κατοικιών πια, γιατί το σύστημα ανταλλακτικής αξίας την έχει καταστρέψει. Όλο αυτό αναδεικνύει το ερώτημα «είναι καλή ιδέα να επιτραπεί η αξία χρήσης στον τομέα της στέγασης που είναι ζωτικής σημασίας για τους ανθρώπους;», «πρέπει να παραδοθεί σε ένα τρελό σύστημα ανταλλακτικής αξίας;».

Αυτό δεν είναι πρόβλημα που αφορά μόνο τη στέγαση, αλλά και διάφορα άλλα πράγματα, όπως η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη κλπ. Σε πολλές περιπτώσεις έχουμε δημοσιοποιήσει την θεωρία για την δυναμική της ανταλλακτικής αξίας που θα καθόριζε και την αξία χρήσης, αλλά συχνά αυτή καταστρέφει τις αξίες χρήσης και οι άνθρωποι καταλήγουν να μην έχουν καλή υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση, στέγαση, κλπ. Γι΄ αυτό νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να εξετάσουμε τη διάκριση μεταξύ της χρήσης και της ανταλλακτικής αξίας.

- Μια άλλη αντίφαση που περιγράφετε είναι αυτή που αφορά τη διαδικασία μετάβασης, με την πάροδο του χρόνου, από την προσφορά που εστιάζει στην παραγωγή, προς τη ζήτηση που εστιάζει στην κατανάλωση στον καπιταλισμό. Θα μπορούσατε να εξηγήσετε πώς εκδηλώθηκε αυτή στον εικοστό αιώνα και γιατί είναι τόσο σημαντική;

- Ένα από τα μεγάλα ζητήματα είναι η διατήρηση επαρκούς ζήτησης στην αγορά, έτσι ώστε να απορροφηθεί ό,τι παράγει το κεφάλαιο. Το άλλο είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων κάτω από τις οποίες μπορεί να παράγει το κεφάλαιο επικερδώς. Αυτές οι συνθήκες επικερδούς παραγωγής, συνήθως σημαίνουν την υποβάθμιση της εργασίας. Πληρώνοντας όλο και χαμηλότερους μισθούς, το ποσοστό του κέρδους ανεβαίνει. Έτσι, από την πλευρά της παραγωγής, θέλουν να συμπιέσουν την εργασία όσο γίνεται περισσότερο. Αυτό τους δίνει υψηλά κέρδη. Στη συνέχεια, όμως, τίθεται το ερώτημα, «ποιος πρόκειται να αγοράσει το προϊόν;». Εάν η εργασία συμπιέζεται, ποια είναι η αγορά τους; Αν συμπιέσουν την εργασία πάρα πολύ, θα καταλήξουν με μια κρίση επειδή δεν θα υπάρχει αρκετή ζήτηση στην αγορά για να απορροφήσει το προϊόν.

Πολλοί ερμηνεύουν το πρόβλημα της κρίσης της δεκαετίας του 1930 ως έλλειψη της ζήτησης. Υπήρχε επομένως μια στροφή προς το κράτος για να κάνει δημόσιες επενδύσεις. Είπαν «θα αναζωογονήσουμε την οικονομία από το χρέος με χρηματοδοτούμενη» ζήτηση, και με τον τρόπο αυτό, στράφηκαν στην κεϋνσιανή θεωρία. Έτσι βγήκαν από τη δεκαετία του 1930 με μια πολύ ισχυρή ικανότητα διαχείρισης της ζήτησης, και με μεγάλη εμπλοκή του κράτους στην οικονομία. Ως αποτέλεσμα είχαν πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, και οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης συνοδεύτηκαν από μια ενδυνάμωση της εργατικής τάξης, με την αύξηση των μισθών και με ισχυρότερες συνδικαλιστικές ενώσεις. Ισχυρά συνδικάτα και υψηλοί μισθοί σημαίνει ότι το ποσοστό κέρδους αρχίζει να κατεβαίνει. Το κεφάλαιο είναι σε κρίση όταν δεν συμπιέζει αρκετά την εργασία.

