Ειδήσεις & Κείμενα

[Reporter]

Που πήγε το πρότυπο της Αργεντινής ?

Σε σκοτεινά μονοπάτια οδεύει ξανά η Αργεντινή, έπειτα από τις ταραχές και τις λεηλασίες που σημειώνονται σε σούπερ μάρκετ και άλλα μαγαζιά τα τελευταία εικοσιτετράωρα, ενώ οι αρχές κάνουν λόγο τουλάχιστον για δύο νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.

Οι λεηλασίες έχουν επεκταθεί σε πέντε πόλεις της χώρας με τους κατοίκους, κυρίως τους νεότερους, από τις πιο φτωχές συνοικίες να επιτίθενται σε πολλά καταστήματα, ενώ σημειώθηκαν και σφοδρές συγκρούσεις με την αστυνομία σε μερικά από τα πιο βίαια επεισόδια από την εξέγερση του 2001 και την κατάρρευση της χώρας.

Η οικονομία της χώρας δέχεται ισχυρές πιέσεις τους τελευταίους μήνες, ενώ στόχος των λεηλασιών έγιναν κυρίως σούπερ μάρκετ με τους συμμετέχοντες να παίρνουν κυρίως τρόφιμα, αλκοολούχα ποτά, ακόμη και ποδήλατα και τηλεοράσεις.

Τα επεισόδια ξεκίνησαν στην πόλη Μπαριλότσε, στα δυτικά, στην Ρεσιστένσια, στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας, στην Ροσάριο, όπως και στις Καμπάνα και Σάρατε, που είναι και οι δύο στην επαρχία του Μπουένος Άιρες.


Μέχρι στιγμής οι αρχές κάνουν λόγο για δύο γυναίκες νεκρές, σαράντα πέντε τραυματίες οι είκοσι πέντε αστυνομικοί και περισσότερες από 193 συλλήψεις. Η κυβέρνηση αποφάσισε την αποστολή περίπου 400 χωροφυλάκων στην Μπαριλότσε, ενώ τα μέτρα ασφαλείας αναμένεται να αυξηθούν σε πολλές πόλεις.

Σημειωτέον ότι τα επεισόδια ξεκίνησαν την ημέρα που συμπληρώθηκαν έντεκα χρόνια από την πτώση της κυβέρνησης του Φερνάντο ντε λα Ρούα που ειχε οδηγήσει τη χώρα στην οικονομική κατάρρευση, ενώ στο Μπουένος Αϊρες βρίσκεται και ο Αλέξης Τσίπρας και αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ για επαφές και ανταλλαγή απόψεων για την ελληνική κρίση.

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... LaqUPIITLs
http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... OCZfiulZgo


http://www.iefimerida.gr/news/82803/%CE ... E%B5%CE%BF

[Nysta]

Με αφορμή τον δρόμο Στουρνάρη, αυτή η συλλογή δείχνει τη εικαστική παρέμβαση κάποιων πολιτών εξαρχείων

Spoiler: show

Αγαπητέ πιτσιρίκο, όπως θα έχεις παρατηρήσει, τα τελευταία χρόνια στην οδό Στουρνάρη και στους γύρω δρόμους λαμβάνει μέρος μία -απόλυτα ελεγχόμενη από τις αρχές- πιάτσα ναρκωτικών ουσιών.Το σκηνικό περιλαμβάνει ανθρώπινα κουρέλια , καυγάδες, σκουπίδια ,με φόντο χακί και μπλε στολές σε ρόλο επιτηρητή και παρατηρητή.

Κάποιοι φίλοι λοιπόν,πήραμε την πρωτοβουλία να βοηθήσουμε την δουλειά των αρχών, ώστε το πράγμα να γίνει πιο επίσημο.

Με ειδικές σημάνσεις και επιδαπέδια στένσιλ, θεσμοθετούμε την πρώτη επίσημη «πιάτσα αγοραπωλησίας ναρκωτικών, φυλασσόμενη από την αστυνομία», ώστε να διευκολύνονται οι πάντες, περαστικοί, η αστυνομία, οι τοξικομανείς.

Η επόμενη κίνηση που περιμένουμε είναι τα εγκαίνια και η κόκκινη κορδέλα που θα κόψει ο κ. Καμίνης και οι όμοιοί του.

