Ειδήσεις & Κείμενα

[merde_conserve]

Προφανώς και εννοώ το δεύτερο που λες. Όταν η ροπή της κοινωνίας έτεινε προς τα αριστερά, βρέθηκε ένα πασόκ να καρπωθεί τη ροπή και να τη μετουσιώσει σε μεγάλο φαγοπότι

[lybe33]

Οκ, γιατί η αρχική διατύπωση ήταν πασχομανδραβελική!

[paktomenos]

H παρακμή της μεσαίας τάξης

[apo7]

Σαν σήμερα 20 Ιουλιου 1974 μπηκαν στην Κυπρο οι τουρκοι.




http://www.eldyk74.gr/index.php?option= ... &Itemid=27

[lybe33]

Ενεργειακός Τομέας: Η κρίσιμη μάχη για την επιβίωση της κοινωνίας
(1), (2)

[Reporter]

Η iskra, τρέφοντας τις καλύτερες των αναμνήσεων για τον Θανάση Παπαρήγα, που έφυγε πρόωρα, αναδημοσιεύει μια εξαιρετική και ιδιαίτερα επίκαιρη ανάλυσή του, σχετικά με τη ταξική φύση του Ναζιστικού κόμματος, στο περιοδικό «Επιστημονική Σκέψη» το 1985.

Η ΤΑΞΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Το «Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (Nazional-Sozialistische Deutsche Arbeiter Partei – NSDAP) ήταν πάντα και έμεινε ως το τέλος το κόμμα που εξυπηρέτησε κατά τον πιο τέλειο, ως τώρα, τρόπο τα συμφέροντα της μεγάλης αστικής τάξης, των κορυφών του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Τέτοιο ήταν και πριν το 1933, και μετά, τέτοιο έμεινε και ως τις 9 Μάη 1945.

Αυτό φαίνεται καθαρά από το δείκτη εκείνο που ενδιέφερε πιο πολύ το μονοπωλιακό κεφάλαιο: την πορεία των κερδών. Και δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί ότι η κυβέρνηση του ΝSDAP εξασφάλισε συνθήκες εξαιρετικής σε έκταση και βάθος συσσώρευσης κερδών. Η πορεία των τελευταίων υπήρξε πράγματι θεαματική, όπως δείχνει ο παρακάτω πίνακας:

Επίσημα κέρδη επιχειρήσεων (εκατομμύρια μάρκα)
1933 - 1936 - 1938
06,6 - 12,2 - 15,0

Η ναζιστική 12ετία υπήρξε περίοδος ταχύτατης ανόδου των κερδών και των περιουσιών των μεγιστάνων, όπως μαρτυρούν όλα, χωρίς εξαίρεση, τα στοιχεία. Οι κρατικομονοπωλιακές μέθοδοι που τελειοποίησε ή εγκαινίασε το «1000χρονο Ράιχ» δεν ήταν τίποτε άλλο από μια παραχώρηση — συχνά, με φανερά σκανδαλώδη τρόπο— όλης της γερμανικής οικονομίας σε μια χούφτα μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτές οι επιχειρήσεις «τσέπωσαν» τα κολοσσιαία κέρδη της στρατιωτικοποίησης και της δουλικής εκμετάλλευσης των ξένων, ιδιαίτερα «Ανατολικών» εργατών, αλλά και της λεηλασίας όλης της Ευρώπης. Αυτή η μυθικών διαστάσεων συσσώρευση — που εμφάνισε και χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της περιόδου της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου — εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την εντυπωσιακή ανάκαμψη της ΟΔ Γερμανίας μετά το 1945.

Η συντριβή κάθε οργάνωσης των εργαζομένων έκανε τη δράση του NSDAP «θαυματουργή» και στον πολιτικό τομέα. Στη διάρκεια της εξουσίας του, οι εργαζόμενοι δεν διαμαρτυρήθηκαν καθόλου ή σχεδόν καθόλου. Η ένταση της εκμετάλλευσης, μόνος τρόπος δημιουργίας και ενίσχυσης του τεράστιου πολεμικοβιομηχανικού συγκροτήματος μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης χωρίς αποικίες, «πέρασε» ανεμπόδιστα. Αρκετά πριν από τον πόλεμο, η ελεύθερη εκλογή θέσης εργασίας είχε καταργηθεί. Σε ορισμένες κρατικές επιχειρήσεις όπως η «Οργάνωση Todt» ((Organisation Todt –OT), είχαν επιβληθεί όχι μόνο στρατιωτικοί κανονισμοί, αλλά και στρατιωτικές στολές. Τα πολιτικά κέρδη του κεφαλαίου ήταν και μακροπρόθεσμα. Καταρχήν, ο πόλεμος δεν φαίνεται να προκάλεσε σχεδόν καμιά κίνηση διαμαρτυρίας ή και απλής δυσαρέσκειας. Ένα δείγμα μας δίνει έκθεση του «Γερμανικού Μετώπου Εργασίας» (Deutsche Arbeitsfront – DAF), οργάνωσης που ήταν αρμόδια για την οργάνωση του εργατικού δυναμικού και την κίνησή του, του τέλους του 1942: «Το 1917, χάθηκαν σε πολιτικές απεργίες περίπου 2.000.000 εργατοημέρες. Το 1918, ήταν 5.000.000 εργατοημέρες. Στο πολεμικό έτος 1942, κερδήθηκαν αμέτρητα εκατομμύρια προσθέτων εργατοημερών, χωρίς να υπολογίσουμε την εργασιακή απόδοση εκατομμυρίων επιστρατευμένων ξένων εργατών» (η έμφαση δική μας).
Και όλα αυτά, χωρίς να υπολογίσουμε ένα άλλο πολιτικό κέρδος πολύ μεγάλης, όπως αποδείχτηκε, σημασίας: την σχεδόν ολοκληρωτική εξόντωση όλων των επαναστατικών στοιχείων και την απώλεια σχεδόν κάθε επιρροής τους.

Ποτέ πριν από την εγκαθίδρυση του Γ' Ράιχ οι μεγάλοι καπιταλιστές της Γερμανίας ή οι άμεσοι άνθρωποι τους δεν συμμετείχαν τόσο άμεσα στη διεύθυνση της οικονομίας, και αυτό παρά το γεγονός ότι στη Γερμανία οι σχέσεις κράτους- μεγάλου κεφαλαίου ήταν πάντα πολύ στενές. Κάτι περισσότερο: ο Χίτλερ δεν το είχε σε τίποτε να αλλάξει τους στρατηγούς του με τη μεγαλύτερη ευκολία για παραπτώματα πολλές φορές φανταστικά ή συνήθως χωρίς να φταίνε. Αντίθετα, στις κορυφές των οικονομικών-διαχειριστικών υπηρεσιών της χιτλερικής Γερμανίας βλέπει κανείς πάντα αναδιανομή των ίδιων προσώπων: γενικών μετόχων, γενικών διευθυντών ή έμπιστων στελεχών των γιγάντων του χρηματιστηρίου. Και κάτι ακόμη πιο ενδιαφέρον: Οι στρατηγοί του Χίτλερ ήταν —ή έγιναν διάσημοι. Ποιος, όμως ξέρει τον Albert Pieg της Siemens ή τον Wilhelm Zangen της MANNESMAN; Αυτοί δεν άφησαν απομνημονεύματα. Η διακριτικότητα ήταν, άλλωστε, αυτό που τους ενδιέφερε περισσότερο.

