Απάντηση για τη δημοσίευση
εδώΠιστεψε με, οταν, σαν χαζοι και εμεις, πιο ευκολα μπορουμε να ορθωσουμε αναστημα στη γραμματεια που μπορει να μας πιλατευει, ή στον πισινο μας στο φαναρι που κορναρει σαν μ...κας, αλλα στον καθηγητη μας πιανει φοβος "μηπως και μας δει με κακο ματι", ε τοτε βγαζουμε τα ματια μας μονοι μας. Πιστεψε με, ειναι ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ. Αμα εχουμε το δικιο με το μερος μας, ΤΙΠΟΤΑ δεν εχουμε να χασουμε με το να το διεκδικησουμε!
Εχω παει μπροστα σε τοσους καθηγητες στα 5 μου ετη, σε αρκετες περιπτωσεις που υπηρχε "θεμα με το γραπτο μου". Αλλες φορες παρακαλεσα για λογικη και ευμενεια, αλλες επιχειρηματολογησα, αλλες μιλησα πιο εντονα και τις περισσοτερες το αφησα απλα να περασει γιατι ημουν ανορεκτος. Εχω πετυχει να αλλαξω τον βαθμο μου σε καποιες περιπτωσεις (επειδη επρεπε και επειδη
ειχα δικιο), και προσωπικα και συλλογικα (βλεπε φετινη χειμερινη εξεταστικη στα ειδικα θεματα λιμενικων εργων, που ξεκολωθηκαμε ολοι με το θεμα στο εξαμηνο, πηραμε χαμηλους βαθμους σαν ¨"ευχαριστω", αλλα πετυχαμε τουλαχιστον αναβαθμολογηση +1 σε ολους, ακομα και αν το διεκδικησαμε 3 ατομα απο τα 30..). Αυτα γινονται ποτε με το καλο, γιατι ο αλλος αναγνωριζει το λαθος του, και ποτε με το ..αγριωπο. Φυσικα δεν εννοω να γινομαστε παραλογοι, ή τραμπουκοι με τον καθενα. Αλλα αν ξερουμε οτι αν κατι μας αδικει καταφορα, θα πρεπει να το λυνουμε ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ - και συλλογικα. Δεν σου λεω οτι ειναι ευκολο, αλλα πρεπει να προσπαθεις καθε φορα.
Δες και φετος το πως πετυχαμε την αναβαθμολογιση στην Αρχιτεκτονικη. Οσο το πηρε πανω του το σχημα μου, τους καθηγητες τους ΞΕΦΩΝΗΣΑΜΕ για την αυθαιρεσια τους να βαθμολογουν με αριστα το 8 - και καλα τους καναμε. Οταν ομως πηγαν καποια παιδια μεσα αργοτερα να δουνε το γραπτο τους, να καταλαβουν τουλαχιστον τι γραψανε ακομα κι αν την παρουν την προσαυξηση στο βαθμο, πηγαινανε με το σθενος πεσμενο και καταληγανε να κλαινε απο αγανακτηση. (Συμβουλη: Μην κλαιτε ποτε μπροστα σε καθηγητες, ακομα και αν σας ερχεται μεγαλη συγκινηση. Το 60% σας περναει για ασοβαρους-υπερβολικους, το 20% το καραευχαριστιεται, ε και οι υπολοιποι σας παρηγορουνε απλα..).
Εκει δημιουργειται φιλε μου το κενο και εχουμε αυτοι την κατασταση: οτι δεν ενεργουμε συντονισμενα και αποφασιστικα ολοι να ανατρεψουμε αυτο το καθεστως, αλλα οι περισσοτεροι απο μας οπισθοχωρουν παραιτουμενοι. Απο τα αποδυτηρια χανουμε τις πιο πολλες φορες. Δυστυχως.Αλλα παλι, για να το πω κι αυτο, τις περισσοτερες φορες δεν χρειαζονται φωνες και κακο. Διπλωματια θελει περισσοτερο. Ολα λυνονται πιο ευκολα αμα ξεκλειδωνεις πρωτα την ψυχολογια του αλλου. Αλλα αυτο προαπαιτει και αποφασιστικοτητα και ακεραιοτητα χαρακτηρα να εισαι δυνατος να τα βαζει κοντρα και με τις εξουσιες αν χρειαζεται.
ΚΑΙ ΟΧΙ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ!!