Με αγάπη

το ψυχώ μελαχρινό αγόρι, η κουκουβάγια, η ακροβάτισσα, η Σκωτσέζα και οι αλαφροΐσκιωτοι φίλοι τους

(Αγαπητοί φίλοι, εξαιρετική η πρωτοβουλία σας. Συγχαρητήρια. Είμαι βέβαιος πως ο κ. Καμίνης θα την εκτιμήσει και θα κάνει τα εγκαίνια γιατί οι επικοινωνιολόγοι του στα social media -οι γνωστές πουτάνες δηλαδή- προσπαθούν αυτήν την εποχή να του φτιάξουν κι άλλο το προφίλ. Πού θα το φτάσουν πια;)

http://pitsirikos.net/wp-content/upload ... 40x293.jpg
http://pitsirikos.net/wp-content/upload ... 20x413.jpg
http://pitsirikos.net/wp-content/upload ... 13x620.jpg
http://pitsirikos.net/wp-content/upload ... 20x427.jpg
http://pitsirikos.net/wp-content/upload ... 86x620.jpg
http://pitsirikos.net/wp-content/upload ... 13x620.jpg
http://pitsirikos.net/wp-content/upload ... 20x413.jpg

[paktomenos]

"Παρανομήσαμε συνειδητά, γιατί μέσα στις προτεραιότητές μας είναι η ασφάλεια και η διαμόρφωση κατάλληλων συνθηκών για τους συναδέλφους μας”.
Αυτό δήλωσαν οι “μηχανικοί της HELLAS GOLD” σε απάντηση της ανάρτησης του “Παρατηρητηρίου” για το “Πρωτόκολλο Αυθαιρέτων Κατασκευών” στις Σκουριές που εξέδωσε η Πολεοδομία (εδώ).
Και συνεχίζουν οι μηχανικοί (εδώ): “εδώ και 6 μήνες η εταιρεία περιμένει την έγκριση των σχετικών μελετών, που έχει καταθέσει στην πολεοδομία. Δεν γινόταν να παραμένουμε άλλο, επί ξύλου κρεμάμενοι, μέσα στον χώρο που μας ανήκει“.

Αναγκαίες αυταπάτες σιχαμένων συναδέλφων που απλά, σαν καλά σκυλιά, σιγά μην δαγκώσουν το χέρι που τους ταϊζει. Τα χριστούγεννα να τα περάσετε στο δρόμο και χωρίς στέγη λαμόγια.

Καλές γιορτές και κουράγιο στους άστεγους και τους μετανάστες.

[lawine]

The New York Times
Bankers at the Gates
By PETER FRANKOPAN
Published: May 24, 2012

FEW Greeks have a good word to say about the European banking system these days. They believe it’s the real reason for their current crisis, having pushed easy money on their politicians and now demanding a pound of financial flesh.

It was the same story 800 years ago. The men of the Fourth Crusade, who had originally set off to fight for Christianity in the Holy Land, found themselves instead ransacking Constantinople, the capital of the Greek-speaking Byzantine Empire, because of enormous debts that had been racked up in the West.
The way Europe has behaved over the current Greek crisis is scarcely less shameful than the way those crusaders behaved all those centuries ago. If nothing else, that dark spot on the West’s historical record should be a warning to the bankers and politicians who would rather watch Greece fall apart than take responsibility for their own profligacy.
Greece may be on Europe’s periphery today, but in the 12th century Constantinople was the gateway to a lucrative trade in spices, silks and luxury goods coming from the east. This trade had made fortunes for men across Europe — as the economies of Greece, Spain, Portugal and Italy have done over the last two decades.
Traders from places like Venice, Genoa and Pisa in the late 12th century managed to win for themselves the sort of advantages and loopholes in Constantinople that bright young fund managers would kill for today: they negotiated positions that allowed them to undercut local traders, alongside smart commercial treaties that let them minimize or even sidestep their taxes. As with modern Greece, this led to a flow of cheap foreign capital into the markets.
Around 1200, though, things went sour. A sharp contraction of trade in the Byzantine Empire was exacerbated by wild overspending by Venice, the medieval equivalent of a European central bank.
Almost overnight there was a switch from the easy money, where everyone was a winner, to the dark arts of debt collecting. As with Athens since the financial crisis took hold, it became clear that no one would take responsibility for lending too much, for basing forecasts on only best-case scenarios.
Someone would have to cover the losses, and Venetian merchants were adamant that it would not be them. Constantinople and the Greek-speaking empire, riven by internal divisions, was the obvious mark.
Eventually, one of the rival factions in Constantinople offered a deal with Venice: in exchange for covering the Most Serene Republic’s losses, the faction would receive Venetian military muscle to secure its claim on the Byzantine throne. Venice jumped at the deal.
But Constantinople had vastly underestimated the size of its new debt obligations — and overestimated the stabilizing effect of Venetian arms. Financial obligations mounted abroad, while political paralysis deepened at home.
Everyone from the pope to the kings of Europe knew about the pressure building against Constantinople. One Western delegation after another told the Greeks to get their act together — or, to put it more bluntly, to pay up. The crusaders, under the sway of Venice, lay siege to the city.
Eventually, the Westerners had enough of the procrastination. Seizing their chance, the knights stormed Constantinople. What happened next was a disgrace: the prize assets of the empire were looted at will, seized as collateral by a mob that behaved with no concern for the city’s inhabitants, its culture or its history.
According to one account, prostitutes danced on the altar of St. Sophia, the most beautiful church in the whole of Christendom. Palaces, gardens and holy places were ransacked, with treasures taken off by the cartload. The great collections of relics held in the imperial capital were seized by the Westerners to adorn cathedrals and churches across Western Europe; to this day four bronze horses, stolen from the hippodrome of Constantinople, are in the museum inside the Basilica of Saint Mark in Venice.
Judging the Greeks fiscally and politically incompetent, the conquerors appointed a regent. Baldwin of Flanders, crowned emperor of Constantinople in 1204, was a classic I.M.F.-style appointee: a safe pair of hands, someone with whom other Western leaders could do business.
Meanwhile, the noblemen leading the Crusade, many of whom had brought ruin in the first place with their reckless promises, took control of whole areas of the city and empire for themselves — a classic case of getting in at rock bottom. (So keep an eye on those bankers and their villas in the Aegean; you don’t need to be a historian to know it is a buyers’ market.) The new Latin Empire of Constantinople lasted just 50 years before the Greeks returned to power.
The story is the same as then: cheap money brings handsome rewards but guarantees crisis, while the pain falls solely on the Greeks. Constantinople and Athens may have become addicted to easy money, but the West was their dealer.

