Ειδήσεις & Κείμενα

[Lost.in.Athens]

Αποσύρεται η διάταξη για ΑΕΙ και άλλα ΝΠΔΔ, από το ν/σ για τις ΔΕΚΟ
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Γ. Στουρνάρα.

Αποσύρεται από το νομοσχέδιο για την περαιτέρω αποκρατικοποίηση των ΔΕΚΟ, η διάταξη (άρθρο 3 παρ. 3) που υπήγαγε στο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, όλα τα ακίνητα που χρησιμοποιούνται ή προορίζονται για τη στέγαση υπηρεσιών του Δημοσίου, των ΝΠΔΔ και των δημοσίων επιχειρήσεων που υπάγονται εξ ολοκλήρου σ' αυτά.

Υπενθυμίζεται πως η διάταξη είχε προκαλέσει αντιδράσεις στην πανεπιστημιακή κοινότητα, καθώς η περιγραφόμενη περιουσία των ΑΕΙ και ΤΕΙ, μεταβιβαζόταν κατά τη συγκεκριμένη διάταξη «χωρίς αντάλλαγμα» στο Ταμείο, το οποίο προωθεί την αποκρατικοποίηση και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Παράλληλα με την επίμαχη διάταξη, ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, ανακοίνωσε στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, άλλες 29 τροποποιήσεις νομοτεχνικού, κυρίως, περιεχομένου.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_arti ... 012_466899

[airetikos]

«Μισό να απεργήσω ένα πεντάλεπτο και επιστρέφω να σας εξυπηρετήσω»
Αντώνης Πανούτσος.
Ποιο είναι το πιο διάσημο κινηματογραφικό φιλί ανάμεσα σε δύο άνδρες στον ελληνικό κινηματογράφο;

Πριν φτάσουμε στο «μισό να απεργήσω ένα πεντάλεπτο και επιστρέφω να σας εξυπηρετήσω», μερικά απλά πράγματα για τις απεργίες που στην Ελλάδα πάνε να γίνουν πιο συχνές και πιο σύντομες από τα one night stands στο Μανχάταν. Χωρίς να υποτιμήσω την ικανότητα της χώρας να ξεφτιλίζει κάθε έννοια, οι απεργίες είναι κάτι άλλο.

Με κάθε λογική, απεργία είναι η άρνηση να παρασχεθεί εργασία μέχρι να ικανοποιηθούν συγκεκριμένα αιτήματα των εργαζομένων. Κονομάει δηλαδή το αφεντικό, οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, πεινάνε και λένε: «Σταματάμε να δουλεύουμε, ρε κερατά, να σταματήσεις να βγάζεις. Μέχρι να μας δώσεις κι εμάς τα αναλογούντα. Να βγάζεις εσύ αλλά να ζούμε σαν άνθρωποι κι εμείς». Και πλακώνονται οι εργάτες στην απεργία, το αφεντικό βλέπει τα φουγάρα να σβήνουν, δεν ξέρει πώς θα καλύψει τις υποχρεώσεις του χωρίς τη δουλειά των απεργών και πριν αρχίσει να τραγουδάει ο Νταλάρας κάθονται όλοι μαζί σε ένα τραπέζι για να βγάλουν άκρη. «Τόσα δίνω. Πόσα θες;» και υπογράφουν ή η απεργία συνεχίζεται. Αυτή είναι η κλασική εργοστασιακή απεργία, η οποία ομολογουμένως με τα χρόνια μεταλλάχθηκε, αλλά ένα στοιχείο μένει ίδιο: η απεργία είναι το έσχατο μέσον του εργαζομένου που αποφάσισε να φτάσει στα άκρα. Είναι και ο λόγος που στην Ευρώπη οι απεργίες είναι σπάνιες.

