Ειδήσεις & Κείμενα

[Reporter]

Μία κριτική στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος από την εφημερίδα ''Προλεταριακή σημαία'' :

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Κάθε μέρα που περνά γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως για να ζωντανέψουν οι καταλήψεις, να σταθεροποιηθούν και να μαζικοποιηθούν παραπέρα οι συνελεύσεις δεν φτάνουν τα κόλπα και οι φαεινές, αλλά απαιτείται δουλειά ώστε να απαντηθεί το πολιτικό ζήτημα που απασχολεί το φοιτητόκοσμο. Είναι ο δύσκολος μα ο μοναδικός δρόμος, ώστε να σπάσει το ρεύμα της αντικατάληψης, που πολύ γρηγορότερα από προηγούμενα κινηματικά ξεσπάσματα της νεολαίας έχει αρχίσει να συγκροτείται. Είναι ο μόνος δρόμος ώστε ο φοιτητόκοσμος να μη γίνεται επιρρεπής στους εκβιασμούς της κυβέρνησης, της Διαμαντοπούλου, της ΔΑΠ, στους χειρισμούς της ΠΑΣΠ.
Και αυτήν τη δύσκολη, την παρατεταμένη μάχη που είναι αναγκαίο να δοθεί ώστε να συγκροτηθεί το κίνημα της νεολαίας δηλώνει πως δεν θέλει και δεν μπορεί να τη δώσει η ΚΝΕ και το ΜΑΣ με τη στάση τους στο κίνημα. Αντίθετα, κάνει φανερό όχι μόνο στους φοιτητές αλλά και στο σύστημα πως το ΚΚΕ δεν θέλει να συγκρουστεί με την πολιτική της κυβέρνησης και να τα σπάσει με την αστική νομιμότητα. Γι' αυτό δεν θέτει θέμα ανατροπής του νόμου, προτείνει δειλά καταλήψεις χωρίς να συμμετέχει στη ζωή των καταλήψεων, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε να εκφυλίζει τις διαδικασίες του κινήματος με τη στάση του. Το ΚΚΕ ελπίζει να γυρίσει ο κόσμος σπίτι του, ώστε να κάνει προεκλογικό αγώνα χωρίς το «αγκάθι» του κινήματος. Το ΚΚΕ δεν δίνει τη μάχη για τη συγκρότηση του κινήματος και καλεί τον κόσμο που ήδη δίνει έναν αγώνα να πάει σπίτι του, να συνειδητοποιήσει τι γίνεται και να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές ΚΚΕ.

Από την άλλη, στο πλαίσιο του κινήματος υπάρχουν απόψεις και αντιλήψεις που με άλλον τρόπο θέτουν ακριβώς το ίδιο δίλημμα και σπέρνουν εκλογικές αυταπάτες στο φοιτητόκοσμο, υπονομεύοντας και εκφυλίζοντας τον αγώνα του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος.

Για τις δυο γραμμές στο πλαίσιο του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος
Δύο κατευθύνσεις αντιπαρατίθενται στο κίνημα της νεολαίας. ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλες ανεξαιρέτως οι συνιστώσες που τους απαρτίζουν στοιχίζονται πάνω στο αίτημα να πέσει η κυβέρνηση και κινούνται για μια ακόμα φορά με μια μικροπολιτική εκλογική λογική. Μια αντίληψη που όχι μόνο δεν συγκροτεί σε μια κινηματική αγωνιστική κατεύθυνση, αλλά αντίθετα συμβάλλει στην αναπαραγωγή ιδεοληψιών στο πλαίσιο του κινήματος και υπονομεύει τη μαζικοποίηση και συγκρότηση του κινήματος της νεολαίας.
Μια αντίληψη που παράγεται από τις αυταπάτες πως μπορεί να υπάρξει εύκολη και γρήγορη απάντηση στην άγρια επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, ακόμα περισσότερο πως μπορεί να υπάρξουν κυβερνητικές εκλογικές λύσεις που μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους για τη λαϊκή υπόθεση.
Μια αντίληψη που θέλει να παραβλέπει τον πραγματικό συσχετισμό, δεν θέλει ή δεν μπορεί να δει πως το σύστημα δεν έχει χάσει τη δυνατότητα να ορίζει την πολιτική του εκπροσώπηση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (άλλωστε δεν έχει δεχτεί ακόμα κάποια συντριπτική ήττα από το κίνημα).
Μια λογική που δεν βλέπει πως ο λαός και η νεολαία έχουν σιχαθεί τον μικροπολιτικό εκλογικό κρετινισμό των κομμάτων (και της Αριστεράς) και αναζητούν τις απαντήσεις στο δρόμο του αγώνα. Μια αλήθεια που έχει επαληθευτεί από τη μεγάλη αποχή στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και που επαλήθευσε το κίνημα τον αγανακτισμένων με το αντιεκλογικό και αντικομματικό μένος του κόσμου. Το όλοι ίδιοι είναι απαντιέται μόνο στο δρόμο και όχι στην κάλπη και αυτή είναι ακόμα μια αλήθεια που θα επαληθευτεί για ακόμα μια φορά ηχηρά, διαψεύδοντας την Αριστερά του κυβερνητισμού και των εκλογικών αυταπατών.