Peter Frankopan is the director of the Center for Byzantine Research at Oxford and the author of “The First Crusade: The Call From the East.”
This article has been revised to reflect the following correction:

Correction: May 31, 2012
An earlier version of this Op-Ed misstated the location of four bronze horses that were looted from Constantinople in 1204 and moved to Venice. The horses are in the museum inside the Basilica of Saint Mark; replicas — not the originals — stand atop the dome of the basilica.

Πηγή: http://www.nytimes.com/2012/05/25/opinion/bankers-at-the-gates.html?_r=2&smid=tu-share&

[Reporter]

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΝΟΣ ΑΘΕΟΥ (ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ Δ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ)

Τα όσα αναφέρονται παρακάτω βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά, με τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλαγμένα για ευνόητους λόγους.

Ξύπνησε πάλι απότομα. Άγρια. Με τον συνεχόμενο ήχο του κουνουδιού, αντί για τον γνώριμο του κινητού του, που χτυπάει σαν ξυπνητήρι κάθε πρωί στις 8.
«Ούτε να κοιμηθεί κανείς δεν μπορεί», σκέφτηκε και άλλαξε πλευρό γκρινιάζοντας. Προσπάθησε να ξαναβυθιστεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Μάταια όμως. Το κουδούνι χτύπαγε σαν τρελό, ξανά και ξανά.
«Τι συμβαίνει;», αναρωτήθηκε για λίγο. Γιατί αμέσως άκουσε χαρούμενα ξεφωνητά παιδιών που έλεγαν τα Κάλαντα. Τους είχαν ανοίξει στο κάτω πάτωμα.
Βλαστήμησε δυνατά. Είχε πάρει άδεια από τη δουλειά τις μέρες αυτές, επίτηδες για να ξεκουραστεί. Με ποιο δικαίωμα τον ενοχλούσαν αυτά τα μυξιάρικα;
Τι είναι σήμερα και τραγουδάνε; Μια συνηθισμένη μέρα. Μια ακόμα μουντή, γκρίζα και παγωμένη μέρα του Δεκεμβρίου.
Μετά θυμήθηκε πως είναι Παραμονή Χριστουγέννων. Έσκασε στα γέλια. «Ρε με τι αηδίες κάθονται και παραμυθιάζονται...», φώναξε με θριαμβευτικό, σαρκαστικό χαμόγελο.
Σηκώθηκε, έφτιαξε καφέ και κάθησε στον υπολογιστή. Είχε μήνυμα από τη Λένα στο Facebook, για να συναντηθούν για τα τελευταία ψώνια «πριν γεννηθεί ο Χριστός», όπως του έγραφε.
Όχι, δεν ήταν καμιά θρησκευόμενη η κοπέλα του. Απλά τον πείραζε, ειδικά αυτές τις μέρες, μιλώντας του συνεχώς γι' αυτά που εκείνος όχι μόνο δεν πιστεύει, αλλά βρίζει κι από πάνω.
Έτσι έκανε και τώρα. Βλαστήμησε ξανά, με τον ίδιο τρόπο που κάνουν εκατομμύρια Έλληνες. Βαριέται να πάει για ψώνια, αλλά αυτό που τον εκνευρίζει περισσότερο είναι αυτή η «γέννηση».
Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η μητέρα του, που μένει στον πάνω όροφο μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Τον προσκαλεί στο χριστουγεννιάτικο δείπνο, αλλά του βάζει και μια «αγγαρεία» να κάνει, να πεταχτεί δηλαδή μέχρι τον χασάπη της γειτονιάς και να πάρει μερικά μπριζολάκια.
Με τα χίλια ζόρια ντύνεται και βγαίνει έξω. Μια περίεργη γιορταστική ατμόσφαιρα αναδύεται στην πόλη, παρότι η κίνηση στα μαγαζιά είναι περιορισμένη.

