Ειδήσεις & Κείμενα

[kavourdista-amugdala]

Αν μου έλεγαν πριν από ένα χρόνο (τότε κάπου άρχιζαν οι καταλήψεις για το Νόμο της ''Αννούλας του ΠΑΣΟΚ'', με ζωηρές συνελεύσεις που ξεφύτρωναν
-σχεδόν ενστικτωδώς- σα μανιτάρια στα πανεπιστήμια)
ότι η τηλεοπτική παρουσία του Άδωνι-Σπυρίδωνα Γεωργιάδη
(αρχαιοελληνιστί Αδώνιδος )
θα φάνταζε μετριοπαθής, το μειδίαμα θα εμφανιζόταν αβίαστα στο πρόσωπο μου.

Πλην, όμως, θα λησμονούσα ότι ''ζούμε στην εποχή των τεράτων'' , όπως έγραφε ο Γκράμσι, αφού ''ο παλιός κόσμος πεθαίνει'' και τα σπλάχνα του είναι δυσώδη, γεμάτα σκουλήκια. Το παρακάτω βίντεο είναι διασκεδαστικό (;), αν και μόνο αν το αποκόψουμε από την εποχή του ή δεν εικονοποιήσουμε αυτά που ακούγονται. Δύσκολα και τα δύο. Ας είναι...

http://eleftheriahtipota.blogspot.gr/ (όποιος έχει όρεξη ας διαβάσει και το κείμενο που το συνοδεύει από κάτω - περιέχει ορθά πράγματα.

ΥΓ: Συγχαρητήρια στο extra3 που, εδώ και καιρό, επιδίδεται σε έναν εργώδη αταβισμό, ρίχνοντας συνεχώς νερό στο μύλο της ακροδεξιάς και των νεοναζί. Και ένα ''εύγε'' σε αυτόν το γλοιώδη άνκορμαν , που βρήκε την κότα με τα χρυσά αυγά (στην κυριoλεξία...) της AGB.

[Reporter]

Η κάνναβη πριν από τα 18 «μειώνει το δείκτη νοημοσύνης» (κουτόχορτο)


Ουάσινγκτον
Η συστηματική χρήση κάνναβης από την εφηβεία συνδέεται με σημαντική και μη αναστρέψιμη μείωση των γνωσιακών ικανοτήτων αργότερα στη ζωή, συμπεραίνει νέα, μεγάλη μελέτη. Τα αποτελέσματα δείχνουν μάλιστα ότι κάποιος που αρχίζει να καπνίζει κάνναβη σε μόνιμη βάση πριν από τα 18 «χάνει» ως τα 38 του 8 μονάδες από το IQ του σε σχέση με τους μη χρήστες συνομηλίκους του.

Τα νέα συμπεράσματα, τα οποία βασίζονται στην πιο εμπεριστατωμένη διερεύνηση του ζητήματος που έχει γίνει ως σήμερα, θεωρούνται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα από τους ειδικούς, ιδιαίτερα μάλιστα τη στιγμή που η χρήση κάνναβης για θεραπευτικούς σκοπούς αρχίζει να εξετάζεται σε διάφορους τομείς.

Επίδραση στις γνωσιακές επιδόσεις

Εδώ και πολύ καιρό οι επιστήμονες υποπτεύονται ότι η μόνιμη χρήση κάνναβης επηρεάζει τις γνωσιακές λειτουργίες, η επιβεβαίωση αυτής της υποψίας δεν είναι όμως εύκολη. Το κύριο σημείο στο οποίο «σκοντάφτουν» οι σχετικές έρευνες είναι το γεγονός ότι η πτώση των γνωσιακών επιδόσεων που παρατηρείται μπορεί να οφείλεται σε παράγοντες που προϋπήρχαν της έναρξης της χρήσης και οι οποίοι είναι δύσκολο να εντοπιστούν εκ των υστέρων.

Για να αποφύγουν αυτόν τον σκόπελο ερευνητές του Πανεπιστημίου Ντιουκ στο Ντάραμ της Βόρειας Καρολίνας με επικεφαλής τη Μάντελιν Μάιερ αποφάσισαν να εξετάσουν τους εθελοντές της Dunedin Multidisciplinary Health and Development Study, μιας μακροπρόθεσμης μελέτης η οποία παρακολουθεί εδώ και περίπου τέσσερις δεκαετίες 1.034 εθελοντές στη Νέα Ζηλανδία.

Τα δεδομένα αυτής της μελέτης επέτρεψαν στους ειδικούς να συγκρίνουν τεστ νοημοσύνης των εθελοντών από την ηλικία των 13 ετών –όταν κανείς από αυτούς δεν είχε αρχίσει τη χρήση κάνναβης– ως εκείνη των 38 ετών, κατά την οποία κάποιοι από αυτούς κάπνιζαν πλέον κάνναβη σε μόνιμη βάση, άλλοι είχαν καπνίσει στο παρελθόν και είχαν διακόψει ενώ κάποιοι άλλοι δεν είχαν κάνει ποτέ χρήση. Επίσης πρόσφεραν τη δυνατότητα να αποκλειστούν ή να προσμετρηθούν άλλες παράμετροι, όπως η κατανάλωση αλκοόλ, η χρήση άλλων ουσιών ή το μορφωτικό επίπεδο.

