Ειδήσεις & Κείμενα

[nqm]

@reporter

Η αληθεια ειναι πως προτιμω τις εχθρικες συμβουλες απο τις φιλικες, μου φαινονται πιο ειλικρινεις.. Θα με ενδιεφερε να μου πεις αν θες πως εννοεις τον πατριωτισμο.Δυο παρατηρησεις: 1)η κατοχη δεν ειναι απαραιτητο να ειναι ξενικη, 2) Αν υποθεσουμε οτι ειμαι πατριωτης και η ελλαδα δεν βρισκεται υπο κατοχη ολα ειναι καλα ή με ενδιαφερει και για τους γειτονες?

[Reporter]

Υπάρχουν πολλές βαθμίδες κατά τις οποίες κάποιος νιώθει πατριώτης. Η ΄΄μινίμουμ΄΄ βαθμίδα αφορά κάποιον ο οποίος είναι διατεθιμένος να υπερασπιστεί την πατρίδα και τα σύνορά της από οποιαδήποτε ξένη επέμβαση. Αυτός δεν πρέπει να χαριστεί στους πατριδοκάπηλους. Πιο προωθημένος πατριωτισμός είναι αυτός που λαμβάνει υπόψη του οτι η πατρίδα πρέπει να είναι απαλλαγμένη και από οποιεσδήποτε ξένες εξαρτήσεις από ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Δηλαδή να είναι αντιληπτό οτι δεν αποτελεί απειλή π.χ μόνο η τουρκική αστική τάξη αλλά και η εξάρτηση από Γερμανία, Η.Π.Α , των οποίων η τουρκική οικονομική ολιγαρχία φιλοδοξεί να παίξει τον χωροφύλακα στην περιοχή, όπως και η ελληνική ολιγαρχία....Τέλος, η πιο προωθημένη μορφή πατριωτισμού που είναι ενα και το αυτό με τον διεθνισμό, αφορά αυτούς που αντιλαμβάνονται οτι πέρα από ολα αυτά πρέπει να συγκρουστείς και με την ντόπια αστική τάξη ώστε ο λαός να χρησιμοποιήσει τα μέσα παραγωγής για μια ανεξάρτητη χώρα και πλήρη δικαιώματα για τον ίδιο σε δουλειά , υγεία , παιδεία, δικαιώματα....
Όσον αφορά τους γείτονες εννοείται οτι σε ενδιαφέρει και προσπαθείς να στηρίξεις και εκεί δυνάμεις που προωθούν την πάλη ενάντια σε εξαρτήσεις, κατοχές κ.λ.π...Αλλά δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να επέμβεις στο έδαφος άλλου λαού για να φέρεις ο,τι εσύ θεωρείς προοδευτικό για αυτόν...(αν εννοείς αυτό)

[merde_conserve]

Mετανάστευση: υπάρχει διέξοδος από τα συντρίμμια; Του Δ. Χριστόπουλου

[...]Η αντανακλαστική αριστερή θέση στα ανωτέρω, τουλάχιστον στην Ελλάδα, βασίζεται παραδοσιακά σε μια παράδοξη ιεράρχηση. Με ένταση λόγου διεξάγεται ένας τίμιος αγώνας για την αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών. Όσοι έχουν σπουδάσει σε ελληνικό πανεπιστήμιο θα θυμούνται κινητοποιήσεις της ελληνικής αριστεράς περί σχεδόν παντός αδίκου επιστητού στον κόσμο τούτον, με έμφαση κυρίως στις αδικίες που προκαλεί στην υφήλιο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός: τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Ωστόσο, ο αγώνας αυτός - καλοπροαίρετος ως επί το πλείστον – έχει ένα πρόβλημα: τα βάζει με κάτι το οποίο, λόγω κλίμακας, είναι εξόχως δύσκολο – όχι αδύνατο βέβαια – να αλλάξει. Το πολιτικά δύσκολο όμως είναι και, από μια σκοπιά, ρητορικά εύκολο.

