Ειδήσεις & Κείμενα

[m.q.n.i.n.a]

H επανάσταση έγινε!

Πολύ συχνά ακούγεται τα τελευταία χρόνια η λέξη «επανάσταση». Δεν πρέπει να έχουν ακουστεί και γραφτεί σε άλλη περίοδο στο παρελθόν τόσα πολλά λόγια για την επανάσταση. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο μοιάζουν να προσδοκούν την επανάσταση αλλά τους διαφεύγει πως η επανάσταση έγινε. Και δεν την κάναμε εμείς.
Ζαλισμένοι οι λαοί από τις συνεχείς σφαλιάρες, την ψευδαίσθηση της ευημερίας του πλαστικού χρήματος και την άτιμη καθημερινότητα -έχοντας, βέβαια, τις δικαιολογίες τους γιατί έχουν περάσει πολλά- δεν πρόσεξαν πως η επανάσταση έγινε.
Μια και δεν έκαναν οι λαοί την επανάσταση, την έκαναν αυτοί που υποτίθεται πως θα ανατρέπαμε δια της επαναστάσεως.
Ήταν μια περίεργη επανάσταση. Έγινε στα μουγκά. Δεν την ανέφερε η τηλεόραση και κανένα ΜΜΕ.
Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει πότε ακριβώς ξεκίνησε αυτή η επανάσταση.
Μάλιστα, είναι μια διαρκής επανάσταση. Συνεχίζεται και σήμερα.
Διαρκή επανάσταση δεν ήθελε ο Τρότσκι, υποστηρίζοντας την ιδέα του Μαρξ και του Λένιν; Έγινε. Γίνεται. Με τους προλετάριους θεατές. Και δεν ξέρουν κατά πού να πρωτοκοιτάξουν.
Οι αγορές κυριάρχησαν. Νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη. Νόμος -απαράβατος μάλιστα- είναι το δίκιο των αγορών.
Κι ο εργάτης είναι -όλο και πιο συχνά πια- άνεργος. Γιατί οι αγορές δεν χρειάζονται πια πολλούς εργάτες. Είναι περιττοί.
Οι κυβερνήσεις έχουν την πολιτική εξουσία αλλά δεν έχουν την δύναμη. Την δύναμη την έχουν οι αγορές που επιβάλλουν στις κυβερνήσεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Και έχουν μετατρέψει τις χώρες σε οικονομικές ζώνες. (σ.σ. «Η Ελλάδα δεν είναι χώρα, είναι χώρος» είπε η Λιάνα Κανέλλη στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Unfollow.)
Η πολιτική των κυβερνήσεων καθορίζεται από τις αγορές. Στην πραγματικότητα δεν κυβερνούν. Δεν έχουν την δυνατότητα να κυβερνήσουν. Εκτελούν αποφάσεις άλλων. Και δεν το μαθαίνουμε κιόλας.
Οπότε, μην αναρωτιέστε τι θα κάνει ο Τσίπρας αν ο ΣΥΡΙΖΑ έλθει στην εξουσία. Πρακτικά, δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα – είναι όλα προκαθορισμένα.
Θα μπορούσε, ίσως, να κάνει κάτι αν είχε μαζί του όλους τους Έλληνες. Αλλά ο μικροαστισμός στην Ελλάδα είναι τεράστιος, οπότε δεν μπορεί η Ελλάδα να παίξει πρωτοποριακό ρόλο στην αντεπίθεση.
Όταν γίνει η αντεπίθεση, θα ξεκινήσει από κάποια άλλη χώρα, με κοινωνία που είναι πιο μπροστά από τη δική μας. Οι Έλληνες μπορούν να επιτεθούν μόνο στους μετανάστες, στους άνεργους, στους κακοπληρωμένους «απασχολήσιμους», στους άστεγους, και, γενικά, σε όποιον τους θυμίζει -με την παρουσία του- πως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να βρεθούν στη θέση του.
Είναι περιφανής ο θρίαμβος των αγορών σε όλο τον πλανήτη. Έννοιες, όπως το χρέος και το έλλειμμα, αντιμετωπίζονται σαν ευαγγέλια.
Επειδή η σκέψη διώκεται -γιατί η σκέψη είναι επικίνδυνη και δεν μας θέλουν να σκεφτόμαστε-, κανείς δεν μοιάζει να αμφισβητεί σοβαρά το χρέος και το έλλειμμα που αντιμετωπίζονται σαν θεϊκοί νόμοι και θεωρούνται σημαντικότερα από την επιβίωση των ανθρώπων.
Εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν σαν σκλάβοι -με εξευτελιστικό μισθό και χωρίς ασφάλιση- και αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό.
Τα εργατικά δικαιώματα εξαφανίζονται και εμείς κατηγορούμε τους άνεργους που δεν πάνε να δουλέψουν σε δουλειές που δεν υπάρχουν, ενώ ξέρουμε καλά πως δουλειές δεν υπάρχουν και πως οι θέσεις εργασίας θα μειώνονται διαρκώς.
Κοιτάξτε γύρω σας. Η επανάσταση έγινε. Και εμείς τώρα αρχίζουμε να το παίρνουμε είδηση. Χάσαμε ολόκληρη επανάσταση.
«Αυτό είναι αντεπανάσταση» μου είπε η καλή συντρόφισσα χτες το βράδυ, όταν της είπα τις σκέψεις μου.
Και ο σύντροφός της μου είπε «πρέπει να οργανωθούμε και να αντεπιτεθούμε».
Ίσως, πρέπει να αντεπιτεθούμε. Ίσως, πρέπει να περιμένουμε απλά τις αγορές να καταρρεύσουν από μόνες τους. Βέβαια, καταρρέουν πάνω μας.
Σε κάθε περίπτωση, μάλλον δεν είναι σοφό να μιλάμε συνέχεια για την επανάσταση που θα κάνουμε.
Οι αγορές μας έδειξαν με τον πιο άγριο και ανελέητο τρόπο πως την επανάσταση δεν την αναγγέλλεις. Την κάνεις.

