Ειδήσεις & Κείμενα

[leo8]

Γιατί οι Έλληνες κεφαλαιούχοι δεν επενδύουν στον τόπο

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Με την αποβίβαση του Όθωνα στο Ναύπλιο, το 1833, ξεκινά η αφήγηση του νεοελληνικού κράτους. Οι Βαυαροί που σχηματίζουν την πρώτη κυβέρνηση της Αντιβασιλείας, αποφασίζουν πως τα επαναστατικά δάνεια του 1824 και 1825, καθώς κι ένα άλλο που χορηγήθηκε ως «προίκα» στον Όθωνα, δεν πρέπει να πληρωθούν, εξαιτίας του ότι αποτέλεσαν αντικείμενο αισχροκέρδειας των Άγγλων αλλά και διασπάθισης από τους Έλληνες επαναστάτες.

Δεν έχουν κι άδικο για τη στάση τους αλλά, όπως ήταν επόμενο, προκαλούν την οργή των ξένων που απομονώνουν οικονομικά το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, ως τη δεκαετία του 1860. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: Στο Σύνταγμα του 1844 δεν υπάρχει πρόβλεψη για την αρχή του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι», που οδηγεί στην αδυναμία δημιουργίας νέων πολιτικών κομμάτων και φυσικά, σοβαρών επιχειρήσεων. Με λίγα λόγια όλα ξεκινούν άσχημα. Η Ελλάδα δεν διαθέτει καμία πιστοληπτική ικανότητα και οι επίδοξοι επενδυτές αδιαφορούν να αναλάβουν το οποιοδήποτε ρίσκο σε μια χώρα που δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει καμία σταθερότητα και συνταγματική κάλυψη. Οι Έλληνες του εσωτερικού, κυρίως πλοιοκτήτες, δεν μπορούν να δανειστούν για να ξεκινήσουν βιομηχανίες και αυτοί του εξωτερικού βλέπουν το μικρό ελληνικό βασίλειο σαν ένα ατελές μόρφωμα χωρίς κανένα ενδιαφέρον.

Το 1863 έρχεται η δυναστεία των Γλύξμπουργκ και το 1864 ψηφίζεται νέο Σύνταγμα. Ο Γεώργιος Α΄ αλλάζει το κλίμα και με τον επανακαθορισμό της αποπληρωμής των δανείων, ξεκινά ένα ευνοϊκό κλίμα ευρωπαϊκής εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα. Η εκβιομηχάνιση της χώρας αρχίζει δειλά δειλά με τους Έλληνες επενδυτές να ανακάμπτουν, χωρίς όμως να επενδύεται ακόμα το τεράστιο εξωελλαδικό ελληνικό επενδυτικό κεφάλαιο. Οι πλούσιοι της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης, της Αλεξάνδρειας, των Παραδουνάβιων περιοχών δεν έχουν αίσθηση του «οικονομικού πατριωτισμού» και δεν επιθυμούν να εμπλακούν στα πελατειακά δίκτυα των Ελλήνων πολιτικών.

Αργότερα ο Τρικούπης προσπαθεί να στηρίξει τους μεγαλογαιοκτήμονες (τσιφλικάδες), μήπως και φτιάξουν κάποιο εργοστάσιο. Όμως αυτοί, αφού αγοράζουν από τους απερχόμενους Τούρκους τα τσιφλίκια της Θεσσαλίας, «κανονίζουν» υψηλούς δασμούς στα εισαγόμενα σιτηρά και πλουτίζουν χωρίς να επενδύσουν ούτε μία δραχμή στην εκβιομηχάνιση της χώρας. Μόνο οι ξένοι έρχονται, κι αυτοί, μαθαίνοντας τα κόλπα, στήνουν δίκτυα εξάρτησης με το πολιτικό σύστημα και συμμετέχουν μόνο σε δημόσιες επενδύσεις. Το φαινόμενο της Siemens είναι πολύ παλιό για την Ελλάδα.

Η χρεοκοπία του Τρικούπη (1893) και ο χαμένος πόλεμος του 1897 φέρνουν επιτέλους, στην ελληνική οικονομία, το 1898, τον περίφημο ΔΟΕ (διεθνή οικονομικό έλεγχο). Έξι χώρες αναλαμβάνουν όλα τα μονοπώλια, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και ουδεμία σχέση με τους Έλληνες πολιτικούς (είναι προφανώς το μνημόνιο της εποχής). Το επενδυτικό ενδιαφέρον απογειώνεται, η οικονομία παρουσιάζει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και μπαίνει στους Βαλκανικούς πολέμους πανίσχυρη σε εξοπλισμούς, οικονομικά δυνατή και με την αμέριστη υποστήριξη των ξένων. Ο Βενιζέλος προωθώντας τη Μεγάλη Ιδέα, προσβλέπει στην ενσωμάτωση του εξωελλαδικού κεφαλαίου και στην άμεση εκβιομηχάνιση της χώρας. Ξερει ότι η πλούσια αστική τάξη των εκτός συνόρων Ελλήνων είναι απαραίτητη για την επιχειρηματικότητα και την αστικοποίηση της χώρας. Μολονότι η Μικρασιαστική καταστροφή ανέτρεψε πολλά σπουδαία βενιζελικά σχέδια, τελικά, έστω και με τη βία, τα μεγάλα κεφάλαια των Ελλήνων επενδυτών μπήκαν στο νέο κράτος, που είχε πλέον διπλασιάσει τα εδάφη του και όλες τις προοπτικές για μεγάλες επενδύσεις.

Το 1936 με ΄39, ο Μεταξάς στηρίζει την ίδρυση 567 βιομηχανιών και εκτινάσσει το επενδυτικό ενδιαφέρον, προσπαθώντας να σπάσει το μεταπρατικό χαρακτήρα της οικονομίας. Ήταν φανερό ότι το ελληνικό κεφάλαιο δεν επένδυε αρκετά στην παραγωγικότητα αλλά και πάλι, με τις πλάτες των πολιτικών, εισήγαγε προϊόντα, τα διέθετε στην εγχώρια αγορά, πλούτιζε και αδιαφορούσε για την ανάπτυξη της χώρας.

Μετά τον πόλεμο, το σχέδιο Μάρσαλ έδωσε ώθηση σε δημόσιες επενδύσεις και όχι τόσο στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Οι ισχυροί ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας, τη δεκαετία του ΄50, οφείλονται περισσότερο στα μεγάλα έργα υποδομής και όχι στην ομολογουμένως, καλή πορεία της βιομηχανίας. Εννοείται πως οι συνεχείς παρεμβάσεις των πολιτικών καθόριζαν απολύτως, και τη στάση των επενδυτών. Χωρίς κρατικά δάνεια και πολιτική κάλυψη κανείς δεν ξεκινούσε ούτε τυροπιτάδικο...