Ζήτημα πρώτης γραμμής για το κίνημα η εναντίωση στις εκφυλιστικές εκλογολάγνες πολιτικές και πρακτικές
Η αντιπαράθεση σε αυτές τις αντιλήψεις αποτελεί πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής γιατί παράγουν πρακτικές που υπονομεύουν καθημερινά τον αγώνα, τις συναντάμε στο κάθε πρακτικό βήμα του κινήματος, καλλιεργούν αυταπάτες και αναπαράγουν την εσωστρέφεια. Από τη μια ΑΡΕΝ και ΕΑΑΚ δεν θέλουν (ή δεν μπορούν) να δουν το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα της μη ζωντάνιας των καταλήψεων και της αδυναμίας παραπέρα μαζικοποίησης των συνελεύσεων. Δεν μπορούν να δουν πως ο φοιτητόκοσμος (και ο κόσμος των καταλήψεων) δεν έχει αντιληφθεί σε όλο του το βάθος το τι φέρνει ο νέος νόμος και σε ποιο βαθμό αφορά το παρόν και το μέλλον του. Δεν μπορούν να δουν πως ο αγώνας δεν έχει ξανακερδίσει την αξιοπιστία του σε ευρύτερα κομμάτια φοιτητών τη στιγμή που ο φοιτητόκοσμος έχει σοβαρές αμφιβολίες για το νόημα του αγώνα και τη δυνατότητα νίκης. Μα ακριβώς για αυτό χρειάζεται μια πραγματική Αριστερά. Για να μπορεί να εξηγεί, να μπολιάζει, να κινητοποιεί. Να αποτελεί πραγματικό κινητήρα για τη λαϊκή και νεολαιίστικη υπόθεση.
Και συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο. Με επιχειρήματα πως η αντίσταση είναι λίγη, πως ο κόσμος έχει καταλάβει οπότε πάμε για άλλα, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΕΝ και ΕΑΑΚ δεν κινούν τους συλλόγους και το δυναμικό των καταλήψεων σε μια εξωστρεφή διαδικασία σύνδεσης με τον κόσμο και απάντησης των πραγματικών πολιτικών ανησυχιών και διλημμάτων των φοιτητών. Αντίθετα, αναλώνονται στις συνελεύσεις, στα συντονιστικά, στα κεντρικά συντονιστικά, στις πορείες και στις διαδηλώσεις για το ποιος θα καπελώσει τον άλλον και όλοι μαζί τον κόσμο των συνελεύσεων και για το ποιος θα βγει με τους περισσότερους εκλογικούς πόντους σε μια πιθανή αυριανή εκλογική αναμέτρηση. Σε μια διαδικασία που ακριβώς αυτή σιχαίνεται ο κόσμος, την ψυχανεμίζεται, απογοητεύεται και αποχωρεί.
Επιδιώκοντας τις εκλογές, αυτές οι δυνάμεις συγκροτούνται σε εκλογική βάση και όχι στη βάση της ανάγκης μιας παρατεταμένης ταξικής πάλης στο χώρο της εκπαίδευσης. Ετσι δεν σταματούν να δίνουν τη μια μητέρα των μαχών μετά την άλλη και επιδιώκουν τη μια σύγκρουση για τη σύγκρουση μετά την άλλη. Αντε και σήμερα θα πέσει (η κυβέρνηση) και άλλα τέτοια. Κινούμενοι στη λογική του εφέ και της φωτογραφίας, δεν συγκροτούν τους συλλόγους σε κίνημα μήτε στις πορείες και στις διαδηλώσεις. Οχι μόνο αρκούνται σε ένα κεντρικό πανό στις διαδηλώσεις (ψηφισμένο φυσικά από το κεντρικό συντονιστικό), αλλά κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε οι φοιτητικοί σύλλογοι να μην κατεβάζουν ξεχωριστά πανό, απαγορεύοντας την πολιτική και κινηματική συγκρότηση ενός δυναμικού (ιδιαίτερα εμφανής αυτή η αντίληψη στη Θεσσαλονίκη). Και τι δεν ακούσαμε. Οτι το ξεχωριστό πανό διασπά (!!!) το κίνημα. Καλά, πού πήγε το «αφήστε 100 λουλούδια να ανθίσουν»; Πως τα κορδόνια και η συγκρότηση μπλοκ είναι σταλινισμός!!! Τόσο καλά. Να παραμένουν οι φοιτητικές διαδηλώσεις λοιπόν έρμαια της προβοκάτσιας και της καταστολής και της «φτηνής» εκλογικής καπηλείας τους από την «πρωτοπορία». Εύγε.
Την ίδια ώρα η έγνοια τους είναι στο πώς θα καπελώσουν τους φοιτητικούς συλλόγους με οργανωτικά τερτίπια και στο πώς θα απαγορεύσουν με οργανωτικά τερτίπια την πολιτική αντιπαράθεση στα συντονιστικά και κεντρικά συντονιστικά των συλλόγων. Για μας το πρόβλημα του κινήματος είναι πολιτικό και τέτοια θα είναι και η λύση του. Μια δήθεν λύση με διαδικαστικό-οργανωτικό τρόπο δεν κρύβει τη διάθεσή τους να βάλουν το εκλογικό καπέλο. Οσο για την πολιτική, αυτή αντικαταστάθηκε από απογειώσεις «άλλου τύπου». Και αυτό με τις πανελλαδικές πορείες στην Αθήνα. Ξαναρχίσαμε. Χωρίς καν να έχουμε εξασφαλισμένες βάσεις στήριξης. Ας κατέβουν ξανά οι μυημένοι στο κέντρο των αποφάσεων. Πού ξέρεις, μπορεί να πέσει και η κυβέρνηση...
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να εκφυλιστούν διαδικασίες, συνελεύσεις και σύλλογοι. Μπολιάζουμε και αηδιάζουμε έναν κόσμο με τον μικροπολιτικό εκλογικό κρετινισμό που μας διαπνέει και ύστερα βγάζουμε υστερικές κραυγές για το ότι το κίνημα δεν τραβάει, είναι αντικειμενική η άμπωτη, οπότε ξαναγυρνάμε στα «δικά μας». Τα μεγάλα πράγματα, όχι τα μικρά, αμυντικά και αντιστασιακά. Τα σχέδια επί χάρτου και τις προτάσεις για το τι θα κάναμε εάν ήμασταν κυβέρνηση! Πάνω από όλα τα παζάρια και οι καρέκλες στη συνδιοίκηση. Μόνο που τώρα μας τελειώνει και αυτή. Ολα καλά και στοιχισμένα λοιπόν. Οι εποχές όμως αγρίεψαν, οπότε καλά θα κάνουν να λογαριάζουν και τον ξενοδόχο. Τη νεολαία και το λαό. Την πάλη και τον αγώνα που δεν είναι παρά μόνο δικιά τους υπόθεση.