Εδώ πρέπει να προστεθεί ότι η πολιτική εξουσία του NSDAP βοήθησε πολύ όχι μόνο τους καπιταλιστές ενάντια στους εργαζόμενους, αλλά και τους πολύ μεγάλους καπιταλιστές ενάντια σε όλους τους υπολοίπους. Η συγκεντροποίηση, που το κράτος ενθαρρύνει ή και επιβάλλει, παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις: Το μέσο κεφάλαιο των μετοχικών εταιριών περνά από 2.300.000 (1932) σε 5.500.000 μάρκα (1943). Ο νόμος της 7ης Μάρτη 1939 φτάνει ως την κατάργηση των επιχειρήσεων που δεν έφταναν ένα ορισμένο minimum τζίρου, υποχρεώνοντας τους πρώην ιδιοκτήτες τους να γίνουν εργαζόμενοι στη μεγάλη βιομηχανία. Στην περίοδο 1933-1939, ο αριθμός των επιχειρηματιών και των οικογενειών τους πέφτει από 11.247.000 σε 9.612.00 (-14,54%) και το ποσοστό τους στον πληθυσμό από 19,8% σε 16,2%....

Όμως το NSDAP είναι ακριβώς αυτό που λέει η ονομασία του, δηλ. ένα πολιτικό κόμμα, και όχι ένας απλός εκτελεστικός μηχανισμός του μεγάλου κεφαλαίου, όπως θα ήταν πχ, μία νομική ή λογιστική εταιρία. Έρχεται σε επαφή και σύνδεση με μάζες, από τη φύση τους διαφορετικές από τα συμφέροντα που το NSDAP εκφράζει, και, έτσι, διαφοροποιείται και αυτό. Το ίδιο το όνομα του κόμματος είναι χαρακτηριστικό. Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Η μαζική βάση του NSDAP είναι κυρίως μικροαστική και, κατά πιο δεύτερο λόγο, μεσοαστική.

Μια στατιστική της 1ης Γενάρη 1935 μας δίνει μία εικόνα:

— Το 7,3% όλου του «επαγγελματικά απασχολούμενου πληθυσμού» του Ράιχ ανήκει στο NSDAP. Απ' αυτό βλέπουμε ότι το NSDAP ήταν ένα τεράστιο κόμμα.
— Στο NSDAP ανήκει το 15% των «αυτοαπασχολουμένων».
— Στο NSDAP ανήκει το 12% των «μη δημοσίων» υπαλλήλων (Angestellten).
— Το ποσοστό των βιομηχανικών εργατών που είναι μέλη του NSDAP είναι γύρω στο 5% του συνόλου των βιομηχανικών εργατών.

Γενικά, λίγοι εργάτες έγιναν μέλη του NSDAP παρά το όνομά του. Πριν το 1933, το NSDAP ούτε κατόρθωσε, αλλά ούτε έδειξε μεγάλη συνέπεια στην προσπάθεια να δημιουργήσει χωριστή οργάνωση εργατών. ....Ο ίδιος ο Χίτλερ «υπέδειξε» στο Συνέδριο του NSDAP του 1937 να μην παρελάσουν χωριστές ομάδες εργατών. Αυτό δείχνει καθαρά ότι δεν ήθελε τη χωριστή παρουσία των εργατών γιατί αυτό θύμιζε την ταξική πάλη ή, έστω, την ταξική «απόσταση». Σαν γνήσιο κόμμα της αστικής τάξης, το NSDAP δεν μπορούσε να υποφέρει τη θέα των χωριστά οργανωμένων εργατών ούτε μέσα στα ίδια του τα πλαίσια.

....το βασικό μαζικό στήριγμα του NSDAP ήταν — από άποψη οργανωμένης μαζικής βάσης, αλλά και εκλογικής βάσης — τα μεσαία στρώματα, ιδιαίτερα αυτά της πόλης. Αυτό χρησιμοποιήθηκε για να «ξαναγραφτεί», δηλ. να παραποιηθεί η ιστορία. Στη σειρά των άρθρων, μελετών κλπ, που γράφτηκαν στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την άνοδο στην εξουσία του NSDAP, προβλήθηκε συχνά το επιχείρημα: Αφού μέσα στο NSDAP βρίσκονταν κυρίως μεσαία στρώματα, το NSDAP ήταν το κόμμα των μεσαίων στρωμάτων έτσι «βγαίνουν λάδι» τα μονοπώλια. Οι τοποθετήσεις αυτές «ξεχνούν» τη βασική ιστορική αποστολή του NSDAP: να συνδέσει τις μάζες με την πολιτική και την άσκηση της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου. Πράγμα που το NSDAP πέτυχε λαμπρά.

Για να το πετύχει, όμως, αυτό έπρεπε να γίνει αυτό ακριβώς που έγινε: ένας πολιτικός οργανισμός της αστικής τάξης, κατά συνέπεια ένας οργανισμός βαθιά αντιφατικός, που θα ήταν σε θέση να εκφράζει με ένα μαζικό τρόπο την πολιτική των μεγιστάνων. Ο ίδιος ο χαρακτήρας του επέβαλε την αντιφατικότητά του.

... Η αντιφατικότητά του NSDAP δεν σημαίνει συνύπαρξη στο εσωτερικό του αντιπάλων ισοτίμων παραγόντων. Σημαίνει αντανάκλαση στο εσωτερικό των πραγματικών ταξικών αντιθέσεων, αλλά κάτω από την κυριαρχία ενός από τους πόλους, στη συγκεκριμένη περίπτωση του μεγάλου κεφαλαίου, ο οποίος προσδιορίζει τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα του Κόμματος. Η κυριαρχία αυτή εκφράζεται πολιτικοΐδεολογικά και «ψυχολογικά». Πράγμα που σημαίνει ότι η δικτατορία της κυρίαρχης τάξης υπάρχει και μέσα στο κόμμα ή στα κόμματα της.

Η πορεία των πραγμάτων δείχνει ακριβώς αυτό: Ότι τα διάφορα στοιχεία του NSDAP διαφορετικά και — ως ένα βαθμό — αντίθετα μεταξύ τους, βαδίζουν μαζί και μαθαίνουν βαθμιαία να προσαρμόζονται μεταξύ τους. Το ένα δεν μπορεί να κάνει χωρίς το άλλο.

