από Shi » Σάβ, 04 Ιούλ 2015 3:40 pm
Τώρα που κατάφερα να ξεκόψω λίγο χρόνο θα προσπαθήσω να συμβάλλω – αν και αργοπορημένα – και εγώ στην κουβέντα:
Το δημοψήφισμα αυτό για πολλούς μπορεί να ήρθε σαν κομήτης απ' τον ουρανό, για άλλους να ήταν κάτι περίπου αναμενόμενο, με ότι αυτό σημαίνει για το πόσο “έτοιμοι” βρεθήκαμε να δώσουμε μια απάντηση στην ερώτηση που μας τέθηκε. Το σίγουρο πάντως, και αυτό το λέω και από την δική μου εμπειρία είναι ότι την εβδομάδα αυτή βρίσκομαι μπροστά σε μία κοινωνία που ταρακουνιέται και ταλαντεύεται από την ελπίδα στον φόβο, από την αβέβαια αισιοδοξία στην σίγουρη απαισιοδοξία που έχει με πολύ μαζικούς όρους κλείσει τα αυτιά της στην τρομολαγνία του δελτίου των 8, που έχει ανοίξει ταυτόχρονα τα αυτιά της στο μέχρι πρότινος περιθωριακό, στο ανεπίτρεπτο, στην πραγματική πολιτική.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το οποίο δεν είναι καθόλου ιδεοληπτικό αλλά πραγματικό και βιωματικό πρέπει να κάνουμε παραδοχές και συμπεράσματα, τα οποία δεν πρέπει καθόλου να ξεχνούν το χτες και την εμπειρία μας, αλλά ούτε να φοβούνται να κοιτάξουν στο αναγκαίο και εφικτό μέλλον:
Παραδοχή 1η: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που αναδείχτηκε στις 25 Ιανουαρίου με συνθήματα τα “η Ευρώπη αλλάζει”, “ούτε ρήξη, ούτε υποταγή”, κατάφερε να αναδείξει από μόνη της, την απάτη αυτών των συνθημάτων. Η κυβέρνηση “διαπραγματεύτηκε” αποδεχόμενη όλο το βάρβαρο πλαίσιο που έχουν επιβάλλει ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, έφερε μια πρόταση 47 σελίδων τρεις χειρότερη από το προηγούμενο καθεστώς! κα βρήκε μπροστά τρεις “θεσμούς” που ζητούν ακόμη πιο σκληρή επίθεση στους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα. Γίνεται φανερό σε πολλούς από εμάς πλέον ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ φιολαϊκή λύση εντός της ΕΕ και αυτών των μηχανισμών!
Παραδοχή 2η: Με την έναρξη του δημοψηφίσματος όλος ο εγχώριος μνημονιακός συρφετός και το μεγάλο ντόπιο Κεφάλαιο, από τους Αδώνιδες, Καμίνηδες στους Πρεντέρηδες και Τσίμες τους “πετυχημένους επιχειρηματίες”, τον ΣΕΒ, τους τραπεζίτες και τους Εφοπλιστές (και η λίστα είναι τεράστια) έχει ξεκινήσει μια αηδιαστική, τρομολαγνική καμπάνια υπέρ του “ΝΑΙ”. Μια καμπάνια που μην έχοντας όπλο μια “θετική πρόταση” ένα πρόταγμα που να εμπνέει πατάει πάνω στα πιο σκοτεινά ένστικτα των ανθρώπων προσπαθώντας με διαρκή καθημερινή πλύση εγκεφάλου να μας πείσει πως “τα πράγματα είναι άσχημα αλλά θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα”, πως “εκτός αυτού του πλαισίου υπάρχει η καταστροφή” και κυριώς πως “ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ”!
Παραδοχή 3η: Η κυβέρνηση έθεσε την πρόταση της τρόϊκας σε δημοψήφισμα, τασσόμενη απευθείας υπέρ του “ΟΧΙ”. Ταυτόχρονα όμως δεν αμέλησε για άλλη μια φορά να κλείσει το μάτι και να υποσχεθεί στο ντόπιο και στο διεθνές Κεφάλαιο και κατεστημένο, πως και το “ΟΧΙ” δεν θα είναι κάτι δρματικό για αυτούς, πως αυτό θα σημαίνει “ΝΑΙ” στην δική της πρόταση, πως μια νέα συμφωνία θα είναι έτοιμη εντός 48 ωρών, και κυρίως πως “ΟΧΙ” στην κάλπη σημαίνει “ΝΑΙ” στην ΕΕ, στο ευρώ, στα κέρδη των καπιταλιστών.