[Reporter]

Μικροαστισμός, κοινωνικότητα και ενσωμάτωση




Καμιά πράξη επανάστασης, εξέγερσης, ρήξης και ανατροπής δεν είναι υπερβολικά μεγαλεπίβολη για την μικροαστική φαντασίωση. Ο μικροαστός ρίχνει την Βαστίλη και τα χειμερινά ανάκτορα στην καθισιά του, και για αυτό τον λόγο οι κοπιαστικές, πολυδάπανες, αργές και φτωχές νίκες του εργατικού κινήματος, αν και όποτε συμβαίνουν, του φαίνονται το αντίστοιχο ερασιτεχνικού ντοκιμαντέρ μπροστά στον Μπεν Χουρ ή τον Τιτανικό που έχει σκηνοθετήσει στο μυαλό του. Ούτε τα κανόνια, ούτε οι βόμβες, ούτε κανένα άλλο όπλο δεν κάμπτει την φρενήρη φαντασία του μικροαστού, που εκφωνεί λόγους πάνω σε οδοφράγματα και αψηφά, με τα στήθη γυμνά και αναψοκοκκινισμένα από την ένταση, το σύστημα, την κοινωνία, το χρήμα, την εξουσία, Θεούς, δαίμονες, και το σύμπαν ολάκερο.

Εκεί που ο μικροαστός δυσκολεύεται πολύ περισσότερο από ότι στο να γράφει παγκόσμια ιστορία στο σιωπηλό θέατρο του μυαλού του είναι στην καθημερινότητα. Όλο του το θάρρος τον εγκαταλείπει όταν το ζήτημα γίνεται η σύγκρουση για ιδέες, για την ηθική και το δέον με τους ανθρώπους που έχει γύρω του: στο σπίτι του, στη δουλειά, στο κοινωνικό του περιβάλλον. Όλη η μεγαλοθυμία του κάνει την εμφάνισή της όταν το διακύβευμα είναι η σύγκρουση με κάποιον που γνωρίζει αντί για αφαιρέσεις και νεφελώματα· ξάφνου, αρχές και πεποιθήσεις γραμμένες στον γρανίτη σβήνονται σα γράμματα στην άμμο. Ο διευθυντής είναι μεγάλος μαλάκας που απέλυσε τον συνάδελφο αναμφισβήτητα, αλλά από την άλλη άνθρωπος είναι και αυτός, τι να του πεις. Ο φίλος που κυκλοφορεί σε ομάδες φασιστών; Παρασύρθηκε, είχε κι αυτός τα προβλήματά του, κάποια φορά στο μέλλον που θα ναι καλύτερα τα πράγματα θα του εξηγήσει δυο πράγματα ο ήρωάς μας. Ο φίλος του στην εφορία είναι γνωστό πως λαδώνεται, αλλά κατά βάθος είναι καλή ψυχή, περνάει μια κρίση μέσης ηλικίας. Η φίλη του η δημοσιογράφος αναμφισβήτητα γράφει ένα κάρο ψέμματα, αλλά έχει κάνει σοβαρές σπουδές, αυτό δεν μπορεί να παραγνωριστεί. Και γενικώς, εφόσον ο μικροαστός γνωρίζει κάποιον προσωπικά, δεν του κάνει καμία καρδιά να συγκρουστεί για τις ιδέες και τα πιστεύω για τα οποία συνηθέστερα αρέσκεται να ζητά οργίλος το λογαριασμό από τα κόμματα, που είναι βολικές και συνήθως πιο απόμακρες αφαιρέσεις.

Η μεγαλοθυμία βέβαια αυτή, η ανεξήγητη υποχωρητικότητα απέναντι σε οτιδήποτε έχει σάρκα και οστά και μπορεί να σε κοιτάξει από κοντινή απόσταση, δεν είναι ακριβώς μεγαλοθυμία. Ο μικροαστός θίγεται όταν θίγονται "οι φίλοι" και οι "γνωστοί" του, καταπίνει την αντίθεσή του όταν λένε ή κάνουν κάτι που αντιτίθεται στις διακηρυγμένες αρχές του, όχι επειδή είναι γενναιόδωρος άνθρωπος --με τις αφαιρέσεις είναι τρομερά τσιγκούνης στην ανεκτικότητα-- αλλά επειδή γνωρίζει πως τους έχει ανάγκη. Η κοινωνικότητά του είναι μια ωραία λέξη για τις εξαρτήσεις του, τα δίκτυα απ' τα οποία συναρτά την κοινωνική του ύπαρξη. Και αυτή είναι μια καίρια διαφορά του από τον προλετάριο, με τον οποίο δεν έχει παρά σποραδικές και καχύποπτες σχέσεις, γιατί ο προλετάριος δεν έχει καθόλου την ίδια εξάρτηση από την "κοινωνικότητα." Γιατί; Για έναν απλό αλλά ανομολόγητο από τους μικροαστούς λόγο. Η εργασία που κάνει ο προλετάριος δεν θεωρείται από κανέναν αξιοζήλευτη. Και συνεπώς είναι μια εργασία για την οποία δεν χρειάζονται "διασυνδέσεις", "δίκτυα", "φίλοι που θα πούνε μια καλή κουβέντα."