Στην Ελλάδα γίνονταν όπως -για να πάω στη δημοσιογραφία- η απεργία των λινοτυπών που έγινε στη δεκαετία του ’70 όταν το «Εθνος» αποφάσισε να περάσει στη φωτοσύνθεση, αλλά ήταν σπάνιες, μακρόχρονες και σκληρές. Μέχρι που ήρθε το ΠΑΣΟΚ και έφερε, εκτός από το νέο πρόσωπο του σοσιαλισμού, και το νέο πρόσωπο της απεργίας. Η οποία απεργία μετατράπηκε σε διαμαρτυρία - της ημέρας ή ακόμα και της ώρας, σύντομη, ανώδυνη και πολλές φορές χωρίς συγκεκριμένο αίτημα. Με τη μετατροπή της Ελλάδας σε κράτος του Δημοσίου, οι απεργίες σταμάτησαν να είναι κλάδου και να γίνονται κατά του εργοδότη και έγιναν γενικές. «Ο λαός δεν θα ανεχθεί άλλο το ξεπούλημα της Ελλάδας στις πολυεθνικές και την πολιτική της υποτέλειας. Ολοι στο Σύνταγμα στις 18 του Οκτώβρη». Στις 19, όπως φαίνεται, ο αγανακτισμένος λαός ξε-αγανακτούσε και πήγαινε στις δουλειές του.

Είναι η νοοτροπία που επικρατεί και σήμερα. Απεργίες της ημέρας, αγανάκτηση της ώρας και «ωραία τα περάσαμε και σήμερα, να το ξανακάνουμε μετά από έναν μήνα». Με το ερώτημα να είναι ένα και θα το βάλω δημοσιογραφικά, αφού τον χώρο τον ξέρω. Υπάρχει ένα αίτημα εφικτό, κάποιος εργοδότης που να τα κονομάει και να του ρίξουμε μια απεργία διαρκείας να τα μοιραστεί; Και αν δεν υπάρχει, μήπως θα πρέπει να κοιτάξουμε να φτιάξουμε εφημερίδες που θα διαβάζονται, κανάλια που θα βλέπονται και ραδιόφωνα που θα ακούγονται; Και όταν το αφεντικό αρχίσει να κονομάει, να του ζητήσουμε να τα μοιραστεί αλλιώς να τον αλαλιάσουμε στην απεργία.

Ο Γαϊτάνος

Παράδειγμα υποκρισίας είναι η ιστορία με τον Γαϊτάνο. Η ίδια ακριβώς Αριστερά που τη Δευτέρα έσκιζε τα ιμάτιά της επειδή η ΕΡΤ έκοψε τη σκηνή με το φιλί στο «Downton Abbey», ήταν αυτή που γέμιζε με αστεία το Διαδίκτυο με το ένα στα δύο να αναφέρεται στην υποτιθέμενη ομοφυλοφιλία του Γαϊτάνου. Η ίδια Δεξιά που εξοργιζόταν όταν για αστείο γραφόταν ότι ο Κολοκοτρώνης είχε γκόμενο, ήταν εκείνη που δεν είχε πρόβλημα να πάρει στήριξη από τον Γαϊτάνο. Σαν γεγονός της εβδομάδας, ο Γαϊτάνος με τη φράση «μου αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής» είχε επισκιάσει Μέρκελ, Τόμσεν, τις διαδηλώσεις της Πέμπτης και το γκολ του Σαλπιγγίδη. Το συμπέρασμα είναι ότι, και διαμέρισμα να θέλεις να πουλήσεις, αν γράψεις «Πωλείται στο Παγκράτι τριάρι 90 τ.μ., διαμπερές, κατασκευής 1985», κάποιος θα σκεφτεί ότι το ’85 ιδρύθηκε η Χρυσή Αυγή και θα αρχίσουν να ψάχνουν τι κρύβεται πίσω από την πώληση.

Το απόλυτο κλισέ

Στις μάχες Χρυσής Αυγής και Αριστεράς για την ώρα κερδίζουν τα κλισέ. Τα πάντα αντέχονται εκτός από μία επανάληψη της φράσης «όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Οταν ήρθαν να πάρουν τους Τσιγγάνους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Τσιγγάνος. Οταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Οταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει», από τον «Σπιούνο» του Μπρεχτ. Περιμένω τη μέρα που κάποιος θα κολλήσει το «Και με πήραν. Γιατί το επιθυμούσαν πολύ. Και όταν κάποιος επιθυμεί κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει», να κολλήσουμε τον Κοέλιο στον Μπρεχτ για να έχουμε το απόλυτο κλισέ.