Ανοίγει την πόρτα για να μπει στο κρεοπωλείο. Ταυτόχρονα - κατάρα! - βγαίνει ένας ιερέας. Κρατώντας μια τεράστια γαλοπούλα τυλιγμένη σε ζελατίνα.
Τον κοιτάζει με αηδία. Είναι χοντρός, με αυτά τα μούσια και τις μαύρες πλερέζες, που τον κάνουν ακόμα πιο αντιπαθητικό.
«Ρε τον πεινάλα! Κοίτα να δεις τι γαλοπούλα πήρε να φάει ο βούβαλος!», σκέφτεται. «Ε βέβαια, αφού τους πληρώνουμε τους χαραμοφάηδες...!»
Κουνάει το κεφάλι περιπεκτικά. Ναι, φυσικά και είχε δίκιο! Κλασικός παπάς ήταν αυτός, από εκείνους που βλέπει και σιχαίνεται! Κοίτα τι πήρε να φάει, ενώ ο κοσμάκης πεινάει! ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ!
Ξαφνικά, από την γωνία παραδίπλα, ένα χαρούμενο λεφούσι ξεπετάγεται. Πέντε - έξι παιδάκια τρέχουν κοντά στον παπά, με την μητέρα να προσπαθεί να τα φτάσει. Κάνουν χαρά, επειδή βλέπουν τη μεγάλη γαλοπούλα και το γελαστό πρόσωπο του πατέρα τους.
Ο Μηνάς αποστρέφει το βλέμμα του. «Τι τα θέλει τόσα παιδιά ο αργόσχολος», προσπαθεί να δικαιολογήσει τις προηγούμενες σκέψεις του.
Μ' αυτά και μ΄αυτά, ούτε καταλαβαίνει πώς περνάει το πρωινό. Απορροφημένος στον υπολογιστή, ρίχνει τις τελευταίες ματιές στη δουλειά για το σπίτι που του έδωσε ο προϊστάμενος και σε κάτι άρθρα που του έστειλε ο Λευτέρης.
Μα ναι, είναι πολύ ενδιαφέροντα αυτά που του στέλνει ο κολλητός του! «Έτσι θα αντιμετωπίζεις τους χριστιανούληδες όποτε σου κολλάνε», του έχει πει. Και πράγματι! Αισθάνεται σε θέση ισχύος, ειδικά με αυτό το «zeitgeist» που του έστειλε πρόσφατα.
Αλλά και πόσες ακόμα ιστοσελίδες που ενισχύουν τις απόψεις του, δεν έχει καταχωρήσει στα «αγαπημένα»! Εδώ βρίσκεται τώρα, ανταλλάσοντας απόψεις για τα Χριστούγεννα, μαζί με άλλους λογικούς ανθρώπους, που δεν είναι πρόβατα όπως οι Χριστιανοί.
Το δηλητήριο που ξερνάει η οθόνη του υπολογιστή τον έχει εντελώς απορροφήσει. Ώσπου χτυπάει η πόρτα του.
Είναι η Λένα, που τον περίμενε για μια ώρα στο σημείο που είχαν δώσει ραντεβού. Βάζει τις φωνές. Μια τυπική φασαρία ζευγαριού αρχίζει. Και τελειώνει με βρισιές, απειλές και νέα χτυπήματα, πιο δυνατά αυτή τη φορά, στην πόρτα.
«Ωραία», σκέφτεται. «Πάει κι αυτή, να σε δω με ποιον θα πας το βράδυ στο κλαμπ που έχουμε κλείσει, κακομοίρη μου».
Δεν κάθεσαι σπίτι καλύτερα; Τι τις θες εσύ τις γιορτινές ατμόσφαιρες, γι' αυτά τα παραμύθια; Τι γιορτάζεις;
Άσε που δεν έχουν μείνει και πολλά λεφτά. Πάνε τα παλιά μεγαλεία με τα μπουκάλια σε πανάκριβα κέντρα της παραλιακής. Φέτος έκλεισε με προσφορά, κι αυτή με το ζόρι.
Χέστα λοιπόν όλα! Παράτα τα! Καλύτερα να μην υπάρχουν Χριστούγεννα, για να μην ξοδεύουμε κιόλας!
Δεν πεινάει, ούτε έχει διάθεση να βγει έξω. Κλεισμένος στο δωμάτιό του, παρέα με τα νέα κείμενα του «atheism. net»,περνάει καλύτερα την ώρα του.