Μόνη λύση η συγκρότηση κινήματος ανατροπής του νόμου Διαμαντοπούλου
Από την άλλη, η γραμμή της πάλης και του ανειρήνευτου αγώνα. Που δεν κλείνει τα μάτια εμπρός στην αγριότητα του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος. Που βλέπει το παρόν και το μέλλον της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Που αποκαλύπτει τα πραγματικά χαρακτηριστικά της επίθεσης και την ουσία του νέου νόμου εκτρώματος της Διαμαντοπούλου. Που δεν είναι, ποτέ δεν ήταν, η συνδιοίκηση, η «δημοκρατία» του πανεπιστημίου, οι καρέκλες. Είναι η διαμόρφωση της αυριανής υπαλληλίας, η διαμόρφωση της αυριανής (πλέον σημερινής) σύγχρονης μισθωτής δουλείας, της διαμόρφωσης εργαζομένων που θα δέχονται αδιαμαρτύρητα να δουλέψουν για 100, 200, 300 ευρώ και θα θεωρούν «φυσική» την ανεργία.
Μια γραμμή που ορίζεται από το πώς βλέπει την πραγματικότητα. Που την αναλύει με γνώμονα την ταξική πάλη και βλέπει πως η αγριότητα αυτού του συστήματος δεν έχει γνωρίσει ποτέ στην ιστορία άλλο φραγμό εκτός από τη λαϊκή πάλη. Εναν τέτοιο φραγμό πρέπει να γνωρίσει και πάλι. Εναν τέτοιο φραγμό πρέπει να συγκροτήσουμε. Αλλιώς δεν πρόκειται να σταματήσουν. Και είμαστε ακόμα στην αρχή μιας τέτοιας συγκρότησης. Στην αρχή του αγώνα. Διαμέσου του οποίου λαός και νεολαία θα ιχνηλατούν το δρόμο, θα ξανανακαλύψουν τη δύναμή τους.
Μια γραμμή που τώρα ανδρώνεται. Που πρέπει να αποδείξει πως όχι μόνο θέλει μα και μπορεί να συμβάλει στη διαδικασία ανασυγκρότησης του κινήματος. Μια Αριστερά που οφείλει να παρέμβει γιατί ήδη αυτό βροντοφωνάζει το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Πως θέλει στήριξη, πολιτική τροφή, τα εργαλεία για να κατανοήσει τη φύση και το χαρακτήρα της μάχης που δίνει. Για να αναδείξει το παρατεταμένο της μάχης, για να εξηγήσει, για να εξοπλίσει, για να συγκροτήσει κίνημα ανατροπής του νόμου. Ωστε ο φοιτητόκοσμος να είναι όλο και λιγότερο επιρρεπής στους εκβιασμούς του συστήματος, ώστε να μαζικοποιήσει τον αγώνα και να μπούνε οι προϋποθέσεις ακόμα και μιας νίκης. Μιας ανατροπής που δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση μόνο πάλης και αγώνα και όχι εκλογικών ονειρώξεων. Μια τέτοια μάχη δίνουμε.
Οπως και να έχει, ο αγώνας των φοιτητών μπορεί να συμπαρασύρει και ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις και υπό προϋποθέσεις να αφήσει μια στρατιά αγωνιστών που θα συνεχίσουν να αντιπαλεύουν το σύστημα της εκμετάλλευσης. Αρκεί για ακόμα μια φορά να μην υπονομευτεί από μέσα. Και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να εναντιωθούμε σε αυτό. Γιατί μπορεί ο μόνος χαμένος αγώνας να είναι αυτός που δεν δίνεται, αλλά και αυτός που ηττάται από τα μέσα δεν πάει πίσω, θα λέγαμε εμείς.

Πηγή: http://kkeml.blogspot.com/2011/09/blog- ... .html#more

[merde_conserve]

Μετά το διάκοσμο και τον υπόκοσμο, ο νέος, δόκιμος όρος που ενώνει τη φοιτούσα νεολαία: φοιτητόκοσμος.

Και επειδή όταν έχεις πολλές οπτικές γωνίες, έχεις καλύτερη εικόνα του αντικειμένου, παραθέτω και αυτό (χωρίς απαραίτητα να συμφωνώ με αυτό):

Υ.Γ Το από κάτω poll έχει ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα.

Ανοιχτά Μυαλά, Ανοιχτές Ψυχές, Ανοιχτές Σχολές!

του Απόστολου Δοξιάδη 13/09/2011
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=8772

Το κίνημα για τις ανοιχτές σχολές στα ελληνικά πανεπιστήμια, που οργανώθηκε αρχικά από ομάδες φοιτητών του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) και τώρα αναπτύσσεται σε πολλές άλλες σχολές, αποτελεί το πιο υγιές αντανακλαστικό της κοινωνίας μας στην πολιτισμική κατρακύλα των τελευταίων δεκαετιών, που τώρα εκδηλώνεται δραματικά με την οικονομική κρίση. Το αληθινά νεανικό, γνήσιο, αυθόρμητο αυτό κίνημα είναι η πιο ουσιαστικά προοδευτική αντίδραση στο αίσχος που μας περιβάλλει, η πιο καθαρή, γλυκειά αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι των καιρών μας.