Είναι γεγονός ότι για τη μετανάστευση φταίνε η φτώχεια του Τρίτου Κόσμου και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης όπου γης που εντείνουν την αιμορραγία. Ωστόσο, όσο εύκολο είναι να διαλέξεις αυτά ως αντίπαλο – διότι όσο υπάρχει φτώχεια και ανισότητα θα υπάρχει μετανάστευση - τόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις στοιχειωδώς να αλλάξεις έστω και κατ’ελάχιστο αυτούς τους συσχετισμούς. Αντιθέτως, είναι μάλλον απλό, στα όρια του κοινότοπου, να τους καταγγέλλεις.

Η αριστερά λοιπόν όσο πηγαίνουμε από το οικουμενικά μεγάλο στο εθνικά μικρό εμφανίζει έναν αστιγματισμό. Για τα μεγάλα παλεύει, αλλά τα μικρά πολύ συχνά τα απωθεί. Δεν έχει πραγματικά ενδιαφερθεί τόσα χρόνια να επεξεργαστεί υπεύθυνα μια εναλλακτική πρόταση (και) για το μεταναστευτικό, ενώ τώρα που βρίσκεται ενώπιον των πυλών της κυβέρνησης χρειάζεται, μέσα σε όλα, να έχει και αυτό. [1] Η αβελτηρία αυτή μπορεί να αποδοθεί σε πολλούς παράγοντες που εκφεύγουν το ενδιαφέροντός μου εδώ αλλά σίγουρα σχετίζεται και με το γεγονός ότι οι προτάσεις μεταρρυθμίσεων μιας δημόσιας πολιτικής δεν ήταν πάντα μέσα στην πολιτική κουλτούρα ενός μείζονος τμήματος της αριστεράς στη χώρα, το οποίο έχει γαλουχηθεί με την ιδέα της ανατροπής. Εξάλλου, η ελληνική πολιτική ιστορία του 20ου αιώνα προσφέρεται κατεξοχήν για τέτοιου είδους αναγνώσεις. Τα πιο κρίσιμα με ανατροπές γίνανε.

Έρχομαι τώρα στην κυρίαρχη αντιμετώπιση από το κυβερνητικό μπλοκ δυνάμεων, την οποία αξιολογώ ως κρισιμότερη και φυσικά πιο παθογόνα. Εδώ έχουμε σχηματικά μια αντιστροφή η οποία φυσικά εντείνεται μέσα από τη συγκυρία της δομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα τα τελευταία χρόνια. Η κυρίαρχη αντίληψη εδώ είναι η αντιμετώπιση της Ευρώπης ως ένα άκαμπτου γεωπολιτικού δεδομένου, μονοδιάστατου και άτρωτου σε ό,τι αφορά τις κυρίαρχες, νεοφιλελεύθερες επιλογές του. Αυτή η προσέγγιση της Ευρώπης - Ευρώπη να’ναι και ό,τι να’ναι - ονομάστηκε εύστοχα «ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός» (Σ. Βαλντέν).

Σαν η Ευρώπη να μην είναι πολιτικό, αλλά φυσικό φαινόμενο το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει διότι υπακούει σε δυνάμεις που ξεπερνάνε την ανθρώπινη βούληση. Το αποτέλεσμα πλέον είναι μια διαρκής ρητορική περί εσωτερικών μεταρρυθμίσεων που υπαγορεύονται αδιαμεσολάβητα πλέον από την ΕΕ – δια της τρόικας πλέον – ενώ η προσπάθεια αλλαγής των συσχετισμών εντός ΕΕ θεωρείται κάτι σαν έγκλημα καθοσιώσεως. Η Ευρώπη είναι ιδανικά ακίνητη. Εμείς πρέπει να την φτάσουμε. Η αντίληψη αυτή ηγεμονεύει με διάφορες παραλλαγές και εντάσεις στα τρία κόμματα που κυβερνάνε σήμερα.

Ειδικά τώρα, το μεταναστευτικό παρουσιάζει κάποιες κρίσιμες ιδιαιτερότητες σε σχέση με άλλους τομείς δημοσίων πολιτικών, στους οποίους το ως άνω σχήμα εφαρμόζεται χωρίς παραλλαγές. Η παραλλαγή του μεταναστευτικού είναι ότι ευθύς εξαρχής, για περισσότερο από 22 χρόνια πλέον, στην Ελλάδα είχαμε μια μοναδικής κοπής νεοφιλελεύθερη διαχείριση που τροχιοδεικτικά σαν να έδειχνε τι έπεται σε μια χώρα του νέο-φιλελεύθερου ευρωπαϊκού νότου. Με απλά λόγια, στη μετανάστευση είμαστε νεοφιλελεύθεροι από το 1990.