Με τα χίλια ζόρια ανεβαίνει πάνω, όταν το βραδάκι η μάνα του τον φωνάζει για φαγητό. Έχουν και ορισμένους καλεσμένους συγγενείς, που έχουν έρθει για «ρεβεγιόν».
Δεν τον ενοχλεί αυτό. Ευτυχώς, δεν υπάρχουν θεούσοι εδώ μέσα. Να φάμε, να πιούμε, να παίξουμε και κάνα χαρτάκι, να πούμε και καμιά βλακεία για να περάσει ανώδυνα η ώρα. Όπως κάθε χρόνο δηλαδή, παραμονή Χριστουγέννων. Βαρεμάρα...
Η ώρα περνάει και κατά τις 2 τα μεσάνυχτα, ένας - ένας οι καλεσμένοι φεύγουν. Για στάσου όμως! Υπάρχει ένας ακόμα, που τώρα έφτασε...!
Είναι ο Λευτέρης, ο φίλος του. Το πρότυπό του. Ο μέντοράς του. Έρχεται με αυτό το γνωστό ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση, σιγουριά και ίσως αλαζονεία.
Ωραία, σκέφτεται. Θα το ξενυχτήσουμε απόψε. Θα πούμε δυο κουβέντες σαν άνθρωποι, βρε αδερφέ! Ο Λευτέρης είναι κάτι σαν...γκουρού γι' αυτόν.
Αναπόφευκτα η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τους «χριστιανούληδες» και τα Χριστούγεννα τους. Τους ειρωνεύονται και τους οικτίρουν, για τα «παραμύθια» που πιστεύουν. Εκεί κάπου, ο Λευτέρης του πετάει και κάτι «καινούρια».
«Αυτοί κατέστρεψαν την Ελλάδα, φίλε. Έσφαζαν τους Έλληνες, γκρέμιζαν τους ναούς. Η Ελλάδα τελείωσε στην αρχαιότητα, φίλε. Μαζί με τους θεούς μας».
Στέκεται αποσβολωμένος ο Μηνάς.
«Τους ποιους, είπες; Τους θεούς;»
«Ναι, φίλε. Αυτή είναι η θρησκεία μας και όχι ο εβραιοχριστιανισμός. Αυτήν πιστεύω κι εγώ».
Κρύος ιδρώτας λούζει τώρα τον Μηνά. Τον άθεο, που νόμιζε πως ο φίλος του έχει τις ίδιες απόψεις μ' εκείνον.
«Μα καλά, εσύ δεν μου λες χρόνια τώρα πως δεν υπάρχει κανένας θεός;;; Τι μου λες για δώδεκα θεούς τώρα; Εγώ δεν πιστεύω ούτε σε Έναν!»
«Μη στενοχωριέσαι, Μηνά», του απαντά εκείνος με το γνώριμο, υπεροπτικό ύφος του. «Έλα να σου δείξω μερικά μπλογκ που γράφουν γι' αυτά, να δεις πώς συνδυάζονται όλα».
Τον πιάνει από το χέρι. Ο Μηνάς το τραβάει. Μέσα του, αυτή τη στιγμή συμβαίνει μια τιτανομαχία. Γκρεμίζονται οι ιδέες, τα πιστεύω και τα...δεν πιστεύω του. Αισθάνεται προδομένος.
Όχι, δεν θα ακούσει τον "φίλο" του. Εκείνος είναι και παραμένει άθεος. Ορκισμένος κι αμετακίνητος.

«Λευτέρη, είμαι κουρασμένος», του λέει. «Θα πέσω για ύπνο, τα λέμε αύριο».
«Μα...», ίσα που προλαβαίνει να ψελλίσει εκείνος, πριν η πόρτα κλείσει με δύναμη σχεδόν μπροστά στο πρόσωπό του.
Είναι εκτός εαυτού ο Μηνάς. Αρχίζει να βλαστημά ξανά, με τον γνωστό του τρόπο. Βρίζει αυτά που δεν πιστεύει ότι υπάρχουν! Τα παραμύθια!
Όχι, δεν του φαίνεται κωμικό αυτό. Ίσα - ίσα, τον κάνει να αισθάνεται δυνατός.
Βγαίνει στο μπαλκόνι να καπνίσει τσιγάρο. Η ώρα πήγε 5 το πρωί. Κρύο και απόλυτο σκοτάδι, που διακόπτουν μονάχα κάποια - λίγα, είναι η αλήθεια - φωτάκια που αναβοσβήνουν στην απέναντι πολυκατοικία.
Ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη σιγή της νύχτας, μια καμπάνα ακούγεται να τη σπάζει. Θα είναι του Αγίου Αντρέα, της Ενορίας της γειτονιάς του.
Σκάει στα γέλια. «Κοίτα να δεις τρέλα που έχει ο κόσμος, αξημέρωτα να πηγαίνει στην Εκκλησία! Τι να κάνει εκεί; Αφού δεν υπαρχει τίποτα!"
«ΤΙΠΟΤΑ! ΤΙΠΟΤΑ! ΤΙΠΟΤΑ!»
Το λέει και το ξαναλέει. Με μίσος. Με οργή, σαν να θέλει να βρίσει όχι τα Θεία όπως κάνει πάντα, αλλά τον εαυτό του. Ναι, αυτόν υβρίζει με μανία αυτή τη φορά. Ξεσπά.
«Είμαι ένα τίποτα λοιπόν; Μαζί με όλα τα υπόλοιπα στον κόσμο είμαστε ένα τίποτα;»
Η σκέψη αυτή διαπερνά το μυαλό του σαν ηλεκτροσόκ. Αρνείται να δεχθεί ότι όλα είναι μάταια. Πως υπάρχει μόνο η ύλη, που φθείρεται κι εξαφανίζεται.
Εκείνη τη στιγμή, ακούει βιαστικά βήματα στην είσοδο της πολυκατοικίας του. Σκύβει και βλέπει τον Δήμο μαζί με τους δικούς του, να τρέχουν με τα καλά τους προς τη μεριά της Εκκλησίας.
Καλό παιδί ο Δήμος, αλλά λιγάκι «βαρεμένος». Συμμαθητές στο σχολείο, μα ο Μηνάς τον είχε απομακρύνει από κοντά του. Τον έλεγε «χριστιανοταλιμπάν», επειδή συνεχώς του μίλαγε για τον Θεό.
Παρατηρεί αυτές τις σιλουέτες που απομακρύνονται στο σκοτάδι, μέχρι να χαθούν. Κάθεται και σκέφτεται.

