Απαντάτε με ερώτηση....plz

[amelie_a]

Μήπως αυτή η απόλυτη κυριαρχία σε έναν και μόνο ανθρωπο είναι ο μόνος τρόπος για να νιώσουμε αυτό που λέγεται αγάπη; Μήπως όλα τα άλλα είναι ένα ψέμα της σύγχρονης εποχής; Μήπως είναι προϊόντα της καταναλωτικής μανίας που έχει πλήξει κάθε πτυχή της ζωής μας; Μήπως κάποιος μας ωθεί στο να καταναλώσουμε τα πάντα, ακόμη και τον εαυτό μας;

[amfisvitias]

Άμα κάποια ήταν απόρροια του καταναλωτισμού, αυτή δεν θα ήταν να βλέπουμε τους υπολοίπους ως προϊόντα που μπορούν να γίνουν κτήμα μας, και όχι το αντίθετο; Και μήπως η κυριαρχία δεν είναι η σωστή λέξη για να χρησιμοποιηθεί με την αληθινή αγάπη; Για να κυριαρχήσεις (και μάλιστα απόλυτα) κάποιον, δεν πρέπει ουσιαστικά να τον αλλάξεις, και άμα το πετύχεις δε σημαίνει πως μπορείς να του πεις τι να νιώσει, τι να ζητήσει και τι να σκεφτεί; Άμα τον αγαπάς και εσύ δεν πρέπει και οι ανάγκες του να είναι για σένα εξίσου σημαντικές με τις δικές σου (αν όχι περισσότερο) και ακόμα και αν φροντίσεις να ικανοποιούνται δεν θα έχεις αποτύχει αλλάζοντας τον άνθρωπο που είσαι μαζί; Δεν είναι αποτυχία να αλλάζεις το άτομο που κατάφερε να κερδίσει την αγάπη σου;

[amelie_a]

Μήπως πρέπει να δεχόμαστε τον άλλον όπως είναι; Αν αλλάξουμε τον άνρωπο που κάποτε αγαπήσαμε άραγε τι θα μείνει; Η κυριαρχία νοεείται μόνο σαν καταπίεση και επιβολή; Και πως ονομάζεται η κατοχή του μυαλού και της ψυχής από έναν άνθρωπο;

[amelie_a]

Μήπως το κάναμε πολύ μελό οεο; Μήπως να έγραφα και τίποτα για τη φουκαριάρα τη μάνα μου;

[amfisvitias]

Ίσως κατάκτηση, αλλά δεδομένου πως από ότι βλέπω συμφωνούμε στα βασικά, όπως το θέμα της αλλαγής του άλλου, και το διασαφήνισες ήδη, μήπως είναι λίγο ανώφελο να αναλώσουμε περισσότερη ώρα σε τέτοιες τεχνικότητες; Και όπως θα έλεγε και η μητέρα μου: "Για την μανούλα;" Πως μπορεί να πάει τίποτε τέτοιο χαμένο;

[SoundOfSilence]

Μήπως η κατοχή μυαλού και ψυχής από ένα άνθρωπο δεν είναι ότι εύκολα φαίνεται σαν σκλαβιά, αλλά το μεγαλείο της αγάπης να θες να χαρίσεις το είναι σου σε ένα ανθρωπο; Γιατί πρωτίστως αυτό δεν κρύβει την ελευθερία της επιλογής να μην καταναλώνεις τον εαυτό σου; Και να αλλάξεις εσένα και να βάλεις στη ζωή σου τον άλλο, δεχόμενος αυτό που είναι; Είναι η αγάπη συμβιβασμός; Και πότε η ελευθερία του να προσφέρεις στον άλλο, γίνεται ζήλεια και επιθυμία για κυριαρχία στα αισθήματα του; Ποιος ερωτευμένος έχει καθαρή σκέψη να δεί πότε γίνεται φορτικός στον άλλο;