Η μόνιμη χρήση μειώνει το IQ

Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» έδειξε ότι η μόνιμη και χρόνια χρήση κάνναβης –τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδομάδα, επί δεκαετίες– οδηγούσε σε μείωση του δείκτη νοημοσύνης, με την πτώση να γίνεται μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερη ήταν η χρήση. Κατά μέσο όρο οι εθελοντές φάνηκαν να έχουν χάσει 6 μονάδες από τον δείκτη νοημοσύνης τους σε σχέση με τους μη χρήστες συνομηλίκους τους, ανεξάρτητα από το πόσο νωρίς είχαν αρχίσει να καπνίζουν.

Ωστόσο μέσα σε αυτή την ομάδα των χρόνιων χρηστών οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι όσοι είχαν αρχίσει να καπνίζουν κάνναβη σε μόνιμη βάση πριν από τα 18 -όταν ακόμη ο εγκέφαλος σχηματιζόταν– παρουσίαζαν ακόμη μεγαλύτερη μείωση των γνωσιακών ικανοτήτων τους, της τάξης των 8 μονάδων IQ κατά μέσο όρο. Επίσης οι συγγενείς και φίλοι αυτών των ατόμων ανέφεραν ότι είχαν περισσότερα προβλήματα μνήμης και προσοχής σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που δεν έκαναν χρήση.

Όπως έδειξε επίσης η μελέτη, η μείωση αυτή δεν ήταν αναστρέψιμη: το «κόψιμο» του καπνίσματος της κάνναβης σε μεγαλύτερη ηλικία δεν συνοδευόταν από αποκατάσταση του IQ στα φυσιολογικά επίπεδα.

πηγή : http://news.in.gr/science-technology/ar ... 1231210712

[lybe33]

http://www.rednotebook.gr/details.php?id=6695

[Nysta]

θα μoυ πεις, τι φρίκουλο κάνει ποστ τέτοια ώρα τέτοια μέρα(προσοχή είναι και η Νο.300 δημοσίευση, υποπαρένθεση στην παρένθεση, λες και το έκανα επίτηδες..), κόβονται τα συγγράματα συνάδελφοι, πρώτα κάναμε δηλώσεις, μετά ήρθε ο εύδοξος, και τώρα απλά θα λαμβάνουμε την ηλεκτρονική μορφή, που κατά Τρόικα,κυβέρνηση και εκδοτικούς οίκους είναι ισάξαι με την κανονική...

πηγή..: http://live-pro.gr/arthra/%CF%84%CE%AD% ... E%AD%CF%82

σ.σ.. πέρισι την άνοιξη όταν κάποια συγγράματα δεν δόθηκαν κάναμε κατάληψη στο θωμαίδειο(εννοίται κάποιοι και όχι όλοι, αν και δυστυχώς) και αρχίσαμε να τα τυπώνουμε μόνοι μας. Την επόμενη μέρα το πρωί το υπουργείο είχε έκοψε το κονδύλι για τα βιβλία που έλειπαν, τα οποία και εν τέλει δόθηκαν. Συμπέρασμα 1)αν θέλουμε να κατοχυρώσουμε κάτι έχουμε τον τρόπο, συμπέρασμα 2)αυτή η συγκυβέρνηση όσο και αν αρχίσει φέτος με τη ΔΑΠ να προμοτάρει την ανάγκη των περικοπών, το δίκιο το έχουν αυτοί που δεν περιμένουν έτοιμες λύσεις από κάποιον ''πιο υπεύθυνο'' αλλά βρίσκουν το θάρρος να πούνε όχι.

[stalin]

Τα 34 εκ. απο τα συγγράμματα μας μάραναν...

(α)Δίδακτρα στους προνομιούχους, πάνω από 15.000 εισόδημα άνα άτομο (π.χ. 4-μελής οικογένεια, πάνω από 60.000) και συγγράμματα επί πληρωμή για αυτή την κατηγορία.
(β)Δίδακτρα σε όλα τα μεταπτυχιακά και 30 % των θέσεων να δίνονται με υποτροφία (χωρίς δίδακτρα δλδ).
(γ)Φοιτητής σε άλλη πόλη, τεκμαρτό 6000 για την οικογένεια του εκτός και αν αποδειχθεί ότι τα έξοδα του καλύπτονται με ίδιους πόρους, π.χ. δουλειά.
(δ)Συγχωνεύσεις-καταργήσεις ιδρυμάτων , για να μειωθούν κατακόρυφα τα λειτουργικά έξοδα και να εξασφαλιστεί η ποιότητα (εδώ χωράει πολύ κουβέντα...).

Ετσι και περισσότερα από 34 εκ. μαζεύεις και δεν ξεσπαθώνεις κατά <<δικαίων και αδίκων>>.
(Προσωπικές μου απόψεις όπως πάντα...)

[+blueoystercult+]

εκτός και αν αποδειχθεί ότι τα έξοδα του καλύπτονται με ίδιους πόρους, π.χ. δουλειά. Και θα αποδειχτει σιγουρα γιατι ολοι δουλευουμε με ασφαλιση και ικα και ενσημα και αδειες και ολο το πακετο,ναι. Και τεκμαρτο εισοδημα!!ωρε μπραβο,και ελεγα ποσα αλλα τεκμηρια με μηδενικο ομως πραγματικο εισοδημα θα σηκωσουν πολλες οικογενειεσ.

(α)Δίδακτρα στους προνομιούχους, πάνω από 15.000 εισόδημα άνα άτομο (π.χ. 4-μελής οικογένεια, πάνω από 60.000) και συγγράμματα επί πληρωμή για αυτή την κατηγορία.

