Ειδήσεις & Κείμενα

[paktomenos]

Στην ελληνική της εκδοχή, η ιδεολογία του εσωτερικού εχθρού, που κινεί τα νήματα της συμπεριφοράς του μπάτσου, είναι ιδιαίτερα ισχυρή και εμπλουτισμένη από την ίδια την ελληνική ιστορία της Εθνικοφροσύνης, ιδιαίτερα δε του εμφυλίου πολέμου: τα κομμούνια, οι αναρχικοί και οι κάθε είδους ομάδες με παρεκκλίνουσα πολιτική συμπεριφορά ως προς τις πατροπαράδοτες αξίες του Έθνους, απειλούν με διάλυση τον μεγάλο πολιτισμό των Ελλήνων, από τον Παρθενώνα μέχρι σήμερα. Είναι οι εχθροί της κοινωνίας, είναι αμετανόητοι και αποφασισμένοι, και για τον λόγο αυτό τους αξίζει κάθε είδους βίας, στα πλαίσια που ορίζει βεβαίως η αστική εξουσία -δηλαδή το Αφεντικό.
Τέτοιοι είναι οι μη οικονομικοί ταξικοί προσδιορισμοί της ομάδας των μπάτσων. Είναι αυτοί οι προσδιορισμοί που χαλυβδώνουν την θέλησή τους να ασκήσουν χωρίς αναστολές βία επάνω σε πολίτες, που διεγείρουν το ζωώδες πνεύμα τους, τους συγκροτούν σε ομάδα κρούσης και τους μετατρέπουν από επαγγελματική ομάδα σε κοινωνική ομάδα, δηλαδή σε ομάδα που εμφανίζεται στην αιματηρή σκηνή της πολιτικής βίας ως ένα και μοναδικό υποκείμενο, ένα και μοναδικό πρόσωπο, με ενιαία θέληση και ομοιογενοποιημένο μίσος για τους εχθρούς του Έθνους.

Όλο το κείμενο που εξηγεί γιατί οι μπάτσοι δεν είναι "εργάτες" εδώ!

(με πλάγια είναι η τελευταία παράγραφος του κειμένου)

[Μelitzana]

http://www.newsbomb.gr/ethnika/story/24 ... is-eyropis

τι απαντά η αριστερά σε αυτό?

[lybe33]

1) Αντικειμενική δημοσιογραφία.
2) Η δαπ θέλει τη σύσταση του εσυφ (εθνικό συμβούλιο φοιτητών), όχι την ανασύσταση της εφεε. Αυτή η επιλογή έχει να κάνει με τους συσχετισμούς που αποτυπώνονταν στο καταστατικό της εφεε και τα κινήματα με τα οποία η εφεε είχε συνδέσει την υπαρξή της (πχ 1-1-4).
Τις διαφορές εσυφ και εφεε μπορεί να τις βρει κανείς αρκετά εύκολα.
3) Οι θέσεις της δαπ επί εποχής Αντώνη Σαμαρά (του τύπου που έφτιαξε ολόκληρο κόμμα γύρω από το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας, βλέπε Πολ.Αν.) μόνο γραφικές μπορούν να χαρακτηριστούν.

Edit: Η ΕΦΕΕ είχε μεταξύ άλλων συμβάλλει στις καταλήψεις του '79 που έριξαν το ν.815, ένα νόμο με πολλές ομοιότητες με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου...Food for thought!

[harispug]

1) Αντικειμενική δημοσιογραφία.
2) Η δαπ θέλει τη σύσταση του εσυφ (εθνικό συμβούλιο φοιτητών), όχι την ανασύσταση της εφεε. Αυτή η επιλογή έχει να κάνει με τους συσχετισμούς που αποτυπώνονταν στο καταστατικό της εφεε και τα κινήματα με τα οποία η εφεε είχε συνδέσει την υπαρξή της (πχ 1-1-4).
Τις διαφορές εσυφ και εφεε μπορεί να τις βρει κανείς αρκετά εύκολα.
3) Οι θέσεις της δαπ επί εποχής Αντώνη Σαμαρά (του τύπου που έφτιαξε ολόκληρο κόμμα γύρω από το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας, βλέπε Πολ.Αν.) μόνο γραφικές μπορούν να χαρακτηριστούν.

Ρε Αλέξη γιατί πάντα να βρεις να πεις κάτι.......?

Πάντα ήθελε η ΔΑΠ την ΕΦΕΕ και θα ξέρεις ότι υπήρξαν στιγμές στο πρόσφατο παρελθόν που με ευθύνη συγκεκριμένων δυνάμεων( ) δεν πραγματοποιήθηκε. Θυμάσαι?

Το ΕΣΥΦ αφορά την οργάνωση της συμμετοχής από κάτω προς τα πάνω και μην κολάς στα ονόματα...στο λέω και ΕΦΕΕ άμα θες.Είσαι αρκετά μεγάλος πια!

[airetikos]

18 Οκτώβρη, τότε και τώρα…
Κωστής Πλάντζος
Οικονομικός συντάκτης είμαι και δεν με ενδιαφέρουν οι κομματικές αντιδικίες. Αλλά βλέπω ότι οι συνήθως πρόθυμοι στη χώρα μας «πολιτικολογούντες» σιωπούν ή κάνουν πως ξεχνούν την σημαδιακή ημέρα που «ήρθε ο λαός στην εξουσία».

Ήταν «18 του Οκτώβρη» του 1981. Πολλοί ήσαν αγέννητοι ακόμα τότε, άλλοι πάλι ήταν εκείνοι που έφεραν την «Αλλαγή» και τον «λαό στην εξουσία». Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, σήμερα πολλοί θα πανηγύριζαν και πάλι την ημέρα εκείνη, σαν να μην πέρασαν 30 τόσα χρόνια…


Αλλά πώς να πανηγυρίσουν; Το ΠΑΣΟΚ διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Η χώρα η ίδια διαλύεται, τα κεκτημένα, το συνδικαλιστικό, οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο.


Για δεκαετίες πλείστοι όσοι πανηγύριζαν για όσα κατάφεραν με την ψήφο τους στις εκλογές. Τώρα μόνο οικτίρουν και μουτζώνουν όσους ψηφίζουν.


Το 1981 ήμουν μόλις 11 χρονών, αλλά πριν μπω στα 14 η ζωή τα έφερε να βγω στη βιοπάλη. Ευτυχώς, γιατί έχω να θυμάμαι πράγματα και διδάγματα. Όχι για το ΠΑΣΟΚ, αλλά για ό,τι εξέφρασε το ΠΑΣΟΚ.