Στη δεκαετία του 1970 στράφηκαν προς τον Μίλτον Φρίντμαν και η Σχολή του Σικάγου κυριάρχησε στην οικονομική θεωρία. Άρχισε να δίνεται προσοχή στην προσφορά, ιδίως των μισθών. Σήμερα έχουμε μια συμπίεση των μισθών, η οποία άρχισε στη δεκαετία του 1970. Ο Ρόναλντ Ρήγκαν επιτέθηκε στους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, η Μάργκαρετ Θάτσερ επιτέθηκε στους ανθρακωρύχους, ο Πινοσέτ σκότωσε τους αριστερούς, κλπ. Έχουμε μια επίθεση στην εργασία, η οποία αυξάνει το ποσοστό κέρδους. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, το ποσοστό κέρδους έχει εκτιναχτεί επειδή οι ​​μισθοί συμπιέζονται και το κεφαλαίο ευημερεί. Αλλά τότε εμφανίζεται το πρόβλημα πού θα πουλήσουν τα προϊόντα.

Στη δεκαετία του 1990, αυτό καλύπτεται από την οικονομία του χρέους. Άρχισαν να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να δανείζονται συνέχεια, άρχισαν να δημιουργούν μια οικονομία με πιστωτική κάρτα και με υψηλά στεγαστικά δάνεια. Έτσι κάλυψαν το γεγονός ότι δεν υπήρχε πραγματική ζήτηση. Αλλά τελικά αυτό έσκασε την περίοδο 2007-2008. Το κεφάλαιο έχει αυτό το ερώτημα: «δουλεύεις στην πλευρά της προσφοράς ή της ζήτησης;». Η άποψή μου για έναν αντικαπιταλιστικό κόσμο, είναι ότι θα πρέπει να ενοποιηθούν αυτά. Θα πρέπει να επιστρέψουμε στην αξία χρήσης. Τι αξίες χρήσης χρειάζονται οι άνθρωποι και πώς οργανώνουμε την παραγωγή ώστε να ταιριάζει με αυτές;

- Φαίνεται ότι είμαστε σε μια κρίση της προσφοράς, και η λιτότητα είναι μια προσπάθεια να βρεθεί μια λύση στο θέμα της προσφοράς. Πώς μπορεί να λυθεί αυτό;

- Θα πρέπει να γίνει διάκριση ανάμεσα στα συμφέροντα του καπιταλισμού στο σύνολό του και σε αυτό που είναι ειδικά προς το συμφέρον της καπιταλιστικής τάξης ή σε ένα τμήμα της. Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, σε μεγάλο βαθμό η καπιταλιστική τάξη έχει πάει καλά. Μερικοί από αυτούς καταστράφηκαν, αλλά ως επί το πλείστον έχουν πάει εξαιρετικά καλά. Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες των χωρών του ΟΟΣΑ, η κοινωνική ανισότητα έχει αυξηθεί σημαντικά από την έναρξη της κρίσης, πράγμα που σημαίνει ότι τα οφέλη της κρίσης ρέουν προς τις ανώτερες τάξεις. Με άλλα λόγια, δεν θέλουν να βγούμε από την κρίση, επειδή τα καταφέρνουν πολύ καλά μέσα σε αυτήν. Ο πληθυσμός στο σύνολό του πάσχει, ο καπιταλισμός στο σύνολό του δεν είναι υγιής, αλλά η καπιταλιστική τάξη -ιδίως μια ολιγαρχία μέσα σε αυτήν- έχει εξαιρετικά οφέλη. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, όπου για να προωθήσουν τα ταξικά τους συμφέροντα οι επιμέρους καπιταλιστές μπορούν πραγματικά να κάνουν πράγματα τα οποία είναι πολύ επιζήμια για το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολό του. Νομίζω ότι είμαστε σε αυτό το είδος της κατάστασης αυτή τη στιγμή.