Η προσαρμογή, όμως, δεν γίνεται ισότιμα. Σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι, ίσως, ούτε καν αμοιβαία. Στην πραγματικότητα, η μικροαστική μάζα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης....»

πηγή: http://www.iskra.gr/index.php?option=co ... Itemid=284

[m.q.n.i.n.a]

Το πέπλο της σιωπής - Γιάννης Βαρουφάκης

Προ ημερών, το Reuters έπιασε λαυράκι. Σε ιδιαίτερα προσεκτικό δημοσίευμά του που πήρε μεγάλη έκταση παγκοσμίως ανέδειξε κάποιες «συναλλαγές» μεταξύ τριών ελληνικών τραπεζών η οποία, αν το δημοσίευμα αληθεύει, τεκμηριώνει την ποινική δίωξη γνωστών τραπεζιτών της χώρας. Κι αν όχι την ποινική τους δίωξη, απαιτεί από την κυβέρνηση, το EFSF, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών (European Banking Authority), κατ’ ελάχιστον, την παύση του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς και την δρομολόγηση διαδικασίας εξυγείανσής της. Ανάλογες κινήσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν για τον τραπεζικό όμιλο Marfin Popular Bank για κινήσεις της Marfin Egnatia Bank της οποίας αποτελεί μετεξέλιξη. Κι όμως: αντί για αυτά, ένα τεράστιο πέπλο σιωπής ξετυλίγεται και σκεπάζει την υπόθεση, με πρώτους υφαντές του τους δημοσιογράφους των «έγκυρων» εντύπων και sites οι οποίοι, κατά τα άλλα, συνεχώς καταγγέλλουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία για ανοχή στην διαφθορά.
Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων. Αρχικά, ιδιωτικών και, εφόσον δεν τα έβρισκαν, δημοσίων (μέσω της επανακεφαλαιοποίησης που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση δανειζόμενη, δυστυχώς, η ίδια από το EFSF). Οι τραπεζίτες τρέμουν τα κεφάλαια του EFSF καθώς αυτά δίνονται με αντάλλαγμα μετοχών, κάτι που μειώνει το δικό τους ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών, θέτοντας σε κίνδυνο της εξουσία τους εντός των ΔΣ των τραπεζών (και όλα τα «καλούδια» που αυτή τους εξασφαλίζει). Για αυτό, εύλογα, προτιμούν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδίως φίλα προς αυτούς προσκείμενων επιχειρηματιών. Έλα όμως που τέτοια κεφάλαια στον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν; Τότε, τι νομίζετε ότι σκαρφίζονται οι καλοί τραπεζίτες;
Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, σε γενικές γραμμές, συνέβη το εξής καταπληκτικό: Την εποχή που η Τράπεζα Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, σχεδίαζε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρώπης και της τρόικα), ο κ. Σάλλας δημιούργησε τρεις off shore εταιρείες στην Κύπρο (μαζί με τα δύο του τέκνα). Αυτές οι εταιρείες, δανείστηκαν από τον τραπεζικό όμιλο Marfin Egnatia Bank (που ελέγχει ο κ. Βγενόπουλος) γύρω στα 113 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρήματα αγοράστηκαν μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς (στο πλαίσιο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που ο ίδιος ο κ. Σάλλας αποφάσισε). Αξιοσημείωτα είναι τα εξής:
• Η Marfin Egnatia Bank από την οποία δανείστηκαν οι off shore του κ. Σάλλα έπασχε η ίδια από τεράστια έλλειψη τόσο ρευστότητας όσο και κεφαλαίων. Το ότι δάνεισε ένα τέτοιο τεράστιο ποσό σε έναν άλλον «ζορισμένο» τραπεζίτη με στόχο την αγορά μετοχών των οποίων η αξία βρισκόταν σε πορεία ραγδαίας απαξίωσης (και χωρίς κανένα εχέγγυο πέραν των ίδιων των μετοχών) ελέγχεται ως είτε επιχειρηματικά ανόητη κίνηση είτε ως «περίεργη» κίνηση.
• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».
• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα… παιδιά του.
• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.
Αν τα παραπάνω, που καταγγέλλει το Reuters, αληθεύουν, έχουμε στα χέρια μας ένα σκάνδαλο αξιώσεων. Ένα σκάνδαλο που (α) παραπέμει σε insider trading, (β) εγείρει ζητήματα που αφορούν τον έλληνα φορολογούμενο (ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της Proton) και (γ) αφορά επισταμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ευρωπαϊκών αρχών επιτήρησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Δεν είναι δική μου δουλειά να αποφασίσω την αθωότητα ή την ενοχή του οιουδήποτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική δικαιοσύνη και η ίδια η τρόικα θα επιληφθούν. Προς το παρόν, σιγή ιχθύος. Από την μεριά μου, σημειώνω την απάντηση του κ. Σάλλα στο άρθρο του Reuters. Όπως αναφέρει η Καθημερινή, «ο κ. Σάλλας, ο οποίος έχει καταθέσει αγωγή κατά του ειδησεογραφικού πρακτορείου για προηγούμενο δημοσίευμά του, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 50 εκατ. ευρώ, έκανε λόγο για άλλο επεισόδιο, αυτή τη φορά από ομάδα συνεργατών του Reuters, στην προσπάθεια «υπονόμευσης, εκβιασμών και κατασυκοφάντησης», που έχει αντιμετωπίσει η Τράπεζα Πειραιώς στην πορεία ανάπτυξής της. Η υπονόμευση, κατέληξε, «δεν μας αποσπά από το κύριο καθήκον μας, που είναι η ασφάλεια και η πρόοδος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι προοπτική αναπόσπαστη με την προσπάθεια που καταβάλλουμε όλοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Συμπέρασμα
Στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας (*), τέτοιου είδους τερτίπια είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όμως, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα επιβίωσης, και όπου η ανάκτηση της αξιοπιστίας απέναντι στην Ευρώπη έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, το Πέπλο της Σιωπής που έχει περιβάλει αυτό το «συμβάν» είναι ενδεικτικό της Απόλυτης Υποκρισίας της καθεστηκυίας τάξης της χώρας τούτης.
Από την μία έχουμε κυβέρνηση, η οποία δήθεν κόπτεται για την αξιοπιστία μας στα μάτια της Ευρώπης, αλλά που δεν κάνει τίποτα όταν οι τραπεζίτες μας αποκαλύπτονται από τον έγκυρο διεθνή τύπο να συνομωτούν με σκοπό την παραβίαση των αρχών και κανόνων της επιτήρησής τους.
Από την άλλη, η δικαιοσύνη η οποία ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.
Τέλος, και τρομακτικότερο, οι καλοί δημοσιογράφοι των «έγκυρων» εντύπων, δημοσιογραφικών οργανισμών, sites κλπ. οι οποίοι καθημερινά γράφουν χιλιάδες λέξεις καταδικάζοντας την διαφθορά των «μικρομεσαίων» και απαιτώντας να μπει βαθειά το νυστέρι στο κόκκαλο, παραμένουν βουβοί μπροστά σε ένα τέτοιο «συμβάν», σε μια τέτοια καταγγελία του Reuters. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν μπείτε στην ιστοσελίδα του πάλαι ποτέ έγκυρου «Βήματος» και βάλετε «Σάλλας» στην σελίδα αναζήτησης δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά σε αυτό το θέμα. Ούτε μία λέξη. Η άλλη παραδοσιακά έγκυρη εφημερίδα μας, η «Καθημερινή», αναφέρεται μεν στο θέμα αλλά με τον ανώδυνο τίτλο «Νέα αντιπαράθεση Reuters με τον επικεφαλής της Πειραιώς».