Ο Παπαδόπουλος και η επταετία ενθάρρυναν τους επενδυτές αλλά και πάλι προς τα δημόσια έργα και τις υποδομές. Δεν ήταν κακό για την πρόοδο της χώρας (στα χωριά δεν υπήρχαν ακόμα δρόμοι, ηλεκτρικό, τα σπίτια ήταν πλινθόκτιστά κτλ) αλλά οι μεγάλες βάσεις στην οικονομία μπαίνουν με την παραγωγικότητα και τις εξαγωγές.

Το 1981 έρχεται από το «σατανικό υπερπέραν» ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μέσα σε μία δεκαετία οδηγεί την οικονομία στην αποβιομηχάνιση και «επικηρύσσει» τους επενδυτές, παραδίδοντάς τους στην «πυρά». Πρόκειται για το μεγαλύτερο έγκλημα που διέπραξε ποτέ, πολιτικός σ΄ αυτή τη χώρα. Η ένταξη στην ΕΟΚ έδινε απεριόριστες δυνατότητες επιχειρηματικής πίστης και ένα αξιοζήλευτο περιβάλλον σταθερότητας. Για πρώτη φορά οι Έλληνες επενδυτές θα μπορούσαν να απεξαρτηθούν από το πελατειακό σύστημα και ν΄ «αγαπήσουν» την «πατρίδα» τους. Όμως οι πειραματισμοί και η ανεύθυνη πολιτική της τυχοδιωκτικής «πασοκοκρατίας» διέλυσε κάθε διάθεση εμπιστοσύνης και περιθωριοποίησε τον Έλληνα επενδυτή.

Το 1990 με ΄ 93 ο Μητσοτάκης δεν μπόρεσε να ανατρέψει το πανίσχυρο λαϊκιστικό κράτος και οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, παραδομένες πια στα πελατειακά δίκτυα των μεγαλοεργολάβων, των καναλαρχών και των συνδικάτων, οδήγησαν την οικονομία στην καταστροφή. Σ΄ αυτή την περίοδο το ελληνικό κεφάλαιο δεν παράχθηκε καν από τους μεταπράτες. Στην ουσία δεν υπάρχει παραγωγή ελληνικού κεφαλαίου. Υπάρχουν τεράστια κρατικά δάνεια και κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διανέμονται σε ημέτερους που «προσποιούνται» του επενδυτές και πλουτίζουν από τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Καθημερινά αποκαλύπτονται τρελές περιπτώσεις που δείχνουν με ποιο τρόπο συντηρούνταν όλοι αυτοί οι «επιτυχημένοι» επιχειρηματίες. Τώρα μάλιστα που η εποπτεία των τραπεζών θα περάσει σε ξένους, θα φανεί ποια επένδυση ήταν υγιής και ποια κρατικοδίαιτη με «θαλασσοδάνεια» κρατικών ή ιδιωτικών τραπεζών.

Τα συμπεράσματα από τα παραπάνω είναι τα εξής: Ποτέ στο ελληνικό κράτος δεν εκπονήθηκε ένα σοβαρό και μακρόπνοο εθνικό σχέδιο επενδύσεων. Ποτέ κανένας Έλληνας επενδυτής δεν «αγάπησε» την πατρίδα του για να προσφέρει με την παραγωγικότητά του. Σχεδόν ποτέ οι Έλληνες πολιτικοί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στο λαϊκισμό, στην εξάρτηση από συμφέροντα και στην αρχομανία τους. Ποτέ δεν υπήρξε διάθεση για ίδρυση μεγάλων βιομηχανιών που θα έφερναν και την υγιή αστικοποίηση της χώρας. Ποτέ δεν αποτέλεσε η «πατρίδα» και το «εθνικό κράτος» ασφαλές πεδίο επιχειρηματικής πίστης για τους Έλληνες κεφαλαιούχους. Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς, που νομίζουμε για ευεργέτες, ήταν στυγνοί «καιροσκόποι» που εποφθαλμιούσαν το δημόσιο χρήμα. Μην ξεχνάμε ότι η ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος, το 1827, κρίθηκε απαραίτητη από τους ξένους γιατί η Εθνική Τράπεζα του Σταύρου και του Ευνάρδου ήταν βουτηγμένη στα σκάνδαλα.

Είναι φανερό, σήμερα, ότι το ελληνικό επενδυτικό κεφάλαιο «λουφάζει», κρύβεται και αδιαφορεί για επενδύσεις. Τεράστια ποσά βρίσκονται σε ξένες τράπεζες χωρίς καμία διάθεση για εσωτερικές επιχειρηματικές κινήσεις. Ο Πρωθυπουργός Σαμαράς δεν τολμάει καν να μαζέψει σ΄ ένα τραπέζι τους δέκα πλουσιότερες Έλληνες και να τους πείσει για επενδύσεις στη χώρα τους. Πιστεύει ότι θα αρχίσουν να γελάνε μαζί του.

Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους: Πρώτον, συνήθισαν στο εύκολο χρήμα και στις εξασφαλισμένες κερδοφορίες από δουλειές του δημοσίου. Δεύτερον, δεν διαθέτουν καμία επιχειρηματική διάθεση δεδομένου ότι δεν ξέρουν πως να χειριστούν μεγάλες και υγιείς επενδύσεις. Τρίτον, δεν εμπιστεύονται ένα πολιτικό σύστημα που αυτογελοιοποιείται καθημερινά. Τέταρτον, φοβούνται μήπως αποκαλυφθούν στο μέλλον, τα «κόλπα» του παρελθόντος... Πέμπτον, και το σπουδαιότερο. Αδιαφορούν πλήρως για το μέλλον αυτού του τόπου. Στην πραγματικότητα, κανένας Έλληνας δεν ένιωσε ποτέ ότι αυτό το μέρος είναι ο ζωτικός χώρος που θα ζήσει και θα δημιουργήσει. Από το 1830 έως σήμερα ζούμε ως «κλέφτες» και «αρματολοί», περιμένοντας την αρπαχτή για να γίνουμε οι καλύτεροι του χωριού μας και τίποτα παραπάνω!