Δεν είναι σκοπός του άρθρου να αναλωθώ σε μια κοινωνιολογική, πολιτική ή ιστορική ανάλυση. Κάθε συγκροτημένος άνθρωπος θα έχει να θυμάται και μπορεί να αναγνωρίσει τα καλά και τα κακά της πρώτης οκταετίας ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσα συνέβησαν στα περίπου 23 (από τα 31) χρόνια που κυβέρνησε από τότε το ΠΑΣΟΚ.


Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς: το ΕΣΥ του Γιώργου Γεννηματά, η εθνική συμφιλίωση, τα μεγάλα έργα, η κοινωνική πολιτική με τα επιδόματα, τις κατώτατες συντάξεις, το ΕΚΑΣ.


Ξέχασα κάτι; Α, ναι, και την «περήφανη» εξωτερική πολιτική, την διαπραγμάτευση με την ΕΟΚ, την ένταξη στην ΟΝΕ και την Ευρωζώνη.


Γενικώς πάντως, ήταν μια πολιτική αλλαγή που εξέφρασε την κοινωνία και ο λαός «έφαγε ψωμάκι».


Εγώ προτιμώ όμως μια πιο «βιωματική» προσέγγιση, λιγότερο επιστημονική και περισσότερο... ψυχολογική –«ατομική» δική μου και… ομαδική για την κοινωνία όπου έζησα τα 31 από τα 42 χρόνια της ζωής μου ως τώρα.


Τι θυμάμαι;


Ως παιδί (από την τηλεόραση): «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «έξω οι βάσεις του θανάτου», τα ζιβάγκο στη Βουλή, «ο επιμένων Ελλη-νικά», μπανάνες Κρήτης (επειδή απαγορεύτηκαν οι εισαγωγές), τα «ρετιρέ».


Ως μαθητής στο σχολείο: την διάλυση της Παιδείας (είχε ξεκινήσει επί Ράλλη βέβαια), την κατάργηση των πνευμάτων και των τόνων στη γλώσσα που μάθαινα, την κατάργηση των επιθεωρητών στα σχολεία, απεργίες διαρκείας των καθηγητών, κατάργηση εξετάσεων, κατάργηση βαθμολογιών.


Ως εργαζόμενος έφηβος και φοιτητής: Κλαδικές, πρασινοφρουροί, φοιτητικές εκλογές, «Πολυτεχνεία», αυτοδιαχειριζόμενες κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις, προβληματικές επιχειρήσεις, αυριανισμός, ζεμπεκιές, «Αμπάρες», αυξήσεις μισθών για όλους, «η οικονομία έχει πήλινα πόδια», λιτότητα, ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή), «οι εκλογές και οι υποτιμήσεις δεν προαναγγέλλονται», «το καταλαβαίνω να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι με 500 εκατομμύρια», «Τσοβόλα δώστα όλα», πρόωρες συντάξεις, αγροτικοί συνεταιρισμοί, συνδικάτα, εργατοπατέρες, «δοτή» διοίκηση ΓΣΕΕ, ΓΕΝΟΠίτες, πιλότοι της Ολυμπιακής, «θα καταρρίψουμε τους δορυφόρους» (Μαρούδας), υπερτιμολογήσεις, το σκάνδαλο με το καλαμπόκι, «αγγίζουμε τους τρομοκράτες».


Ως επαγγελματίας δημοσιογράφος από το 1989: Οικουμενική κυβέρνηση, «ανίερες συμμαχίες», «πρώτη είδηση» ότι το ΝΑΤ πληρώνει επιτέλους ξανά συντάξεις, σκάνδαλα, Κοσκωτάς, Πάμπερς, το «κωλόσπιτο», την «τέντα» στο Ωνάσειο, Σταμουλοκολάδες, τα χρέη του ΟΣΕ, απόλυση «από το αεροπλάνο» του Παντελή Οικονόμου για τη φορολόγηση των ρέπος, «Επιτροπή Σοφών» ή «Επιτροπή Γεωργακόπουλου» (για τις αλλαγές στη φορολογία που έμειναν στο συρτάρι), «Παπαθεμελή-Παπαθεμελή», «κάτσε καλά Γεράσιμε» (τότε μάς προέκυψε ο Αλέξης Τσίπρας), νόμος Γιαννίτση, «ισχυρή Ελλάδα», «το χρηματιστήριο είναι ο καθρέφτης της Οικονομίας», «εθνικό όραμα η ΟΝΕ», «συμφωνίες κυρίων» για να μπούμε στο ευρώ, «στρογγυλοποιήσεις προς τα κάτω», απενοχοποίηση του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, αποθέωση του δανεισμού κράτους και νοικοκυριών, «λεφτά υπάρχουν», «δεν υπάρχει σάλιο», «Τιτανικός».


Ξεχνάω κάτι; Α ναι, και το «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε», το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».Και φυσικά το «μαζί τα φάγαμε» ή την οργή Πάγκαλου κατά των βουλευτών που δεν φοράνε γραβάτα.


Γενικώς όμως, υπήρχε πράγματι μια διάχυτη αίσθηση όλα αυτά τα χρόνια πως «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Ακόμα και όταν προειδοποιούσες για κάτι, ήσουν «στημένος», αντιδραστικός, προβοκάτορας. Αυτό ήταν το ρεύμα και τίποτα δεν μπορούσε να πάει κόντρα. Ούτε η ΝΔ και ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση, αφού το «έπαιζε» από πολλές σκοπιές «ΠΑΣΟΚ» και άρα ούτε εκείνη «δικαιούται δια να ομιλεί» . Το «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» -όταν λέγεται στη χώρα όπου ο Σοφοκλής και η Αντιγόνη «δίδαξαν» τον άγραφο ηθικό νόμο- αρκεί για να διαλύσει τις αμφιβολίες…


Για όλα και από όλους όμως υπήρχε πάντα μια γκρίνια, μία αντίδραση, μια άρνηση. Ούτε ένα «δόξα τω Θεώ» για αυτά που έχουμε. Ποτέ τίποτε δεν ήταν «σωστό» για τους αντιπολιτευόμενους ή «λάθος» για τους κυβερνητικούς. Δεν υπήρχε τίποτα «γκρίζο». «Άσπρο» έλεγε η κυβέρνηση (συνήθως το ΠΑΣΟΚ), «μαύρο» η αντιπολίτευση (συνήθως η ΝΔ). Και ο κόσμος; Ποτέ «στη μέση». Ή με τους μεν, ή με τους δε. Και όποιος εξέφραζε τη «μέση οδό», τον χρεώνανε πάντα οι άλλοι ή σαν «κρυφοπασόκο» ή σαν «δεξιό», ΔΑΚΙτη ή φασίστα.


Όλα τα παραπάνω δεν έχουν κατ’ανάγκη καλή ή κακή σημασία. Η χρήση τους ήταν κακή, είτε καλώς γίνονταν, είτε κακώς. Το έβλεπες πως και τα σωστά και τα λάθη, έμπαιναν όλα πάντα στο ίδιο τσουβάλι.


