Ποιος ΜΑΤώνει τις πορείες;Ξέρω ότι δεν θα γίνω πολύ συμπαθής με αυτά που γράφω παρακάτω, αλλά πάντα προσπαθώ ό,τι γράφω να συμφωνεί όχι με ιδεολογίες και συμπάθειες (τις δικές μου) αλλά με βάση τη λογική, η οποία θα ήθελα να γίνει κάποτε η μόνη μου… ιδεολογία.
Κάθε φορά που γίνονται επεισόδια, η ευθύνη πέφτει πάντα, μα πάντα, στην αστυνομία και τα λαομίσητα Μ.Α.Τ. (κανονικά τ ι ς Μ.Α.Τ. αφού το ‘Μ’ σημαίνει ‘μονάδες’). Όμως, στην πραγματικότητα, ποτέ τα επεισόδια δεν ξεκινούν από την αστυνομία κι αυτό είναι κάτι που πολλοί το παραβλέπουν, αν δεν υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο.
Στην αστυνομία υπηρετούν δημόσιοι υπάλληλοι και, όπως κάθε δημόσιοι υπάλληλοι, φαντάζομαι ότι αυτό που κυρίως επιθυμούν είναι να κάνουν το 8ωρό τους χωρίς πολλές σκοτούρες και να πάνε στα σπίτια τους. Κι αν δεχθούμε ότι κατ’ εξαίρεση οι αστυφύλακες των Μ.Α.Τ. είναι σαδιστές που δεν βλέπουν την ώρα να επιτεθούν σε ανυπεράσπιστους πολίτες, υπάρχουν ανώτεροί τους που φέρουν όλη την ευθύνη για τη συμπεριφορά τους. Αυτοί, κατά κανόνα, αγαπούν την καρέκλα τους και τα γαλόνια τους και θέλουν περισσότερο από κάθε άλλον να μην ανοίξει ούτε ρουθούνι σε κάθε διαδήλωση.
Πώς ξεκινούν, λοιπόν, τα επεισόδια; Όταν μία πορεία πρόκειται να καταλήξει ας πούμε στο υπουργείο Παιδείας, η αστυνομία παίρνει την εντολή να περιφρουρήσει το υπουργείο. Αυτό σημαίνει ότι σχηματίζει κλοιό σε απόσταση κάποιων μέτρων (φαντάζομαι μέχρι το βεληνεκές μιας πέτρας εκτοξευόμενης από ανθρώπινο χέρι) και απαγορεύει την προσπέλαση στους διαδηλωτές. Δεν χρειάζεται να είσαι και πολύ παρατηρητικός για να προσέξεις ότι τα επεισόδια ξεκινούν από τη στιγμή που οι διαδηλωτές θα θελήσουν να διασπάσουν τον κλοιό της αστυνομίας.
Βλέπω στα κανάλια καταγγελίες για την αστυνομική βία. Όμως η εικόνα δείχνει ακίνητους αστυνομικούς (όπως ακριβώς τους είπε ο Αντώναρος) και διαδηλωτές να βαδίζουν εναντίον τους χρησιμοποιώντας τις σημαίες τους για ρόπαλα. Μήπως τους προκάλεσαν οι αστυνομικοί και τους ανάγκασαν σε επίθεση;
Διαβάζω στο πρωτοσέλιδο της αγαπημένης μου «Ελευθεροτυπίας» για «Πρωτοφανή επίθεση ΜΑΤ στην πανεκπαιδευτική πορεία». Ανοίγω στη σχετική σελίδα, προσπερνάω όλες τις γλαφυρές περιγραφές για «καταστολή», «επίθεση αστυνομικών δυνάμεων», «επίδειξη ισχύος», «ξυλοδαρμούς» και ψάχνω να βρω την αρχή όλων αυτών των κακών. Και τη βρίσκω διατυπωμένη όσο πιο κομψά γίνεται: «…μόλις τα πρώτα μπλοκ των φοιτητών πίεσαν για να προσεγγίσουν το υπουργείο Παιδείας, άρχισε το πρώτο κύμα απώθησης». Δηλαδή οι μεν καταστέλλουν, επιτίθενται, ξυλοδέρνουν, οι δε… πιέζουν.
Δέχομαι –εννοείται– ότι μπορεί να υπάρξει υπερβολική αντίδραση και χρήση βίας. Δέχομαι ότι γίνεται χρήση ιδιαίτερα βλαπτικών ουσιών όπως είναι τα χημικά ψεκασμού και τα καπνογόνα. Όμως, οι συνέπειες είναι γνωστές και θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη από αυτούς που επιχειρούν γιουρούσι για την κατάληψη του φυλασσόμενου στόχου, όπως άλλωστε κάθε ενήλικο άτομο πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες των πράξεών του.
Νομίζω, όμως, ότι οι συνέπειες αυτές λειτουργούν ίσα-ίσα ως κίνητρο. Πράγμα που σημαίνει ότι τα επεισόδια βολεύουν πολλούς:
- Τα μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου που μπορούν να μιλούν με παραδείγματα περί κρατικής βίας.
- Τους κομμουνιστές που μπορούν να μιλούν με παραδείγματα περί κρατικής καταστολής των λαϊκών αγώνων.
- Τους συνδικαλιστές που, αν η πορεία τους είναι ειρηνική, θα παιχτεί τελευταία είδηση, δύο λεπτά, αν παιχτεί κιόλας.
- Τα ΜΜΕ που βρίσκουν ευκαιρία για δραματικές εικόνες και αύξηση θεαματικότητας.
- Την αντιπολίτευση που βρίσκει την ευκαιρία να καταγγείλει την κυβέρνηση (λες και στην προηγούμενη κυβέρνηση γινόταν κάτι διαφορετικό).
Τελικά οι μόνοι που δεν έχουν συμφέρον από τα επεισόδια είναι αυτοί που συνήθως κατηγορούνται για αυτά: η αστυνομία και η εκάστοτε κυβέρνηση. Τι έχουν να κερδίσουν αν τραυματίζονται ή σκοτώνονται πολίτες; Αυτά που χάνουν είναι πολύ περισσότερα.
Απ’ όσο θυμάμαι, μία φορά υπήρξε η εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, όταν επί Σημίτη τα ΜΑΤ χτύπησαν συνταξιούχους. Τότε η μεν κυβέρνηση πλήρωσε το πολιτικό κόστος (θυμάμαι το γεγονός να αναφέρεται ακόμη και χρόνια μετά) ο δε υπεύθυνος αστυνομικός μετατέθηκε εκτός Αττικής (εντάξει, δεν πήγε φυλακή).
Ξέρω ότι στην Ελλάδα (και υπάρχουν σοβαροί λόγοι γι’ αυτό) όταν πεις κάτι που (μπορεί να θεωρηθεί) θετικό για την αστυνομία γίνεσαι αυτομάτως «κόκκινο πανί». Σας παρακαλώ πολύ, πριν με κατατάξετε στους φασίστες, εθνικόφρονες, δεξιούς ή οπουδήποτε αλλού, να μου αναγνωρίσετε το δικαίωμα να λέω τα παραπάνω θεωρώντας τον εαυτό μου απλώς λογικό και φανατικό πολέμιο της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, από όποιον κι αν προκαλείται α ν ε ξ α ι ρ έ τ ω ς.
http://www.philology.gr/blog/?p=158
Ενημερώση κάθε 15 δευτερόλεπτα