Ναι,φυσικα , γιατι οπου μας συμφερει εχουμε δυο μετρα και δυο σταθμα,δωρεαν παιδεια σε ολους σε ολες τις βαθμιδες με διακρισεις.

(β)Δίδακτρα σε όλα τα μεταπτυχιακά και 30 % των θέσεων να δίνονται με υποτροφία (χωρίς δίδακτρα δλδ).

Οντως, μιας και η κατανομη της βαθμολογιας-υποτροφιας ειναι παντα ταξικη,οι φτοχωτεροι εχουν βαθμαρες,παιρνουν υποτροφιες και απολαμβανουν εισαγωγες σε μεταπτυχιακα προγραμματα.

(δ)Συγχωνεύσεις-καταργήσεις ιδρυμάτων , για να μειωθούν κατακόρυφα τα λειτουργικά έξοδα και να εξασφαλιστεί η ποιότητα (εδώ χωράει πολύ κουβέντα...)

Πολυ κουβεντα,αλλα οχι στη βαση που τα θετετε εσεις.

[teo]

Εφοδο στα βιβλιοπωλεια ρε!!!

[lybe33]

Συγχωνεύσεις-καταργήσεις ιδρυμάτων , για να μειωθούν κατακόρυφα τα λειτουργικά έξοδα και να εξασφαλιστεί η ποιότητα (εδώ χωράει πολύ κουβέντα...).

Να πας να δώσεις Διαχείριση αύριο, είσαι καλός εσύ

[Reporter]

Μικρή συνεισφορά για την διερεύνηση της οντογέννεσης του νέου φασισμού


Είναι τετριμμένο αλλά εξίσου σωστό το να βεβαιώνεις ότι ένα φαινόμενο όπως ο φασισμός δεν έχει ένα και μοναδικό αίτιο. Οπωσδήποτε, υπάρχουν ορισμένες πολύ βασικές ιστορικές και δομικές προϋποθέσεις για την εμφάνισή του: η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, η αδυναμία της αστικής τάξης να εξασφαλίσει την "αυθόρμητη" συναίνεση των μαζών στους όρους εκμετάλλευσής τους, η συνακόλουθη "κρίση νομιμότητας" του αστικού κοινοβουλευτισμού στην ίδια την συνείδηση της μεγαλοαστικής τάξης, οι απαιτήσεις των μονοπωλιακών συμφερόντων και η σιδερένια τους λαβή πάνω στο κράτος-μαριονέτα που έχουν δημιουργήσει. Και βέβαια, υπάρχουν οι μεταλλάξεις στην σφαίρα της ιδεολογίας. Υπάρχουν μεταβολές στον πολιτικό προσανατολισμό της αστικής και μικροαστικής τάξης, μεταλλάξεις στις αξίες που προβάλλονται ως νόμιμες και φυσιολογικές, υπάρχει η απογύμνωση εν τέλει των πρακτικών και θανατηφόρων συνεπειών της πρωταρχικότητας της "επιβίωσης" εν μέσω ανελέητου "ανταγωνισμού" για πόρους, ή η ευκολία της μετατόπισης του επί μακρόν φυσιολογικοποιημένου ατομικού πολέμου "όλων εναντίον όλων" στο εθνικό επίπεδο, με προτιμητέο αντίπαλο κάτι το "αλλότριο" ή "εξωγενές": όλα αυτά παίζουν τον ρόλο τους.


Υπάρχουν, εν ολίγοις, "σταθερές" σε ό,τι αφορά την δυνατότητα γέννεσης και ραγδαίας ενδυνάμωσης του φασιστικού φαινομένου, και οι σταθερές αυτές δηλώνουν την σημασία της αναγνώρισης των στοιχείων εκείνων που επιστρέφουν στο παρόν--όσο και αν θα ήθελε να αποφύγει το ζήτημα της επανάληψης μια "αριστερά" που έχει ουσιαστικά απεμπολήσει τη διαλεκτική στο όνομα μιας "πίστης στο μέλλον" με το επιστημολογικό και μεθοδολογικό βάθος διαφήμισης σαμπουάν κατά της τριχόπτωσης.

Υπάρχουν όμως, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό, στοιχεία τα οποία είναι νέα: στοιχεία με διαπιστώσιμη συνάφεια με την επανεμφάνιση του φαινομένου, τα οποία όμως δεν υπήρχαν στο ιστορικό πλαίσιο της οντογέννεσής του. Σε ό,τι αφορά την βασική συνεισφορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην φυσιολογικοποίηση και προώθηση, ουσιαστικά, φασιστικών στάσεων ζωής και ιδεολογικών αντιλήψεων, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα ολότελα καινοφανές φαινόμενο: η σημασία των ΜΜΕ τόσο ως μέσων εκφασισμού των δυτικών κοινωνιών, όσο και ως μέσων προπαγάνδισης και διάχυσης της φασιστικής ιδεολογίας, είναι ήδη παρούσα στην αρχική, κλασική φάση της φασιστικής αντεπανάστασης. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στις μελέτες των Κρακάουερ, Μπένγιαμιν, και Αντόρνο και στην λυσσώδη και προφητική επίθεση στον αυστριακό Τύπο του Καρλ Κράους για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.