Αυτό που εγκαινιάστηκε από το 1990 στους μετανάστες, δοκιμάζεται πλέον για τα καλά στους γηγενείς. Το κράτος για μια δεκαετία κυριολεκτικά εξαφανισμένο και η ελληνική αγορά εργασίας – μαύρη αγορά – ρύθμιζε τα πάντα. Αυτή ήταν η ελληνική μεταναστευτική πολιτική: θέλαμε παράνομους, ανασφάλιστους μετανάστες. Μόνον έτσι τους θέλαμε. Όπως ακριβώς έναν αιώνα πιο πίσω στις δυτικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα βαλκανικό φαρ ουέστ.[...]

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/meta ... istopoyloy

[Reporter]

[...]Η αντανακλαστική αριστερή θέση στα ανωτέρω, τουλάχιστον στην Ελλάδα, βασίζεται παραδοσιακά σε μια παράδοξη ιεράρχηση. Με ένταση λόγου διεξάγεται ένας τίμιος αγώνας για την αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών. Όσοι έχουν σπουδάσει σε ελληνικό πανεπιστήμιο θα θυμούνται κινητοποιήσεις της ελληνικής αριστεράς περί σχεδόν παντός αδίκου επιστητού στον κόσμο τούτον, με έμφαση κυρίως στις αδικίες που προκαλεί στην υφήλιο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός: τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Ωστόσο, ο αγώνας αυτός - καλοπροαίρετος ως επί το πλείστον – έχει ένα πρόβλημα: τα βάζει με κάτι το οποίο, λόγω κλίμακας, είναι εξόχως δύσκολο – όχι αδύνατο βέβαια – να αλλάξει. Το πολιτικά δύσκολο όμως είναι και, από μια σκοπιά, ρητορικά εύκολο.

Είναι γεγονός ότι για τη μετανάστευση φταίνε η φτώχεια του Τρίτου Κόσμου και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης όπου γης που εντείνουν την αιμορραγία. Ωστόσο, όσο εύκολο είναι να διαλέξεις αυτά ως αντίπαλο – διότι όσο υπάρχει φτώχεια και ανισότητα θα υπάρχει μετανάστευση - τόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις στοιχειωδώς να αλλάξεις έστω και κατ’ελάχιστο αυτούς τους συσχετισμούς. Αντιθέτως, είναι μάλλον απλό, στα όρια του κοινότοπου, να τους καταγγέλλεις.

Έλεος χριστόπουλε....Όταν κάτι προκύπτει από την ανάλυσή σου οτι φταίει, είναι απόλυτα λογικό και τίμιο να προσπαθείς σταθερά και στοχοπροσηλωμένα να το αναδείξεις και να παλέψεις να αλλάξεις τους συσχετισμούς όσο αρνητικοί κι αν είναι....Διακρίνω και μία αφ υψηλού προσέγγιση απέναντι στον Τρίτο κόσμο, οτι και καλά εδώ καθόμαστε (όσοι το κάνουμε) και καταγγέλουμε κάτι το οποίο δε μας αγγίζει...Κατα ταλλα η πείνα συνεχώς μεγαλώνει και ίσως σε λίγο καταλήξουμε ενστικτωδώς να φάμε και τον Σόιμπλε και τον Στουρνάρα που λυγίζει οταν ο προηγούμενος του τηλεφωνεί να του δώσει υποδείξεις.....

Η αριστερά λοιπόν όσο πηγαίνουμε από το οικουμενικά μεγάλο στο εθνικά μικρό εμφανίζει έναν αστιγματισμό. Για τα μεγάλα παλεύει, αλλά τα μικρά πολύ συχνά τα απωθεί. Δεν έχει πραγματικά ενδιαφερθεί τόσα χρόνια να επεξεργαστεί υπεύθυνα μια εναλλακτική πρόταση (και) για το μεταναστευτικό, ενώ τώρα που βρίσκεται ενώπιον των πυλών της κυβέρνησης χρειάζεται, μέσα σε όλα, να έχει και αυτό.