Spoiler: show

Το ΠΑΣΟΚ

Με το ΠΑΣΟΚ να πηγαίνει στο 5,5% σε τελευταία μέτρηση και να πλησιάζει τα ποσοστά πίσσας και νικοτίνης του Καρατζαφέρη και του Τζήμερου, πριν ο Ευάγγελος Βενιζέλος προχωρήσει στο απόλυτο κλισέ ανακοινώνοντας την επανίδρυσή του, θα μπορούσε να του ξηγηθεί μια ευθανασία να μην υποφέρει άλλο. Εκτός αν λιμπίζεται τις εποχές του Γιώργου Μαύρου και της ΕΔΗΚ, που το ΠΑΣΟΚ τού μαδούσε τα ποσοστά και η νεολαία του κόμματος είχε για αγαπημένο θέμα τις παθήσεις του προστάτη

http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=231339

[paktomenos]

Απάντηση στον αθλητικογράφο που νομίζει ότι κάνει πολιτική ανάλυση, αλλά και σε όσους προβάλλουν κατά καιρούς σοφιστείες όπως η παρακάτω ως δήθεν ανάδειξη αντίφασης στον λόγο της "αριστεράς".

Λέει λοιπόν:

Παράδειγμα υποκρισίας είναι η ιστορία με τον Γαϊτάνο. Η ίδια ακριβώς Αριστερά που τη Δευτέρα έσκιζε τα ιμάτιά της επειδή η ΕΡΤ έκοψε τη σκηνή με το φιλί στο «Downton Abbey», ήταν αυτή που γέμιζε με αστεία το Διαδίκτυο με το ένα στα δύο να αναφέρεται στην υποτιθέμενη ομοφυλοφιλία του Γαϊτάνου.

Καταρχάς είναι πέρα για πέρα αυθαίρετο να λες ότι είναι η "ίδια η αριστερά" αυτη που σχολίασε και το μεν και το δε (φιλί, Γαϊτάνο). Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι. Για όσους λοιπόν δεν ξέρουν, ήδη από τον μπαμπά της (κομμουνιστικής) αριστεράς (δεν υπάρχει άλλη έτσι κ αλλιώς), η μέθοδος της τελευταίας είναι να αναδεικνύει τις αντιφάσεις του εκάστοτε αντικειμένου της (καπιταλιστική οικονομία, αστική κοινωνία κλπ) χρησιμοποιώντας τις ίδιες του τις "προϋποθέσεις". Έτσι, όταν λέμε ότι "δες τι λέει ο γκέι για την ΧΑ", ή όταν λέμε ότι "ο άδωνις είναι αδερφή", αυτό μόνο ένας που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ του στοιχειωδώς με την "θεωρία" θα το εκλάβει ως προκατάληψη ή ομοφοβία από πλευράς του "κριτή". Το σκεπτικό εδώ είναι ότι "αλώνουμε" τον "αντίπαλο" με τα ίδια του τα μέσα, αναδεικνύοντας έτσι τα ψεύδη και τις αντιφάσεις του. Για παράδειγμα, είναι γνωστό πως στον βούρκο που λέγεται Ελλάδα, είναι "κακό" να είσαι gay. Επίσης είναι γνωστό πως οι ακροδεξιοί και οι θρησκευόμενοι εχθρεύονται άσχημα τους gay. Άρα είναι απόλυτα νόμιμο να επιτίθεσαι έτσι σε τέτοιους μαϊντανούς και να δείχνεις πχ πως το να κράζει ένας κρυφο-gay τους gay είναι κυρίως προϊόν καταπίεσης (ο τσαμπουκάς της καταπιεσμένης λούγκρας, πανουσικώς), όπως ακριβώς είναι απόλυτα νόμιμο να λες ακροδεξιούς όλους όσους απαρτίζουν τα αστικά επιτελεία.

Γκε γκε αθλητικογράφε?

Αν είχα μπροστά μου τον Γαϊτάνο, θα του αφιέρωνα τον παρακάτω στίχο από τα Μαλαματένια Λόγια:

"Καλύτερα να σελεγαν Μαρία, και νά'σουν ράφτρα μεσ' την κοκκινία, παρά να ζεις μ΄αυτή τη συμμορία, και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονία" (αφιέρωση από τον kavourdista)

[Reporter]

Μεγάλη συναυλία για να μην κλείσει το 7ο νοσοκομείο ΙΚΑ

[airetikos]

Wall Street Legend Sandy Weill: Break Up the Big Banks
Former Citigroup Chairman & CEO Sanford I. Weill, the man who invented the financial supermarket, called for the breakup of big banks in an interview on CNBC Wednesday.