Στην απόλυτη εξάρτησή του λοιπόν από την μισθωτή εργασία για να ζήσει, ο προλετάριος βρίσκει επίσης και μια παράδοξη ελευθερία από την "κοινωνικότητα." Η τάση του είναι να κατανοεί την επιβίωσή του ως απλό αποτέλεσμα της προθυμίας του να κάνει αυτό που δεν θέλουν να κάνουν οι άλλοι, και άρα να φυλάει την κοινωνικότητά του για όποιους γουστάρει ο ίδιος, όταν και όποτε τους γουστάρει, και με τους όρους που τους γουστάρει. Ο μικροαστός, αντίθετα, είναι αδύνατο να δει την εργασία του ως ανεξάρτητη πηγή της επιβίωσής του: αν δουλεύει σε γραφείο ή υπηρεσία, χρειάστηκε η μεσολάβηση ενός αριθμού ανθρώπων (έννομη ή έκνομη) για να καταλήξει εκεί. Αν έχει μαγαζί, η πελατεία του εξαρτάται και από τις σχέσεις που διατηρεί με αυτούς που το επισκέπτονται, το κατά πόσο ελέγχει τη συμπεριφορά του απέναντί τους αποφεύγοντας τις άβολες καταστάσεις ή συγκρούσεις. Αν είναι καλλιτέχνης ή συγγραφέας, το βιός του εξαρτάται από την καλή του εικόνα και τις καλές του σχέσεις με συγκεκριμένους κύκλους. Ακόμα και αν κατέληξε κάπου χωρίς να εκμεταλλευτεί καμία διασύνδεση, είναι βέβαιος ότι όλοι οι άλλοι το έκαναν, το κάνουν και θα το κάνουν, και άρα δεν μπορεί να ρισκάρει συγκρούσεις που μπορεί να τον εκπαραθυρώσουν ή να τον περιθωριοποιήσουν άμεσα ή σε ανύποπτο χρόνο. Και αυτού του είδους τη φοβική κοινωνικότητα είναι αναγκασμένος, μέσω ενός αναγωγικού αυτοματισμού, να την επεκτείνει παντού: στους συγγενείς της συζύγου του, στους γείτονες στον χώρο που παραθερίζει, στον ταμία του τοπικού υποκαταστήματος τραπέζης, στο κομματικό στέλεχος που γνωρίζει από τα νιάτα και τις σπουδές του.

Κάθε φορά που ο Σάντσο Πάντσα μας κάνει το λάθος να υψώσει ανάστημα φωναχτά στη λάθος κατεύθυνση, εμφανίζεται άμεσα ο ένας ή ο άλλος από το περιβάλλον του και του λέει φιλικά να χαμηλώσει τους τόνους, να το ξανασκεφτεί, να το θέσει σε άλλη βάση, να το αφήσει γιατί δεν έχει νόημα. Αλλά και ο ίδιος κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με τους άλλους Σάντσο Πάντσα. Όλοι μαζί οι Σάντσο Πάντσα φτιάχνουν μια κοινότητα όπου γιορτάζεται η ατομική ελευθερία σε ό,τι αφορά τη γνώμη, γελοιοποιείται αφορά όμως σε ό,τι αφορά την συλλογική δράση. Η κοινωνικότητα είναι το αντίδοτο στη συλλογικότητα που προσέφερε στην αστική εξουσία ο μικροαστισμός. Γιατί ο μεγαλοαστός, όπως και ο εργάτης, δεν είναι ούτε τυφλά ούτε εξαρτημένα κοινωνικός. Δεν φοβάται ούτε την σύγκρουση, ούτε την αποξένωση των "φίλων" όταν το συμφέρον του τού την επιτάσσει. Και δεν εξαρτά την αυτοεικόνα του με την ίδια δουλικότητα από την έγκριση και τον "καλό λόγο" του περιβάλλοντός του, γιατί, όσο κι αν δεν είναι φεουδαλικού τύπου αφέντης, ωστόσο είναι αφέντης και γνωρίζει την ανεξαρτησία του αφέντη και την περιφρόνησή του για όσους βρίσκονται από κάτω. Υπάρχουν λίγοι επιχειρηματίες που να έχουν τόσο κακό όνομα σήμερα στην Ελλάδα όσο ο Μάνεσης, για παράδειγμα. Αλλά αυτό δεν άλλαξε σε τίποτε την αποφασιστικότητα του Μάνεση να αρπάξει αυτό που θεωρεί δικό του ανοιχτά και απροκάλυπτα, αδιαφορώντας για την γνώμη των Σάντσο Πάντσα για το ποιον του.

Αλυσοδεμένος στην κοινωνικότητά του, ο Σάντσο Πάντσα ασφυκτιά. Γνωρίζει ότι είναι απλώς ένας Σάντσο Πάντσα. Και για αυτό μισεί, αλλά μισεί μόνο βολικά και χωρίς ρίσκο για τον ίδιο. Και για αυτό ονειρεύεται, στήνει παραστάσεις όπου το ανήμπορο μίσος του αυτοαναγορεύεται σε μηχανή της ιστορίας, σε κοσμοϊστορικό κίνητρο. Ο φασισμός μπορεί να του δώσει μια καλή ευκαιρία να εκδικηθεί τις εξαρτήσεις και τις λυκοφιλίες που ανέχτηκε με ταπείνωση μια ζωή: τον αχώνευτο θείο της γυναίκας του, τον ηλίθιο ξάδελφό του, τον τυραννικό του συνάδελφο, τον συμφοιτητή που δεν έπαψε τόσα χρόνια να τον ειρωνεύεται. Ο κομμουνισμός, από την άλλη, δεν κρατά για τον ίδιο κανενός είδους υποσχέσεις και δεν υπόσχεται καμιά ανταμοιβή που να τον αφορά: καμία παρηγοριά στην ισότητα ως αντίδοτο για το φαρμάκι της εξάρτησης. Τον εχθρεύεται λοιπόν, κι επειδή η έχθρα αυτή είναι ή κρίνεται ασφαλής, δεν διστάζει να την εξωτερικεύει και να την κοινοποιεί. Οι άλλοι Σάντσο Πάντσα επικροτούν. Η κοινωνικότητα ενισχύεται με θριαμβική ιλαρότητα, και πάνω από όλα, παραμένει ασφαλής.


πηγή: http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/0 ... _6744.html

[lybe33]

Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη

Σημείωση (για το πλαίσιο): Η επιστολή που ακολουθεί αναφέρεται στην Υπουργική Απόφαση 152.11/Β3/790/1996 που θεσπίστηκε πριν από 16 χρόνια και η οποία δίνει στους μουσουλμάνους μαθητές της Θράκης δικαίωμα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε ποσοστό 0,5% επί του συνόλου των διαθέσιμων θέσεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, ως μέτρο που θα βοηθούσε την ενσωμάτωση αυτών των μαθητών στην ελληνική κοινωνία.

Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη

κύριε Κασιδιάρη,

(Θα ακολουθήσει σε αρκετά σημεία αυτής της επιστολής, όμως μη νομίζετε ότι τη βρίσκω και πολύ με αυτόν τον πληθυντικό ευγενείας που χρησιμοποιώ προς εσάς, κύριε Κασιδιάρη. Το κάνω μόνο και μόνο επειδή προσωπικά ο ήχος που μου θυμίζει αυτή η φράση είναι ο ήχος μιας βρισιάς, “κύριε ΚασιΔΙΑΡΗ”! )

Καταρχήν, εννοείται πώς δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω το όνομα μου, αλλά μόνο τη δουλειά που κάνω: είμαι εκπαιδευτικός στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, δουλεύω σε ένα από τα σχολεία της Θράκης που πηγαίνουν μουσουλμάνοι μαθητές. Αν σας ενδιαφέρει και το θρήσκευμά μου, είμαι χριστιανός ορθόδοξος και αν σας ενδιαφέρει και η εθνικότητά μου αυτή είναι ελληνική.

Ο λόγος κύριε Κασιδιάρη για την επιλογή μου να παραμείνω ανώνυμος είστε εσείς και οι πρακτικές σας – βλέπετε πρόσφατα έμαθα ότι μέλη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησαν να επιτίθενται και σε συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς, επειδή κολλούσαν αφίσες με περιεχόμενο με το οποίο διαφωνεί η Χρυσή Αυγή. Υποθέτω πως τώρα που αυτή η επιστολή θα σας κάνει τελείως σαφές ότι διαφωνούμε σε διάφορα (πολλά!) ζητήματα, η συνήθης σας τακτική να επιτίθεστε με ρόπαλα και στιλιάρια σε όποιον έχει διαφορετική άποψη από τη δική σας, θα μπορούσε να με βάλει στο “στόχαστρο”. Και ξέρετε, έχω και δυο παιδιά να μεγαλώσω, δεν θα σας κάνω το χατήρι να γίνω στόχος 10 τραμπούκων που ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνει “άποψη”.

Τέλος πάντων, ας στραφούμε στο “ζουμί”.

Σας παρακολούθησα κύριε Κασιδιάρη, σε δηλώσεις σας μετά την ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια της χώρας, να χρησιμοποιείτε τα παρακάτω λόγια:

“Η Χρυσή Αυγή έθεσε ήδη το ζήτημα στη Βουλή και θα αγωνιστούμε μέχρι να καταργηθεί αυτή η διάταξη, η οποία αποτελεί ξεκάθαρο ρατσισμό εις βάρος των ελλήνων”

(Το βίντεο υπάρχει μεταξύ άλλων και εδώ)

Ακολουθούν τα σχόλια μου πάνω σε αυτή τη δήλωση σας.

Καταρχήν, μιλάτε για μία διάταξη που αφορά κάποιους “μουσουλμάνους” και θεωρείτε ότι είναι μια διάταξη ρατσιστική εις βάρος κάποιων άλλων, των “ελλήνων”. Ότι δηλαδή κάποιος είναι είτε από τη μία “πλευρά” (μουσουλμάνος), είτε από την “άλλη” (έλληνας). Λυπάμαι που θα σας στενοχωρήσω, αλλά δεν έχετε ιδέα για τί μιλάτε: όλη η Θράκη, εδώ και πάρα πολύ καιρό γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα.

Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα πομάκικα, που είναι έλληνες πολίτες. Υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα τούρκικα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άλλοι με μητρική γλώσσα τα ρώσικα, έλληνες πολίτες και αυτοί. Υπάρχουν και πολλοί τσιγγάνοι, έλληνες πολίτες. Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μουσουλμανικό θρήσκευμα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άνθρωποι με εβραϊκό θρήσκευμα (δεν εννοώ τους χριστιανούς), επίσης έλληνες πολίτες.

Το να αναφέρεστε σε μουσουλμάνους που είναι διαφορετικοί από τους έλληνες, κύριε Κασιδιάρη, όταν το ένα τρίτο των κατοίκων της περιοχής έχουν μουσουλμανικό θρήσκευμα, σας έχει κάνει ανέκδοτο εδώ στη Θράκη: υπάρχουν άνθρωποι που γελάνε με τα λόγια σας. Λόγια που αποκαλύπτουν ότι δεν έχετε καμία σχέση με την πραγματικότητα της Θράκης, τουλάχιστον όπως τη ζούμε εμείς οι κάτοικοί της και όχι όπως ίσως θέλουν να τη διατυπώνουν έντυπα εθνικιστικού περιεχομένου.

Η εθνικότητα των μουσουλμάνων της Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, είναι ελληνική: οι μουσουλμάνοι της Θράκης πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο, ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές, πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές στο ελληνικό κράτος και (φυσικά) υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία στον ελληνικό στρατό. Θα μας κάνετε τη χάρη, κύριε Κασιδιάρη, να σταματήσετε αυτό το αθηναϊκό ανεκδοτάκι που μιλά για μουσουλμάνους που δεν είναι έλληνες και το οποίο υποδηλώνει πλήρη άγνοια;

Ελπίζω πως ναι. Προχωράω.

Στις δηλώσεις σας, μιλάτε επίσης για “ρατσισμό”. Για μία ρατσιστική διάταξη εις βάρος των υπολοίπων ελλήνων μαθητών. Έχοντας ως δεδομένη την παντελή έλλειψη επαφής σας με την πραγματικότητα της Θράκης, θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μερικά “μαθήματα πραγματικότητας”.