Κλείνω με ένα μήνυμα προς φίλους δημοσιογράφους που στα υπόλοιπα κείμενά τους ξεσπαθώνουν εναντίον της διαφθοράς και της «ακινησίας» του ελληνικού κράτους: Όσο παραμένετε βουβοί απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση, η αξία του λόγου σας τείνει στο μηδέν.

(*) Bankruptocracy – Πτωχο-Τραπεζοκρατία (Από το «Λεξιλόγιον Κρίσης»)
Δικός μου όρος για το νέο πολιτικό-οικονομικό καθεστώς που μας προέκυψε, παγκοσμίως, μετά την Κρίση του 2008. Σε αυτό το νέου τύπου καθεστώς την μέγιστη εξουσία δεν ασκούν ούτε οι επιτυχημένοι καπιταλιστές ούτε καν οι εισοδηματίες (για τους εργαζόμενους ούτε λόγος βέβαια). Την ασκούν οι πτωχευμένες τράπεζες ελέω των φορολογούμενων των οποίων τους φόρους οι πολιτικοί χρησιμοποιούν για να στηρίζουν το νέο αυτό καθεστώς, ως εντολοδόχοι των πτωχευμένων τραπεζών, επιβάλλοντας παράλληλα αυστηρή λιτότητα στους… φορολογούμενους. Βασική αρχή του νέου καθεστώτος η εξής απλή: Τα χρέη των πολιτών και των κρατών στις τράπεζες είναι ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Παράλληλα, οι ζημίες των τραπεζών πρέπει αυτόματα, και χωρίς πολλές κουβέντες, να καλύπτονται είτε από τα κράτη είτε από τις Κεντρικές Τράπεζες χωρίς την επιβολή του παραμικρού Μνημονίου στους ιδιοκτήτες των, ουσιαστικά, πτωχευμένων τραπεζών. Ενώ τα υπό πτώχευση κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) πρέπει να διασύρονται και να υποβάλλονται σε ασφυκτική λιτότητα για να δανείζονται ώστε να μην πτωχεύσουν, στον Καιρό της Πτωχο-Τραπεζοκρατίας οι τράπεζες δικαιούνται την παροχή άπειρης ρευστότητας χωρίς κανέναν περιορισμό, όρο ή απαίτηση εκ μέρους των κρατών ή των Κεντρικών Τραπεζών που τις κρατούν ζωντανές

[neaoktana]

"Όργιο σπατάλης από Έλληνες στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου"

Επίθεση στην Ελλάδα εξαπολύει σε σημερινό της δημοσίευμα η εφημερίδα Independent, κάνοντας λόγο για "όργιο σπατάλης" στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξάγονται στο Λονδίνο.
Συγκεκριμένα, κατά την εφημερίδα, μετά το δεύτερο πακέτο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, η Ελλάδα χρησιμοποιεί δεκάδες χιλιάδες ευρώ για να καλύψει μέρος του κόστους μίσθωσης του «Carlton Club» στο St. James.
Οι διοργανωτές πληρώνουν για την ενοικίαση του εν λόγω χώρου 150.000 λίρες μόνο για μια εβδομάδα. Σύμφωνα με τους διοργανωτές, εξ’ αυτών οι 75.000 λίρες θα δοθούν από χορηγούς και το μεγαλύτερο μέρος του ποσού από τον ΟΠΑΠ.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα, οι διοργανωτές επιδίωκαν με την ενοικίαση του χώρου αυτού, να προωθήσουν τον "ελληνικό πολιτισμό και την ιστορία".
Όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα, το «Carlton Club» χρησιμοποιείται συνήθως από τα μέλη του Συντηρητικού κόμματος αλλά είναι κλειστ;o για ένα μήνα κατά το καλοκαίρι. Η ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο αναφέρει ότι, ο βασικός λόγος που νοικιάστηκε το Carlton Club ήταν ότι επρόκειτο για τον μοναδικό χώρο που ήταν διαθέσιμος, μετά τις εκλογές.
Κλείνοντας πάντως ο δημοσιογράφος που υπογράφει το άρθρο επικαλούμενος δηλώσεις Ελλήνων που διαμένουν στο Λονδίνο, σημειώνει ότι, θα προτιμούσαν οι επιλογές των αξιωματούχων να ήταν πιο μετριοπαθείς.

Πηγή: http://www.capital.gr/gmessages/showTop ... id=3190158

[Reporter]

Slavoj Zizek-Δουλεύοντας σκληρά, για την άκρα δεξιά

Spoiler: show

Είναι αναμφισβήτητο ότι η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε --ανάμεσα σε άλλα-- και σε ένα πλήθος ξένων διανοουμένων, που, ήδη από το 2010 έκαναν το ζήτημα του ελληνικού χρέους ζήτημα στα διεθνή ΜΜΕ, και που παρήλασαν, ο ένας μετά τον άλλο, από εκδηλώσεις που ωφέλησαν σε μεγάλο βαθμό την εικόνα του κόμματος. Εξίσου αναμφισβήτητο είναι ότι κανείς δεν λειτούργησε ως "celebrity endorser" περισσότερο από τον ήδη γνωστό στην Ελλάδα πολύ πριν την κρίση Σλαβόι Ζίζεκ. Ανάμεσα όμως στον Ζίζεκ και όλους τους υπόλοιπους υπάρχει μια σημαντική διαφορά, η οποία κάνει την πριμοδότηση του δεύτερου ένα ιδιαίτερα προβληματικό θέμα. Και αυτό γιατί κανείς από όλους τους πλην Ζίζεκ διανοούμενους που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά δεν είχε την δική του τάση σε "σκανδαλώδεις"-"προκλητικές" δηλώσεις περί κομμουνισμού και κομμουνιστικής ιστορίας. Έτσι, η στήριξή τους έγινε μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπως αυτή εκφράζεται από διάφορα ρεύματα της σκέψης της ιντελιγκέντσια, από τον Αγκάμπεν στον Μπαλιμπάρ ή τον Ταρίκ Αλί. Στην περίπτωση όμως του Ζίζεκ, της στήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν προηγηθεί κάθε είδους φετιχιστικές προβολές πάνω στον επαναστατικό κομμουνισμό, των οποίων οι κατευθύνσεις μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

α) απόσπαση των βίαιων επεισοδίων του επαναστατικού κομμουνισμού από την μελέτη ιστορικών καταστάσεων, στόχων, αντιθέσεων και συσχετισμών δύναμης, και συνεπακόλουθη αναγωγή της βίας σε συνώνυμο του "ριζοσπαστισμού" ως τέτοιου

β) εξίσωση της τρομοκρατικής βίας με την επαναστατική "αυθεντικότητα"

και

γ) εξίσωση της τρομοκρατικής βίας με τον "πραγματισμό" της "ανάληψης ευθύνης" για την "πράξη."