Sandy Weill
Getty Images

“What we should probably do is go and split up investment banking from banking, have banks be deposit takers, have banks make commercial loans and real estate loans, have banks do something that’s not going to risk the taxpayer dollars, that’s not too big to fail,” Weill told CNBC’s “Squawk Box.”

He added: “If they want to hedge what they’re doing with their investments, let them do it in a way that’s going to be mark-to-market so they’re never going to be hit.”

He essentially called for the return of the Glass–Steagall Act, which imposed banking reforms that split banks from other financial institutions such as insurance companies.

“I’m suggesting that they be broken up so that the taxpayer will never be at risk, the depositors won’t be at risk, the leverage of the banks will be something reasonable, and the investment banks can do trading, they’re not subject to a Volker rule (the Volcker rule explained), they can make some mistakes, but they’ll have everything that clears with each other every single night so they can be mark-to-market,” Weill said.

He said banks should be split off entirely from investment banks, and they should operate with a leverage ratio of 12 times to 15 times of what they have on their balance sheets. Banks should also be completely transparent, Weill said, with everything on balance sheet. “There should be no such thing as off balance sheet,” he said.

If banks hedge in any way, Weill added, positions should be mark-to-market (mark-to-market explained) and cleared through an exchange.

Weill said that by breaking up banks, they would be “much” more profitable.

"This is what all the regional banks do and everybody says buy regional banks,” he said. “They'll just be bigger regional banks.”

Weill suggested that breaking up banks is the only way to rebuild the financial industry’s reputation in the wake of recent scandals and missteps.

“I want to see us be a leader, and what we’re doing now is not going to make us a leader,” he said.

http://www.cnbc.com/id/48315170
Πακτωμένε αναμένω σχόλιο.

[Reporter]

Γιατί ο Μεταξάς ΗΤΑΝ φασίστας!