Έχουμε και λέμε.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο ένα.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, κύριε Κασιδιάρη, η πρόσβαση στα χωριά των μουσουλμάνων της ορεινής ροδόπης δεν ήταν ελεύθερη: για να τα επισκεφτεί κάποιος, έπρεπε να περάσει πρώτα από την Αστυνομική Διεύθυνση, να ζητήσει άδεια επίσκεψης και αν αυτή του δινόταν, έπρεπε να περάσει την περιβόητη «μπάρα» (φυλάκιο στο δρόμο για τα χωριά των μουσουλμάνων, στο οποίο γινόταν έλεγχος χαρτιών και άδειας επίσκεψης). Και το σημαντικότερο, αν ήσουν κάτοικος αυτών των χωριών, ήταν ιδιαίτερο δύσκολο να φύγεις από αυτά: η διανυκτέρευση αυτών των μουσουλμάνων στις πόλεις της Ξάνθης ή της Κομοτηνής γινόταν μόνο μετά από ειδική άδεια. Μιλάμε δηλαδή, κύριε Κασιδιάρη, για συνοριακό έλεγχο σε έλληνες, μέσα στην Ελλάδα…

Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;

Τολμάτε να μιλάτε για ρατσισμό, όταν γενιές ολόκληρες ελλήνων μουσουλμάνων μεγάλωσαν σε αυτά τα χωριά υπό στρατιωτικό έλεγχο; Αλήθεια, έχετε ζήσει ποτέ σε φυλακή;

Σας το εύχομαι.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο δύο.

Σε οποιοδήποτε μουσουλμανικό χωριό της ορεινής Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, ένα παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας από το σπίτι του είτε τα πομάκικα (σλαβογενής γλώσσα), είτε τα τούρκικα. Στο Δημοτικό σχολείο, αν δεν τα γνωρίζει ήδη, μαθαίνει και τα τούρκικα, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης (που αντίστοιχα επιβάλλει τη διδασκαλία ελληνικών στους έλληνες της Κωνσταντινούπολης). Επίσης, αναγκάζεται να μάθει και αραβικά, προκειμενου να διδαχθεί το Κοράνι. Και όταν φτάνει στο Γυμνάσιο, ακολουθεί το πρόγραμμα μαθημάτων του ελληνικού σχολείου, το οποίο ορίζει ότι πρεπει να μάθει και αγγλικά και γερμανικά.

Τις μετρήσατε, κύριε Κασιδιάρη, τις γλώσσες που με το ζόρι πρέπει να γνωρίζουν αυτά τα παιδιά στην ηλικία των 13 ετών;

Είναι έξι(!) : πομάκικα, τούρκικα, αραβικά, ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Έξι γλώσσες κύριε Κασιδιάρη, από ένα παιδί 13 (!) χρονών. Αντιληφθείτε λίγο τις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία από αυτούς τους μαθητές, κύριε Κασιδιάρη: Έξι δεν είναι οι γλώσσες που ξέρουν όλα μαζί τα μέλη της Χρυσής Αυγής!

Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;

Τολμάτε να χαρακτηρίζετε ρατσιστική τη διάταξη που αναγνωρίζει το αυτονόητο; Που αναγνωρίζει ότι ένας άνθρωπος που έχει αναγκαστεί να μάθει έξι γλώσσες, δεν γίνεται να έχει καταφέρει να μάθει τα ελληνικά (τη γλώσσα στην οποία διατυπώνονται τα βιβλία και τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων), όσο καλά τα γνωρίζουν οι υπόλοιποι έλληνες μαθητές και ως εκ τούτου βρίσκεται -χωρίς να είναι επιλογή του- σε μειονεκτική θέση;

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο τρία.

Θα έπρεπε να γνωρίζετε κύριε Κασιδιάρη, τις ευρέως διαδεδομένες φήμες που λένε ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά πώλησης ψυχοφαρμάκων στην Ελλάδα εμφανίζονται στο νομό Κομοτηνής. Επίσης ότι αυτό οφείλεται στην υπερκατανάλωση τέτοιων φαρμάκων από το γυναικείο πληθυσμό των μουσουλμανικών χωριών. Βλέπετε, είναι πολύ σκληρό ψυχολογικά, κύριε Κασιδιάρη, να είσαι γυναίκα σε αυτά τα χωριά: είσαι ένας δούλος.

Και εσείς, κύριε Κασιδιάρη, αντί να διευκολύνετε τις νεαρές μουσουλμάνες να γλιτώσουν από αυτό το μονόδρομο προς τα φαρμακεία, να ξεφύγουν από τον οπισθοδρομισμό και τις προσταγές του γνωστού Προξενείου και του κάθε μουφτή, κάνετε το αντίθετο. Αντί να τις βοηθήσετε να σπουδάσουν σε κάποια πόλη της Ελλάδας, γνωρίζοντας στην πράξη τα δικαιώματα που έχει κάθε γυναίκα, εσείς θέλετε να τις εμποδίσετε.

Τέλος πάντων υπάρχουν πολλά παραδείγματα, κύριε Κασιδιάρη, που δείχνουν ότι οι κάτοικοι αυτών των χωριών (που είναι αναγνωρισμένοι ως έχοντες την ελληνική εθνικότητα, έλληνες και μάλιστα αυτόχθονες) δέχονται εδώ και χρόνια έναν ανελέητο ρατσισμό από την πλευρά του ελληνικού κράτους.

Υπάρχουν πολλά μαθήματα πραγματικότητας που θα έπρεπε να πάρετε, κύριε Κασιδιάρη…

Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε να θίξω ακόμα μία πτυχή των δηλώσεών σας, κατά την άποψή μου τη σημαντικότερη: Κύριε Κασιδιάρη, στην επίμαχη διάταξη δεν μιλάμε γενικώς για μουσουλμάνους.

Μιλάμε για μουσουλμάνους που είναι άνθρωποι στην ηλικία των 17 και των 18 ετών. Ξέρετε, οι άνθρωποι έχουν και άλλα χαρακτηριστικά εκτός από το έθνος ή τη θρησκεία. Ένα από αυτά είναι και η ηλικία. Οι άνθρωποι λοιπόν στα 17 ή 18 τους χρόνια, οι νέοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία ή το φύλο, ελπίζουν.