Μήπως να κάνω εξαίρεση και να δείξω μία αδυναμία μου;Αμφισβητία, που είσαι τόσο καιρό παιδί μου;

[amfisvitias]

Μπορεί να είναι όντως το μεγαλείο της αγάπης αυτό, αλλά δεν δικαιολογείται και ο έστω εύκολος και κάπως πρόχειρος χαρακτηρισμός της σκλαβιάς δεδομένου ότι όταν αγαπάς αφήνεσαι; Αυτός δεν είναι και ο λόγος που πολλοί έχουν ανά καιρούς αποκυρήξει την αγάπη κάποια στιγμή της ζωής τους, ότι δηλαδή κατέβασαν τις άμυνές τους και αφέθηκαν; Δεν φέρει αυτό μία ομοιότητα αυτό με σκλαβιά κατ' επιλογή, και η δύναμη που αφήνεις να έχει ο άλλος πάνω σου δεν είναι και ο λόγος που πολλοί προσπαθούν να ελέγξουν που θα εμπιστευτούν τις καρδιές τους; Βέβαια πόσο μπορεί ο καθένας να ελέγξει τα αισθήματά του για πολύ καιρό; Και αξίζει τελικά να προσπαθείς να μην νιώθεις αυτό το συναίσθημα; Όντως ακόμα και μόνο να σε αγαπάνε και να ξέρεις πως είσαι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή κάποιου παίρνεις μία ένεση στην αυτοπεποίθησή σου και χωρίς τους κινδύνους που εμπεριέχονται αν νιώθεις και εσύ έτσι, αλλά δεν παίρνουν και μια άλλη διάσταση τα αισθηματά σου αν το άτομο που νιώθει έτσι για εσένα είναι τόσο σημαντικό και για εσένα; Και όλα αυτά τα αισθήματα που δεν θα ένιωθες αλλιώς δεν αξίζουν τον κίνδυνο του να αφήνεσαι;

Όσο για το αν είναι η αγάπη συμβιβασμός, λογικά πρέπει ο καθένας όντως να αλλάξει μερικές συνήθειές του, αλλά είναι αυτό πραγματικά συμβιβασμός; Για να συμβιβαστείς δεν πρέπει να φύγεις από την πρώτη σου επιλογή και να υποχωρήσεις σε κάποια άλλη, λιγότερο προτιμητέα; Και όταν "συμβιβάζεσαι" ενώ ακόμα είσαι ερωτευμένος, τότε αυτός ο "συμβιβασμός" δεν αποτελεί πραγματικά την πρώτη σου επιλογή επειδή ξέρεις τι σημαίνει αυτό για το άλλο σου μισό;

Όσο για το αν υπάρχει και καθαρή σκέψη μεταξύ ερωτευμένων για να δει κανείς πότε γίνεται φορτικός θα μου επιτρέψεις να αμφισβητήσω την κυρίαρχη άποψη πως δεν υπάρχει σκέψη τότε (όχι τίποτα άλλο να τιμήσω και το username μου ) ; Δεν είναι η ζήλεια η πιο φυσιολογική των αντιδράσεων; Όσο πιο πολύτιμο είναι για σένα κάτι τόσο περισσότερο δεν θές να το προστατέψεις; Αυτό δεν σημαίνει πως την αγάπη θα ήθελες να την προστατέψεις από οτιδήποτε είχε ακόμα και την πιο μικρή πιθανότητα να την απειλήσει; Δεν χρειάζεται καθαρή σκέψη για να δεις πως η υπερπροστατευτικότητά σου μπορεί να αποδειχτεί μεγαλύτερος κίνδυνος από κάθε εξωτερικό παράγοντα και πως πρέπει να εμπιστευτείς τον άνθρωπο με τον οποίο είστε μαζί; Άρα συνεπώς οποιαδήποτε φορά που κάποιος ερωτευμένος καταφέρνει να τιθασεύσει τη ζήλια του δεν είναι ένας θρίαμβος της καθαρής σκέψης και της λογικής που αποφάσισε να συνεισφέρει και αυτή όπως μπορεί στο να κρατήσεις τον άνθρωπο που σημαίνει τόσα για εσένα;