του Γιώργου Μαργαρίτη
Στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» το αστικό πολιτικό σύστημα που διαδέχθηκε τη χούντα είχε μερικές «κόκκινες γραμμές», τις οποίες και σεβόταν υποδειγματικά. Οι πνευματικές ελίτ του συστήματος καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας κάθε «εκτροπή» (δικός τους όρος) του αστικού συστήματος στο παρελθόν προς καταστάσεις δικτατορικές ή φασιστικές. Ας μην ξεχνάμε ότι η νομιμοποιητική και εξωραϊστική βάση του νέου συστήματος ήταν η αντιδικτατορική αντίσταση των αστικών δυνάμεων έστω και αν αυτή συνοψιζόταν στην έκρηξη βομβών ικανών να προκαλέσουν την επέμβαση των Ευρωπαίων κηδεμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποφεύγοντας την «εκτροπή» της λαϊκής εξέγερσης. Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιες αυτές ελίτ δεν παρέλειπαν κάθε Αύγουστο να καταδικάζουν το καθεστώς της «4ης Αυγούστου», τη δικτατορία δηλαδή του Μεταξά – για ειδικούς λόγους (ο Μεταξάς πέθανε το 1941, ο Γεώργιος επέστρεψε στη χώρα το 1946 για να τη σώσει από τον κομμουνισμό…) ξεχνούσαν τον Γεώργιο Β’ Γλύξμπουργκ, καθόλα συνεταίρο του Μεταξά στη δικτατορία.
Αυτά γίνονταν τον παλιό καιρό, όταν η «μεταπολίτευση» ήταν στις δόξες της. Σήμερα πυκνώνουν οι προερχόμενες από την ίδια αστική ελίτ απόψεις περί του αγαθοεργούς ρόλου του Ιωάννη Μεταξά. Μαντεύει κανείς ότι σε λίγο θα γίνει και πρότυπο ο δικτάτορας. Εξωραΐζονται σήμερα γύρω μας οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, οι διωγμοί αθώων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι «προληπτικές συλλήψεις», οι επιθέσεις σε απεργούς, η καταστολή… στο Μεταξά θα κολλήσουμε τώρα!
Σε αυτό το κλίμα στην πολύ γνωστή ιστοσελίδα του Protagon.gr δημοσιεύθηκε, στις 7 Αυγούστου, «επετειακό» σημείωμα του Γιώργου Λυκοκάπη με ενδεικτικό τίτλο «Γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας». Δεν ήταν γιατί το λέει ο Πάξτον! Η επιστράτευση ενός διάσημου ιστορικού – γνωστή τακτική αυτή – προσδίδει επιστημονικό κύρος σε όποιο ρηχό και ασήμαντο σημείωμα ή άρθρο! Ο Πάξτον λοιπόν φέρεται να λέει (λέει πολλά ο Πάξτον, αυτό το λίγο όμως άρεσε στον σημειογράφο μας…) ότι για να έχουμε φασισμό πρέπει να έχουμε «μαζικό ριζοσπαστικό κόμμα», δηλαδή φασιστικό κίνημα… «Ο Μουσολίνι είχε τους Μελανοχίτωνές του, ο Χίτλερ τα Τάγματα εφόδου», λέει – εννοεί τα παραστρατιωτικά σώματα που είχε το φασιστικό και το ναζιστικό κόμμα στην Ιταλία και τη Γερμανία αντίστοιχα. Ο Μεταξάς, διαπιστώνει, δεν είχε τέτοια, άρα δεν ήταν φασίστας! Παρεμπιπτόντως, ο σημειογράφος δε χάνει την ευκαιρία να ψέξει τη μαρξιστική αριστερά που στην περίπτωση αυτή (όπως παντού και πάντα – υπονοεί) δεν κατάλαβε τίποτα! Δεν κατάλαβε δηλαδή ότι τα φασιστικο-ναζιστικά κόμματα έχουν «ισχυρή λαϊκή στήριξη». Θα μπορούσε να σημειώσει κανείς ότι η «ισχυρή λαϊκή στήριξη» δε βοήθησε τον Χίτλερ να κερδίσει εκλογές στις οποίες κανόνισε να κατέβει μόνος του απαγορεύοντας καθετί που βρισκόταν αριστερά της δεξιάς. Θα βοηθούσε εξαιρετικά τον όποιο σημειογράφο να ρίξει μια ματιά στα κείμενα της «μαρξιστικής αριστεράς» που μελετά το φασισμό από τη δεκαετία του 1930 – χωρίς να περιμένει τον Πάξτον!
