πως μπορώ να διαφωνίσω; πατρίδα δεν ήταν για μας τα μικρασιατικά παραλια και τώρα είναι και άλλων; ποιος και πως θα καταφέρει ποτέ να μας κάνει να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε πως όλοι είμαστε άνθρωποι ίσοι, το ίδιο θνητοί με όλους τους άλλους;πως δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους μετανάστες (οι Έλληνες χρόνια τώρα είμαστε μετανάστες) ή όσους δεν μοιάζουν με εμάς ή δεν τους καταλαβαίνουμε; πως μπορούμε να ξεχνάμε έτσι εύκολα όταν είμαστε βολεμένοι και δεν σκεφτόμαστε τους υπόλοιπους; Ποιο κοινωνικό αίσθημα μας σπρώχνει στην μνήμη μόνο των εχθρών μας (σε κρατικό επίπεδο) και μας απαλήφει τον πόνο του διωγμού, ο οποίος θα μας έκανε πιο ανθρώπινους και πιο καταδεκτικους στην διαφορετικότητα; Μήπως το μίσος σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις και να πεισμώσεις; Μήπως ο πόνος είναι ανατρεπτικος στο να κάνεις ένα παραπάνο βήμα προς τα μπρος; Μήπως κρύβονται και οικονομικοπολιτικά ζητήματα που υπογεια μας κατευθύνουν;
μήπως θα πρέπει να αναζητήσω χρόνο για ποίηση και λογοτεχνια; μήπως αν κλεβαμε λίγο χρόνο από την γρήγορη καθημερινοτητα μας και κάναμε λίγη παραπάνω ταβανοσκόπηση να καταφέρναμε να λύσουμε κάποια από τα χιλιαδες αναπάντητα ερωτήματα που τρέχουν ανα τους αιώνες και μας πνίγουν ή να μην πω λύσουμε, μεγάλη κουβέντα, αλλά τουλάχιστον να διαγράψουμε μια λίγοτερα θολή πορεία στο μυαλό μας προς την απάντηση;
μήπως ο John Lenon μενει διαχρονικά αληθινός οραματιστής;
http://www.youtube.com/watch?v=okd3hLlvvLwουπς και τωρα που το θυμήθηκα ο οραματιστής πότε ταυτίζεται με την ουτοπία; είναι ουτοπικό να οραματιζόμαστε, ακόμα και αν ειναι το όραμα μας σχεδόν αδύνατο; ή μήπως αυτή η ουτοπική πλευρά του οράματος κάνει το διαφορετικό, δηλαδή να προκαλεις τον εαυτό σου για κάτι το απιαστο;