
Όσο για τις πληγές μήπως δεν μπορείς να αποφύγεις τον αρχικό πόνο και απογοήτευση ακόμα και αν προσπαθήσεις να τα αγνοήσεις; Μήπως μερικά πράγματα δεν εξαφανίζονται αν απλώς τα αγνοείς; Εξάλλου αντιμετωπίζοντας τα αισθήματά σου εκτός από μαθήματα, δεν μπορεί να οδηγήσει σε γρηγορότερη και ίσως καλύτερη επούλωση; Και λέγοντας καλύτερη αυτό που θέλω να πω είναι πως αν δεν τα αντιμετωπίσεις τότε δεν κινδυνεύουν να έρθουν στην επιφάνεια όταν ξανανιώσεις παρόμοια συναισθήματα και αυτή τη φορά πολλαπλασιασμένα;
Strangelic, να παραδεχτώ πως μου είχε διαφύγει όταν έγραφα τη δημοσίευση η γλυκιά μελαγχολία; Αλλά δεν είναι εξίσου αν όχι περισσότερο επικίνδυνη να σε παγιδεύσει από τον πόνο; Δεν κινδυνεύεις να ζεις στο παρελθόν, το οποίο θα έχεις ωραιοποιήσει κιόλας, κάνοντας το παρόν να φαίνεται πολύ πιο βαρετό και ανυπόφορο;
Όσο για το άβατάρ μου αυτός δεν ήταν και ο λόγος που δεν το σχολίασα χτες; Να δω σε ποιες άλλες σκέψεις θα βάλει άλλους ανθρώπους; Σκέψεις που ίσως να μην είναι αυτές που είχα κάνει όταν το διάλεξα, αλλά εξίσου ενδιαφέρουσες (ίσως και παραπάνω αλλά μήπως να μην το παραδεχτούμε ακόμη;