- Έχετε πει πολλές φορές ότι ένα από τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε στην αριστερά είναι να ορίσουμε την εικόνα του κόσμου μετά τον καπιταλισμό, αρχίζοντας με το ερώτημα τι είναι ένας μετακαπιταλιστικός κόσμος. Γιατί είναι τόσο σημαντικό; Και, κατά την άποψή σας, πώς θα είναι ο μετακαπιταλιστικός κόσμος;

- Είναι σημαντικό, επειδή μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου για μεγάλο χρονικό διάστημα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι να σκεφτούμε την εναλλακτική λύση, προκειμένου να κινηθούμε προς τη δημιουργία της. Η αριστερά έχει γίνει τόσο συνένοχη με τον νεοφιλελευθερισμό, που συχνά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα πολιτικά κόμματα της από τα δεξιά, εκτός από τα εθνικά ή κοινωνικά ζητήματα. Στην πολιτική οικονομία δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πρέπει να βρούμε μια εναλλακτική πολιτική οικονομία απέναντι στο πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός. Γι΄ αυτό και οι αντιφάσεις του καπιταλισμού είναι ενδιαφέρουσες.

Θα εξετάσουμε κάθε μια από αυτές, όπως, για παράδειγμα, την αντίφαση ανάμεσα στις αξίες χρήσης και ανταλλαγής, και θα πούμε «ο εναλλακτικός κόσμος θα είναι ένας κόσμος όπου θα έχουμε αξίες χρήσης». Έτσι, έχουμε επικεντρωθεί στις αξίες χρήσης και προσπαθούμε να μειώσουμε τον ρόλο των ανταλλακτικών τιμών. Ή στο θέμα του νομίσματος, χρειαζόμαστε χρήματα για να κυκλοφορούν τα προϊόντα, δεν μπαίνει ερώτημα σε αυτό. Αλλά το πρόβλημα με το χρήμα είναι ότι μπορεί να πιστωθεί από ιδιώτες. Γίνεται μια μορφή της προσωπικής δύναμης/εξουσίας, και στη συνέχεια μια φετιχιστική επιθυμία. Οι άνθρωποι κινούν τις ζωές τους γύρω από την αναζήτηση για χρήματα. Άρα, πρέπει να αλλάξουμε το νομισματικό σύστημα. Είτε με την φορολογία του κέρδους είτε με ένα νέο νομισματικό σύστημα. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να ξεπεραστεί η ιδιωτική ιδιοκτησία και να καταλήξουμε σε ένα κοινό καθεστώς ιδιοκτησίας. Και σε μια δεδομένη στιγμή θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα βασικό εισόδημα για τους ανθρώπους, γιατί αν έχουμε μια μορφή χρήματος που είναι αντιαποταμιευτική, θα πρέπει να δοθούν εγγυήσεις στους ανθρώπους. Θα πρέπει να πούμε, «δεν χρειάζεται να αποταμιεύετε για μια δύσκολη ημέρα, επειδή πάντα θα έχετε αυτό το βασικό εισόδημα ό,τι και αν συμβεί». Πρέπει να δώσουμε στους ανθρώπους την ασφάλεια με αυτόν τον τρόπο, και όχι ιδιωτικά, με την προσωπική αποταμίευση.

Με την αλλαγή σε κάθε ένα από αυτά τα αντιφατικά πράγματα καταλήγουμε σε ένα διαφορετικό είδος κοινωνίας, η οποία είναι πολύ πιο λογική από αυτήν που έχουμε. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι παράγουμε πράγματα και στη συνέχεια προσπαθούμε να πείσουμε τους καταναλωτές να καταναλώνουν ό,τι παράγεται, είτε το θέλουν πραγματικά είτε όχι. Θα πρέπει να ανακαλύψουμε ποιες είναι οι βασικές επιθυμίες των ανθρώπων, και στην συνέχεια να κινητοποιήσουμε το σύστημα παραγωγής για να τις ικανοποιήσει. Με την εξάλειψη της δυναμικής της ανταλλακτικής αξίας, μπορούμε να αναδιοργανώσουμε το σύνολο του συστήματος σε ένα διαφορετικό τρόπο. Έτσι, μπορούμε να ορίσουμε την κατεύθυνση μιας σοσιαλιστικής εναλλακτικής λύσης, που θα σπάσει την κυρίαρχη μορφή συσσώρευσης του κεφαλαίου που κινεί τα πάντα σήμερα.