Παρ' όλα αυτά, υφίστανται στοιχεία που επικαθόρισαν την φασιστική στροφή στην παρούσα φάση τα οποία είναι εξ ορισμού χωρίς ιστορικό προηγούμενο στην δεκαετία του 1930, και σ' ένα από αυτά ήθελα να επικεντρωθώ εδώ: πρόκειται για την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού ή αναθεωρητισμού στην ιστοριογραφία της περιόδου του Β' παγκοσμίου πολέμου που κυριάρχησε στις δυτικές κοινωνίες στα πλαίσια του λεγόμενου "Ψυχρού Πολέμου." Και πρόκειται, ιδιαίτερα, για την διαρκή ενίσχυση του ιδεολογήματος που είναι γνωστό ως σύγκλιση ή και ταύτιση των άκρων. Το ιδεολόγημα αυτό, το οποίο αναδύθηκε σχεδόν αυθόρμητα από τις ιδεολογικές ανάγκες της "συγκράτησης" (containment) της επιρροής της νικήτριας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ΕΣΣΔ στις δυτικές κοινωνίες, είχε εξ αρχής ως στόχο την μείωση του πολιτικού πρεστίζ της χώρας και την υποβάθμιση της σημασίας της ως πόλου έλξης για τα αντι-αυταρχικά και αντιφασιστικά συναισθήματα των μαζών στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Δύση.

Η έννοια της σύγκλισης ή και ταύτισης των άκρων είχε, φιλοσοφικά, ψευδοεγελιανή καταγωγή και η φιλοσοφική της θεμελίωση ήταν ουσιώδους σημασίας για την επικράτησή της: και αυτό γιατί το αφηρημένο φιλοσοφικό σχήμα της μη διαφοράς ανάμεσα σε ακραίους αντιπάλους ήταν ο μόνος τρόπος να υποβαθμιστούν οι ουσιώδεις και παντιόθεν μαρτυρούμενες διαφορές ανάμεσα στον φασισμό και τον κομμουνισμό, διαφορές που ανθίστανται στην ρεβιζιονιστική ισοπέδωση ακόμα και όταν η σύγκριση αφορά την "μαύρη" και την "κόκκινη" τρομοκρατία (βλ. σχετικά Πρίμο Λέβι, Χάνα Άρεντ κα).

Η παρωδία του εγελιανισμού που απαντά κανείς στους λεγόμενους Nouveaux Philosophes (Ανρί Λεβί, Γκλυκσμάν, κα) "πατά" πάνω σε μια σειρά από αυθαίρετα επιλεγμένες εξομοιώσεις που απαιτούν, με την σειρά τους, την πρωτοκαθεδρία του αφηρημένου "φιλοσοφικού" σχήματος πάνω στην ιστορία, στα ιστορικά συμφραζόμενα και τους ιστορικούς καθορισμούς. Αυτό το οποίο πρυτάνευσε στην δυτική σκέψη στις δεκαετίες δραστικής υποχώρησης (αλλά και δολιοφθοράς) του εργατικού κινήματος είναι ένα σχήμα μιμητικού αναδιπλασιασμού που ενώνει δύο θανάσιμους αντιπάλους με τα δεσμά της βίας. Το σχήμα αυτό θα το δει κανείς να αναπτύσσεται θεωρητικά σε έργα με μηδαμινή άμεση σχέση με τον ιστορικό αναθεωρητισμό, για παράδειγμα στο μεγάλο ανθρωπολογικό έργο του Ρενέ Ζιράρ Η βία και το ιερό (1972), όπου το κεντρικό επιχείρημα είναι ότι η βία εντάσσεται σε μια λογική μιμητισμού που αφενός πυροδοτεί την κυκλικότητα και επαναληψιμότητά της πέρα από κάθε έλλογο όριο και αφετέρου αφαιρεί τις διαφορές ανάμεσα σε άτομα, λειτουργώντας ως ένας μεγάλος εξομοιωτής. Αχιλλέας και Έκτορας, Οιδίπους και Τειρεσίας παραμένουν δέσμιοι μιας ευρύτερης λογικής της μιμητικής επιστροφής της βίας, και συνεπώς εξομοιώνονται στην πράξη στο μεγάλο θέατρο της βίαιης αναμέτρησης. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μεγάλη φαντασία για να κατανοήσει πώς ένα τέτοιο σχήμα μπορεί ευκολότατα να "μεταφερθεί" από την ανθρωπολογία των πρωτόγονων κοινωνιών στην ιστοριογραφία του εικοστού αιώνα, με τον Χίτλερ και τον Στάλιν, τους μέχρι θανάτου αντιπάλους, να ανακατασκευάζονται ως συμμετρικά είδωλα ανάμεσα στα οποία κάθε ποιοτική διαφορά έχει εξαφανιστεί.

Πιο πρόσφατα, και για να αναφερθώ σε ένα δεύτερο παράδειγμα εκτός της καθεαυτό σφαίρας της ρεβιζιονιστικής ιστοριογραφίας, το Η πολιτική της φιλίας του Ζακ Ντεριντά (1994), επανεπισκέπτεται την διάσημη ρήση του Καρλ Σμιτ περί διάκρισης φίλου και εχθρού ως συγκροτητικής της πολιτικής ως έννοιας "αποδομώντας" τον Σμιτ στην κατεύθυνση της έμφασης στις ομοιότητες φίλου και εχθρού, στην "αδελφότητα" που συνδέει θανάσιμους εχθρούς, από τον Πολυνείκη και τον Ετεοκλή στον Κάιν και τον Άβελ. Και πάλι, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς την σαγήνη, για την "φιλελεύθερη δημοκρατική" συνείδηση των δυτικών κοινωνιών της εποχής, της ιδέας ότι η θανάσιμη έχθρα δεν είναι ένδειξη ασυμφιλίωτου ανταγωνισμού και αντίθεσης αλλά μάλλον εχέγγυο ομοιότητας, συγγένειας, ταύτισης: φασισμός και κομμουνισμός αναδεικνύονται ως σύγχρονες μορφές των υπόρρητων δεσμών ανάμεσα σε φαινομενικά λυσσαλέους αντιπάλους, με τον τρίτο, "ουδέτερο" πόλο --τον "πεφωτισμένο", "αποδομητικά εξοπλισμένο" δυτικό αστό-- να είναι ο μόνος που ξεφεύγει από τον θανάσιμο κύκλο της μιμητικής βίας, παίρνοντας "ίσες αποστάσεις" και από τους δύο (και αποφεύγοντας την "αφέλεια" της ηρωοποίησης του ενός σε βάρος του άλλου).