Σίγουρα τώρα θα βρίσκονται στην Εκκλησία. Τι μανία κι αυτή; Τι βρίσκουν πια εκεί πέρα;
«Και δεν πάς κι εσύ να δεις;», ακούγεται μια φωνή από μέσα του, που μοιάζει να ξυπνάει από το λήθαργο ετών.
«Εγώ;;; Είπες, εγώ; Να πάω στην Εκκλησία;;; Εγώ ρε;;; Ρε πας καλά; Με τους παπάδες και τις θεούσες; Τι να πάω να κάνω εκεί εγώ;»
«Πήγαινε, αλλά χωρίς το εγώ σου», ακούγεται και πάλι να αντιλαλεί αυτή η φωνή.
Κάθεται ακίνητος ο Μηνάς. Το σκέφτεται και χωρίς πολλά - πολλά, το αποφασίζει!
Σε λίγο, βρίσκεται καθ' οδόν για την Εκκλησία. Έχει να πάει από το Γυμνάσιο, που τους πήγαιναν μια φορά το χρόνο. Κι αυτός πήγαινε, για να μην πάρει απουσίες.
Έφτασε κιόλας. Μέσα στο σκοτάδι, ο μικρός ναός μοιάζει με φωτεινό πλεούμενο. Με φάρο που σκορπά ελπίδα, ζεστασιά και γαλήνη.
Ανοίγει την πόρτα. Δεν κάνει το σταυρό του, ούτε ανάβει κερί. Κάθεται πίσω - πίσω όρθιος, για να μην τον βλέπουν.
Τα φώτα είναι μισοσβησμένα. Δεν καταλαβαίνει γιατί. Ώσπου ακούγεται ένας περίεργος ύμνος, που κάτι λέει για αγγέλους που δοξάζουν...τον Χριστό!!!
Ανάβουν τότε όλα τα φώτα. Η ατμόσφαιρα γίνεται γιορτινή και οι ψαλμωδίες πλημμυρίζουν τ' αυτιά του.
Δεν τις ξέρει, αλλά θέλει να τις ψιθυρίσει. Ειδικά αυτό το «Χριστός γεννάται δοξάσατε», το μαθαίνει κάπως με τη συνεχή επανάληψη.
Δεν κάθεται λεπτό. Ούτε καν παρατηρεί τους γύρω του. Αδιαφορεί για τις «θεούσες». Δεν βλέπει τον παπά αν έχει κοιλιά, αν έχει «χρυσάφια» πάνω του κι αν ψέλνει καλά.
Είναι μόνος του, αυτός κι ο Χριστός.
Σε μια μικρή Εκκλησιά της μεγαλούπολης που λέγεται Αθήνα, μια χαραμάδα φωτός αχνοφέγγει.
Δεν είναι ούτε τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, ούτε οι φωτισμένοι πλέον ναοί που πανηγυρίζουν.
Αλλά η ψυχή του Μηνά, που επιτέλους έδιωξε το σκοτάδι και γέμισε με Θείο, Ουράνιο ΦΩΣ...!
Δημήτρης Σωτηρόπουλος

[lybe33]

Δεν βλέπουμε το τέρμα
Κείμενο των συλληφθέντων στη Villa Amalias μέσα από τη ΓΑΔΑ

Η Κατάληψη Villa Amalias εδώ και 23 χρόνια αποτελεί έναν ανοιχτό πολιτικό πολιτιστικό και κοινωνικό χώρο, καθώς και στεγαστική κολεκτίβα. Όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή δραστηριοποιούνται πολλές ομάδες όπως: θεατρική ομάδα, συναυλιακή ομάδα, studio, ομάδα βιτρώ, παιδικό στέκι, ομάδα χορού, γυμναστικής, ξένων γλωσσών, Η/Υ, τυπογραφική κολλεκτίβα, ομάδα προβολών,δανειστική βιβλιοθήκη, ανταλακτήριο δισκων και cd και επίσης έχουν φιλοξενηθεί πολιτικές και πολίτιστικές εκδηλώσεις άλλων ομάδων. Επιπλέον, η Κατάληψη Villa Amalias, πέραν των εσωτερικών δραστηριοτήτων έχει συμβάλει στην επίλυση προβλημάτων της γειτονιάς, συμμετεχοντας τόσο στη συνέλευση κατοίκων πλατείας Βικτωρίας, όσο και πραγματοποιωντας ανοιχτές και εξωστρεφείς δράσεις στην περιοχή, όπως μικροφωνικές παρεμβάσεις,χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες και παιδικές εκδηλώσεις στην πλατεία.