Όσο για την απουσία μου, θα με συγχωρέσεις; Μετά τη δωδεκαήμερη ήταν οι διακοπές του πάσχα, οπότε σκέφτηκα δεν είναι καλή ευκαιρία να κάνω λίγο πολύ ένα διάλειμμα από τον υπολογιστή μου; Και μετά ή εβδομάδα μετά το πάσχα ήταν κλασσικά καιρός με πολλές εργασίες, οπότε να μην χρειαστώ και εγώ λίγο καιρό να διώξω τις τύψεις μου που δεν έκανα καμία;

Μήπως τελικά η παρουσία μου ξανά στο topic επιβεβαιώνει τη ρήση ότι οι παλιές αγάπες δύσκολα ξεχνιούνται;

[SoundOfSilence]

Μήπως τελικά αυτό είναι το ωραίο στον έρωτα, ότι δεν χωρά πολύ σκέψη και τα συναισθήματα κυριαρχούν και κατευθύνουν; Μήπως όμως πρέπει να φυλάμε και κάτι μικρό, μικρούτσικο για τον εαυτό μας για να το έχουμε σαν στήριγμα για μία δύσκολη στιγμή; Και μήπως το υπερβολικό δόσιμο μπορεί να κουράσει τον άλλο; Μήπως τελικά χρειάζεται μέτρο και στον έρωτα κατά το ρητό; Ή εξ ορισμού αυτό είναι κάτι εκτός ορίων;

Μήπως αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω από αυτή τη σχολή είναι οι πόσες εμπειρίες απέκτησα από τις εκπαιδευτικές εκδρομές; Πόσο ευγνώμων είμαι για κάποιους καθηγητές που κατάλαβαν ότι μέσα από τα οπτικά ερεθίσματα που σου προσφέρουν μπορεί να κατανοήσεις έννοιες, σημασία και μεγέθη; Μπορείς να αναλογιστείς με πόσες εικόνες γέμισες που θα σε οδηγούν στη ζωή σου;

Καθένας δεν είναι ελεύθερος να απέχει από το οτιδήποτε, χωρίς να δίνει αναφορά σε κανέναν; Γιατί ζητάς συγχώρεση; Μήπως απλά χάρηκα;

Αν οι παλιές αγάπες δύσκολα ξεχνιούνται μας το απέδειξες, μπορεί όμως να μην ξεπεραστούν και ποτε; Μήπως το ποτέ είναι πολύ βαριά κουβέντα;

[amfisvitias]

Ότι στον έρωτα δεν υπάρχει χώρος για πολλή σκέψη είναι γεγονός που ούτε εγώ δεν θα τολμήσω να αμφισβητήσω, εξάλλου αυτός δεν είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν τις μεγαλύτερες τρέλλες τους όσο είναι ερωτευμένοι; Αλλά δεν είναι υπερβολή να υποστηρίζει κανείς ότι δεν υπάρχει χώρος έστω για λίγη σκέψη; Πιστεύω πως τα πρωτόγονα συναισθήματα που έρχονται χωρίς σκέψη είναι όντως τα πιο έντονα και πως όσο περισσότερο τα επεξεργάζεσαι τόσο περισσότερο μειώνεις την έντασή τους, αλλά σημαίνει κάτι τέτοιο πως αυτόματα δεν έχουν θέση στον έρωτα; Δυστυχώς υπάρχουν στιγμές που ουσιαστικά σε κάθε ζευγάρι θα βγουν στην επιφάνεια αρνητικά αισθήματα, είτε αυτά είναι φόβοι και ανασφάλειες, είτε ζήλεια, οργή ή κάτι άλλο και δεν πρέπει τότε να ξέρει κανείς πως να τιθασεύσει τα αισθήματά του (τα αρνητικά κυριώς) ; Δεν πρέπει να μπορείς να επικαλεστείς αρκετή λογική ώστε να μειώσεις την επίδραση αυτών των συναισθημάτων και να μην τα αφήσεις να σε παρασύρουν σε ενέργειες που κατευθύνονται από συναισθήματα της στιγμής αλλά με επιπτώσεις που μπορεί να έχουν πολύ μεγαλύτερη διάρκεια;