Σε παλαιότερά μας κείμενα, ήδη από το 2009 και ξανά στις αρχές του 2012, θίξαμε το θέμα των στρεβλώσεων και παραχαράξεων που συνόδευσαν την "σταλινο-μαοϊκο-λενινιστικο-ιακωβινική" (αυστηρά χωρίς νόημα φράση) ή απλούστερα και πιο to the point "τρομοκρατική" περίοδο του Σλοβένου, την οποία ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται για την πιστοποίηση των λεγομένων μας μπορεί να εξετάσει στα εξής έργα: Revolution at the Gates: Zizek on Lenin, the 1917 Writings (Verso, 2004)· Zizek presents Mao: On Practice and Contradiction (Verso, 2007)· Zizek presents Robespierre: Virtue and Terror (Verso, 2007). Όπως θα προσέξατε ήδη, όλα αυτά τα έργα, όπως και τα μικρότερα άρθρα που τα συνόδευσαν, εκδόθηκαν πριν την κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008. Μετά την κρίση, φυσικά, ο Σλοβένος έβαλε άφθονο, πολύ άφθονο νερό στο κρασί του. Τόσο άφθονο, ώστε τον Ιανουάριο του 2010 να δηλώσει, στους Times της Ινδίας: "Για μένα, ο κομμουνισμός του εικοστού αιώνα είναι η μεγαλύτερη ηθικοπολιτική καταστροφή της ιστορίας. Μεγαλύτερη καταστροφή από τον φασισμό" ("For me, the 20th century communism is the biggest ethical-political catastrophe in history, greater catastrophe than fascism"). Ο απορών γιατί ένας άνθρωπος με τέτοια άποψη αφιερώνει χρόνο για να επανεκδώσει κλασικά έργα του επαναστατικού Μαρξισμού και Ιακωβινισμού παρακαλείται να ρωτήσει τον ίδιο, και αν τον ρωτήσει, να του διακομίσει ότι θα τον γιαούρτωνα μετά μπινελικίων ευχαρίστως για τα χαμένα μου λεφτάκια στα εν λόγω βιβλία).

Σε γενικές γραμμές, και χωρίς να μπούμε σε αχρείαστες λεπτομέρειες, η θλιβερή καριέρα αυτού του θλιβερού ανθρώπου από το 2004 ως το 2012 συνοψίζεται σε δύο στάδια:

α) ένα στάδιο υστερικής ταύτισης με ό,τι πιο βίαιο και τρομοκρατικό μπορούσε να εντοπίσει --και συνηθέστερα να επινοήσει-- στην παγκόσμια ιστορία του κομμουνισμού, από το 2004 ως το 2008

και


β) ένα στάδιο όπου αυτή η πρότερη υστερική ταύτιση χρεώνεται στον ίδιο τον κομμουνισμό, που τώρα αποκηρύσσεται ως "η μεγαλύτερη καταστροφή του 20ου αιώνα", ενώ στο θέατρο μεταμέλειας για το προηγούμενο θέατρο υπερεπαναστικότητας προστίθεται τώρα η "ώριμη" απόφαση να προωθηθεί με τα χίλια το ΚΕΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που "δεν αποτελεί απειλή για την Ευρώπη", να "σωθεί η Ευρώπη και η κληρονομιά της", να κατακευραυνωθεί ο "αντισημιτισμός" απ' τον οποίο κινδυνεύουν οι φιλοπαλαιστίνιοι ισραηλινοί ακτιβιστές, και να εξυψωθεί όπως του πρέπει το ευρωπαϊκό μεγαλείο απέναντι στους επικίνδυνους φονταμενταλιστές του Ισλάμ.
Φυσικά, τα δύο αυτά στάδια δεν είναι απόλυτα και καθαρά διακριτά: υπάρχουν αλληλεπικαλύψεις, κι έτσι θα βρούμε σποραδικά φλερτ με την θεατρική τρομοκρατία στην δεύτερη φάση και παιάνες στην ευρωπαϊκή realpolitik και την καθολική ανωτερότητα της Δύσης στην πρώτη. Αυτό βέβαια καθιστά το αμάλγαμα όχι απλώς πιο ασυνάρτητο αλλά και πιο πολιτικά αποκρουστικό.

Επιλέγοντας τον Ζίζεκ ως βασικό "πρεσβευτή" του στην Ευρώπη (όπως και ο Ζίζεκ βέβαια επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική ενσάρκωση του είδους σκέψης που προωθούσε), ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανώς να θεώρησε ότι εισπράττει μεγάλα ωφέλη. Πιθανώς να θεώρησε ότι το υστερικό θέατρο του Σλοβένου ταίριαζε γάντι στην δική του παράσταση για δύο αντιθετικά και αντιφατικά ακροατήρια τα οποία θα τον επιβράβευαν για τους εντελώς αντίθετους λόγους: το ένα επειδή θα εισέπραττε έναν ντούρο εφηβικό υπερεπαναστατισμό γεμάτο ρητορικές εξάρσεις και βαρύγδουπες διακηρύξεις, το άλλο επειδή θα ήταν αρκετά κυνικό ώστε να αντιληφθεί τον υπολογιστικό και συναινετικό ευρωπραγματισμό που διατρέχει με συνέπεια τον διακηρυξιακό πριαπισμό του πρώτου. Δύο διγλωσσίες --του ψευδοφιλοσόφου της εποχής και του ψευδεπίγραφου κόμματός της-- φτιαγμένες για να συνταιριάξουν αρμονικά η μία με την άλλη. Μέχρι εδώ, όλα καλά από διαφημιστική σκοπιά. Οι δηλώσεις ενός "bona fide" fan του Στάλιν για τους "σταλινιστές" ως κόμμα "ψευδοριζοσπαστών" που "ξέχασαν να πεθάνουν", και η παράδοση του Λένιν δεμένου πισθάγκωνα πάνω στο πτώμα του Κέινς, ως εμπνευστή της "ηρωϊκής" ανάληψης "ευθύνης" της "έλλογης" αστικής τάξης ("Αν περιμένει κανείς για τη σωστή στιγμή, αυτή δεν θα έρθει. Μπορείτε είτε να καθίσετε άνετα και βολικά και να παρακολουθήσετε πώς αποσυντίθενται οι κοινωνίες σας, όπως προτείνουν τα άλλα κόμματα της Αριστεράς, είτε να παρέμβετε ηρωικά, έχοντας πλήρη συνείδηση της δυσκολίας της κατάστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη σωστή επιλογή" [...] "δεν εκπροσωπεί την τρέλα της ακραίας Αριστεράς, αλλά τη φωνή της πραγματιστικής λογικής που αντισταθμίζει την τρέλα της ιδεολογίας της αγοράς")--όλα αυτά ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα των βαλκάνιων αετονύχηδων της παρέας, που "ξέρουν τα κόλπα." Και επιβραβεύθηκαν σε ό,τι αφορά τη λεηλασία του εκλογικού ποσοστού του εξ αριστερών αντιπάλου.

Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Γιατί όλη αυτή την θλιβερή παράτα την παρακολουθούσε επίσης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η άκρα δεξιά (λυπούμεθα, η "σκέτη δεξιά" έχει τελειώσει στην Ελλάδα). Η οποία φυσικά την εκμεταλλεύτηκε τα μέγιστα, κάνοντας κάτι πάρα πολύ απλό με το υλικό που της προσέφερε απλόχερα ο Σλοβένος κλόουν: κάνοντας (με αξιοζήλευτη αυτοσυγκράτηση των χαχανητών της) πως παίρνει "στα σοβαρά" την ανοιχτά ξεκαρδιστική για μας τους υπόλοιπους στο "άλλο άκρο" μπλόφα του "κομμουνισμού" του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να στείλει τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ πακέτο στο άκρο του επιτρεπτού φάσματος "αριστερού λόγου". Και καθιστώντας τον έτσι τον ίδιο κάτι που με το ζόρι μπορεί να γίνει ανεκτό μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και νομιμοφροσύνης -- και φυσικά, εξφενδονίζοντας εμμέσως πλην σαφώς το ΚΚΕ, που αναμφισβήτητα για όλους πια είναι ακόμα πιο "αριστερό", στην στρατόσφαιρα της παλαβής, απαράδεκτης και εθνικώς επικίνδυνης αριστεροσύνης. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:


Γιάννης Πρετεντέρης, 15/7/2012:
Αν πιστέψω όσα γράφει σε άρθρο του στον προχθεσινό «Le Monde», η λύση στο ευρωπαϊκό πρόβλημα για τον (αυτοαποκαλούμενο) φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ είναι (περίπου) ο ΣΥΡΙΖΑ!

Δεν ξέρω αν η ιδέα είναι χρήσιμη για την Ευρώπη. Μάλλον όμως δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Προτού ανακαλύψει την αλήθεια στον δρόμο για την Κουμουνδούρου, ο Ζίζεκ έχει πει την καλή του κουβέντα για τον Λένιν, τον Μάο Τσε Τουνγκ, τον Πολ Ποτ, αλλά και τον εθνικοσοσιαλισμό - πράγμα που σημαίνει ότι ο Τσίπρας είναι ίσως ο μοναδικός ήρωας του Ζίζεκ που δεν μετράει τουλάχιστον δύο εκατομμύρια πτώματα στο ενεργητικό του […]

Αναρωτιέμαι όμως γιατί χρειάζεται να πάνε τόσο μακριά για να αναζητήσουν μια εξήγηση.

Γιατί δηλαδή δεν δέχονται κάτι πολύ πιο απλό: ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θέλησε να αποτελέσει η χώρα του το «σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού», ούτε ψάχνει για «λύσεις που θα προέρχονται από τη ριζοσπαστική Αριστερά».

Πάσχος Μανδραβέλης, 13/6/2012:

Ποιο είναι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ με τον κ. Ιφικράτη Αμυρά; Και γιατί τον απέσυρε, τελικώς, από τα ψηφοδέλτιά του; Είναι οι διαφορές τους αισθητικού τύπου, επειδή ο (έστω για λίγες ώρες) υποψήφιος βουλευτής του μιλούσε για ένοπλη αυτοοργάνωση του λαού με τσεκούρια, μαχαίρια, πιστόλια κ.λπ.;

Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδεολογική νομιμοποίηση της βίας και το βαθύτατο έλλειμμα σεβασμού προς τους δημοκρατικούς κανόνες. Δεν θα μιλήσουμε για τα στελέχη του που αθώωσαν πολιτικά τη δολοφονική δράση των τρομοκρατών της «17 Νοέμβρη». Ούτε στις πομφόλυγες του κ. Τσίπρα για τον αιματοβαμμένο κομμουνιστή ηγέτη της Κίνας: «Η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία της αξίζει. Το πιστεύω αυτό».

Θα αναφερθούμε στον σταρ της ποπ «διανόησης» κ. Σλαβόι Ζίζεκ, μιας και τον έφερε στην Ελλάδα ο κ. Τσίπρας για να μιλήσει μαζί του και να δώσει συμβουλές πώς θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα διάφορα παραληρήματά του ο Σλοβένος ψυχαναλυτής εκθειάζει ανοιχτά τη βία. (Εννοείται, μόνο την κόκκινη. Η μαύρη βία είναι αξιωματικά απεχθής.) Εκθείασε τον σφαγέα 2 εκατομμυρίων Καμποτζιανών: «ήθελα να παρουσιάσω τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Πολ Ποτ. Ηταν ένα ακραίο καθεστώς, όπου μερικές ιστορικές τάσεις εκφράζονταν σε καθαρή μορφή»· έγραψε υπέρ των σταλινικών διώξεων διανοουμένων παρ’ όλο που οι τελευταίοι δεν έκαναν τίποτε· έδειξε παραστατικά στην τηλεόραση πώς κόβονται τα κεφάλια των αντεπαναστατών κ.ά. Δηλαδή, υπό μία έννοια, ο κ. Αμυράς, που πρότεινε να αντισταθούμε στην κατοχή κόβοντας τα καλώδια της ΔΕΗ, μάλλον ρεφορμιστής είναι.

Ιστολόγιο "Εθνο-λογικά":

Για τον ημιπαράφρονα Σλοβένο αμπελοφιλόσοφο Σλαβόϊ Ζίζεκ, σημερινό είδωλο και "γκουρού" των Συριζαίων, είχαμε αναφερθεί σε δύο προηγούμενες αναρτήσεις: Στις 13 Ιουνίου 2012 αναδημοσιεύσαμε (http://ethnologic.blogspot.gr/2012/06/1.html) την συνέντευξή του στα ΝΕΑ με τίτλο "Στο τρελό μυαλό του Σλάβοϊ Ζίζεκ" και στις 14 Ιουνίου το "βιτριολικό" άρθρο του Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη από την Athens Review of Books, τχ. 21, Σεπτέμβριος 2011 με τον τίτλο "Σλάβοϊ Ζίζεκ: Ο ριζοσπάστης διασκεδαστής" και τον ειρωνικότατο υπότιτλο "Εγχειρίδια για να κόψουμε τους όρχεις του καπιταλισμού" (http://ethnologic.blogspot.gr/2012/06/2.html).