Ξεκίνα λοιπόν, Πρωθυπουργέ Σαμαρά για το Κατάρ, παρακάλα μετά τους Κινέζους, κάνε κάνα ταξίδι στη Ρωσία, πείσε τους Ευρωπαίους να επενδύσουν στη χώρα σου. Φέρτους εδώ, μπας και φτιάξουν οικονομικό περιβάλλον για να σωθούμε όλοι! Κι όταν οι «κουτόφραγκοι» φέρουν το ζεστό χρήμα κι ανοίξουν οι δουλειές, ξέρουν οι δικοί μας «κεφαλαιούχοι» τι θα κάνουν: Ή θα τους μάθουν τα κόλπα τους, όπως έκαναν πάντα ή θα τους πετάξουν στη μούρη μια «κρατικοποίηση» για να καταλάβουν τι θα πει γενναίο, ηρωικό και πατριωτικό ελληνικό κράτος!!!

* Ο κ. Ανδρέας Ζαμπούκας είναι Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας

[OxYdO]

@leo8
Τραγικό κείμενο...
Αυτό το παράπονο που βγάζει ότι δεν παρακαλάμε τους έλληνες επενδυτές αρκετά, αλλά και ότι οι δεύτεροι δεν είναι αρκετά πατριώτες για να επενδύσουν μου έχει γυρίσει τα άντερα...
Να επισημάνω δύο τρία πράγματα:
1) Το κεφάλαιο δε γνωρίζει σύνορα και έθνη!! Το κεφάλαιο, παρά τις αντιθέσεις του σε κάθε χώρα, προφανώς δε νοιάζεται για το καλό των λαών της, γιατί ακριβώς από την εκμετάλλευση των λαών αυτών ζει και αναπαράγεται.
2) Ας μας εξηγήσει κάποιος, γιατί επιτέλους είναι προτιμότερο για το λαό μία επένδυση να προέρχεται από έλληνα επενδυτή, αντί από ξένο;;; Ποια παραγωγική σχέση είναι εκείνη που μου εξασφαλίζει ότι ο λαός θα έχει κάποιο υλικό όφελος από μία [u]ελληνικότατη[/u] επένδυση;;;
Ξεχνά μήπως ο αρθρογράφος τις πιέσεις που ασκεί το ελληνικό κεφάλαιο για μειώσεις μισθών και καταργήσεις συλλογικών συμβάσεων;;;
3) Όλο το κείμενο διαπνέεται από μία δαιμονοποίηση της δημόσιας (κρατικής) πρωτοβουλίας και επιχειρηματικότητας που στηρίζεται αποκλειστικά σε μια ηλίθια ηθικολογική επιχειρηματολογία. Στιγνά και αμετανόητα νεοφιλελεύθερο κείμενο... δε πειράζει

Ο αρθρογράφος, λοιπόν, που προφανώς δεν έχει πάρει μυρωδιά από ταξική ανάλυση, μπορεί να παρακαλάει τους έλληνες εφοπλιστές όσο γουστάρει, μπας και καταφέρει και ο ελληνικός λαός να φάει κανά ψίχουλο από τα αποφάγια τους... Εμείς, οι υπόλοιποι, οι υποτελείς τι κάνουμε;;;

Υ.Γ. έκανα ένα γρήγορο σερτς για τον αρθρογράφο... ορίστε μερικά από τα έργα μπουμπούκια του:
βάλτε στα σχολεία την επιχειρηματική αγωγή
Νομπελίστας πολιτισμός!
και άλλα πολλά

[paktomenos]

Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση μαζικών απολύσεων που αποφασίστηκαν στα κεντρικά, είτε λόγω συγχωνεύσεων, είτε λόγω μείωσης της κερδοφορίας, η προσωπική μου πείρα δείχνει ότι σε μια πολυεθνική, περισσότερες πιθανότητες έχει να απολυθεί κάποιος λόγω έλλειψης εταιρικού πατριωτισμού, παρά επειδή είναι επαγγελματικά ανεπαρκής.
Γενικά, αντίθετα από τη γνώμη όσων είναι απέξω, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να δουλεύει κανείς σε μια πολυεθνική εταιρεία. Κάποιες θέσεις χρειάζονται βεβαίως εξειδίκευση που αποκτιέται, κατά κανόνα εντός της εταιρείας ή άλλων εταιρειών του ίδιου κλάδου.
Κατά τα άλλα, η βασική αρετή είναι η υπακοή. Εντός των πολυεθνικών υπάρχει το ίδιο ποσοστό έξυπνων και αργόστροφων, δουλευταράδων και ψιλοτεμπέλιδων, τολμηρών και ευθυνόφοβων, που υπάρχει και σε κάθε άλλο χώρο. Υπάρχει ένα αισθητά υψηλότερο από τον μέσο όρο, ποσοστό ψυχικά ασταθών ατόμων, ειδικά σε τμήματα που υφίστανται μεγάλη πίεση, όπως το τμήμα πωλήσεων.
Βασική προϋπόθεση για να ανέλθει κάποιος σε μια εταιρεία είναι να το θέλει. Να το θέλει πραγματικά. Αυτό πηγαίνει βαθιά: στην ουσία σημαίνει μια υπαρξιακή ένταξη στη λογική της εταιρείας. Μια τέτοια ένταξη εξωτερικά ανιχνεύεται συχνά από τη μικτή χρήση Αγγλικών και Ελληνικών λέξεων στην ίδια πρόταση, τη χρήση της πιο πρόσφατης και trendy εταιρικής ορολογίας, το ντύσιμο, τα αξεσουάρ, ακόμη και τις καταναλωτικές προτιμήσεις. Αν το δει κανείς λίγο βαθύτερα, πρόκειται για μια μεταβολή της ταυτότητας του ατόμου, καθώς γίνεται προέκταση της εταιρείας σε πολλά επίπεδα. Η βασική ψυχολογική λειτουργία είναι ότι το άτομο περιβάλλεται το κύρος, την επιτυχία, την ισχύ κ.ο.κ. της εταιρείας του. Άρα, η επιτυχία της εταιρείας γίνεται προσωπική του υπόθεση με τρόπο που πάει πέρα από το την απτή υλική σύμπτωση συμφερόντων, όπως θα ήταν η προσδοκία ότι θα αμειφθεί καλύτερα, θα έχει μια μακροχρόνια εξασφαλισμένη δουλειά, κλπ.
Φυσικά, δεν λείπουν και οι περιπτώσεις εκείνων που απλώς υποκρίνονται αυτή την ένταξη λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά.
Οι εταιρείες καλλιεργούν συστηματικά αυτή τη διαδικασία ένταξης ξοδεύοντας χρήματα, χρόνο και ενέργεια. Είναι καταιγιστική η έκθεση του μέσου εργαζόμενου στην άμεση ή έμμεση εσωτερική εταιρική προπαγάνδα. Εγώ θα αναφερθώ σε μια της μορφή που είναι οι μαζικές συναντήσεις.
Αναγκαστικά, θα αναφερθώ σε ένα συγκεκριμένο προσωπικό παράδειγμα. Άλλοι, θα έχουν ζήσει άλλα.
Για σειρά ετών, μια φορά το χρόνο γινόταν η συγκέντρωση όλων των Ευρωπαίων συναδέλφων του τμήματος στο οποίο δούλευα. Μιλάμε για περίπου 2.000 άτομα. Υπήρχε ένα πυκνό πρόγραμμα παρουσιάσεων για μερικές μέρες σε κάποιες κατάλληλες εγκαταστάσεις σε μια συγκεκριμένη ευρωπαϊκή πόλη.
Οι παρουσιάσεις ξεκίναγαν στις 8:00 το πρωί σε μια μεγάλη αίθουσα. Το στήσιμο ήταν κατά το πρότυπο μιας συναυλίας. Τεράστια σκοτεινή αίθουσα, φωτισμένη σκηνή στο κέντρο, γιγαντοοθόνες σε διάφορα σημεία της αίθουσας, και ξέφρενη εκκωφαντική ρυθμική μουσική. Όποιος δεν έχει καλοξυπνήσει, ξυπνάει απότομα. Ενώ ο κόσμος σιγά – σιγά γεμίζει την αίθουσα, στις γιγαντοοθόνες περνάνε με ασύλληπτη από μάτι ταχύτητα διάφορες εικόνες που δεν μπορεί κανείς να τις ξεχωρίσει καθαρά. Μένει μόνο για κλάσματα δευτερολέπτου μια εικόνα που ακαριαία εκτοπίζεται από την επόμενη. Στη σκοτεινή αίθουσα το μάτι μαγνητίζεται αναγκαστικά από τη φωτεινή οθόνη. Μετά από λίγη ώρα, κάποιες εικόνες αρχίζουν να “στέκονται” μερικά δέκατα του δευτερολέπτου στην οθόνη, αρκετά όμως για να συνειδητοποιήσεις τι βλέπεις. Έτσι, ανάμεσα σε άλλες ακατάληπτες εικόνες βλέπεις μερικές “θετικές” φιγούρες: π.χ. ένα ωραίο ιστιοπλοϊκό, ένα γρήγορο αυτοκίνητο, και σιγά – σιγά μερικές θετικές ανθρώπινες φιγούρες, τουλάχιστον για τον μέσο δυτικό άνθρωπο. Εμφανίζονται ανάμεσα σε άλλους οι Rolling Stones, ο Einstein, o Martin Luther king, ταυτόχρονα στη μουσική ακούγεται ένα μονταρισμένο και επαναλαμβανόμενο “I have a dream”. Οι θετικές ανθρώπινες φιγούρες επανέρχονται όλο και πιο συχνά, ενώ σταδιακά αρχίζει να εμφανίζεται ανάμεσά τους και η φιγούρα του προέδρου και ιδρυτή της εταιρείας. Το χρώμα που κυριαρχεί αρχίζει να γίνεται το κόκκινο, που είναι το χρώμα της εταιρείας. Σιγά – σιγά εμφανίζονται και Logo, ονόματα προϊόντων, όλα αυτά, πάντα με μεγάλη ταχύτητα και ανάμεσα σε άλλες άσχετες εικόνες.
Όλα σταματάνε όταν εμφανίζεται ένα άτομο στη σκηνή. Είναι ένας επαγγελματίας Αμερικάνος ηθοποιός, γνωστός πέραν του Ατλαντικού από κάποιο τηλεοπτικό show, άγνωστος στην Ευρώπη, αλλά ωραίος, ψηλός, καλοντυμένος, με αστραφτερό χαμόγελο, ξεκινάει με κάτι αστεία και γενικά αναλαμβάνει το “ζέσταμα” της αίθουσας (“χειροκροτήστε – φωνάξτε – τόσο μόνο μπορείτε ? πιο δυνατά, κλπ”), για να βγει το αφεντικό του Ευρωπαϊκού οργανισμού της εταιρείας.
Οι ομιλίες των περισσότερων μεγάλων στελεχών παρουσίαζαν τα νέα της εταιρείας ως κοσμοϊστορικά νέα. Αργότερα κατάλαβα ότι σε όλες τις εταιρείες γίνεται το ίδιο. Μια τυπική εισαγωγή μιας τέτοιας ομιλίας είναι η ακόλουθη:

“ Ποια είναι τα μεγάλα γεγονότα κάθε 10ετίας που ανέτρεψαν το επιχειρηματικό σκηνικό και άλλαξαν την αντίληψή μας για το επιχειρείν ?

Τη 10ετία του ΄70 ήταν η πετρελαϊκή κρίση

Στο τέλος της 10ετίας του ΄80 και αρχές ΄90 ήταν η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ που έριξε τα τελευταία εμπόδια για την παγκοσμιοποίηση.

Τη 10ετία του ΄90 ήταν η ευρεία χρήση του internet για επιχειρηματικούς σκοπούς.

Τι συμβαίνει σήμερα ? Σήμερα αυτό που φέρνει επανάσταση στο επιχειρηματικό περιβάλλον είναι η νέα πλατφόρμα που εισήγαγε η εταιρεία μας ..μπλα, …μπλα, …μπλα"

Στη συνέχεια στη σκηνή εμφανίζονται 3 ηθοποιοί, οι 2 ντυμένοι με ρούχα της εταιρείας μας, και ο 3ος με ρούχα του μεγαλύτερου ανταγωνιστή μας. Αυτός ο 3ος έχει ύφος βλάκα, φοράει κάτι χοντρά γυαλιά και ένα γελοίο καπέλο. Οι “δικοί” μας στην αρχή τον κοροϊδεύουν και σε λίγο αρχίζουν να τον χτυπάνε, να τον κλωτσάνε, τον ρίχνουν κάτω και τον πατάνε. Αυτός αντιδράει όλο και πιο φοβισμένα απέναντι στη δική μας υπεροχή και την κακοποίηση.
Προσωπικά σε αυτό το σημείο ένιωσα τρομερά άβολα και γύρισα να δω τους γύρω μου. Δεν διέκρινα κανέναν που να δείχνει αηδιασμένος όσο εγώ !
Στη συνέχεια, γίνεται μια άλλη ομιλία για ένα super νέο προϊόν, αλλά πολύ πατριωτική ! Ο ομιλητής προς το τέλος ρωτάει την αίθουσα:

Λοιπόν, τώρα θα πουλήσουμε περισσότερο από όλους αυτό το προϊόν ?