Αυτόνομες ομάδες νέων ανθρώπων, χωρίς καθοδήγηση από κόμματα, κρατικούς ή πολιτικούς ταγούς, παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και αποφασίζουν να δράσουν, από κοινού, για να υπερασπιστούν το πραγματικό τους συμφέρον: τη μόρφωση, την πρόοδο και την προκοπή τους. Κι αυτό, μέσα στο βαθύτατα αντιπνευματικό, σκληρά εχθρικό, συχνότατα βάρβαρο περιβάλλον που έθρεψε στα πανεπιστήμια μας, ολόκληρες δεκαετίες, η κομματοκρατία, με όπλα τη βία, τον καταναγκασμό και τη συναλλαγή. Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές που τώρα συσπειρώνονται για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στη συνεχή, αδιάκοπη, μόρφωση, το δικαίωμα στις συνεχώς ανοιχτές σχολές, υψώνουν το ανάστημά τους, γενναία, απέναντι στις στη βαθιά αντιδραστική στάση κάποιων νεολαιών, και όχι μόνων, κομματικών ή άλλων, που αναπαράγουν τα χειρότερα στοιχεία των σάπιων οργανισμών που τις δημιούργησαν. Αν η κατάντια του τόπου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο άθλιο πολιτικό σύστημα, και στα κόμματα που το στηρίζουν και το υπηρετούν, η κατάντια των πανεπιστημίων οφείλεται, αντίστοιχα, στις ανίερες προεκτάσεις τους στα πανεπιστήμια, στα πλοκάμια ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που θέλουν να πνίξουν κάθε γνήσια πνευματική δραστηριότητα, κάθε δημιουργική σκέψη, είτε μέσω κάποιων κομματικών τους πρακτόρων, κατ' όνομα μόνο πανεπιστημιακών αρχόντων, είτε μέσω των αναίσθητων και επίορκων ακαδημαϊκών, τάχα δασκάλων, που συναλλάσσονται μαζί τους, είτε μέσω των τυφλών οπαδών τους, των φοιτητοπατέρων, των νεοσσών κομματαρχών, που πατρονάρουν, για ίδιο όφελος. Γιατί είτε οι φορείς που προωθούν το κλείσιμο των σχολών ανοιχτά, είτε κάποιοι άλλοι, που καμώνονται τους ουδέτερους, και χαίρονται σαν τους λύκους στην αναμπουμπούλα, όσοι θέλουν να σταματήσουν την εκπαίδευση στο όνομα της εκπαίδευσης, απεργάζονται το κακό του τόπου, το κακό των νέων μας, το κακό όλων μας.

Ετούτη τη φορά, κόμματα και νεολαίες θέλουν να κλείσουν τις σχολές--ή νίπτουν τας χείρας, μερικοί, το ίδιο κάνει--για να διαμαρτυρηθούν για το νέο νόμο. Άλλοτε τις κλείνουν για άλλους λόγους, κάθε φορά κάποιο πρόσχημα υπάρχει για να γίνει το κακό--τώρα βρήκαν ετούτη την αιτιολογία. Όμως το κίνημα για τις ανοιχτές σχολές ορθά, ορθότατα, δεν παίρνει θέση στο θέμα του νόμου. Άλλοι είναι υπέρ, άλλοι εναντίον, άλλοι ίσως αδιάφοροι, δεν έχει αυτό σημασία. Με σωστό, γνήσια νεανικό ένστικτο αφήνουν την αντιδικία για τον νόμο έξω, πέρα, από το πιο πολύτιμο πράγμα που αποζητούν από τα χρόνια των σπουδών τους: το δικαίωμα στη μάθηση, στη σωστή, συνεχή λειτουργία των πανεπιστημίων τους, των σχολών τους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να τους τη στερεί, κανένας κομματάρχης ή ιδεοληπτικός, κανένας πανεπιστημιακός ή συνδικαλιστής, κανένας φανατικός ή πολιτικάντης. Τα πανεπιστήμια είναι για να διδάσκουν, μέσα στη συνεχή, ανοιχτή διαδικασία της παιδείας, την πιο όμορφη, την πιο υψηλή εκδήλωση του πνεύματος. Είναι και πρέπει να παραμένουν πάντα ανοιχτά, πάντα ανοιχτά στις ιδέες και στη δουλειά, πάντα ανοιχτά στο πνεύμα και τον πολιτισμό, πάντα ανοιχτά στο διάλογο, που βέβαια περιλαμβάνει και τη διαφωνία, αλλά με τους κανόνες πολιτισμένων ανθρώπων, πάντα ανοιχτά, αλλά πάντα χωρίς βία, πάντα χωρίς καταναγκασμό, πάντα με ανοιχτόκαρδη διάθεση, πάντα, όπως λέει σοφά ο Ανδρέας Εμπειρίκος "δια της αγωνιστικής καλής θελήσεως", πάντα με σεβασμό για την άποψη του άλλου, πάντα και παντού με ανιδιοτέλεια, κατανόηση και καλοσύνη.

Αυτό τα πνεύμα, το τόσο απαραίτητο για τη λειτουργία τους, έχει δυστυχώς πληγεί βίαια τα τελευταία χρόνια, έχει τραυματισθεί βαριά από τις χειρότερες εκφάνσεις της πολιτικής μας ζωής. Νομίζαμε ως τώρα--εγώ τουλάχιστον έτσι νόμιζα--ότι το τραύμα είναι αγιάτρευτο, το κακό ανεπανόρθωτο. Έρχται όμως η ώρα να διαψεσθούμε, οι απαισιόδοξοι. Έρχεται φαίνεται η ώρα να ξεγίνει το κακό, να αναστραφεί η πορεία, να σταματήσει η βαρβαρότητα, να γεννηθεί πάλι η ελπίδα, η ελπίδα ότι αντιστέκεται στη βαρβαρότητα ο αληθινός πολιτισμός, που είναι το πραγματικό νόημα της παιδείας. Κι αυτό όχι με νόμους, όχι με υπουργούς ή νομοθετήματα, όχι με διατάγματα και ντιρεκτίβες, αλλά με την πρωτοβουλία κάποιων νέων ανθρώπων, αληθινά νέων, νέων στο μυαλό και στην ψυχή, που θέλουν να κρατήσουν ανοιχτές τις σχολές τους. Που αγωνίζονται για το καλό.