Και πράγματι, το ζητούμενο της ανάδειξης του "εύλογου", "αυτονόητου" χαρακτήρα των "ίσων αποστάσεων" τόσο από τον φασισμό όσο και από τον κομμουνισμό, τόσο από τον Χίτλερ όσο και από τον Στάλιν, κυριάρχησε απόλυτα στην "κοινή λογική" των δυτικών κοινωνιών, συμπεριλαμβανομένης της φιλοσοφικής "κοινής τους λογικής" πριν νομιμοποιηθεί και τυπικά από το είδος ιστορικής συνείδησης που πρόκρινε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τίποτε δεν ήταν πιο αυτονόητο για έναν πεφωτισμένο φιλελεύθερο αστό της δεκαετίας του 1990 αλλά και του πρώτου μισού της δεκατίας που ακολούθησε, από την "καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται", δηλαδή από την καταδίκη "εξίσου" της "κόκκινης" και της "μαύρης" βίας (της βίας των Ταγματασφαλιτών και Ναζί όσο και της αντιστασιακής, αντιφασιστικής βίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ή του ΔΣΕ, σε ό,τι αφορά τα ελληνικά ιστορικά συμφραζόμενα).

Στην Ελλάδα ειδικότερα, αντί για τη μάχη μέχρι θανάτου αντικρουόμενων, ασύμβατων, αμοιβαία εχθρικών ιδεολογιών προκρίθηκε ως ιστορικό αφήγημα η κατασκευή του Εμφυλίου με όρους "αδελφοκτονίας", με όρους δηλαδή αμοιβαίας εξολόθρευσης κοντινών συγγενών: ένα αφηγηματικό εύρημα με ιδιαίτερη απήχηση στην χώρα μας για μια σειρά λόγων: λόγων ψευδο-εμπειρικών (εξαιτίας περιπτώσεων κατά κυριολεξία συγγενικών προσώπων που πολέμησαν σε αντίπαλα στρατόπεδα και που αναγάγονται ευθύς αμέσως σε "αντιπροσωπευτικά" παραδείγματα της "εθνικής τραγωδίας"), εθνικο-υποστασιοποιητικών (η θεματική της αδελφοκτονίας παραπέμπει απευθείας στην "συνέχεια" μεταξύ σύγχρονης ελληνικής και αρχαιοελληνικής --μυθολογικής, δραματικής και φιλοσοφικής-- αντίληψης του Εμφυλίου ως του χειρότερου των δεινών, ακριβώς επειδή χύνεται "συγγενικό" και όχι "αλλότριο" αίμα), και απροκάλυπτα ιδεολογικών (ο Ταγματασφαλίτης ή Γερμανοτσολιάς είναι μόνο ο αποξενωμένος αδελφός του κομμουνιστή, η φασιστική βία είναι μόνο η εικόνα στον καθρέφτη της κομμουνιστικής άμυνας απέναντί της).

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του ιδεολογήματος της σύγκλισης των άκρων, του οποίου την εσωτερική λογική και την θεωρητική/φιλοσοφική νομιμοποίηση ιχνηλατήσαμε πιο πάνω;

Δεν ήταν καθόλου οι "ίσες αποστάσεις" τις οποίες διακήρυσσε πομπωδώς. Ήταν, πολύ ακριβέστερα, η απενεχοποίηση του φασισμού έμμεσα, μέσω της ενοχοποίησης του μοναδικού πραγματικού ιστορικού του αντιπάλου (εξού και ο διακαής "αντισταλινισμός" των ελλήνων εθνικιστών και νεοφασιστών): από την στιγμή που η αντιφασιστική βία του κομμουνισμού εξισώθηκε με τη βία στην οποία υπήρξε η απάντηση, η αρχική βία έπαψε να φαίνεται τόσο αποτρόπαιη όσο ήταν για μια παλαιότερη γενιά διανοουμένων, καλλιτεχνών και απλού λαού. Η βία "σχετικοποιήθηκε", "αποκαθηλώθηκε" από τα "αφηγήματα νομιμοποίησής της", και έτσι, το φασιστικό τέρας έπαψε να εμφανίζεται και τόσο τερατώδες, ή τουλάχιστον έγινε απλώς ένα ακόμα τέρας ανάμεσα σε δεκάδες άλλα. Η καταστροφική μοναδικότητα των όσων συνέβησαν στην Δυτική Ευρώπη ανάμεσα στο 1933 και το 1945 υποσκελίστηκε από την ασταμάτητη ανακάλυψη ομοιοτήτων αλλού, και ο ναζισμός έγινε απλώς ένα ακόμα δείγμα δυσλειτουργίας των κοινωνιών, κάτι πολύ λιγότερο από μια αδιανόητη θηριωδία.