Ναι! από κάτω

.

Δεν άκουσα ?

ΝΑΙΙΙ από κάτω, πιο δυνατά, ενώ μερικοί σηκώνουν και γροθιές στον αέρα

.
Ακολουθεί από την αίθουσα ρυθμικά σαν σύνθημα το όνομα του προϊόντος.
Σε αυτό το σημείο αισθάνθηκα σαν να βρίσκομαι σε συνέδριο του ναζιστικού κόμματος στην προπολεμική Γερμανία. Επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι σίγουρος για το πόσοι άλλοι μπορεί να αισθάνονταν αηδιασμένοι από αυτή την πλύση εγκεφάλου όπως εγώ και να το έκρυβαν, αλλά σίγουρα δεν ήταν πολλοί.
Οι άνθρωποι προσαρμόζονται γρήγορα στο περιβάλλον μιας πολυεθνικής.
Μερικοί είναι ήδη έτοιμοι από πρίν. Μιλάω γι΄αυτούς που έχουν κάνει ΜΒΑ (Master in Business Administration). Δεν μαθαίνουν τίποτε σπουδαίο, κι αυτά που μαθαίνουν έχουν ελάχιστη έως καμία εφαρμογή εντός της εταιρείας, αλλά οι εταιρείες τους προτιμούν στις προσλήψεις γιατί είναι ιδεολογικά “στρωμένοι”.
Το MBA είναι το κατηχητικό του καπιταλισμού!
Τέλος, για να τελειώνω με τις συναντήσεις, η ορολογία γινόταν με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότερο στρατιωτική. Αυτό είχε ίσως να κάνει με το ότι η εταιρεία ήταν αμερικάνικη και οι επιρροές από τους πολέμους “εναντίον της τρομοκρατίας” ήταν έντονες στην αμερικανική κοινωνία. Έτσι, ο πρόεδρός μας ήταν “business hero”, το νέο project είχε την κωδική ονομασία “ελεύθερος σκοπευτής”, κοκ.

Εδώ όλο το άρθρο ενός επί 17 έτη "αιρετικού" και "παράξενου" "πολυεθνικάριου". Βέβαια θα μου πει κανείς: "ναμασταν forum part time σερβιτόρων να πω νταξ. Αλλά σε forum πολιτικών μηχανικών?" Δίκιο θα έχει!

[thev]

http://gr.news.yahoo.com/το-χρυσό-παιδί-που-θυσιάστηκε-για-τα-αδέλφια-090742456.html ......

[thev]

Βασικά το αρθρο που επρεπε να βγαζει ο παραπανω συνδεσμος ειναι αυτο...


Τα παιδιά. Δεν βγήκαν τα παιδιά. Η μητέρα ούρλιαζε, ο πατέρας έτρεξε στην πίσω πόρτα, ο παππούς συνέχισε να ρίχνει νερό με το λάστιχο, όλο το χωριό ήταν στο πόδι.

Οι φλόγες άγγιζαν λες το Παγγαίο, οι καμπάνες χτυπούσαν και καλούσαν τον κόσμο να σπεύσει για βοήθεια στο σπίτι που καιγόταν. Κι ο Τηλέμαχος με το παιδικό ακόμη κορμάκι, φορώντας μόνο τις παντόφλες του, όρμηξε μέσα στις φλόγες. Κανείς δεν πρόλαβε να τον συγκρατήσει, μόνο ένα ξύλινο δοκάρι που έπεσε από την οροφή της παλιάς διώροφης κατοικίας του έκοψε τη φόρα και το νήμα της ζωής. Λίγο αργότερα μαζί με τη δική του σορό οι πυροσβέστες ανέσυραν και τις σορούς των αδερφών του, του 5χρονου Ανδρέα και του 9χρονου Γεράσιμου.

Αυτοθυσία
Η Μεσορόπη Καβάλας έχει ντυθεί στα μαύρα, ένα ολόκληρο χωριό θρηνεί και το πανελλήνιο μιλά συγκλονισμένο για την αυτοθυσία του 15χρονου Τηλέμαχου Τσιμιρίκα, που αψήφησε τον κίνδυνο και ρίχτηκε στη μάχη με τις φλόγες για να σώσει τα δυο μικρότερα αδέρφια του. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε...

Η οικογένεια του Γιώργου Τσιμιρίκα, που σπούδασε μαθηματικός και εργάζεται ως υπάλληλος της ΔΕΗ, και της Ειρήνης Αυγερινού, καθηγήτριας Γαλλικών στο 5ο Λύκειο και στο 7ο Γυμνάσιο Καβάλας, έχασε τρία από τα δέκα της παιδιά, σε μια τραγωδία που συγκλόνισε όλη τη χώρα και ενέπνευσε ακόμη και τον ξένο Τύπο να κάνει αναφορές στην Ελλάδα που ζει τραγωδίες λόγω της οικονομικής δυσπραγίας.

Τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου η διώροφη πατρική κατοικία του Γιώργου Τσιμιρίκα τυλίχθηκε στις φλόγες, πιθανόν από μία ξυλόσομπα που έκαιγε στο ισόγειο.

Τα τέσσερα από τα έξι παιδιά της οικογένειας που διανυκτέρευαν εκεί πρόλαβαν και βγήκαν, μαζί με τους γονείς και τους παππούδες, όλοι από την πίσω πόρτα. Τελευταίος βγήκε ο Τηλέμαχος, αλλά οι στριγκλιές της μητέρας του «τα παιδιά, δεν βγήκαν τα παιδιά», του πάγωσαν το αίμα. Με την ορμή, την τόλμη, ίσως και την αποκοτιά των 15 χρόνων του, όρμησε στο εσωτερικό του σπιτιού, με σκοπό να φτάσει στον δεύτερο όροφο όπου είχαν εγκλωβιστεί τα δύο μικρά αγόρια.

«Ετσι ήταν πάντα ο Τηλέμαχος. Εμπαινε μπροστά για όλους. Ηταν το καλύτερο παιδί της τάξης και του σχολείου, και δεν το λέμε επειδή χάθηκε. Και πριν έναν μήνα, και πέρσι και πρόπερσι το ίδιο λέγαμε».