Η ισοπέδωση, η απληστία, η αμεριμνησία σε όλο τους το μεγαλείο. Ο «κοινός νους», το μέτρο, το «1+1 κάνει 2» χάθηκε. «Κάνει όσο γουστάρω»! Από 15 χρονών ήμουν σίγουρος για το πού πάμε. Πως θα πέσουμε στα βράχια. Πως δεν θα βρω να πάρω σύνταξη, παρότι επί 28 χρόνια «κολλάω» ένσημα.


Και πού φτάσαμε; Ούτε καν εκεί που ήμασταν πριν το 1981. Συντάξεις στα 65 έπαιρνε ο κόσμος, αλλά αφού πήραν τόσοι και τόσοι στα 45 και στα 50 (ή ακόμα και οι νεκροί), τώρα θα παίρνουμε πια στα 67.


Με «τρεις και εξήντα» ζούσε ο κόσμος, αλλά… ζούσε. Τώρα με 586 ευρώ το μήνα ο κόσμος φωνάζει πως δεν ζει.

Σε λίγες μέρες πλησιάζει η 28η Οκτωβρίου. Ο κόσμος με χαμόγελα και περηφάνια καμάρωνε τη νεολαία, τα παιδιά και τα «φαντάρια» του. Τώρα… «τα κλαίνε οι ρέγγες». Τα κεφάλια είναι σκυμμένα, οι πλαστικές σημαιούλες κρύφτηκαν και μόνο… αν η Εθνική Ελλάδος περάσει στο Μουντιάλ μπορεί να ανεμίσουν κάποιες γαλανόλευκες ξανά.


Μήπως τελικά δεν φταίνε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή κλπ αλλά ό,τι είμαστε και κάνουμε εμείς; Μήπως μπορούμε να το παλέψουμε όλοι καλύτερα, όπως και αν ονομάζονται τα κόμματα που ψηφίζουμε;


Είμαι σίγουρος πως «ναι», και περιμένω πως κάποια νέα παιδιά με άλλες αξίες και όραμα θα δείξουν σε εμάς τους υπόλοιπους πως μπορούν να κατακτήσουν το «αδύνατο». Ακόμα και χωρίς γαρύφαλλα και αφίσες όπως παλιά, αλλά με αγώνα και προσπάθεια να κερδίσουν κομμάτι-κομμάτι τη ζωή και το μέλλον που δεν μπορεί πια κανένα πολιτικό κόμμα να τους το τάξει προεκλογικά.

Ξέχασα κάτι; Α ναι, δεν ψήφισα ποτέ ΠΑΣΟΚ, ούτε όποιον «έταζε». Και το θυμάμαι αυτό κάθε «18 του Οκτώβρη».

http://www.protothema.gr/blogs/blogger/ ... mnt_653506

[apo7]

Όχι λόγω των Σκοπιανών είπε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ!

Όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση Φοιτητών, την ESU, είπε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ βάζοντας τα εθνικά ζητήματα πάνω από τη μεγάλη τιμή που της έγινε. Η γαλάζια νεολαία προσκλήθηκε, ως η μεγαλύτερη δύναμη του ελληνικού φοιτητικού κινήματος, στo 24o Συνέδριο που πραγματοποιείται στη Λεμεσό, ωστόσο αρνήθηκε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους Σκοπιανούς εξ'αιτίας της ονομασίας με την οποία είχαν αναγνωριστεί.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το βασικό λογότυπο που χρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί Φοιτητές, απεικονίζει τον ήλιο της Βεργίνας στα χρώματα της FYROM, γεγονός που εξόργισε τους ΔΑΠίτες, οι οποίοι αρνήθηκαν να δώσουν το παρόν.

Μάλιστα, ο Γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Απόστολος Μπακόλας έστειλε επιστολή στο προεδρίο της ESU με το οποίο εξηγεί τους λόγους άρνησης της μεγαλύτερης φοιτητικής νεολαίας να συμμετάσχει, θέτωντας ζήτημα νομιμότητας της απόφασης που έχει ληφθεί για την είσοδο των Σκοπιανών στην Ευρωπαϊκή Ένωση Φοιτητών μιας και αυτή αντίκειται στις διεθνείς συμφωνίες.

Αιτία για το ανενόχλητο παιχνίδι των Σκοπιανών πάντως είναι η απουσία της ΕΦΕΕ από τα πράγματα, μιας και στην ESU μετέχουν κυρίως εθνικές ενώσεις.

Έπειτα από συντονισμένες προσπάθειες της Παγκύπριας Ομοσπονδίας Φοιτητικών Ενώσεων, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έλαβε πρόσκληση συμμετοχής στo 24o Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φοιτητών (ESU), η οποία πραγματοποιείται στη Λεμεσό της Κύπρου από τις 17 έως τις 21 Οκτωβρίου. Το συνέδριο πραγματοποιείται στα πλαίσια της Κυπριακής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας

http://dexiextrem.blogspot.gr/2012/10/b ... .html#more

[lybe33]

Το γράψαμε παραπάνω το εθνικογραφικό παραλήρημα της δαπ...

[lybe33]

11.35 π.μ.: Το Εστέλ δέχεται επίθεση από το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό. Η είδηση από το Σoυηδικό "Ενα καράβι για τη Γάζα". Σύνοψη, ως τις 8.15 π.μ.: Το ιστιοφόρο Εστέλ πλέει προς την αποκλεισμένη Γάζα μεταφέροντας βοήθεια και μήνυμα αλληλεγγύης. Bρίσκεται σε διεθνή ύδατα, νωρίτερα υπήρχαν σε απόσταση ισραηλινά πλοία αλλά χωρίς να υπάρξει προσπάθεια ενόχλησης από το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό. Σαφείς ισραηλινές απειλές, χθες βράδυ, έλεγαν πως η επίθεση στο Εστέλ θα εκδηλωθεί τη νύχτα και δεν θα το αφήσουν να πλησιάσει τις ακτές της Γάζας κοντύτερα από 12 ναυτικά μίλια.