Αν πρέπει να κρατάμε κάτι σαν στήριγμα για το εαυτό μας, πόσο επιτυχημένη μπορεί να είναι μία σχέση αν έχεις προαποφασίσει να κρατάς μερικά πράγματα μόνο για σένα; Και γιατί πρέπει να κρατήσεις κάτι μακριά από τον άλλον για να μπορείς να στηριχτείς στον ευατό σου; Δεν πρέπει πάντα να παλεύεις για να έχεις αρκετή αυτοπεποίθηση και να έχεις ένα τρόπο σκέψης που σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να στηριχτείς στις δυνάμεις σου; Εξάλλου αυτή δεν είναι προυπόθεση για τον πραγματικό έρωτα; Να είσαι μαζί με κάποιον δηλαδή επειδή έτσι θέλεις και όχι επειδή νιώθεις πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου; Μήπως αυτό να κουράζει τελικά τους άλλους; Μήπως παρόλο που είναι από τα χειρότερα συναισθήματα το να νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι (ή τα πάντα) για αυτόν που αγαπάς, το να νιώθεις συνέχεια την ευθύνη της ψυχικής του ακεραιότητας μπορεί να σε πνίξει;

Όσον αφορά την εκδρομή, μπορεί όντως να μην μπορώ να αναλογιστώ τι μου προσέφερε εκπαιδευτικά, μπορεί να είμαι από τους μόνους που δυσκολεύτηκαν να βρουν το ρήγμα στο δρόμο για το Malpasset (τουλάχιστον ανακάλυψα πως δεν πρέπει να πάω γεωτεχνικός ) αλλά πως είναι δυνατόν να μην εκτιμήσω την αξία αυτής της εκδρομής; Ήτανε 12 μέρες συμπυκνωμένης εμπειρίας, εμπειρίας που ίσως ήθελε χρόνια για να αποκτηθεί αλλιώς, οπότε ξαναρωτώ˙ πως γίνεται να μην αναλογιστώ τι μου προσέφερε αυτή η εκδρομή;

Ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση όντως δεν ήταν απαραίτητο να ζητήσω συγχώρεση, δεν είναι γενίκευση ότι δεν είναι ποτέ αναγκαία σε παρόμοιες περιπτώσεις; Αν έχεις αναλάβει μία υποχρέωση για παράδειγμα τότε δεν αναιρείται αυτή η ελευθερία; Ακόμα και όταν δεν υπάρχει υποχρέωση, αν για παράδειγμα κάποιο κοντινό σου άτομο απλώς εξαφανιζόταν για κάτι μήνες δεν θα περίμενες τουλάχιστον μία εξήγηση; Μήπως τελικά όπως δεν είμαστε εντελώς ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε, μήπως υπάρχουν και περιορισμοί στην ελευθερία μας να απέχουμε από ότι θέλουμε; Και μήπως να ελπίζω πως ο λόγος που ζήτησα συγχώρεση δηλαδή η κάπως παρατεταμένη απουσία μου δεν ήταν ο ίδιος λόγος που σε έκανε να χαρείς;