Όχι λάθος....Η αριστερά που βρίσκεται προ των πυλών της κυβέρνησης δεν είναι αυτή που τα έβαζε τόσα χρόνια με τον ιμπεριαλισμό, εκτός από μία οπορτουνιστική, τσιπρική και άτιμη συνιστώσα της , η οποία μόλις απέκτησε βουλευτικά έδρανα έσπευσε να διευκρινίσει οτι είναι κανονική αριστερά και όχι μαοϊκή. Εν ολίγοις ο χριστόπουλος κάνει ένα τσουβάλιασμα ....Άλλους προσπαθεί να γραφικοποιήσει στις δύο πρώτες παραγράφους και κατόπιν τους τσουβαλιάζει στην κυβερνώσα αριστερά...Έλεος....


υ.γ: αν είναι να φτάνουμε στο σημείο να τα χώνουμε σε πολιτικές δυνάμεις επειδή ακριβώς δεν καιροσκοπούν και δεν οπορτουνίζουν στην ανάλυση και την πρακτική τους γ@μα τα....

[nqm]

Ισως να μην εννοουμε το ιδιο, αλλα κατ' εμε ο πατριωτης ειναι στενομυαλος:
Οι πατριδες χωριζονται απο γραμμες που τις λενε συνορα. Απο γραμμες χωριζονται επισης: τα γεωγρ. διαμερισματα, οι νομοι, οι πολεις, οι γειτονιες. Τα σπιτια απο τοιχους και τα δωματια των σπιτιων απο μεσοτοιχιες. Αν εισαι πατριωτης τι σε εμποδιζει να εισαι και τοπικιστης, ατομιστης κοκ?

Τιποτα. Απλως οτι διαχωριστικα του πλασαρουν του παρτιωτη τα καταπινει.. Στην τελικη, η μονη βιωσιμη σταση ειναι να θεωρεις τον πλανητη σαν ολοτητα. Απο που κι ως που δηλαδη απαγορευεται να ερχονται οι ιρακινοι εδω? Βομβαρδισαν πρωτα οι Αμερικανοι (με τη συνδρομη των ελληνικων αεροπορικων βάσεων, δηλαδη την ελληνικη ανοχη) το σπιτι τους, τους καναμε τη χωρα μπουρδελο για να τους παρουμε τα πετρελαια και να βαζουμε βενζινα και ξαφνικα μας πειραζει που ηρθαν εδω μπας και επιβιωσουν.

Αυτο που θελω να πω ειναι πως οτι γινεται οπουδηποτε μας επηρεαζει αμεσα, και σαν κατοικους ευρωπης και σαν κατοικους ελλαδας και σαν κατοικους αττικης και σαν ατομα. Ο κοσμος δεν γινεται να μην αλληλεπιδρα. Για αυτο λεω πως πρεπει εξισου να μας κοφτει αν εκμεταλλευονται τους πακιστανους και αν εκμεταλλευονται ελληνες γιατι ολα μας επηρεαζουν ΤΟ ΙΔΙΟ. Ο ορος λοιπον πατριωτης ειναι προσβλητικος κατα τη γνωμη μου.

[Reporter]

@ nqm Είσαι ταλαντούχο troll.... Πάω να λύσω καμμιά άσκηση θεμέλια....

[nqm]

Ειναι αποτελεσμα σκληρης δουλειας, το ταλεντο δεν αρκει

[Reporter]

Ειναι αποτελεσμα σκληρης δουλειας, το ταλεντο δεν αρκει

Ναι αλλα δουλεύεις αλλού μάλλον...Μια χαρά δουλειές υπάρχουν κι εδώ (στο φόρουμ).....

[lybe33]

Και κάτι που δεν έχει ακουστεί:
(Εναλλακτικός τίτλος από εμένα: "Ελλάδα, η τελευταία σοβιετική επικράτεια στην Ευρώπη")

«ΠΑΣΠ και ΔΑΠ έμπαιναν στα μεταπτυχιακά»

Συνεχίζεται η πολύκροτη δίκη στο Ρέθυμνο. Αποκαλυπτικές καταθέσεις δικαιώνουν τον Στ. Αλεξανδρόπουλο

Με μαρτυρίες – φωτιά για το κλίμα συναλλαγής μεταξύ φοιτητών και καθηγητών στο πανεπιστήμιο Κρήτης συνεχίστηκε στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου η δίκη του πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιάννη Παλήκαρη και ακόμα τριών καθηγητών για την υπόθεση Αλεξανδρόπουλου.