Μετάφραση: Δημήτρης Γκιβίσης, στο Red Notebook
Πηγή: Red Pepper

[lybe33]

Ελλάς ελλήνων καπιταλιστών...

ΑΚΤΩΡ ο… από μηχανής Θεός

Σε διαγωνισμό που θυμίζει απευθείας ανάθεση, πλειοδότησε για την εκμίσθωση του λιγνιτωρυχείου Βεύης

Της Αντας Ψαρρά

Προκρίθηκε λοιπόν η εταιρεία ΑΚΤΩΡ ως πλειοδότρια από την επιτροπή αξιολόγησης των προσφορών για την εκμίσθωση του λιγνιτωρυχείου της Βεύης με αποθέματα 90 εκ. τόνους λιγνίτη και στις 9/8 ο υφυπουργός Περιβάλλοντος αποδέχτηκε την εισήγηση της επιτροπής που βαθμολόγησε με 87,36% (!) την «Ακτωρ» («Εφ.Συν.» 15/8/2013). Οταν ήδη στις 29 Μαρτίου -και με αφορμή τις μεγάλες κατολισθήσεις στη Βεύη- γράφαμε «Κατολισθήσεις, ανεργία και στο βάθος ΑΚΤΩΡ», μάλλον (το) βουλωμένο γράμμα της επιτροπής διαβάζαμε.

Μια σύμβαση με πολλά και παράξενα, με καταγραμμένες τις αντιρρήσεις των κατοίκων αλλά και βουλευτών και με τα εκατομμύρια να «καλύπτουν» τον λιγνίτη και την ανεργία στον φτωχότερο νομό. Ξανά λοιπόν ο από μηχανής «θεός» ετοιμάζεται να σώσει το περιβάλλον και τα ορυχεία.

Τα αιτήματα των κατοίκων

Οι κάτοικοι έχουν προ πολλού καταθέσει υπόμνημα με τα δικά τους αιτήματα που παραμένουν ακόμα στα χαρτιά. Οπως μας ενημέρωσε ο συνάδελφος από την εφημερίδα «ΗΧΩ της Φλώρινας», Θανάσης Γεωργούλας, την Παρασκευή 16/8 στη συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στην Τοπική Κοινότητα Βεύης παρουσία των δύο βουλευτών Στάθη Κωνσταντινίδη της Ν.Δ. και Θανάση Γερμανίδη του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ενημέρωση από τον κ. Κωνσταντινίδη, ο πρόεδρος κ. Δημήτρης Κυριακού αλλά και οι κάτοικοι που πήραν τον λόγο έθεσαν σαν όρο για να προχωρήσει η σύμβαση να ληφθούν υπόψη οι όροι που έχουν τεθεί προς όλους τους αρμοδίους φορείς.

