Ας τα πάρουμε ένα ένα:
1)το ότι μισείς το μουσουλμάνο σίγουρα σου φταίει ο ιμπεριαλισμός. Από την ιστορική ''παιδεία'' που σου δίνει το σχολείο και γενικότερα το σύγχρονο εποικοδόμημα μέχρι την αντιτρομοκρατική σταυροφορία του μπους δεν θέλει πολύ να μισεί κάποιος -που δεν έχει ψάξει το θέμα- τους μουσουλμάνους. Και δεν σου λέω οτι αποτελεί επίσημη τωρινή πολιτική του κράτους αυτό. Αλλά εχει επιβιώσει μέσα από την ιστορία και τις εκάστοτε ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού και τους εκάστοτε δεσμούς του με τους ιμπεριαλιστές (άγγλους , γάλλους , αμερικάνους κλπ) π.χ οταν οι ιμπεριαλιστες έβαζαν την ελλάδα να κάνει τη μικρασιατική εκστρατεία , προσπαθούσε το επίσημο κράτος να μπολιάσει το λαό με εθνικιστικό μίσος ενάντια στους αλλόθρησκους τούρκους και κυριάρχησε η Μεγάλη Ιδέα. Όταν τελικά οι Τούρκοι αντεπιτέθηκαν και οι ιμπεριαλιστές άλλαξαν στρατόπεδο υπέρ τους, το ελληνικό κράτος των καπιταλιστών έφτιαξε την εικόνα του Τούρκου σφαγέα για να δικαιολογήσει ετσι τους δικούς του τυχοδιωκτισμούς που έφεραν τη μικρασιατική τραγωδία.
2) Για τον χαζό , τον χοντρό , τον καλύτερο μαθητή πάλι φταίει το κοινωνικοοικονομικό σύστημα στο οποίο γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Από την πρώτη στιγμή που αρχίζεις να καταλαβαίνεις τον γύρω κόσμο το ίδιο αυτό σύστημα σε γαλουχεί με την αξία του ανταγωνισμού (όχι της άμιλλας προς όφελος της ομάδας), και είναι λογικό αφού ετσι μπορεί να τρέφεται και να αναπαράγεται το ίδιο. Όλη αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δημιουργεί με τη σειρά της τέτοια ψυχολογικά αντανακλαστικά σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά , ώστε η ανάγκη του να αυτοσυντηρηθεί τον οδηγεί σε μικρορατσισμούς στον κοινωνικό του περίγυρο. Ο χοντρός που τρώει ξύλο μπορεί να είναι ξεχωρίζει σε κάτι άλλο μέσα στα πλαίσιο του ανταγωνισμού γι αυτό και τις τρώει. Ο χαζός μπορεί να είναι το εύκολο θύμα για να ανέβει η αυτοπεποίθηση εκείνου που έχει μείνει πίσω στο παιχνιδάκι του ανταγωνισμού κλπ .
3) Το ότι ζηλεύεις αυτόν με το πιο ακριβό μπλουζάκι νομίζω οτι επιβεβαιώνει κατά πολύ τα παραπάνω που αναφέρθηκαν και τα αντανακλαστικά που δημιουργεί η κοινωνική ανισότητα.
4) Τα ανέκδοτα με τις ξανθιές εντάσσονται σε ένα είδος σεξισμού ίσως (μπορεί να έιναι και απλός χαβαλές βέβαια

-μην είμαστε υπερβολικοί), το οποίο με τη σειρά του έχει και αυτό ταξική βάση σε σχέση με το ρόλο της γυναίκας στην ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Όλα αυτά βέβαια τελείως χοντρικά γιατί πρέπει να ειναι κάποιος ειδήμων για να τα προσεγγίσει σε βάθος. Και το έχουν κάνει ήδη πολύ μαρξιστές.