Ο αείμνηστος καθηγητής είχε καταγγείλει παρατυπίες στην επιλογή φοιτητών για μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών το 2005 και για το λόγο αυτό είχε παραπεμφθεί στο Πειθαρχικό του Πανεπιστημίου. Λίγες ώρες μετά την παραπομπή του πέθανε από ανακοπή στο γραφείο του στην Πανεπιστημιούπολη Ρεθύμνου.

Βερναρδάκης: Όργιο συναλλαγής

Για όργιο συναλλαγής στο πανεπιστήμιο έκανε λόγο στην κατάθεσή του την εβδομάδα που πέρασε ο επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και συνάδελφος τότε του Αλεξανδρόπουλου, Χριστόφορος Βερναρδάκης. Απαντώντας σε ερωτήσεις της πολιτικής αγωγής μίλησε για δίκτυο συναλλαγής που είχε στηθεί στο πανεπιστήμιο όταν ακόμα οι εκλογές για την ανάδειξη των καθηγητών σε υψηλότερες βαθμίδες γίνονταν και με τη συμμετοχή των φοιτητών.

Ο κ. Βερναρδάκης μίλησε για στενές σχέσεις των κατηγορουμένων καθηγητών Κοτρόγιαννου και Λάβδα με την ΠΑΣΠ και τη ΔΑΠ αντίστοιχα, που οδήγησε σε αποκλεισμούς άξιων φοιτητών από τα μεταπτυχιακά προκειμένου να προωθηθούν άλλοι «αρεστοί» φοιτητές, προερχόμενοι από τις συγκεκριμένες παρατάξεις.

Όπως τόνισε ο κ. Βερναρδάκης, από την πλευρά των κατηγορούμενων καθηγητών του είχε τονιστεί με νόημα πως κόπηκαν τρεις συγκεκριμένοι φοιτητές από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα όχι επειδή δεν ήταν άξιοι, αλλά «για να σταλεί ένα μήνυμα».

Σχετικά με την επίμαχη λίστα της αναλυτική μοριοδότησης την οποία ζητούσε επίμονα ο Αλεξανδρόπουλος προσπαθώντας να υπερασπιστεί τους αποκλεισμένους φοιτητές, ο κ. Βερναρδάκης είπε πως αυτή δεν του δόθηκε ποτέ καθώς συνεχώς άλλαζε προκειμένου να «εκλογικευτεί», δηλαδή τα κριτήρια να ταιριάζουν με τις επιλογές φοιτητών από τους καθηγητές.

Νικολακόπουλος: Παράτυπη η παραπομπή

Επιβαρυντική για τον πρώην πρύτανη ήταν και η κατάθεση του καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ Ηλία Νικολακόπουλου, ο οποίος χαρακτήρισε παράτυπη και στα όρια της νομιμότητας την παραπομπή του Στέλιου Αλεξανδρόπουλου στο πειθαρχικό. Η παραπομπή του έγινε εκδικητικά και με τη συμπεριφορά του να βαπτίζεται ως «βαρέως απάδουσα των θεσμών του πανεπιστημίου», κατηγορία που αποδίδεται συνήθως σε καθηγητές υπόλογους για περιπτώσεις εκτεταμένης λογοκλοπής, ή όταν δεν πληρούν τα διδακτικά καθήκοντά τους, είπε ο κ. Νικολακόπουλος, τονίζοντας πως η μάχη του Αλεξανδρόπουλου για την αποκάλυψη της αλήθειας δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί από τέτοιους όρους.

Όπως είπε, ο ίδιος είχε συμβουλέψει τον Αλεξανδρόπουλο να μην εμφανιστεί καν να καταθέσει στο Πειθαρχικό για να μη νομιμοποιήσει με την παρουσία του μια καταφανώς παράτυπη διαδικασία. Ακόμα περισσότερο ο κ. Νικολακόπουλος καταδίκασε την όλη πρακτική που ακολουθήθηκε από την τότε ηγεσία του πανεπιστημίου εις βάρος του Αλεξανδρόπουλου, καθώς σε κανένα στάδιο της διαδικασίας ο άτυχος καθηγητής δεν κλήθηκε για να καταθέσει την άποψή του. Στην ουσία καταδικάστηκε χωρίς καν δικαίωμα απολογίας είπε ο κ. Νικολακόπουλος.