Ελπίζουν να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή, να απολαύσουν τις όμορφες στιγμές της, ίσως να ταξιδέψουν, ίσως να ερωτευτούν, να κάνουν νέους φίλους, ίσως να βρουν ένα επάγγελμα που θα το αγαπάνε, ίσως ακόμα και να αλλάξουν τον κόσμο. Όπως όλοι οι νέοι, χριστιανοί, εβραίοι, βουδιστές ή μουσουλμάνοι.

Όμως στην περίπτωση των νέων που είναι έλληνες μουσουλμάνοι, αναφερόμαστε στα παιδιά ενός πληθυσμού που έχει δεχθεί πάμπολλες δεκαετίες καταπίεσης και ρατσισμού. Και μετά από αυτές τις δεκαετίες, έρχεστε και εσείς κύριε Κασιδιάρη. Και πατάτε με τις γυαλισμένες σας αρβύλες όλες αυτές τις ελπίδες και τα όνειρα νέων ανθρώπων. Και τους βροντοφωνάζετε για “ρατσιστικές διατάξεις”. Στους έλληνες νέους που ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλο έλληνα μαθητή τί πάει να πει ρατσισμός και παρόλ’αυτά συνεχίζουν να ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν…

Έ, όχι κύριε Κασιδιάρη, δεν θα σας το επιτρέψουμε.

Ούτε εμείς, οι χριστιανοί της Θράκης, ούτε φυσικά οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι. Όλοι μαζί, θα βάλουμε τα δυνατά μας και θα στείλουμε τις φασιστικές σας ιδεούλες εκεί που τους αξίζουν: στα μουσεία. Για να θυμούνται όλοι, πως κάποτε υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να μισούμε ο ένας τον άλλον και να γαμάμε ο ένας τα όνειρα του άλλου.

Και πως εμείς δεν τους αφήσαμε.

Πηγή

[Reporter]

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ....

[lybe33]

Το χιούμορ σου μας εκπλήσσει κάθε μέρα!

[Reporter]

βαρέθηκα το παπαδαριό και τα παστίτσια μωρέ....Πάντως δεν έχει κορμοστασιά ηγέτη???? Δε θα μας βγάλει από το τέλμα???? Δε θα τρίξει τα δόντια στη γκιώσα του Βερολίνου????

[lybe33]

Δεν ξέρω, ο σύντροφος Στάλιν (όχι ο user, ο the real one) τι λέει γι αυτό?

[Reporter]

Δεν ξέρω, ο σύντροφος Στάλιν (όχι ο user, ο the real one) τι λέει γι αυτό?

Ο σύντροφος Στάλιν αν ζούσε θα υποκλινόταν στον νέο ηγέτη που θα φέρει το new new deal χωρίς να έχει προηγηθεί καν ένας ολοκληρωτικός πόλεμος....

[paktomenos]

Ο Γέρων Παστίτσιος και η ελευθερία

Tου Πασχου Μανδραβελη

Από μια άποψη, η άσκηση ποινικής δίωξης κατά του 27χρονου που έκανε τη σελίδα στο Facebook για τον «Γέροντα Παστίτσιο» είναι χειρότερη από τις υστερικές αντιδράσεις των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο για την υποτιθέμενη προσβολή στον Μωάμεθ που έκανε μια άτεχνη ταινία ενός Αμερικανού. Φυσικά, οι αντιδράσεις διαφέρουν ως προς τον βαθμό της έντασης, αλλά και στις δύο περιπτώσεις έχουμε την άσκηση βίας ως απάντηση στον λόγο. Το πρόβλημα είναι ότι στην περίπτωση των μουσουλμάνων η βία ασκήθηκε παρανόμως από τον όχλο, ενώ στην Ελλάδα -αν και (το ξανατονίζουμε) ήταν σαφώς χαμηλότερης έντασης- ασκήθηκε νομίμως από το κράτος. Η σύλληψη κάποιου για οποιοδήποτε αδίκημα είναι άσκηση νόμιμης βίας, αυτής που μονοπωλιακά δώσαμε στο κράτος για να επιτευχθεί η κοινωνική ευταξία.

Συνεπώς, αν απογυμνώσουμε τις δύο καταστάσεις από τα ιδιαίτερά τους χαρακτηριστικά, θα διαπιστώσουμε την ομοδοξία στον πυρήνα τους. Ο ενοχλητικός για κάποιους λόγος αντιμετωπίστηκε βιαίως, ασχέτως αν στη μία περίπτωση είχαμε οδοφράγματα και πυρπολήσεις αυτοκινήτων και στην άλλη μια απλή σύλληψη. Από την άποψη αυτή η άσκηση παράνομης βίας ασφαλώς είναι κατακριτέα και δείχνει τις αντιλήψεις μιας κοινωνίας για την ελευθερία του λόγου. Η άσκηση νόμιμης βίας για να αποσιωπηθεί ακόμη και ο κακόγουστος λόγος είναι χειρότερη.

Η «εξυπνάδα» που κυκλοφορεί εγχωρίως για να δικαιολογηθούν οι περιορισμοί της ελευθερολογίας είναι «ναι στην ελευθερία του λόγου, αλλά όχι στην ασυδοσία». Το ερώτημα βέβαια είναι ποιος ξεχωρίζει τον λόγο από την ασυδοσία. Ας μην αναφέρουμε τον Ολυμπιακό που κάποιοι θεωρούν «θρύλο και Θεό». Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν ότι ο κομμουνισμός είναι θρησκεία και ο Λένιν ο προφήτης του. Θα έπρεπε να τιμωρείται κάθε χλευαστικό σχόλιο εναντίον του;

Ούτε τίθεται θέμα πλειοψηφίας σε ζητήματα θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως είναι η ελευθερία του λόγου. Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρχει το επιχείρημα ότι οι Ελληνες είναι Ορθόδοξοι κατά 95% και συνεπώς χλευασμός «των ιερών και οσίων» τους πρέπει να τιμωρείται. Κατ’ αρχάς και στο Πακιστάν πρέπει να υπάρχουν αντίστοιχες πληθυσμιακές αναλογίες. Δεύτερον, αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο Ιησούς για τις απόψεις του τιμωρήθηκε. Δεν του ασκήθηκε η «νόμιμη» της εποχής βία διότι σκότωσε ή έκλεψε. Του επεβλήθη η εσχάτη των ποινών γι’ αυτά που έλεγε, τα οποία κάποιοι θεώρησαν προσβολή του Μωσαϊκού νόμου. Οταν, μάλιστα, η ποινή μπήκε στη δημοκρατική διαδικασία της εποχής, ο όχλος επέλεξε να απελευθερώσει τον Βαραββά και όχι τον Ιησού, ο οποίος απλώς διατύπωνε «απρεπή» για την εποχή ή τις κυρίαρχες αντιλήψεις άποψη.