Όλοι όσοι αγαπούμε αυτό τον τόπο, όλοι όσοι πιστεύουμε στο μέλλον του, πρέπει να υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο τα νέα αυτά παιδιά, που ορθώνουν με τη θέληση τους τείχος στο αίσχος που αφήσαμε όλοι μας, τόσα χρόνια, άβουλα, δειλά, να αναπτυχθεί. Πρέπει να συμπαρασταθούμε με κάθε τρόπο στις νέες και τους νέους που ζητούν να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην ελπίδα, στη μόρφωση, στο μέλλον, εδώ και τώρα, πέρα από τις ψυχρές, μαύρες δυνάμεις, που τους θέλουν σκλάβους ετούτου ή του άλλου φανατισμού, αυτού ή του άλλου κόμματος. Είναι το καθήκον όλων μας.

*Ο Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης.

[Reporter]

Spoiler: show

του Απόστολου Δοξιάδη 13/09/2011
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=8772

Το κίνημα για τις ανοιχτές σχολές στα ελληνικά πανεπιστήμια, που οργανώθηκε αρχικά από ομάδες φοιτητών του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) και τώρα αναπτύσσεται σε πολλές άλλες σχολές, αποτελεί το πιο υγιές αντανακλαστικό της κοινωνίας μας στην πολιτισμική κατρακύλα των τελευταίων δεκαετιών, που τώρα εκδηλώνεται δραματικά με την οικονομική κρίση. Το αληθινά νεανικό, γνήσιο, αυθόρμητο αυτό κίνημα είναι η πιο ουσιαστικά προοδευτική αντίδραση στο αίσχος που μας περιβάλλει, η πιο καθαρή, γλυκειά αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι των καιρών μας.

Αυτόνομες ομάδες νέων ανθρώπων, χωρίς καθοδήγηση από κόμματα, κρατικούς ή πολιτικούς ταγούς, παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και αποφασίζουν να δράσουν, από κοινού, για να υπερασπιστούν το πραγματικό τους συμφέρον: τη μόρφωση, την πρόοδο και την προκοπή τους. Κι αυτό, μέσα στο βαθύτατα αντιπνευματικό, σκληρά εχθρικό, συχνότατα βάρβαρο περιβάλλον που έθρεψε στα πανεπιστήμια μας, ολόκληρες δεκαετίες, η κομματοκρατία, με όπλα τη βία, τον καταναγκασμό και τη συναλλαγή. Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές που τώρα συσπειρώνονται για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στη συνεχή, αδιάκοπη, μόρφωση, το δικαίωμα στις συνεχώς ανοιχτές σχολές, υψώνουν το ανάστημά τους, γενναία, απέναντι στις στη βαθιά αντιδραστική στάση κάποιων νεολαιών, και όχι μόνων, κομματικών ή άλλων, που αναπαράγουν τα χειρότερα στοιχεία των σάπιων οργανισμών που τις δημιούργησαν. Αν η κατάντια του τόπου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο άθλιο πολιτικό σύστημα, και στα κόμματα που το στηρίζουν και το υπηρετούν, η κατάντια των πανεπιστημίων οφείλεται, αντίστοιχα, στις ανίερες προεκτάσεις τους στα πανεπιστήμια, στα πλοκάμια ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που θέλουν να πνίξουν κάθε γνήσια πνευματική δραστηριότητα, κάθε δημιουργική σκέψη, είτε μέσω κάποιων κομματικών τους πρακτόρων, κατ' όνομα μόνο πανεπιστημιακών αρχόντων, είτε μέσω των αναίσθητων και επίορκων ακαδημαϊκών, τάχα δασκάλων, που συναλλάσσονται μαζί τους, είτε μέσω των τυφλών οπαδών τους, των φοιτητοπατέρων, των νεοσσών κομματαρχών, που πατρονάρουν, για ίδιο όφελος. Γιατί είτε οι φορείς που προωθούν το κλείσιμο των σχολών ανοιχτά, είτε κάποιοι άλλοι, που καμώνονται τους ουδέτερους, και χαίρονται σαν τους λύκους στην αναμπουμπούλα, όσοι θέλουν να σταματήσουν την εκπαίδευση στο όνομα της εκπαίδευσης, απεργάζονται το κακό του τόπου, το κακό των νέων μας, το κακό όλων μας.

Ετούτη τη φορά, κόμματα και νεολαίες θέλουν να κλείσουν τις σχολές--ή νίπτουν τας χείρας, μερικοί, το ίδιο κάνει--για να διαμαρτυρηθούν για το νέο νόμο. Άλλοτε τις κλείνουν για άλλους λόγους, κάθε φορά κάποιο πρόσχημα υπάρχει για να γίνει το κακό--τώρα βρήκαν ετούτη την αιτιολογία. Όμως το κίνημα για τις ανοιχτές σχολές ορθά, ορθότατα, δεν παίρνει θέση στο θέμα του νόμου. Άλλοι είναι υπέρ, άλλοι εναντίον, άλλοι ίσως αδιάφοροι, δεν έχει αυτό σημασία. Με σωστό, γνήσια νεανικό ένστικτο αφήνουν την αντιδικία για τον νόμο έξω, πέρα, από το πιο πολύτιμο πράγμα που αποζητούν από τα χρόνια των σπουδών τους: το δικαίωμα στη μάθηση, στη σωστή, συνεχή λειτουργία των πανεπιστημίων τους, των σχολών τους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να τους τη στερεί, κανένας κομματάρχης ή ιδεοληπτικός, κανένας πανεπιστημιακός ή συνδικαλιστής, κανένας φανατικός ή πολιτικάντης. Τα πανεπιστήμια είναι για να διδάσκουν, μέσα στη συνεχή, ανοιχτή διαδικασία της παιδείας, την πιο όμορφη, την πιο υψηλή εκδήλωση του πνεύματος. Είναι και πρέπει να παραμένουν πάντα ανοιχτά, πάντα ανοιχτά στις ιδέες και στη δουλειά, πάντα ανοιχτά στο πνεύμα και τον πολιτισμό, πάντα ανοιχτά στο διάλογο, που βέβαια περιλαμβάνει και τη διαφωνία, αλλά με τους κανόνες πολιτισμένων ανθρώπων, πάντα ανοιχτά, αλλά πάντα χωρίς βία, πάντα χωρίς καταναγκασμό, πάντα με ανοιχτόκαρδη διάθεση, πάντα, όπως λέει σοφά ο Ανδρέας Εμπειρίκος "δια της αγωνιστικής καλής θελήσεως", πάντα με σεβασμό για την άποψη του άλλου, πάντα και παντού με ανιδιοτέλεια, κατανόηση και καλοσύνη.