Πηγές:
http://www.left.gr/article.php?id=10364
http://shiptogaza.se/en/Pressrum/Pressm ... ed-tonight

[Reporter]

Στο «όνομα» της Μακεδονίας

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΜΑΡΑ

Στο «Μακεδονικό ζήτημα» που βρίσκεται ξανά στην ημερήσια διάταξη αναδείχνεται κατ’ αρχάς ένα ερώτημα. Στην τρέχουσα φιλολογία αντιμετωπίζεται και σαν ιστορικό, εθνολογικό, σαν ζήτημα διεθνούς δικαίου ή κατ’ άλλους αποκατάστασης ιστορικών αδικιών, ακόμη και σαν γεωγραφικό κ.λπ. Φυσικά και υπάρχουν και όλες αυτές οι πλευρές και έχουν και τη σημασία τους στο μέτρο της η κάθε μία.
Από τη μεριά μας έχουμε την άποψη πως πρόκειται -όπως παντού και πάντα για κάθε ανάλογο πρόβλημα- για πολιτικό ζήτημα και έτσι το αντιμετωπίζουμε. Ορίζοντάς το έτσι εννοούμε τη συμπύκνωση και συνέκφραση όλων αυτών των δεδομένων και πλευρών ενός ζητήματος στο «απλούστερο» των ερωτημάτων. Τι κάνουμε. Πώς το απαντάμε. Ή, μια και δεν είμαστε αυτοί που αποφασίζουν, ποια λύση θα υποστηρίζαμε και ποια θα απορρίπταμε. Τίποτε μα τίποτε άλλο. Οι διάφορες αναφορές σ’ αυτήν ή σ’ εκείνη την πλευρά του ζητήματος έχουν τη σημασία τους αλλά ταυτόχρονα μία και μοναδική χρησιμότητα (ή σκοπιμότητα). Στο κατά πόσο φωτίζουν (ή συσκοτίζουν) τα πραγματικά δεδομένα στη βάση των οποίων οφείλεται να αναζητηθεί η απάντηση.

Οι «ιδιοκτήτες» του κόσμου

Ποιο είναι λοιπόν το πολιτικό ζήτημα που έχουμε μπροστά μας;
Το Μακεδονικό, όπως τίθεται στις μέρες μας, έχει μια διάσταση αυτή καθαυτή και ταυτόχρονα εκείνην που υφίσταται με βάση την ένταξή του στο συνολικό Βαλκανικό ζήτημα όπως αυτό διαμορφώθηκε από τη δεκαετία του 1990 μέχρι τις μέρες μας. Ας αναφερθούμε, λοιπόν, όσο πιο σύντομα μπορούμε σ’ αυτό το γενικότερο πλαίσιο, πολύ περισσότερο που η «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσόβου ανεβάζει κατακόρυφα τον βαθμό επικινδυνότητας των εξελίξεων.
Αφετηρία τους υπήρξε η νίκη των ιμπεριαλιστών της Δύσης στον λεγόμενο «Ψυχρό Πόλεμο» (1989-1991). Αυτή αποτέλεσε το σημείο εκκίνησης της επιχείρησης επανακατάκτησης-επαναποικιοποίησης του κόσμου από μεριάς τους. Εκφρασή της υπήρξε και η επιχείρηση κομματιάσματος της Γιουγκοσλαβίας και με στόχους: Την κατάκτηση συνολικά των Βαλκανίων. Το ξερίζωμα κάθε ρωσικού ερείσματος και επιρροής. Τη διαμόρφωση των Βαλκανίων σαν πλατφόρμα εξόρμησης σε Εύξεινο, Καύκασο και όσο πιο «ανατολικά» θα μπορούσαν να φτάσουν.
Ταυτόχρονα η δημιουργία μιας ακόμη μεγάλης αμερικανικής στρατιωτικής βάσης. Μιας βάσης που καθώς «έληγε» η «ιστορική εντολή» που είχαν οι ΗΠΑ από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανανέωνε και «νομιμοποιούσε» την παράταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στον ευρωπαϊκό χώρο. Είναι συνεπώς φανερό πως δεν επρόκειτο για «ειρηνευτική επιχείρηση», για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των λαών στην ελευθερία, στη δημοκρατία, στην αυτοδιάθεση, στην ανεξαρτησία, αλλά για το ακριβώς αντίθετο. Επρόκειτο (και συνεχίζει να είναι) επιχείρηση εξανδραποδισμού των βαλκανικών λαών, κατάλυσης κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας και διεθνούς δικαίου, κατάργησης της δυνατότητας να καθορίζουν οι ίδιοι οι λαοί τις τύχες τους. Αυτό που επιχειρούνταν να κατοχυρωθεί με τη βία, τον τρόμο και τη δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων ήταν η δυνατότητα αυτών που αισθάνονται και λειτουργούν σαν «ιδιοκτήτες του κόσμου» να κόβουν και να ράβουν λαούς, έθνη και χώρες σαν να ήταν οικόπεδά τους.

Οι κίνδυνοι που μας απειλούν

Συνέχεια και έκφραση αυτής της εκστρατείας είναι σήμερα και η «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσόβου, η προσπάθεια κατοχύρωσης του κοσοβάρικου προτεκτοράτου. Ωστόσο και με βάση τις σημερινές συνθήκες δημιουργούνται δύο ακόμη πιο επικίνδυνες περιπλοκές.
Ανεξάρτητα από το αν αυτό βρίσκεται στους συγκεκριμένους σχεδιασμούς των αμερικανονατοϊκών, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις και ενισχύονται οι τάσεις για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας». Σε κάτι τέτοιο ωστόσο όχι απλώς αντιτίθενται, αλλά το αντιμετωπίζουν εχθρικά το σύνολο των βαλκανικών χωρών. Ανεξάρτητα από το αν αυτή η αντίθεση εκδηλώνεται άμεσα και ενεργά με βάση τις σημερινές συνθήκες και συσχετισμούς, το βέβαιο είναι ότι έτσι διαμορφώνονται όλες οι προϋποθέσεις για συνολική ανάφλεξη των Βαλκανίων και με εμπλοκή όλων σχεδόν των βαλκανικών χωρών.
Το δεύτερο και που εγκυμονεί κινδύνους ευρύτερων διαστάσεων είναι η «επιστροφή» της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Αν η Ρωσία του Γιέλτσιν παρακολούθησε παθητικά την κατάκτηση των Βαλκανίων από τη Δύση, η ανασυγκροτημένη ιμπεριαλιστική Ρωσία του Πούτιν επιχειρεί να επιστρέψει. Οχι μόνο μέσω και για τους αγωγούς, όπως συνήθως αναφέρεται, αλλά στη βάση μιας συνολικότερης γεωστρατηγικής κατεύθυνσης. Μέσω Σερβίας, επιχειρώντας να ανασυστήσει τα ιστορικά ερείσματά της στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, ενώ κάνει ανοίγματα και σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Τουρκία. Είναι μάλιστα το πιο πιθανό η αδημονία των Δυτικών που οδήγησε στην εσπευσμένη προώθηση της «ανεξαρτησίας» του Κοσόβου να συνδέεται ακριβώς με αυτό. Τη δημιουργία όρων φραγμού στη ρωσική «επιστροφή».
Μόνο που η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι πια η Ρωσία του Γιέλτσιν. Γίνεται συνεπώς αντιληπτό ποιες επικίνδυνες προοπτικές διαμορφώνονται όχι μόνο για τα Βαλκάνια, αλλά συνολικά για την παγκόσμια ειρήνη. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι η επικινδυνότητα της κατάστασης που όλοι πλέον την αντιλαμβάνονται μπορεί να επιβάλει και μια ανάλογη «αυτοσυγκράτηση» (και για πόσο άραγε;). Το βέβαιο είναι ότι οι λαοί των Βαλκανίων δεν μπορούν να βασίζονται σε αυτό. Γιατί αν αυτός ο ανταγωνισμός πάρει το δρόμο της αναμέτρησης (όποια μορφή και αν πάρει αυτή), αυτοί που πρώτοι θα αλεστούν στις ιμπεριαλιστικές μυλόπετρες θα είναι οι βαλκανικοί λαοί.
Αυτά τα δεδομένα και εξελίξεις είναι που ορίζουν και τη δική μας θέση τόσο απέναντι στο συνολικό βαλκανικό ζήτημα όσο και τις μερικότερες εκφράσεις του. Εχουμε την αμετακίνητη άποψη πως οι βαλκανικοί λαοί οφείλουν να αντιμετωπίσουν ενιαία και από κοινού τους κινδύνους που τους απειλούν. Είναι παραπάνω από αναγκαία η οικοδόμηση ενός κοινού μετώπου των βαλκανικών λαών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την οποιασδήποτε μορφής ιμπεριαλιστική παρουσία στα Βαλκάνια, ενάντια συνολικά στους ιμπεριαλιστές και στα ντόπια ενεργούμενά τους. Ταυτόχρονα θεωρούμε πως στο πλαίσιο μιας τέτοιας κατεύθυνσης διαμορφώνονται και οι προϋποθέσεις για ειρηνική επίλυση των όποιων διαφορών ανάμεσά τους σε βάση ισοτιμίας και αμοιβαίου σεβασμού.