Σε ζητήματα ελευθερίας του λόγου δεν ισχύουν τα «ναι μεν αλλά». Ή θα είναι πλήρης ή δεν θα υπάρχει. Οι δυτικές κοινωνίες μετά από πολλές δοκιμές και ανεπίτρεπτα λάθη (π.χ. καταδίκη Σωκράτη, Γαλιλαίου κ.λπ.) κατάλαβαν ότι επειδή ποτέ δεν ξέρουμε εκ των προτέρων αν μια άποψη είναι απλώς προσβλητική ή επαναστατική αποφάσισαν επί της αρχής να τις επιτρέπουν όλες. Στο τέλος, ο χρόνος, ο διάλογος και η ανθρώπινη λογική πνίγουν στη λήθη τις προσβολές και κρατούν τις χρήσιμες απόψεις. Το άλλο επίσης που μένει στην ιστορία είναι οι ανόητες απόπειρες λογοκρισίας, ακόμη και για ασήμαντο λόγο.

Από Καθημερινή

(θαυμάσιο παράδειγμα που δείχνει γιατί πρέπει να σκεπτόμαστε διαλεκτικά και όχι με όρους τυπικής λογικής. Αν κάναμε το τελευταίο, θα λέγαμε ότι ο κ. Μανδραβέλης είναι...θολοκουλτουριάρης!)

[m.q.n.i.n.a]

Μάθε το παιχνίδι!

