MQN.gr

αναρωτιόμουν αν τα μέλη του site έχουν καλλιτεχνική φλέβα .τι θα λέγατε να γράφαμε εδώ δικά μας ποιήματα,αυτοσχέδια?ποιος είναι αρκετά τολμηρός να γράψει το πρώτο

Το πρώτο λοιπόν ποίημα ας είναι το δικό μου
το βγάζω τώρα, γραφοντας, μέσα από το μυαλό μου!
Βεβαίως, καλλιτεχνική, στο σάιτ υπάρχει φλέβα
κι αν δεν την βλέπεις απο εκεί, καπου ψηλά ανέβα!

Δεν έχω άλλη έμπνευση! Που χρόνος για στιχάκια?
Έρχεται εξεταστική, επείγουν τα σκονάκια!
Αυτά τα λίγα είχα να πω, δεν θα μακρυγορήσω
το διάβασμα Υδραυλική, πάω να συνεχίσω!

νομίζω ότι αυτό το ποιήμα ταιριαζε ``γάντι`` γα αρχή.κάποτε είχαμε γράψει με ένα γκρουπάκι ένα τραγούδι.το γκρουπάκι δε πήγε πολυ καλά,έμειναν όμως τα τραγούδια ,να ένα από αυτά:

οι φίλοι σε ξεγράψανε κι εσυ μόνος βαδίζεις
σε μονοπάτια σου κρύψανε τα όνειρα που τους χαρίζεις

κι η κοπέλα που αγάπησες αλλού κι αυτή κοιμάται
εσύ κρατάς την ανάμνηση μα αυτή δε σε θυμάται

Όταν τρέχω δε φτάνω κι όταν σωπαίνω θυμάμαι
όλα αυτά που μαζί σου να ζήσω ήθελα
μα τώρα λυπάμαι,
λυπάμαι για τα ταξίδια που δεν έκανα ,για τους φίλους που έχασα
τα φιλιά που δε σου `δωσα ,το μύθο που δεν έζησα

ψάχνεις μέσα απο τραγούδια να βρεις τον εαυτό σου
μα ποτέ δε σε άφησε το άλλο μισό εγώ σου

μα κι αυτοί που ήταν γύρω σου ποτέ δε θελήσαν
να μάθουν τι έψαχνες ποτέ δε προσπαθήσαν......



Τώρα που ξαναδιαβασα το τραγούδι κατάλαβα γιατι δε πήγε καλα το γκρουπ.Mε τέτοια τραγούδια πως να πήγαινε ,χα χα

Γενικά αφ' ενός πιστεύω ότι ένα ποίημα είναι διάλογος με το υποσυνείδητο συνεπώς και ότι πιο προσωπικό υπάρχει. Αφ' ετέρου η ιδέα σου είναι αρκετά πρωτότυπη και αρκετά τολμηρή για αυτό θα την τιμήσω με έναν αυτοσχεδιασμό.

Το φως σκιά δεν έχει, σκιά όμως δημιουργεί
φως αν δεν υπήρχε, σκιές δε θά' χαμε στη γη
μαζί με ζεστασιά, κρύο τούτο τον άνθρωπο γεμίζει
και φως αν είναι, τούτο κάνει το σκοτάδι να φοβίζει.

Αν και ο τιτλος λεει 'αυτοσχεδια ποιηματα' επιτρεψτε μου να δημοσιευσω ενα που μολις πριν λιγο διαβασα και σ αυτη τη φαση με εκφραζει...
Φευγω αλλα μενω παντα εκει
Τωρα σπασαν τα δεσμα
Τα λογια μπορουν να γινουν πιο ειλικρινη
Οι ματιες μπορουν να γινουν πιο ελευθερες
Τα συναισθηματα μπορουν να εκφραστουν
Οι ζωες μπορουν να ταξιδεψουν
Ο αγερας μπορει να παρει τις σκεψεις μας και το κυμα τις ψυχες μας.
('Oλα σου τα μαθα μα ξεχασα δυο λεξεις',Δημητρης Μπουραντας)