Στο παλαιότερο ποστ του ίδιου ιστολογίου:

Ένας από αυτούς τους φαιδρούς τύπους, που πολύ θαυμάζεται από συγκεκριμένουν κύκλους ιθαγενών θολοκουλτουριάρηδων και χαβιαροαριστερών είναι και το παραπάνω εικονιζόμενο νούμερο.

Λ. Χατζηπροδρομίδης, Athens Review of Books:
Ο Ζίζεκ λειτουργεί ως «φιλόσοφος» του λαϊκισμού με τη βεβαιότητα που του δίνει η ιστορική ανευθυνότητα του μαρξισμού-λενινισμού, δηλαδή του σταλινισμού.[...] Σε δίωρη συνέντευξή του, το 2007, στην TV Ζάγκρεμπ της Κροατίας, αφού οι συνεργάτες του σταθμού τονίσουν ότι οι τοίχοι του σπιτιού του είναι γεμάτοι από προσωπογραφίες του Στάλιν και του Λένιν, ο Ζίζεκ εξηγεί για ποιον λόγο στις εκλογές του 1990 στη Σλοβενία κατέβηκε με συνθήματα υπέρ του Πολ Ποτ: «Ήθελα να παρουσιάσω τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Πολ Ποτ. Ήταν ένα ακραίο καθεστώς, όπου μερικές ιστορικές τάσεις εκφράζονταν σε καθαρή μορφή». Ο Ζίζεκ εντυπωσιάζεται από τις καθαρές μορφές, που δεν είναι η γενοκτονία δυο εκατομμυρίων κατοίκων της Καμπότζης, δηλαδή το 25% του πληθυσμού, αλλά ότι «ήταν ένα καθεστώς που θεωρούσε τον εαυτό του ως παράνομο. Ο Πολ Ποτ μερικούς μήνες πριν την πτώση του αναγνώρισε ότι ήταν Γενικός Γραμματέας του Κόμματος».[...] Μεγάλη αδυναμία του είναι η διάκριση μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν, όπου παρουσιάζει τη σκηνή «όταν οι Ναζί χειροκροτούν τον Χίτλερ, ενώ εκείνος παραμένει ακίνητος, αντίθετα όταν οι κομμουνιστές χειροκροτούν τον Στάλιν συμμετέχει και ο ίδιος στο χειροκρότημα». Άλλη «τρομακτική» διαφορά, σύμφωνα πάντα με τον Ζίζεκ, είναι ότι «στα γενέθλια του Στάλιν έστελναν τηλεγραφήματα από τα Γκουλάγκ, ενώ στον Χίτλερ κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Γι’ αυτό ο σταλινισμός ανήκει στον Διαφωτισμό». Ο Ζίζεκ εκτιμά τόσο πολύ τον σταλινισμό ώστε τον εντάσσει στον Διαφωτισμό!

Η αδυναμία του για τις καθαρές μορφές εκφράζεται και στη σύγκριση των ελευθεριών στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. «Στην Ουγγαρία το καθεστώς ήταν φιλελεύθερο, ενώ στη Γιουγκοσλαβία δεν ήταν καθαρά τα πράγματα. Προτιμώ την Ανατολική Γερμανία, γιατί η κατάσταση ήταν καθαρή, ήξερες πού είναι η εξουσία. Η Γιουγκοσλαβία πλήρωσε τον φιλελευθερισμό της με τους πολέμους της στο τέλος, το 1991-1995».[...] Και είναι συγκινητική η αποκάλυψη ενός συγκριτικού πλεονεκτήματος του Πολ Ποτ, «η επιθυμία του να οδηγήσει τη χώρα του στο έτος μηδέν και να σβήσει τις αναμνήσεις των κατοίκων του». Το πιο απλό που έκανε ο Πολ Ποτ ήταν να εξαφανίσει δυο εκατομμύρια κατοίκους· δεν ασχολούνταν με σβήσιμο αναμνήσεων. [...] Ο Ζίζεκ δεν ξέρει τίποτα για τη σκηνοθεσία στις δίκες της Μόσχας, για τις πρόβες πριν την τελική «παράσταση», για τα εκατομμύρια αθώων στα Γκουλάγκ, για την εξαφάνιση από τον Στάλιν όλης της γενιάς της επανάστασης του 1917. Στη Γιουγκοσλαβία που ήταν το πρώτο κόμμα-κράτος που αντιτάχθηκε στον σταλινισμό, από το 1948, χιλιάδες βιβλία έχουν δημοσιευθεί για την παρωδία του σταλινικού διαφωτισμού. Ο Ζίζεκ προσπαθεί μέσα από τη σύγκριση με τον ναζισμό να εμφανίσει ανθρώπινο τον σταλινισμό, όπως ο ναζισμός προσπαθούσε να δικαιώσει την ύπαρξή του επικαλούμενος την αντιμετώπιση του κομμουνισμού ο οποίος είχε προηγηθεί. Εντυπωσιακή «φιλοσοφική» ανάλυση!

Η προσπάθειά του δεν είναι να αποκαλύψει τις πραγματικές σχέσεις στην κοινωνία, αλλά να τις κατευθύνει στο ιδεολογικό πεδίο που τον βολεύει, αποκρύπτοντας ουσιαστικά τις σχέσεις εξουσίας. Η αναφορά του στον Στάλιν δεν υπεισέρχεται στην εξουσιαστική μορφή του και στην καταπίεση της κοινωνίας, αλλά τοποθετείται στο επίπεδο της επιτυχίας, της προόδου και των διαφόρων βαθμίδων της. Καμιά ανάλυση ηγέτη-μάζας, εξαφάνιση του ανθρώπου από το ιστορικό προσκήνιο και μετατροπή του σε μάσκα. Ο λόγος του είναι περιορισμένος στην προβολή του ιστορικού σχήματος του σταλινισμού, χωρίς να τον ενδιαφέρει η πραγματική ζωή των ανθρώπων για τους οποίους υποτίθεται ότι γίνονται οι επαναστάσεις και οι αλλαγές.[...] Ο αντιδυτικισμός [sic!] του Ζίζεκ τον οδηγεί σε παιδαριώδεις αναλύσεις για τη γιουγκοσλαβική τραγωδία, αφού ψάχνει να βρει πού έχουν κάνει λάθος οι Δυτικοί, αντί να επικεντρωθεί στο τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία.