Μια σύντομη ιστορική αναφορά

Στην ίδια ακριβώς πολιτική βάση αντιμετωπίζουμε και το Μακεδονικό ζήτημα.
Ας κάνουμε καταρχάς μια σύντομη αναφορά στη σύγχρονη διαδρομή του Μακεδονικού. Οχι για να εξετάσουμε συνολικά την ιστορία, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο σε αυτές τις γραμμές αλλά και αμφίβολο αν έχει να προσφέρει κάτι. Περισσότερο μας χρειάζεται για να γίνουν καλύτερα κατανοητές οι σημερινές μας απόψεις.
Ας πάρουμε σαν αφετηριακό σημείο την εξέγερση του Ιλιντεν (1903). Μια εξέγερση των κατοίκων της Μακεδονίας ενάντια στον οθωμανικό ζυγό που πνίγεται στο αίμα από τα τουρκικά στρατεύματα. Ετσι ματαιώνεται η πιο σημαντική απόπειρα που θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία ενιαίου ανεξάρτητου και πολυεθνικού μακεδονικού κράτους.
Στη συνέχεια με τους Βαλκανικούς Πολέμους, 1912-1913, αυτή η πολυεθνική ως τα τότε Μακεδονία χωρίζεται στα τρία. Στην Ελληνική, τη Σερβική και τη Βουλγαρική. Στην πορεία και βασικά στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι Σλαβομακεδόνες της Γιουγκοσλαβίας με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές συμμετέχουν στην Αντίσταση και διαμορφώνουν τους όρους για τη δημιουργία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο πλαίσια της Γιουγκοσλαβικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας.
«Προσπερνούμε» για λόγους οικονομίας όλη την ενδιάμεση περίοδο για να φτάσουμε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τότε που με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από τους ιμπεριαλιστές ανεξαρτητοποιείται και η (πρώην σοσιαλιστική) Δημοκρατία της Μακεδονίας. Τότε τέθηκε το ζήτημα από την ελληνική πλευρά που θέτοντας σαν κύριο το ζήτημα του ονόματος επιδίωξε το μπλοκάρισμα της αναγνώρισής της -και- από τις άλλες χώρες. Στην πραγματικότητα η ελληνική πλευρά αμφισβητούσε όχι μόνο το δικαίωμα χρήσης του ονόματος Μακεδονία (και των «παραγώγων» αυτού), αλλά το ίδιο το δικαίωμα της αυτόνομης ύπαρξης αυτού του λαού και της δυνατότητας συγκρότησής του σε ανεξάρτητο κράτος. (Εστω και αν το θεωρούσε ως «θνησιγενές κρατίδιο», όπως αναφέρονταν σε αυτό ο -και «σοσιαλιστής»- Α. Παπανδρέου.)
Μια τέτοια στάση στηριζόταν και προωθούνταν όχι μόνο από τους γνωστούς εθνικιστικούς κύκλους, αλλά από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού φάσματος «πλην Λακεδαιμονίων». (Μόνο που «Λακεδαιμόνιοι» δεν ήταν αυτοί που εξυπονοεί η κ. Παπαρήγα.) Να θυμίσουμε ότι στα περίφημα συλλαλητήρια συμμετείχαν εκτός από τη δεξιά και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, ενώ το ΚΚΕ (άσχετα αν το αποσιωπά) «απέσυρε» τη συμμετοχή του την ύστατη ώρα.
Στην πραγματικότητα η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό δεν είχε καν αντιληφθεί τον χαρακτήρα των ανατροπών που είχαν συντελεστεί και των νέων δεδομένων που διαμορφώνονταν. Μέχρι τα τότε αποτελούσε βασικό έρεισμα των ιμπεριαλιστών της Δύσης απέναντι σε χώρες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκονταν πιο κοντά στην «άλλη πλευρά». Ετσι μόλις «χτύπησαν οι καμπάνες της λευτεριάς», όπως είπε τότε και ο ανεκδιήγητος υπουργός «μας» επί των Εξωτερικών, φαντάστηκαν ότι θα τους ανατίθονταν ένας ρόλος γκαουλάιτερ των Βαλκανίων. Σε αυτή τη βάση θα μπορούσαν να επιβάλουν όρους σε όποιους θέλουν στον βαλκανικό χώρο. Τους ήταν αδύνατο να αντιληφθούν ότι μαζί με τις «καμπάνες» σύντομα θα ηχούσαν και κάποια άλλα «καμπανάκια».
Οσο μας αφορά εναντιωθήκαμε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο (και σε συνθήκες τότε μεγάλης «μοναξιάς») σε αυτή την πολιτική. Ως προς το ζήτημα του ονόματος που δεν το θεωρούσαμε καθόλου «ασήμαντο» υποστηρίζαμε -όπως και σήμερα- την άποψη του «συμβιβασμού» (Θα εξηγηθούμε περισσότερο παρακάτω.) Ενας συμβιβασμός που, ας σημειωθεί, ήταν εφικτός, μια και η τότε ηγεσία της FYROM με τον Γκλιγκόροφ (που τόσο «νοσταλγούν» σήμερα αυτοί που τόσο τον αναθεμάτιζαν τότε) πιο ρεαλιστική και στριμωγμένη ίσως από πολλές πλευρές ήταν έτοιμη να τον αποδεχτεί. Ηταν η ελληνική πλευρά που απέκλειε κατηγορηματικά κάθε συμβιβασμό απαιτώντας την πλήρη απάλειψη κάθε αναφοράς στον όρο Μακεδονία (ακόμη και επιθετικούς προσδιορισμούς και παράγωγα της λέξης). Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να οδηγήσει και σε ανατροπή της κυβέρνησης τού «ύποπτου για ενδοτισμούς» Μητσοτάκη (1993).