Όλα αυτα τα 23 χρόνια, η Καταληψη Villa Amalias, μέσα από την πολύμορφη σύνθεση των υποκειμένων και των ομάδων που την απαρτίζουν έχει διαμορφώσει πολιτικά χαρακτηριστικά εξίσου πολύπλευρα, που πηγάζουν απο το ευρύτερο κίνημα των καταλήψεων, απο τον Αναρχικό και Αντιεξουσιαστικό χώρο και απο το κίνημα του ταξικού και εργατικού ανταγωνισμού. Χαρακτηριστικα τα οποία εχουν αποκτήσει υλική υποσταση μέσα απο τη συνδιοργάνωση και συμμετοχή σε πορείες, παρέμβασεις και κινητοποιησεις, που αφορούν σε εργατικούς, αντιφασιστικους-αντιρατσιστικούς αγωνες, αλληλεγγύη σε διοκώμενες καταλήψεις, στους μεταναστες΄και σε διοκωμενους συντρόφους, σε φοιτητικούς και μαθητικους αγώνες καθως και για την επανοικιοποιηση ανοιχτών δημοσιων χώρων.

Το κτίριο της Κατάληψης ήταν εγκαταλελλειμενο απο το 1973 και σε άθλια κατάσταση. Απο το ΄90 που καταλήφθηκε, ζει και συντηρειται απο την οικονομική συνεισφορά και την προσωπική εργασία τόσο των ίδιων των καταληψιών όσο και όλων των αλληλέγγυων συντρόφων.

Ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης του κτιρίου, δήμος αθηναίων, ο οποίος είναι κάτοχος τεράστιας ακίνητης περιουσίας, καθώς και ο οργανισμός σχολικών κτηρίων ειναι γνωστοί για υποθέσεις απαλλοτριώσεων ιδιωτικής περιουσίας και παράνομων αποχαρακτηρισμών, με αποκορύφωμα την περίπτωση του μεγαθηριου κτιρίου Χαραγκιώνη στη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Ιουλιανοώ, που εν μια νυκτί, απο οικόπεδο με σκοπο την ανέγερση σχολικού κτηρίου μετατράπηκε σε εμπορικό κέντρο.

Σε αντιθεση με αυτούς, που βλέπουν κτήρια και χώρους ως ενα ακόμη τρόπο κερδοσκοπίας, η Κατάληψη Villa Amalias και η δράση της είναι ένα έμπρακτο παράδειγμα του προτάγματός της για τη δημιουργία ελεύθερων κοινωνικών χώρων, αντιθετικών προς κάθε ειδους οικονομική εκμεταλευση, βασιζομενοι σε αντιεραρχικές, αυτοοργανωμένες, αλληλέγγυες και οριζόντιες δομές, σεβόμενοι τον άνθρωπο και στηρίζοντας πάντα τους απο κατω της ταξικής πυραμίδας, των οποίων κομματι αποτελούμε και εμείς.

Για αυτό και η συντηρηση του κτηρίου, όπως προαναφερθηκε, γίνεται από τους καταληψίες και τους αλληλέγγυους, ιδίως τα τελευταία 4 χρονια έπειτα από τις δύο δολοφονικές εμπρηστικές επιθέσεις που δέχτηκε η Κατάληψη από παρακρατικούς έμισθους ή μη. Οι συγκεκριμενες επιθέσεις προκάλεσαν μεγαλες υλικές φθορες που δεν αποτέλεσαν όμως εμπόδιο στο να συνεχίσει η Villa τη δράση της ως εγχείρημα, αλλά αντιθέτως ενδυνάμωσαν το ηθικό των ανθρώπων που την απαρτίζουν και με τη βοήθεια όλων των συντρόφων ανακαινίστηκε η προσοψη του κτηρίου από την οδό Χέυδεν και ξεκίνησε η αποκατάσταση και η περαιτέρω βελτιωση εσωτερικά του κτηρίου με τη συμβουλευτική βοήθεια αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών.

Οι συνεχόμενες επιθέσεις δεν ειναι οι μόνες που εχει δεχτεί το εγχείρημα, ολα αυτά τα χρόνια. Η Villa και λόγω της τοπογραφικής της θεσης αλλα και λόγω των αξιακών και πολιτικών της χαρακτηριστικών, έχει βρεθεί πολλες φορές στο στόχαστρο επιθέσεων απο το κράτος και το παρακράτος. Σε όλες τις επιθέσεις απαντούσαμε πάντα με το λογο μας, δημοσιοποιώντας τα γεγονοτα και προπαγανδιζοντας τις θέσεις και τις αρχές μας μέσα από ανοιχτές κοινωνικές παρεμβασεις.