Στο μνημόνιο του 2010 περιλαμβάνονταν μια σειρά από μέτρα που θα έσωζαν τη χώρα. Η δημοσιονομική προσαρμογή είχε στο μενού περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, σμίκρυνση του δημόσιου τομέα, απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων κ.ο.κ. Ανάμεσα σε αυτά τα μέτρα υπήρχε και ο «ειδικός φόρος τηλεόρασης» που αναλογούσε στο 20% επί της διαφημιστικής δαπάνης. Ο νόμος ψηφίστηκε (Ν.3845/2010) αλλά υπό το βάρος των πιέσεων κάποιων κυρίων όπως ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης και ο Αλαφούζος δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί ωστόσο επιμένουν ακόμα ότι ο βασικός λόγος της αποτυχίας του πρώτου σχεδίου της Τρόικας ήταν η απροθυμία του κράτους να εφαρμόσει τους νόμους . Το συνηθέστερο παράδειγμα που χρησιμοποιούν μάλιστα είναι η μη ουσιαστική απελευθέρωση του επαγγέλματος του φαρμακοποιού και του ταξιτζή (ο Κώστας Λαπαβίτσας είχε επισημάνει εύστοχα ότι σε αυτή την περίπτωση απλά οι φαρμακοποιοί θα δούλευαν το βράδυ και ταξί).
Στο μεσοπρόθεσμο υπήρχε προϋπολογισμός εσόδων αρκετών εκατομμυρίων ευρώ από την δημοπράτηση των τηλεοπτικών συχνοτήτων. Η κυβέρνηση είχε πάρει αρκετές παρατάσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση για το περιβόητο πέρασμα στην ψηφιακή εποχή. Όμως και πάλι -παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις και την ψήφιση του νόμου (Ν.3986/2011)- οι συχνότητες παραχωρήθηκαν δωρεάν στους καναλάρχες.
Στις εκλογές του 2012 Βενιζέλος και Σαμαράς αναφέρθηκαν στην ανάγκη συστράτευσης του εθνικού ιδιωτικού κεφαλαίου. Τα μέτρα που έρχονται στο πιο πρόσφατο τελευταίο-πακέτο-που-θα-σώσει-τη-χώρα δεν περιλαμβάνουν την φορολόγηση εφοπλιστών. Άλλωστε ο κος Ρέστης (γνωστός και από τις επενδύσεις του στα ΜΜΕ) πριν μερικούς μήνες προειδοποίησε ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην (α)φορολόγησή τους θα σήμαινε αυτόματα αλλαγή σημαίας στους στόλους τους. Εντάξει -θα πει κάποιος Πάσχος- μπορεί να μη φορολογούνται αλλά προσφέρουν θέσεις εργασίας στους ΄Ελληνες ναυτικούς. Στα μέτρα της Τρόικας όμως περιλαμβάνεται και η άρση του καμποτάζ και των άλλων μέτρων που αναγκάζουν τις ναυτιλιακές εταιρίες να προσφέρουν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα.
Πριν από λίγες ημέρες ο υπουργός Ναυτιλίας, Κώστας Μουσουρούλης, απέσυρε την τροπολογία φορολόγησης των σκαφών αναψυχής αναφέροντας μάλιστα ότι όλες οι προηγούμενες προσπάθειες οδήγησαν σε μαζική «μετανάστευση» των σκαφών στις γύρω χώρες. Από τον περιβόητο φόρο πολυτελείας μόνο λίγες χιλιάδες ευρώ μπήκαν στα ταμεία, και αυτή είναι κατά λέξη η δήλωση του αρμόδιου υπουργού.
Ο πρωθυπουργός συναντήθηκε χθες με αντιπροσωπεία εφοπλιστών και τους ευχαρίστησε για ένα πρόγραμμα ελεημοσύνης που εξαγγέλθηκε το οποίο σε κάποια στιγμή στο μέλλον θα προσφέρει έναν ακαθόριστο αριθμό συσσιτίων στους άπορους. Ανάλογα προγράμματα λειτουργεί και η εκκλησία, άλλος ένας οργανισμός που παραμένει προκλητικά εκτός του ενιαίου φορολογικού κώδικα. Η χώρα όμως δεν έχει ανάγκη την ελεημοσύνη των πλουσίων αλλά τα χρήματά τους που θα εκταμιευθούν βάσει ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, που θα ζητάει πολλά από τους λίγους που τα έχουν και λίγα από τους πολλούς που δεν τα έχουν.
Αντ’ αυτού η κυβέρνηση τις τελευταίες ημέρες χρησιμοποιεί τη σχέση εξάρτησης/εκβιασμού με τα ΜΜΕ χτυπώντας τους ελεύθερους επαγγελματίες. Τα δελτία των ειδήσεων αναφέρουν χαρακτηριστικά παραδείγματα μεγαλογιατρών και μεγαλοδικηγόρων που δηλώνουν ελάχιστα έσοδα αλλά τα ρεπορτάζ τους δεν αναφέρουν ότι το μεγαλύτερο μέρος των ελεύθερων επαγγελματιών στην πραγματικότητα είναι μισθωτοί με εξαρτημένη απασχόληση (τα περιβόητα μπλοκάκια) οι οποίοι εξαναγκάζονται από τα αφεντικά τους να βρίσκονται σε αυτό το καθεστώς. Είναι προφανές ότι ο κύριος Στουρνάρας θέλοντας να επιδείξει διαπραγματευτικό αποτέλεσμα έχει βρει ένα τρόπο να κρατήσει ένα κάποιο όριο αφορολόγητου σε μισθωτούς και συνταξιούχους αφαιμάσσοντας τους χαμηλόμισθους κατόχους δελτίου παροχής υπηρεσιών. Το μέτρο αυτό άλλωστε δεν πρόκειται να πλήξει τους μεγαλογιατρούς και τους μεγαλοδικηγόρους, αφού όπως πληροφορούμαστε και από το σχετικό ρεπορτάζ οι τελευταίοι δηλώνουν πολύ μικρά εισοδήματα (και άρα θα πληρώσουν και πάλι πολύ μικρό φόρο).
Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει ότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία η ύπαρξη της φτώχειας πρέπει να κάνει τους πολίτες της να ντρέπονται αλλά σε μια διεφθαρμένη πολιτεία οι πολίτες θα πρέπει να ντρέπονται για τον πλούτο. Πιστεύω ότι έχει έρθει λοιπόν ο καιρός να κάνουμε μερικές διαπιστώσεις.
Καταρχάς ότι δεν βρισκόμαστε όλοι στην ίδια μοίρα. Ο ιδιοκτήτης της κατασκευαστικής που απολύει τους εργάτες ψελλίζοντας ότι η επιχείρηση του καταστρέφεται δεν είναι άξιος λύπησης. Τα τεράστια κέρδη που έχει αποκομίσει εδώ και δεκαετίες (και που φυσικά δεν βρίσκονται πια στην χώρα) δεν φορολογούνται. Το πολύ πολύ να καταστρέφεται η επιχείρησή του (και έτσι λόγω ελλειμματικών ισολογισμών να μη συμμετέχει ούτε στα φορολογικά έσοδα). Δεν υπάρχει καμία εθνική συστράτευση. Ο προαναφερθείς ιδιοκτήτης κατασκευαστικής, που τυγχάνει να είναι και μέτοχος τηλεοπτικού σταθμού, καταφέρνει να εξαιρεθεί μαζί με τους φίλους του από την εθνική προσπάθεια.
Για να κερδίσεις οποιοδήποτε παιχνίδι πρέπει να γνωρίζεις τρία βασικά στοιχεία: α) τον αντίπαλό σου, β) τους κανόνες του παιχνιδιού και γ) τι θέλεις να πετύχεις. Σήμερα ξέρουμε μόνο ένα από αυτά. Ο αντίπαλός μας δεν είναι ούτε οι φουκαριάρηδες οι μετανάστες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ούτε φυσικά ο ίδιος μας ο εαυτός, όπως θέλουν να μας πείσουν. Είναι όλοι αυτοί που εξαιρούν τον εαυτό τους από την προσπάθεια και είναι και όλοι αυτοί που θέλουν να μας αποπροσανατολίσουν λέγοντάς μας ότι φταίνε οι μετανάστες, οι Γερμανοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι κ.ο.κ.Ακόμα και στην περίπτωση που τα φάγαμε όλοι μαζί (που δεν τα φάγαμε ούτε όλοι, ούτε μαζί) κάθε μια μπουκιά που κατάπιναν αυτοί έφταναν για να ταΐσουν όλους εμάς.
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι προβληματικοί καθώς ελέγχονται από τον αντίπαλο και θα πρέπει να αποφασίσουμε για τον τρόπο με τον οποίο θα τους αλλάξουμε. Πριν το κάνουμε όμως αυτό θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε και τι θέλουμε να πετύχουμε. Αν απλώς αποθηκεύουμε θυμό μέχρι να τον κάνουμε οργή στο τέλος όταν θα ξεσπάσει η πυρκαγιά κινδυνεύουμε να αφήσουμε μονάχα καμένη γη. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι καθένας μπορεί να οργιστεί, αυτό είναι το εύκολο. Αλλά το να είσαι οργισμένος με τον σωστό άνθρωπο, στον σωστό βαθμό, την κατάλληλη ώρα, για τους σωστούς λόγους και με τον σωστό τρόπο, αυτό ούτε εύκολο είναι, ούτε ο καθένας μπορεί να το κάνει.
Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να μιλήσουμε τώρα με τον διπλανό μας και να ξεκαθαρίσουμε με ποιον είμαστε και τι θέλουμε να πετύχουμε. Να βρούμε τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή της νίκης. Τότε η οργή και η αγανάκτηση θα γίνει ο μοχλός που θα αλλάξει την ισορροπία και τους κανόνες. Και τότε γνωρίζοντας και τα τρία στοιχεία του παιχνιδιού δεν μένει παρά να το παίξουμε.