Και ύστερα; Ύστερα ήρθαν τα γνωστά. Με την εμφάνιση στο προσκήνιο της κρίσης και την επιστροφή της ιδέας της πρωταρχικότητας της επιβίωσης --ατομικά και εθνικά--, και αφού ο ηρωϊσμός και η αυταπάρνηση της κομμουνιστικής απάντησης στην φασιστική λαίλαπα είχε "σχετικοποιηθεί" εις τα εξ ων συνετέθη από μια "ερμηνευτική της καχυποψίας" για την οποία το ΠΑΜΕ δεν διαφέρει και ιδιαίτερα από τους Ναζί σε ό,τι αφορά τις αντιλήψεις του περί ευγονικής, οι τιτάνες της αστικής αποδόμησης και των "ίσων αποστάσεων" κάθησαν ήσυχα στα αυγά τους. Και παρακολουθούν, "ανήμποροι" και "σοκαρισμένοι", τα νέα Τάγματα Ασφαλείας, που έχουν προ πολλού εκκολαφθεί απ' το δικό τους αυγό, να μαχαιρώνουν μετανάστες, να χτυπούν κομμουνιστές ή να καταστρέφουν μνημεία και να προσπαθούν να κάψουν αρχεία ώστε να εξαλείψουν κάθε ίχνος από το εντοπίσιμο παρελθόν της αντιφασιστικής Αντίστασης. Η ουσιαστική σιωπή των πρώην υπερκριτικών μαχητών ενάντια στη "βία, από όπου και αν προέρχεται" για αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη στη χώρα τους είναι το σενάριο της καλύτερης, φευ, των περιπτώσεων. Στην χειρότερη, έχουν ήδη αποφασίσει να συμπλεύσουν με ό,τι γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν έχουν καμία διάθεση να αντιπαλέψουν στην πράξη, το δευτερόλεπτο που θα νιώσουν πως κινδυνεύουν.

Η ιστορία είναι μια ατέλειωτη πηγή ειρωνείας. Στην περίπτωση του φασισμού, η ειρωνεία αυτή είναι με την κυριολεκτική έννοια διαβολική: είναι η ειρωνεία του καγχασμού του διαβόλου, ο δρόμος προς τον οποίο ως γνωστόν είναι πάντα στρωμένος "με τις καλύτερες προθέσεις."

πηγή : http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/0 ... _2516.html

[lybe33]

27% παλάτια στην άμμο

Του Περικλή Κοροβέση

Στον ενθουσιασμό μας για το ιστορικό εκλογικό ποσοστό που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου, μας ξέφυγε μια μικρή λεπτομέρεια. Η χώρα δεν τραβάει αριστερά, αλλά πορεύεται ολοταχώς προς τη Δεξιά, την Άκρα Δεξιά και το Νεοναζισμό.

Ας το δούμε αυτό με κάποια στοιχεία. Κατ’ αρχάς οι πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν στις κυβερνήσεις των τελευταίων τριών χρόνων και είναι υπεύθυνες για τη συστηματική καταστροφή αυτής της χώρας, ξαναέγιναν κυβέρνηση.

Και αυτό σημαίνει ότι περίπου ένας στους δύο Έλληνες ψήφισε την απόλυση από τη δουλειά του, την εγγυημένη μακρόχρονη ανεργία του, την πιθανή απώλεια του αυτοκινήτου και του σπιτιού του. Και σε αυτές τις καταστάσεις η αυτοκτονία είναι μια σίγουρη έξοδος από την κρίση. Αυτές οι αυτοκτονίες δεν έχουν ψυχολογικά κίνητρα αλλά κοινωνικά. Είναι μια από τις πολλές συνέπειες της κρίσης.

Η αντικατάσταση του Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση από τον Κουβέλη, δεν κάνει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αριστερότερα, αλλά κάνει τη ΔΗΜΑΡ να μετατοπίζεται δεξιά και να ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους δύο δεξιούς κυβερνητικούς συμμάχους. Άρα ο κυβερνητικός συνασπισμός, είναι μια δεξιά συμμαχία μεγάλου εύρους που περιλαμβάνει από Πλεύρη και Γεωργιάδη μέχρι Κουβέλη και Ψαριανό. Και αυτό είναι μια επιτυχία της ΝΔ.

Σε αυτή την επτακομματική Βουλή βρήκαν θέση δύο νέα κόμματα της δεξιάς. Το ένα ακροδεξιό και το άλλο ναζιστικό. Τα ποσοστά τους είναι εντυπωσιακά. Με την πρώτη τους εμφάνιση οι Ανεξάρτητοι Έλληνες παίρνουν 7,51%. Η Χρυσή Αυγή υπερφαλαγγίζει το ιστορικό ΚΚΕ, που έχει περίπου έναν αιώνα ζωή και είναι το αρχαιότερο κόμμα της Βουλής, και ξεπέρασε τη Δημοκρατική Αριστερά που στις εκλογές διεκδικούσε ακόμα την υπεύθυνη Αριστερά.

Το σταθερό περίπου ποσοστό του 7% που πήρε η Χρυσή Αυγή και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις λέει πολλά. Ειδικά αν το συγκρίνεις με τα ποσοστά του ΣΥΝ, που για χρόνια έδινε τη μάχη του 3%.