Ενώ πάντως όντως είπα οι παλιές αγάπες δύσκολα ξεχνιούνται, πότε υποστήριξα πως ποτέ δεν ξεπερνιούνται; Αν τα συναισθήματά μας δεν άλλαζαν ποτέ, τότε δεν θα χρειάζοταν λιγότερη προσπάθεια για να είσαι σε μία σχέση πολύ καιρό; Βέβαια παρόλη την βαρύτητα του ποτέ και του γεγονότος πως τα αισθήματα μπορούν και να ξεθωριάσουν και να αλλάξουν, δεν είναι ουσιαστικά βέβαιο πως να ξεχάσεις (προσοχή δεν λέω να ξεπεράσεις) ένα άτομο που αγάπησες είναι σχεδόν αδύνατο;

Και μήπως να σταματήσω να αναλύω τόσο πολύ τα γεγονότα επειδή κατάντησα να γράφω κείμενα που ακόμα και με τα δικά μου επιεική στάνταρ χαρακτηρίζονται κατεβατά;

[SoundOfSilence]

Επειδή παραθέτουμε πολλά ερωτήματα και για να μην κουράζουμε τους άλλους, παρόλο που εγω το βρισκω πολύ διασκεδαστικό, θες να αναλύουμε ένα ένα τα θέματα, μπας και συμμετάσχει κανας άλλος;

Λοιπόν, μήπως πραγματικά δεν μπορώ να διαφωνίσω στο ότι από τον έρωτα δεν μπορείς να αποκλείσεις ούτε την τρέλα, ούτε τη λογική; Και να κρατήσω και το ότι η αυτοπεποίθηση κερδίζεται μεσα από την ψυχική ανάταση που σου προσφέρει μια σχέση ακόμα και αν αυτή καταλήξει άδοξα; Δεν αξίζει να παλεύουμε για μία επικοινωνία και ας πληγωθούμε; Οπότε τι να μπορέσω να σου αντιπαραβάλλω στο οτι οι παλιές αγαπες μπορεί να ξεπεραστούν, αλλά ποτέ να ξεχαστούν; Και εδώ θα μου επιτρέψετε να κουβαλήσω πάνω μου όλη τη δύναμη του ποτέ;

Τέλος, μήπως αυτές οι γλυκιές υποχρεώσεις που μας δένουν με τους γύρω μας (σε κάθε επίπεδο ανθρωπινης επικοινωνίας )και δεν μας αφήνουν πλήρως ελεύθερους είναι αυτές που δίνουν χρωμα στη ζωή μας και δεν μας αφήνουν να καταντήσουμε καταθλιπτικοί; Μήπως το να ξέρεις ότι κάποιος περιμένει κάτι μικρό- ασήμαντο από εσένα να είναι αρκετό καμιά φορά για να πάρεις κουράγιο; Πώς το κρίνω έτσι εύκολα ως ασήμαντο; Δεν μπορεί και μόνο μία καλημέρα κάθε πρωι να είναι ένας λόγος για να δεις τη ζωή με αισιοδοξία; Να νιώσεις ότι κάπου είσαι χρήσιμος; Αναλογιστήκαμε ποτέ τους ανθρώπους με κινητικές και όχι μόνο δυσκολίες ποσο χαρουμενοι μπορεί να είναι καταφέρνοντας το πιο απλό πράγμα, που εμείς θεωρούμε τιποτένιο; Μπορεις να φανταστεις τη χαρά ενός ανθρώπου με σπασμένο χέρι που έπειτα από 2 μήνες κατάφερε να φορέσει τα ρούχα του μόνος του; Να μην το παρακάνω βαρύ ε; Απλά αν μαθαίναμε να βλέπουμε και τα απλά, και βάζαμε αγάπη σε ότι κάνουμε δεν θα ήταν πιο εύκολο να παίρνουμε κουράγιο για τα δύσκολα και ακατόρθωτα; Ο συλλογισμός χάνει απο κάπου; Οπότε το να κάνεις καμιά φορά κάτι που δεν χρειάζεται μπορεί να κάνει τον άλλο να χαρεί; Πως μπορώ να μη σε ευχαριστήσω για την συγγνώμη λοιπόν;