Αυτό τα πνεύμα, το τόσο απαραίτητο για τη λειτουργία τους, έχει δυστυχώς πληγεί βίαια τα τελευταία χρόνια, έχει τραυματισθεί βαριά από τις χειρότερες εκφάνσεις της πολιτικής μας ζωής. Νομίζαμε ως τώρα--εγώ τουλάχιστον έτσι νόμιζα--ότι το τραύμα είναι αγιάτρευτο, το κακό ανεπανόρθωτο. Έρχται όμως η ώρα να διαψεσθούμε, οι απαισιόδοξοι. Έρχεται φαίνεται η ώρα να ξεγίνει το κακό, να αναστραφεί η πορεία, να σταματήσει η βαρβαρότητα, να γεννηθεί πάλι η ελπίδα, η ελπίδα ότι αντιστέκεται στη βαρβαρότητα ο αληθινός πολιτισμός, που είναι το πραγματικό νόημα της παιδείας. Κι αυτό όχι με νόμους, όχι με υπουργούς ή νομοθετήματα, όχι με διατάγματα και ντιρεκτίβες, αλλά με την πρωτοβουλία κάποιων νέων ανθρώπων, αληθινά νέων, νέων στο μυαλό και στην ψυχή, που θέλουν να κρατήσουν ανοιχτές τις σχολές τους. Που αγωνίζονται για το καλό.

Όλοι όσοι αγαπούμε αυτό τον τόπο, όλοι όσοι πιστεύουμε στο μέλλον του, πρέπει να υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο τα νέα αυτά παιδιά, που ορθώνουν με τη θέληση τους τείχος στο αίσχος που αφήσαμε όλοι μας, τόσα χρόνια, άβουλα, δειλά, να αναπτυχθεί. Πρέπει να συμπαρασταθούμε με κάθε τρόπο στις νέες και τους νέους που ζητούν να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην ελπίδα, στη μόρφωση, στο μέλλον, εδώ και τώρα, πέρα από τις ψυχρές, μαύρες δυνάμεις, που τους θέλουν σκλάβους ετούτου ή του άλλου φανατισμού, αυτού ή του άλλου κόμματος. Είναι το καθήκον όλων μας.

*Ο Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης.

panagopoulou2_409457442.jpg (7.6 KiB) 2050 προβολές

906583large.jpg (26.15 KiB) 2050 προβολές

Ρε Βάσια γιατί δεν πέρασες και στην πράξη και απλά μόνο σκέφτηκες τη φυσική του εξόντωση???

http://archive.enet.gr/online/online_te ... d=71388896

[agnwstos x]

Spoiler: show

Μετά το διάκοσμο και τον υπόκοσμο, ο νέος, δόκιμος όρος που ενώνει τη φοιτούσα νεολαία: φοιτητόκοσμος.

Και επειδή όταν έχεις πολλές οπτικές γωνίες, έχεις καλύτερη εικόνα του αντικειμένου, παραθέτω και αυτό (χωρίς απαραίτητα να συμφωνώ με αυτό):

Υ.Γ Το από κάτω poll έχει ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα.

Ανοιχτά Μυαλά, Ανοιχτές Ψυχές, Ανοιχτές Σχολές!

του Απόστολου Δοξιάδη 13/09/2011
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=8772

Το κίνημα για τις ανοιχτές σχολές στα ελληνικά πανεπιστήμια, που οργανώθηκε αρχικά από ομάδες φοιτητών του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) και τώρα αναπτύσσεται σε πολλές άλλες σχολές, αποτελεί το πιο υγιές αντανακλαστικό της κοινωνίας μας στην πολιτισμική κατρακύλα των τελευταίων δεκαετιών, που τώρα εκδηλώνεται δραματικά με την οικονομική κρίση. Το αληθινά νεανικό, γνήσιο, αυθόρμητο αυτό κίνημα είναι η πιο ουσιαστικά προοδευτική αντίδραση στο αίσχος που μας περιβάλλει, η πιο καθαρή, γλυκειά αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι των καιρών μας.

Αυτόνομες ομάδες νέων ανθρώπων, χωρίς καθοδήγηση από κόμματα, κρατικούς ή πολιτικούς ταγούς, παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και αποφασίζουν να δράσουν, από κοινού, για να υπερασπιστούν το πραγματικό τους συμφέρον: τη μόρφωση, την πρόοδο και την προκοπή τους. Κι αυτό, μέσα στο βαθύτατα αντιπνευματικό, σκληρά εχθρικό, συχνότατα βάρβαρο περιβάλλον που έθρεψε στα πανεπιστήμια μας, ολόκληρες δεκαετίες, η κομματοκρατία, με όπλα τη βία, τον καταναγκασμό και τη συναλλαγή. Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές που τώρα συσπειρώνονται για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στη συνεχή, αδιάκοπη, μόρφωση, το δικαίωμα στις συνεχώς ανοιχτές σχολές, υψώνουν το ανάστημά τους, γενναία, απέναντι στις στη βαθιά αντιδραστική στάση κάποιων νεολαιών, και όχι μόνων, κομματικών ή άλλων, που αναπαράγουν τα χειρότερα στοιχεία των σάπιων οργανισμών που τις δημιούργησαν. Αν η κατάντια του τόπου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο άθλιο πολιτικό σύστημα, και στα κόμματα που το στηρίζουν και το υπηρετούν, η κατάντια των πανεπιστημίων οφείλεται, αντίστοιχα, στις ανίερες προεκτάσεις τους στα πανεπιστήμια, στα πλοκάμια ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που θέλουν να πνίξουν κάθε γνήσια πνευματική δραστηριότητα, κάθε δημιουργική σκέψη, είτε μέσω κάποιων κομματικών τους πρακτόρων, κατ' όνομα μόνο πανεπιστημιακών αρχόντων, είτε μέσω των αναίσθητων και επίορκων ακαδημαϊκών, τάχα δασκάλων, που συναλλάσσονται μαζί τους, είτε μέσω των τυφλών οπαδών τους, των φοιτητοπατέρων, των νεοσσών κομματαρχών, που πατρονάρουν, για ίδιο όφελος. Γιατί είτε οι φορείς που προωθούν το κλείσιμο των σχολών ανοιχτά, είτε κάποιοι άλλοι, που καμώνονται τους ουδέτερους, και χαίρονται σαν τους λύκους στην αναμπουμπούλα, όσοι θέλουν να σταματήσουν την εκπαίδευση στο όνομα της εκπαίδευσης, απεργάζονται το κακό του τόπου, το κακό των νέων μας, το κακό όλων μας.