Εκτός από τον Πάξτον, που φέρεται να βεβαιώνει ότι ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας, έχουμε και τις ίδιες τις αρετές του δικτάτορα που, κατά τον σημειογράφο, οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Ο Μεταξάς δεν συμμερίστηκε τον «ακραίο εθνικισμό» των Μουσολίνι και Χίτλερ, δεν είχε σχέση με «στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς», δεν ήταν ρατσιστής και αγαπούσε ακόμα και τους Εβραίους!!! Επιπλέον, δεν ήταν χαρισματικός (εννοεί όπως ο Μιχαλολιάκος; Αυτό ομολογώ δεν το κατάλαβα!). Είχε δε συνεργάτες όπως ο Κορυζής ή ο Σεφέρης (κατώτερος διπλωματικός υπάλληλος ήταν τότε) – για εύλογους λόγους παραλείπεται ο Μανιαδάκης και άλλοι θαυμάσιοι. Τέλος, φέρεται να έφερε κάποια τάξη στη χώρα: «Συχνά μιλάμε για τον Μεταξά θεωρώντας ότι πριν είχαμε έναν δημοκρατικό παράδεισο»! Αρα…
Θα μπορούσαμε να μείνουμε στην εύθυμη πλευρά του σημειώματος η οποία κορυφώνεται από την υπολανθάνουσα παραίνεση του αρθρογράφου στη σημερινή ακροδεξιά να πάρει παράδειγμα από τον Μεταξά και όχι από τον Μιχαλολιάκο. Τα αναγραφόμενα όμως και το ψάρεμα σε θολά νερά που υποκρύπτουν υποχρεώνουν σε κάποιες απαντήσεις.
Πρώτον: Ο Μεταξάς ήταν φασίστας. Το πρόβλημά του ήταν ότι στη χώρα που κυβερνούσε δεν ήταν δυνατό να εγκατασταθεί ένα «κλασικό» φασιστικό καθεστώς. Η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από τη βρετανική γεωπολιτική κυριαρχία και στο Λονδίνο δε θα ήθελαν να μοιάζει με το μουσολινικό και το χιτλερικό καθεστώς κανένας από τους προστατευόμενους από τη Βρετανία τοπικούς ηγετίσκους. Ο πόλεμος πλησίαζε και δεν υπήρχε καιρός για παρεξηγήσεις. Για το λόγο αυτό ολόκληρα τμήματα της ελληνικής πολιτικής – μεταξύ τους η εξωτερική πολιτική και ο στρατός – ανατέθηκαν απευθείας στο Παλάτι, στον Γεώργιο τον Β’ δηλαδή.
Δεύτερον: Ο Μεταξάς δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιστορική συγκυρία που τον εμπόδιζε να εγκαταστήσει κλασικό φασιστικό καθεστώς στη χώρα του. Διέλυσε τις προηγούμενες ελληνικές φασιστικές οργανώσεις (μεταξύ τους την «Τρία Εψιλον» και τα αιματοβαμμένα τάγματα εφόδου της, τους «Χαλυβδόκρανους») μόνο και μόνο για να δημιουργήσει από την αρχή ένα μαζικό φασιστικό κίνημα που θα του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι στη «συγκυβέρνηση» με τον Γεώργιο Β’. Πρόκειται για την ΕΟΝ – την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας – η οποία ιδρύθηκε, στελεχώθηκε και οργανώθηκε στη βάση των πιο σκληρών φασιστικών νεολαιίστικων οργανώσεων. Το «όραμά» της ήταν ο Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός (το Τρίτο Ράιχ σε ελληνική εκτέλεση) που θα ήταν χιλιόχρονος (όπως και το κατά τον Γκαίμπελς Ράιχ!). Οι στολές, η εκπαίδευση της ΕΟΝ ήταν παραστρατιωτικές και το πρόσχημα για την κατεπείγουσα δημιουργία της ήταν η ανάγκη προάσπισης του ελληνικού πολιτισμού απέναντι στην κομμουνιστική επιθετικότητα που μόλις είχε εκδηλωθεί στην Ισπανία (τον Ιούλη του 1936 έγινε το πραξικόπημα των εθνικιστών στρατηγών ενάντια στη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας και ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος).
Τρίτον: Το σημείωμα του κ. Λυκοκάπη συνοδεύεται από μία φωτογραφία που μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Ο Μεταξάς βρίσκεται ανάμεσα σε στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου – πολιτικά, στρατιωτικά, παραστρατιωτικά – που όλοι τους χαιρετούν ναζιστικά. Προς Θεού δεν είναι αυτό που φαίνεται! Στον κατά τον κ. Λυκοκάπη Μεταξά «όποιος Ελληνας πιστεύει στον Χίτλερ (…) είναι κακόπιστος». Αρα αποκλείεται οι συνέλληνες του Μεταξά στην φωτογραφία να μιμούνται Γερμανούς ναζί. Μάλλον υψώνουν το χέρι για να κρύψουν τον ήλιο που τους εμποδίζει να ατενίσουν το χιλιόχρονο μέλλον του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού…. Αμ πώς!!!


ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ

«Ο Μεταξάς είπε το όχι στους Ιταλούς»: Το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο δικτάτορας Μεταξάς έπρεπε μέσα σε τέσσερις ώρες-που εξέπνεε το τελεσίγραφο Μουσολίνι-να επιλέξει πλευρά: Ή με τον φασιστικό άξονα Ιταλίας-Γερμανίας –Ιαπωνίας ή με τους Αγγλογάλλους. Γερμανόφιλος ο ίδιος, σπουδαγμένος στην στρατιωτική σχολή της Βιέννης, προσπαθούσε να μην κοντραριστεί με τον Άξονα-άλλωστε έκανε ότι «δεν είδε» όταν δυόμιση μήνες νωρίτερα οι Ιταλοί είχαν βυθίσει το αντιτορπιλικό «’Ελλη» στην Τήνο. Από την άλλη όμως στηριζόταν στον αγγλόφιλο Γεώργιο β’ και το σύνολο του λαού θα ήταν αδύνατο να δεχτεί την κατάχτηση της χώρας χωρίς αντίσταση. Η επιλογή λοιπόν του «όχι» ήταν μονόδρομος. Δικτάτορας και φασίστας ήταν, όχι βλάκας. Έτσι ξεκίνησε η μεγαλειώδης άμυνα του ελληνικού λαού στην ήδη καταχτημένη από τους Ιταλούς Αλβανία. Άμυνα που έδωσε γρήγορα και τον πρώτο νεκρό Έλληνα αξιωματικό, τον Εβραίο στο θρήσκευμα γεννημένο στη Χαλκίδα, Μαρδοχαίο Φριζή.
«Ο Μεταξάς έφτιαξε το ΙΚΑ, το 8ωρο, τα επιδόματα»: Ναι αυτά θεσπίστηκαν επί Μεταξά. Δεν παραχωρήθηκαν όμως αλλά τα κέρδισαν οι εργαζόμενοι. Από το 1930 η Ελλάδα ζούσε και αυτή σε συνθήκες οικονομικής κρίσης που οδήγησε και στην κήρυξη στάσης πληρωμών το 1932. Οι απεργίες, οι μεγάλες συγκεντρώσεις ήταν σε ημερήσια διάταξη με κύρια αιτήματα το ΙΚΑ, το 8ωρο, την αύξηση των γελοίων ημερομισθίων, τα δώρα και τα επιδόματα. Η αριστερά κερδίζει έδαφος και έχει πολύ μεγάλο έρεισμα στα λαικά στρώματα. Πολλές κυβερνήσεις κατέρρευσαν τότε και πολλά πολιτικά ονόματα όπως ο Ε. Βενιζέλος, ο Π. Τσαλδάρης είδαν να σβήνει το άστρο τους. Το 1936 γίνονται εκλογές χωρίς τη συμμετοχή κεντρώων, βενιζελικών, σοσιαλιστών και κομμουνιστών. Η αμιγώς δεξιά βουλή επαναφέρει τον βασιλιά Γεώργιο β’, ορίζει πρωθυπουργό τον «άκαπνο» Δεμερτζή και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης τον συντηρητικό Μεταξά ώστε να κατασταλεί η λαική οργή. Οι απεργίες φουντώνουν με αποκορύφωμα την αιματηρή απεργία της Θεσσαλονίκης (για την οποία ο Ρίτσος γράφει τον «Επιτάφιο»). Ο Δεμερτζής πεθαίνει, αναλαμβάνει ο Μεταξάς ο οποίος για να εξευμενίσει τον ξεσηκωμένο λαό υιοθετεί σειρά αιτημάτων. Τίποτα δεν παραχωρήθηκε, όλα κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες. Αμέσως μετά καταργεί τη βουλή, αναλαμβάνει όλο το νομοθετικό έργο (δικτατορία) και ξεκινά τις συλλήψεις, τις μαζικές εξορίες και τα βασανιστήρια σε κομμουνιστές, απεργούς, μουσικούς του ρεμπέτικου και όποιον άλλον θεωρεί εχθρό.
«Ο Μεταξάς ήταν εθνικιστής»: Ο Μεταξάς ήταν ένας πολιτικός που είχε ιδρύσει το κόμμα Ελευθεροφρόνων και μέχρι την ανάληψη της πρωθυπουργίας δεν είχε εκφραστεί ποτέ για «μεγάλες ιδέες» και δεν είχε εκφράσει ποτέ εθνικιστικές αντιλήψεις. Άλλωστε ήταν κατά της μικρασιατικής εκστρατείας. Ήταν επίσης θερμός θαυμαστής του Κεμάλ Ατατούρκ. Μάλιστα μετονόμασε την οδό Απ. Παύλου (όπου βρίσκεται το σπίτι όπου γεννήθηκε ο τούρκος ηγέτης) σε Κεμάλ Ατατούρκ ονομασία που διατηρήθηκε μέχρι το ’55. Ο Μεταξάς αντέγραψε απλά τις εθνικιστικές ρητορίες και τάισε με μεγαλοιδεατισμό και προγονικά μεγαλεία έναν λαό εξαθλιωμένο και έτοιμο για επανάσταση. Η τάση αυτή άλλωστε υπήρχε ήδη στην Ευρώπη στα φασιστικά καθεστώτα του Μουσολίνι και της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι άλλωστε πασιφανές ότι «όσο σου κλέβουν τη ζωή, τόσο σε ταίζουν με έθνος και φυλή».