Η σαφής λαΪκή τοποθέτηση της κοινωνίας και της εργατικής τάξης, υπέρ του “ΟΧΙ” όμως – μέτα και το χθεσινό συλλαλητήριο- , ξεπερνάει κατά πολύ τις διαθέσεις της υποταγμένης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι ένα “ΟΧΙ” που περισσότερο περιέχει ένα τολμηρό αλλά εμβριακό “στο διάολο να πάνε όλοι αυτοί που μας γαμήσαν” και όχι τις υποσχέσεις και τους τεμενάδες της κυβέρνησης. Είναι ένα “ΟΧΙ” πραγματικά ελπιδοφόρο.
Μέσω αυτών των παραδοχών και περνόντας τες από ένα προσωπικό μου φίλτρο θα προσπαθήσω να εξάγω κάποια συμπεράσματα:
Συμπέρασμα 1ο: Την Κυριακή το “ΟΧΙ” της κάλπης θα είναι πρώτα απ' όλα ΤΑΞΙΚΟ. Θα είναι ένα όχι που θα ψηφίσουν οι φτωχοί, η νεολαία που γεννήθηκε χωρίς ελπίδα, όλοι αυτοί από εμάς που δεν έχουμε λεφτά στην άκρη, που κοιτάμε πως θα τελειώσουμε τις σπουδές, που εργαζόμαστε για να την βγάλουμε πέρα. Θα είναι μία βροντερή απάντηση στο “ΝΑΙ” του μεγάλου Κεφαλαίου και των αφεντικών που κερδοσκοπούν στις πλάτες μας, στο “ΝΑΙ” των καναλαρχών και στους γύπες των δελτίων που στήνουν τσιμπούσι στις φοβίες του κόσμου, στο “¨ΝΑΙ” του σάπιου ντόπιου πολιτικού κατεστημένου, της ληστοσυμμορίας της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Συμπεράσμα 2ο: Την Δευτέρα το “ΟΧΙ” ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ στην υποταγμένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σε κανέναν διαχειριστή της κρίσης τους, σε κανέναν τυχοδιώκτη έμπορο ελπίδας. Την Δευτέρα το “ΟΧΙ” ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Και αυτό σημαίνει πρώτα απ'όλα ότι το “ΟΧΙ” θα σημαίνει όχι στο τσάκισμα των μισθών και των συντάξεων, στις ιδιωτικοποιήσεις, στη φοροεπιδρομή, στο ξεσπίτωμα ανθρώπων, στις αυτοκτονίες, όλα αυτά για τα κέρδη των επιχειρηματιών. Θα πρέπει να σημαίνει λοιπόν “ΟΧΙ” και στην πρόταση των “θεσμών” και στο 47σέλιδο της κυβέρνησης, που εγγυούνται την συνέχεια αυτού του καθεστώτος.
Θα πρέπει να είναι ένα “ΟΧΙ” το οποίο ο λαος θα το ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, μέσα από τους συλλόγους, τα σωματεία, τις λαϊκές συνελεύσεεις.
Συμπέρασμα 3ο: Τα παραπάνω “ΟΧΙ” αναγκάια επιβάλλουν δρόμο ρήξης και σύγκρουσης. Και η σύγκρουση αυτή (και εδώ να συμφωνήσω με τα παπαγαλάκια των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) είναι ρήξη με την ΕΕ το ΔΝΤ και το Ευρώ είναι σύγκρουση με το ΚΕΦΑΛΑΙΟ και την ΕΞΟΥΣΙΑ του.
Είναι ρήξη και σύγκρουση όμως που δεν πρόκειται καμία κυβέρνηση να δεχτεί να υλοποιήσει, είναι ρήξη και σύγκρουση που πρέπει να γίνει συνειδητά και οργανωμένα από τον ίδιο τον λαό που προϋποθέτει την ΗΤΤΑ της κυβερνητικής πολιτικής.
Ρήξη χωρίς αγώνες και θυσίες δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ. Αγώνας όμως χωρίς αποτέλεσμα επίσης δεν υπάρχει. Γιαυτό και σήμερα ανοίγεται ένας άλλος δρόμος. Ένας δρόμος πού είναι ο μόνος για να ανασάνουμε όσοι τσακιστήκαμε τα τελευταία χρόνια, ένας δρόμος που επωφελεί τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Το πέρασμα των τραπεζών και των επιχειρήσων κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, ώστε να μπορούμε να καρπονόμαστε αυτά που παράγουμε, ώστε να μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τις απίστευτες παραγωγικές δυνατότητες του τόπου.
“ΟΧΙ” λοιπόν ταξικό, περήφανο και ανατρεπτικό την Κυριακή, αγώνας, ρήξη ανατροπή την Δευτέρα, γιατί είναι αναγκαίος και εφικτός ένας άλλος δρόμος, ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, γιατί είναι αναγκαίος και εφικτός ένας άλλος κόσμος, ο κομμουνισμός.
«Απ’ τα τσακάλια δεν γλιτώνεις, με ευχές και παρακάλια»
«Κι (…) Αν είν’ ο λάκκος σου, πολύ βαθής, χρέος με τα χέρια σου, να σηκωθείς».