Ετούτη τη φορά, κόμματα και νεολαίες θέλουν να κλείσουν τις σχολές--ή νίπτουν τας χείρας, μερικοί, το ίδιο κάνει--για να διαμαρτυρηθούν για το νέο νόμο. Άλλοτε τις κλείνουν για άλλους λόγους, κάθε φορά κάποιο πρόσχημα υπάρχει για να γίνει το κακό--τώρα βρήκαν ετούτη την αιτιολογία. Όμως το κίνημα για τις ανοιχτές σχολές ορθά, ορθότατα, δεν παίρνει θέση στο θέμα του νόμου. Άλλοι είναι υπέρ, άλλοι εναντίον, άλλοι ίσως αδιάφοροι, δεν έχει αυτό σημασία. Με σωστό, γνήσια νεανικό ένστικτο αφήνουν την αντιδικία για τον νόμο έξω, πέρα, από το πιο πολύτιμο πράγμα που αποζητούν από τα χρόνια των σπουδών τους: το δικαίωμα στη μάθηση, στη σωστή, συνεχή λειτουργία των πανεπιστημίων τους, των σχολών τους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να τους τη στερεί, κανένας κομματάρχης ή ιδεοληπτικός, κανένας πανεπιστημιακός ή συνδικαλιστής, κανένας φανατικός ή πολιτικάντης. Τα πανεπιστήμια είναι για να διδάσκουν, μέσα στη συνεχή, ανοιχτή διαδικασία της παιδείας, την πιο όμορφη, την πιο υψηλή εκδήλωση του πνεύματος. Είναι και πρέπει να παραμένουν πάντα ανοιχτά, πάντα ανοιχτά στις ιδέες και στη δουλειά, πάντα ανοιχτά στο πνεύμα και τον πολιτισμό, πάντα ανοιχτά στο διάλογο, που βέβαια περιλαμβάνει και τη διαφωνία, αλλά με τους κανόνες πολιτισμένων ανθρώπων, πάντα ανοιχτά, αλλά πάντα χωρίς βία, πάντα χωρίς καταναγκασμό, πάντα με ανοιχτόκαρδη διάθεση, πάντα, όπως λέει σοφά ο Ανδρέας Εμπειρίκος "δια της αγωνιστικής καλής θελήσεως", πάντα με σεβασμό για την άποψη του άλλου, πάντα και παντού με ανιδιοτέλεια, κατανόηση και καλοσύνη.

Αυτό τα πνεύμα, το τόσο απαραίτητο για τη λειτουργία τους, έχει δυστυχώς πληγεί βίαια τα τελευταία χρόνια, έχει τραυματισθεί βαριά από τις χειρότερες εκφάνσεις της πολιτικής μας ζωής. Νομίζαμε ως τώρα--εγώ τουλάχιστον έτσι νόμιζα--ότι το τραύμα είναι αγιάτρευτο, το κακό ανεπανόρθωτο. Έρχται όμως η ώρα να διαψεσθούμε, οι απαισιόδοξοι. Έρχεται φαίνεται η ώρα να ξεγίνει το κακό, να αναστραφεί η πορεία, να σταματήσει η βαρβαρότητα, να γεννηθεί πάλι η ελπίδα, η ελπίδα ότι αντιστέκεται στη βαρβαρότητα ο αληθινός πολιτισμός, που είναι το πραγματικό νόημα της παιδείας. Κι αυτό όχι με νόμους, όχι με υπουργούς ή νομοθετήματα, όχι με διατάγματα και ντιρεκτίβες, αλλά με την πρωτοβουλία κάποιων νέων ανθρώπων, αληθινά νέων, νέων στο μυαλό και στην ψυχή, που θέλουν να κρατήσουν ανοιχτές τις σχολές τους. Που αγωνίζονται για το καλό.

Όλοι όσοι αγαπούμε αυτό τον τόπο, όλοι όσοι πιστεύουμε στο μέλλον του, πρέπει να υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο τα νέα αυτά παιδιά, που ορθώνουν με τη θέληση τους τείχος στο αίσχος που αφήσαμε όλοι μας, τόσα χρόνια, άβουλα, δειλά, να αναπτυχθεί. Πρέπει να συμπαρασταθούμε με κάθε τρόπο στις νέες και τους νέους που ζητούν να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην ελπίδα, στη μόρφωση, στο μέλλον, εδώ και τώρα, πέρα από τις ψυχρές, μαύρες δυνάμεις, που τους θέλουν σκλάβους ετούτου ή του άλλου φανατισμού, αυτού ή του άλλου κόμματος. Είναι το καθήκον όλων μας.

*Ο Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης.