Στις 20/12/12 και ώρα 7.00 πμ, εισέβαλαν στην Κατάληψη άντρες της κρατικής ασφάλειας με το πρόσχημα της διενέργειας έρευνας "περι ναρκωτικών" και "εκρηκτικών υλών" κατόπιν μιας δήθεν ανώνυμης καταγγελιας και συνέλλαβαν 8 άτομα που βρίσκονταν εντός της Κατάληψης, εκ των οποίων οι τρεις ηταν φιλοξενούμενοι.Απο την Κατάληψη κατασχέθκαν αντικείμενα τα οποια η κρατική ασφάλεια χρησιμοποίησε ως πειστήρια για την κατασκευή κατηγοριών πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτηρα, κατηγορίες τις οποιες δεν αποδεχόμαστε. Πόσο μάλλον όταν η κακουργηματική μας πράξη στηριζεται σε κενές φυαλες μπύρας και σε ελάχιστη ποσότητα πετρελαίου που βρέθηκε διπλα σε σομπα.

Για εμάς, αποτελει σαφή πολιτική επιλογή του κράτους αυτή η κινηση. Σε καιρο οικονομικής και συστημικής κρισης, το κράτος εξαπολύει επιθεση προς πασα κατευθυνση υποβαθμίζοντας τη ζωή των απο κάτω και προσπαθώντας να εξαφανίσει κάθε πυρήνα αντίστασης και δημιουργίας αρνήσεων. Είτε αυτο μεταφράζεται σε καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων ειτε στην προπαγάνδιση ρατσιστικων ιδεωδων που προαγουν τον κοινωνικό εκφασισμό ειτε στη δημιουργια συνθηκών ανασφαλειας με σκοπο την αποδοχή της διαρκους επιτηρησης των ζωών μας, ειτε στη διωξη και σπίλωση πολιτικών χώρων και υποκειμενων αντιτιθεμενων σε όλα αυτά.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΕΙΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΜΕ:
"ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΠΑΛΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΡΜΑ..."

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ)

22/12/12
Οι συλληφθέντες της Villa Amalias

[OxYdO]

Η αθλιότητα της Φιλανθρωπίας

Γιατί στη "φιλανθρωπία" απαντάμε με ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!!!

[nqm]

Μια "φιλανθρωπη" πραξη ειναι κατι σαν να βλεπεις τις Τριτες το Λαζοπουλο ή να εχεις πανω απο το κρεβατι σου αφισα του Τσεγκεβαρα ή στη ντουλαπα σου ενα μπλουζακι του Ασιμου. Επαναστατης της μοδας και μετα κοιμασαι ικανοποιημενος με τον εαυτο σου σα το βοδι. Ουσια καμμια. Εναλλακτικα μπορεις να βαλεις τα ολ σταρ και να βγεις στα εξαρχεια για να πας στο φλο καφε και να ακουσεις πουλικακο. Μετα πας και ψηφιζεις Τσιπρα ή Κουβελη μαλλον..

[lybe33]

Μια "φιλανθρωπη" πραξη ειναι κατι σαν να βλεπεις τις Τριτες το Λαζοπουλο ή να εχεις πανω απο το κρεβατι σου αφισα του Τσεγκεβαρα ή στη ντουλαπα σου ενα μπλουζακι του Ασιμου. Επαναστατης της μοδας και μετα κοιμασαι ικανοποιημενος με τον εαυτο σου σα το βοδι. Ουσια καμμια. Εναλλακτικα μπορεις να βαλεις τα ολ σταρ και να βγεις στα εξαρχεια για να πας στο φλο καφε και να ακουσεις πουλικακο. Μετα πας και ψηφιζεις Τσιπρα ή Κουβελη μαλλον..

Ή αλλιώς: "Δε διάβασα το κείμενο"

[Reporter]

Μια "φιλανθρωπη" πραξη ειναι κατι σαν να βλεπεις τις Τριτες το Λαζοπουλο ή να εχεις πανω απο το κρεβατι σου αφισα του Τσεγκεβαρα ή στη ντουλαπα σου ενα μπλουζακι του Ασιμου. Επαναστατης της μοδας και μετα κοιμασαι ικανοποιημενος με τον εαυτο σου σα το βοδι. Ουσια καμμια. Εναλλακτικα μπορεις να βαλεις τα ολ σταρ και να βγεις στα εξαρχεια για να πας στο φλο καφε και να ακουσεις πουλικακο. Μετα πας και ψηφιζεις Τσιπρα ή Κουβελη μαλλον..

Ή αλλιώς: "Δε διάβασα το κείμενο"

Κάνεις λάθος....Εκφράστηκε γενικότερα, όχι επί του κειμένου....