Αυτοί που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή ανέρχονται στις εκλογές του Μαΐου περίπου σε 441.000 και σε αυτές του Ιούνη σε 426.000. Έχασαν μόνο 0,05%. Δηλαδή είναι μια δύναμη συμπαγής, που δείχνει να διαθέτει οπαδούς και φίλους που είχαν σε μεγάλο βαθμό πλήρη συνείδηση τι ψήφιζαν. Το ότι παρασύρθηκαν δεν είναι σωστό.

Αυτό μπορεί να ισχύει για τους ψηφοφόρους του κυβερνητικού σχηματισμού που είχαν την ένθερμη υποστήριξη όλων των ΜΜΕ, ενώ η Χρυσή Αυγή δεν διέθετε αυτό το προνόμιο. Άρα αυτό το ποσοστό το οφείλει στη σχέση της με την κοινωνία, που δείχνει να την ανέχεται και σε μερικές περιπτώσεις να την υποστηρίζει ενεργά. Ένα τέτοιο κόμμα έχει προοπτικές ανάπτυξης και δεν αποκλείεται στις επόμενες εκλογές να τρίβουμε τα μάτια μας.

Η ακροδεξιά στην Ελλάδα έχει βαθιές ρίζες και οι ιδέες της είναι διάχυτες σε όλη την κοινωνία άσχετα από την κομματική ένταξη. Π. χ. ο ρατσισμός, η ξενοφοβία σε διάφορους βαθμούς είναι στοιχείο της προσωπικότητας του Νεοέλληνα.

Ο ατομικισμός και ο εγωκεντρισμός που συνοδεύεται από μια υποταγή σε μια ανώτερη και αδιαμφισβήτητη εξουσία, είναι θεμελιώδης αρχή του φασισμού. Χαρακτηριστική περίπτωση εκλεπτυσμένης φασιστικής προπαγάνδας είναι οι ταινίες του Κλιντ Ίστγουντ, όπου υπάρχει ένα ανώτερος ήρωας, που δρα πάντα μόνος, εκτός θεσμών, κοινωνίας, συλλογικότητας και θριαμβεύει χάρη στις ξεχωριστές του ικανότητες τιμωρώντας τους κακούς όπου και να βρίσκονται.

Η δράση κοινωνικών δυνάμεων, η πάλη των τάξεων, είναι άγνωστη και ανύπαρκτη στις ταινίες του Ίστγουντ. Και όμως έχει φανατικούς θαυμαστές από την Αριστερά, που δεν χάνουν ταινία του.

Η εγγλέζικη απόβαση στην απελευθερωμένη εαμική Ελλάδα αποσκοπούσε στη συντριβή του ΕΑΜ και την κατάκτηση της Ελλάδας. Σκοπός που επετεύχθη, άσχετα αν μετά τη χάρισαν στις ΗΠΑ. Δική τους ήταν και ό,τι ήθελαν την κάνανε. Το πρόβλημά τους ήταν πώς θα οικοδομούσαν ένα μεταπολεμικό νεοελληνικό κράτος αντικομμουνιστικό και στη δική τους υπηρεσία.

Οι φασίστες του Μεταξά, οι συνεργάτες των Ναζί, οι δοσίλογοι, οι παρακρατικές συμμορίες δολοφόνων στελέχωσαν αυτό το κράτος και περίπου για τρεις δεκαετίες οι ακροδεξιές αντικομμουνιστικές ιδέες ήταν η επίσημη κρατική ιδεολογία, που την υποστήριζε με φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και λογοκρισία. Για μια θέση καθαρίστριας στο δημόσιο χρειαζόσουν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Αυτή την κληρονομιά διεκδικεί η Χρυσή Αυγή και δεν αποκλείεται να τη δούμε αξιωματική αντιπολίτευση σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση.

Ένα άλλο στοιχείο που επιβεβαιώνει την κυριαρχία ακροδεξιών και ρατσιστικών συμπεριφορών, είναι η ανοχή της κοινωνίας, της κυβέρνησης και της Αστυνομίας στην οργανωμένη βία των ακροδεξιών συμμοριών που δολοφονούν, μαχαιρώνουν, ξυλοκοπούν όποιο μετανάστη βρουν ανήμπορο και μεμονωμένο ή όποιον Έλληνα τον θεωρούν αναρχικό ή μπολσεβίκο.

Τη γραμμή της βίας την επιβεβαίωσε τηλεοπτικώς ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Κασιδιάρης χτυπώντας δύο βουλευτίνες της Αριστεράς, την Δούρου και την Κανέλλη. Δεν του έγινε καμία δίωξη, όπως και ουδείς έχει συλληφθεί για τις δολοφονίες των μεταναστών.

Πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος τους προστατεύει, κάποιος τους ανέχεται και κάποιος τους καλύπτει. Και τα ΜΜΕ κρατούν μια ύποπτη σιγή γι’ αυτά τα εγκλήματα. Και η Χρυσή Αυγή αναπτύσσεται απρόσκοπτα με την καθημερινή ωμή βία, ορατή πια απ’ όλους. Δύσκολοι λοιπόν καιροί για τους πρίγκιπες της χώρας του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκτός από καμένη γη κυριολεκτικά, καταστρεμμένη οικονομία με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας στα χέρια του παγκοσμιοποιημένου αρπαχτικού καπιταλισμού, με ανεργία που αυξάνεται κατά 1.300 ανθρώπους περίπου την ημέρα, με εκποίηση της ελληνικής γης στη Ρόδο και Κέρκυρα, με παράδοση της αγροτικής παραγωγής στις πολυεθνικές (αυτό στην ουσία σημαίνει το δώρο της Αγροτικής στην Πειραιώς.) και ξεχαρβαλωμένη Υγεία και Παιδεία, έχουμε μπροστά μας τη ναζιστική απειλή που μπορεί να γίνει και κυβέρνηση, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει και τα πάει τόσο καλά όσο η Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα καταφέρει να βγάλει τη χώρα από την κρίση και δεν δώσει μια συγκεκριμένη προοπτική ανάπτυξης και ευημερίας, άθελά του θα γίνει η αίθουσα αναμονής του νεοναζισμού. Τα σημερινά πρώην μεγάλα κόμματα θα συρρικνωθούν ακόμα περισσότερο και αποτελούν εν δυνάμει συμμάχους της Χρυσής Αυγής για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, το νέο μπολσεβικισμό που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Και η Ευρώπη της Μέρκελ θα επιδοκιμάζει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το μεγάλο πρόβλημα της συγκρότησής του σε ενιαίο φορέα, πράγμα καθόλου εύκολο γιατί η αντίσταση των γραφειοκρατών είναι δεδομένη –όταν δουν πως κινδυνεύουν οι έμμισθες καρέκλες τους και η πολυπόθητη προοπτική για το κοινοβούλιο– έχει να αντιμετωπίσει ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα: το ρίζωμα του στην κοινωνία δημιουργώντας από τώρα κοινωνικούς θεσμούς που θα λειτουργούν για τον εαυτό τους, π.χ. δίκτυα αλληλεγγύης, συνεταιρισμούς, αγορές, κοινωνικά ιατρεία, φαρμακεία, και πολλά άλλα, χτίζοντας από τώρα τον κοινωνικό ιστό της χώρας με βάση την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την ισότητα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μείνει μόνο στις κοινοβουλευτικές του δάφνες και αγνοήσει τη βάση του, δηλαδή την κοινωνία, θα μετατραπεί ταχύτατα σε μια νέα πολιτική εκδοχή που θα είναι σύνθεση ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Αλλά για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται ένας καθαρός ιδεολογικός άξονας που να πηγαίνει βαθιά στην Ιστορία της Αριστεράς και να πολιτεύεται με τις ιδέες της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Να διεκδικήσουμε τους επτανήσιους ριζοσπάστες που ξεκίνησαν τον ελληνικό σοσιαλισμό, που ανακόπηκε λόγω «μπολσεβικοποίησης» που κυριάρχησε ένεκα της Μόσχας, να πάρουμε όλα τα ρεύματα που διαμορφώθηκαν τον 19ο και 20ό αιώνα, π.χ. αναρχικούς, τροτσκιστές, μαοϊκούς, αριστερούς σοσιαλιστές και ό,τι άλλο θέλεις, απ’ όλα έχει ο μπαξές, για να καταλάβουμε την ουσία της Αριστεράς που δεν είναι δόγμα, αλλά ανάλυση και σκέψη που μας επιτρέπει να καταλάβουμε την πραγματικότητα, για να δράσουμε και να την αλλάξουμε.

Και καλά όλα αυτά. Αλλά η κοινωνία τι θέλει; Από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα, για τέσσερις περίπου δεκαετίες είχαμε κυβερνήσεις της δεξιάς ΝΔ ή της παραλλαγμένης κρυπτοδεξιάς του ΠΑΣΟΚ, που όλες εκλέχτηκαν με ψεύτικες εξαγγελίες. Δηλαδή με μια προεκλογική απάτη. Υποσχέθηκαν μια επόμενη χρυσή τετραετία, που δεν ήρθε ποτέ, χρησιμοποιώντας μια παραλλαγή του «λεφτά υπάρχουν».

Το ίδιο λένε και για τα μνημόνια. Θα κάνουμε τώρα θυσίες, για να απολαύσουμε αύριο τους καρπούς των θυσιών μας. Αλλά ιστορικά δεν υπάρχει κανένα τέτοιο προηγούμενο. Αντίθετα, έχουμε δεκάδες παραδείγματα οριστικής καταστροφής χωρών, που είχαν την ίδια πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, κατά κανόνα από τριτοκοσμικούς δικτάτορες αρχής γενομένης από τον Πινοσέτ.

Η ανάπτυξη βρίσκεται εκτός μνημονίων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τής Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και αυτό θέτει επί τάπητος τη συζήτηση αν τελικά η παραμονή μας στην ΕΕ και το ευρώ είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας ή των τοκογλύφων. Και επειδή όλα όσα προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ διαστρεβλώνονται, καλό είναι να κάνουμε μια διευκρίνιση για τους κάθε αδίστακτους Κεδίκογλους της πολιτικής ή της δημοσιογραφίας. Άλλο πράγμα η συζήτηση για την ΕΕ και το ευρώ, που γίνεται σε όλη την Ευρώπη, και άλλο πράγμα η άμεση έξοδος από την ΕΕ.

Οι τέσσερις δεκαετίες της μεταπολίτευσης δεν δημιούργησαν νέα αριστερά πολιτικά κινήματα. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν και να πάρουν ένα ποσοστό που θα τους επέτρεπε την είσοδο στη Βουλή. Και αυτό θα μπορούσε να ήταν «γραδόμετρο» για να μετρήσουμε σε τι βαθμούς έχει φτάσει η Αριστερά.

Περικλής Κοροβέσης
perkor29@gmail.com

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εποχή: http://epohi.gr/