Iστολόγιο The Elf at Bay, 4/6/2012:

Η παρουσία του Σλοβένου φιλοσόφου Ζίζεκ στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα, θύμισε εντόνως την πείνα του κοσμάκη για στερεότυπα [...] Η θλιβερή διαπίστωση παραμένει όσο κι αν οι περισσότεροι εξακολουθούν να φωνάζουν για προσωπική (πάντα) δικαιοσύνη· ο πάλαι ποτέ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ & της ΠΡΟΟΔΟΥ, έχει μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα που αναπολεί ξεπερασμένη σοσιαλιστική ουτοπία.

Κάπως έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ της "αναδιαπραγμάτευσης", της "υπεύθυνης αντιπολίτευσης", του "έξω απ' το ευρώ; Ούτε για πλάκα", του "χτίστε κέντρα φιλοξενείας μεταναστών", και του "πού είναι η αριστερά να καταδικάσει τους κακούς δικτάτορες που ανατρέπουν δικαιολογημένα η ΗΠΑ και η ΕΕ", έγινε από λίγο ως πολύ, κόμμα του Πολ Ποτ, αιμοσταγής φορέας του σταλινικού ολοκληρωτισμού, μαο-λενινιστικός τρομοκράτης, υπέρμαχος των Δικών της Μόσχας, συνυπεύθυνος για τα Γκούλαγκ, κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια και την ησυχία του νοικοκύρη ανθρώπου.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε και στην ανακοίνωση των "αγανακτισμένων πολιτών" Κυψέλης και Αγίου Παντελεήμονα:

Μετά από την απροκάλυπτη συμπαράσταση στην παρανομία που μαστίζει την πόλη, που εκφράζεται μέσα από ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, εμείς οι κάτοικοι του Κέντρου της Αθήνας, ακομμάτιστοι, αλλά ενεργοί πολίτες, αισθανόμαστε βαθιά θιγόμενοι και για τον λόγο αυτό χρωστάμε επιτέλους μία απάντηση σε όλους αυτούς που χρόνια τώρα δουλεύουν για την καταστροφή της πόλης και της χώρας κρυμμένοι πίσω από ένα δήθεν «αριστερό» προσωπείο «ανθρωπισμού» και «αλληλεγγύης».

Και ιδού, εν συνόψει, η τεράστια επιτυχία της χρήσης του "τρομερού όπλου" του Σλοβένου για πολιτικούς σκοπούς:

α) Ο Μποράτ, στην προσπάθειά του να μαζέψει τις εκατομμύρια ηλιθιότητες που έχει ξεστομίσει, ή επειδή είναι ψυχωτικός, ή επειδή είναι εντελώς προβοκάτορας, προβαίνει σωρηδόν σε δηλώσεις μετανοίας που θα ζήλευε ο Μανδραβέλης, κηρύσσοντας τον κομμουνισμό τη "μεγαλύτερη καταστροφή του αιώνα" και "χειρότερο του φασισμού" ή ευχόμενος να ψοφήσουμε εμείς οι "σταλινικοί" και "ψευδοριζοσπάστες."

β) Οι κομμουνιστές κοντεύουμε να του κάνουμε τη χάρη παθαίνοντας εγκεφαλικό με το πώς αυτός ο τρισάθλιος καραγκιόζης κατέληξε ποτέ να θεωρείται "κομμουνιστής" και συνεπώς να μας "εκπροσωπεί" και από πάνω, να θεωρείται πως μιλά εκ μέρους μας. Φυσικά, αφού ο Ζίζεκ έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ λενινιστικο-μαοϊκο-σταλινικο-πολποτικό στα μυαλά των ηλιθίων που έχουν πλημμυρίσει τη χώρα ελέω εκπαίδευσης στυλ Ζίζεκ, εμείς είμαστε από Μάο-Μάο και πέρα. Είναι σκάνδαλο που δεν έχουμε ακόμα κηρυχτεί παράνομο κόμμα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη υπερβολικά κομμουνιστικός.

γ) Οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, αφού παίξανε εντελώς ανεξόδως και στα λόγια τους επαναστάτες και χαρήκανε κι αυτοί σαν παιδιά, είναι κλεισμένοι στη γωνία και τα κατάφεραν τάχιστα να μην μπορούν να ξεστομίσουν κιχ που να θυμίζει, έστω μακρινά, τη ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου που υπερψήφισε η μισή Ελλάδα το 1981 χωρίς να χαρακτηριστούν Λαυρέντι Μπέρια, Πολ Ποτ και Ίντι Αμίν Νταντά σε ένα πακέτο, με τη διαβολική ομορφιά του Τσίπρα για προσωπείο. Πράγμα που φυσικά βολεύει την "δεξιά πτέρυγα" και μόνο, η οποία αποκτά ανεξέλεγκτο πλεονέκτημα "για το καλό του κόμματος", που θα "πρέπει να διορθώσει την εικόνα του ως εξτρεμιστικού", κάνοντας, φυσικά, ακόμα περισσότερο την πάπια για την πλήρη αποκτήνωση του καπιταλισμού εθνικά και ευρωπαϊκά.

δ) Και η δεξιά, χαρούμενα μαζεμένη ολόκληρη στα άκρα, κάνει πάρτι, έχοντας μετατοπίσει, με την γενναιόδωρη βοήθεια του επικίνδυνου καραγκιόζη που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πρεσβευτή του, το τοπίο του "έλλογου" δεξιότερα κατά χιλιόμετρα, τόσο ώστε "συλλογική σύμβαση=υποστήριξη στον Πακιστανό βιαστή=Γκούλαγκ, το λέει και ο Ζίζεκ".

Και κάτσε εσύ να εξηγήσεις στον υστερικό και αμόρφωτο νεοδεξιό που έχει πάρει το μάτι του τρία-τέσσερα ανισόρροπα τσιτάτα του Σχιζοφρενούς Δολοφόνου της Πολιτικής Φιλοσοφίας ότι όχι, ο Λένιν δεν φετιχοποίησε ποτέ την τρομοκρατική βία, δεν την ταύτισε ποτέ με την "αυθεντικότητα" και την "ευθύνη στην πράξη". Κάτσε εσύ και φώναζε: να, διάβασε και τον συντηρητικό John Gray, που γράφει ότι οι "θέσεις του Ζίζεκ" για τη βία θα ήταν "αναμφίβολα ανάθεμα για τον Λένιν." Τώρα είναι αργά. Tο πουλάκι πέταξε, έγινε πουλί εικοσιπρωτοαπριλιανό, και καλή μας τύχη καθώς οι χρυσαύγουλοι θα μαχαιρώνουν και μεις θα είμαστε οι "εξτρεμιστές" της κατάστασης. Αφού το λέει και ο Ζίζεκ.

πηγή : http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/0 ... zizek.html

[agnwstos x]

Το παραπάνω κείμενο είναι ο ορισμός της μαλακίας .Ο συντακτης του αν είχε τη στοιχειώδη εξυπνάδα θα καταλάβαινε ότι αυτά που γράφει μπορούν άνετα να γυρίσουν μπούμερανγκ προς το κκε