Από το βήμα του μάρτυρα είχε περάσει τις προηγούμενες ημέρες και ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιώργος Γραμματικάκης, ο οποίος τόνισε πως πράγματι είχαν βρεθεί φοιτητές που είχαν ευνοηθεί και οι οποίοι είχαν και τη συνδικαλιστική ιδιότητα. Ιδιαίτερα επικριτικός ήταν μάλιστα σε ό,τι αφορά την παραπομπή του Αλεξανδρόπουλου στο πειθαρχικό. «Οι αντιδράσεις της πρυτανείας ήταν αψυχολόγητες. Ήταν επιθετικές, ενώ θα έπρεπε να υπάρξει καταλαγή στο Πανεπιστήμιο. Μετά την παραπομπή του Αλεξανδρόπουλου, επειδή ένιωσα έκπληξη, επικοινώνησα με δυο αντιπρυτάνεις για να ρωτήσω τι έγινε, αλλά δεν γνώριζαν τίποτα. Μόνο ο στενός κύκλος του πρύτανη γνώριζε» είπε επί λέξει ο κ. Γραμματικάκης.

Κλίμα τρομοκρατίας

Η δίκη για την υπόθεση Αλεξανδρόπουλου πραγματοποιείται μετά από συνεχείς αναβολές σε κλίμα ιδιαίτερα φορτισμένο. Γι’ αυτό έχουν φροντίσει κυρίως οι συνήγοροι των κατηγορουμένων δημιουργώντας καθημερινά ζήτημα ως προς τη φύλαξη της αίθουσας.

Ο συνήγορος του καθηγητή Λάβδα, Στέλιος Γεωργίου, ζήτησε τον εξονυχιστικό έλεγχο όλων όσοι εισέρχονται στην αίθουσα υποστηρίζοντας ότι σε φοιτητές που εισήλθαν στην αρχή της δίκης είχαν βρεθεί σάπια φρούτα τα οποία προορίζονταν προς… εκσφενδονισμό. Πλέον, οι παριστάμενοι στο ακροατήριο υφίστανται καθημερινά σωματική έρευνα.

Το κλίμα τρομοκρατίας καταγγέλλει η Πρωτοβουλία Ενημέρωσης και Δράσης για την υπόθεση Αλεξανδρόπουλου, η οποία έχει συσταθεί από πρώην φοιτητές αλλά και πολίτες στο Ρέθυμνο. Η Πρωτοβουλία καταγγέλλει τα κρούσματα συναλλαγής φοιτητών-καθηγητών αλλά τονίζει πως το πανεπιστήμιο θα έπρεπε να έχει τα μέσα και τους μηχανισμούς να απομονώνει και να καταδικάζει τέτοιες συμπεριφορές.

Μάριος Διονέλλης

Πηγή: Δρόμος

[andskia]

Στην περιοχή του νομισματοκοπείου στο Χαλάνδρι, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων έκανε ψηφοφορία με το ερώτημα αν τα παιδιά των τσιγγάνων της περιοχής πρέπει να γίνουν δεκτά στα δύο δημοτικά σχολεία της περιοχής, όπου φοιτούν και τα δικά τους παιδιά. Το αποτέλεσμα των ψηφοφοριών ήταν 234 ψήφοι υπέρ του αποκλεισμού των μικρών ρομά και 4 ψήφοι υπέρ της κοινής φοίτησης. Ένας ψήφισε λευκό.

Συμφωνώ απολύτως μαζί τους. Αν είχα παιδί που φοιτούσε σε κάποιο απ’ αυτά τα σχολεία, δε θα γούσταρα να είναι στην ίδια τάξη με γυφτάκια. Εξυπακούεται ούτε με παιδιά μαύρων, Αλβανών, Βουλγάρων, Πακιστανών ή Αιγυπτίων. Κυρίως όμως με παιδιά γύφτων.