Η σύμβαση μεταξύ άλλων προβλέπει να δοθεί από την εταιρεία για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος το ποσόν των 9,6 εκατ. ευρώ και επιπλέον 1,5 εκατ. ευρω για την αποτροπή της αυτοανάφλεξης του λιγνίτη. Το ορυχείο όμως παράμενε κλειστό επί 12 και πλέον χρόνια και ήδη έχει γίνει η αυτοανάφλεξη του παρατημένου και επί μεγάλο χρονικό διάστημα εξορυγμένου λιγνίτη. Οσο για τους εκατοντάδες τόνους χωμάτων από τις κατολισθήσεις, ακόμη και στο αναδασωμένο βουνό, τις καταστροφές στους δρόμους, την αλόγιστη σπατάλη νερού, τα υπέρογκα χρέη, τις ρωγμές στα ξεκοιλιασμένα βουνά, τα οποία κοστολογήθηκαν στα 9,6 εκατ., δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ούτε γι΄ αυτά ούτε κυρίως για το είδος αυτής της αποκατάστασης. Τέλος, η προβλεπόμενη «αμοιβή» από την εταιρεία ΑΚΤΩΡ προς την τοπική αυτοδιοίκηση με 50.000 ευρώ τον χρόνο για να «ελέγχει» την ίδια την εταιρεία μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο. «Σύμβαση-παρωδία» την χαρακτηρίζει σε μεγάλο ποσοστό ο τοπικός Τύπος, μιλώντας για αδιαφανείς διαδικασίες και κυρίως για άγνωστα κριτήρια αξιολόγησης κι ενώ η έως τώρα ζημιά για το «φτωχό» Δημόσιο ξεπερνάει τα 500 εκατ. ευρώ.

Οπως αναφέρει ο Θ. Γεωργούλας για τη σύμβαση: «0 μισθωτής δεν έχει καμία δέσμευση η υποχρέωση να αποζημιώσει τους ιδιοκτήτες εδαφών που καταλαμβάνει το λιγνιτωρυχείο, για όλα τα προηγούμενα χρόνια που το ορυχείο παραμένει ανενεργό.

»Ο μισθωτής δεν έχει καμία δέσμευση να αποζημιώσει όλους τους επαγγελματίες που δεν πληρώθηκαν από τον προηγούμενο μισθωτή, ενώ μόνο τα χρέη των ορυχείων στη ΔΕΗ φτάνουν τα 10 εκατ. ευρώ. Δεν υπάρχει στην ουσία καμιά εγγύηση για τις θέσεις εργασίας, ενώ ο νέος μισθωτής δεν θα έχει καμία επίπτωση εάν δεν απασχολήσει εργολάβο της περιοχής, εφόσον δεν του βγαίνει το χρονοδιάγραμμα ή, κατά την κρίση του, δεν απαιτείται από τα δεδομένα της παραγωγής. Η δημόσια θέση του βουλευτή της Ν.Δ. στη Φλώρινα κ. Στάθη Κωνσταντινίδη είναι ότι «δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα πάρει το έργο, οι κάτοικοι θέλουν να ξεκινήσει».

Η βουλευτίνα κυρία Ραχήλ Μακρή κατέθεσε ήδη ερώτηση με 13 σημεία, μεταξύ αυτών:

• για το πώς και με ποια κριτήρια αποκλείστηκαν οι άλλες εταιρείες,

• γιατί η διαδικασία έχει καθυστερήσει πάνω από τρία χρόνια,

• γιατί όλες οι διαδικασίες παραμένουν αδιαφανείς στην ουσία,

• γιατί -και αυτό είναι πολύ σημαντικό- δεν ζητήθηκε εγγυητική επιστολή που θα διασφάλιζε το Δημόσιο, και,

• γιατί δεν μνημονεύεται η απόφαση της Επιτροπής για την απευθείας ανάθεση της εκμίσθωσης λιγνιτωρυχείου της Βεύης, αξίας πάνω από 3 δισ. από τη συγκεκριμένη εταιρεία.

Τέλος, ερωτά αν αληθεύει ότι η ΑΚΤΩΡ προσέφερε 272 εκατ. λιγότερα για τη 15ετή χρήση από την άλλη εταιρεία που αποκλείστηκε.

Ανεξάρτητα από τις απαντήσεις που θα λάβει (αν λάβει) η κ. Μακρή και όσοι άλλοι βουλευτές ενδιαφερθούν για το θέμα, παραμένει απορίας άξιον πώς κανένας πολίτης δεν θα στοιχημάτιζε ούτε ένα ευρώ για το γεγονός ότι η ΑΚΤΩΡ του κ. Μπόμπολα θα κέρδιζε και αυτόν τον διαγωνισμό πάνω στα κουφάρια των βουνών της Φλώρινας.

Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=99502