Για την «Μακεδονική ταυτότητα» και τα παρελκόμενά της

Είχε όμως ο καιρός γυρίσματα. Ο ρόλος του «αυτοκρατορικού απεσταλμένου» που φανταζόταν η ελληνική πλευρά βρισκόταν ακριβώς και μόνο στη φαντασία της. Αυτό έγινε σχετικά σύντομα φανερό καθώς οι ιμπεριαλιστές αναζητούσαν και διαμόρφωναν τα ερείσματά τους σε κάθε βαλκανική χώρα για να στηρίζουν πάνω τους την κυριαρχία τους.
Ετσι και στη γειτονική μας χώρα και μετά την αποχώρηση του Γκλιγκόροφ (ακόμα να διαλευκανθεί η απόπειρα δολοφονίας του) άρχισαν να αναδείχνονται νέες πολιτικές δυνάμεις όλο και πιο προσαρμόσιμες στη νέα πραγματικότητα της δυτικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Δυνάμεις που όχι μόνο απορρίπτανε πλέον την ιδέα του συμβιβασμού, αλλά ενθαρρυμένες και από τις απανωτές αναγνωρίσεις (από Ρωσία, ΗΠΑ κ.ά.) με το συνταγματικό τους όνομα άρχισαν να αναπτύσσουν και άλλες βλέψεις. Αρχισε να γίνεται κυρίαρχη μια κατεύθυνση -υπαρκτή και προηγούμενα, αλλά σε διαφορετικό πλαίσιο- διαμόρφωσης μιας μακεδονικής ταυτότητας που οι αφετηρίες των ιστορικών της αναφορών θα βρίσκονται στην αρχαία Μακεδονία και θα φτάνουν μέχρι το σήμερα. Σε μια τέτοια βάση το όνομά της «δεν μπορεί» να είναι άλλο από το Μακεδονία. Το πιο επικίνδυνο ωστόσο είναι άλλο. Είναι ο αλυτρωτισμός, είναι οι εδαφικές βλέψεις που καλλιεργούνται και αναπτύσσονται στη βάση των προηγούμενων.
Ας δούμε μερικές πλευρές του ζητήματος έτσι όπως τίθεται σήμερα, με πλήρη την επίγνωση ότι δεν μπορούμε να τις καλύψουμε όλες σε αυτό το κείμενο. Τίθεται από τη μεριά των Σλαβομακεδόνων το ζήτημα του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού και διαμόρφωσης της δικής τους εθνικής ταυτότητας. Βεβαίως και το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού είναι αναφαίρετο για κάθε λαό. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι αν θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους απευθείας απόγονους του Φιλίππου και του Αλέξανδρου, με γειά τους με χαρά τους. Ακόμη και το ότι κάτι τέτοιο αντιφάσκει με όλα τα γνωστά ιστορικά δεδομένα, θα μπορούσαμε να το παρακάμψουμε και να το αφήσουμε στους ερευνητές της Ιστορίας. Δεν μπορούμε ωστόσο να παρακάμψουμε το ότι συμπλέκονται με ορισμένες άλλες σημαντικές εκφράσεις του ζητήματος. Θα σταθούμε στην πιο σοβαρή απ’ αυτές. Στο γεγονός ότι μια τέτοιου είδους κατοχύρωση συνδέεται και όχι μόνο εξ αντικειμένου αλλά και με προώθηση αντίστοιχων αντιλήψεων για «κληρονομικό δικαίωμα» αυτού του «μακεδονικού έθνους» πάνω σε όλο το έδαφος της ιστορικής Μακεδονίας. Αυτό είναι όχι μόνο απαράδεκτο, αλλά και επικίνδυνο και πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο τον σλαβομακεδονικό λαό.
Υποστηρίζεται ότι με τη διανομή της Μακεδονίας που έγινε με τους βαλκανικούς πολέμους αδικήθηκαν οι σλαβομακεδόνες, οι αυτόχθονες όπως αναφέρονται κάτοικοι της Μακεδονίας. Θα πρέπει κατ’ αρχάς να σημειώσουμε ότι υπήρχαν και πολλοί άλλοι αυτόχθονες στην πολυεθνική τότε Μακεδονία. Ελληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Εβραίοι, Αρμένηδες και πάρα πολλοί Τούρκοι (αυτοί που «ανταλλάχθηκαν» μετά το 1922 με τους Ελληνες πρόσφυγες της Μ. Ασίας). Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η τελική διαρρύθμιση των συνόρων αδίκησε κάποιους, ποιος είναι αυτός που θα το καθορίσει αυτό; Γιατί παρόμοιους ισχυρισμούς κατά καιρούς έχουν προβάλει όλες οι πλευρές. (Η Βουλγαρία μάλιστα επιχειρώντας τότε να «αποκαταστήσει» τις, όπως θεωρούσε, εις βάρος της αδικίες έχασε τ’ αβγά και τα καλάθια.) Το κύριο πάντως είναι πως πρόκειται για άκρως επικίνδυνη αντίληψη. Στο όνομά της (της «αποκατάστασης ιστορικών αδικιών») έχουν συντελεστεί πραγματικά εγκλήματα και με βάση το τι κυριαρχεί στον κόσμο μπορεί να γίνουν κι άλλα. Ενα παράδειγμα είναι αρκετό για την ώρα. Το έγκλημα που συντελέστηκε σε βάρος των Παλαιστινίων με τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους. Εκείνο πάντως που ιδιαίτερα θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε είναι το εξής. Ας μη διαφεύγει κανενός ότι στον κόσμο που ζούμε τα σύνορα των κρατών έχουν χαραχτεί με αίμα και μπορούν να επαναχαραχτούν μόνο με αίμα και πάλι. Αυτό για μας αποτελεί θεμελιώδες δεδομένο της οπτικής με την οποία αντιμετωπίζουμε αυτό -και όχι μόνο αυτό- το ζήτημα.
Αναφέρονται ακόμη στο γεγονός ότι οι Σλαβομακεδόνες στην Ελλάδα διώχτηκαν απηνώς από το ελληνικό κράτος. Πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα ενώ ακόμα δεν επιτρέπεται να επιστρέψουν στα χωριά τους όσοι -υπερήλικες πλέον- Σλαβομακεδόνες μέλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας κατέφυγαν μετά τον εμφύλιο στις τότε σοσιαλιστικές χώρες. Οτι ακόμη και σήμερα ασκούνται μορφές καταπίεσης στους Σλαβομακεδόνες της Ελληνικής Μακεδονίας, δεν αναγνωρίζονται τα δικαιώματά τους, η γλώσσα τους και μήτε καν η ύπαρξή τους. Είναι αλήθεια. Εχουμε αναφερθεί και παλιότερα σε αυτό το ζήτημα και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμη για τα όσα υπέστη αυτός ο κόσμος από το ελληνικό κράτος.
Ωστόσο ένα ζήτημα είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων αυτού του κόσμου από κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Είναι ένα άλλο και εντελώς διαφορετικό η χρησιμοποίηση της ύπαρξής τους για να θεμελιωθούν εδαφικά «δικαιώματα». Ο διαχωρισμός είναι και πρέπει να είναι σαφής.