Η Δήμητρα Κ., φίλη και συμμαθήτρια του Τηλέμαχου στην Γ' τάξη του 6ου Γυμνάσιου Καβάλας, τον αποχαιρέτησε με μία συγκινητική ανάρτηση στο Facebook, η οποία μέσα σε μία ώρα μετρούσε 86 «likes» και 120 σχόλια.

«Είσαι ένας άγγελος πλέον. Σε αγαπάμε», «Α, ρε Τηλέμαχε. Είσαι ο ήρωάς μας. Σε αγαπάμε πολύ. Καλό σου ταξίδι», «Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ», έγραψαν ο Νίκος, ο Ανδρέας, ο Πάνος και οι άλλοι κολλητοί του. Οι φίλοι του που μάλωναν στην αρχή κάθε χρονιάς ποιος θα καθίσει δίπλα του, πίσω και μπροστά του, γιατί ο Τηλέμαχος ήταν πάντα διαβασμένος και τους άφηνε να... κλέβουν στα διαγωνίσματα, δεν θέλουν να πιστέψουν ότι χάθηκε και δεν θα τον ξαναδούν.

Καμάρι για το σχολείο
«Την πρώτη φορά που ζήτησα κάποιον να πει την προσευχή, εκείνος ήρθε πρόθυμος. Τον ρώτησα πώς τον λένε και όταν απάντησε ''Τηλέμαχος'', του είπα ''Τηλέμαχος εσύ, Θεμιστοκλής εγώ, θα τα πάμε πολύ καλά οι δυο μας''. Και πράγματι, ήταν ένα παιδί για το οποίο καμάρωνε το σχολείο μας», λέει συγκινημένος στο «Εθνος της Κυριακής», ο διευθυντής του 6ου Γυμνασίου Καβάλας, Θέμης Μισιρλίδης. Τις τρεις πρώτες μέρες της εβδομάδας η σημαία κυμάτιζε μεσίστια στο γυμνάσιο, που βρίσκεται στην περιοχή του νέου νοσοκομείου και οι καθηγητές μίλησαν στα παιδιά για τη θυσία του Τηλέμαχου και το μήνυμά της.

Αντίστοιχη ήταν η εικόνα και στο 24ο Δημοτικό Σχολείο Καβάλας, όπου φοιτούσαν ο Ανδρέας και ο Γεράσιμος. Μάλιστα τη Δευτέρα όλοι οι μαθητές παρακολούθησαν τρισάγιο στη μνήμη των παιδιών, στην εκκλησία της Αγίας Φωτεινής και οι δάσκαλοι μίλησαν για τα δύο αγγελούδια που χάθηκαν τόσο πρόωρα.

Την Πέμπτη μια αντιπροσωπεία συμμαθητών του Τηλέμαχου με τη συνοδεία καθηγητών πήγαν στη Μεσορόπη, άφησαν λίγα λουλούδια, μηνύματα, παιχνίδια και προσευχήθηκαν για τον Τηλέμαχο και τα αδέρφια του.

Οι μαθητές έκαναν πρόταση στον διευθυντή να πάρει το σχολείο το όνομα του αδικοχαμένου συμμαθητή τους, ενώ οι εκπαιδευτικοί θα εισηγηθούν στη σχολική επιτροπή να γίνεται μια εκδήλωση κάθε χρόνο στη μνήμη του και να συνοδεύεται από έναν διαγωνισμό.

Αριστούχος
Είτε μαθηματικών, στα οποία ήταν αριστούχος, είτε ιστορίας στην οποία επίσης διέπρεπε, αλλά και μουσικής αφού έπαιζε εξαιρετικά πιάνο ή ακόμη και αγγλικών που τα μιλούσε σαν να ήταν η μητρική του γλώσσα. Γιατί ο Τηλέμαχος ήταν άριστος σε όλα και έβγαζε γενικό βαθμό κοντά στο 20.

«Ηταν ένα ευφυέστατο και χαρισματικό παιδί. Πρώτο σε όλα και πρόθυμο σε όλα». Ο θείος του, Αβραάμ Τσιμιρίκας, ιερέας στον ναό Τιμίου Προδρόμου στη Μεσορόπη, βουρκώνει όταν μιλά για τον 15χρονο, για τα τρία ανίψια του που θάφτηκαν μαζί, πλάι πλάι.

Στο σπίτι του φιλοξενεί αυτές τις μέρες τον Αθανάσιο και την Παρασκευή Τσιμιρίκα, του παππούδες της οικογένειας, συνταξιούχους εκπαιδευτικούς με λατρεία για όλα τα παιδιά. Οι γονείς δεν επέστρεψαν ακόμη στις δουλειές τους. Η μητέρα, Ειρήνη Αυγερινού, βρίσκεται σε άδεια μέχρι τις γιορτές των Χριστουγέννων και περνά τις περισσότερες μέρες στη Μεσορόπη, στον τάφο των παιδιών της. Ο πατέρας προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ και αναζητά παρηγοριά στα άλλα του παιδιά. Η 23χρονη Παρασκευή, άνεργη νηπιαγωγός, φροντίζει τα μικρότερα, την 8χρονη Μαρίνα και τη 10χρονη Θέκλα. Η 22χρονη Καλλιόπη επέστρεψε στις σπουδές της στην Ιατρική Θεσσαλονίκης και ο 19χρονος Θανάσης με την 21χρονη Κωνσταντίνα στην Αλεξανδρούπολη, όπου σπουδάζουν στην Παιδαγωγική Σχολή, ενώ στα μαθήματά της βρίσκει καταφύγιο η Χριστίνα, που φέτος τελειώνει το λύκειο.

Στα χέρια τους έφτασε μέσω του σχολείου η επιστολή που έστειλαν οι μαθητές της Γ' τάξης του 3ου Γυμνασίου Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης.

«Πιστεύουμε πως όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, όσο θρήνο και να προκάλεσε η κίνησή σου αυτή, ήταν μια κίνηση άξια θαυμασμού, μια κίνηση που κρύβει τεράστιο θάρρος, τεράστια αγάπη, τεράστια ανθρωπιά...

Κλείνοντας πρέπει να πούμε ένα ευχαριστώ σε σένα, ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους σαν κι εσένα, που μας κάνουν να έχουμε ακόμα ελπίδες, να πιστεύουμε πως τα όνειρά μας μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και κυρίως πως αξίζει να προσπαθήσουμε να τα πραγματοποιήσουμε», έγραψαν οι 15χρονοι μαθητές.