Επειδή όμως ο «γύφτος» κατά τη γνώμη μου δεν περιορίζεται στους ρομά αλλά έχει ευρύτερα όρια, θα έθετα στην ίδια ψηφοφορία και τα ακόλουθα:
Να αποκλειστούν τα παιδιά των λαμογιών, καθότι το λαμόγιο ανατρέφει λαμογάκια και δε γουστάρω το παιδί μου να γίνει τέτοιο.

Να αποκλειστούν τα παιδιά των απαίδευτων και των αγράμματων, καθότι η αγραμματοσύνη είναι η χειρότερη μολυσματική ασθένεια και δε θέλω το παιδί μου να εκτίθεται σ’ αυτήν.

Να αποκλειστούν τα παιδιά των νεόπλουτων, καθότι ο νεοπλουτισμός κατασκευάζει τέρατα και δε θέλω το παιδί μου να πάρει τη νοοτροπία του τέρατος.

Να αποκλειστούν τα παιδιά των ανέργων, καθότι βιώνουν μια πολύ άσχημη κατάσταση μέσα στο σπίτι τους, η οποία τα κάνει καταθλιπτικά. Δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω το παιδί μου να συναναστρέφεται καταθλιπτικούς συμμαθητές.

Να αποκλειστούν τα παιδιά όσων δημοσίων υπαλλήλων διορίστηκαν με μέσον, διότι τα παιδιά τους διαπαιδαγωγούνται από κούνια στις πελατειακές σχέσεις και στην τεμπέλικη μονιμότητα, κάτι που για κανέναν λόγο δεν επιθυμώ να μεταδοθεί στο παιδί μου.

Να αποκλειστούν τα παιδιά των καρκινοπαθών, των φορέων του AIDS και γενικώς όσων έχουν χρόνιες ή ανίατες παθήσεις, διότι πιθανολογώ ότι μπορεί να κουβαλούν λογιών-λογιών χρόνια ή ανίατα μικρόβια στην τάξη του παιδιού μου.

Να αποκλειστούν τα παιδιά των Ιεχωβάδων, των Ευαγγελιστών και των άθεων, καθότι δεν επιτρέπω στο παιδί μου να γίνει στόχος προσηλυτισμού από μικρούς αδίστακτους αιρετικούς.

Να αποκλειστούν επίσης τα παιδιά των πολιτικών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, των αεριτζήδων, των πρώην φυλακισμένων, των Χρυσαυγιτών και των αναρχικών, διότι δε θέλω το παιδί μου να κάνει παρέα με συμμαθητές που έχουν τέτοιες δηλητηριώδεις επιρροές.

Κι επειδή προφανώς όλοι (ή μερικοί) από τους παραπάνω δε θα γουστάρουν να δουν τα παιδιά τους να συναναστρέφονται με το δικό μου παιδί (το οποίο προφανώς θα έχει μολυνθεί από τον διαπλεκόμενο αλήτη δημοσιογράφο πατέρα του) η τελική μου πρόταση έχει ως εξής:

Να φτιάξει ο καθένας μας μία δική του χώρα, η οποία θα έχει το καθαρό και αμόλυντο σχολείο της, στο οποίο θα φοιτά το παιδί του καθενός μας. Έτσι, τα βλαστάρια μας δεν θα κινδυνεύουν να μολυνθούν από οποιαδήποτε άλλη ασθένεια του σώματος, του νου ή της ψυχής, πλην των ασθενειών που κουβαλάμε και τους μεταδίδουμε εμείς, ως έντιμοι, ενάρετοι και ηθικοί γονείς.

Και κάτι τελευταίο γι αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται ότι τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν κατοχυρωθεί στην πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού, δεν τίθενται σε ψηφοφορίες: Το 1941, ο Αδόλφος Χίτλερ υπέγραψε το διάταγμα για την «τελική λύση». Έξι εκατομμύρια Εβραίοι, τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι και ψυχικά άρρωστοι, πέθαναν κατά τη διάρκεια της εφαρμογής της. Αν (πριν υπογράψει) είχε βάλει το θέμα σε δημοψήφισμα και είχε κερδίσει, θα είχε το ηθικό, νομικό και πολιτικό δικαίωμα να την εφαρμόσει;

Γύφτισσα τον εβύζαξε,protagon