Χωρίς «νικητές» και «νικημένους»

Ας έρθουμε λοιπόν στο ζήτημα του ονόματος και της άποψής μας για συμβιβαστική λύση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εφόσον η ιστορική Μακεδονία είναι χωρισμένη στα τρία (ελληνική, γιουγκο-νοτιοσλαβική και βουλγαρική) φυσιολογικά μπορούν και πρέπει να έχουν τους αντίστοιχους προσδιορισμούς. Θα μπορούσαμε ακόμα να πούμε πως όσο δικαίωμα έχουν να αποκαλούν τους εαυτούς τους Μακεδόνες οι κάτοικοι της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας άλλο τόσο το έχουν και αυτοί της ελληνικής και της βουλγαρικής.
Ομως στην άποψή μας οδηγηθήκαμε κύρια για λόγους που τους θεωρούμε ακόμη πιο σημαντικούς. Ο κύριος αφορά το ότι έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στην -αποκλειστική- χρήση του ονόματος Μακεδονία συμπυκνώνονται όλες εκείνες οι αρνητικές πλευρές στις οποίες αναφερθήκαμε προηγούμενα. Στις βλέψεις του «μακεδονικού έθνους» επί όλου του εδάφους της ιστορικής Μακεδονίας κ.λπ. Το μόνο λοιπόν που δεν θα θέλαμε είναι η ενθάρρυνση τέτοιων τάσεων και βλέψεων.
Μα, θα πει κανείς (λέγεται μάλιστα από ορισμένους), μπορεί μια μικρή και αδύναμη χώρα σαν τη FYROM να απειλήσει την πανίσχυρη για τα μέτρα της Ελλάδα; Ετσι είναι κατ’ αρχάς. Θα προσθέταμε μάλιστα -και χωρίς καμία διάθεση ωραιοποιήσεων- πως θεωρούμε τους Σλαβομακεδόνες σαν έναν από τους πιο φιλειρηνικούς λαούς. Αλλά στ’ αλήθεια, μήπως ήταν φιλοπόλεμοι οι Κοσοβάροι; Ή μήπως μπορούσε το Κόσοβο (ακόμη και η Αλβανία) να απειλήσει την πανίσχυρη για τα δικά τους μέτρα Σερβία; Γιατί και στη FYROM, όπως και σε κάθε χώρα, υπάρχουν πάντα εκείνοι που ονειρεύονται «να ξαναπάρουν την Πόλη». Πολύ περισσότερο όταν έχουν ή νομίζουν πως έχουν τη στήριξη αυτών που μπορούν να κομματιάζουν χώρες και να επαναχαράσσουν τα σύνορα. Φυσικά και αυταπατώνται οι ηγέτες της FYROM. Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνοι πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο τον λαό και τη χώρα τους. Γιατί αν οξυνθούν τα πράγματα στα Βαλκάνια η πιθανότητα να ευνοηθούν είναι πολύ μικρή απέναντι στις πολύ περισσότερες να αντιμετωπιστούν ως αναλώσιμοι.
Υποστηρίζοντας λοιπόν το δρόμο του «συμβιβασμού» δεν έχουμε την αυταπάτη ότι αυτομάτως θα λυθούν όλες οι διαφορές και θα απαντηθούν όλα τα ζητήματα που έχουν τεθεί.
Εχουμε πλήρη επίγνωση τόσο των δυσκολιών όσο και των σημερινών συνθηκών που τις περιπλέκουν. Γνωρίζουμε ότι είναι μακρύς ο δρόμος μέχρις ότου οι δύο λαοί, εξαλείφοντας σε μια πορεία τις διαφορές τους, οικοδομήσουν σχέσεις και όρους συνεργασίας, φτάσουν σε επίπεδα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και φιλίας.
Εχουμε την πεποίθηση ότι αυτό είναι που θέλουν οι δυο λαοί στην πλειοψηφία τους, μια και αυτό είναι που ανταποκρίνεται στα πραγματικά τους συμφέρονται και τις προσδοκίες τους.
Οπως επίσης υπάρχουν δυνάμεις -και στις δυο πλευρές- που δεν το θέλουν. Δυνάμεις που πρόθυμα θα δέχονταν τη «στήριξη» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στο πλαίσια του διαίρει και βασίλευε από μεριάς των τελευταίων.
Υποστηρίζαμε λοιπόν και υποστηρίζουμε αυτή την κατεύθυνση και σήμερα και γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους.
Για μας είναι καθαρό ότι αν λ.χ. την περίοδο 1992-1993 η ελληνική πλευρά κατόρθωνε να επιβάλει την τότε άποψή της (για πλήρη εξάλειψη του όρου Μακεδονία κ.λπ.) αυτό θα ενίσχυε τις αντιδραστικές σοβινιστικές δυνάμεις και στις δύο πλευρές.
Στη μεν από δω πλευρά, σε βάση θριαμβολογίας και «δικαίωσης» της σοβινιστικής, επιθετικής πολιτικής, στη δε από εκεί, σε βάση αναζήτησης ρεβάνς. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί (αλλά με αντίστροφο τρόπο) αν η πλευρά των Σκοπίων επιβάλει (με την βοήθεια και των ΗΠΑ) τους δικούς της όρους. Και στις δυο αυτές περιπτώσεις οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που προσβλέπουν στη φιλία, τη συνεργασία και τη συνεννόηση των δυο λαών θα βρίσκονταν σε δύσκολη θέση. Ταυτόχρονα θα ενισχύονταν περισσότερο εκείνοι οι όροι που επιτρέπουν στους ιμπεριαλιστές να παρεμβαίνουν και να ποδηγετούν τις δυο χώρες. Ως προς αυτό ας μην υπάρχουν αυταπάτες.
Συνοψίζοντας. Οπως και στο πρώτο μέρος αυτού του κειμένου αναφέραμε, σοβαροί κίνδυνοι απειλούν σήμερα όλους τους βαλκανικούς λαούς. Απέναντι σε αυτούς τους κινδύνους αυτό που οφείλουν ν’ αναζητήσουν δεν είναι εκείνα που τους χωρίζουν αλλά εκείνα που τους ενώνουν. Αυτό θα είναι και η μόνη πραγματική, η μεγαλύτερή τους νίκη.

πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3 ... _id=840271

[paktomenos]

Άλλο ένα επιστημονικό πώμα από τον Νίκο Μπογιόπουλο.

Να οι φοροφυγάδες - Πιάστε τους!


Κάθε φορά που επίκειται κατακλυσμός αντιλαϊκών μέτρων γινόμαστε μάρτυρες των «ιερεμιάδων» κατά της «φορολογικής ασυνειδησίας» και πλείστων τόσων αναθεμάτων ενάντια στους φοροφυγάδες.

*

Αλλά ποιοι είναι οι φοροφυγάδες;

Προφανώς δεν είναι οι εφοπλιστές που με τις περίπου εξήντα φοροαπαλλαγές δεν πληρώνουν ούτε ένα φράγκο για φόρο.

Δεν είναι οι πλουτοκράτες, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες. Δεν είναι, φυσικά, τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές, που έχουν εξασφαλίσει διαχρονικά τέτοιους φορολογικούς νόμους και ρυθμίσεις, με τις οποίες απαλλάσσονται οι Ανώνυμες Εταιρείες ακόμα και για τα έξοδα... κομμωτηρίου των στελεχών τους.

Φοροφυγάδες, επίσης, δεν είναι οι κεφαλαιοκράτες - «επενδυτές», οι αποδέκτες, δηλαδή, των φορολογικών προνομίων και των κάθε λογής απαλλαγών, που οι ίδιες οι αιτιολογικές εκθέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων - νομοθετών ομολογούν ότι αυτές οι φοροαπαλλαγές έχουν επιφέρει «ακαθόριστες» συνέπειες για το δημόσιο ταμείο...

*

Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, ταυτόχρονα με την εξαπόλυση της νέας δέσμης των λαοκτόνων μέτρων, εντείνεται η γελοία προπαγάνδα και τα παραμύθια περί «αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής».

Ας δούμε, επομένως, όχι μόνο ποιοι φοροδιαφεύγουν (αυτό είναι γνωστό), αλλά και ποιοι πληρώνουν φόρους σε συνδυασμό με το ποιοι απαλλάσσονται («νόμιμα» και «ηθικά») από φόρους.

*

Θα σταθούμε σε ένα στοιχείο το οποίο είναι από μόνο του αποκαλυπτικό για το είδος της (ταξικής) δημοκρατίας που βασιλεύει

(και) στην ελληνική καπιταλιστική φορολογική Δανιμαρκία:

*

Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2012, που συνέταξαν, ψήφισαν και εφαρμόζουν οι «σωτήρες»,

το σύνολο των φορολογικών εσόδων,

που το συντριπτικό τους μέρος είτε με τη μορφή των άμεσων είτε με τη μορφή των έμμεσων φόρων, των χαρατσιών κ.λπ. πέφτει πάνω στις πλάτες εργαζόμενων, συνταξιούχων, ανέργων, ημιαπασχολούμενων, αυτοαπασχολούμενων βιοπαλαιστών,

ανέρχεται στα 53,301 δισ. ευρώ.

*

Προσέξτε τώρα το απίθανο, όπως αποτυπώνεται στον ίδιο τον προϋπολογισμό τους (πίνακας 3.5 του προϋπολογισμού του 2012):

Ενώ το σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους (άμεσοι και έμμεσοι φόροι) ανέρχεται στα 53,301 δισ. ευρώ,

ενώ το σύνολο μόνο των άμεσων φόρων έχει υπολογιστεί στα 24,213 δισ. ευρώ,

από αυτά πόση λέτε θα είναι η επιβάρυνση των δεκάδων χιλιάδων μεγάλων επιχειρήσεων που λειτουργούν στη χώρα με τη μορφή της άμεσης φορολογίας;

Μόλις 2,157 δισ. ευρώ!

*

Δηλαδή, στη χώρα του Σαμαρά, του Βενιζελου και του Κουβέλη,

στη χώρα της τρόικας και των MEGA-κυνηγών της φοροδιαφυγής,

οι άμεσοι φόροι που έχουν προϋπολογιστεί να εισπραχτούν από τους κεφαλαιοκράτες,

δεν ξεπερνούν το 9% της συνολικής άμεσης φορολογίας και

δεν ξεπερνούν το 4% του συνόλου των άμεσων και έμμεσων φόρων!

***

Ομως, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, υπάρχει συγκλονιστικότερο στοιχείο και από το προηγούμενο.

Συγκεκριμένα:

Αν ανατρέξει κανείς στον προϋπολογισμό του 2009 (πίνακας 2.3 του προϋπολογισμού του 2009) θα διαπιστώσει ότι τότε το ποσό των άμεσων φόρων που είχε προϋπολογιστεί να εισπράξει το κράτος από τις εταιρείες των κεφαλαιοκρατών, με τη μορφή της άμεσης φορολογίας των νομικών προσώπων,

ανερχόταν, επί συνόλου άμεσων και έμμεσων φόρων 61,565 δισ. ευρώ, στο

(έτσι κι αλλιώς αστείο) ποσό των 5,520 δισ. ευρώ.

*

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Πολύ απλό:

Στα τρία χρόνια που έχουν περάσει από τότε, κι ενώ ο λαός έχει υποστεί τα πάνδεινα, όταν η φοροληστεία για τα λαϊκά στρώματα έχει γυρίσει σε εποχές... «τουρκοκρατίας», όταν οι αυξήσεις στους φόρους πέφτουν σαν το χαλάζι,

για τις πολυεθνικές, για τα μονοπώλια, για τις μεγάλες ανώνυμες εταιρείες κ.λπ., οι άμεσοι φόροι

μειώθηκαν (!)

από 5,520 δισ. ευρώ το 2009

στα 2,157 δισ. ευρώ το 2012!

*

Δηλαδή, κατά την περίοδο που η φορολόγηση όλων των υπολοίπων έχει μετατραπεί σε θηλιά στο ικρίωμα της λιτότητας και των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις,

για τους πλουτοκράτες,

η άμεση φορολογία μειώθηκε κατά 61%!

*

Αλλά, προς Θεού, αυτό δε συνιστά φοροδιαφυγή.

Οχι, πρόκειται για νόμιμη και ηθική πολιτική...

Πηγή:Ellinofrenia