«Μέσα σε μια στιγμή η ζωή τους ανατράπηκε. Πρέπει να βρουν τη δύναμη να προχωρήσουν μπροστά. Να μην ξεχάσουν, αλλά να σηκώσουν το κεφάλι τους και να τραβήξουν τον δρόμο τους. Η ζωή θέλει δύναμη, θάρρος, αγώνα», λέει ο π. Αβραάμ, που δύσκολα συγκρατεί τα δάκρυά του.

Αγνωστα τα αίτια της φωτιάς
Η καταστροφή του σπιτιού δυσκολεύει τις έρευνες

Η προανάκριση για τα αίτια της μεγάλης φωτιάς συνεχίζεται, ωστόσο, σύμφωνα με την πυροσβεστική υπηρεσία, δύσκολα θα βρεθεί άκρη, καθώς η διώροφη κατοικία καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι ενδείξεις οδηγούν είτε σε σπίθα που ξέφυγε από την ξυλόσομπα, η οποία έκαιγε στο ισόγειο, είτε σε βραχυκύκλωμα. Η κατοικία ήταν παλιά και μεγάλο μέρος της ήταν ξύλινο, έτσι η πυρκαγιά πήρε γρήγορα δραματικές διαστάσεις και είχε εφιαλτική κατάληξη, με τρεις αθώες ψυχές να έχουν απανθρακωθεί.

Σύμφωνα με τις καταθέσεις, πρώτοι ξύπνησαν οι παππούδες που ένιωσαν αφύσικη ζέστη στο σπίτι. Πήραν γρήγορα κουβάδες και λεκάνες με νερό και προσπαθούσαν να σβήσουν την πυρκαγιά. Μαζί τους βγήκαν από την πίσω πόρτα οι γονείς και τα τέσσερα παιδιά. Οταν διαπίστωσαν ότι ο Ανδρέας και ο Γεράσιμος έλειπαν, ο πατέρας επιχείρησε να μπει ξανά στο σπίτι, αλλά οι πυκνοί καπνοί τον εμπόδισαν. Τότε ήταν που έτρεξε σαν σίφουνας ο Τηλέμαχος και έπεσε -κυριολεκτικά- στη φωτιά. «Το μόνο παρήγορο ήταν πως έχασε αμέσως τις αισθήσεις του και έπεσε κάτω. Ετσι δεν κατάλαβε τίποτε από το ταξίδι προς τον ουρανό. Και είναι μακρύ αυτό το ταξίδι, γιατί είναι μεγάλη τιμή να γίνεσαι άγγελος». Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο φιλοσοφεί τον θάνατο του μικρού Τηλέμαχου ο ιερέας θείος του.

[airetikos]

Η παράνοια με το ωράριο
Τάσος Καραμήτσος
Δεν έχω ξαναδεί τέτοια παράνοια, συνεχιζόμενη για μια εικοσαετία, σε χώρα, από εκείνη που επικρατεί εδώ με την απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων. Σε όλο τον κόσμο, από το 1980 και μετά, σταδιακά έχει βρεθεί... μια άκρη και τα μαγαζιά ανοίγουν τις αργίες προκειμένου να ψωνίζει ο κόσμος τις ελεύθερες ώρες του κι έτσι να τονώνεται η αγορά όσο γίνεται. Θα πει κανείς ότι σήμερα στην Ελλάδα, που καταρρέουν τα πάντα από την ύφεση, αυτό... μας μάρανε;

Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι απλή. Τώρα είναι που χρειάζονται όλα για όλα προκειμένου να περάσει η κρίση. Τα μικρομάγαζα φωνάζουν, μαζί με τους συνδικαλιστές των εργαζομένων, ότι δεν θα αντέξουν το ωράριο τις Κυριακές, θα εξουθενωθούν και θα κλείσουν. Ασφαλώς και θα αντέξουν, γιατί το θέμα τους δεν είναι αν θα δουλέψουν μία ημέρα παραπάνω, αλλά αν θα έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο και το ρεύμα τους ή αν θα μπορούν να αγοράσουν μερικά εμπορεύματα για να γεμίσουν τα ράφια τους. Τι προτιμάνε, λοιπόν, να δουλέψουν αυτοί, ή έστω τα παιδιά και οι συγγενείς τους, για να βγει κανένα μεροκάματο παραπάνω ή να κλείσουν αναπαυόμενοι τις Κυριακές; Ελεος πια με την τόση υποκρισία. Πιο υποκριτές, όμως, είναι οι συνδικαλιστές, που εκπροσωπούν δήθεν τους εργαζομένους στα μαγαζιά. Αντί να φωνάζουν να ανοίξουν τα μαγαζιά, μεγάλα και μικρά, για να δοθούν μερικά μεροκάματα ακόμα, δίνουν μάχη να παραμείνουν κλειστά. Αντί να συζητάνε πώς θα διασφαλιστούν οι υπερωρίες των εμποροϋπαλλήλων τις Κυριακές ή να διεκδικούν κάτι παραπάνω, προτιμούν τη βολή και τα κεκτημένα των αφεντικών τους. Γιατί δεν προτείνουν στην κυβέρνηση να υποχρεώσει όσα πολυκαταστήματα ανοίγουν Κυριακή να παίρνουν επιπλέον εργαζομένους; Εστω και μερικής απασχόλησης, για να βρουν λίγη δουλειά και οι απολυμένοι που πεινάνε.

Αναρωτιέμαι, ο Βενιζέλος, που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο υπό την ιδιότητα του καθηγητή και του πολιτικού, υπουργού κ.λπ. τόσα χρόνια, δεν σκέφτεται μήπως κάνουν λάθος όλοι αυτοί που αντιδρούν στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές (μεταξύ των οποίων και το ΠΑΣΟΚ κατ’ εντολήν του); Ή απλώς είναι τόσος ο πανικός του για τον πολιτικό αφανισμό ώστε κάνει πια ό,τι τύχει;

Το χειρότερο απ’ όλα που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα πάνω στην κρίση της είναι οι ίδιες οι νοοτροπίες των πολιτικών, των συντεχνιών και των οργανωμένων συμφερόντων του παρελθόντος.
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=243808

Spoiler: show

Για πολύ έλεος.

[OxYdO]

Εμετός...

[lybe33]

Αηδία, αλλά από τη φυλλάδα του φασίστα κομιστή δεν περιμένουμε κάτι άλλο. Βλέπουμε και την αισθητική του στο "Όλα"!