Μετά την περιήγηση μου σε κάμπους,θάλασσες,χωρια γυρίζω στο MQN και βρίσκω στην αναζήτηση μου ένα παλιό και εγκατελειμμένο τοπικ.Το γεγονός αυτό,ταυτόχρονα με την ποητική διάθεση που μου έδωσαν τα καλοκαιρινά ταξίδια(και τον δυνατό ελληνικό ήλιο ),έχει το παρακάτω (καμμένο ) αποτέλεσμα...(παρένθεση:λόγο της μικρής εμπειρίας μου σαν μηχανικός-το υποδηλώνει το έτος εισαγωγής-μου λείπει η εμπειρία και οι εξειδικευμένες γνώσεις.Συνεπώς οποιαδήποτε προσθήκη,διόρθωση η συνεχίση του ποιήματος είναι δεκτή και επιθυμητή )

Ήτανε μια δοκός(κατα το ήτανε μια φορά...)

ήτανε μια φορα ματια μου και έναν καιρό
μια ταφοειδής δόκος αμφίπακτη,να σε χάρω
μια διπλοπακτωμένη δόκος στραβή
τον τανυστή προσμένει να ενταθεί

και ένα σάββατο βράδυ,καλέ, μια κυριακή
μια δύναμη την θλίβει,καλε,αξονική
χάλυβα φύλαξε την stahlάκι μου
δίωξ' της την αστοχία,για χάρη μου...

Παραθέτω υψηλή ποιήση

Ήταν ένα μικρό δοκάρι
Ήταν ενά μικρό δοκάρι (2)
που ήταν ι ι ισοστατικό (2) οε οε οε οεεεεεεεε
και αμέσως το διπλοπακτώσαν (2)
και έγινε υ υ υπερστατικό (2) οε οε οε οεεεεεεεεε
και έπαθε μεγάλη θλίψη (2)
και αντιστάθηκε με εφελκυσμό (2) οε οε οεεεεεεε
όμως η ροπή ήταν τόση (2)
που στραφηκέ 2-3 φορές (2) οε οε οεεεεεε
τέλος αυτό το δοκάρι (2)
έπαθε αστοχία ολική (2) οε οε οεεεεεεε
και έμεινε πάνω στον τοίχο (2)
να θυμίζει των υλικών την αντοχή (2) οε οε οεεεεεεεεεεεεεεε
Ναι κάηκα παραπάνω από ποτέ το ξέρω

Στο πρώτο έτος ολοκληρώνω ολικά στο δεύτερο παραγωγίζω ολικά και μερικά
Και στο τρίτο υπολογίζω βροχοπτώσεις και βυθίσεις και κοιτάω τι συμβαίνει πολύ ποιοτικά
Και στο τέταρτο λικνίζω το θεμέλιο και λυγίζω και μαζί το υπολογίζω σεισμικά
Και στο πέμπτο συνεχίζω σεισμικά να υπολογίζω πιθανότητες και ότι άλλο φανταστείς
Και στο τέλος με τα boundaries να υπολογίζεις μένεις και τον χρόνο πως πέρασε αναπολείς
http://www.youtube.com/watch?v=yjCKWoh_hD0 το τραγουδι που παει με το ποιημα

Ο Θρήνος του Γιαπητόπουλου

Του γιάπη του πατέρα μου τελειώσανε τα φράγκα,
στον δρόμο δεν κυκλοφορώ αν δε φοράω Prada.

Με κολλητό μπλουζάκι, να φαίνονται τα μούσκουλα,
τη χώρα τη κατέστρεψαν τ' αριστερά γκρουπούσκουλα.

Στου Starbucks κρύα τη γωνιά έλυνα τις ασκήσεις,
μα τη σχολή τελείωσα και στέλνω πια αιτήσεις.

Από την Άπω Ανατολή μέχρι τη Εσπερία,
μοσχοπουλώ τη γνώση μου για υπεραφθονία.

Βλέπω την αναμόρφωση έχουνε κάνει σίριαλ,
τι κρίμα που δεν πρόλαβα εγώ τα μανατζήριαλ.

Πουλιά και καράβια

Εσύ πουλί, εγώ κλαρί, κι ο νους μας μεθυσμένος,
από το φως του φεγγαριού και του έρωτα το μένος

Εσύ καράβι, εγώ νησί, κι ο έρωτας μελτέμι,
το σώμα μου σε καρτερά, και το είναι μου πεθαίνει.