""
Merde αν θες και μια ακόμα πιο σφαιρική άποψη για τον Απόστολο-"εφαρμόστε το Μνημόνιο τώρα"-Δοξιάδη δες τι λέει για τους επίσης αυθόρμητους και ακομμάτιστους αγανακτισμένους στην πλατεία Συνταγματος(βέβαια το πρόβλημα είναι ότι αυτοί πήραν θέση ενάντια στο μνημόνιο και παρότι είναι "Αυτόνομες ομάδες ανθρώπων, χωρίς καθοδήγηση από κόμματα, κρατικούς ή πολιτικούς ταγούς, παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και αποφασίζουν να δράσουν, από κοινού, για να υπερασπιστούν το πραγματικό τους συμφέρον " όπως αναφέρει και στο άρθρο που ανέφερες, είναι καταδικαστέοι...Ο,τι μας συμφέρει ανάλογα με την περίσταση)

Το εμετικό άρθρο για τους αγανακτισμένους είναι εδώ και κινείται στα πλαίσια του λογοτεχνικού διηγήματος-προσωπικής ιστορίας(ο άνθρωπος είναι και θεατρικός συγγραφέας μην το ξέχναμε.Το χειρίζεται καλύτερα από τον Καλύβα).Ιδού η υποκρισία:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 011_447213

[merde_conserve]

To ξέρω ότι τα άρθρα του είναι ένα ανακάτεμα από συναισθηματικές εκφράσεις και ρηχή ανάλυση - κάτι αρκετά παραπλανητικό έως και επικίνδυνο. Απλά είπα να ποστάρω κάτι εξίσου γραφικό με την προλεταριακή σημαία - προφανώς από την ανάποδη.

[agnwstos x]

To ξέρω ότι τα άρθρα του είναι ένα ανακάτεμα από συναισθηματικές εκφράσεις και ρηχή ανάλυση - κάτι αρκετά παραπλανητικό έως και επικίνδυνο. Απλά είπα να ποστάρω κάτι εξίσου γραφικό με την προλεταριακή σημαία - προφανώς από την ανάποδη.

Καλά δεν είναι οι απλώς ασυνάρτητοι συναισθηματισμοί ενός καραγκιόζη.Είναι και αυτός μέρος της συνεταγμένης επίθεσης της καθημερινής(που βρίθει από τέτοια άρθρα) ενάντια στην κοινωνία ...

[Reporter]

To ξέρω ότι τα άρθρα του είναι ένα ανακάτεμα από συναισθηματικές εκφράσεις και ρηχή ανάλυση - κάτι αρκετά παραπλανητικό έως και επικίνδυνο. Απλά είπα να ποστάρω κάτι εξίσου γραφικό με την προλεταριακή σημαία - προφανώς από την ανάποδη.

merde τη γραφικότητα του τσιρακίου Απόστολου Δοξιάδη στην απέδειξε ο agnwstos-x. Δύο μέτρα δύο σταθμά , όπως βολεύει κάθε φορά την κυρίαρχη πολιτική. Τη γραφικότητα στο κείμενο της ''προλεταριακής σημαίας'' μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις που την εντόπισες? Δεν συμφωνώ 100% με το κείμενο αλλά δεν διέκρινα γραφικότητα...

[agnwstos x]

Ρε reporter θα μας παρεξηγήσουν ....
Y.Γ. Από τον τίτλο "Προλεταριακή σημαία " θα έκρινε χαχαχαχα

[Reporter]

Ρε reporter θα μας παρεξηγήσουν ....
Y.Γ. Από τον τίτλο "Προλεταριακή σημαία " θα έκρινε χαχαχαχα

Τουλάχιστον ας μπαίνουμε στον κόπο να διαβάσουμε κάτι πριν το απορρίψουμε, χλευάσουμε ή το γελοιοποιήσουμε. Αλλά αν ειμαστε προκατειλημμένοι εναντίον αριστερών απόψεων και έχουμε παρωπίδες ειναι επόμενο να αντιδράμε ετσι. Τουλάχιστον μην κάνουμε παρατηρήσεις σε αλλα μέλη (π.χ paktwmenos) που μπορεί να χάνουν την ψυχραιμία τους για λίγο αλλά σίγουρα εχουν πολύ πιο ανοιχτό μυαλό...

[merde_conserve]

Το έχω κρίνει μια χαρά από το περιεχόμενο, μπήκα δυστυχώς στον κόπο να το διαβάσω, τώρα αν εσύ το βρίσκεις ωραίο το άρθρο,μάλλον ανήκεις με τα μπούνια στο ευρύτερο μαντρί της μεταπολιτευτικής αριστερής κανονικότητας. Όπως με βρίσκεις εσύ "προκατειλημμένο εναντίον αριστερών απόψεων και έχοντα παρωπίδες" έτσι σε βρίσκω και εγώ όπως ο Πορτοκάλογλου, "σαν τα άλλα φοιτητάκια". Το υπόλοιπο του τραγουδιού το γνωρίζεις.

Το άρθρο δεν αποτελεί παρά ένα ακόμα παραλήρημα κλασικών ξύλινων αριστερών εκφράσεων και αριστερόστροφης (αλλά εξαιρετικά) ρηχής επιχειρηματολογίας. Αγώνες, ανατροπή, (ταξική) πάλη, κίνημα. Με ελάχιστες αλλαγές λέξεων μπορώ να στο βάλω στο Ριζοσπάστη, στην Εποχή, ή ακόμα και στην Αυγή (αν και η τελευταία κάπως διατηρεί ένα επίπεδο διαλεκτικής υψηλότερο). Τυπική προπαγάνδα.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτό, δεν μπορώ παρά να ποστάρω και την αντίστοιχη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα, για να χουμε την όλη εικόνα του δημοσιογραφικού (;) φάσματος που καλύπτει η ανάλυση γύρω από το νομοσχέδιο.

Υ.Γ Το ganging up on people θεωρείται εξίσου βλακώδες και, εν τέλει, απαράδεκτο όσο το flaming. Και τις δύο συμπεριφορές δεν τις δεχόμαστε στο forum, οπότε προσέξτε τις ερωταπαντήσεις σας.