[agnwstos x]

Το τέλος της ηθογραφικής Αθήνας: Στις πόλεις η πρόγευση του μέλλοντος

της Φωτεινής Μαργαρίτη

http://enthemata.wordpress.com/2012/12/16/fmargariti/


Πηγή: ενθέματα Αυγής

[Reporter]

Με αφορμή την επίθεση στον Στρατούλη

Φασιστοειδή επιτέθηκαν λοιπόν στον Δ. Στρατούλη με το γνωστό θρασύδειλο τρόπο. Τρεις εναντίον ενός και όταν βρουν τα σκούρα εξαφανίζονται. Το αν ήταν ή όχι μέλη της Χρυσής Αυγής, το αν ήταν ή όχι προσχεδιασμένο καθώς και η διάψευση(;) της Χρυσής Αυγής, χωρίς καταδίκη της επίθεσης βέβαια, καμιά σημασία δεν έχουν. Η Χρυσή Αυγή είναι κατά κύριο λόγο που καθιέρωσε αυτές τις πρακτικές, αυτή είναι ο φορέας της συγκεκριμένης ιδεολογίας οπότε φέρει και την πλήρη πολιτική ευθύνη, τουλάχιστον. Και φυσικά πριν από αυτήν, την ευθύνη την φέρνει το αστικό πολιτικό σύστημα που, για να περάσει την επίθεση κατά όλων των εργαζόμενων αυτού του τόπου, έχει κάνει βασικά στοιχεία της πολιτικής του το ρατσισμό, την κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το διαίρει και βασίλευε και ο αντικομμουνισμός είναι δική του πολιτική και αυτήν υπερασπίζεται το πρωτοπαλίκαρό του η Χρυσή Αυγή.
Όσο και να προσπαθεί το σύστημα να την μαζέψει, να της φτιασιδώσει ένα πρόσωπο πιο πολιτικά ορθό, αυτή η οργάνωση δεν θα πάψει να είναι μια ναζιστική οργάνωση που στα πλαίσια της "δράσης" της θα περιλαμβάνονται και επιθέσεις κατά μεταναστών, αγωνιζόμενων εργαζόμενων, αριστερών και όποιων τέλος πάντων δεν της αρέσουν. Αλλιώς πως θα μπορούσε να δικαιώσει το ρόλο της που από τη μια είναι να τρομοκρατεί τον κόσμο και από την άλλη να οδηγεί την οργή νέων ανθρώπων, και όχι μόνο, σε ανώδυνες και άκρως συμφέρουσες για το σύστημα πρακτικές;
Το καλό σε αυτή την περίπτωση, της επίθεσης στον Στρατούλη, είναι ότι τα φασιστοειδή, σύμφωνα με όσα γράφτηκαν, τράπηκαν σε φυγή χάρη στην αντίδραση του κόσμου στο γήπεδο. Έχει ξαναγίνει αυτό σε αρκετές περιπτώσεις όπου η αντιδράσεις τους ανάγκασαν να φύγουν τρέχοντας. Το κακό είναι ότι δεν παίρνουν τη δημοσιότητα που θα έπρεπε ούτε στο διαδίκτυο. Όπως ελάχιστη δημοσιότητα πήρε πριν ένα μήνα και κάτι το 67.5% που θεωρεί την Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση. Το καλό επίσης είναι ότι η original πήρε ξεκάθαρη θέση εναντίον τους, φαίνεται ότι παρά τα λεγόμενα ανθίζουν αντιφασίστες και στα γήπεδα!
Ο ρατσισμός και οι φασιστικές νοοτροπίες έχουν ξεμυτίσει στην ελληνική κοινωνία και έχουν ποτίσει τα μυαλά αρκετών εργαζόμενων και νεολαίων. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να παραβλεφθεί (αλλά ούτε θα λέγαμε ότι είναι κάτι καινούργιο, μην ξεχνάμε το 30+% του ελληνικού λαού που ψήφισε υπέρ του βασιλιά, μη ξεχνάμε την ΕΠΕΝ, την ΝΟΠΟ που άνθισε στα γήπεδα και στη μαθητική νεολαία στις αρχές της δεκαετίας του '80 κ.λπ.), δεν μπορεί όμως να παραβλεφθεί και το ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζόμενων καταδικάζει τις πρακτικές της Χ.Α.
Υπάρχει έδαφος να αναπτυχθεί αντιφασιστικό κίνημα. Δεν μπορεί όμως αυτό να γίνει με λογικές δημιουργίας ομάδων κρούσης που αναλαμβάνουν για λογαριασμό όλων μας, ούτε με λογικές αντισυγκεντρώσεων, ούτε με λογικές ανάθεσης του ζητήματος στο κράτος και στο αστικό πολιτικό προσωπικό. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να γίνει τείνοντας χείρα βοήθειας σε αυτό το πολιτικό προσωπικό όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συμμετοχή του στην "αντιρατσιστική" συγκέντρωση του περασμένου Σαββάτου παρέα με το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τον Καμίνη! Είναι άλλο οι άνθρωποι που ψηφίζουν αυτά τα κόμματα, που πιθανόν να ήθελαν να συμβάλλουν σε αντιφασιστικές κινήσεις, και άλλο οι ηγεσίες τους.
Αν η πάλη κατά του φασισμού δεν συνδεθεί με την ανάγκη δημιουργίας ενός δυνατού λαϊκού κινήματος κατά της επίθεσης του συστήματος, αν η αντιπαράθεση με την Χ.Α. δεν ξεπεράσει τον ανθρωπισμό, δεν πάψει να περιορίζεται στη καταγγελία των βίαιων - ναζιστικών πρακτικών της και της ανάγκης ανταπάντησης σε αυτές και μόνο, αν δεν αναδειχθεί ότι η Χ.Α. είναι δημιούργημα του ντόπιου και μη κατεστημένου τότε ελάχιστα πράγματα μπορούν να γίνουν. Τότε θα εξακολουθήσουν αρκετοί να γοητεύονται από τις φάπες και το χειρότερο θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν τα περιθώρια από τη μια να πραγματοποιούνται τέτοιες επιθέσεις και από την άλλη να επισκέπτεται η Χ.Α. εργοστάσια σαν την Λάρκο για να δηλώνει συμπαραστάτισσα στους εργαζόμενους! Παρά τις ξεκάθαρες αντεργατικές θέσεις και πρακτικές της.

http://antigeitonies.blogspot.gr/2012/1 ... _8318.html