πηγή: http://ilesxi.wordpress.com/2012/10/24/ ... %B1%CF%82/

[lybe33]

Ωραίο κείμενο!
+1

[int3h]

Κώδικας: Επιλογή όλων

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=170721&catid=3

Υπό το φόβο επεισοδίων κατά τη διάρκεια της παρέλασης, αποφασίστηκε την ημέρα εορτασμού της εθνικής μας επετείου, στη μαθητική παρέλαση να παρελάσουν λίγοι κι εκλεκτοί.

Ειδικότερα, αποφασίστηκε η μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου να γίνει μόνο από 4 λύκεια δημόσια και μάλιστα όσα φημίζονται για διαγωγή κοσμιοτάτη, υπό το φόβο επεισοδίων από τους ίδιους τους μαθητές.

Αξίζει να σημειωθεί πως κατά τις περσινές παρελάσεις δεν ήταν λίγες οι αντιδράσεις των μαθητών προς τους επισήμους κι έτσι φέτος, ειδικά στην Αθήνα θα περαλάσουν μόνο οι εκλεκτοί και μάλιστα γρήγορα αφού η παρέλαση αναμένεται να διαρκέσει μισή ώρα το πολύ!

[lybe33]

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_arti ... 012_467658

[apo7]

Αν σήμερα αναλογιζόμαστε με δέος τον τιτάνιο αγώνα της Ελλάδας το 1940, πρώτα κατά της Ιταλίας και μετά κατά της Γερμανίας, είναι και γιατί η κοινωνία μας σήμερα είναι μια κοινωνία διαφορετική από αυτήν, που στάθηκε όρθια στη θύελλα το 1940. Συχνά ξεχνάμε ότι ραχοκοκαλιά εκείνης της κοινωνίας υπήρξαν οι Ελληνίδες γυναίκες - όχι μόνο με την πολύτιμη απτή συμβολή τους (π.χ. στη μεταφορά εφοδίων στα βουνά) αλλά και με το ηθικό τους ανάστημα.

Ας δούμε αυτό το τηλεγράφημα, που γράφτηκε μόλις δυο γενιές πριν, και ας το συγκρίνουμε με σημερινές καταστάσεεις:

Πρὸς τὸν Πρόεδρον τῆς Κυβερνήσεως
Κύριον Ἀλέξανδρον Κορυζήν

Ὁ υἱός μου, Εὐάγγελος Ἰ. Ἰωαννίδης, ἀπωλέσθη εἰς τὰς ἐπιχειρήσεις τῆς Κλεισούρας.
Παρήγγειλα εἰς τοὺς τέσσαρας ἤδη ὑπηρετοῦντας υἱούς μου: Χρῆστον, Κώσταν, Γεώργιον καὶ Νίκον Ἰ. Ἰωαννίδην, νὰ ἐκδικηθῶσιν τὸν θάνατον τοῦ ἀδελφοῦ των.

Κρατῶ εἰς ἐφεδρείαν ἄλλους τέσσαρας: Πάνον, Ἀθανάσιον, Γρηγόριον καὶ Μενέλαον Ἰ. Ἰωαννίδη, κλάσεων 1917 καὶ νεωτέρων.

Παρακαλῶ κληθῶσιν ὀνομαστικῶς καὶ οὗτοι, εἰς πάσαν περίπτωσιν ἀνάγκης τῆς Πατρίδος ἢ τυχὸν ἀπωλείας ἑτέρου τέκνου μου πρὸς ἐκδίκησιν ἐχθροῦ.
Γνωρίσατε Βασιλέα μας ὅτι ὕστατον ἐπιφώνημα θέλει εἶναι:
ΖΗΤΩ Η ΠΑΤΡΙΣ

Ἑλένη Ἰωάννου Ἰωαννίδου
Κυπαρισσία, 2 Φεβρουαρίου 1941



Σημείωση: Η Ελένη Ιωαννίδου τιμήθηκε από την Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής και το Δήμο Κυπαρισσίας, σε διήμερο εκδηλώσεων (28-29 Μαρτίου 2009) στην Κυπαρισσία υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, όπου ανακηρύχθηκε «σύμβολο της Ελληνίδας μητέρας του Έπους του 1940» και έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματός της.


http://www.enkripto.com/